Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 4 februari 2009 om 11:58
Het is zo'n verschil met vier jaar geleden, toen ik zo rustig was en zo zeker dat het goed zou komen..
Nu weet ik veel te goed hoe erg het is, die behandelingen (en vooral die chemo, maar verder heb ik daar geen trauma van opgelopen hoor) en ben ik veel minder moedig.
En ik heb het gevoel alsof ik mijn man gerust moet stellen, maar dat kan ik helemaal niet.
Nu weet ik veel te goed hoe erg het is, die behandelingen (en vooral die chemo, maar verder heb ik daar geen trauma van opgelopen hoor) en ben ik veel minder moedig.
En ik heb het gevoel alsof ik mijn man gerust moet stellen, maar dat kan ik helemaal niet.
woensdag 4 februari 2009 om 12:08
Wil je even heel veel kracht en sterkte toewensen.. Zit ook met tranen in mijn ogen terwijl ik je helemaal niet ken, wat een rotziekte!
Hou je in ieder geval niet in bij je man, ookal heb je het gevoel dat hij het niet meer trekt. Dan trekken jullie het samen maar even niet maar dat is beter dan dat je je emoties inhoudt denk ik. Wat de uitslag ook is, ga ervan uit dat je ook deze keer weer hard kan terugvechten zoals je hiervoor hebt gedaan! Laat maar zien wie er sterker is!
Hou je in ieder geval niet in bij je man, ookal heb je het gevoel dat hij het niet meer trekt. Dan trekken jullie het samen maar even niet maar dat is beter dan dat je je emoties inhoudt denk ik. Wat de uitslag ook is, ga ervan uit dat je ook deze keer weer hard kan terugvechten zoals je hiervoor hebt gedaan! Laat maar zien wie er sterker is!
woensdag 4 februari 2009 om 12:10
woensdag 4 februari 2009 om 12:16
Oh meissie! Wat ontzettend k.t!
Hier ook de tranen in mijn ogen........
Kan me zo voorstellen dat je je nu hélémáál niet moedig voelt, maar zooooo in de war.
Het is wat je zegt, je weet nu wat je te wachten staat mocht je die strijd weer aan moeten gaan.
Gooi alles hier maar neer, we hebben je nu ook hier gevonden en zoals biaha al schreef, van ons ben je nog niet af!
Ik duim me kapot voor het telefoontje van zometeen....
Liefs, adventure
Hier ook de tranen in mijn ogen........
Kan me zo voorstellen dat je je nu hélémáál niet moedig voelt, maar zooooo in de war.
Het is wat je zegt, je weet nu wat je te wachten staat mocht je die strijd weer aan moeten gaan.
Gooi alles hier maar neer, we hebben je nu ook hier gevonden en zoals biaha al schreef, van ons ben je nog niet af!
Ik duim me kapot voor het telefoontje van zometeen....
Liefs, adventure
woensdag 4 februari 2009 om 12:23
Lieve Robo,
wat een verschrikkelijk angstaanjagend nieuws... natuurlijk hoop ik net als de anderen dat het een misverstand zal blijken. Maar dat verandert niets aan hoe je je nu voelt. Ik gun je de toekomst van je dromen zo van harte... heel veel liefs, heel veel sterkte, samen met die lieve man van je!
wat een verschrikkelijk angstaanjagend nieuws... natuurlijk hoop ik net als de anderen dat het een misverstand zal blijken. Maar dat verandert niets aan hoe je je nu voelt. Ik gun je de toekomst van je dromen zo van harte... heel veel liefs, heel veel sterkte, samen met die lieve man van je!
woensdag 4 februari 2009 om 12:24
quote:robo schreef op 04 februari 2009 @ 11:58:
Het is zo'n verschil met vier jaar geleden, toen ik zo rustig was en zo zeker dat het goed zou komen..
Nu weet ik veel te goed hoe erg het is, die behandelingen (en vooral die chemo, maar verder heb ik daar geen trauma van opgelopen hoor) en ben ik veel minder moedig.
En ik heb het gevoel alsof ik mijn man gerust moet stellen, maar dat kan ik helemaal niet.
Lieve robo,
Natuurlijk is het een enorm verschil met vier jaar geleden. Het is afgrijselijk moeilijk, wat jij nu voor je kiezen krijgt. Daar hoort de wanhoop bij. Niet als slecht voorteken, maar omdat je nu weet wat het is. En natuurlijk ben je nu meer van slag dan toen, o.a. daardoor, dat afschuwelijke weet hebben van wat het kan inhouden.
Minder moedig? Dát geloof ik niet. Moed zit in je. Had je het toen, dan heb je het nu weer. Maar je zit nu in de eerste reactie. Je realiseert je van alles, hebt ook je man om wie je je zorgen maakt. Je situatie is anders nu. Maar minder moedig? Echt, dat geloof ik niet!
Ik hoop met heel mijn hart dat je je hier doorheen slaat.
Het is zo'n verschil met vier jaar geleden, toen ik zo rustig was en zo zeker dat het goed zou komen..
Nu weet ik veel te goed hoe erg het is, die behandelingen (en vooral die chemo, maar verder heb ik daar geen trauma van opgelopen hoor) en ben ik veel minder moedig.
En ik heb het gevoel alsof ik mijn man gerust moet stellen, maar dat kan ik helemaal niet.
Lieve robo,
Natuurlijk is het een enorm verschil met vier jaar geleden. Het is afgrijselijk moeilijk, wat jij nu voor je kiezen krijgt. Daar hoort de wanhoop bij. Niet als slecht voorteken, maar omdat je nu weet wat het is. En natuurlijk ben je nu meer van slag dan toen, o.a. daardoor, dat afschuwelijke weet hebben van wat het kan inhouden.
Minder moedig? Dát geloof ik niet. Moed zit in je. Had je het toen, dan heb je het nu weer. Maar je zit nu in de eerste reactie. Je realiseert je van alles, hebt ook je man om wie je je zorgen maakt. Je situatie is anders nu. Maar minder moedig? Echt, dat geloof ik niet!
Ik hoop met heel mijn hart dat je je hier doorheen slaat.
woensdag 4 februari 2009 om 12:30
quote:Omen schreef op 04 februari 2009 @ 12:24:
[...]
Minder moedig? Dát geloof ik niet. Moed zit in je. Had je het toen, dan heb je het nu weer. Maar je zit nu in de eerste reactie. Je realiseert je van alles, hebt ook je man om wie je je zorgen maakt. Je situatie is anders nu. Maar minder moedig? Echt, dat geloof ik niet!
Ik hoop met heel mijn hart dat je je hier doorheen slaat.Heel mooi gezegd Omen, daar sluit ik me bij aan!
[...]
Minder moedig? Dát geloof ik niet. Moed zit in je. Had je het toen, dan heb je het nu weer. Maar je zit nu in de eerste reactie. Je realiseert je van alles, hebt ook je man om wie je je zorgen maakt. Je situatie is anders nu. Maar minder moedig? Echt, dat geloof ik niet!
Ik hoop met heel mijn hart dat je je hier doorheen slaat.Heel mooi gezegd Omen, daar sluit ik me bij aan!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 februari 2009 om 12:34
quote:robo schreef op 04 februari 2009 @ 11:42:
Biaha, ik wil jullie er niet mee lastig vallen op dat topic; jullie zijn met andere dingen bezig (gelukkig!!!).
Maar wat ik al schreef op de hyves: gezien de eerdere scans zijn het waarschijnlijk geen oude littekens en dat laat weinig opties open.
En het dringt steeds meer tot me door nu, ik begin echt zwaar in paniek te raken zo langzamerhand.
De huisarts belt me om half één op; hij heeft vanochtend de radioloog gesproken en hij zou me op de hoogte houden.Oh Robo......afschuwelijk. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik blijf in stilte hopen dat er niks aan de hand is.
Biaha, ik wil jullie er niet mee lastig vallen op dat topic; jullie zijn met andere dingen bezig (gelukkig!!!).
Maar wat ik al schreef op de hyves: gezien de eerdere scans zijn het waarschijnlijk geen oude littekens en dat laat weinig opties open.
En het dringt steeds meer tot me door nu, ik begin echt zwaar in paniek te raken zo langzamerhand.
De huisarts belt me om half één op; hij heeft vanochtend de radioloog gesproken en hij zou me op de hoogte houden.Oh Robo......afschuwelijk. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik blijf in stilte hopen dat er niks aan de hand is.
woensdag 4 februari 2009 om 12:35
Oh Robo, wat herken ik die enorme paniek die je voelt, het lijkt je dan letterlijk naar de keel te grijpen en je strot dicht te duwen. Ik heb kanker, onderga momenteel mijn 2e serie chemokuren (vorige keer was zomer vorig jaar) om de uitzaaiingen voor eens en voor altijd te vernietigen maar ik had exact hetzelfde als jij nu: 'oooooh nee, alsjeblieft niet dát weer, dat kan ik niet meer aan en mijn haar, mijn haar, mijn haar, wat net weer ergens op begon te lijken'. Totaal irrationeel inderdaad maar het zal wel ergens voor nodig zijn..
Toch zit er kennelijk ergens in je veeeeeeeeel meer kracht dan je op sommige momenten zou vermoeden en zou je dit kunnen. Verstand op nul en doen.
(als maandag slecht nieuws blijkt te zijn, wat hoop ik dat ontzettend van niet..)
Ontzettend veel sterkte deze dagen, dat wachten is vreselijk. Laat je maar zoveel mogelijk afleiden, ook al staat je hoofd er totaal niet naar.
Toch zit er kennelijk ergens in je veeeeeeeeel meer kracht dan je op sommige momenten zou vermoeden en zou je dit kunnen. Verstand op nul en doen.
(als maandag slecht nieuws blijkt te zijn, wat hoop ik dat ontzettend van niet..)
Ontzettend veel sterkte deze dagen, dat wachten is vreselijk. Laat je maar zoveel mogelijk afleiden, ook al staat je hoofd er totaal niet naar.
woensdag 4 februari 2009 om 12:36
Robo, ik ken je eigenlijk niet, maar ik lees hier ook je verhaal met tranen in mijn ogen.
Zelf heb ik ooit 2 weken op de uitslag moeten wachten van wat volgens de dermatoloog voor 90% zeker een melanoom was.
Het waren de langste 2 weken van mijn leven, en ik dacht echt dat ik gek werd van de spanning.
Ik kan me niet eens voorstellen hoe dit voor jou is, jij weet al hoe erg het is om kanker te hebben.
Wat er bij de behandeling komt kijken.
Ik vind het vreselijk voor je.
Bij mij bleek het achteraf loos alarm, ik hoop van harte dat het dat voor jou ook blijkt te zijn.
Hele dikke knuffel
Zelf heb ik ooit 2 weken op de uitslag moeten wachten van wat volgens de dermatoloog voor 90% zeker een melanoom was.
Het waren de langste 2 weken van mijn leven, en ik dacht echt dat ik gek werd van de spanning.
Ik kan me niet eens voorstellen hoe dit voor jou is, jij weet al hoe erg het is om kanker te hebben.
Wat er bij de behandeling komt kijken.
Ik vind het vreselijk voor je.
Bij mij bleek het achteraf loos alarm, ik hoop van harte dat het dat voor jou ook blijkt te zijn.
Hele dikke knuffel
