Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 4 februari 2009 om 23:07
Robo, heel veel sterkte.
Ken je http://www.de-amazones.nl/ ?
Het is een site voor jonge vrouwen met borstkanker. Misschien dat je wat hebt aan contacten met lotgenoten, misschien wil je dat juist nu ook helemaal niet. Er staan aangrijpende verhalen tussen, en dat is misschien meer dan je nu aankunt.
Ik hoop zo voor je dat het meevalt.
Ken je http://www.de-amazones.nl/ ?
Het is een site voor jonge vrouwen met borstkanker. Misschien dat je wat hebt aan contacten met lotgenoten, misschien wil je dat juist nu ook helemaal niet. Er staan aangrijpende verhalen tussen, en dat is misschien meer dan je nu aankunt.
Ik hoop zo voor je dat het meevalt.
woensdag 4 februari 2009 om 23:22
Robo, door het topic op Werk&Studie heb ik je iets beter leren kennen. Het komt aan als een schok om dit lezen. Ik wil bijna schreeuwen: ik wil je niet kwijt!!!!
Ik voel de tranen prikken. Ik voel je wanhoop en je angst. Ik voel dat je met alles wat je lief is dit mooie leven dat je hebt opgebouwd verder wilt doorzetten.
Ik weet niet meer te zeggen. Woorden van troost zijn ver te zoeken. Ik typ maar ik ben echt verbijsterd dit te lezen. Weet niet waarom maar ik mag je gewoon. Ook al 'ken' ik je niet als in ECHT kennen.
Maandag komt de uitslag. Ik brand een kaarsje dat het voor jou een positieve uitslag mag zijn.
(f)
Ik voel de tranen prikken. Ik voel je wanhoop en je angst. Ik voel dat je met alles wat je lief is dit mooie leven dat je hebt opgebouwd verder wilt doorzetten.
Ik weet niet meer te zeggen. Woorden van troost zijn ver te zoeken. Ik typ maar ik ben echt verbijsterd dit te lezen. Weet niet waarom maar ik mag je gewoon. Ook al 'ken' ik je niet als in ECHT kennen.
Maandag komt de uitslag. Ik brand een kaarsje dat het voor jou een positieve uitslag mag zijn.
(f)
woensdag 4 februari 2009 om 23:43
donderdag 5 februari 2009 om 00:55
donderdag 5 februari 2009 om 10:26
Robo houdt moed,houdt moed!!
Het zouden indd uitzaaien kunnen zijn,en natuurlijk en begrijpelijk dat dat zeer beangstigiend is.
Maar houdt moed,want ook met uitzaaien kunnen ze tegenwoordig veel.er is altijd hoop,misschien niet zo als je gedacht of gewenst hebt.Neem het stap voor stap,ook al is de angst daarmee niet weg.Liefs Daisy
Het zouden indd uitzaaien kunnen zijn,en natuurlijk en begrijpelijk dat dat zeer beangstigiend is.
Maar houdt moed,want ook met uitzaaien kunnen ze tegenwoordig veel.er is altijd hoop,misschien niet zo als je gedacht of gewenst hebt.Neem het stap voor stap,ook al is de angst daarmee niet weg.Liefs Daisy
donderdag 5 februari 2009 om 10:36
Hallo lieve allemaal,
nou, die pillen werken dus goed want ik ben net wakker na een soort comateuze nacht (Tétrazépam, nooit van gehoord, maar het werkt).
Bij de HA was het kort maar krachtig, het was vooral voor mijn man goed om even te kunnen praten geloof ik. Wel heb ik nu wat rustiger kunnen meeluisteren naar wat er precies aan de hand kàn zijn allemaal.
Ze werken hier wel goed samen hoor, de HA en de oncoloog en radioloog, het is echt een team en dat vind ik erg prettig. Iedereen is op de hoogte en ik kan dus bij iedereen terecht.
Ik ga zometeen bloed laten prikken voor de tumormarkers, dan is dat maar gedaan.
Verder is maandag echt de vroegste optie in "mijn " ziekenhuis: ik kan eventueel eerder maar dan moet ik veel verder weg, naar een ander ziekenhuis waar ze me niet kennen en dan wacht ik liever maandag af. Ik heb namelijk een hele lieve radioloog!
We zijn gisteravond uit eten geweest maar dat was niet zo'n succes. Ik moest huilen en als ik érgens een hekel aan heb, dan is het wel huilen in het openbaar. Dus terwijl mijn man aan zijn filet mignon zat was ik op de WC diep adem aan het halen en aan het proberen mijn mascara weg te poetsen.
Nou ja...
We gaan vrijdagavond weg naar een kennis en daar blijven we het weekend. Zondagavond op de terugweg brengt mijn man me naar het ziekenhuis.
Zo hoeven we niet het hele weekend thuis te zitten stressen; beetje afleiding.
Tsja, wat verder... er is niet zoveel verder te vertellen. Het is echt afwachten maandag en tot die tijd proberen niet teveel te stressen.
Ik ken overigens de website van de amazones nog van vier jaar geleden, maar ik werd heel depressief van die verhalen: ik heb het nodig om me niet te omringen met alleen maar vrouwen met borstkanker, anders verlies ik de moed.
Ik heb het in mijn eigen leven al te veel meegemaakt: oma, tante, moeder eraan overleden zelfs. Ik ken die ziekte gewoon te goed, ik wil dus niet speciaal naar een lotgenotenwebsite (ik leg het slecht uit).
Mijn man wordt volgende week 40, ik ben 8 dagen daarna jarig: ik hoop zo dat we een groot feest kunnen geven! Als ik weer ziek ben heb ik daar denk ik de fut niet voor.
Ik heb gisteren de foto's bekeken van mijn chemo: de eerste keer dat ik ze tevoorschijn heb gehaald. Superconfronterend, die kale bol, geen wenkbrauwen en wimpers, die blik in mijn ogen...
Ik hoop en bid dat het niet zover komt.
Lieve allemaal, superbedankt voor de lieve berichten en steun.
Ik kom vanmiddag weer even terug na het bloedprikken.
Liefs!
nou, die pillen werken dus goed want ik ben net wakker na een soort comateuze nacht (Tétrazépam, nooit van gehoord, maar het werkt).
Bij de HA was het kort maar krachtig, het was vooral voor mijn man goed om even te kunnen praten geloof ik. Wel heb ik nu wat rustiger kunnen meeluisteren naar wat er precies aan de hand kàn zijn allemaal.
Ze werken hier wel goed samen hoor, de HA en de oncoloog en radioloog, het is echt een team en dat vind ik erg prettig. Iedereen is op de hoogte en ik kan dus bij iedereen terecht.
Ik ga zometeen bloed laten prikken voor de tumormarkers, dan is dat maar gedaan.
Verder is maandag echt de vroegste optie in "mijn " ziekenhuis: ik kan eventueel eerder maar dan moet ik veel verder weg, naar een ander ziekenhuis waar ze me niet kennen en dan wacht ik liever maandag af. Ik heb namelijk een hele lieve radioloog!
We zijn gisteravond uit eten geweest maar dat was niet zo'n succes. Ik moest huilen en als ik érgens een hekel aan heb, dan is het wel huilen in het openbaar. Dus terwijl mijn man aan zijn filet mignon zat was ik op de WC diep adem aan het halen en aan het proberen mijn mascara weg te poetsen.
Nou ja...
We gaan vrijdagavond weg naar een kennis en daar blijven we het weekend. Zondagavond op de terugweg brengt mijn man me naar het ziekenhuis.
Zo hoeven we niet het hele weekend thuis te zitten stressen; beetje afleiding.
Tsja, wat verder... er is niet zoveel verder te vertellen. Het is echt afwachten maandag en tot die tijd proberen niet teveel te stressen.
Ik ken overigens de website van de amazones nog van vier jaar geleden, maar ik werd heel depressief van die verhalen: ik heb het nodig om me niet te omringen met alleen maar vrouwen met borstkanker, anders verlies ik de moed.
Ik heb het in mijn eigen leven al te veel meegemaakt: oma, tante, moeder eraan overleden zelfs. Ik ken die ziekte gewoon te goed, ik wil dus niet speciaal naar een lotgenotenwebsite (ik leg het slecht uit).
Mijn man wordt volgende week 40, ik ben 8 dagen daarna jarig: ik hoop zo dat we een groot feest kunnen geven! Als ik weer ziek ben heb ik daar denk ik de fut niet voor.
Ik heb gisteren de foto's bekeken van mijn chemo: de eerste keer dat ik ze tevoorschijn heb gehaald. Superconfronterend, die kale bol, geen wenkbrauwen en wimpers, die blik in mijn ogen...
Ik hoop en bid dat het niet zover komt.
Lieve allemaal, superbedankt voor de lieve berichten en steun.
Ik kom vanmiddag weer even terug na het bloedprikken.
Liefs!
