Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
donderdag 5 februari 2009 om 10:56
donderdag 5 februari 2009 om 11:33
Hoi Robo, fijn voor je dat je goed geslapen hebt. En weet je, ik vind je hardstikke sterk overkomen, en als jij lekker wil janken, en als jij lekker een pilletje wil nemen, dan moet je dat gewoon doen. Schijt aan alles en iedereen, het draait nu gewoon even om jou (en de mensen die dicht bij je staan). Goed van je trouwens dat je uit bent gaan eten en dat je in het weekend naar vrienden gaat, misschien kun je je gedachten een beetje verzetten.
Vandaag branden hier voor jou de kaarsjes.
Veel liefs, Rubis
Vandaag branden hier voor jou de kaarsjes.
Veel liefs, Rubis
donderdag 5 februari 2009 om 12:05
Lieve Robo,
fijn dat je goed hebt geslapen!
Wat heerlijk dat je komend weekend lekker tegen vrienden aan kan praten en huilen. Heb je misschien ook minder het gevoel dat je je sterk moet houden voor je vriend....!
Ik zit dit weekend in Frankrijk, dus zal extra aan je denken!
Ook hier gaan we heel hard duimen, en branden een kaarsje voor je.
fijn dat je goed hebt geslapen!
Wat heerlijk dat je komend weekend lekker tegen vrienden aan kan praten en huilen. Heb je misschien ook minder het gevoel dat je je sterk moet houden voor je vriend....!
Ik zit dit weekend in Frankrijk, dus zal extra aan je denken!
Ook hier gaan we heel hard duimen, en branden een kaarsje voor je.
donderdag 5 februari 2009 om 13:23
Fijn dat je in ieder geval zo'n goed artsenteam tot je beschikking hebt waar je vertrouwen in hebt.
En vergeet niet, mócht het niet meevallen, dat je de vorige keer een 5% overlevingskans had en die maar mooi gegrepen hebt. Iemand die dát kan, kan alles.
Ik heb goed nieuws gekregen vandaag, niks engs op de MRI te zien.
Vind je het wel fijn om dit weekend naar vrienden te gaan? Ik trek me altijd het liefst terug. Waar voel jij je het beste bij?
Sterkte voor de komende dagen.
En vergeet niet, mócht het niet meevallen, dat je de vorige keer een 5% overlevingskans had en die maar mooi gegrepen hebt. Iemand die dát kan, kan alles.
Ik heb goed nieuws gekregen vandaag, niks engs op de MRI te zien.
Vind je het wel fijn om dit weekend naar vrienden te gaan? Ik trek me altijd het liefst terug. Waar voel jij je het beste bij?
Sterkte voor de komende dagen.
donderdag 5 februari 2009 om 13:45
heftig allemaal zeg!!
ik wens jullie samen heel veel sterkte toe, de aankomende dagen!
Ik zal voor je duimen maandag!
Een hele dikke knuffel voor jullie allebei en ik hoop heel erg dat je toch nog een beetje kan genieten van het weekend samen met jullie vrienden.
Heb je in elk geval wat afleiding hoe moeilijk het ook is om het een beetje van je af te zetten, want dat gaat bijna niet.
Ik hoop voor je dat het uiteindelijk een klein beetje mee mag vallen maandag!
Sterkte en een knuffel!!
ik wens jullie samen heel veel sterkte toe, de aankomende dagen!
Ik zal voor je duimen maandag!
Een hele dikke knuffel voor jullie allebei en ik hoop heel erg dat je toch nog een beetje kan genieten van het weekend samen met jullie vrienden.
Heb je in elk geval wat afleiding hoe moeilijk het ook is om het een beetje van je af te zetten, want dat gaat bijna niet.
Ik hoop voor je dat het uiteindelijk een klein beetje mee mag vallen maandag!
Sterkte en een knuffel!!
donderdag 5 februari 2009 om 14:00
Evidenza, wat een ontzettend goed nieuws!!
Ik ben blij voor je!
Ik heb een gaatje in mijn arm, het bloedprikken was weer een feest (vanwege moeilijke aders na de chemo) maar bij de tweede verpleegkundige is het dan toch gelukt. (de eerste was volgens mij net 20 en begon te zweten toen de ader niet omhoog kwam, dus ik heb maar naar een ervaren iemand gevraagd. Vond die jonge jongen niet zo leuk, maar de dame die toen kwam wist tenminste wat ze deed!)
Ik heb zeker zin om weg te gaan dit weekend, wandelschoenen mee en de hele dag buiten. Ik ga niet bij de kennissen zitten heel de dag, dat doet mijn man wel want die heeft echt behoefte aan mensen om hem heen. Zelf wil ik gewoon lekker buiten lopen, kop in de wind, LOPEN. Dat heeft me altijd het beste geholpen, nergens aan denken, 's avonds fysiek goed moe, dat helpt.
Nu maar eens aan het werk, ik heb gisteren echt niks uitgevoerd maar de opdracht moet af zijn morgen. Nog 32 pagina's, dus ik ga aan de slag.
Ik raak alweer gestresst bij de gedachte dat àls het niet goed is maandag ik mijn klanten moet inlichten en bepaalde opdrachten moet doorspelen, maar goed, nog niet stressen voordat die situatie zich daadwerkelijk voordoet.
Lieve allemaal, ik kijk vanmiddag nog even en wens jullie allemaal een fijne dag.
Ik ben blij voor je!
Ik heb een gaatje in mijn arm, het bloedprikken was weer een feest (vanwege moeilijke aders na de chemo) maar bij de tweede verpleegkundige is het dan toch gelukt. (de eerste was volgens mij net 20 en begon te zweten toen de ader niet omhoog kwam, dus ik heb maar naar een ervaren iemand gevraagd. Vond die jonge jongen niet zo leuk, maar de dame die toen kwam wist tenminste wat ze deed!)
Ik heb zeker zin om weg te gaan dit weekend, wandelschoenen mee en de hele dag buiten. Ik ga niet bij de kennissen zitten heel de dag, dat doet mijn man wel want die heeft echt behoefte aan mensen om hem heen. Zelf wil ik gewoon lekker buiten lopen, kop in de wind, LOPEN. Dat heeft me altijd het beste geholpen, nergens aan denken, 's avonds fysiek goed moe, dat helpt.
Nu maar eens aan het werk, ik heb gisteren echt niks uitgevoerd maar de opdracht moet af zijn morgen. Nog 32 pagina's, dus ik ga aan de slag.
Ik raak alweer gestresst bij de gedachte dat àls het niet goed is maandag ik mijn klanten moet inlichten en bepaalde opdrachten moet doorspelen, maar goed, nog niet stressen voordat die situatie zich daadwerkelijk voordoet.
Lieve allemaal, ik kijk vanmiddag nog even en wens jullie allemaal een fijne dag.
donderdag 5 februari 2009 om 15:29
Lieve Robo, fijn dat jullie zo het weekend het allebei goed kunnen hebben: jij naar buiten en je man praten in gezelschap. Belangrijk om elkaar die ruimte te geven.
Verder draaien ook hier volcontinu de duimen. Morgen ben ik niet online, dus ik wens je alvast heel erg veel sterkte maandag!!! En probeer het allemaal dag voor dag te doen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen.
Verder draaien ook hier volcontinu de duimen. Morgen ben ik niet online, dus ik wens je alvast heel erg veel sterkte maandag!!! En probeer het allemaal dag voor dag te doen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen.
Wees blij!
donderdag 5 februari 2009 om 15:55
donderdag 5 februari 2009 om 23:20
Robo, ik begrijp het helemaal als je zegt dat je je niet wil omringen met lotgenoten op een site voor borstkanker.
Omring je maar met ons (internetgewijs). Als je er behoefte aan hebt en als het nodig is (wat ik bij God hoop van niet) kan dat altijd nog.
Fijn dat je afleiding hebt komend weekend.
Ik denk aan je hoor!
Omring je maar met ons (internetgewijs). Als je er behoefte aan hebt en als het nodig is (wat ik bij God hoop van niet) kan dat altijd nog.
Fijn dat je afleiding hebt komend weekend.
Ik denk aan je hoor!
vrijdag 6 februari 2009 om 02:05
Er is waarschijnlijk niemand meer op het forum om te reageren, maar ik moet even schrijven.
Ik ben wakker, ik ben gestresst, ik heb ruzie. De dames van de kinderpijler weten het al, maar mijn man en ik hebben al vaak ruzie de laatste tijd: hij staat op het punt ontslagen te worden, heeft grote problemen in zijn vriendenkring, is een binnenvetter.
Vanavond heb ik laten zien hoe ik me voel en dat is slecht gevallen.... we hebben ruzie (alweer).
Ik denk dat het is omdat hij ook denkt dat het mis is en hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan, maar dat doet aan mijn pijn niks af.
Ik voel me alleen.
Ik geloof niet dat hij bij me blijft als het echt mis blijkt te zijn. Daar. Ik heb het gezegd.
Hij heeft een vrouw genomen met littekens, nepborsten, verdriet en pijn.
Maar hij heeft nooit gedacht dat het weer terug zou komen...
Ik weet het niet meer. Ik voel me zo verloren, zo alleen, ik wil armen om me heen en lieve woorden en troost en alles wat ik heb is koude blikken en angst.
Het is nu 2 uur 's nachts, en mijn huis is vol met ruzie. Waarom? Om niks.... en om alles.
Leven, dood.
Angst en doorgaan.
Ik ga door, hij heeft angst.
Ik wil leven, hij denkt dat ik doodga.
SHIT
Ik ben wakker, ik ben gestresst, ik heb ruzie. De dames van de kinderpijler weten het al, maar mijn man en ik hebben al vaak ruzie de laatste tijd: hij staat op het punt ontslagen te worden, heeft grote problemen in zijn vriendenkring, is een binnenvetter.
Vanavond heb ik laten zien hoe ik me voel en dat is slecht gevallen.... we hebben ruzie (alweer).
Ik denk dat het is omdat hij ook denkt dat het mis is en hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan, maar dat doet aan mijn pijn niks af.
Ik voel me alleen.
Ik geloof niet dat hij bij me blijft als het echt mis blijkt te zijn. Daar. Ik heb het gezegd.
Hij heeft een vrouw genomen met littekens, nepborsten, verdriet en pijn.
Maar hij heeft nooit gedacht dat het weer terug zou komen...
Ik weet het niet meer. Ik voel me zo verloren, zo alleen, ik wil armen om me heen en lieve woorden en troost en alles wat ik heb is koude blikken en angst.
Het is nu 2 uur 's nachts, en mijn huis is vol met ruzie. Waarom? Om niks.... en om alles.
Leven, dood.
Angst en doorgaan.
Ik ga door, hij heeft angst.
Ik wil leven, hij denkt dat ik doodga.
SHIT
vrijdag 6 februari 2009 om 02:31
Lieve Robo,
Wat ontzettend heftig wat je doormaakt.
En dan ook nog ruzie in de tent, het laatste wat je nu kunt gebruiken......
Ik weet niet hoe het voelt wat jij nu doormaakt, maar als ik je woorden lees voel ik door alles heen je intenste eenzaamheid en verdriet.
Ik zou willen dat het anders was, dat je wèl armen om je heen had en getroost zou worden......en nog veel liever dat er helemaal niks te zien zou zijn geweest op de scan.
Hier is in ieder geval een luisterend oor voor als je wilt praten.
Ik denk aan je.......heel veel sterkte!
Wat ontzettend heftig wat je doormaakt.
En dan ook nog ruzie in de tent, het laatste wat je nu kunt gebruiken......
Ik weet niet hoe het voelt wat jij nu doormaakt, maar als ik je woorden lees voel ik door alles heen je intenste eenzaamheid en verdriet.
Ik zou willen dat het anders was, dat je wèl armen om je heen had en getroost zou worden......en nog veel liever dat er helemaal niks te zien zou zijn geweest op de scan.
Hier is in ieder geval een luisterend oor voor als je wilt praten.
Ik denk aan je.......heel veel sterkte!
vrijdag 6 februari 2009 om 02:45
vrijdag 6 februari 2009 om 03:00
Wat intens verdrietig dat je man jou nu alleen laat omdat hij het niet aan kan.
Natuurlijk is hij bang en verdrietig, maar zijn vrouw is dat ook!!
En nu zit jij daar alleen, ik vind het echt heel schrijnend
Echt, als je in Nederland woonde reed ik NU naar je toe.
Ik vind het niet kunnen dat je in deze toestand alleen zit.
Misschien een rare vraag, maar in Nederland is er voor zover ik weet een telefonische hulpdienst die je dag en nacht kunt bellen, weet je of die er in Frankrijk ook is?
Dan kun je in ieder geval met iemand praten, live, als je dat wilt.
Ik weet écht niet wat ik tegen je kan zeggen om het ook maar enigszins draaglijker te maken........
Natuurlijk is hij bang en verdrietig, maar zijn vrouw is dat ook!!
En nu zit jij daar alleen, ik vind het echt heel schrijnend
Echt, als je in Nederland woonde reed ik NU naar je toe.
Ik vind het niet kunnen dat je in deze toestand alleen zit.
Misschien een rare vraag, maar in Nederland is er voor zover ik weet een telefonische hulpdienst die je dag en nacht kunt bellen, weet je of die er in Frankrijk ook is?
Dan kun je in ieder geval met iemand praten, live, als je dat wilt.
Ik weet écht niet wat ik tegen je kan zeggen om het ook maar enigszins draaglijker te maken........
vrijdag 6 februari 2009 om 03:12
Ik zit alleen maar te huilen, echt, dit is NIET goed.
Ik ga proberen te slapen nu, ik heb die pillen niet voor niets.
Ik wou dat ik iemand kon bellen, iemand kon vasthouden, iemand kon vertellen hoe ik me voel zonder dat diegene dichtslaat, maar ik denk dat dat tot morgen moet wachten.
Ik hou zo van mijn man, maar hierin is hij niet "goed"; hij kan het niet, hij wordt boos en rottig, hij ziet niet dat het niet om hem gaat....
Nou ja.
Ik ga een Tétrazépam nemen, lieve nachtpaars (wat een mooie naam, dat had ik kunnen zijn!) en tum, tot morgen (hoop ik).
liefs
Ik ga proberen te slapen nu, ik heb die pillen niet voor niets.
Ik wou dat ik iemand kon bellen, iemand kon vasthouden, iemand kon vertellen hoe ik me voel zonder dat diegene dichtslaat, maar ik denk dat dat tot morgen moet wachten.
Ik hou zo van mijn man, maar hierin is hij niet "goed"; hij kan het niet, hij wordt boos en rottig, hij ziet niet dat het niet om hem gaat....
Nou ja.
Ik ga een Tétrazépam nemen, lieve nachtpaars (wat een mooie naam, dat had ik kunnen zijn!) en tum, tot morgen (hoop ik).
liefs
