Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:58
Hey Meid,
Je hebt gelijk als je zegt dat je hier alleen door moet. Ziek zijn is fucking eenzaam. Mensen kunnen nog zo meeleven, jij wordt 's nachts wakker en dat ben je bang en niemand kan die angst wegnemen, want die angst is reeel. Jij moet straks de behandelingen door, de pijn doorstaan weer leven tussen hoop en vrezen. Neem het je vriend niet kwalijk, het is echt onmogelijk om als partner van een zieke het perfect te doen. Iedereen gaat anders om met angst en onzekerheid. Dat kan je niet veranderen.
Je hebt gelijk als je zegt dat je hier alleen door moet. Ziek zijn is fucking eenzaam. Mensen kunnen nog zo meeleven, jij wordt 's nachts wakker en dat ben je bang en niemand kan die angst wegnemen, want die angst is reeel. Jij moet straks de behandelingen door, de pijn doorstaan weer leven tussen hoop en vrezen. Neem het je vriend niet kwalijk, het is echt onmogelijk om als partner van een zieke het perfect te doen. Iedereen gaat anders om met angst en onzekerheid. Dat kan je niet veranderen.
vrijdag 6 februari 2009 om 13:20
Lieve Robo, wat zijn dit moeilijke dagen voor je. En wat moet het voor je man ook beangstigend zijn. Ik ken hem natuurlijk niet, maar ik denk dat hij ook de tijd nodig heeft om alles te kunnen bevatten en het is natuurlijk niet juist om ruzie te maken en apart te slapen, maar misschien had hij dit net nodig om op zijn manier kracht op te doen. Ik hoop dat jullie inmiddels hebben kunnen praten.
Ik denk heel veel aan je.
Ik denk heel veel aan je.
vrijdag 6 februari 2009 om 13:29
Lieve Robo,
Ik ken jou helemaal niet, maar toch zou ik je heel graag een hele dikke knuffel geven. Mijn moeder heeft jaren terug borstkanker gehad en het gaat met haar nu erg goed. Maar ik snap de angst en ik denk zelf dat als t bij haar weer terug zou komen, ik dan banger zou zijn dan bij de eerste keer.
Ik begrijp ook heel goed wat Meds hier zegt, uiteindelijk ben jij zelf degene die er doorheen moet. Natuurlijk kunnen mensen je steunen, maar niemand kan de pijn die je voelt en de angst die je hebt even van je overnemen, al zouden ze dat nog zo graag willen! Ik hoop voor jou dat het komende maandag allemaal mee valt. Als dat niet zo is dan weet ik zeker dat het je opnieuw gaat lukken om de kracht te vinden om er tegen te vechten. Verder hoop ik ook dat het jou en je man lukt om elkaar steun te geven in deze moeilijke tijd!
Lieve robo, ik denk aan je, knuf!
Ik ken jou helemaal niet, maar toch zou ik je heel graag een hele dikke knuffel geven. Mijn moeder heeft jaren terug borstkanker gehad en het gaat met haar nu erg goed. Maar ik snap de angst en ik denk zelf dat als t bij haar weer terug zou komen, ik dan banger zou zijn dan bij de eerste keer.
Ik begrijp ook heel goed wat Meds hier zegt, uiteindelijk ben jij zelf degene die er doorheen moet. Natuurlijk kunnen mensen je steunen, maar niemand kan de pijn die je voelt en de angst die je hebt even van je overnemen, al zouden ze dat nog zo graag willen! Ik hoop voor jou dat het komende maandag allemaal mee valt. Als dat niet zo is dan weet ik zeker dat het je opnieuw gaat lukken om de kracht te vinden om er tegen te vechten. Verder hoop ik ook dat het jou en je man lukt om elkaar steun te geven in deze moeilijke tijd!
Lieve robo, ik denk aan je, knuf!
vrijdag 6 februari 2009 om 13:43
quote:meds schreef op 06 februari 2009 @ 12:58:
Neem het je vriend niet kwalijk, het is echt onmogelijk om als partner van een zieke het perfect te doen. Iedereen gaat anders om met angst en onzekerheid. Dat kan je niet veranderen.
Precies Meds! Ik neem het hem niet kwalijk, het is alleen wel moeilijk soms. Er valt ook niets kwalijk te nemen, hij reageert alleen maar zoals hij het kan, hij doet niet expres moeilijk om het mij nog moeilijker te maken.
Dat vergeet ik wel eens maar hij is ook maar een mens. Niet perfect, ik ook niet, en als er dan zoiets gebeurt dan komen al onze zwakke kanten boven: hij slaat dicht, ik word superemotioneel. dat botst, maar het is geen kwade wil, van beide kanten niet.
Ik ga trouwens niet naar NL want de tickets zijn echt te duur (zijn ze nou helemaal, 700 Euro voor een vluchtje van 1,5 uur???) dus vanmiddag gewoon naar de kennissen, zoals gepland. Het was ook een beetje een impulsief idee, dus goed dat het financieel niet haalbaar is! Ik kan maar beter rustig het weekend doorbrengen in plaats van in NL druk te doen.
En ik heb vannacht besloten, echt besloten, dat wat er ook gebeurt, ik het niet opgeef.
Mocht maandag het ergste waar worden: ik ben nog niet dood en ik ga vechten met alles wat ik heb. Ik heb al eens de statistieken verslagen en ik heb teveel om voor te leven.
Ik kan slecht de juiste woorden vinden, maar het voelt echt als een besluit, heel diep van binnen: ik geef niet op.
De kracht en de wil en de moed komen vanzelf als ik ze nodig heb: dat was vorige keer het geval, daar kan ik nu ook weer op vertrouwen.
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .
Neem het je vriend niet kwalijk, het is echt onmogelijk om als partner van een zieke het perfect te doen. Iedereen gaat anders om met angst en onzekerheid. Dat kan je niet veranderen.
Precies Meds! Ik neem het hem niet kwalijk, het is alleen wel moeilijk soms. Er valt ook niets kwalijk te nemen, hij reageert alleen maar zoals hij het kan, hij doet niet expres moeilijk om het mij nog moeilijker te maken.
Dat vergeet ik wel eens maar hij is ook maar een mens. Niet perfect, ik ook niet, en als er dan zoiets gebeurt dan komen al onze zwakke kanten boven: hij slaat dicht, ik word superemotioneel. dat botst, maar het is geen kwade wil, van beide kanten niet.
Ik ga trouwens niet naar NL want de tickets zijn echt te duur (zijn ze nou helemaal, 700 Euro voor een vluchtje van 1,5 uur???) dus vanmiddag gewoon naar de kennissen, zoals gepland. Het was ook een beetje een impulsief idee, dus goed dat het financieel niet haalbaar is! Ik kan maar beter rustig het weekend doorbrengen in plaats van in NL druk te doen.
En ik heb vannacht besloten, echt besloten, dat wat er ook gebeurt, ik het niet opgeef.
Mocht maandag het ergste waar worden: ik ben nog niet dood en ik ga vechten met alles wat ik heb. Ik heb al eens de statistieken verslagen en ik heb teveel om voor te leven.
Ik kan slecht de juiste woorden vinden, maar het voelt echt als een besluit, heel diep van binnen: ik geef niet op.
De kracht en de wil en de moed komen vanzelf als ik ze nodig heb: dat was vorige keer het geval, daar kan ik nu ook weer op vertrouwen.
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .
vrijdag 6 februari 2009 om 13:52
quote:robo schreef op 06 februari 2009 @ 13:43:
En ik heb vannacht besloten, echt besloten, dat wat er ook gebeurt, ik het niet opgeef.
Mocht maandag het ergste waar worden: ik ben nog niet dood en ik ga vechten met alles wat ik heb. Ik heb al eens de statistieken verslagen en ik heb teveel om voor te leven.
Ik kan slecht de juiste woorden vinden, maar het voelt echt als een besluit, heel diep van binnen: ik geef niet op.
De kracht en de wil en de moed komen vanzelf als ik ze nodig heb: dat was vorige keer het geval, daar kan ik nu ook weer op vertrouwen.
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .Goed zo meid! Die kant moet je op. Hopelijk trekt je man bij. Hij heeft jou net zo goed nodig als jij hem. En als jij kracht kan tonen zodat hij zich sterker kan voelen, dan kan hij de kracht om er voor jou te zijn wellicht ook vinden. Vraag daar desnoods hulp bij!
Goed ook dat je niet weggaat dit weekend. Ik denk eigenlijk dat jullie er goed aan doen om te bespreken wat er maandag op jullie afkomt en hoe jullie daar samen mee om willen gaan, ongeacht de uitslag.
En ik heb vannacht besloten, echt besloten, dat wat er ook gebeurt, ik het niet opgeef.
Mocht maandag het ergste waar worden: ik ben nog niet dood en ik ga vechten met alles wat ik heb. Ik heb al eens de statistieken verslagen en ik heb teveel om voor te leven.
Ik kan slecht de juiste woorden vinden, maar het voelt echt als een besluit, heel diep van binnen: ik geef niet op.
De kracht en de wil en de moed komen vanzelf als ik ze nodig heb: dat was vorige keer het geval, daar kan ik nu ook weer op vertrouwen.
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .Goed zo meid! Die kant moet je op. Hopelijk trekt je man bij. Hij heeft jou net zo goed nodig als jij hem. En als jij kracht kan tonen zodat hij zich sterker kan voelen, dan kan hij de kracht om er voor jou te zijn wellicht ook vinden. Vraag daar desnoods hulp bij!
Goed ook dat je niet weggaat dit weekend. Ik denk eigenlijk dat jullie er goed aan doen om te bespreken wat er maandag op jullie afkomt en hoe jullie daar samen mee om willen gaan, ongeacht de uitslag.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 6 februari 2009 om 13:59
Sorry, maar ik neem even het forum als uitlaatklep: in mijn vorige post schreef ik dat ik vannacht besloten had om niet op te geven.
Dat klinkt misschien raar, alsof opgeven een optie was, en eerlijk gezegd was het dat ook.
Ik heb in mijn leven echt al veel verdriet en pijn gehad. Van een hele nare rotjeugd met een schizofrene vader (altijd bang, altijd op mijn hoede, altijd aan het zorgen voor mijn mishandelde moeder en broer, en vooral: altijd bang) naar een leven vol verlies: mijn moeder, mijn vader en vele anderen, de pijn hield niet op; en toen verloor ik mezelf, mijn lijf, het leven wat ik toch nog had opgebouwd: ik werd zelf ziek.
Achteraf denk ik wel eens dat het een wonder is dat ik toen zo hard heb gevochten om in leven te blijven, want mijn leven was helemaal niet leuk.
Ik heb er altijd iets van gemaakt, ondanks de problemen, maar mijn ervaring is dat leven helemaal niet makkelijk is en vaak gewoon hartstikke veel pijn doet.
Ooit dacht ik heel naief dat nà de kanker alles beter zou worden, alsof ik een les zou hebben geleerd over wat leven is, maar dat bleek niet waar te zijn.
Het leven is nog steeds het leven: soms prachtig, soms mooi, en soms gewoon hartstikke pijnlijk.
Dus de afgelopen dagen zweefde ik een beetje rond met het gevoel dat het misschien de moeite niet waard is om voor te vechten, als het allemaal toch zo moeilijk is en blijft.
Maar iets zei me vannacht dat die vlieger niet opgaat: ja het doet pijn, ja het is verdrietig, ja er zullen nog vele tranen volgen, maar het is de moeite wel degelijk waard.
Alsof er iets klikte van binnen, en ik voel nu meer zekerheid dan de afgelopen dagen sinds de scan.
Ik weet niet of mijn man en ik het redden samen maar ik geef niet op. Ik weet niet of ik het overleef als ik echt weer uitzaaiingen heb, maar ik geef niet op. En als alles om me heen instort wéét ik dat ik het toch aankan: ik heb al eens alles verloren wat me dierbaar was en ik ben er nog steeds.
Ik ben niet meer bang en ik wil dit leven niet kwijt.
ook al is het een rotleven soms.
Het is een vaag verhaal misschien maar dit werkt beter dan een dagboek: als het voor jullie niet te volgen is heeft het mij in ieder geval zelf inzicht opgeleverd
Dat klinkt misschien raar, alsof opgeven een optie was, en eerlijk gezegd was het dat ook.
Ik heb in mijn leven echt al veel verdriet en pijn gehad. Van een hele nare rotjeugd met een schizofrene vader (altijd bang, altijd op mijn hoede, altijd aan het zorgen voor mijn mishandelde moeder en broer, en vooral: altijd bang) naar een leven vol verlies: mijn moeder, mijn vader en vele anderen, de pijn hield niet op; en toen verloor ik mezelf, mijn lijf, het leven wat ik toch nog had opgebouwd: ik werd zelf ziek.
Achteraf denk ik wel eens dat het een wonder is dat ik toen zo hard heb gevochten om in leven te blijven, want mijn leven was helemaal niet leuk.
Ik heb er altijd iets van gemaakt, ondanks de problemen, maar mijn ervaring is dat leven helemaal niet makkelijk is en vaak gewoon hartstikke veel pijn doet.
Ooit dacht ik heel naief dat nà de kanker alles beter zou worden, alsof ik een les zou hebben geleerd over wat leven is, maar dat bleek niet waar te zijn.
Het leven is nog steeds het leven: soms prachtig, soms mooi, en soms gewoon hartstikke pijnlijk.
Dus de afgelopen dagen zweefde ik een beetje rond met het gevoel dat het misschien de moeite niet waard is om voor te vechten, als het allemaal toch zo moeilijk is en blijft.
Maar iets zei me vannacht dat die vlieger niet opgaat: ja het doet pijn, ja het is verdrietig, ja er zullen nog vele tranen volgen, maar het is de moeite wel degelijk waard.
Alsof er iets klikte van binnen, en ik voel nu meer zekerheid dan de afgelopen dagen sinds de scan.
Ik weet niet of mijn man en ik het redden samen maar ik geef niet op. Ik weet niet of ik het overleef als ik echt weer uitzaaiingen heb, maar ik geef niet op. En als alles om me heen instort wéét ik dat ik het toch aankan: ik heb al eens alles verloren wat me dierbaar was en ik ben er nog steeds.
Ik ben niet meer bang en ik wil dit leven niet kwijt.
ook al is het een rotleven soms.
Het is een vaag verhaal misschien maar dit werkt beter dan een dagboek: als het voor jullie niet te volgen is heeft het mij in ieder geval zelf inzicht opgeleverd
vrijdag 6 februari 2009 om 14:17
Ik kan het me voorstellen, dat die gedachte door je hoofd ging. Het valt niet mee om telkens weer jezelf strijdklaar te maken, op naar de volgende berg. Knap van je dat je die kracht toch weer hebt kunnen vinden. Ik hoop dat je goed zult kunnen praten maar ook vooral gewoon prettig samen zult kunnen zijn dit weekend met je man.
En je hebt een mailtje, kijk maar of je er wat mee kunt .
En je hebt een mailtje, kijk maar of je er wat mee kunt .
vrijdag 6 februari 2009 om 14:37
Robo, wat een verhaal. ik krijg er kippenvel van. Zoals anderen al schreven: wat een kracht straal je uit!
Wat betreft je man, als hij anders omgaat met zijn emoties wil dat helemaal niet zeggen dat hij niet bij je blijft. Hou je positiviteit vast, ook richting je relatie. Hij zou wel gek zijn als hij zo'n stoer en krachtig mens als jij laat gaan.
Wat betreft je man, als hij anders omgaat met zijn emoties wil dat helemaal niet zeggen dat hij niet bij je blijft. Hou je positiviteit vast, ook richting je relatie. Hij zou wel gek zijn als hij zo'n stoer en krachtig mens als jij laat gaan.
vrijdag 6 februari 2009 om 14:52
Robo, jouw woorden zijn voor ons (nou ja laat ik voor mezelf spreken, voor mij) ook een levensles.
Ik heb ooit een heel mooie documentaire gezien over France Gall, en daar doen jouw woorden mij aan denken. Zij voelde ook (ondanks de dierbaren die ze verloren was, haar man én haar dochter) een kracht, en zij zei ook: "ik ben nergens meer bang voor". Ik ben die documentaire nooit meer vergeten. Haar rust, haar kracht en schoonheid, die bepaalde kijk op het leven....
En jouw woorden roepen dat nu weer bij me op.
Ik heb ooit een heel mooie documentaire gezien over France Gall, en daar doen jouw woorden mij aan denken. Zij voelde ook (ondanks de dierbaren die ze verloren was, haar man én haar dochter) een kracht, en zij zei ook: "ik ben nergens meer bang voor". Ik ben die documentaire nooit meer vergeten. Haar rust, haar kracht en schoonheid, die bepaalde kijk op het leven....
En jouw woorden roepen dat nu weer bij me op.
vrijdag 6 februari 2009 om 14:57
quote:robo schreef op 06 februari 2009 @ 13:43:
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .Robo, je woorden raken me tot tranen toe. Bijvoorbeeld in deze zin kom je tot de kern, en hoe verdrietig alles ook is, voel ik me gek genoeg door je woorden getroost. Dankjewel dat je je strijd met ons wilt delen, ik voel me geïnspireerd door jouw kracht en wijsheid.
Ik vind het leven moeilijk, pijnlijk, zwaar en oneerlijk, maar het is mijn leven .Robo, je woorden raken me tot tranen toe. Bijvoorbeeld in deze zin kom je tot de kern, en hoe verdrietig alles ook is, voel ik me gek genoeg door je woorden getroost. Dankjewel dat je je strijd met ons wilt delen, ik voel me geïnspireerd door jouw kracht en wijsheid.
vrijdag 6 februari 2009 om 15:11
quote:robo schreef op 06 februari 2009 @ 13:59:
Sorry, maar ik neem even het forum als uitlaatklep: in mijn vorige post schreef ik dat ik vannacht besloten had om niet op te geven.
Dat klinkt misschien raar, alsof opgeven een optie was, en eerlijk gezegd was het dat ook.
Ja natuurlijk het is ook een heel zwaar traject waar je waarschijnlijk weer in moet... Mag het?? dat je dan even twijfelt of je dat wel wilt?
Ik heb in mijn leven echt al veel verdriet en pijn gehad. Van een hele nare rotjeugd met een schizofrene vader (altijd bang, altijd op mijn hoede, altijd aan het zorgen voor mijn mishandelde moeder en broer, en vooral: altijd bang) naar een leven vol verlies: mijn moeder, mijn vader en vele anderen, de pijn hield niet op; en toen verloor ik mezelf, mijn lijf, het leven wat ik toch nog had opgebouwd: ik werd zelf ziek.
Dan ben je ook goed kwaad denk ik zo. Er zijn wel heel veel mensen die het een stuk makkelijker hebben dan jij, hoe onrechtvaardig
Achteraf denk ik wel eens dat het een wonder is dat ik toen zo hard heb gevochten om in leven te blijven, want mijn leven was helemaal niet leuk.
Ik heb er altijd iets van gemaakt, ondanks de problemen, maar mijn ervaring is dat leven helemaal niet makkelijk is en vaak gewoon hartstikke veel pijn doet.
Ooit dacht ik heel naief dat nà de kanker alles beter zou worden, alsof ik een les zou hebben geleerd over wat leven is, maar dat bleek niet waar te zijn.
Het leven is nog steeds het leven: soms prachtig, soms mooi, en soms gewoon hartstikke pijnlijk.
Ik heb wel eens het gevoel dat dat soort verhalen ( na mijn ziekte was ik gelukkiger dan ooit...) alleen maar een soort van ontkenning inhouden van de moeilijkste en pijnlijkste tijd die je hebt gehad. En je wilt anderen niet belasten en dus hebben mensen al gauw de neiging er een positieve draai aan te geven. Maar er verandert aan het leven zelf weinig. En je persoonlijkheid is toch ook al redelijk verankerd. Ik lees wel dat je het leven de moeite vindt. Je vindt het prachtig en pijnlijk, en dat vind ik ook, als het niet pijnlijk zou zijn zou je de pracht misschien ook niet zien. Die mensen zijn er ook, die altijd in een soort van oppervlakkige flow leven, geen diep verdriet en geen grote vreugde. maar voor die momenten waarop het leven mooi is doe je het toch? En daarbij wat heeft het alternatief (de dood) nou immers te bieden?
Dus de afgelopen dagen zweefde ik een beetje rond met het gevoel dat het misschien de moeite niet waard is om voor te vechten, als het allemaal toch zo moeilijk is en blijft.
Maar iets zei me vannacht dat die vlieger niet opgaat: ja het doet pijn, ja het is verdrietig, ja er zullen nog vele tranen volgen, maar het is de moeite wel degelijk waard.
Alsof er iets klikte van binnen, en ik voel nu meer zekerheid dan de afgelopen dagen sinds de scan.
Goed meid, het is ook belangrijk dat je bewust deze keuze zelf maakt en je niet ergens in laat rommelen door de artsen terwijl je niet zeker weet of de hele toestand het wel waard is. In dit soort tijden is het zo belangrijk dat je weet dat jij altijd nog de baas bent over jouw lijf en leven
Ik weet niet of mijn man en ik het redden samen maar ik geef niet op. Ik weet niet of ik het overleef als ik echt weer uitzaaiingen heb, maar ik geef niet op. En als alles om me heen instort wéét ik dat ik het toch aankan: ik heb al eens alles verloren wat me dierbaar was en ik ben er nog steeds.
Ik ben niet meer bang en ik wil dit leven niet kwijt.
ook al is het een rotleven soms.
Het is een vaag verhaal misschien maar dit werkt beter dan een dagboek: als het voor jullie niet te volgen is heeft het mij in ieder geval zelf inzicht opgeleverd :-)Het is goed te volgen hoor, je klinkt erg doelbewust en vastberaden
Sorry, maar ik neem even het forum als uitlaatklep: in mijn vorige post schreef ik dat ik vannacht besloten had om niet op te geven.
Dat klinkt misschien raar, alsof opgeven een optie was, en eerlijk gezegd was het dat ook.
Ja natuurlijk het is ook een heel zwaar traject waar je waarschijnlijk weer in moet... Mag het?? dat je dan even twijfelt of je dat wel wilt?
Ik heb in mijn leven echt al veel verdriet en pijn gehad. Van een hele nare rotjeugd met een schizofrene vader (altijd bang, altijd op mijn hoede, altijd aan het zorgen voor mijn mishandelde moeder en broer, en vooral: altijd bang) naar een leven vol verlies: mijn moeder, mijn vader en vele anderen, de pijn hield niet op; en toen verloor ik mezelf, mijn lijf, het leven wat ik toch nog had opgebouwd: ik werd zelf ziek.
Dan ben je ook goed kwaad denk ik zo. Er zijn wel heel veel mensen die het een stuk makkelijker hebben dan jij, hoe onrechtvaardig
Achteraf denk ik wel eens dat het een wonder is dat ik toen zo hard heb gevochten om in leven te blijven, want mijn leven was helemaal niet leuk.
Ik heb er altijd iets van gemaakt, ondanks de problemen, maar mijn ervaring is dat leven helemaal niet makkelijk is en vaak gewoon hartstikke veel pijn doet.
Ooit dacht ik heel naief dat nà de kanker alles beter zou worden, alsof ik een les zou hebben geleerd over wat leven is, maar dat bleek niet waar te zijn.
Het leven is nog steeds het leven: soms prachtig, soms mooi, en soms gewoon hartstikke pijnlijk.
Ik heb wel eens het gevoel dat dat soort verhalen ( na mijn ziekte was ik gelukkiger dan ooit...) alleen maar een soort van ontkenning inhouden van de moeilijkste en pijnlijkste tijd die je hebt gehad. En je wilt anderen niet belasten en dus hebben mensen al gauw de neiging er een positieve draai aan te geven. Maar er verandert aan het leven zelf weinig. En je persoonlijkheid is toch ook al redelijk verankerd. Ik lees wel dat je het leven de moeite vindt. Je vindt het prachtig en pijnlijk, en dat vind ik ook, als het niet pijnlijk zou zijn zou je de pracht misschien ook niet zien. Die mensen zijn er ook, die altijd in een soort van oppervlakkige flow leven, geen diep verdriet en geen grote vreugde. maar voor die momenten waarop het leven mooi is doe je het toch? En daarbij wat heeft het alternatief (de dood) nou immers te bieden?
Dus de afgelopen dagen zweefde ik een beetje rond met het gevoel dat het misschien de moeite niet waard is om voor te vechten, als het allemaal toch zo moeilijk is en blijft.
Maar iets zei me vannacht dat die vlieger niet opgaat: ja het doet pijn, ja het is verdrietig, ja er zullen nog vele tranen volgen, maar het is de moeite wel degelijk waard.
Alsof er iets klikte van binnen, en ik voel nu meer zekerheid dan de afgelopen dagen sinds de scan.
Goed meid, het is ook belangrijk dat je bewust deze keuze zelf maakt en je niet ergens in laat rommelen door de artsen terwijl je niet zeker weet of de hele toestand het wel waard is. In dit soort tijden is het zo belangrijk dat je weet dat jij altijd nog de baas bent over jouw lijf en leven
Ik weet niet of mijn man en ik het redden samen maar ik geef niet op. Ik weet niet of ik het overleef als ik echt weer uitzaaiingen heb, maar ik geef niet op. En als alles om me heen instort wéét ik dat ik het toch aankan: ik heb al eens alles verloren wat me dierbaar was en ik ben er nog steeds.
Ik ben niet meer bang en ik wil dit leven niet kwijt.
ook al is het een rotleven soms.
Het is een vaag verhaal misschien maar dit werkt beter dan een dagboek: als het voor jullie niet te volgen is heeft het mij in ieder geval zelf inzicht opgeleverd :-)Het is goed te volgen hoor, je klinkt erg doelbewust en vastberaden
vrijdag 6 februari 2009 om 15:24
Lieve Robo,
meid... wat herken ik je verhaal! De eenzaamheid, de angst, de vechtlust.. Het is niet raar dat je door je angst het leven bijna loslaat.. Maar lieve meid, er is geen UIT-knop... er is geen STOP-modus... kracht, dat is er wel.. Heel veel kracht, en straks.. straks áls je weer moet vechten, dan doe je dat ook...
Ik herken het zó allemaal, tot aan het gevoel wat je hebt bij 'de' sites... heb zelf ook kanker.
Liefs en nóg meer kracht,
Sonja
meid... wat herken ik je verhaal! De eenzaamheid, de angst, de vechtlust.. Het is niet raar dat je door je angst het leven bijna loslaat.. Maar lieve meid, er is geen UIT-knop... er is geen STOP-modus... kracht, dat is er wel.. Heel veel kracht, en straks.. straks áls je weer moet vechten, dan doe je dat ook...
Ik herken het zó allemaal, tot aan het gevoel wat je hebt bij 'de' sites... heb zelf ook kanker.
Liefs en nóg meer kracht,
Sonja
vrijdag 6 februari 2009 om 15:32
Wat doet me dit goed zeg, het schrijven, het delen, de ontzettend lieve en heldere reacties. Bedankt Meds, wat je zegt over "dat soort verhalen - na mijn ziekte was ik gelukkiger dan ooit..." is inderdaad waar.
Het werd er bijna ingepompt tijdens mijn ziekte: je komt er zoveel sterker uit, later zul je zien dat de ziekte eigenlijk een zegen was, etc.
Ook al die stomme zelfhulpboeken staan er vol mee, alsof je er iets van moét leren, alsof je de schellen van de ogen moeten vallen omdat je kanker hebt.
Ik heb die ervaring helemaal niet. Het heeft wel mijn hele leven op zijn kop gezet en ik ben er ook erg door veranderd, maar ik denk dat alle situaties die je diep raken (scheiding, kinderen krijgen, verlies van een dierbare) iemand veranderen: dat is niet voorbehouden aan kankerpatienten.
Je komt jezelf tegen in tijden van nood, that's all.
Ik was stiekem best teleurgested toen ik "genezen" was en het leven bleek gewoon door te gaan maar dat is maar beter ook.
Ooit, als ik groot ben en volwassen en niet meer ziek, dan wil ik iets gaan doen met en voor mensen die door een crisis gaan (ziekte of iets anders).
Het mentale aspect van kanker komt helemaal niet aan de orde in het ziekenhuis en is volgens mij het belangrijkste van alles. Ik zou daar ooit wel mee aan de slag willen.
Maar goed, eerst zelf mijn leven op orde krijgen en maandag afwachten, voordat ik aan dat soort projecten begin.
Ik ga zo mijn tas maar eens pakken voor het weekend en voor maandag. Wandelschoenen en ziekenhuispyama naast elkaar in de tas!
En al die paperassen die ze in Fr overal bij nodig hebben: attestations, je moet hier je eigen scans en röntgenfoto's meenemen, die houden ze niet in het ziekenhuis in een dossier zoals in NL, mijn verzekeringskaart, iets te lezen, een schone onderbroek
Ik kom zometeen nog even kijken op het forum maar wil alvast wel zeggen dat jullie reacties me veel goed hebben gedaan.
Ik hoop zo ontzettend dat ik dinsdag goed nieuws heb!
Het werd er bijna ingepompt tijdens mijn ziekte: je komt er zoveel sterker uit, later zul je zien dat de ziekte eigenlijk een zegen was, etc.
Ook al die stomme zelfhulpboeken staan er vol mee, alsof je er iets van moét leren, alsof je de schellen van de ogen moeten vallen omdat je kanker hebt.
Ik heb die ervaring helemaal niet. Het heeft wel mijn hele leven op zijn kop gezet en ik ben er ook erg door veranderd, maar ik denk dat alle situaties die je diep raken (scheiding, kinderen krijgen, verlies van een dierbare) iemand veranderen: dat is niet voorbehouden aan kankerpatienten.
Je komt jezelf tegen in tijden van nood, that's all.
Ik was stiekem best teleurgested toen ik "genezen" was en het leven bleek gewoon door te gaan
maar dat is maar beter ook. Ooit, als ik groot ben en volwassen en niet meer ziek, dan wil ik iets gaan doen met en voor mensen die door een crisis gaan (ziekte of iets anders).
Het mentale aspect van kanker komt helemaal niet aan de orde in het ziekenhuis en is volgens mij het belangrijkste van alles. Ik zou daar ooit wel mee aan de slag willen.
Maar goed, eerst zelf mijn leven op orde krijgen en maandag afwachten, voordat ik aan dat soort projecten begin.
Ik ga zo mijn tas maar eens pakken voor het weekend en voor maandag. Wandelschoenen en ziekenhuispyama naast elkaar in de tas!
En al die paperassen die ze in Fr overal bij nodig hebben: attestations, je moet hier je eigen scans en röntgenfoto's meenemen, die houden ze niet in het ziekenhuis in een dossier zoals in NL, mijn verzekeringskaart, iets te lezen, een schone onderbroek
Ik kom zometeen nog even kijken op het forum maar wil alvast wel zeggen dat jullie reacties me veel goed hebben gedaan.
Ik hoop zo ontzettend dat ik dinsdag goed nieuws heb!
vrijdag 6 februari 2009 om 15:44
Dank je wel Robo, ben je toendertijd hier in Nederland behandeld? Ikzelf sta rondom onder controle, óók het mentale gedeelte... word in het Antoni van Leeuwenhoek behandeld en daar zit psychische ondersteuning standaard in het pakket...
Had ik dit niet gehad, dan had ik het niet getrokken. Zelf heel lang gezeten in de 'straks als ik beter ben...'modus, maar helaas.. dat word ik niet meer..
Zit daardoor écht in het NU... en sinds ik dat besef, heb ik minder angsten.
Jouw idee voor mentale ondersteuning vind ik TOP.. maar niet straks meis.. nu doen.. nu over nadenken, want straks... tja...
Sonja
Had ik dit niet gehad, dan had ik het niet getrokken. Zelf heel lang gezeten in de 'straks als ik beter ben...'modus, maar helaas.. dat word ik niet meer..
Zit daardoor écht in het NU... en sinds ik dat besef, heb ik minder angsten.
Jouw idee voor mentale ondersteuning vind ik TOP.. maar niet straks meis.. nu doen.. nu over nadenken, want straks... tja...
Sonja
vrijdag 6 februari 2009 om 15:50
Oh nee, Sonja.... wat vreselijk om te lezen.
Wat vreselijk. Ik voel met je mee, echt waar.
Er is alleen het NU. Dat is voor iedereen zo, alleen merk je dat pas echt als je met je neus op de feiten wordt gedrukt. Zoals jij, zoals ik ook een beetje.
Ik ben inderdaad in Nederland behandeld 4 jaar terug, in het UMC in Utrecht. Daar hing alleen een briefje op het prikbord in de wachtruimte met de tijden en data voor een praatgroep, meer niet.
Ik heb er ook niet naar gevraagd verder, of er meer was op het gebied van psychische ondersteuning.
Hier in Fr is het me ook niet aangeboden, maar ik ga er nu wél naar vragen maandag.
Wat vreselijk. Ik voel met je mee, echt waar.
Er is alleen het NU. Dat is voor iedereen zo, alleen merk je dat pas echt als je met je neus op de feiten wordt gedrukt. Zoals jij, zoals ik ook een beetje.
Ik ben inderdaad in Nederland behandeld 4 jaar terug, in het UMC in Utrecht. Daar hing alleen een briefje op het prikbord in de wachtruimte met de tijden en data voor een praatgroep, meer niet.
Ik heb er ook niet naar gevraagd verder, of er meer was op het gebied van psychische ondersteuning.
Hier in Fr is het me ook niet aangeboden, maar ik ga er nu wél naar vragen maandag.
vrijdag 6 februari 2009 om 16:03
Ik ben overigens niet terminaal... De (schildklier) kanker huist in mn lymfestelsel en reageert niet op de radioaktieve bestralingen... Het is nu wachten (of juist niet natuurlijk) op tumoren, deze openbaren zich in mn longen, botten of hals... Sta dus zwaar onder controle en áls er een tumor onstaat dan is het hopen dat ik te opereren ben.
In het AVL is er héél veel ondersteuning.. Het is dan ook een kanker-instituut. Er is een informatiecentrum, er zijn workshops (uiterlijke verzorging, voeding, relaties... noem maar op) én psychische bijstand..
Ik hoop dat ze jou in FR iets kunnen bieden, jou.. én je partner. Ik hoop dat je je zinnen een beetje kan verzetten dit wekend, al weet ik wel beter...
In het AVL is er héél veel ondersteuning.. Het is dan ook een kanker-instituut. Er is een informatiecentrum, er zijn workshops (uiterlijke verzorging, voeding, relaties... noem maar op) én psychische bijstand..
Ik hoop dat ze jou in FR iets kunnen bieden, jou.. én je partner. Ik hoop dat je je zinnen een beetje kan verzetten dit wekend, al weet ik wel beter...
