Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
vrijdag 6 februari 2009 om 03:21
vrijdag 6 februari 2009 om 03:37
Lieve Robo,
Ik heb net heel dit topic zitten lezen en net als heel veel andere mensen weet ik niet goed wat te zeggen. Niks wat ik (of een ander) zeg(t) zal jouw angst wegnemen. Ongeacht wat de uitslag ook is....je hebt al eens eerder bewezen zo'n ongelooflijke kracht te hebben. Je hebt al die ellende doorstaan en dat kan alleen maar als je zo sterk bent als jij blijkt te zijn. Dat zegt toch wel iets hoor. Ik kan me voorstellen dat je het vertrouwen in je lijf behoorlijk kwijt bent, maar je hebt 't m de eerste keer toch maar mooi geflikt!!!
Dat je nu alleen zit en ruzie hebt, dat moet zo moeilijk zijn. Je zult je wel verloren voelen. Ik hoop dat je inmiddels al slaapt, maar zo niet....ik woon in Australie, hier is het gewoon overdag. Dus ik ben nog wel even online! Niet dat ik echt iets wezenlijks kan betekenen, maar soms is alleen afleiding ook al fijn.
Heel veel sterkte, ik had nog nooit iets van je gelezen op dit forum, maar ik bewonder je heel erg om je kracht!
Ik heb net heel dit topic zitten lezen en net als heel veel andere mensen weet ik niet goed wat te zeggen. Niks wat ik (of een ander) zeg(t) zal jouw angst wegnemen. Ongeacht wat de uitslag ook is....je hebt al eens eerder bewezen zo'n ongelooflijke kracht te hebben. Je hebt al die ellende doorstaan en dat kan alleen maar als je zo sterk bent als jij blijkt te zijn. Dat zegt toch wel iets hoor. Ik kan me voorstellen dat je het vertrouwen in je lijf behoorlijk kwijt bent, maar je hebt 't m de eerste keer toch maar mooi geflikt!!!
Dat je nu alleen zit en ruzie hebt, dat moet zo moeilijk zijn. Je zult je wel verloren voelen. Ik hoop dat je inmiddels al slaapt, maar zo niet....ik woon in Australie, hier is het gewoon overdag. Dus ik ben nog wel even online! Niet dat ik echt iets wezenlijks kan betekenen, maar soms is alleen afleiding ook al fijn.
Heel veel sterkte, ik had nog nooit iets van je gelezen op dit forum, maar ik bewonder je heel erg om je kracht!
vrijdag 6 februari 2009 om 04:02
Ik hoop dat je weer zo'n goede nacht zult hebben als de afgelopen nacht lieve Robo.
En ik hoop dat je morgen al je gevoelens kunt delen en vastgehouden wordt, het liefste met en door je man, dus dat hij zich voor je open kan stellen, en anders eventueel met een goede vriendin of een andere vertrouwenspersoon.
Welterusten en nogmaals heel veel sterkte, liefs en een dikke knuffel.
En ik hoop dat je morgen al je gevoelens kunt delen en vastgehouden wordt, het liefste met en door je man, dus dat hij zich voor je open kan stellen, en anders eventueel met een goede vriendin of een andere vertrouwenspersoon.
Welterusten en nogmaals heel veel sterkte, liefs en een dikke knuffel.
vrijdag 6 februari 2009 om 06:20
Lieve Robo ik lees dat je nu ook nog ruzie hebt met je man.
Als hij een binnenvetter is dan kan hij moeilijk zijn gevoelens uiten, hij weet waarschijnlijk met zijn verdriet geen raad.
Maar voor jou is dit dubbel erg, juist nu je behoefte hebt aan die twee armen om je heen.
Ik hoop dat je met hulp van de medicijnen een beetje hebt kunnen slapen en dat jullie toch het weekend samen weg gaan.
Heel veel sterkte. Ik ken je niet maar denk veel aan je.
Als hij een binnenvetter is dan kan hij moeilijk zijn gevoelens uiten, hij weet waarschijnlijk met zijn verdriet geen raad.
Maar voor jou is dit dubbel erg, juist nu je behoefte hebt aan die twee armen om je heen.
Ik hoop dat je met hulp van de medicijnen een beetje hebt kunnen slapen en dat jullie toch het weekend samen weg gaan.
Heel veel sterkte. Ik ken je niet maar denk veel aan je.
vrijdag 6 februari 2009 om 07:07
Robo, wat eenzaam, wat was je alleen.....
Ik hoop dat je met de pillen toch een beetje geslapen hebt.
Ik heb heb niet echt woorden voor wat er met jou en je man gebeurt nu. Nou ja, ik heb wel woorden maar ik ben bang dat het niet de goede woorden zijn, dus ik gebruik ze maar niet.
Dat jij zo alleen bent vind ik een slecht iets. Is er een vriendin in de buurt? Heb je iemand die je kunt bellen als het niet goed met je gaat en als je man het niet aan kan? Iemand met wie je afspraken kunt maken dat je dag en nacht kunt bellen als je er behoefte aan hebt?
Ik zou je zo mijn nummer geven maar ik ben bang dat ik je niet dat vertrouwde gevoel geef wat je nu nodig hebt. Het voelt misschien opdringerig als mensen je nu dit soort hulp aanbieden maar ik hoop toch dat je gebruik maakt van dit soort aangeboden, als je er behoefte aan hebt. Alles beter dan alleen zo'n nacht door zien te komen.
Maar wie weet ben je het niet met me eens, kan ook natuurlijk.
Vandaag ga je naar kennissen he? Ik hoop dat dat je wat afleiding geeft.
Denk weer aan je....
Ik hoop dat je met de pillen toch een beetje geslapen hebt.
Ik heb heb niet echt woorden voor wat er met jou en je man gebeurt nu. Nou ja, ik heb wel woorden maar ik ben bang dat het niet de goede woorden zijn, dus ik gebruik ze maar niet.
Dat jij zo alleen bent vind ik een slecht iets. Is er een vriendin in de buurt? Heb je iemand die je kunt bellen als het niet goed met je gaat en als je man het niet aan kan? Iemand met wie je afspraken kunt maken dat je dag en nacht kunt bellen als je er behoefte aan hebt?
Ik zou je zo mijn nummer geven maar ik ben bang dat ik je niet dat vertrouwde gevoel geef wat je nu nodig hebt. Het voelt misschien opdringerig als mensen je nu dit soort hulp aanbieden maar ik hoop toch dat je gebruik maakt van dit soort aangeboden, als je er behoefte aan hebt. Alles beter dan alleen zo'n nacht door zien te komen.
Maar wie weet ben je het niet met me eens, kan ook natuurlijk.
Vandaag ga je naar kennissen he? Ik hoop dat dat je wat afleiding geeft.
Denk weer aan je....
vrijdag 6 februari 2009 om 07:19
Jezus Robo, ik schrik me naar! Ik wist helemaal niet dat jij deze rotziekte gehad hebt, ben zelf van de week naar de dokter geweest voor een bobbel en ik was al zoooo bang, er bleek niets aan de hand te zijn maar jezus die angst...! En jij bent al wel werkelijk door die hel gegaan, en nu het risico dat je het traject nóg een keer mag lopen..? Godsamme, ik zit hier met kippenvel achter m'n pc, ik hoop hoop hoop zó dat er niets ernstigs met je aan de hand is...!!
Een immens dikke vanaf deze kant van de lijn, ik heb niet alle reacties gelezen maar alleen je openingspost, enne ik sluit me aan bij Eleonora's aanbod (f) (f)
Ik denk aan je!
Een immens dikke vanaf deze kant van de lijn, ik heb niet alle reacties gelezen maar alleen je openingspost, enne ik sluit me aan bij Eleonora's aanbod (f) (f)
Ik denk aan je!
vrijdag 6 februari 2009 om 07:53
Lieve Robo!
Wat een nacht heb jij gehad.
Ik vind het zo moeilijk om de goede dingen te zeggen.
Wat is het jammer dat je man zo dichtklapt, juist als je hem zo nodig hebt. Koude blikken..... wat ontzettend klote en moeilijk!
Hopelijk lig je nog te slapen! En hopelijk kan je wat van je af lopen dit weekend.
Voor als je later vandaag al weg bent, heel erg veel sterkte maandag! ( raar eigenlijk om iemand sterkte te wensen, waarom zou je altijd maar sterk moeten zijn? ) Ik zal aan je denken, voor je hopen en een kaarsje voor jou branden!
Wat een nacht heb jij gehad.
Ik vind het zo moeilijk om de goede dingen te zeggen.
Wat is het jammer dat je man zo dichtklapt, juist als je hem zo nodig hebt. Koude blikken..... wat ontzettend klote en moeilijk!
Hopelijk lig je nog te slapen! En hopelijk kan je wat van je af lopen dit weekend.
Voor als je later vandaag al weg bent, heel erg veel sterkte maandag! ( raar eigenlijk om iemand sterkte te wensen, waarom zou je altijd maar sterk moeten zijn? ) Ik zal aan je denken, voor je hopen en een kaarsje voor jou branden!
vrijdag 6 februari 2009 om 08:17
Robo, hoop dat je een t-pam genomen hebt want met die dingen kun je gewoonweg niet wakker blijven. Blijf communiceren met je man, jij niet weet wat er voor je ligt, maar hij nog minder. Hij vindt mss van zichzelf dat hij de sterke man moet zijn maar kan dat momenteel helemaal niet. Niets zo moeilijk als over je angsten praten en bang zijn dat je ze niet het hoofd kan bieden. Hoop dat het weekend jullie allebei wat afleiding geeft. Liefs vanuit hier.
vrijdag 6 februari 2009 om 09:37
Lieve Robo,
Ook ik hoop dat je toch nog wat hebt kunnen slapen en dat het vanochtend misschien de lucht een beetje geklaard was, het is voor jullie beiden nogal wat wat er nu aan de hand is en "was sich liebt dass neckt sich". Ik hoop dat jullie er toch voor gaan om dit SAMEN te gaan doen, maar zoals ik al eerder schreef: ik ken je niet dus ik weet niet hoe jullie relatie hiervoor was, maar zo te lezen niet super.
Ik weet het ook niet lieve Robo, ik hoop dat je wat rust kunt vinden dit weekend en wens je veel kracht en sterkte toe, meer kan ik (helaas!!) ook niet doen.
Ook ik hoop dat je toch nog wat hebt kunnen slapen en dat het vanochtend misschien de lucht een beetje geklaard was, het is voor jullie beiden nogal wat wat er nu aan de hand is en "was sich liebt dass neckt sich". Ik hoop dat jullie er toch voor gaan om dit SAMEN te gaan doen, maar zoals ik al eerder schreef: ik ken je niet dus ik weet niet hoe jullie relatie hiervoor was, maar zo te lezen niet super.
Ik weet het ook niet lieve Robo, ik hoop dat je wat rust kunt vinden dit weekend en wens je veel kracht en sterkte toe, meer kan ik (helaas!!) ook niet doen.
vrijdag 6 februari 2009 om 09:38
Ach lieve vrouw, dat kon er ook nog wel bij. Hij zal wel doodsbang zijn je kwijt te raken maar dat maakt het nog niet ok. Natuurlijk voel je je dan verdomd eenzaam, je mag er niet zo alleen mee worstelen. Daar is het veel te groot voor.
Ik wou dat ik je een echte kon geven maar iig een virtuele . Ik wou dat ik wat voor je kon doen.
Ik wou dat ik je een echte kon geven maar iig een virtuele . Ik wou dat ik wat voor je kon doen.
vrijdag 6 februari 2009 om 09:41
Je hebt dit toen ook meegemaakt met je broer(s, waren het er nou 2?), toch? Zal wel heel pijnlijk zijn om het opnieuw te moeten begrijpen terwijl je wrs van ellende niet weet wat je moet.
Ik hoop dat jullie het uitgepraat krijgen en hij, wanneer het een beetje bezinkt, er wel voor je kan zijn. Dat verdien je echt.
Ik hoop dat jullie het uitgepraat krijgen en hij, wanneer het een beetje bezinkt, er wel voor je kan zijn. Dat verdien je echt.
vrijdag 6 februari 2009 om 09:55
Lieve Robo,
Wat een zware nacht heb je gehad, ik hoop dat je nog goed hebt kunnen slapen (en nu nog in dromenland bent)
Het is voor mij heel herkenbaar, wat je verteld over de ruzies met je man. Als je soms films en boeken moet geloven dan lijkt het alsof je als partners elkaar in zulke crisissituaties voor 100% steunt, elkaar als toevluchtsoord hebt en je sámen strijdt tegen zo'n oneerlijke rotziekte als dit maar in de praktijk hoeft dat niet zo te gaan, helaas. Hoeveel liefde er ook is. Twee individuen die misschien op een andere manier omgaan met angst, de één kan er goed over praten, de ander niet. De één wil zijn kop in het zand steken, de ander niet. De één is bezig met de toekomst, de ander niet. De één is heel optimistisch ingesteld, de ander niet. Enzovoorts.
Zoals ik al zei, ik herken erg veel daarvan en de eenzaamheid die je voelt. Al kun je dat nog bij tig vrienden of vriendinnen kwijt, dat is niet hetzelfde als bij je eigen partner. Daarvan wil je dat hij hetzelfde voelt als jij, je steunt op een manier die bij jou past en soms is het heel erg moeilijk als hij dat, vanwege zijn eigen angst, niet op kan brengen. Dat maakt hem overigens geen slechte partner (al kan ik uiteraard niet over jullie relatie oordelen en zou ik dat ook niet willen).
Als je er behoefte aan hebt wil ik je met alle liefde mijn emailadres geven via de Angels. Je mag me altijd mailen als je behoefte hebt om hierover te praten, om een klankbord te hebben. Lieve Robo, ik denk aan je.
Wat een zware nacht heb je gehad, ik hoop dat je nog goed hebt kunnen slapen (en nu nog in dromenland bent)
Het is voor mij heel herkenbaar, wat je verteld over de ruzies met je man. Als je soms films en boeken moet geloven dan lijkt het alsof je als partners elkaar in zulke crisissituaties voor 100% steunt, elkaar als toevluchtsoord hebt en je sámen strijdt tegen zo'n oneerlijke rotziekte als dit maar in de praktijk hoeft dat niet zo te gaan, helaas. Hoeveel liefde er ook is. Twee individuen die misschien op een andere manier omgaan met angst, de één kan er goed over praten, de ander niet. De één wil zijn kop in het zand steken, de ander niet. De één is bezig met de toekomst, de ander niet. De één is heel optimistisch ingesteld, de ander niet. Enzovoorts.
Zoals ik al zei, ik herken erg veel daarvan en de eenzaamheid die je voelt. Al kun je dat nog bij tig vrienden of vriendinnen kwijt, dat is niet hetzelfde als bij je eigen partner. Daarvan wil je dat hij hetzelfde voelt als jij, je steunt op een manier die bij jou past en soms is het heel erg moeilijk als hij dat, vanwege zijn eigen angst, niet op kan brengen. Dat maakt hem overigens geen slechte partner (al kan ik uiteraard niet over jullie relatie oordelen en zou ik dat ook niet willen).
Als je er behoefte aan hebt wil ik je met alle liefde mijn emailadres geven via de Angels. Je mag me altijd mailen als je behoefte hebt om hierover te praten, om een klankbord te hebben. Lieve Robo, ik denk aan je.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:19
Lieve Robo wat een nare nacht! Begrijp ik goed dat je je man hebt leren kennen nadat je borstkanker hebt gehad? Hij heeft het de eerste keer niet met je meegemaakt?
Misschien is het een optie om samen ergens te gaan praten. Voor partners van is het een andere beleving dan voor de patient zelf en dat kan heel erg botsen. Dat heeft niet alleen jouw partner, dat komt veel vaker voor. En dan zijn er dus ook nog heel veel andere dingen waarmee hij het zelf erg moeilijk heeft.
Ik weet dat er hier in NL goede begeleiding voor handen is, ook voor partners van. Er is dan ook aandacht voor hun specifieke postitie en pijn. Ik neem aan dat dat ook in Frankrijk voor handen is. Mócht het nu toch weer mis zijn, is dat dan geen optie voor hem?
Hopelijk lig je nu nog lekker in je bed om je gemiste nachtrust in te halen. Hopelijk zie je het als je wakker wordt allemaal weer met wat meer kracht tegemoet, 's nachts weegt alles zwaarder.
Misschien is het een optie om samen ergens te gaan praten. Voor partners van is het een andere beleving dan voor de patient zelf en dat kan heel erg botsen. Dat heeft niet alleen jouw partner, dat komt veel vaker voor. En dan zijn er dus ook nog heel veel andere dingen waarmee hij het zelf erg moeilijk heeft.
Ik weet dat er hier in NL goede begeleiding voor handen is, ook voor partners van. Er is dan ook aandacht voor hun specifieke postitie en pijn. Ik neem aan dat dat ook in Frankrijk voor handen is. Mócht het nu toch weer mis zijn, is dat dan geen optie voor hem?
Hopelijk lig je nu nog lekker in je bed om je gemiste nachtrust in te halen. Hopelijk zie je het als je wakker wordt allemaal weer met wat meer kracht tegemoet, 's nachts weegt alles zwaarder.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 6 februari 2009 om 12:01
O wat een nacht heb jij gehad...
En helemaal leuk dat je vriend in de gastenkamer gaat liggen. Die wil je natuurlijk juist bij je hebben! Is hij dan boos omdat hij jou niet wilt zien lijden of kan hij er niet over praten?
Heb je een beetje vrienden daar om je heen?
Was je maar iets dichterbij, ik stapte zo in de auto.
Als je wilt bellen en een luisterend oor nodig hebt dan wil ik dat absoluut voor je zijn. Kan me ook goed voorstellen dat je daar niet op zit te wachten met een vreemde, maar dat je weet dat dat kan.
Stuur dan even een prive bericht.
Ik hoop dat je dit goed kunt (leren) bespreken met je vriend en dat het weekend een goede afleiding geeft.
En ik hoop nog veel meer dat ze maandag he-le-maal niets vinden.
En helemaal leuk dat je vriend in de gastenkamer gaat liggen. Die wil je natuurlijk juist bij je hebben! Is hij dan boos omdat hij jou niet wilt zien lijden of kan hij er niet over praten?
Heb je een beetje vrienden daar om je heen?
Was je maar iets dichterbij, ik stapte zo in de auto.
Als je wilt bellen en een luisterend oor nodig hebt dan wil ik dat absoluut voor je zijn. Kan me ook goed voorstellen dat je daar niet op zit te wachten met een vreemde, maar dat je weet dat dat kan.
Stuur dan even een prive bericht.
Ik hoop dat je dit goed kunt (leren) bespreken met je vriend en dat het weekend een goede afleiding geeft.
En ik hoop nog veel meer dat ze maandag he-le-maal niets vinden.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:14
Hallo,
daar ben ik weer.
Bijna niet geslapen, dit was een beetje een crisisnacht.
Mijn man is geen foute kerel, maar het lukt gewoon even niet, op het moment. Hij slaat dicht en wordt heel zakelijk terwijl ik juist zoveel behoefte heb aan liefde en steun.
Dat werkt dus niet : ik zoek iets wat hij niet kan geven.
Ik weet niet of ik vanmiddag meega naar die kennissen, misschien ga ik naar NL mijn broer opzoeken. Ik ben bezig te kijken of er nog een vlucht is van Strasbourg naar Amsterdam vandaag.
Als dat niet het geval is ga ik mee met mijn man: ik wil er toch uit, ook al is het hier in de regio.
Ik voel me gewoon heel erg alleen, maar dat is niet nieuw, dat was ik vier jaar geleden ook. En wat er ook uitkomt maandag, hoe het ook loopt met mijn man, ik zal er toch alleen doorheen moeten. Zo is het nu eenmaal.
Ik hoop alleen zo dat mijn man af en toe naast me wil staan, in plaats van zich af te sluiten.
daar ben ik weer.
Bijna niet geslapen, dit was een beetje een crisisnacht.
Mijn man is geen foute kerel, maar het lukt gewoon even niet, op het moment. Hij slaat dicht en wordt heel zakelijk terwijl ik juist zoveel behoefte heb aan liefde en steun.
Dat werkt dus niet : ik zoek iets wat hij niet kan geven.
Ik weet niet of ik vanmiddag meega naar die kennissen, misschien ga ik naar NL mijn broer opzoeken. Ik ben bezig te kijken of er nog een vlucht is van Strasbourg naar Amsterdam vandaag.
Als dat niet het geval is ga ik mee met mijn man: ik wil er toch uit, ook al is het hier in de regio.
Ik voel me gewoon heel erg alleen, maar dat is niet nieuw, dat was ik vier jaar geleden ook. En wat er ook uitkomt maandag, hoe het ook loopt met mijn man, ik zal er toch alleen doorheen moeten. Zo is het nu eenmaal.
Ik hoop alleen zo dat mijn man af en toe naast me wil staan, in plaats van zich af te sluiten.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:24
Lieve Robo,
Hoor je vandaag nog iets over de bloeduitslagen?
Wat een akelige nacht! Je man needs to clean up his act! Kijk, alle begrip enzo voor zijn positie maar dit gaat nu even niet over hem. In ieder geval niet in dien mate dat er ruzie van mag komen en dat hij mokkend op een ander bed gaat slapen. Dat doe je in mijn optiek nóóit na een ruzie, en zeker in deze situatie niet.
Hij zal ongetwijfeld overweldigd zijn door alles wat er nu aan ellende op hem afkomt, maar hoe kan hij nu ruzie maken met iemand die doodsangst ervaart? En dus ook van daaruit spreekt? Ik kan er geen enkel begrip voor opbrengen.
Uit andere berichten over je man begrijp ik dat er erg veel liefde en aandacht voor je is, dus ik zal er niet over oordelen ofzo, ik ben er tenslotte niet bij. Maar dat jullie de laatste tijd al vaak ruzies hebben omdat hij in een moeilijke positie verkeert geeft toch aan dat jullie in tijden van problemen niet goed kunnen communiceren. Wat vind jij daarvan?
Heb je vandaag al met hem gesproken? Hoe gaat het nu? Zou je aan hem kunnen vragen " waarom gebeurde dit nu?" op een moment dat jullie beiden weer rustiger zijn?
Misschien kunnen jullie afspraken maken om dit weekend in ieder geval goed door te kunnen komen? Dus van te voren afspreken dat als het in the heat of the moment weer fout dreigt te gaan, dat één van jullie dan zegt " dit gaan we niet weer laten ontsporen". Iets in die geest.
Wat zou je van hem willen? En wat wil hij van jou? Ik hoop dat jullie daar vandaag over kunnen praten.
Liefs, Evidenza
Hoor je vandaag nog iets over de bloeduitslagen?
Wat een akelige nacht! Je man needs to clean up his act! Kijk, alle begrip enzo voor zijn positie maar dit gaat nu even niet over hem. In ieder geval niet in dien mate dat er ruzie van mag komen en dat hij mokkend op een ander bed gaat slapen. Dat doe je in mijn optiek nóóit na een ruzie, en zeker in deze situatie niet.
Hij zal ongetwijfeld overweldigd zijn door alles wat er nu aan ellende op hem afkomt, maar hoe kan hij nu ruzie maken met iemand die doodsangst ervaart? En dus ook van daaruit spreekt? Ik kan er geen enkel begrip voor opbrengen.
Uit andere berichten over je man begrijp ik dat er erg veel liefde en aandacht voor je is, dus ik zal er niet over oordelen ofzo, ik ben er tenslotte niet bij. Maar dat jullie de laatste tijd al vaak ruzies hebben omdat hij in een moeilijke positie verkeert geeft toch aan dat jullie in tijden van problemen niet goed kunnen communiceren. Wat vind jij daarvan?
Heb je vandaag al met hem gesproken? Hoe gaat het nu? Zou je aan hem kunnen vragen " waarom gebeurde dit nu?" op een moment dat jullie beiden weer rustiger zijn?
Misschien kunnen jullie afspraken maken om dit weekend in ieder geval goed door te kunnen komen? Dus van te voren afspreken dat als het in the heat of the moment weer fout dreigt te gaan, dat één van jullie dan zegt " dit gaan we niet weer laten ontsporen". Iets in die geest.
Wat zou je van hem willen? En wat wil hij van jou? Ik hoop dat jullie daar vandaag over kunnen praten.
Liefs, Evidenza
vrijdag 6 februari 2009 om 12:27
Ik heb je via viva een vriendschapsuitnodiging gestuurd, ik zou je graag iets vragen. Maar kijk maar of je er puf voor hebt of uberhaupt zin in hebt om te reageren op de uitnodiging. Zo niet, natuurlijk ook goed .
Ik hoop dat je een vlucht kunt vinden, zou fijn zijn denk ik om even hier in Nederland te zijn bij mensen die dichtbij je staan. Is toch anders. En natuurlijk is je man geen eikel, lijkt me vreselijk, die angst dat er misschien iets heel serieus mis is met je partners gezondheid.
Ik hoop dat je een vlucht kunt vinden, zou fijn zijn denk ik om even hier in Nederland te zijn bij mensen die dichtbij je staan. Is toch anders. En natuurlijk is je man geen eikel, lijkt me vreselijk, die angst dat er misschien iets heel serieus mis is met je partners gezondheid.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:31
quote:robo schreef op 06 februari 2009 @ 12:14:
Hallo,
daar ben ik weer.
Bijna niet geslapen, dit was een beetje een crisisnacht.
Mijn man is geen foute kerel, maar het lukt gewoon even niet, op het moment. Hij slaat dicht en wordt heel zakelijk terwijl ik juist zoveel behoefte heb aan liefde en steun.
Dat werkt dus niet : ik zoek iets wat hij niet kan geven.
Ik weet niet of ik vanmiddag meega naar die kennissen, misschien ga ik naar NL mijn broer opzoeken. Ik ben bezig te kijken of er nog een vlucht is van Strasbourg naar Amsterdam vandaag.
Als dat niet het geval is ga ik mee met mijn man: ik wil er toch uit, ook al is het hier in de regio.
Ik voel me gewoon heel erg alleen, maar dat is niet nieuw, dat was ik vier jaar geleden ook. En wat er ook uitkomt maandag, hoe het ook loopt met mijn man, ik zal er toch alleen doorheen moeten. Zo is het nu eenmaal.
Ik hoop alleen zo dat mijn man af en toe naast me wil staan, in plaats van zich af te sluiten.
Oh, je had al gereageerd terwijl ik nog aan het typen was. Fijn dat je er weer bent.
Je zegt dat hij je niet kan geven wat je zoekt. Dat kan natuurlijk, maar dan is er altijd nog een middenweg tussen niet krijgen wat je graag wil en enorme bonje op je dak krijgen. Daar móeten jullie over praten. Ik persoonlijk vind het geen goed idee om naar Nederland te gaan. Het loopt al niet lekker, je voelt je alleen en nu ga je dat ook nog fysiek bezegelen.
Vind compromissen om dit weekend door te komen, sámen. Na maandag worden de kaarten opnieuw geschud, maar voor nu moeten jullie samen een weg vinden om met deze angst te dealen.
En dit keer doe je het níet alleen. In ieder geval heb je een virtueel vangnet.
Hallo,
daar ben ik weer.
Bijna niet geslapen, dit was een beetje een crisisnacht.
Mijn man is geen foute kerel, maar het lukt gewoon even niet, op het moment. Hij slaat dicht en wordt heel zakelijk terwijl ik juist zoveel behoefte heb aan liefde en steun.
Dat werkt dus niet : ik zoek iets wat hij niet kan geven.
Ik weet niet of ik vanmiddag meega naar die kennissen, misschien ga ik naar NL mijn broer opzoeken. Ik ben bezig te kijken of er nog een vlucht is van Strasbourg naar Amsterdam vandaag.
Als dat niet het geval is ga ik mee met mijn man: ik wil er toch uit, ook al is het hier in de regio.
Ik voel me gewoon heel erg alleen, maar dat is niet nieuw, dat was ik vier jaar geleden ook. En wat er ook uitkomt maandag, hoe het ook loopt met mijn man, ik zal er toch alleen doorheen moeten. Zo is het nu eenmaal.
Ik hoop alleen zo dat mijn man af en toe naast me wil staan, in plaats van zich af te sluiten.
Oh, je had al gereageerd terwijl ik nog aan het typen was. Fijn dat je er weer bent.
Je zegt dat hij je niet kan geven wat je zoekt. Dat kan natuurlijk, maar dan is er altijd nog een middenweg tussen niet krijgen wat je graag wil en enorme bonje op je dak krijgen. Daar móeten jullie over praten. Ik persoonlijk vind het geen goed idee om naar Nederland te gaan. Het loopt al niet lekker, je voelt je alleen en nu ga je dat ook nog fysiek bezegelen.
Vind compromissen om dit weekend door te komen, sámen. Na maandag worden de kaarten opnieuw geschud, maar voor nu moeten jullie samen een weg vinden om met deze angst te dealen.
En dit keer doe je het níet alleen. In ieder geval heb je een virtueel vangnet.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:36
Robo, heb niet alles teruggelezen, misschien heeft iemand je wel eens op deze site gewezen? www.de-amazones.nl
Deze site gaat speciaal over borstkanker en daar komen ook heel veel jonge vrouwen met (jammer genoeg) erg veel ervaring die je misschien van tips en adviezen kunnen voorzien.
Heb zelf een jonge zus die met deze rotziekte te maken heeft en kan ook wel weer janken als ik jouw verhaal lees, bah.
Erg veel sterkte gewenst hoor!
Liefs,
Tonia
Deze site gaat speciaal over borstkanker en daar komen ook heel veel jonge vrouwen met (jammer genoeg) erg veel ervaring die je misschien van tips en adviezen kunnen voorzien.
Heb zelf een jonge zus die met deze rotziekte te maken heeft en kan ook wel weer janken als ik jouw verhaal lees, bah.
Erg veel sterkte gewenst hoor!
Liefs,
Tonia
