Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
vrijdag 6 februari 2009 om 16:26
Ik begrijp het Sonja, je zit eigenlijk in een soort niemandsland dus, qua ziekte en gezondheid. Dat lijkt me een hele vreemde situatie, moeilijk om mee om te gaan.
Ik hoorde in NL altijd goede verhalen over het AVL. Ik ben zelf trouwens op het psychische gedeelte na ook heel goed geholpen in het UMC. Ik voelde me daar echt veilig, de artsen waren heel meelevend en het was erg professioneel vond ik.
Hier in FR is het anders, ouderwetser (de arts is koning, zeg maar), maar aan de andere kant is het hier minder gehaast en persoonlijker dan mijn ervaring in NL.
Nou, mijn tas is gepakt, het wachten is nu op mijn man die overwerkt en dan gaan we.
Wat een achtbaan is het geweest deze week: het is al lang geleden dat ik emotioneel zo heen en weer ben geslingerd als deze week.
Ik ben nu gelukkig iets rustiger en ik heb mezelf beloofd dat ik de stress bewaar voor maandag: als er iets is om over te stressen, natuurlijk.
Ik hoorde in NL altijd goede verhalen over het AVL. Ik ben zelf trouwens op het psychische gedeelte na ook heel goed geholpen in het UMC. Ik voelde me daar echt veilig, de artsen waren heel meelevend en het was erg professioneel vond ik.
Hier in FR is het anders, ouderwetser (de arts is koning, zeg maar), maar aan de andere kant is het hier minder gehaast en persoonlijker dan mijn ervaring in NL.
Nou, mijn tas is gepakt, het wachten is nu op mijn man die overwerkt en dan gaan we.
Wat een achtbaan is het geweest deze week: het is al lang geleden dat ik emotioneel zo heen en weer ben geslingerd als deze week.
Ik ben nu gelukkig iets rustiger en ik heb mezelf beloofd dat ik de stress bewaar voor maandag: als er iets is om over te stressen, natuurlijk.
vrijdag 6 februari 2009 om 19:04
Hey, ja ik krijg ook jeuk van die positieve verhalen (positief blijven hoor!!) alsof je daar beter van wordt... tsss. Dat zijn dingen die vooral geroepen worden door mensen die niet weten wat ze moeten zeggen. Ze bedoelen het goed natuurlijk, maar het raakt kant noch wal. Als je kanker hebt of een andere ernstige ziekte dan is dat zwaar kut, en dan heb je al het recht om daar boos, verdrietig en depressief over te zijn. En ja het is ook volstrekt normaal dat je het soms niet meer ziet zitten, daar ga je heus niet eerder dood van.
Het is triest ik zie soms mensen die zich schuldig voelen omdat ze niet "positief" in hun ziekte staan, die zijn bang dat ze daardoor erger ziek worden.
Dus Robo schreeuw, vloek, huil, scheld, wees cynisch,
kortom doe wat jij wilt doen het is jouw lijf
Het is triest ik zie soms mensen die zich schuldig voelen omdat ze niet "positief" in hun ziekte staan, die zijn bang dat ze daardoor erger ziek worden.
Dus Robo schreeuw, vloek, huil, scheld, wees cynisch,
kortom doe wat jij wilt doen het is jouw lijf
zaterdag 7 februari 2009 om 13:11
zondag 8 februari 2009 om 11:08
zondag 8 februari 2009 om 11:24
quote:sonjaenthom schreef op 08 februari 2009 @ 11:08:
@Meds,
Maar je lijf, of eigenlijk je psyche, gaat vanzelf door allerlei fases.. Bang, doodsbang, paniek, woede, stilte, kracht... Hoef je niks voor te doen..
Is dat echt de volgorde waar je doorheen moet? Dan weet ik wat me bij mijn man nog te wachten staat? Die zit dan alleen nog steeds in de 1e fase.
Robo heel veel kracht en sterkte morgen.
@Meds,
Maar je lijf, of eigenlijk je psyche, gaat vanzelf door allerlei fases.. Bang, doodsbang, paniek, woede, stilte, kracht... Hoef je niks voor te doen..
Is dat echt de volgorde waar je doorheen moet? Dan weet ik wat me bij mijn man nog te wachten staat? Die zit dan alleen nog steeds in de 1e fase.
Robo heel veel kracht en sterkte morgen.
zondag 8 februari 2009 om 12:21
@Zoebie..
Meid, alle kracht voor jou en je man...
Ik schreef eigenlijk in willekeurige volgorde emoties op die bij voorbij zijn gekomen... Als ik naar mezelf kijk, ben nu 2 jaar ziek, ging het als volgt;
ontkenning (wilde er buiten het zkh niks over horen, terwijl er in mn gezin/familie een bom afging) besef (door de buitenwereld, reakties/kaarten (met bloemen en zware teksten enzo)) woede en boosheid, vechtlust, acceptatie...
Hier tussendoor wandelde verdriet... en dat kwam op de raarste momenten, verdriet om verdriet of verdriet van ontroering...
Toen ik te horen kreeg dat ik niet meer te behandelen ben, kwam er weer zo'n proces... Als je er inhoudelijkere vragen over hebt dan mag je me ook mailen hoor...
We zijn hier natuurlijk voor Robo..
Liefs Sonja
Meid, alle kracht voor jou en je man...
Ik schreef eigenlijk in willekeurige volgorde emoties op die bij voorbij zijn gekomen... Als ik naar mezelf kijk, ben nu 2 jaar ziek, ging het als volgt;
ontkenning (wilde er buiten het zkh niks over horen, terwijl er in mn gezin/familie een bom afging) besef (door de buitenwereld, reakties/kaarten (met bloemen en zware teksten enzo)) woede en boosheid, vechtlust, acceptatie...
Hier tussendoor wandelde verdriet... en dat kwam op de raarste momenten, verdriet om verdriet of verdriet van ontroering...
Toen ik te horen kreeg dat ik niet meer te behandelen ben, kwam er weer zo'n proces... Als je er inhoudelijkere vragen over hebt dan mag je me ook mailen hoor...
We zijn hier natuurlijk voor Robo..
Liefs Sonja
zondag 8 februari 2009 om 14:06
Jezus.
Ik ken je wel robo. Van het forum tenminste. Ik ken je van je bijdrages die steeds zoveel wijsheid bevatten en waarin je ook het een en ander hebt verteld over je verleden en over 4/5 jaar terug.
Ik heb echt díep bewondering voor je enorme kracht. Ik kan het niet in woorden uitdrukken, maar wat een mentaliteit, wauw.
Ik lees je woorden en gedachten en gevoelens... vooral de angst, de enorme angst. En ook je verdriet. Je hebt al zoveel verdriet gekend. Het IS niet eerlijk. En je woede. Je kwaadheid. Ik word ook plaatsvervangend razend, waarom, en waarom goede mensen....
Goed, ik schrijf hier een beetje rechtstreeks op wat ik denk en voel. Ik wil het niet voor je invullen, ik wil gewoon iets zeggen. En helaas zal niks wat ik zeg beter de situatie anders maken. Bovendien: jij zegt het zelf allemaal zó goed, zo helder, zo begrijpelijk, zo sterk en wijs.
Ik vind het zó erg voor je, de onzekerheid die je nu hebt. Je dromen die nu aan het wankelen zijn.
Vanavond word je opgenomen, je zult dit niet meer voor die tijd lezen, maar ik zal aan je denken. En vooral morgen..
Veel liefs, Spinster
Oja, ik vind Bambi zelf altijd ook zo'n krachtige en lieve vrouw. Misschien dat haar aanbod om met je te mailen iets is waar je echt wat aan kunt hebben?
Ik ken je wel robo. Van het forum tenminste. Ik ken je van je bijdrages die steeds zoveel wijsheid bevatten en waarin je ook het een en ander hebt verteld over je verleden en over 4/5 jaar terug.
Ik heb echt díep bewondering voor je enorme kracht. Ik kan het niet in woorden uitdrukken, maar wat een mentaliteit, wauw.
Ik lees je woorden en gedachten en gevoelens... vooral de angst, de enorme angst. En ook je verdriet. Je hebt al zoveel verdriet gekend. Het IS niet eerlijk. En je woede. Je kwaadheid. Ik word ook plaatsvervangend razend, waarom, en waarom goede mensen....
Goed, ik schrijf hier een beetje rechtstreeks op wat ik denk en voel. Ik wil het niet voor je invullen, ik wil gewoon iets zeggen. En helaas zal niks wat ik zeg beter de situatie anders maken. Bovendien: jij zegt het zelf allemaal zó goed, zo helder, zo begrijpelijk, zo sterk en wijs.
Ik vind het zó erg voor je, de onzekerheid die je nu hebt. Je dromen die nu aan het wankelen zijn.
Vanavond word je opgenomen, je zult dit niet meer voor die tijd lezen, maar ik zal aan je denken. En vooral morgen..
Veel liefs, Spinster
Oja, ik vind Bambi zelf altijd ook zo'n krachtige en lieve vrouw. Misschien dat haar aanbod om met je te mailen iets is waar je echt wat aan kunt hebben?
zondag 8 februari 2009 om 17:40
