Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
vrijdag 11 september 2009 om 09:42
Trouwens Robo, met deze post zitten we op 2976. Dat betekent dat over 24 posts een nieuw topic moet worden geopend! Ik zou zeggen, maak er wat moois van! Is wel een taartje en wat champagne waard dacht ik zo!
anoniem_32334 wijzigde dit bericht op 11-09-2009 09:42
Reden: sjur kwam ertussen, getallen aangepast
Reden: sjur kwam ertussen, getallen aangepast
% gewijzigd
vrijdag 11 september 2009 om 10:54
Hallo hallo,
Ingmagh, ik schrik me dood; moet dat echt bij 3000 berichten? Ik dacht bij 5000, maar dat kan ik mis hebben.
Ik zal voor de zekerheid een nieuw topic openen, wat een stress
Maar wel cool! Ik ben helemaal ondersteboven, 3000 berichten, da's VEEL hè?
Ingmagh, respect hoor, dat je hardloopt.
Ik krijg al pijn in mijn knietjes als ik er aan denk Ik ben meer van de rustige sporten, wandelen, dansen, yoga, dat werk. Maar het schijnt gezond te zijn én je valt er van af, dus ren ze! Vind het echt stoer.
Gelukkeling, ik moet me er inderdaad maar bij neerleggen, die moeheid. Ik had een week geleden al de arts gebeld over dat uitgeputte gevoel, en die was bijna sjaggerijnig dat ik zoiets vanzelfsprekends aan hem moest vragen! Volgens hem is het inderdaad heel normaal.
Ik weet niet of het psychisch is eigenlijk, het voelt als lichamelijk echt kapot zijn. Ik kan wel blijven slapen, maar ik wil wel heel veel doen, dus dat werkt niet. Mijn man wordt gek van me en riep gisteravond heel hard: ga dan SLAPEN mens, dan ben je des te sneller weer gezond!! In plaats van erover te klagen
En gelijk heeft ie, ik moet gewoon door de moeheid heen.
Lieve Anita, meid, ik stuur je virtueel een grote pan soep en ik hoop dat het met je zoon weer beter gaat.
Fijn dat het uitzendbureau goed regaeerde; dat betekent dat je je daar in ieder geval géén zorgen over hoeft te maken.
Phoehee, lekker hè, yoga! Je merkt echt verschil, ook al is het vergeleken met andere sporten redelijk zacht en niet inspannend: toch heeft het effect.
Ik ga een nieuw topic aanmaken!
Liefs
Ingmagh, ik schrik me dood; moet dat echt bij 3000 berichten? Ik dacht bij 5000, maar dat kan ik mis hebben.
Ik zal voor de zekerheid een nieuw topic openen, wat een stress
Maar wel cool! Ik ben helemaal ondersteboven, 3000 berichten, da's VEEL hè?
Ingmagh, respect hoor, dat je hardloopt.
Ik krijg al pijn in mijn knietjes als ik er aan denk Ik ben meer van de rustige sporten, wandelen, dansen, yoga, dat werk. Maar het schijnt gezond te zijn én je valt er van af, dus ren ze! Vind het echt stoer.
Gelukkeling, ik moet me er inderdaad maar bij neerleggen, die moeheid. Ik had een week geleden al de arts gebeld over dat uitgeputte gevoel, en die was bijna sjaggerijnig dat ik zoiets vanzelfsprekends aan hem moest vragen! Volgens hem is het inderdaad heel normaal.
Ik weet niet of het psychisch is eigenlijk, het voelt als lichamelijk echt kapot zijn. Ik kan wel blijven slapen, maar ik wil wel heel veel doen, dus dat werkt niet. Mijn man wordt gek van me en riep gisteravond heel hard: ga dan SLAPEN mens, dan ben je des te sneller weer gezond!! In plaats van erover te klagen
En gelijk heeft ie, ik moet gewoon door de moeheid heen.
Lieve Anita, meid, ik stuur je virtueel een grote pan soep en ik hoop dat het met je zoon weer beter gaat.
Fijn dat het uitzendbureau goed regaeerde; dat betekent dat je je daar in ieder geval géén zorgen over hoeft te maken.
Phoehee, lekker hè, yoga! Je merkt echt verschil, ook al is het vergeleken met andere sporten redelijk zacht en niet inspannend: toch heeft het effect.
Ik ga een nieuw topic aanmaken!
Liefs
vrijdag 11 september 2009 om 11:11
Lieve dames!
Dank jullie wel voor jullie input. Ik ga vanavond bij mijn oom langs. Ik was gisteravond bij mijn ouders en mijn broer was ook al bij hem geweest. Die had ook niet gevraagd hoe het met hem ging omdat hij dat ook raar vond, maar toen begon mijn oom zelf al grappend: 'ja, met mij gaat het wel hoor! fijn dat je het vraagt....' Mijn oom heeft zijn gevoel voor humor niet verloren en is zelf heel erg positief over zijn herstel. Dat was hij ten tijde van de blaaskanker absoluut niet, dus op zich al fijner.
Er zijn 3 tumoren gevonden die niet operabel zijn via de normale methoden, omdat er 1 in het midden van zijn lever zit. Chemokuur schijnt niet te kunnen, dan zou hij binnen 3 maanden dood zijn. Eind van deze maand gaan ze een nieuwe procedure bij hem doen, via catherisatie (hoop dat ik het goed schrijf).
Als hij dit 5 jaar geleden zou hebben gehad was hij naar alle waarschijnlijkheid vrij snel al overleden. Maar er is dus nu een nwe methode ontwikkelt die goede resultaten geeft.
Ik ga dus zeker niet 'wegduiken' en ga hem vanavond een dikke knuffel geven!
Dank jullie wel voor jullie input. Ik ga vanavond bij mijn oom langs. Ik was gisteravond bij mijn ouders en mijn broer was ook al bij hem geweest. Die had ook niet gevraagd hoe het met hem ging omdat hij dat ook raar vond, maar toen begon mijn oom zelf al grappend: 'ja, met mij gaat het wel hoor! fijn dat je het vraagt....' Mijn oom heeft zijn gevoel voor humor niet verloren en is zelf heel erg positief over zijn herstel. Dat was hij ten tijde van de blaaskanker absoluut niet, dus op zich al fijner.
Er zijn 3 tumoren gevonden die niet operabel zijn via de normale methoden, omdat er 1 in het midden van zijn lever zit. Chemokuur schijnt niet te kunnen, dan zou hij binnen 3 maanden dood zijn. Eind van deze maand gaan ze een nieuwe procedure bij hem doen, via catherisatie (hoop dat ik het goed schrijf).
Als hij dit 5 jaar geleden zou hebben gehad was hij naar alle waarschijnlijkheid vrij snel al overleden. Maar er is dus nu een nwe methode ontwikkelt die goede resultaten geeft.
Ik ga dus zeker niet 'wegduiken' en ga hem vanavond een dikke knuffel geven!
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
vrijdag 11 september 2009 om 20:32
Anita ik hoop dat je jongste alweer een beetje is opgeknapt.
Jeetje alweer 3000 berichten. Robo dit topic staat niet voor niets op de 5e plaats in de topic top tien. Wat goed zeg.
Was je pakket leuk? Heb nog een reactie geplaatst op het andere topic. Vind het wel raar. Maar dan kun je dus nog een pakket verwachten.
Ingmagh wat goed dat je de dam tot dam gaat lopen.Knap hoor en heel veel succes.
Jeetje alweer 3000 berichten. Robo dit topic staat niet voor niets op de 5e plaats in de topic top tien. Wat goed zeg.
Was je pakket leuk? Heb nog een reactie geplaatst op het andere topic. Vind het wel raar. Maar dan kun je dus nog een pakket verwachten.
Ingmagh wat goed dat je de dam tot dam gaat lopen.Knap hoor en heel veel succes.
vrijdag 11 september 2009 om 21:27
Jee 3000 berichten. Staat de oude al gelinkt? (ik kan ook zo even kijken natuurlijk) Ik ga zo even het begin lezen, hoe het begon.
Robo Slaaaaap lekker ding want jij is lastig, nog meer jij is fantastig! (dat is een liedje hier) (http://www.youtube.com/watch?v=Y6zwt7TvXBY voor de ongemixte versie)
Anita hoe gaat het met je zoon? Wel schrikken zeg!
Ingmagh ik denk wel eens als ik langzaam ga 'nu ben ik wel LANGER aan het sporten!' Het is niet per definitie knapper als je de hele marathon in 2 uur loopt, 5 uur vraagt veel meer uithouding!
(en 20 km vind ik ook heel wat) (door parijs! wat mooi...)
Oja ik rij ook in het bos en op de weg.
Robo Slaaaaap lekker ding want jij is lastig, nog meer jij is fantastig! (dat is een liedje hier) (http://www.youtube.com/watch?v=Y6zwt7TvXBY voor de ongemixte versie)
Anita hoe gaat het met je zoon? Wel schrikken zeg!
Ingmagh ik denk wel eens als ik langzaam ga 'nu ben ik wel LANGER aan het sporten!' Het is niet per definitie knapper als je de hele marathon in 2 uur loopt, 5 uur vraagt veel meer uithouding!
(en 20 km vind ik ook heel wat) (door parijs! wat mooi...)
Oja ik rij ook in het bos en op de weg.
zaterdag 12 september 2009 om 09:41
Gaat slecht kan wel huilen wordt zo mager. Moet toch uitslagen wachten op pillen. Sorry trek amper meer of je hart eruit wordt getrokken. Wou meer kon doen kleine hapjes eten haal van alles hij kan verdragen. Ben kapot moe gewoon. Ik vindt echt te lang duren bang hij zo ziekenhuis moet. Hij drink gelukkig goed. Maar de pijn hij heb vreselijk. Pff sorry ben effe niet erg positief liefs iedereen
zaterdag 12 september 2009 om 09:49
Anita wat vreselijk voor jou en je zoon. En dat hij ook zoveel pijn heeft dat is lijkt mij als moeder niet te verdragen.
Ligt hij in het ziekenhuis of is hij thuis?
Indien thuis;
Heb je al sportvoeding (bij de supermarkt/sportzaak) of fantomalt (van nutricia te koop bij apotheek misschien ook drogist) door het drinken gedaan? Daar zitten ook koolhydraten in. Omdat hij wel goed drinkt. Dan kan hij wat aansterken misschien.
Heel veel beterschap voor hem, ik hoop dat ze snel vinden wat er aan de hand is.
Ligt hij in het ziekenhuis of is hij thuis?
Indien thuis;
Heb je al sportvoeding (bij de supermarkt/sportzaak) of fantomalt (van nutricia te koop bij apotheek misschien ook drogist) door het drinken gedaan? Daar zitten ook koolhydraten in. Omdat hij wel goed drinkt. Dan kan hij wat aansterken misschien.
Heel veel beterschap voor hem, ik hoop dat ze snel vinden wat er aan de hand is.
zondag 13 september 2009 om 10:25
Hij is nog thuis dit weekend strijd om te kunnen eten. Net je zeg zijn pijn is mijn pijn. Ik heb liever die pijn gewoon. Maar eet nu eindelijk wat meer. Vrijdag naar uitslagen hoop ik middel te krijgen. Want anders kans met verkeerde middel klachten erger worden. Dat kwam hij zeker in ziekenhuis. Ik heb zoveel soorten voeding in huis probeer van alles. Als hij mar sterker wordt hij zo eng mager Bedankt phoehe dus deze nacht beter geslapen. Hij drink gelukkig goed. Bedankt voor steun doe mijn goed weten niet alleen hier in sta. Ik vindt fijn topic ook blijf schrijven. En wil er ook zijn voor jullie. Vindt jullie fijne warme goede mensen. En geloof mijn heb zoveel koud in leven gehad. Maar dat is geweest voel een anderen bladzijde van mijn leven in gaat. Ik kies voor waar ik in geloof. En al dat anderen negatieve moet gaan. Veel gedacht spreek enkel hier nog. Wat gedichten maken als jullie leuk vinden. Ik heb hyves weg gedaan. Was teveel en ergens te weinig inhoud. Ik vindt hier de inhoud prima. Soms moet je keuze maken in leven wil je gelukkig willen zijn. Pff denk teveel weet het. Maar zo ben ik. Liefs anita Nou genoeg over mijn alles redelijk met jullie. Ik hoop het want moeten ook maar elke dag moed op pakken door te gaan.
Door gaan we moeten doorgaan.
In alle onzekerheid in alles we dromen.
Door gaan voor elkaar gereed staan.
Voor jezelf er te zijn een wereld vol gevoel.
Geen valse woorden een doel nuttig zijn.
Dat geen doel is meer dan anderen te zijn.
Maar puur oprechtheid echtheid .
Zodat je weet ja ik ben waard altijd waard geweest.
Al was leven geen feest blij te zijn ondanks alle pijn.
We samen in balans maken op dit geluk.
In ons zelf de anderen en sommige dingen niet kunnen veranderen.
Bewust van alles we zijn en kunnen zijn moge zijn.
Daar we toch deel van deze wereld kunnen zijn
Door gaan we moeten doorgaan.
In alle onzekerheid in alles we dromen.
Door gaan voor elkaar gereed staan.
Voor jezelf er te zijn een wereld vol gevoel.
Geen valse woorden een doel nuttig zijn.
Dat geen doel is meer dan anderen te zijn.
Maar puur oprechtheid echtheid .
Zodat je weet ja ik ben waard altijd waard geweest.
Al was leven geen feest blij te zijn ondanks alle pijn.
We samen in balans maken op dit geluk.
In ons zelf de anderen en sommige dingen niet kunnen veranderen.
Bewust van alles we zijn en kunnen zijn moge zijn.
Daar we toch deel van deze wereld kunnen zijn
maandag 12 april 2010 om 17:23
Je bent echt een sterke en bijzondere vrouw,ik heb veel respect voor hoe jij met die situatie om gaat.
Ik kan me niet verplaatsen in jou omdat jij mentaal veel en veel sterker bent dan ik.
Ik heb de tranen in mn ogen staan als ik al die berichtjes lees,en over dat haaruitval. echte schoonheid zit aan de binnenkant en jij bent een prachtige vrouw.
Ik gun iedereen wat die ziekte heeft en alle omstanders het allerbeste.
Ik kan me niet verplaatsen in jou omdat jij mentaal veel en veel sterker bent dan ik.
Ik heb de tranen in mn ogen staan als ik al die berichtjes lees,en over dat haaruitval. echte schoonheid zit aan de binnenkant en jij bent een prachtige vrouw.
Ik gun iedereen wat die ziekte heeft en alle omstanders het allerbeste.
