Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 9 september 2009 om 09:49
Goh Robo dat was zeker een zware dag voor jullie maandag, ontzettend spannend nu wat er maandag uitkomt en hoe je er precies voor staat, ik hoop heel erg dat het zo positief mogelijk uitpakt.
Probeer je rust te pakken, je hebt het zo nodig lieve meid. Makkelijk om te zeggen, ik vond het zelf altijd zo'n kul, als iemand dat zei toen ik ziek was. Hoe kan iemand nou rustig zijn met zo'n donderwolk boven zijn hoofd? En toch.....in mijn ervaring was ik blijer met de mensen die wel wat zeiden dan die er maar over zwegen, dus ik doe het toch.
Heel veel sterkte iedereen, fijn om wat van jullie te lezen ik duim voor jullie allemaal.
liefs
Probeer je rust te pakken, je hebt het zo nodig lieve meid. Makkelijk om te zeggen, ik vond het zelf altijd zo'n kul, als iemand dat zei toen ik ziek was. Hoe kan iemand nou rustig zijn met zo'n donderwolk boven zijn hoofd? En toch.....in mijn ervaring was ik blijer met de mensen die wel wat zeiden dan die er maar over zwegen, dus ik doe het toch.
Heel veel sterkte iedereen, fijn om wat van jullie te lezen ik duim voor jullie allemaal.
liefs
woensdag 9 september 2009 om 10:13
Hello,
vandaag weer erg moe helaas, ik snap het niet hoor. De ene dag gaat het redelijk, de volgende (zonder reden!) ben ik weer bijna te moe om op te staan.
Nou ja, het zal erbij horen.
Maandag hoor ik pas de uitslagen, maar ik zag geen extreem bezorgde gezichten maandag, dus dat voelde wel goed. Meestal, als ze echt iets vinden, dan wéét je dat ergens wel. En maandag was en bleef het allemaal relaxt en professioneel. Ik heb dus goeie hoop voor maandag!
Ik moet alleen weer zo vroeg, om 5 uur mijn bed uit, grrrrrrrrr.
Ik heb gisteren de bijwerkingen van de Xeloda eens doorgelezen, en er staat inderdaad "alopecie" bij, dus haarverlies. Het vervelende is dat het vooral bovenop erg uitvalt, dus mijn hoofdhuid schijnt door bovenop mijn hoofd en ik hààt dat!!!
Maar ach.
Gelukkeling, ik probeer inderdaad te rusten vandaag. Ik merk toch dat dit hele kankergebeuren een tol eist van mijn lijf, zelfs nu ik van de infuzen af ben is het nog steeds zwaar. Die Xeloda is geen grapje al met al.
Zoebie, wat heb jij een sterke schoonmoeder zeg! 92 jaar is écht oud, en dan nog zo aan het leven vastklampen dat ze zelfs na zoveel dagen niet drinken nog leeft. Ze heeft goeie genen doorgegeven aan je man!
Vandaag is het hier nog steeds heerlijk zomers weer, maar de bomen beginnen op sommige plaatsen al te verkleuren en de nachten zijn koud. De herfst staat om de hoek, ik kijk er naar uit! JAmmer alleen van die ellenlange winter die dan volgt
Hoewel, Phoehee, dan kun je wel weer lekker komen snowboarden hier!
vandaag weer erg moe helaas, ik snap het niet hoor. De ene dag gaat het redelijk, de volgende (zonder reden!) ben ik weer bijna te moe om op te staan.
Nou ja, het zal erbij horen.
Maandag hoor ik pas de uitslagen, maar ik zag geen extreem bezorgde gezichten maandag, dus dat voelde wel goed. Meestal, als ze echt iets vinden, dan wéét je dat ergens wel. En maandag was en bleef het allemaal relaxt en professioneel. Ik heb dus goeie hoop voor maandag!
Ik moet alleen weer zo vroeg, om 5 uur mijn bed uit, grrrrrrrrr.
Ik heb gisteren de bijwerkingen van de Xeloda eens doorgelezen, en er staat inderdaad "alopecie" bij, dus haarverlies. Het vervelende is dat het vooral bovenop erg uitvalt, dus mijn hoofdhuid schijnt door bovenop mijn hoofd en ik hààt dat!!!
Maar ach.
Gelukkeling, ik probeer inderdaad te rusten vandaag. Ik merk toch dat dit hele kankergebeuren een tol eist van mijn lijf, zelfs nu ik van de infuzen af ben is het nog steeds zwaar. Die Xeloda is geen grapje al met al.
Zoebie, wat heb jij een sterke schoonmoeder zeg! 92 jaar is écht oud, en dan nog zo aan het leven vastklampen dat ze zelfs na zoveel dagen niet drinken nog leeft. Ze heeft goeie genen doorgegeven aan je man!
Vandaag is het hier nog steeds heerlijk zomers weer, maar de bomen beginnen op sommige plaatsen al te verkleuren en de nachten zijn koud. De herfst staat om de hoek, ik kijk er naar uit! JAmmer alleen van die ellenlange winter die dan volgt
Hoewel, Phoehee, dan kun je wel weer lekker komen snowboarden hier!
woensdag 9 september 2009 om 10:19
Oh en Zoebie, man en ik rijden zaterdag naar het postkantoor om de post op te halen
Het kan niet eerder helaas, het kantoor is dagelijks dicht vanaf 16.30 en mijn man komt pas rond 18.00 thuis.
En zelf ben ik niet echt in staat erheen te rijden nog.
Dus: zaterdag!!! Ik kijk er eerlijk gezegd enorm naar uit
Het kan niet eerder helaas, het kantoor is dagelijks dicht vanaf 16.30 en mijn man komt pas rond 18.00 thuis.
En zelf ben ik niet echt in staat erheen te rijden nog.
Dus: zaterdag!!! Ik kijk er eerlijk gezegd enorm naar uit
woensdag 9 september 2009 om 12:59
Ing, bedankt voor je vraag aan mij, maar eigenlijk schrijf ik hier niet officieel mee, ik ben meer een meelezer en meelever. Misschien mag ik je verwijzen naar mijn eigen topic hier elders op deze pijler? Het wordt anders teveel offtopic, denk ik.
Verder heel veel liefs weer voor alle dappere vrouwen hier. Ik hoop dat jullie een goede dag hebben, sterkte met de vermoeidheid Robo, en sterkte met het afwachten, Zoebie.
Verder heel veel liefs weer voor alle dappere vrouwen hier. Ik hoop dat jullie een goede dag hebben, sterkte met de vermoeidheid Robo, en sterkte met het afwachten, Zoebie.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 september 2009 om 14:06
Ik ben ook al heel lang een meelezer en meelever. Volgens mij heb ik hier nog niet eerder gereageerd, zo wel: sorry!
Ik heb momenteel zelf (in mijn omgeving) ook weer te maken met de verschrikkelijke ziekte. Mijn moeder heeft borstkanker gehad (inmiddels nog steeds schoon en uit de gevarenzone) en mijn oom (haar broer) heeft huidkanker gehad en blaaskanker. Inmiddels zijn er 3 tumoren geconstateerd op zijn lever en hij zit nu midden in het traject om te bepalen welke behandeling er gevolgd gaat worden. Het schijnt trouwens geen uitzaaiing te zijn van de blaaskanker, maar een nieuwe 'bron'.
Ikzelf word jaarlijks onderzocht middels een mammografie.
Geen idee wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil, maar ben vandaag een tikkie emotioneel en wilde eigenlijk alleen maar mijn verhaal kwijt. Sorry dat ik jouw topic hiervoor gebruik, Robo!
Maar ik heb zo'n bewondering voor jullie allemaal hier, dat ik me 'vertrouwd' genoeg voelde om het met jullie te delen.
Ik hoop ook dat iemand mij raad kan geven. Mijn oom is nogal een 'rare' (liefdevol bedoeld, hoor!) man die niet graag praat over zijn ziekte. Wel heeft mijn moeder verteld dat ik gewoon bij hem langs mag komen of bellen, en juist dat vind ik nu zo moeilijk. Want je kunt moeilijk zeggen, "he, Ome X, hoe is het nu met u?"
Wat kan ik het beste doen? Telefonisch vind ik persoonlijk niets, maar zo maar langs gaan vind ik ook weer zowat... Zitten ze volgens mij ook niet echt op te wachten.
Iemand enige raad? Alvast bedankt voor het meedenken!
Ik heb momenteel zelf (in mijn omgeving) ook weer te maken met de verschrikkelijke ziekte. Mijn moeder heeft borstkanker gehad (inmiddels nog steeds schoon en uit de gevarenzone) en mijn oom (haar broer) heeft huidkanker gehad en blaaskanker. Inmiddels zijn er 3 tumoren geconstateerd op zijn lever en hij zit nu midden in het traject om te bepalen welke behandeling er gevolgd gaat worden. Het schijnt trouwens geen uitzaaiing te zijn van de blaaskanker, maar een nieuwe 'bron'.
Ikzelf word jaarlijks onderzocht middels een mammografie.
Geen idee wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil, maar ben vandaag een tikkie emotioneel en wilde eigenlijk alleen maar mijn verhaal kwijt. Sorry dat ik jouw topic hiervoor gebruik, Robo!
Maar ik heb zo'n bewondering voor jullie allemaal hier, dat ik me 'vertrouwd' genoeg voelde om het met jullie te delen.
Ik hoop ook dat iemand mij raad kan geven. Mijn oom is nogal een 'rare' (liefdevol bedoeld, hoor!) man die niet graag praat over zijn ziekte. Wel heeft mijn moeder verteld dat ik gewoon bij hem langs mag komen of bellen, en juist dat vind ik nu zo moeilijk. Want je kunt moeilijk zeggen, "he, Ome X, hoe is het nu met u?"
Wat kan ik het beste doen? Telefonisch vind ik persoonlijk niets, maar zo maar langs gaan vind ik ook weer zowat... Zitten ze volgens mij ook niet echt op te wachten.
Iemand enige raad? Alvast bedankt voor het meedenken!
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
woensdag 9 september 2009 om 14:46
Netje, waarom ga je niet langs met een bloemetje en zeg je: ik wilde eens komen kijken hoe het nou met je is, want ik moet veel aan je denken (oid). Je geeft dan gelegenheid erover te praten, maar als hij niet wil verandert hij het onderwerp wel. Jij hoeft niet te weten hoe het allemaal moet, het gesprek enzo, gewoon erheen gaan en laten zien dat het je wat doet. Even zijn hand pakken en zeggen: heftig he? kan al genoeg zijn.
Ik spreek niet uit ervaring als zieke overigens - hoop dat anderen dit dus kunnen corrigeren of aanvullen. Heb wel op die manier bij zieke familieleden gezeten. Gewoon er zijn, oogcontact maken, even een klusje in huis opknappen is vaak al een hele steun.
Ik spreek niet uit ervaring als zieke overigens - hoop dat anderen dit dus kunnen corrigeren of aanvullen. Heb wel op die manier bij zieke familieleden gezeten. Gewoon er zijn, oogcontact maken, even een klusje in huis opknappen is vaak al een hele steun.
woensdag 9 september 2009 om 16:07
Thanx voor je antwoord, MissMara! Je hebt ook helemaal gelijk... Alleen het aanwezig zijn is vaak al genoeg, hè? Ik weet het ook eigenlijk wel, want heb hetzelf meegemaakt met mijn moeder. Die vond het gewoon ook fijn als er iemand gewoon maar langs kwam om over koetjes en kalfjes te praten...
Het geeft me in ieder geval wel een goed duwtje in de rug: ik ga gewoon!
Het geeft me in ieder geval wel een goed duwtje in de rug: ik ga gewoon!
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
woensdag 9 september 2009 om 19:36
Ja gewoon doen Netje, dat is het beste, niet al te veel over nadenken. Interesse tonen en er voor hem zijn, je merkt vanzelf wel of je oom erover wil praten of niet.
Ik heb zelf meegemaakt dat ik bekenden zag wegduiken in de supermarkt als ze me zagen. Nu snap ik wel dat het heel moeilijk is hoor. Je bent gewoon ook heel bang de ander te kwetsen met ''stomme'' opmerkingen. 'kHeb inmiddels ook mijn vader en een lieve vriendin verloren en die waren zo vreselijk ziek, dat het soms bijna te moeilijk was om er voor ze te zijn. Achteraf waardeer ik het des te meer dat die paar lieve mensen toen bleven komen. Ik ben gelukkig helemaal genezen en ben daar nog elke dag heel dankbaar voor.
Als je ziek bent wordt je kringetje mensen erg klein, naaste familie vaak alleen en bij sommigen hier dat al zelfs niet eens.
ik wens je veel sterkte vooral ook voor je oom.
Ik heb zelf meegemaakt dat ik bekenden zag wegduiken in de supermarkt als ze me zagen. Nu snap ik wel dat het heel moeilijk is hoor. Je bent gewoon ook heel bang de ander te kwetsen met ''stomme'' opmerkingen. 'kHeb inmiddels ook mijn vader en een lieve vriendin verloren en die waren zo vreselijk ziek, dat het soms bijna te moeilijk was om er voor ze te zijn. Achteraf waardeer ik het des te meer dat die paar lieve mensen toen bleven komen. Ik ben gelukkig helemaal genezen en ben daar nog elke dag heel dankbaar voor.
Als je ziek bent wordt je kringetje mensen erg klein, naaste familie vaak alleen en bij sommigen hier dat al zelfs niet eens.
ik wens je veel sterkte vooral ook voor je oom.
donderdag 10 september 2009 om 10:07
Hee
Robo jij bent inmiddels echt gezichtsuitdrukking expert geworden! Je zult het nu ook wel juist hebben en dat is een stuk fijner dan bezorgde gezichten herkennen.
Zoebie jou schoonmoeder is echt sterk, zoveel dagen zonder drinken. Moeilijk om te zien, je wilt wel dat ze eet en drinkt maar een beetje tegen beter weten in. Lijkt me wel fijn voor je man dat hij weet dat zijn broer er de hele dag bij is. Lieve broer!
Ingmagh wat voor afstand ga je lopen in Parijs? Is goed voor de kilo's ook. Gaat het goed met het afvallen?
Hier ga ik volgende week meedoen aan een wedstrijd. Dat is een mooi doel, zonder doelen voel ik me maar raar. Gaan zitten wachten op een zwangerschap maakt het niet beter. Dinsdag serieus getraind maar was erg zwaar op het laatst maar heb doorgezet.
Robo jij bent inmiddels echt gezichtsuitdrukking expert geworden! Je zult het nu ook wel juist hebben en dat is een stuk fijner dan bezorgde gezichten herkennen.
Zoebie jou schoonmoeder is echt sterk, zoveel dagen zonder drinken. Moeilijk om te zien, je wilt wel dat ze eet en drinkt maar een beetje tegen beter weten in. Lijkt me wel fijn voor je man dat hij weet dat zijn broer er de hele dag bij is. Lieve broer!
Ingmagh wat voor afstand ga je lopen in Parijs? Is goed voor de kilo's ook. Gaat het goed met het afvallen?
Hier ga ik volgende week meedoen aan een wedstrijd. Dat is een mooi doel, zonder doelen voel ik me maar raar. Gaan zitten wachten op een zwangerschap maakt het niet beter. Dinsdag serieus getraind maar was erg zwaar op het laatst maar heb doorgezet.
donderdag 10 september 2009 om 10:13
Oh er was nog een pagina
Netje ik deel de mening met de anderen, langsgaan bij je oom en een opening tot praten geven. Omdat hij geen prater is meer laten zien dat je er bent. En vragen hoe het nu gaat kan ook als niet prater altijd. Hij zal hoogstens kort antwoord geven en verder gaan op iets anders.
Netje ik deel de mening met de anderen, langsgaan bij je oom en een opening tot praten geven. Omdat hij geen prater is meer laten zien dat je er bent. En vragen hoe het nu gaat kan ook als niet prater altijd. Hij zal hoogstens kort antwoord geven en verder gaan op iets anders.
donderdag 10 september 2009 om 10:16
Netje de eerste keer is altijd het moeilijkst. Daarna is het gemakkelijker. Geloof me. Als je eenmaal bij diegene zit is het al beter. En het doet jezelf zo goed dat je bent geweest.
Zwager is vrijgezel en woont nog bij moeder. Nou ja eigenlijk woont moeder bij mijn zwager in. Want 2 zwagers hebben ooit de boerderij gekocht en wonen er nu. Wel hebben ze schoonvader toen moeten beloven dat ze dan voor hen zouden zorgen tot in de dood. Zwager wil die belofte niet breken. Vandaar dat schoonmoeder nog steeds thuis is. Hoe moeilijk dat ook vaak was. Snappen jullie het nog.
Vannacht trouwens nog steeds geen telefoontje.
Zwager is vrijgezel en woont nog bij moeder. Nou ja eigenlijk woont moeder bij mijn zwager in. Want 2 zwagers hebben ooit de boerderij gekocht en wonen er nu. Wel hebben ze schoonvader toen moeten beloven dat ze dan voor hen zouden zorgen tot in de dood. Zwager wil die belofte niet breken. Vandaar dat schoonmoeder nog steeds thuis is. Hoe moeilijk dat ook vaak was. Snappen jullie het nog.
Vannacht trouwens nog steeds geen telefoontje.
donderdag 10 september 2009 om 12:14
Hoi allemaal,
na voor de verandering weer eens een nacht van bijna 12 uur ( )
ben ik weer opgestaan.
Man man man, die moeheid is een topic op zich waard zo onderhand!
Zoebie, je schoonmoeder is er dus nog steeds? Ze houdt stevig vast aan het leven hè? Ik heb bewondering voor jullie als familie, voor je zwager die zijn belofte houdt voor zijn moeder. Trek jij het nog, met die toegevoegde stress?
Phoehee, cool! Je gaat weer racen! Goed idee om een doel te hebben, precies wat je zegt: in een hoekje zitten wachten tot je weer zwanger bent is gewoon niet jouw stijl. Ik hoop dat je lichaam meewerkt, zowel voor de wedstrijd als voor de zwangerschap.
Hoe is het met jouw moeheid? Zijn alle effecten van het bloedverlies weer teruggedraaid?
Netje, het is ook bgewoon supermoeilijk om iets te doen of te zeggen voor iemand die zo ziek is. Toen ik 5 jaar geleden midden in mijn chemo zat en echt te ziek voor woorden was bleef iedereen weg. Dat heeft me heel erg gekwetst; ik denk dat gewoon langsgaan, gewoon interesse tonen en je eigen verdriet laten zien altijd goed is.
Het gevoel dat Gelukkeling beschrijft, van mensen die zich afkeren omdat ze gewoon niet weten hoe ermee om te gaan, dat is verschrikkelijk voor degene die ziek is.
Alsof je ineens geen mens meer bent maar "een geval". Ook al heeft je oom kanker en is ie zo ziek, je oom is nog steeds zichzelf.
Laat je weten hoe het gegaan is? Want ook voor degene die op bezoek gaat is het niet makkelijk; je wordt toch geconfronteerd met ziekte, dood, verdriet, pijn. Dat is nooit een plezier.
Sterkte voor je oom én voor jezelf.
Luonto, hoe gaat het met jou? Heb je last van de bestralingen? (egoïstische vraag, ik hoor graag van je wat jouw bijwerkingen zijn)
En hoe is het afgelopen met de plek op je borst?
Ik hoo je snel weer te lezen.
Ik ga weer eens een tukje doen Ja echt, erg hè.
Noem mij maar Sleeping beauty!
na voor de verandering weer eens een nacht van bijna 12 uur ( )
ben ik weer opgestaan.
Man man man, die moeheid is een topic op zich waard zo onderhand!
Zoebie, je schoonmoeder is er dus nog steeds? Ze houdt stevig vast aan het leven hè? Ik heb bewondering voor jullie als familie, voor je zwager die zijn belofte houdt voor zijn moeder. Trek jij het nog, met die toegevoegde stress?
Phoehee, cool! Je gaat weer racen! Goed idee om een doel te hebben, precies wat je zegt: in een hoekje zitten wachten tot je weer zwanger bent is gewoon niet jouw stijl. Ik hoop dat je lichaam meewerkt, zowel voor de wedstrijd als voor de zwangerschap.
Hoe is het met jouw moeheid? Zijn alle effecten van het bloedverlies weer teruggedraaid?
Netje, het is ook bgewoon supermoeilijk om iets te doen of te zeggen voor iemand die zo ziek is. Toen ik 5 jaar geleden midden in mijn chemo zat en echt te ziek voor woorden was bleef iedereen weg. Dat heeft me heel erg gekwetst; ik denk dat gewoon langsgaan, gewoon interesse tonen en je eigen verdriet laten zien altijd goed is.
Het gevoel dat Gelukkeling beschrijft, van mensen die zich afkeren omdat ze gewoon niet weten hoe ermee om te gaan, dat is verschrikkelijk voor degene die ziek is.
Alsof je ineens geen mens meer bent maar "een geval". Ook al heeft je oom kanker en is ie zo ziek, je oom is nog steeds zichzelf.
Laat je weten hoe het gegaan is? Want ook voor degene die op bezoek gaat is het niet makkelijk; je wordt toch geconfronteerd met ziekte, dood, verdriet, pijn. Dat is nooit een plezier.
Sterkte voor je oom én voor jezelf.
Luonto, hoe gaat het met jou? Heb je last van de bestralingen? (egoïstische vraag, ik hoor graag van je wat jouw bijwerkingen zijn)
En hoe is het afgelopen met de plek op je borst?
Ik hoo je snel weer te lezen.
Ik ga weer eens een tukje doen Ja echt, erg hè.
Noem mij maar Sleeping beauty!
donderdag 10 september 2009 om 12:36
Robo en kust je prins je dan ook steeds weer wakker?
Kinderen groeien volgens mij alleen als ze slapen dus zal jou herstel ook grotendeels in je slaap gebeuren. Lekker aan toegeven en die stoffige plinten, wij zien het niet hoor!
Ik ben niet meer moe al slaap ik op de vrije dagen langer dan normaal. Het lukt me om uit te slapen en dat was eerder nooit. Maar voel me fit. En door de yoga ben ik ook lekker soepel, dat merk ik echt.
Kinderen groeien volgens mij alleen als ze slapen dus zal jou herstel ook grotendeels in je slaap gebeuren. Lekker aan toegeven en die stoffige plinten, wij zien het niet hoor!
Ik ben niet meer moe al slaap ik op de vrije dagen langer dan normaal. Het lukt me om uit te slapen en dat was eerder nooit. Maar voel me fit. En door de yoga ben ik ook lekker soepel, dat merk ik echt.
donderdag 10 september 2009 om 13:04
Gat naar toe ze wachten juist wel op jou. Het gevoel van negeren is ergste wat je kan overkomen. Kan beter eerlijk zijn open wat je voel. En zelf ben ik ook zo rare. Ik haat steeds ziekte gepraat in gezin. Soms is niet anders en kanker verandert je erg hoor. Je ben kwetsbaar gewoon gaan. En weet zeker je oom blij is. Al wellicht niet zal laten merken. Wat robo zeg je wordt een geval. Terwijl je gewoon wat steun moed kracht wil. En iemand stil is en kan luisteren. Tja ben altijd openhartig geweest loop voor geen ziekte weg. Keer gezegd iemand maar vier maanden leven had. Gek wat moet tegen jou tegen. Ik weet echt niet dat ik de kanker uit je wil rammen Kan niet he en toen zijn we samen maar eerst lachen toen huilen. Ik mis haar zo erg zo erg. Elke dag denk ik waarom nou. Waar zei zei anita weet het niet. Maar jij weet mijn tot de dood lachen met je stompzinnige humor. Mooi dan toch alles beter iemand niet bezoeken. Ik belde zei hoi wil komen wil jij mijn kop zien. Ze moest altijd lachen omdat ze vondt bij mijn niets kon verbergen. Ik vroeg het gewoon. Heerlijk vondt je dat iedereen zit op hun woorden letten. Huop jij kom alle onderwerpen worden aangepakt. Kan ook zwijgen luisteren of maak mijn gedichten. Die ik stuur naar vele mensen steun kunnen gebruiken. Zo doe ik dat dus. Nou vlug jongste liefs anita
donderdag 10 september 2009 om 13:08
Sterkte met je zoon Anita, dat klinkt best eng, bloed in de ontlasting!!
Blijf je ook goed voor jezelf zorgen?? Goed eten hoor, je hebt je kracht zo hard nodig.
Niet alleen voor je zoon, maar vergeet ook niet dat je nog niet zo heel lang geleden geopereerd bent, je werkt alweer, je hebt je kracht nodig!!!!
Als ik in NL was geweest was ik langsgekomen met een pan soep en had ik naast je gezeten totdat je alles op had gegeten!
en vooral veel sterkte voor je zoon.
Blijf je ook goed voor jezelf zorgen?? Goed eten hoor, je hebt je kracht zo hard nodig.
Niet alleen voor je zoon, maar vergeet ook niet dat je nog niet zo heel lang geleden geopereerd bent, je werkt alweer, je hebt je kracht nodig!!!!
Als ik in NL was geweest was ik langsgekomen met een pan soep en had ik naast je gezeten totdat je alles op had gegeten!
en vooral veel sterkte voor je zoon.
donderdag 10 september 2009 om 17:09
Bedankt dat je soep voor mijn wil maken. Zo lief niet enkel lief gewoon aardig. Niet enkel aardig je ben echt mens oprecht openhartig eerlijk. Een sieraad voor deze soms rare wereld. Je maakt mijn blij rustig. Ja dat vindt ik echt. Dokter zei maag darm infectie. Morgen urine inleveren en ontlasting krijg naar de uitslagen dus wordt dus aangepaste kuur gegeven. Arme jongen werk nu stop gezet mijn gezin gaat voor dat betreft. Tegen uitzendbureau gerecht. Gelukkig reactie groot gelijk was man. Hij kon luisteren mooi he. Gemeen he maar deze was echt meelevend. En zei beter ging kon bellen zodat weer werk kon krijgen Ik blijf altijd voor mijn zelf zorgen zodat ik ook voor mijn gezin kan zorgen. Dat weet ik zeer belangrijk is voor iedereen. Voor jezelf er zijn. Zo blij jou ken robo. echt hoor!! .
donderdag 10 september 2009 om 20:47
Tjonge Anita, dat is schrikken je kind zo ziek te zien. Gelukkig kunnen ze hem helpen en kun je er voor hem zijn.
Zoebie sterkte met de stress rond het heengaan van je schoonmoeder. Ze heeft het zelf blijkbaar nog niet opgegeven, moeilijk voor jullie.
Phoehee wat doe je voor sport? je zal het wel gezegd hebben maar ik heb het kennelijk niet meegekregen. Goed dat je weer plannen maakt, het leven raast gewoon door he? Je zou soms heel hard HALT willen roepen om alles wat je meemaakt eens rustig te kunnen analyseren en een plekje te geven.
Die mensen die in de supermarkt wegdoken waren collega's van me waarmee ik een goede band dacht te hebben. Daarna ben ik niet meer in dat werk teruggekomen, ik heb ze wel nog regelmatig gezien maar heb ze nooit gevraagd waarom ze dat deden. Het was ook niet meer belangrijk voor mij om nog energie in te steken. Op een bepaalde manier begrijp ik het zelfs wel.
Robo'tje dat moe moe moe zijn is bij mijn weten heel normaal na die chemo, je hoort het van haast alle mensen die chemotherapie hebben gehad. Wat wil je ook je lichaam is kapot van dat gif. Je geest zou graag weer willen maar het lijf volgt niet. Neem veel rust en plan de dingen die je absoluut doen wilt in de ochtend als je nog een beetje energie hebt. 's middags maar weer een dikke dut doen.
ik ben ook erg benieuwd naar Luonto's ervaringen met de bestraling en hoop dat ze snel eens wat kan posten.
Allemaal een slaap lekker
Zoebie sterkte met de stress rond het heengaan van je schoonmoeder. Ze heeft het zelf blijkbaar nog niet opgegeven, moeilijk voor jullie.
Phoehee wat doe je voor sport? je zal het wel gezegd hebben maar ik heb het kennelijk niet meegekregen. Goed dat je weer plannen maakt, het leven raast gewoon door he? Je zou soms heel hard HALT willen roepen om alles wat je meemaakt eens rustig te kunnen analyseren en een plekje te geven.
Die mensen die in de supermarkt wegdoken waren collega's van me waarmee ik een goede band dacht te hebben. Daarna ben ik niet meer in dat werk teruggekomen, ik heb ze wel nog regelmatig gezien maar heb ze nooit gevraagd waarom ze dat deden. Het was ook niet meer belangrijk voor mij om nog energie in te steken. Op een bepaalde manier begrijp ik het zelfs wel.
Robo'tje dat moe moe moe zijn is bij mijn weten heel normaal na die chemo, je hoort het van haast alle mensen die chemotherapie hebben gehad. Wat wil je ook je lichaam is kapot van dat gif. Je geest zou graag weer willen maar het lijf volgt niet. Neem veel rust en plan de dingen die je absoluut doen wilt in de ochtend als je nog een beetje energie hebt. 's middags maar weer een dikke dut doen.
ik ben ook erg benieuwd naar Luonto's ervaringen met de bestraling en hoop dat ze snel eens wat kan posten.
Allemaal een slaap lekker
vrijdag 11 september 2009 om 09:31
Jeetje Anita, wat vervelend dat je zoon zo ziek is! Hopelijk komt er iets onschuldigs uit de onderzoeken. Wel fijn dat ze bij het uitzendbureau zo begripvol zijn.
Gelukkeling, wat erg zeg, die collega's. Ik vraag me af of ik dat wegduiken wel zou kunnen. Ik zou geen idee hebben wat te zeggen, maar beter dát zeggen dan niks willen zeggen, hoop ik dan maar!
Robo, ik dacht dat de AB je wat fitter maakte, of was dat 1 dagje? Ik kan me zo voorstellen dat een hele dag in het ziekenhuis voor een "gezond" persoon al vermoeiend is, laat staan als je niet fit bent en al die onderzoeken moet ondergaan. Wat ik me afvroeg na de opmerking van gelukkeling, is het ook niet iets psychisch? Ik bedoel, je hebt nog chemopillen, maar voor jezelf is het hoofdstuk infusen ook afgesloten. Had je misschien zelf verwacht dat je sneller zou aansterken?
Phoehee, spannend dat je weer aan de wedstrijden gaat beginnen. Was je daar (tijdelijk) mee gestopt omdat je in verwachting was, of was er gewoon een stop? Je wielrent toch? Baan- of wegwedstrijden? Ik heb een tijdje tegenover een baan gewoond, waar je soms door de spleet tussen het dak en de tribine naar binnen kon kijken vanuit mijn flat. Zag er altijd wel leuk uit! En wat gaat dat snel!
Heel veel sterkte vandaag iedereen!
(met afvallen gaat het prima trouwens, zolang het naar beneden gaat, vind ik het best. Belangrijkste is dat ik straks mijn broeken weer zonder vetrandjes aan kan, pas dán ga ik het echt merken. Dan heb ik nog een heel stuk te gaan trouwens, die broeken zijn natuurlijk al redelijk groot En als antwoord op Phoehee, ik ga de Dam tot Dam lopen volgende week zondag als voorbereiding op de 20km van Parijs op 11 oktober. Ik zie er als een berg tegenop, maar ik hoef alleen de klok aan het einde maar te zien. Wat de tijd erop is, maakt mij niet uit (ik gok 2uur en 10min of iets meer. (ongeveer 7,5min per km = erg langzaam, maar ik loop mijn 10km nog steeds niet onder het uur, vandaar) Dan weten jullie hoe "hard" ik eigenlijk loop)
Gelukkeling, wat erg zeg, die collega's. Ik vraag me af of ik dat wegduiken wel zou kunnen. Ik zou geen idee hebben wat te zeggen, maar beter dát zeggen dan niks willen zeggen, hoop ik dan maar!
Robo, ik dacht dat de AB je wat fitter maakte, of was dat 1 dagje? Ik kan me zo voorstellen dat een hele dag in het ziekenhuis voor een "gezond" persoon al vermoeiend is, laat staan als je niet fit bent en al die onderzoeken moet ondergaan. Wat ik me afvroeg na de opmerking van gelukkeling, is het ook niet iets psychisch? Ik bedoel, je hebt nog chemopillen, maar voor jezelf is het hoofdstuk infusen ook afgesloten. Had je misschien zelf verwacht dat je sneller zou aansterken?
Phoehee, spannend dat je weer aan de wedstrijden gaat beginnen. Was je daar (tijdelijk) mee gestopt omdat je in verwachting was, of was er gewoon een stop? Je wielrent toch? Baan- of wegwedstrijden? Ik heb een tijdje tegenover een baan gewoond, waar je soms door de spleet tussen het dak en de tribine naar binnen kon kijken vanuit mijn flat. Zag er altijd wel leuk uit! En wat gaat dat snel!
Heel veel sterkte vandaag iedereen!
(met afvallen gaat het prima trouwens, zolang het naar beneden gaat, vind ik het best. Belangrijkste is dat ik straks mijn broeken weer zonder vetrandjes aan kan, pas dán ga ik het echt merken. Dan heb ik nog een heel stuk te gaan trouwens, die broeken zijn natuurlijk al redelijk groot En als antwoord op Phoehee, ik ga de Dam tot Dam lopen volgende week zondag als voorbereiding op de 20km van Parijs op 11 oktober. Ik zie er als een berg tegenop, maar ik hoef alleen de klok aan het einde maar te zien. Wat de tijd erop is, maakt mij niet uit (ik gok 2uur en 10min of iets meer. (ongeveer 7,5min per km = erg langzaam, maar ik loop mijn 10km nog steeds niet onder het uur, vandaar) Dan weten jullie hoe "hard" ik eigenlijk loop)
