Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 4 februari 2009 om 11:24
Och hemel, wat een schrik!
Kan nu wel gaan roepen dat je maandag moet afwachten, dat er nog niets zeker is, maar daar heb je helemaal niets aan... .
Weet niet zo goed wat te zeggen, wil je wel heel veel sterkte wensen en zeggen dat je alle stress op dit topic moet gooien.
Ongetwijfeld zijn er mensen die hier ervaring mee hebben en je van beter commentaar kunnen voorzien.
Voor nu een hele dikke van mij.
Kan nu wel gaan roepen dat je maandag moet afwachten, dat er nog niets zeker is, maar daar heb je helemaal niets aan... .
Weet niet zo goed wat te zeggen, wil je wel heel veel sterkte wensen en zeggen dat je alle stress op dit topic moet gooien.
Ongetwijfeld zijn er mensen die hier ervaring mee hebben en je van beter commentaar kunnen voorzien.
Voor nu een hele dikke van mij.
woensdag 4 februari 2009 om 11:29
jeetje robo... ik moet even slikken. Ik snap dat je dit kwijt wilt, en ik snap dat je bang bent. In eerste instantie is het heel belangrijk dat je dat durft toe te geven. Of het bijdraagt aan een eventueel verwerkingsproces weet ik niet, ik heb hier ook verder nul ervaring mee. En je geeft zelf al aan dat de waarom vraag niet werkt. Ga meer bij jezelf te raden wat de twee mogelijkheden zijn: het is wel kanker en het is niet kanker. En kijk dan wat dat verandert in de toekomst. En praat met je man, ondanks dat hij maandag afwacht. Het is belangrijk dat jullie hier samen in staan toch?
Meid, sterkte met wachten. Dikke knuffel voor jou!
(en ik heb geen idee of het in Frankrijk ook zo werkt, maar als het echt heel erg schokkend is, zijn ze er in NL altijd als de kippen bij en hoor je de uitslag veel eerder dan de afgesproken dag. Ik hoop voor jou dat het uitsel tot maandag hetzelfde betekent)
Meid, sterkte met wachten. Dikke knuffel voor jou!
(en ik heb geen idee of het in Frankrijk ook zo werkt, maar als het echt heel erg schokkend is, zijn ze er in NL altijd als de kippen bij en hoor je de uitslag veel eerder dan de afgesproken dag. Ik hoop voor jou dat het uitsel tot maandag hetzelfde betekent)
woensdag 4 februari 2009 om 11:29
Shit! Robo....
Ik ken jou op het forum als iemand die altijd enorm wijze dingen zegt tegen forummers die in de put zitten of advies nodig hebben. Ik wil die wijze woorden ook tegen jou zeggen nu, maar ik kan ze echt niet vinden (in welk laatje liggen ze? )
Wat een k*tsituatie zeg.....Ik kan alleen maar samen met jou en de anderen hier hopen dat het maandag allemaal meevalt.
Blijf van je afschrijven hier; wij zullen je zo goed en kwaad als het gaat blijven steunen!
Heel veel sterkte met wachten tot het maandag is
Ik ken jou op het forum als iemand die altijd enorm wijze dingen zegt tegen forummers die in de put zitten of advies nodig hebben. Ik wil die wijze woorden ook tegen jou zeggen nu, maar ik kan ze echt niet vinden (in welk laatje liggen ze? )
Wat een k*tsituatie zeg.....Ik kan alleen maar samen met jou en de anderen hier hopen dat het maandag allemaal meevalt.
Blijf van je afschrijven hier; wij zullen je zo goed en kwaad als het gaat blijven steunen!
Heel veel sterkte met wachten tot het maandag is
woensdag 4 februari 2009 om 11:31
woensdag 4 februari 2009 om 11:33
lees nu mijn stukje terug over de toekomst, maar ik ben niet duidelijk: het is kanker of het is niet kanker. In eerste instantie ga je door dezelfde hel waar je al doorheen bent geweest. Maar je bent er nog, je hebt dat overleefd, je bent sterk, je zou het eventueel nog eens kunnen. Ook voor die toekomst die je zou hebben als het geen kanker is: je man, je bedrijf, je kinderwens. Ik bedoel te zeggen dat het zwaar zou kunnen worden, maar dat je toch echt tot maandag moet zien uit te zitten voor je weet hoe zwaar. Probeer je op de zonneschijn na de regen te focussen.
Tsjonge, ik krijg het er niet uit hoe ik wil...
Robo, stort je hart hier maar uit, hopelijk komt mijn advies aan zoals ik het bedoel..
Tsjonge, ik krijg het er niet uit hoe ik wil...
Robo, stort je hart hier maar uit, hopelijk komt mijn advies aan zoals ik het bedoel..
woensdag 4 februari 2009 om 11:33
Oh robo,
Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Dit klinkt zo anders als je andere verhaal van vanochtend ( je weet wel )
Ik kan niks anders dan je een knuffel geven.
Het is maar een schrale troost, maar je weet dat we van 'ons' topic heel erg met je meeleven. En nu doen nog meer mensen dat!
Dikke kus! Ik denk aan je, hoop met je mee dat ze het helemaal verkeerd hebben en steek een kaarsje voor je aan!!!
Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Dit klinkt zo anders als je andere verhaal van vanochtend ( je weet wel )
Ik kan niks anders dan je een knuffel geven.
Het is maar een schrale troost, maar je weet dat we van 'ons' topic heel erg met je meeleven. En nu doen nog meer mensen dat!
Dikke kus! Ik denk aan je, hoop met je mee dat ze het helemaal verkeerd hebben en steek een kaarsje voor je aan!!!
woensdag 4 februari 2009 om 11:36
Maandag is al met spoed... normaal tot 8 weken wachttijd voor die botscan.
Ik word de avond ervoor opgenomen want er moet één of ander radioactief goedje worden ingebracht en ik moet nuchter zijn. Dus eigenlijk nog maar 4 dagen wachten.
Mijn man komt zo thuis want hij trekt het niet op zijn werk. Ik ben zo bang dat het fout zit, ik weet niet of ik het nog een keer aankan, de chemo vooral, daar ben ik bijna aan stukgegaan.
Het is zo stom maar ik denk steeds: mijn haar, het is eindelijk weer lang, ik wil mijn haar niet kwijt.
Mijn hersens zitten vast op dat stomme detail, mijn haar wat boeit dat eigenlijk!
Mijn broer wil misschien komen dit weekend, dat zou ik echt heel fijn vinden.
(van de hak op de tak, maar vergeef me maar even)
Ik word de avond ervoor opgenomen want er moet één of ander radioactief goedje worden ingebracht en ik moet nuchter zijn. Dus eigenlijk nog maar 4 dagen wachten.
Mijn man komt zo thuis want hij trekt het niet op zijn werk. Ik ben zo bang dat het fout zit, ik weet niet of ik het nog een keer aankan, de chemo vooral, daar ben ik bijna aan stukgegaan.
Het is zo stom maar ik denk steeds: mijn haar, het is eindelijk weer lang, ik wil mijn haar niet kwijt.
Mijn hersens zitten vast op dat stomme detail, mijn haar wat boeit dat eigenlijk!
Mijn broer wil misschien komen dit weekend, dat zou ik echt heel fijn vinden.
(van de hak op de tak, maar vergeef me maar even)
woensdag 4 februari 2009 om 11:42
Biaha, ik wil jullie er niet mee lastig vallen op dat topic; jullie zijn met andere dingen bezig (gelukkig!!!).
Maar wat ik al schreef op de hyves: gezien de eerdere scans zijn het waarschijnlijk geen oude littekens en dat laat weinig opties open.
En het dringt steeds meer tot me door nu, ik begin echt zwaar in paniek te raken zo langzamerhand.
De huisarts belt me om half één op; hij heeft vanochtend de radioloog gesproken en hij zou me op de hoogte houden.
Maar wat ik al schreef op de hyves: gezien de eerdere scans zijn het waarschijnlijk geen oude littekens en dat laat weinig opties open.
En het dringt steeds meer tot me door nu, ik begin echt zwaar in paniek te raken zo langzamerhand.
De huisarts belt me om half één op; hij heeft vanochtend de radioloog gesproken en hij zou me op de hoogte houden.
woensdag 4 februari 2009 om 11:50
Robo wat vreselijk...ik weet niet wat te zeggen, wat erg. En wat erg ook dat je zo lang moet wachten! Ik weet van iemand in een bijna dezelfde situatie dat zij meteen bij thuiskomst al werd opgebeld door de assistente van de huisarts met het verzoek meteen te komen. Ik ken ook verhalen van mensen die meteen na een foto/onderzoek de huisarts diezelfde dag nog op de stoep stond met slecht nieuws. Dat was ook meteen wat ik dacht toen ik jouw verhaal las; waarom niet meteen als het slecht nieuws is? Maar ik realiseer me ook dat het overal anders kan zijn en jij ook nog es in het buitenland woont.
Ik vind dit echt heel heel erg.
Sterkte...
Ik vind dit echt heel heel erg.
Sterkte...
woensdag 4 februari 2009 om 11:51
Robo, je valt helemaal niemand ermee lastig!!!
Ik snap uiteraard dat je hier apart iets voor opent hoor! En ik snap ook dat je nu waarschijnlijk geen zin hebt om over zwanger zijn/worden te lezen en te schrijven.
Maar dan komen wij jou gewoon hier opzoeken! Van mij ben je in ieder geval niet zomaar af hoor!!!
Ik snap uiteraard dat je hier apart iets voor opent hoor! En ik snap ook dat je nu waarschijnlijk geen zin hebt om over zwanger zijn/worden te lezen en te schrijven.
Maar dan komen wij jou gewoon hier opzoeken! Van mij ben je in ieder geval niet zomaar af hoor!!!
