Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
woensdag 4 februari 2009 om 16:45
woensdag 4 februari 2009 om 16:47
quote:robo schreef op 04 februari 2009 @ 14:58:
Wat het ook is, ik verander er toch niets aan nu.
Lieve Robo,
Houd die laatste, zeer nuchtere gedachte vast. Ik probeer ook altijd te denken "Het is zoals het is. Als het er zit, dan zit het er, en er is niets wat ik er nu aan kan doen".
Niet dat ik weet hoe het is om kanker te hebben, Godzijdank. Maar ik ben wel een paar keer ernstig ziek geweest. Ook heb ik te maken gehad met de verdenking van kanker en met het wachten op uitslagen.
Gek genoeg zat er bij mij ook altijd een weekend tussen. Mijn heilige weekend waar ik altijd zo van geniet. Die opeens niet snel genoeg voorbij kan gaan.
Jouw ( en mijn ) angst spat van dit scherm af door jouw verhaal.
Ik hoop, duim en bid voor je dat je niet weer ziek bent.
Heel veel sterkte Robo. En houd je niet sterk voor je man. Doe gewoon zoals je je voelt.
Wat het ook is, ik verander er toch niets aan nu.
Lieve Robo,
Houd die laatste, zeer nuchtere gedachte vast. Ik probeer ook altijd te denken "Het is zoals het is. Als het er zit, dan zit het er, en er is niets wat ik er nu aan kan doen".
Niet dat ik weet hoe het is om kanker te hebben, Godzijdank. Maar ik ben wel een paar keer ernstig ziek geweest. Ook heb ik te maken gehad met de verdenking van kanker en met het wachten op uitslagen.
Gek genoeg zat er bij mij ook altijd een weekend tussen. Mijn heilige weekend waar ik altijd zo van geniet. Die opeens niet snel genoeg voorbij kan gaan.
Jouw ( en mijn ) angst spat van dit scherm af door jouw verhaal.
Ik hoop, duim en bid voor je dat je niet weer ziek bent.
Heel veel sterkte Robo. En houd je niet sterk voor je man. Doe gewoon zoals je je voelt.
woensdag 4 februari 2009 om 17:00
Ik ben vandaag trouwens voor een MRI geweest. Normaal gesproken duurt het minimaal een week en maximaal 2 weken voordat je uitslag krijgt. Nu kan ik morgen direct terecht voor de uitslag. Eerst denk je "wat fijn dat het zo snel gaat" om vervolgens over te gaan op "waarom kan het nu zo snel?". Maar ik vraag me maar niks meer af en probeer te denken "wat er zit, dat zit er en dan kun je het maar beter weten".
Hoe kan het trouwens dat er een spier gescheurd was? En waarschijnlijk een hele domme vraag, maar kan daar de botbeschadiging niet van komen? Ofwel rechtstreeks van de gescheurde spier, ofwel van het gewicht of schuren van de prothese die niet meer goed op zijn plaats zat?
Trek je het nog een beetje?
Hoe kan het trouwens dat er een spier gescheurd was? En waarschijnlijk een hele domme vraag, maar kan daar de botbeschadiging niet van komen? Ofwel rechtstreeks van de gescheurde spier, ofwel van het gewicht of schuren van de prothese die niet meer goed op zijn plaats zat?
Trek je het nog een beetje?
woensdag 4 februari 2009 om 17:06
Hoi allemaal, ik kan niet op alle reacties reageren het zijn er gewoon teveel... maar zo lief, echt, bedankt.
Evidenza, ik hoop dat het voor jou allemaal goed is en meevalt morgen.. ik zal aan je denken.
De spierscheuring heeft niets met de plekjes op de ribben te maken: dat zit op een andere plek. Ik heb een ongelukje gehad een paar weken terug en daarbij is mijn prothese "losgescheurd".
Die plekjes op de ribben zitten echt op een andere plaats waar geen spieren zijn aangehecht (en volgens de radioloog zie je aan het contrast met de vloeistof wat voor soort weefsel er zit...??) Dat heb ik niet helemaal helder meer maar het is uitgesloten dat het de spier is.
helaas.
Mijn man staat me op de schouder te tikken want we gaan naar de HA nu. Daarna wil hij uit eten maar ik weet niet of ik daar zin in heb.. we'll see.
Ik kom vanavond of morgenochtend vertellen hoe het verdergaat. Jullie reacties zijn echt hartverwarmend.
liefs.
Evidenza, ik hoop dat het voor jou allemaal goed is en meevalt morgen.. ik zal aan je denken.
De spierscheuring heeft niets met de plekjes op de ribben te maken: dat zit op een andere plek. Ik heb een ongelukje gehad een paar weken terug en daarbij is mijn prothese "losgescheurd".
Die plekjes op de ribben zitten echt op een andere plaats waar geen spieren zijn aangehecht (en volgens de radioloog zie je aan het contrast met de vloeistof wat voor soort weefsel er zit...??) Dat heb ik niet helemaal helder meer maar het is uitgesloten dat het de spier is.
helaas.
Mijn man staat me op de schouder te tikken want we gaan naar de HA nu. Daarna wil hij uit eten maar ik weet niet of ik daar zin in heb.. we'll see.
Ik kom vanavond of morgenochtend vertellen hoe het verdergaat. Jullie reacties zijn echt hartverwarmend.
liefs.
woensdag 4 februari 2009 om 17:13
woensdag 4 februari 2009 om 18:59
woensdag 4 februari 2009 om 19:06
Oei dat is een rotsituatie en ik kan me nu levendig voorstellen hoe je je moet voelen. Alsof de grond onder je voeten wordt weggevaagd en de wereld even stilstaat.
Laat je niet gek maken door opmerkingen of gezichten van artsen en verpleegkundigen. Mijn man heeft darmkanker en toen wij op de uitslag van wel of geen uitzaaiingen naar de lever en de longen zaten te wachten hoorde ik de arts ook met een andere arts praten over allerlei soorten chemo-kuren en ik wist toen zeker dat het bij mijn man niet goed zat. Ik wist er teveel vanaf door mijn dochtertje. Blijkt achteraf dat het helemaal niet over mijn man ging maar over iemand anders. Heb toen wel gezegd tegen de internist wat ik had gehoord en dat ik me rot geschrokken was. Goede opmerking want hij had niet in de gaten dat wij alles konden horen.
Maar je voelt je zo machteloos van dat wachten. Vreselijk.
Ik wil je heel veel kracht toewensen en hoop dat alles meevalt.
Zoebie
Laat je niet gek maken door opmerkingen of gezichten van artsen en verpleegkundigen. Mijn man heeft darmkanker en toen wij op de uitslag van wel of geen uitzaaiingen naar de lever en de longen zaten te wachten hoorde ik de arts ook met een andere arts praten over allerlei soorten chemo-kuren en ik wist toen zeker dat het bij mijn man niet goed zat. Ik wist er teveel vanaf door mijn dochtertje. Blijkt achteraf dat het helemaal niet over mijn man ging maar over iemand anders. Heb toen wel gezegd tegen de internist wat ik had gehoord en dat ik me rot geschrokken was. Goede opmerking want hij had niet in de gaten dat wij alles konden horen.
Maar je voelt je zo machteloos van dat wachten. Vreselijk.
Ik wil je heel veel kracht toewensen en hoop dat alles meevalt.
Zoebie
woensdag 4 februari 2009 om 19:12
Jezus Robo, wat erg!!! Zit hier met een brok in mijn keel, kan der wel van janken!!
Heel erg veel sterkte meid, en zoals de andere meiden van "ons" topic al zeiden, je kunt altijd bij ons terecht.
Ik blijf je verhaal volgen hier en ik ga heel erg hard voor je duimen maandag!!
Dikke knuffel! en heel erg veel strekte voor jullie 2-tjes! Liefs
Heel erg veel sterkte meid, en zoals de andere meiden van "ons" topic al zeiden, je kunt altijd bij ons terecht.
Ik blijf je verhaal volgen hier en ik ga heel erg hard voor je duimen maandag!!
Dikke knuffel! en heel erg veel strekte voor jullie 2-tjes! Liefs
woensdag 4 februari 2009 om 21:48
Jemig Robo, wat een vreselijke onzekerheid voor jou. Je had er al niet zo'n goed gevoel over, maar gezien jouw voorgeschiedenis is dat ook niet zo gek. Oh, ik duim toch zo voor je dat het iets anders is dan die vreselijke rotziekte. Na alle ellende verdien je het zo om gezond en gelukkig te zijn. Je bent een keisterke persoon, die in het verleden bewezen heeft over een geweldige vechtlust te beschikken. Heel veel sterkte de komende dagen voor jou en je man. Ik denk aan je! En uiteraard ben je ook hartstikke welkom op ons topic hoor.
woensdag 4 februari 2009 om 22:04
