Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
vrijdag 14 november 2008 om 12:13
Hey hey Giggle,
Ik vind het heel erg sneu voor je ik weet hoe jij je voelt want ik heb dat ook gehad..
Ik had een tijd dat ik maar 44 kg woog en dat is echt te mager en naderhand overgewicht waardoor ik boulimia had..
Vandaag ben ik gewoon gezond met een normaal gewicht en ben er heel blij mee..
Ik ben vooral geschrokken om het feit dat een vriendin van mij eraan is overleden..
Ik wist niet hoe erg het kon zijn..
Maar echter daar is geen advies want het zit in je hoofd..
Dat probleem heb ik ook je blijft denken het kan veel en veel dunner..Je moet gewoon beseffen dat je echt met de dood speelt en als je zo doorgaat binnen de kortse keren doodgaat..
En geloof me dat heb ik meegemaakt en nog val je snel in je oude patroon..
Wat mij heeft geholpen is dat ik hulp ben gaan zoeken en me heb laten opnemen...
Echt veel sterkte ermee en dat zal je nodig hebben..
Believe me velen snappen er niets van maar geloof me
is makkelijker gezegd dan gedaan...
XXX
Ik vind het heel erg sneu voor je ik weet hoe jij je voelt want ik heb dat ook gehad..
Ik had een tijd dat ik maar 44 kg woog en dat is echt te mager en naderhand overgewicht waardoor ik boulimia had..
Vandaag ben ik gewoon gezond met een normaal gewicht en ben er heel blij mee..
Ik ben vooral geschrokken om het feit dat een vriendin van mij eraan is overleden..
Ik wist niet hoe erg het kon zijn..
Maar echter daar is geen advies want het zit in je hoofd..
Dat probleem heb ik ook je blijft denken het kan veel en veel dunner..Je moet gewoon beseffen dat je echt met de dood speelt en als je zo doorgaat binnen de kortse keren doodgaat..
En geloof me dat heb ik meegemaakt en nog val je snel in je oude patroon..
Wat mij heeft geholpen is dat ik hulp ben gaan zoeken en me heb laten opnemen...
Echt veel sterkte ermee en dat zal je nodig hebben..
Believe me velen snappen er niets van maar geloof me
is makkelijker gezegd dan gedaan...
XXX
vrijdag 14 november 2008 om 13:28
quote:Giggle schreef op 14 november 2008 @ 11:37:
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt.Des te dapperder dat je dit gewoon zegt. Het benoemen is een begin, daarna komen de volgende stappen. Daar kan ik je niet mee helpen, ik heb geen ervaring met een es (wel veel over gelezen), maar ik wens je moed en doorzettingsvermogen toe, en sterkte.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt.Des te dapperder dat je dit gewoon zegt. Het benoemen is een begin, daarna komen de volgende stappen. Daar kan ik je niet mee helpen, ik heb geen ervaring met een es (wel veel over gelezen), maar ik wens je moed en doorzettingsvermogen toe, en sterkte.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 14 november 2008 om 17:08
Wat een lieve reacties allemaal...ik word er heel erg stil van. Eigenlijk wil ik alleen maar huilen omdat ik dit echt niet meer wil! Waarom is aankomen zo eng? Terwijl ik een voller lijf ,of eigenlijk beter gezegd een gezonder lijf, veel mooier vindt. Ik vind mezelf echt lelijk zo!
Bosaapje, helaas weet ik uit ervaring dat het echt heeel moeilijk is. Ik heb wel begeleiding en ook een heel erg supere dietist(is een man) en die houdt dus al niet van standaard aankom lijsten maar meer het in mn hoofd opruimen van gedachtes enzo. Beetje vaag zo maar misschien begrijp je wat ik bedoel.
Kun je er misschien meer over vertellen wat jouw eerste stappen enzo waren. Ik wil ook stappen zetten maar weet niet hoe.
Allemaal bedankt en ik geef jullie een knuffel!
Bosaapje, helaas weet ik uit ervaring dat het echt heeel moeilijk is. Ik heb wel begeleiding en ook een heel erg supere dietist(is een man) en die houdt dus al niet van standaard aankom lijsten maar meer het in mn hoofd opruimen van gedachtes enzo. Beetje vaag zo maar misschien begrijp je wat ik bedoel.
Kun je er misschien meer over vertellen wat jouw eerste stappen enzo waren. Ik wil ook stappen zetten maar weet niet hoe.
Allemaal bedankt en ik geef jullie een knuffel!
vrijdag 14 november 2008 om 20:54
Eerlijkheidshalve moet ik wel even vermelden dat als ik mijn medepatienten niet gehad had, ik misschien de handdoek wel in de ring gegooid had. Zij hebben mij enorm geholpen en gestimuleerd. Het scheelde zeker dat ik de enigste anorexia patiente was in een groep van 22 mensen. Het eetonderwerp is daardoor niet of nauwelijks aanwezig. Er werden regelmatig complimentjes gemaakt dat ik er beter uitzag, vrolijker werd etc. Dit gaf mij ook een enorme boost en motiveerde mij om door te zetten. Er was altijd wel iemand die mij een zetje in de goede richting gaf.
Met de psychiater en dietiste was ook de afspraak gemaakt dat de psychiater er zich niet mee zou bemoeien en het eetonderwerp, -probleem niet in zijn gesprekken zou gebruiken.
Met de psychiater en dietiste was ook de afspraak gemaakt dat de psychiater er zich niet mee zou bemoeien en het eetonderwerp, -probleem niet in zijn gesprekken zou gebruiken.
vrijdag 14 november 2008 om 22:19
vrijdag 14 november 2008 om 22:40
Bosaapje zegt daar iets heel moois: controle hebben op een gezonde manier. Dit zinnetje sprong er echt uit voor mij en ik hoop ook voor jou Giggle.
Ooit ontwikkelde ik (bijna) anorexia. Het begon met vanzelf afvallen en toen ik doorhad dat ik mezelf nog meer kon laten afvallen, was ik niet meer te stoppen. Wat ik achteraf wel eng vind, is dat ik geen realistisch zelfbeeld had van mijn lichaam. Ik vond dat er nog veel meer vanaf kon, terwijl er druk achter mijn rug om werd gespeculeerd of ik niet aan anorexia leed.
Een vriendin die mijn magere armpjes zag, kon er niet meer tegen en ging flink tegen me tekeer. Ik ben haar dankbaar dat ze me zo fel uit die beginnende hel had getrokken.
Iets in mij wilde verder afvallen maar een ander deel wist dat dat onzin was. Ik ben gaan sporten en gezond/normaal gaan eten.
Ik las veel over anorexia, zag er een film over en nam een besluit: zo wil ik NIET worden. Nu heb ik altijd een ergens een stukje gezond verstand zitten waar ik zoveel mogelijk naar luister. Dat zit er bij jou ook Giggle en daarom wil je uit deze hel stappen. De controle en macht die je hebt, keren zich nu tegen je. Je bent je eigen lichaam aan het vernietigen, je ziet dat je het doet maar je kunt het niet stoppen. Zoiets heet een verslaving en daar kun je zonder hulp moeilijk vanaf komen. Verslaving, het woord zegt het al: slaaf. Anorexia is de meester en jij bent de slaaf. Je hebt te luisteren naar de ziekte en anders.....Als je echt alles op alles wilt zetten om dit te overwinnen dan ben ik ervan overtuigd dat het je gaat lukken!
Ik wens je heel veel sterkte en ook van mij een dikke knuffel!
(f)
Ooit ontwikkelde ik (bijna) anorexia. Het begon met vanzelf afvallen en toen ik doorhad dat ik mezelf nog meer kon laten afvallen, was ik niet meer te stoppen. Wat ik achteraf wel eng vind, is dat ik geen realistisch zelfbeeld had van mijn lichaam. Ik vond dat er nog veel meer vanaf kon, terwijl er druk achter mijn rug om werd gespeculeerd of ik niet aan anorexia leed.
Een vriendin die mijn magere armpjes zag, kon er niet meer tegen en ging flink tegen me tekeer. Ik ben haar dankbaar dat ze me zo fel uit die beginnende hel had getrokken.
Iets in mij wilde verder afvallen maar een ander deel wist dat dat onzin was. Ik ben gaan sporten en gezond/normaal gaan eten.
Ik las veel over anorexia, zag er een film over en nam een besluit: zo wil ik NIET worden. Nu heb ik altijd een ergens een stukje gezond verstand zitten waar ik zoveel mogelijk naar luister. Dat zit er bij jou ook Giggle en daarom wil je uit deze hel stappen. De controle en macht die je hebt, keren zich nu tegen je. Je bent je eigen lichaam aan het vernietigen, je ziet dat je het doet maar je kunt het niet stoppen. Zoiets heet een verslaving en daar kun je zonder hulp moeilijk vanaf komen. Verslaving, het woord zegt het al: slaaf. Anorexia is de meester en jij bent de slaaf. Je hebt te luisteren naar de ziekte en anders.....Als je echt alles op alles wilt zetten om dit te overwinnen dan ben ik ervan overtuigd dat het je gaat lukken!
Ik wens je heel veel sterkte en ook van mij een dikke knuffel!
(f)
zaterdag 15 november 2008 om 02:24
hallo ik kom binnen vallen met een vraag die mij al heel lang bezig houdt en googlen levert niks op.
Ik heb al sinds ik me kan heugen ondergewicht, maar absoluut geen anorexia en eet als een bouwvakker (en vandaag als drie bouwvakkers). Maar ik ben afgelopen weken bijna 10 kilo afgevallen, want wou mijn leven beteren en minder snoepen (at met gemak een hele cake en heel pak vla en pak roze koeken naast mij 16 bhh en warm eten...), maar goed lukte iets te goed en ben nu eng eng eng dun (kwa uiterlijk maar ook mijn lichaam trekt het niet meer...voel me al drie dagen erg dizzy en continu bang flauw te vallen).
Nu las ik over opname in het ziekenhuis en sonde voeding; bij welke bmi wordt zoiets gedaan?
En bij welke bmi wordt je opgenomen in een kliniek???
G. , heel stoer om het zo te benoemen, denk iid weg naar genezing zo begint. En heel veel sterkte, eten is te lekker om te laten staan en leven is te mooi om te laten domineren door wat je wel en niet mag eten!!!
Liefs Mijntje
Ik heb al sinds ik me kan heugen ondergewicht, maar absoluut geen anorexia en eet als een bouwvakker (en vandaag als drie bouwvakkers). Maar ik ben afgelopen weken bijna 10 kilo afgevallen, want wou mijn leven beteren en minder snoepen (at met gemak een hele cake en heel pak vla en pak roze koeken naast mij 16 bhh en warm eten...), maar goed lukte iets te goed en ben nu eng eng eng dun (kwa uiterlijk maar ook mijn lichaam trekt het niet meer...voel me al drie dagen erg dizzy en continu bang flauw te vallen).
Nu las ik over opname in het ziekenhuis en sonde voeding; bij welke bmi wordt zoiets gedaan?
En bij welke bmi wordt je opgenomen in een kliniek???
G. , heel stoer om het zo te benoemen, denk iid weg naar genezing zo begint. En heel veel sterkte, eten is te lekker om te laten staan en leven is te mooi om te laten domineren door wat je wel en niet mag eten!!!
Liefs Mijntje
zaterdag 15 november 2008 om 03:26
sondevoeding geven ze niet zo snel.
Zeker niet als je op een normale manier eten tot je kan nemen.
Je zal dan eerder calorierijke drankjes krijgen en een aangepast dieet.
Als je onder een bmi van 13 schiet gaan ze toch wel zorgvuldig worden.
Maar ik heb dat ook al gezien bij een bmi 14,sommige nog niet bij bmi 12.
Ligt ook aan je conditie.
In jouw geval zal ik even langs de huisarts gaan.
Flinke daling van gewicht terwijl je normaal eet mag wel naar gekeken worden.
Anders meer boterhammen met roomboter!! (en laat die roze koeken maar staan,snelle suikers heb je niet zoveel aan)
Zeker niet als je op een normale manier eten tot je kan nemen.
Je zal dan eerder calorierijke drankjes krijgen en een aangepast dieet.
Als je onder een bmi van 13 schiet gaan ze toch wel zorgvuldig worden.
Maar ik heb dat ook al gezien bij een bmi 14,sommige nog niet bij bmi 12.
Ligt ook aan je conditie.
In jouw geval zal ik even langs de huisarts gaan.
Flinke daling van gewicht terwijl je normaal eet mag wel naar gekeken worden.
Anders meer boterhammen met roomboter!! (en laat die roze koeken maar staan,snelle suikers heb je niet zoveel aan)
zaterdag 15 november 2008 om 09:26
Dank jullie wel lieve meiden
Bosaapje, ik ben er express niet over begonnen, maar ik vind het echt heel erg voor je dat je moeder je alleen maar mooi vond als je (te) dun was. Hoe kan dat zo? Heeft zij soms ook een eetstoornis? Het is heel spijtig dat dit dus duidelijk doorgewerkt heeft op haar kind! Des te knapper van jou dat je ervan af bent gekomen zeg. Ik snap dat de steun van anderen je enorm hebben geholpen! Heb je nu nog wel contact met je moeder? Ik kan me ergens best voorstellen dat je het haar kwalijk neemt, maar misschien is ze ook wel ziek en ziet ze niet in dat ze fout doet. En hoe ging jouw tweelingzus daar dan mee om?
Hebben jullie eigenlijk door deze eetstsoornis blijvende schade opgelopen? Het verbaasd mij zo hoe enorm krachtig mijn lichaam is en blijft. Ik weet wel dat dat deel ook in mn koppie zit, maar als je mn bloedwaardes enzo bekijkt zijn die altijd precies volgens het boekje en verkeer ik in volledige gezondheid en dat terwijl ik al jaren met fiks ondergewicht leef. Best heel vreemd eigenlijk.
Ook ik eet vaak genoeg een Big mac of een taartje, maar dan de rest van de dag zeeer weinig. Gewoon niet hoger dan de 1500 kcal en dan kom ik niet aan heb ik gemerkt. Te erg gewoon dat ik dat al heb uitgevonden.
Mijntje, wat eet jij veel! Dat is toch niet normaal? Ik zal naar de huisarts gaan en net zolang daar door blijven gaan totdat je de oorzaak hebt gevonden en NOOIT opgeven al weten de artsen het niet meer. Dit is slecht voor jouw gezondheid maar ook je psyche neem ik aan.
Dank voor jullie lieve berichten. Ik heb er tranen van in mn ogen en ben jullie heel dankbaar!
Bosaapje, ik ben er express niet over begonnen, maar ik vind het echt heel erg voor je dat je moeder je alleen maar mooi vond als je (te) dun was. Hoe kan dat zo? Heeft zij soms ook een eetstoornis? Het is heel spijtig dat dit dus duidelijk doorgewerkt heeft op haar kind! Des te knapper van jou dat je ervan af bent gekomen zeg. Ik snap dat de steun van anderen je enorm hebben geholpen! Heb je nu nog wel contact met je moeder? Ik kan me ergens best voorstellen dat je het haar kwalijk neemt, maar misschien is ze ook wel ziek en ziet ze niet in dat ze fout doet. En hoe ging jouw tweelingzus daar dan mee om?
Hebben jullie eigenlijk door deze eetstsoornis blijvende schade opgelopen? Het verbaasd mij zo hoe enorm krachtig mijn lichaam is en blijft. Ik weet wel dat dat deel ook in mn koppie zit, maar als je mn bloedwaardes enzo bekijkt zijn die altijd precies volgens het boekje en verkeer ik in volledige gezondheid en dat terwijl ik al jaren met fiks ondergewicht leef. Best heel vreemd eigenlijk.
Ook ik eet vaak genoeg een Big mac of een taartje, maar dan de rest van de dag zeeer weinig. Gewoon niet hoger dan de 1500 kcal en dan kom ik niet aan heb ik gemerkt. Te erg gewoon dat ik dat al heb uitgevonden.
Mijntje, wat eet jij veel! Dat is toch niet normaal? Ik zal naar de huisarts gaan en net zolang daar door blijven gaan totdat je de oorzaak hebt gevonden en NOOIT opgeven al weten de artsen het niet meer. Dit is slecht voor jouw gezondheid maar ook je psyche neem ik aan.
Dank voor jullie lieve berichten. Ik heb er tranen van in mn ogen en ben jullie heel dankbaar!
zondag 16 november 2008 om 08:50
Lieve Giggle,
JIJ bepaalt of je wel of niet eet.
Je kan in groepjes gaan, boeken lezen, etc maar er is er maar één die het kan veranderen en dat ben je zelf.
Het feit dat je aangeeft het spuugzat te zijn is een hele goede indicatie dat het wel goed komt.
Hou die gedachte vast, wees er schijtziek van, wil het niet meer dat dun zijn.
In plaats van ewww te dik, denk ewww te dun!
Dan komt het allemaal goed!
Succes en neem jezelf niet in de maling.
JIJ bepaalt of je wel of niet eet.
Je kan in groepjes gaan, boeken lezen, etc maar er is er maar één die het kan veranderen en dat ben je zelf.
Het feit dat je aangeeft het spuugzat te zijn is een hele goede indicatie dat het wel goed komt.
Hou die gedachte vast, wees er schijtziek van, wil het niet meer dat dun zijn.
In plaats van ewww te dik, denk ewww te dun!
Dan komt het allemaal goed!
Succes en neem jezelf niet in de maling.
zondag 16 november 2008 om 13:47
Ricky,
Zo zwart/wit ligt een eetstoornis helaas niet.
Was het maar waar!
Niemand kiest er voor om het te krijgen,je keist er ook niet zo makkelijk voor om ermee te stoppen.
Je kan wel kiezen kiezen voor behandeling en vreselijk gemotiveerd zijn.
Een eetstoornis ligt heel gecompliceerd.
Die knop zet je niet zomaar om.
Intensieve dagbehandeling kan een goede zet zijn.
Zo zwart/wit ligt een eetstoornis helaas niet.
Was het maar waar!
Niemand kiest er voor om het te krijgen,je keist er ook niet zo makkelijk voor om ermee te stoppen.
Je kan wel kiezen kiezen voor behandeling en vreselijk gemotiveerd zijn.
Een eetstoornis ligt heel gecompliceerd.
Die knop zet je niet zomaar om.
Intensieve dagbehandeling kan een goede zet zijn.
zondag 16 november 2008 om 13:53
Giggle,in eerste instantie ''chapeau''dat je zo open bent over je anorexia en een topic daarvoor opend en zo kunnen wij je helpen en steunen.Je hoef je er zeker niet voor te schamen en je bent ook niet de enige.Ik sluit me aan bij wat de rest zegt en het topic ''Ik ben Gaia''is ook een goed idee om te lezen of het eetstoornissentopic.Daar kan jij ook je ei kwijt en staan er zat mensen klaar om je te helpen en te steunen.Lieve meid,sterkte met alles,blijf vechten hoe moeilijk het ook is.Ik zal voor je duimen.
zondag 16 november 2008 om 14:36
quote:iry schreef op 16 november 2008 @ 13:47:
Ricky,
Zo zwart/wit ligt een eetstoornis helaas niet.
Was het maar waar!
Niemand kiest er voor om het te krijgen,je keist er ook niet zo makkelijk voor om ermee te stoppen.
Je kan wel kiezen kiezen voor behandeling en vreselijk gemotiveerd zijn.
Een eetstoornis ligt heel gecompliceerd.
Die knop zet je niet zomaar om.
Intensieve dagbehandeling kan een goede zet zijn.
Als iedereen dat maar flink blijft zeggen niet nee.
Ik weet dat je wel zelf kan kiezen wat je wel en niet doet.
Ricky,
Zo zwart/wit ligt een eetstoornis helaas niet.
Was het maar waar!
Niemand kiest er voor om het te krijgen,je keist er ook niet zo makkelijk voor om ermee te stoppen.
Je kan wel kiezen kiezen voor behandeling en vreselijk gemotiveerd zijn.
Een eetstoornis ligt heel gecompliceerd.
Die knop zet je niet zomaar om.
Intensieve dagbehandeling kan een goede zet zijn.
Als iedereen dat maar flink blijft zeggen niet nee.
Ik weet dat je wel zelf kan kiezen wat je wel en niet doet.
zondag 16 november 2008 om 14:47
Ter verduidelijking.
Ik weet van een onderzoek naar hoe mensen zelf van angsten en verslavingen afgekomen zijn.
Zonder hulp, gewoon zelf gedaan.
Het antwoord was in 90% van de gevallen in de strekking van "ik was het spuugzat".
Mijn moeder is van de ene op de andere dag gestopt met roken (pakje shag in de 2 dagen) omdat anderen liepen te klagen dat het zo moeilijk was, puur om een punt te maken.
Het kan echt, en het maakt niet uit wat het probleem is.
Ik weet van een onderzoek naar hoe mensen zelf van angsten en verslavingen afgekomen zijn.
Zonder hulp, gewoon zelf gedaan.
Het antwoord was in 90% van de gevallen in de strekking van "ik was het spuugzat".
Mijn moeder is van de ene op de andere dag gestopt met roken (pakje shag in de 2 dagen) omdat anderen liepen te klagen dat het zo moeilijk was, puur om een punt te maken.
Het kan echt, en het maakt niet uit wat het probleem is.
zondag 16 november 2008 om 16:01
Ricky,
Het is nogal wat, om stoppen met roken te vergelijken met genezen van een psychische ziekte. Het al dan niet kunnen genezen hangt niet alleen van "het spuugzijn" of wilskracht. Het gaat gepaard met diepgewortelde angsten, weggestopte gevoelens en jezelf opnieuw leren kennen. Geloof mij, als het zo makkelijk was als "het spuugzat zijn" zouden er geen anorexia-patienten meer zijn (uitzonderingen daargelaten). Niemand wil zijn of haar leven laten beheersen door eten of gewicht. Je kunt het spuugzat zijn, er enorm graag vanaf willen, maar tegengehouden worden door angsten en die diepgewortelde oorzaken en gevoelens.
Achter '(stoppen met) roken' zitten deze angsten en diepgewortelde oorzaken niet of minder. Bovendien, zonder 'roken' kun je leven. Zonder eten niet. Dat moet je dagelijks blijven doen. Een 'genezingsproces' van een heel ander kaliber.
Ken je uberhaupt iemand met een eetstoornis? WEet je uberhaupt wat het is? Dan zou je namelijk weten dat het niet zo simpel is.
Sterkte, lieve Giggle. Goed van je dat je je ziekte erkent en het aandurft om ermee aan de slag te gaan.
Ik wil je het duwtje waar je om vraagt graag geven. Je kunt genezen van een eetstoornis, ik ben het levende bewijs .
Liefs
Het is nogal wat, om stoppen met roken te vergelijken met genezen van een psychische ziekte. Het al dan niet kunnen genezen hangt niet alleen van "het spuugzijn" of wilskracht. Het gaat gepaard met diepgewortelde angsten, weggestopte gevoelens en jezelf opnieuw leren kennen. Geloof mij, als het zo makkelijk was als "het spuugzat zijn" zouden er geen anorexia-patienten meer zijn (uitzonderingen daargelaten). Niemand wil zijn of haar leven laten beheersen door eten of gewicht. Je kunt het spuugzat zijn, er enorm graag vanaf willen, maar tegengehouden worden door angsten en die diepgewortelde oorzaken en gevoelens.
Achter '(stoppen met) roken' zitten deze angsten en diepgewortelde oorzaken niet of minder. Bovendien, zonder 'roken' kun je leven. Zonder eten niet. Dat moet je dagelijks blijven doen. Een 'genezingsproces' van een heel ander kaliber.
Ken je uberhaupt iemand met een eetstoornis? WEet je uberhaupt wat het is? Dan zou je namelijk weten dat het niet zo simpel is.
Sterkte, lieve Giggle. Goed van je dat je je ziekte erkent en het aandurft om ermee aan de slag te gaan.
Ik wil je het duwtje waar je om vraagt graag geven. Je kunt genezen van een eetstoornis, ik ben het levende bewijs .
Liefs
zondag 16 november 2008 om 16:04
En oh ja Ricky:
Hoe betrouwbaar is dat onderzoek waar je van weet? En wat is de proportie van de 'zelfgenezen-zonder-hulp mensen' ten opzichte van mensen die het niet 'zelf' (en dus wel met hulp) hebben gedaan?
En waren er ook mensen in het onderzoek betrokken die het zonder hulp hebben geprobeerd, maar daar niet in geslaagd zijn?
Dat zou de conclusie van het artikel wel wat kunnen nuanceren, namelijk..
Hoe betrouwbaar is dat onderzoek waar je van weet? En wat is de proportie van de 'zelfgenezen-zonder-hulp mensen' ten opzichte van mensen die het niet 'zelf' (en dus wel met hulp) hebben gedaan?
En waren er ook mensen in het onderzoek betrokken die het zonder hulp hebben geprobeerd, maar daar niet in geslaagd zijn?
Dat zou de conclusie van het artikel wel wat kunnen nuanceren, namelijk..
