Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
zondag 16 november 2008 om 22:51
quote:RickyT schreef op 16 november 2008 @ 14:36:
[...]
Als iedereen dat maar flink blijft zeggen niet nee.
Ik weet dat je wel zelf kan kiezen wat je wel en niet doet..
Je beweert hier mee dat uiteindelijk de mensen die niet van een eetstoornis afkomen daar dan zelf voor kiezen?
Dat vind ik heel respectloos en bot.
Achter een eetstoornis zit heel wat meer dan angst en verslaving,zelfs biochemische factoren.Daar heb je niet altijd invloed op.
Het is idd mogelijk van een eetstoornis (gedeeltelijk) te genezen.
Het hangt alleen van meer af dan alleen wilskracht.
Giggle,ik wens je vooral heel veel sterkte,en nooit de hoop opgeven!!
Ik heb voor nu even niet zoveel advies,sorry.
Liefs.
[...]
Als iedereen dat maar flink blijft zeggen niet nee.
Ik weet dat je wel zelf kan kiezen wat je wel en niet doet..
Je beweert hier mee dat uiteindelijk de mensen die niet van een eetstoornis afkomen daar dan zelf voor kiezen?
Dat vind ik heel respectloos en bot.
Achter een eetstoornis zit heel wat meer dan angst en verslaving,zelfs biochemische factoren.Daar heb je niet altijd invloed op.
Het is idd mogelijk van een eetstoornis (gedeeltelijk) te genezen.
Het hangt alleen van meer af dan alleen wilskracht.
Giggle,ik wens je vooral heel veel sterkte,en nooit de hoop opgeven!!
Ik heb voor nu even niet zoveel advies,sorry.
Liefs.
maandag 17 november 2008 om 05:34
quote:bladie schreef op 16 november 2008 @ 16:01:
Ricky,
Ken je uberhaupt iemand met een eetstoornis? WEet je uberhaupt wat het is? Dan zou je namelijk weten dat het niet zo simpel is.
Ja die ken ik.
En ook die krijgt te horen dat het zooo moeilijk is om dat niet meer te hebben, en aangezien ze dat gelooft lukt het haar inderdaad niet.
Over dat onderzek, nee.
Alleen mensen die geslaagd zijn om problemen die ze hadden op te lossen.
Het gross "had er genoeg van" en stopte dus met whatever ze deden dat ze niet meer wilden.
Wilskracht wordt blijkbaar zwaar onderschat hier....
Ik zeg alleen, als je maar lang genoeg tegen mensen zegt dat iets niet kan of moeilijk is, geloven ze het en kunnen ze het niet.
Het ligt dan niet aan hen, want het is zooo moeilijk, dat zegt iedereen.
Er zijn mensen die dingen gedaan hebben die niet kunnen, zuiver omdat ze niet wisten dat het niet mogelijk was.
(ik kan even zo snel geen voorbeeld noemen maar, mensen met kanker die weigeren dood te gaan en dus nog jaren lang leven nadat de arts ze nog een paar maanden geeft lijkt me wel degelijk een gevalletje, "ik bepaal zelf wel wat er met mij gebeurt)
Maar ja, er zijn zat mensen die het woord der arts voor heilig houden en na een paar maanden weg zijn, want dat is hen zo verteld.
Ik weet ook dat ik het behoorlijk zwart wit neerzet hier maar feit is, je bepaald je leven voor een groot gedeelte zelf.
Uitgaan van anderen die roepen dat iets niet kan is dan ook bijzonder dom in mijn ogen.
Anderen maar flink vaak vertellen dat ze iets niet gaan kunnen is nog dommer naar mijn idee.
Kindjes op school "nou, jij zal nooit leren ...." en wat gebeurt er?
Juist!
Ricky,
Ken je uberhaupt iemand met een eetstoornis? WEet je uberhaupt wat het is? Dan zou je namelijk weten dat het niet zo simpel is.
Ja die ken ik.
En ook die krijgt te horen dat het zooo moeilijk is om dat niet meer te hebben, en aangezien ze dat gelooft lukt het haar inderdaad niet.
Over dat onderzek, nee.
Alleen mensen die geslaagd zijn om problemen die ze hadden op te lossen.
Het gross "had er genoeg van" en stopte dus met whatever ze deden dat ze niet meer wilden.
Wilskracht wordt blijkbaar zwaar onderschat hier....
Ik zeg alleen, als je maar lang genoeg tegen mensen zegt dat iets niet kan of moeilijk is, geloven ze het en kunnen ze het niet.
Het ligt dan niet aan hen, want het is zooo moeilijk, dat zegt iedereen.
Er zijn mensen die dingen gedaan hebben die niet kunnen, zuiver omdat ze niet wisten dat het niet mogelijk was.
(ik kan even zo snel geen voorbeeld noemen maar, mensen met kanker die weigeren dood te gaan en dus nog jaren lang leven nadat de arts ze nog een paar maanden geeft lijkt me wel degelijk een gevalletje, "ik bepaal zelf wel wat er met mij gebeurt)
Maar ja, er zijn zat mensen die het woord der arts voor heilig houden en na een paar maanden weg zijn, want dat is hen zo verteld.
Ik weet ook dat ik het behoorlijk zwart wit neerzet hier maar feit is, je bepaald je leven voor een groot gedeelte zelf.
Uitgaan van anderen die roepen dat iets niet kan is dan ook bijzonder dom in mijn ogen.
Anderen maar flink vaak vertellen dat ze iets niet gaan kunnen is nog dommer naar mijn idee.
Kindjes op school "nou, jij zal nooit leren ...." en wat gebeurt er?
Juist!
maandag 17 november 2008 om 05:37
Overigens heb ik de persoon met anorexia die ik persoonlijk ken al hulp gegeven in de vorm van een dvdtje.
Hoeft ze alleen maar te kijken en de kans is groot dat ze dan zelf besluit dat het genoeg geweest is.
Die heeft ze al 3/4 jaar en kijkt het niet.
Dan vraag ik me af, WIL je wel van je anorexia af.
In haar geval dus, niks helpt, iedereen zegt het, dus dat gaat ook niet helpen, zonde van mijn tijd.
Snap je wat ik wil zeggen met dat negatieve gepraat?
Hoeft ze alleen maar te kijken en de kans is groot dat ze dan zelf besluit dat het genoeg geweest is.
Die heeft ze al 3/4 jaar en kijkt het niet.
Dan vraag ik me af, WIL je wel van je anorexia af.
In haar geval dus, niks helpt, iedereen zegt het, dus dat gaat ook niet helpen, zonde van mijn tijd.
Snap je wat ik wil zeggen met dat negatieve gepraat?
maandag 17 november 2008 om 11:39
@ Ricky,
Ik ben het nog steeds oneens met jouw stelling, maar het lijkt me niet respectvol om daar in dit topic over te discussieren. Zullen we het gewoon hier bij houden? Dit is Giggle's topic, en zij is op zoek naar steun. Het lijkt me echter wel een interessante discussie voor in een eigen topic van jou zelf, Ricky. Dus wie weet kun je de discussie daar voort zetten.
Lieve Giggle, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je hulp krijgt die je nodig hebt. Mocht je steun willen, ervaringen willen horen, of gewoon een digitale knuffel: laat maar weten!
Liefs
Ik ben het nog steeds oneens met jouw stelling, maar het lijkt me niet respectvol om daar in dit topic over te discussieren. Zullen we het gewoon hier bij houden? Dit is Giggle's topic, en zij is op zoek naar steun. Het lijkt me echter wel een interessante discussie voor in een eigen topic van jou zelf, Ricky. Dus wie weet kun je de discussie daar voort zetten.
Lieve Giggle, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je hulp krijgt die je nodig hebt. Mocht je steun willen, ervaringen willen horen, of gewoon een digitale knuffel: laat maar weten!
Liefs
maandag 17 november 2008 om 12:06
Ik sluit mij verder wel aan bij bladie dat het niet gepast is om daarover te discussieren.
Maar je maakt mij wel vreselijk kwaad.
Dat je zelfs Kanker erbij durft te halen waarbij iemand zelf wel bepaalt wat er gebeurd.
Dat je werkelijk denkt dat iemand van anorexia af komt door een dvdtje te kijken.
Het helpt zeker om iemand aan te moedigen en te steunen.
Maar wat jij hier beweert is echt vreselijk naief.
Bovendien geef je mensen een minderwaardig gevoel door deze stelling.
Dat vind ik voor giggle en andere mensen die vechten tegen een ziekte echt onder de gordel.
Dit moet ik toch even kwijt.
Maar je maakt mij wel vreselijk kwaad.
Dat je zelfs Kanker erbij durft te halen waarbij iemand zelf wel bepaalt wat er gebeurd.
Dat je werkelijk denkt dat iemand van anorexia af komt door een dvdtje te kijken.
Het helpt zeker om iemand aan te moedigen en te steunen.
Maar wat jij hier beweert is echt vreselijk naief.
Bovendien geef je mensen een minderwaardig gevoel door deze stelling.
Dat vind ik voor giggle en andere mensen die vechten tegen een ziekte echt onder de gordel.
Dit moet ik toch even kwijt.
maandag 17 november 2008 om 13:13
Iry, ik weet niet waarom maar ik wil je even een (f) geven.
Een ziekte is inderdaad iets wat je niet even met een dvd'tje of met een gedachten veranderen kunt oplossen.
Maak je niet kwaad, degene die er echt in zitten en het ervaren weten waar ze het over hebben.
Giggle, blijf schrijven en je ervaringen vertellen. Niet alleen help je jezelf ermee door herkenning bij anderen te vinden, ook anderen zullen aan je openhartigheid en moed om het op te schrijven kracht aan ontlenen! (f)
Een ziekte is inderdaad iets wat je niet even met een dvd'tje of met een gedachten veranderen kunt oplossen.
Maak je niet kwaad, degene die er echt in zitten en het ervaren weten waar ze het over hebben.
Giggle, blijf schrijven en je ervaringen vertellen. Niet alleen help je jezelf ermee door herkenning bij anderen te vinden, ook anderen zullen aan je openhartigheid en moed om het op te schrijven kracht aan ontlenen! (f)
maandag 17 november 2008 om 13:22
Je hebt gelijk sensy( bedankt voor je bloem)
Laten we het maar op onwetendheid houden.
Giggle,
Dit is jouw topic.
Schrijf hier lekker van je af en haal de steun binnen.
Ik begrijp je,
ik zou willen dat ik je het sleutelwoord kan geven.
Ik kan echter alleen 1 ding zeggen.
Geef niet op! blijf vechten en zoeken naar wat je kan helpen.
Liefs!
Laten we het maar op onwetendheid houden.
Giggle,
Dit is jouw topic.
Schrijf hier lekker van je af en haal de steun binnen.
Ik begrijp je,
ik zou willen dat ik je het sleutelwoord kan geven.
Ik kan echter alleen 1 ding zeggen.
Geef niet op! blijf vechten en zoeken naar wat je kan helpen.
Liefs!
maandag 17 november 2008 om 14:04
quote:RickyT schreef op 16 november 2008 @ 08:50:
Lieve Giggle,
JIJ bepaalt of je wel of niet eet.
Je kan in groepjes gaan, boeken lezen, etc maar er is er maar één die het kan veranderen en dat ben je zelf.
Het feit dat je aangeeft het spuugzat te zijn is een hele goede indicatie dat het wel goed komt.
Hou die gedachte vast, wees er schijtziek van, wil het niet meer dat dun zijn.
In plaats van ewww te dik, denk ewww te dun!
Dan komt het allemaal goed!
Succes en neem jezelf niet in de maling. ;)Ricky T: Je zult het allicht heel erg goed bedoelen allemaal, maar toch werkt het helaas niet zo eenvoudig. Het was voor mij wel erg herkenbaar hoe je dit opschreef omdat ik dit echt heel vaak tegen mezelf al zei. Je wilt niet weten hoe vaak ik het echt meer dan zat was en ben ik nog steeds en hoe vaak ik tegen mezelf heb gezegd van kom op meid, even door die zure appel heen bijten en dan kun je weer lekker verder met je mooie leventje en je gezonde lijfje. Maar echt waar, hoe overtuigd ik ook altijd ben dat het nu echt gaat lukken, hoe vaker het tegendeel door die overwinnende angst weer wordt bewezen. Ik snap echt wat je opschrijft, en deels klopt je theorie ook wel enigzins want als je iets echt wilt dan bereik je het, er is alleen probleempje bij mij, en dat is dat stemmetje wat als een te grote kracht op me drukt waar ik vaak genoeg helaas niet sterk genoeg voor ben om 'm te overwinnen.
Lieve Giggle,
JIJ bepaalt of je wel of niet eet.
Je kan in groepjes gaan, boeken lezen, etc maar er is er maar één die het kan veranderen en dat ben je zelf.
Het feit dat je aangeeft het spuugzat te zijn is een hele goede indicatie dat het wel goed komt.
Hou die gedachte vast, wees er schijtziek van, wil het niet meer dat dun zijn.
In plaats van ewww te dik, denk ewww te dun!
Dan komt het allemaal goed!
Succes en neem jezelf niet in de maling. ;)Ricky T: Je zult het allicht heel erg goed bedoelen allemaal, maar toch werkt het helaas niet zo eenvoudig. Het was voor mij wel erg herkenbaar hoe je dit opschreef omdat ik dit echt heel vaak tegen mezelf al zei. Je wilt niet weten hoe vaak ik het echt meer dan zat was en ben ik nog steeds en hoe vaak ik tegen mezelf heb gezegd van kom op meid, even door die zure appel heen bijten en dan kun je weer lekker verder met je mooie leventje en je gezonde lijfje. Maar echt waar, hoe overtuigd ik ook altijd ben dat het nu echt gaat lukken, hoe vaker het tegendeel door die overwinnende angst weer wordt bewezen. Ik snap echt wat je opschrijft, en deels klopt je theorie ook wel enigzins want als je iets echt wilt dan bereik je het, er is alleen probleempje bij mij, en dat is dat stemmetje wat als een te grote kracht op me drukt waar ik vaak genoeg helaas niet sterk genoeg voor ben om 'm te overwinnen.
maandag 17 november 2008 om 14:21
quote:RickyT schreef op 17 november 2008 @ 05:34:
[...]
Ja die ken ik.
En ook die krijgt te horen dat het zooo moeilijk is om dat niet meer te hebben, en aangezien ze dat gelooft lukt het haar inderdaad niet.
Over dat onderzek, nee.
Alleen mensen die geslaagd zijn om problemen die ze hadden op te lossen.
Het gross "had er genoeg van" en stopte dus met whatever ze deden dat ze niet meer wilden.
Wilskracht wordt blijkbaar zwaar onderschat hier....
Ik zeg alleen, als je maar lang genoeg tegen mensen zegt dat iets niet kan of moeilijk is, geloven ze het en kunnen ze het niet.
Het ligt dan niet aan hen, want het is zooo moeilijk, dat zegt iedereen.
Er zijn mensen die dingen gedaan hebben die niet kunnen, zuiver omdat ze niet wisten dat het niet mogelijk was.
(ik kan even zo snel geen voorbeeld noemen maar, mensen met kanker die weigeren dood te gaan en dus nog jaren lang leven nadat de arts ze nog een paar maanden geeft lijkt me wel degelijk een gevalletje, "ik bepaal zelf wel wat er met mij gebeurt)
Maar ja, er zijn zat mensen die het woord der arts voor heilig houden en na een paar maanden weg zijn, want dat is hen zo verteld.
Ik weet ook dat ik het behoorlijk zwart wit neerzet hier maar feit is, je bepaald je leven voor een groot gedeelte zelf.
Uitgaan van anderen die roepen dat iets niet kan is dan ook bijzonder dom in mijn ogen.
Anderen maar flink vaak vertellen dat ze iets niet gaan kunnen is nog dommer naar mijn idee.
Kindjes op school "nou, jij zal nooit leren ...." en wat gebeurt er?
Juist!
Ik heb je expres even apart gequote omdat ik voor een (klein) deel wel begrip voor je opmerking/advies kon opbrengen, maar dit stuit me echt op de borst. Niet alleen dat je zo makkelijk over een (psychische) ziekte kan oordelen maar ook nog eens zo makkelijk als een vreselijke ziekte als kanker kan praten. Er zijn idd weleens wonderen gebeurd op deze wereld waar vele profeten geen idee hebben van hoe dat heeft kunnen gebeuren zo onmogelijk dat het was. Maar dat sluit helemaal niet aan bij mijn ziekte of een ander soort ziekte/of iets/iemand die iets wil bereiken. Weet je hoe frustrerend het is dat als je iets echt wilt en het dan toch steeds weer niet lukt? Want dat bestaat ook hoor, en dan heb ik het helaas niet alleen over mezelf. Ik geloof best dat hoe je instelling is invloed heeft op je genezing of het doel wat je wil bereiken, maar we zijn geen tovenaars. Ik vecht iedere dag weer opnieuw. Mijn lieve familielid heeft tot op de dag van zijn overlijden gevochten tegen zijn kanker totdat ie letterlijk bij neerviel, puur uit het feit dat ie ervan overtuigd was dat hij wel zal genezen en langer zou leven dan de artsen allemaal beweerden. Wil je nu gaan zeggen dat hij ergens in zijn hoofd al had opgegeven omdat hij toch is overleden? Dit is wel erg kort door de bocht hoor en gaat er bij mij niet in. Nee, je hebt me best heel verdrietig gemaakt met die opmerking en voel me dan ook idd aangesproken. Volgens mij zie je alles erg zwart/wit. Een beetje in de vorm van: ik zie een probleem en dit is de oplossing, dus doe dat maar gewoon. Maar niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen heeft die kracht die jij kennelijk zo ontzettend goed bezit. Wat een heerlijk leven zul je hebben en ben dan ook jaloers op jou als het daadwerkelijk allemaal zo makkelijk bij jou gaat.
Ook ben ik wel erg benieuwd naar die dvd eerlijk gezegd. Want als die zo goed is, waarom is dat dan geen enorm succes op het gebied van mensen met verslavingen?
Begrijp me goed, ik snap ergens best wat je bedoelt en wat je probeert te zeggen/schrijven, maar probeer je ook in mijn of onze situatie te plaatsen. Want zo makkelijk als jij het schetst is het helaas niet. Althans, niet voor mij.
[...]
Ja die ken ik.
En ook die krijgt te horen dat het zooo moeilijk is om dat niet meer te hebben, en aangezien ze dat gelooft lukt het haar inderdaad niet.
Over dat onderzek, nee.
Alleen mensen die geslaagd zijn om problemen die ze hadden op te lossen.
Het gross "had er genoeg van" en stopte dus met whatever ze deden dat ze niet meer wilden.
Wilskracht wordt blijkbaar zwaar onderschat hier....
Ik zeg alleen, als je maar lang genoeg tegen mensen zegt dat iets niet kan of moeilijk is, geloven ze het en kunnen ze het niet.
Het ligt dan niet aan hen, want het is zooo moeilijk, dat zegt iedereen.
Er zijn mensen die dingen gedaan hebben die niet kunnen, zuiver omdat ze niet wisten dat het niet mogelijk was.
(ik kan even zo snel geen voorbeeld noemen maar, mensen met kanker die weigeren dood te gaan en dus nog jaren lang leven nadat de arts ze nog een paar maanden geeft lijkt me wel degelijk een gevalletje, "ik bepaal zelf wel wat er met mij gebeurt)
Maar ja, er zijn zat mensen die het woord der arts voor heilig houden en na een paar maanden weg zijn, want dat is hen zo verteld.
Ik weet ook dat ik het behoorlijk zwart wit neerzet hier maar feit is, je bepaald je leven voor een groot gedeelte zelf.
Uitgaan van anderen die roepen dat iets niet kan is dan ook bijzonder dom in mijn ogen.
Anderen maar flink vaak vertellen dat ze iets niet gaan kunnen is nog dommer naar mijn idee.
Kindjes op school "nou, jij zal nooit leren ...." en wat gebeurt er?
Juist!
Ik heb je expres even apart gequote omdat ik voor een (klein) deel wel begrip voor je opmerking/advies kon opbrengen, maar dit stuit me echt op de borst. Niet alleen dat je zo makkelijk over een (psychische) ziekte kan oordelen maar ook nog eens zo makkelijk als een vreselijke ziekte als kanker kan praten. Er zijn idd weleens wonderen gebeurd op deze wereld waar vele profeten geen idee hebben van hoe dat heeft kunnen gebeuren zo onmogelijk dat het was. Maar dat sluit helemaal niet aan bij mijn ziekte of een ander soort ziekte/of iets/iemand die iets wil bereiken. Weet je hoe frustrerend het is dat als je iets echt wilt en het dan toch steeds weer niet lukt? Want dat bestaat ook hoor, en dan heb ik het helaas niet alleen over mezelf. Ik geloof best dat hoe je instelling is invloed heeft op je genezing of het doel wat je wil bereiken, maar we zijn geen tovenaars. Ik vecht iedere dag weer opnieuw. Mijn lieve familielid heeft tot op de dag van zijn overlijden gevochten tegen zijn kanker totdat ie letterlijk bij neerviel, puur uit het feit dat ie ervan overtuigd was dat hij wel zal genezen en langer zou leven dan de artsen allemaal beweerden. Wil je nu gaan zeggen dat hij ergens in zijn hoofd al had opgegeven omdat hij toch is overleden? Dit is wel erg kort door de bocht hoor en gaat er bij mij niet in. Nee, je hebt me best heel verdrietig gemaakt met die opmerking en voel me dan ook idd aangesproken. Volgens mij zie je alles erg zwart/wit. Een beetje in de vorm van: ik zie een probleem en dit is de oplossing, dus doe dat maar gewoon. Maar niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen heeft die kracht die jij kennelijk zo ontzettend goed bezit. Wat een heerlijk leven zul je hebben en ben dan ook jaloers op jou als het daadwerkelijk allemaal zo makkelijk bij jou gaat.
Ook ben ik wel erg benieuwd naar die dvd eerlijk gezegd. Want als die zo goed is, waarom is dat dan geen enorm succes op het gebied van mensen met verslavingen?
Begrijp me goed, ik snap ergens best wat je bedoelt en wat je probeert te zeggen/schrijven, maar probeer je ook in mijn of onze situatie te plaatsen. Want zo makkelijk als jij het schetst is het helaas niet. Althans, niet voor mij.
maandag 17 november 2008 om 14:25
quote:Aruba schreef op 14 november 2008 @ 20:30:
Dapper van je Giggle.
Heb je het: "Ik ben gaia topic" al eens gelezen? ik moet eerlijk toegeven dat ik bij bijna alle topics die betrekking hebben tot een eetprobleem of iets dat ermee te maken heeft, vanaf het begin heb gevolgt. Maar nu durfde ik eindelijk eens de stap te zetten om zelf me eens in het 'openbaar' te te zetten. Thanx anyway!
Dapper van je Giggle.
Heb je het: "Ik ben gaia topic" al eens gelezen? ik moet eerlijk toegeven dat ik bij bijna alle topics die betrekking hebben tot een eetprobleem of iets dat ermee te maken heeft, vanaf het begin heb gevolgt. Maar nu durfde ik eindelijk eens de stap te zetten om zelf me eens in het 'openbaar' te te zetten. Thanx anyway!
maandag 17 november 2008 om 14:27
quote:Geraldine schreef op 16 november 2008 @ 13:53:
Giggle,in eerste instantie ''chapeau''dat je zo open bent over je anorexia en een topic daarvoor opend en zo kunnen wij je helpen en steunen.Je hoef je er zeker niet voor te schamen en je bent ook niet de enige.Ik sluit me aan bij wat de rest zegt en het topic ''Ik ben Gaia''is ook een goed idee om te lezen of het eetstoornissentopic.Daar kan jij ook je ei kwijt en staan er zat mensen klaar om je te helpen en te steunen.Lieve meid,sterkte met alles,blijf vechten hoe moeilijk het ook is.Ik zal voor je duimen. Jij bent echt ontzettend lief! Dankjewel voor je reactie en het uppen van de topics. Ik ken de topics idd al en zag daar ok heel vaak een megasteunende Geraldine voorbij schuiven. Dus ook chapeau voor jou!
Giggle,in eerste instantie ''chapeau''dat je zo open bent over je anorexia en een topic daarvoor opend en zo kunnen wij je helpen en steunen.Je hoef je er zeker niet voor te schamen en je bent ook niet de enige.Ik sluit me aan bij wat de rest zegt en het topic ''Ik ben Gaia''is ook een goed idee om te lezen of het eetstoornissentopic.Daar kan jij ook je ei kwijt en staan er zat mensen klaar om je te helpen en te steunen.Lieve meid,sterkte met alles,blijf vechten hoe moeilijk het ook is.Ik zal voor je duimen. Jij bent echt ontzettend lief! Dankjewel voor je reactie en het uppen van de topics. Ik ken de topics idd al en zag daar ok heel vaak een megasteunende Geraldine voorbij schuiven. Dus ook chapeau voor jou!
maandag 17 november 2008 om 14:29
Live Bladie & Iry: Jullie ook heel efrg bedankt voor jullie woorden. Jullie zijn vast prachtige mensen! Waarom ik dit schrijf weet ik eigenlijk niet, maar dat gevoel heb ik gewoon heel erg sterk.
Mochten jullie zin/tijd/energie of wat dan ook hebben om mij meer van jullie kant te laten lezen zou ik dat heel erg fijn vinden. ik heb bewondering voor de vechters onder ons en put daar veel kracht en motivatie uit.
Bedankt!!!!
Mochten jullie zin/tijd/energie of wat dan ook hebben om mij meer van jullie kant te laten lezen zou ik dat heel erg fijn vinden. ik heb bewondering voor de vechters onder ons en put daar veel kracht en motivatie uit.
Bedankt!!!!
maandag 17 november 2008 om 14:29
Hoi Giggle,
Ik heb de reacties op je topic nog niet gelezen, dus het kan best dat wat ik zeg mosterd na de maaltijd is, maar wil je toch een hart onder de riem steken.
Ook ik heb anorexia gehad. Het begon op mijn 18e en ik durf nu sinds een jaar of twee te zeggen dat ik genezen ben (ik ben nu 31 jaar). Ik heb diep gezeten, héél diep. Mijn laagste gewicht was 29 kilo (1.74) en ik heb toen echt op het randje gelegen. Ik heb heel veel verschillende opnamens/behandelingen gehad: in ziekenhuizen incl sondevoeding, in verschillende klinieken speciaal voor eetstoornissen en dagbehandelingen (in totaal 8 jaar non-stop opgenomen geweest)
Die jaren waren een diepe hel. Ik wilde zo ontzettend graag beter worden en ik haatte mijn eetstoornis (een beetje wat ik in jouw stukje ook teruglees), maar de anorexia was te sterk. Ik kon op dat moment gewoon niet anders, hoe graag ik ook wilde.
Ik durfde niet aan te komen in gewicht, hoe levensgevaarlijk laag dit ook was.
Tijdens mijn laatste opname in 2003 heb ik de knop kunnen omzetten. Ik zag deze opname als mijn laatste kans en was zo moe van het vechten. Ik heb toen alle regie uit handen gegeven en tegen mijn behandelaars gezegd: "zeggen jullie het maar. Ik weet het niet meer en ik kan het niet meer". Ik heb me overgegeven aan hun deskundigheid en ben gaan eten.
Ik heb gejankt, gegild en gehuild en ik was ontzettend bang. Maar ik kwam wel heel langzaam aan in gewicht en ging me daardoor ook steeds beter en sterkter voelen. Op een gegeven moment mocht ik de therapieeën gaan volgen (wat eerst niet mocht vanwege mijn ernstige ondergewicht) en daar heb ik veel aan gehad. In totaal ben ik ruim een jaar opgenomen geweest in deze kliniek en daarna heb ik nog een half jaar intensieve dagbehandeling gevolgd (5 dagdelen in de week) en daarna nog hele lange tijd individuele gesprekken gehad en een nazorggroep.
Ik leerde in de tijd ook mijn huidige man kennen en alles bijelkaar heeft dat ervoor gezorgd dat ik mijn leven weer kon opbouwen.
Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van 2 prachtige kindjes.
Ik ben niet meer onder behandeling en mijn eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven. Ik geef regelmatig voorlichtingen in klinieken en krijg daar heel regelmatig de vraag hoe ik dit gedaan heb. Helaas is daar geen toverformule voor, maar ik kan wel een paar tips geven.
Hoe ontzettend moeilijk het ook is, de eerste stap is ECHT weer gaan eten en aankomen in gewicht. Ondergewicht doet heel veel met je gevoel en ook met je angstgevoelens. Alles wordt vergroot en het houdt je als het ware gevangen in je circel.
Ik geloofde het ook nooit, maar heb écht gemerkt dat er al zoveel verandert als je weer wat gaat groeien.
Verder: doe het niet alleen! Zoek hulp en het liefste groepstherapie. Anorexia is een gevaarlijke en complexe ziekte en je kunt het niet alleen oplossen.
Goede nazorg is ook heel belangrijk. Vaak gaat het tijdens een opname of behandeling goed, ben je weer aardig op gewicht, maar daarna wordt je losgelaten en begint het echte leven weer. Juist dan heb je ook nog hulp nodig, heel belangrijk.
Ik denk dat je zelf heel goed weet wat er nodig is en dat het niet goed met je gaat. Schaam je vooral niet en erken je probleem.
Zoek hulp en accepteer ook dat je die hulp nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, als geen ander weet ik hoe zwaar de strijd is. Maar het kan, echt waar!
Ik heb de reacties op je topic nog niet gelezen, dus het kan best dat wat ik zeg mosterd na de maaltijd is, maar wil je toch een hart onder de riem steken.
Ook ik heb anorexia gehad. Het begon op mijn 18e en ik durf nu sinds een jaar of twee te zeggen dat ik genezen ben (ik ben nu 31 jaar). Ik heb diep gezeten, héél diep. Mijn laagste gewicht was 29 kilo (1.74) en ik heb toen echt op het randje gelegen. Ik heb heel veel verschillende opnamens/behandelingen gehad: in ziekenhuizen incl sondevoeding, in verschillende klinieken speciaal voor eetstoornissen en dagbehandelingen (in totaal 8 jaar non-stop opgenomen geweest)
Die jaren waren een diepe hel. Ik wilde zo ontzettend graag beter worden en ik haatte mijn eetstoornis (een beetje wat ik in jouw stukje ook teruglees), maar de anorexia was te sterk. Ik kon op dat moment gewoon niet anders, hoe graag ik ook wilde.
Ik durfde niet aan te komen in gewicht, hoe levensgevaarlijk laag dit ook was.
Tijdens mijn laatste opname in 2003 heb ik de knop kunnen omzetten. Ik zag deze opname als mijn laatste kans en was zo moe van het vechten. Ik heb toen alle regie uit handen gegeven en tegen mijn behandelaars gezegd: "zeggen jullie het maar. Ik weet het niet meer en ik kan het niet meer". Ik heb me overgegeven aan hun deskundigheid en ben gaan eten.
Ik heb gejankt, gegild en gehuild en ik was ontzettend bang. Maar ik kwam wel heel langzaam aan in gewicht en ging me daardoor ook steeds beter en sterkter voelen. Op een gegeven moment mocht ik de therapieeën gaan volgen (wat eerst niet mocht vanwege mijn ernstige ondergewicht) en daar heb ik veel aan gehad. In totaal ben ik ruim een jaar opgenomen geweest in deze kliniek en daarna heb ik nog een half jaar intensieve dagbehandeling gevolgd (5 dagdelen in de week) en daarna nog hele lange tijd individuele gesprekken gehad en een nazorggroep.
Ik leerde in de tijd ook mijn huidige man kennen en alles bijelkaar heeft dat ervoor gezorgd dat ik mijn leven weer kon opbouwen.
Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van 2 prachtige kindjes.
Ik ben niet meer onder behandeling en mijn eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven. Ik geef regelmatig voorlichtingen in klinieken en krijg daar heel regelmatig de vraag hoe ik dit gedaan heb. Helaas is daar geen toverformule voor, maar ik kan wel een paar tips geven.
Hoe ontzettend moeilijk het ook is, de eerste stap is ECHT weer gaan eten en aankomen in gewicht. Ondergewicht doet heel veel met je gevoel en ook met je angstgevoelens. Alles wordt vergroot en het houdt je als het ware gevangen in je circel.
Ik geloofde het ook nooit, maar heb écht gemerkt dat er al zoveel verandert als je weer wat gaat groeien.
Verder: doe het niet alleen! Zoek hulp en het liefste groepstherapie. Anorexia is een gevaarlijke en complexe ziekte en je kunt het niet alleen oplossen.
Goede nazorg is ook heel belangrijk. Vaak gaat het tijdens een opname of behandeling goed, ben je weer aardig op gewicht, maar daarna wordt je losgelaten en begint het echte leven weer. Juist dan heb je ook nog hulp nodig, heel belangrijk.
Ik denk dat je zelf heel goed weet wat er nodig is en dat het niet goed met je gaat. Schaam je vooral niet en erken je probleem.
Zoek hulp en accepteer ook dat je die hulp nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, als geen ander weet ik hoe zwaar de strijd is. Maar het kan, echt waar!
maandag 17 november 2008 om 14:30
quote:Sensy12 schreef op 17 november 2008 @ 13:13:
Iry, ik weet niet waarom maar ik wil je even een (f) geven.
Een ziekte is inderdaad iets wat je niet even met een dvd'tje of met een gedachten veranderen kunt oplossen.
Maak je niet kwaad, degene die er echt in zitten en het ervaren weten waar ze het over hebben.
Giggle, blijf schrijven en je ervaringen vertellen. Niet alleen help je jezelf ermee door herkenning bij anderen te vinden, ook anderen zullen aan je openhartigheid en moed om het op te schrijven kracht aan ontlenen! (f)
Dit deed me echt heel erg goed wat je voor me schreef! Ik voel me namelijk al snel teveel/lastig en voelde me dan enorm bezwaard dat ik op een forum kom waar niemand misschien wel niet op mijn verhaal zit te wachten. Dankjewel dus!
Iry, ik weet niet waarom maar ik wil je even een (f) geven.
Een ziekte is inderdaad iets wat je niet even met een dvd'tje of met een gedachten veranderen kunt oplossen.
Maak je niet kwaad, degene die er echt in zitten en het ervaren weten waar ze het over hebben.
Giggle, blijf schrijven en je ervaringen vertellen. Niet alleen help je jezelf ermee door herkenning bij anderen te vinden, ook anderen zullen aan je openhartigheid en moed om het op te schrijven kracht aan ontlenen! (f)
Dit deed me echt heel erg goed wat je voor me schreef! Ik voel me namelijk al snel teveel/lastig en voelde me dan enorm bezwaard dat ik op een forum kom waar niemand misschien wel niet op mijn verhaal zit te wachten. Dankjewel dus!
maandag 17 november 2008 om 14:37
Giggle laat het maar gaan.
Ricky begrijpt het kennelijk niet helemaal.
Of heeft een zeer irreele overtuiging over genezing.
Ik overtuig mijzelf ook keer op keer en spreek mij streng toe.
Tot op heden is het nog niet gelukt en dat maakt mij ook zeer boos en verdrietig of machteloos.
Maar....hiermee wil ik niet zeggen dat je hoop op moet geven.
Wel dat het altijd loont om niet je hoofd te laten hangen.
Al is het maar om het meest haalbare eruit te halen.
Ik heb pas het boek gelezen van de stichting imet : ik zal stil naar je luisteren.
Ik las er veel herkenning en voelde mij begerepen.
Er is ook een site van imet.
Misschien dat deze behandelwijze je aanspreekt.
Mij zeker wel en ik sluit niet uit dat ik daar in de toekomst mij aanmeld.
Voor nu kies ik eerst een ander pad.
Veel liefs.
Ricky begrijpt het kennelijk niet helemaal.
Of heeft een zeer irreele overtuiging over genezing.
Ik overtuig mijzelf ook keer op keer en spreek mij streng toe.
Tot op heden is het nog niet gelukt en dat maakt mij ook zeer boos en verdrietig of machteloos.
Maar....hiermee wil ik niet zeggen dat je hoop op moet geven.
Wel dat het altijd loont om niet je hoofd te laten hangen.
Al is het maar om het meest haalbare eruit te halen.
Ik heb pas het boek gelezen van de stichting imet : ik zal stil naar je luisteren.
Ik las er veel herkenning en voelde mij begerepen.
Er is ook een site van imet.
Misschien dat deze behandelwijze je aanspreekt.
Mij zeker wel en ik sluit niet uit dat ik daar in de toekomst mij aanmeld.
Voor nu kies ik eerst een ander pad.
Veel liefs.
maandag 17 november 2008 om 14:45
Tazzmania.
Wat een gevecht!
Wat ongelooflijk fijn dat je het hebt gewonnen.
Mooi verhaal om hier te delen.
Ik ben het met je eens dat nazorg net zo belangrijk is.
Ik heb ze met bosjes terug zien vallen en dat is zo verdrietig.
Wat dat betreft ligt er nog een hoop werk in het creeren van een goede behandeling voor eetstoornissen.
Giggle,
Je bent absoluut niet te veel!
Neem je plekje,ervaring delen of gewoon van je afschrijven kan fijn zijn.
Kom op meid,ook al heb je een eetstoornis,je bent ook gewoon giggle en die mag er zijn.
Laat je koppie je niets anders wijs maken.
Wat een gevecht!
Wat ongelooflijk fijn dat je het hebt gewonnen.
Mooi verhaal om hier te delen.
Ik ben het met je eens dat nazorg net zo belangrijk is.
Ik heb ze met bosjes terug zien vallen en dat is zo verdrietig.
Wat dat betreft ligt er nog een hoop werk in het creeren van een goede behandeling voor eetstoornissen.
Giggle,
Je bent absoluut niet te veel!
Neem je plekje,ervaring delen of gewoon van je afschrijven kan fijn zijn.
Kom op meid,ook al heb je een eetstoornis,je bent ook gewoon giggle en die mag er zijn.
Laat je koppie je niets anders wijs maken.
maandag 17 november 2008 om 15:20
quote:tazzmania schreef op 17 november 2008 @ 14:29:
Hoi Giggle,
Ik heb de reacties op je topic nog niet gelezen, dus het kan best dat wat ik zeg mosterd na de maaltijd is, maar wil je toch een hart onder de riem steken.
Ook ik heb anorexia gehad. Het begon op mijn 18e en ik durf nu sinds een jaar of twee te zeggen dat ik genezen ben (ik ben nu 31 jaar). Ik heb diep gezeten, héél diep. Mijn laagste gewicht was 29 kilo (1.74) en ik heb toen echt op het randje gelegen. Ik heb heel veel verschillende opnamens/behandelingen gehad: in ziekenhuizen incl sondevoeding, in verschillende klinieken speciaal voor eetstoornissen en dagbehandelingen (in totaal 8 jaar non-stop opgenomen geweest)
Die jaren waren een diepe hel. Ik wilde zo ontzettend graag beter worden en ik haatte mijn eetstoornis (een beetje wat ik in jouw stukje ook teruglees), maar de anorexia was te sterk. Ik kon op dat moment gewoon niet anders, hoe graag ik ook wilde.
Ik durfde niet aan te komen in gewicht, hoe levensgevaarlijk laag dit ook was.
Tijdens mijn laatste opname in 2003 heb ik de knop kunnen omzetten. Ik zag deze opname als mijn laatste kans en was zo moe van het vechten. Ik heb toen alle regie uit handen gegeven en tegen mijn behandelaars gezegd: "zeggen jullie het maar. Ik weet het niet meer en ik kan het niet meer". Ik heb me overgegeven aan hun deskundigheid en ben gaan eten.
Ik heb gejankt, gegild en gehuild en ik was ontzettend bang. Maar ik kwam wel heel langzaam aan in gewicht en ging me daardoor ook steeds beter en sterkter voelen. Op een gegeven moment mocht ik de therapieeën gaan volgen (wat eerst niet mocht vanwege mijn ernstige ondergewicht) en daar heb ik veel aan gehad. In totaal ben ik ruim een jaar opgenomen geweest in deze kliniek en daarna heb ik nog een half jaar intensieve dagbehandeling gevolgd (5 dagdelen in de week) en daarna nog hele lange tijd individuele gesprekken gehad en een nazorggroep.
Ik leerde in de tijd ook mijn huidige man kennen en alles bijelkaar heeft dat ervoor gezorgd dat ik mijn leven weer kon opbouwen.
Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van 2 prachtige kindjes.
Ik ben niet meer onder behandeling en mijn eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven. Ik geef regelmatig voorlichtingen in klinieken en krijg daar heel regelmatig de vraag hoe ik dit gedaan heb. Helaas is daar geen toverformule voor, maar ik kan wel een paar tips geven.
Hoe ontzettend moeilijk het ook is, de eerste stap is ECHT weer gaan eten en aankomen in gewicht. Ondergewicht doet heel veel met je gevoel en ook met je angstgevoelens. Alles wordt vergroot en het houdt je als het ware gevangen in je circel.
Ik geloofde het ook nooit, maar heb écht gemerkt dat er al zoveel verandert als je weer wat gaat groeien.
Verder: doe het niet alleen! Zoek hulp en het liefste groepstherapie. Anorexia is een gevaarlijke en complexe ziekte en je kunt het niet alleen oplossen.
Goede nazorg is ook heel belangrijk. Vaak gaat het tijdens een opname of behandeling goed, ben je weer aardig op gewicht, maar daarna wordt je losgelaten en begint het echte leven weer. Juist dan heb je ook nog hulp nodig, heel belangrijk.
Ik denk dat je zelf heel goed weet wat er nodig is en dat het niet goed met je gaat. Schaam je vooral niet en erken je probleem.
Zoek hulp en accepteer ook dat je die hulp nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, als geen ander weet ik hoe zwaar de strijd is. Maar het kan, echt waar!
Door al m'n gequote heb ik jouw berichtje helemaal over het hoofd gezien
Maar jeetje wat een verhaal! Dit geeft mij iig heel veel moed dat het toch echt mogelijk is! Ik schaam me er gewoon voor dat ik zo ontzettend mager ben (1.71 en 39 kg) maar gelukkig niet zo mager als dat jij hebt gehad. Ook ik heb eigenlijk alle soorten behandelingen meegemaakt. Groepstherapie werkte juist tegen mij en ik vond het dan enger om aan te komen omdat die meiden het dan gingen zien enzo. Beetje krom natuurlijk.
Eigenlijk gat het eten heel goed en zit ik nooit beneden de 1500 kcal. Dat is alleen echt niet genoeg om aan te komen dus zo kan ik natuurlijk heel makkelijk doorsudderen. Ik merk vooral dat wanneer ik iets 'engs' heb ik ga compenseren. Dat kan een etentje/borreltje bij vrienden zijn, verjaardag of nu de kerstdagen die we dus bij familie gaan vieren. Gewoon dat onzekere haalt me helemaal van mijn pad en lijstje en zorgt ervoor dat ik dus alleen groente en fruit op een dag eet. Hoe ga jij daar nu mee om?
Wat ontzettend fijn dat je 2 mooie kindjes hebt gekregen. Ik ben weleens bang dat ik me kansen daarop voorgoed verkeken heb.
Jij geeft me iig veel moed en hoop!
Hoi Giggle,
Ik heb de reacties op je topic nog niet gelezen, dus het kan best dat wat ik zeg mosterd na de maaltijd is, maar wil je toch een hart onder de riem steken.
Ook ik heb anorexia gehad. Het begon op mijn 18e en ik durf nu sinds een jaar of twee te zeggen dat ik genezen ben (ik ben nu 31 jaar). Ik heb diep gezeten, héél diep. Mijn laagste gewicht was 29 kilo (1.74) en ik heb toen echt op het randje gelegen. Ik heb heel veel verschillende opnamens/behandelingen gehad: in ziekenhuizen incl sondevoeding, in verschillende klinieken speciaal voor eetstoornissen en dagbehandelingen (in totaal 8 jaar non-stop opgenomen geweest)
Die jaren waren een diepe hel. Ik wilde zo ontzettend graag beter worden en ik haatte mijn eetstoornis (een beetje wat ik in jouw stukje ook teruglees), maar de anorexia was te sterk. Ik kon op dat moment gewoon niet anders, hoe graag ik ook wilde.
Ik durfde niet aan te komen in gewicht, hoe levensgevaarlijk laag dit ook was.
Tijdens mijn laatste opname in 2003 heb ik de knop kunnen omzetten. Ik zag deze opname als mijn laatste kans en was zo moe van het vechten. Ik heb toen alle regie uit handen gegeven en tegen mijn behandelaars gezegd: "zeggen jullie het maar. Ik weet het niet meer en ik kan het niet meer". Ik heb me overgegeven aan hun deskundigheid en ben gaan eten.
Ik heb gejankt, gegild en gehuild en ik was ontzettend bang. Maar ik kwam wel heel langzaam aan in gewicht en ging me daardoor ook steeds beter en sterkter voelen. Op een gegeven moment mocht ik de therapieeën gaan volgen (wat eerst niet mocht vanwege mijn ernstige ondergewicht) en daar heb ik veel aan gehad. In totaal ben ik ruim een jaar opgenomen geweest in deze kliniek en daarna heb ik nog een half jaar intensieve dagbehandeling gevolgd (5 dagdelen in de week) en daarna nog hele lange tijd individuele gesprekken gehad en een nazorggroep.
Ik leerde in de tijd ook mijn huidige man kennen en alles bijelkaar heeft dat ervoor gezorgd dat ik mijn leven weer kon opbouwen.
Inmiddels ben ik getrouwd en moeder van 2 prachtige kindjes.
Ik ben niet meer onder behandeling en mijn eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven. Ik geef regelmatig voorlichtingen in klinieken en krijg daar heel regelmatig de vraag hoe ik dit gedaan heb. Helaas is daar geen toverformule voor, maar ik kan wel een paar tips geven.
Hoe ontzettend moeilijk het ook is, de eerste stap is ECHT weer gaan eten en aankomen in gewicht. Ondergewicht doet heel veel met je gevoel en ook met je angstgevoelens. Alles wordt vergroot en het houdt je als het ware gevangen in je circel.
Ik geloofde het ook nooit, maar heb écht gemerkt dat er al zoveel verandert als je weer wat gaat groeien.
Verder: doe het niet alleen! Zoek hulp en het liefste groepstherapie. Anorexia is een gevaarlijke en complexe ziekte en je kunt het niet alleen oplossen.
Goede nazorg is ook heel belangrijk. Vaak gaat het tijdens een opname of behandeling goed, ben je weer aardig op gewicht, maar daarna wordt je losgelaten en begint het echte leven weer. Juist dan heb je ook nog hulp nodig, heel belangrijk.
Ik denk dat je zelf heel goed weet wat er nodig is en dat het niet goed met je gaat. Schaam je vooral niet en erken je probleem.
Zoek hulp en accepteer ook dat je die hulp nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, als geen ander weet ik hoe zwaar de strijd is. Maar het kan, echt waar!
Door al m'n gequote heb ik jouw berichtje helemaal over het hoofd gezien
Maar jeetje wat een verhaal! Dit geeft mij iig heel veel moed dat het toch echt mogelijk is! Ik schaam me er gewoon voor dat ik zo ontzettend mager ben (1.71 en 39 kg) maar gelukkig niet zo mager als dat jij hebt gehad. Ook ik heb eigenlijk alle soorten behandelingen meegemaakt. Groepstherapie werkte juist tegen mij en ik vond het dan enger om aan te komen omdat die meiden het dan gingen zien enzo. Beetje krom natuurlijk.
Eigenlijk gat het eten heel goed en zit ik nooit beneden de 1500 kcal. Dat is alleen echt niet genoeg om aan te komen dus zo kan ik natuurlijk heel makkelijk doorsudderen. Ik merk vooral dat wanneer ik iets 'engs' heb ik ga compenseren. Dat kan een etentje/borreltje bij vrienden zijn, verjaardag of nu de kerstdagen die we dus bij familie gaan vieren. Gewoon dat onzekere haalt me helemaal van mijn pad en lijstje en zorgt ervoor dat ik dus alleen groente en fruit op een dag eet. Hoe ga jij daar nu mee om?
Wat ontzettend fijn dat je 2 mooie kindjes hebt gekregen. Ik ben weleens bang dat ik me kansen daarop voorgoed verkeken heb.
Jij geeft me iig veel moed en hoop!
maandag 17 november 2008 om 15:20
quote:iry schreef op 17 november 2008 @ 14:45:
Tazzmania.
Wat een gevecht!
Wat ongelooflijk fijn dat je het hebt gewonnen.
Mooi verhaal om hier te delen.
Ik ben het met je eens dat nazorg net zo belangrijk is.
Ik heb ze met bosjes terug zien vallen en dat is zo verdrietig.
Wat dat betreft ligt er nog een hoop werk in het creeren van een goede behandeling voor eetstoornissen.
Giggle,
Je bent absoluut niet te veel!
Neem je plekje,ervaring delen of gewoon van je afschrijven kan fijn zijn.
Kom op meid,ook al heb je een eetstoornis,je bent ook gewoon giggle en die mag er zijn.
Laat je koppie je niets anders wijs maken.Alleen een heel erg dankjewel!
Tazzmania.
Wat een gevecht!
Wat ongelooflijk fijn dat je het hebt gewonnen.
Mooi verhaal om hier te delen.
Ik ben het met je eens dat nazorg net zo belangrijk is.
Ik heb ze met bosjes terug zien vallen en dat is zo verdrietig.
Wat dat betreft ligt er nog een hoop werk in het creeren van een goede behandeling voor eetstoornissen.
Giggle,
Je bent absoluut niet te veel!
Neem je plekje,ervaring delen of gewoon van je afschrijven kan fijn zijn.
Kom op meid,ook al heb je een eetstoornis,je bent ook gewoon giggle en die mag er zijn.
Laat je koppie je niets anders wijs maken.Alleen een heel erg dankjewel!
maandag 17 november 2008 om 16:11
Ik vind dat we ook Iry moeten bedanken voor haar steun.Ik vind dat altijd super hoe ze steunt en ook zij heeft steun nodig en een dikke knuf.
Ricky,door iemand een dvd te laten kijken geef je degene wel meer inzicht in zijn situatie maar het is niet genoeg om iemand te laten genezen van zijn verslaving.Wat iemand tegenhoudt is ook angst om het probleem los te laten en het is niet makkelijk.Daar heb je gelukkig wel therapie voor.Maar nogmals,de ene eetstoornispatiente is de andere niet en de ene zal makkelijker genezen dan de andere maar dit is ook niet voor iedereen van toepassing.Laat een eetstoornispatiente eerst zijn verhaal doen en toon begrip!Ik zou proberen om me wat meer in de materie te verdiepen.Er zijn zat boeken op de markt zoals ''Magere jaren''.Dan zie je dat dit iedere dag vechten is en dat is niet niets.Verder bedoel ik mijn posting niet lullig maar goed.
Giggle,ik steun je graag en blijf dat ook doen.Ik hoop echt dat je niet teveel wakker ligt van Rockys posting.Neem aan dat dit meer op onwetendheid gebaseerd is.Maar kan me ook voorstellen dat je het ff niet makkelijk vind want zoals je al zegt'het is iedere dag vechten''.Daar heb je gelijk in.Maar vechten is ook goed al is het moeilijk en doordat je er zo open over bent kunnen wij je steunen en iedere kleine stap is er eentje,dat moet je onthouden.Een dikke bos bloemen voor onze lieve vechter!
Ricky,door iemand een dvd te laten kijken geef je degene wel meer inzicht in zijn situatie maar het is niet genoeg om iemand te laten genezen van zijn verslaving.Wat iemand tegenhoudt is ook angst om het probleem los te laten en het is niet makkelijk.Daar heb je gelukkig wel therapie voor.Maar nogmals,de ene eetstoornispatiente is de andere niet en de ene zal makkelijker genezen dan de andere maar dit is ook niet voor iedereen van toepassing.Laat een eetstoornispatiente eerst zijn verhaal doen en toon begrip!Ik zou proberen om me wat meer in de materie te verdiepen.Er zijn zat boeken op de markt zoals ''Magere jaren''.Dan zie je dat dit iedere dag vechten is en dat is niet niets.Verder bedoel ik mijn posting niet lullig maar goed.
Giggle,ik steun je graag en blijf dat ook doen.Ik hoop echt dat je niet teveel wakker ligt van Rockys posting.Neem aan dat dit meer op onwetendheid gebaseerd is.Maar kan me ook voorstellen dat je het ff niet makkelijk vind want zoals je al zegt'het is iedere dag vechten''.Daar heb je gelijk in.Maar vechten is ook goed al is het moeilijk en doordat je er zo open over bent kunnen wij je steunen en iedere kleine stap is er eentje,dat moet je onthouden.Een dikke bos bloemen voor onze lieve vechter!
maandag 17 november 2008 om 16:34
quote:Giggle schreef op 17 november 2008 @ 15:20:
[...]
Door al m'n gequote heb ik jouw berichtje helemaal over het hoofd gezien
Maar jeetje wat een verhaal! Dit geeft mij iig heel veel moed dat het toch echt mogelijk is! Ik schaam me er gewoon voor dat ik zo ontzettend mager ben (1.71 en 39 kg) maar gelukkig niet zo mager als dat jij hebt gehad. Ook ik heb eigenlijk alle soorten behandelingen meegemaakt. Groepstherapie werkte juist tegen mij en ik vond het dan enger om aan te komen omdat die meiden het dan gingen zien enzo. Beetje krom natuurlijk.
Eigenlijk gat het eten heel goed en zit ik nooit beneden de 1500 kcal. Dat is alleen echt niet genoeg om aan te komen dus zo kan ik natuurlijk heel makkelijk doorsudderen. Ik merk vooral dat wanneer ik iets 'engs' heb ik ga compenseren. Dat kan een etentje/borreltje bij vrienden zijn, verjaardag of nu de kerstdagen die we dus bij familie gaan vieren. Gewoon dat onzekere haalt me helemaal van mijn pad en lijstje en zorgt ervoor dat ik dus alleen groente en fruit op een dag eet. Hoe ga jij daar nu mee om?
Wat ontzettend fijn dat je 2 mooie kindjes hebt gekregen. Ik ben weleens bang dat ik me kansen daarop voorgoed verkeken heb.
Jij geeft me iig veel moed en hoop!
Probeer jezelf niet teveel met anderen te vergelijken!
29, 39 of 49 kilo...het maakt niet uit. Je hebt ernstig ondergewicht en je bent gewoon heel ziek! Dat net voldoende eten om op (onder)gewicht te blijven herken ik wel, dat heb ik ook een tijd gehad.
Daarom is het belangrijk om toch in behandeling te gaan en door te groeien naar je set-point. Alleen dan kun je uit die eetgestoorde gedachtes komen, op een ondergewicht lukt je dat niet en blijf je de dingen verkeerd zien. Echt waar lieve Giggle, zo werkt het!
Ik was trouwens ook heel bang dat ik onvruchtbaar was geworden door het jarenlang hongeren. Ik ben 9 jaar achter elkaar niet ongesteld geweest en het is ook een feit dat je van langdurig ondergewicht en ondervoeding onvruchtbaar kunt worden.
Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik allebei de keren zo snel zwanger ben geraakt en zulke mooie kindjes gekregen heb.
De eerste zwangerschap was ook heel spannend. Je lichaam verandert en vooral het toenemen van mijn gewicht vond ik heel eng. Ik heb toen ook nog begeleiding gehad van mijn vaste psycholoog. Maar ik vond het zo geweldig om zwanger te zijn en mijn buik te zien groeien, ik voelde me echt op en top vrouw.
Bij mijn tweede zwangerschap ging het prima. Ik kon het helemaal loslaten en ben eigenlijk nog niet eens alle kilo's kwijt (mijn dochtertje is nu 6 maanden).
Ik hoop dat ook jij dit een keer (of meerdere keren zal mogen meemaken. Blijf ervoor vechten en zorg dat je goede, gespecialiseerde hulp krijgt.
Heb niet zo heel veel tijd om hier te schrijven, maar zal je topic in de gaten houden. Zet 'em op!
[...]
Door al m'n gequote heb ik jouw berichtje helemaal over het hoofd gezien
Maar jeetje wat een verhaal! Dit geeft mij iig heel veel moed dat het toch echt mogelijk is! Ik schaam me er gewoon voor dat ik zo ontzettend mager ben (1.71 en 39 kg) maar gelukkig niet zo mager als dat jij hebt gehad. Ook ik heb eigenlijk alle soorten behandelingen meegemaakt. Groepstherapie werkte juist tegen mij en ik vond het dan enger om aan te komen omdat die meiden het dan gingen zien enzo. Beetje krom natuurlijk.
Eigenlijk gat het eten heel goed en zit ik nooit beneden de 1500 kcal. Dat is alleen echt niet genoeg om aan te komen dus zo kan ik natuurlijk heel makkelijk doorsudderen. Ik merk vooral dat wanneer ik iets 'engs' heb ik ga compenseren. Dat kan een etentje/borreltje bij vrienden zijn, verjaardag of nu de kerstdagen die we dus bij familie gaan vieren. Gewoon dat onzekere haalt me helemaal van mijn pad en lijstje en zorgt ervoor dat ik dus alleen groente en fruit op een dag eet. Hoe ga jij daar nu mee om?
Wat ontzettend fijn dat je 2 mooie kindjes hebt gekregen. Ik ben weleens bang dat ik me kansen daarop voorgoed verkeken heb.
Jij geeft me iig veel moed en hoop!
Probeer jezelf niet teveel met anderen te vergelijken!
29, 39 of 49 kilo...het maakt niet uit. Je hebt ernstig ondergewicht en je bent gewoon heel ziek! Dat net voldoende eten om op (onder)gewicht te blijven herken ik wel, dat heb ik ook een tijd gehad.
Daarom is het belangrijk om toch in behandeling te gaan en door te groeien naar je set-point. Alleen dan kun je uit die eetgestoorde gedachtes komen, op een ondergewicht lukt je dat niet en blijf je de dingen verkeerd zien. Echt waar lieve Giggle, zo werkt het!
Ik was trouwens ook heel bang dat ik onvruchtbaar was geworden door het jarenlang hongeren. Ik ben 9 jaar achter elkaar niet ongesteld geweest en het is ook een feit dat je van langdurig ondergewicht en ondervoeding onvruchtbaar kunt worden.
Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik allebei de keren zo snel zwanger ben geraakt en zulke mooie kindjes gekregen heb.
De eerste zwangerschap was ook heel spannend. Je lichaam verandert en vooral het toenemen van mijn gewicht vond ik heel eng. Ik heb toen ook nog begeleiding gehad van mijn vaste psycholoog. Maar ik vond het zo geweldig om zwanger te zijn en mijn buik te zien groeien, ik voelde me echt op en top vrouw.
Bij mijn tweede zwangerschap ging het prima. Ik kon het helemaal loslaten en ben eigenlijk nog niet eens alle kilo's kwijt (mijn dochtertje is nu 6 maanden).
Ik hoop dat ook jij dit een keer (of meerdere keren zal mogen meemaken. Blijf ervoor vechten en zorg dat je goede, gespecialiseerde hulp krijgt.
Heb niet zo heel veel tijd om hier te schrijven, maar zal je topic in de gaten houden. Zet 'em op!
maandag 17 november 2008 om 17:12
Lieve Giggle, zo knap van je dat je reacties durft te geven. Dit zegt een heleboel over jou en het belangrijkste is dat je je kop niet in het zand steekt. Je weet dat je er iets aan moet doen en zover ik het nu bekijk zul je er ook voor gaan hoe moeilijk het ook is.
Al eerder vroeg je of ik kwaad was op mijn moeder. Natuurlijk ben ik kwaad geweest, dit had echter geen zin. Zelf heb ik immers besloten om bewust niet meer te gaan eten dus werd het mijn eigen verantwoordelijkheid. Dit zag ik gelukkig vrij gauw in en dat heeft ook bijgedragen aan meer motivatie om er voor te gaan.
Ik denk dat alle moeders het beste met hun kinderen voorhebben en het zelf ook niet vaak weten. Zo ook mijn moeder. De relatie met mijn moeder is een tijd slecht geweest maar ik moet zeggen dat ze steeds milder wordt en steeds meer laat voelen dat ik als dochter welkom ben. Dit doet mij enorm goed.
Het enigste wat ik niet kan met haar is over vroeger praten want ze ontkend alles. Dat maakt het super moeilijk dus dat laat ik maar. Ook mijn zus heeft intussen geleerd om te genieten van het heden en het verleden maar te vergeten, hoe moeilijk dat ook is.
Al eerder vroeg je of ik kwaad was op mijn moeder. Natuurlijk ben ik kwaad geweest, dit had echter geen zin. Zelf heb ik immers besloten om bewust niet meer te gaan eten dus werd het mijn eigen verantwoordelijkheid. Dit zag ik gelukkig vrij gauw in en dat heeft ook bijgedragen aan meer motivatie om er voor te gaan.
Ik denk dat alle moeders het beste met hun kinderen voorhebben en het zelf ook niet vaak weten. Zo ook mijn moeder. De relatie met mijn moeder is een tijd slecht geweest maar ik moet zeggen dat ze steeds milder wordt en steeds meer laat voelen dat ik als dochter welkom ben. Dit doet mij enorm goed.
Het enigste wat ik niet kan met haar is over vroeger praten want ze ontkend alles. Dat maakt het super moeilijk dus dat laat ik maar. Ook mijn zus heeft intussen geleerd om te genieten van het heden en het verleden maar te vergeten, hoe moeilijk dat ook is.
maandag 17 november 2008 om 17:53
Lieve Giggle,
De eerste stap heb je gezet door er open over te zijn. Heel knap.
Ik heb zelf jaren anorexia gehad. Inmiddels ben ik "genezen" (ik vind het moeilijk zelf in te schatten wanneer je dit bent).
En ik heb geen hulp gehad in de vorm van therapie (mogelijkheid wel gekregen, maar ik stond er toen niet open voor). Ik heb ook vrij diep gezeten (in het ziekenhuis gelegen en mocht niet weg, omdat ze vreesden voor mijn leven).
Het heeft bij mij ook een heel tijd geduurd. Ik probeer alleen voor mezelf nog duidelijk te krijgen hoe het kon dat ik er 10 jaar mee rond liep en vervolgens maar 1 jaar nodig had om 'beter' te worden. Maar ik denk dat ervoor uitkomen al een begin is. Ik heb het aan het begin van mijn relatie aan mijn vriend verteld en hij was de eerste tegen wie ik het zei (in het ziekenhuis ontkende ik en lag ik ook mede voor lichamelijke oorzaken). Ik wilde voor hem geen geheimen. k denk dat dit voor mij de 1e stap was. Hij heeft me geweldig gesteund.
Maar toch heb ik het helemaal zelf moeten doen. Ik werd nooit gecontroleerd door hem en als ik niet wilde eten, drong hij nooit aan. Daar ben ik hem heel dankbaar voor, want dat werkt bij mij niet, dan ga je weer stiekem doen.
Aankomen is heel moeilijk, maar mij hielp het dat het heel geleidelijk ging. Daardoor kon ik er beter aan wennen. Nu heb ik al een hele tijd een gezond gewicht en ben ik eigenlijk best blij met mezelf (oke, tuurlijk heb ik wel eens dat ik mijn benen veel te dik vind (want ik heb wat rare verhoudingen, een heel smal bovenlijf en lange dunne armen en wat bredere bovenbenen. Kleding boven en onder scheelt echt een maat en mouwen zijn altijd te kort). Maar over het algemeen: mag ik er best zijn!
Nooit gedacht dat ik zo zonder na te denken elke dag mijn boterhammetjes, fruit, avondeten etc zou eten en zelfs zonder na te denken meedoe met alle traktaties op mijn werk.
Wat betreft je lichaam: je lijkt nu heel sterk, maar dat verandert wel. Toen ik ziek was merkte ik ook amper wat, maar je pleegt roofbouw. De klap kwam later. Ik ben nu na een aantal jaren 'beter' nog steeds altijd moe.... (en alle bloedwaarden zijn prima, ook al een paar jaar). Hoop dat dat ooit nog overgaat.
De eerste stap heb je gezet door er open over te zijn. Heel knap.
Ik heb zelf jaren anorexia gehad. Inmiddels ben ik "genezen" (ik vind het moeilijk zelf in te schatten wanneer je dit bent).
En ik heb geen hulp gehad in de vorm van therapie (mogelijkheid wel gekregen, maar ik stond er toen niet open voor). Ik heb ook vrij diep gezeten (in het ziekenhuis gelegen en mocht niet weg, omdat ze vreesden voor mijn leven).
Het heeft bij mij ook een heel tijd geduurd. Ik probeer alleen voor mezelf nog duidelijk te krijgen hoe het kon dat ik er 10 jaar mee rond liep en vervolgens maar 1 jaar nodig had om 'beter' te worden. Maar ik denk dat ervoor uitkomen al een begin is. Ik heb het aan het begin van mijn relatie aan mijn vriend verteld en hij was de eerste tegen wie ik het zei (in het ziekenhuis ontkende ik en lag ik ook mede voor lichamelijke oorzaken). Ik wilde voor hem geen geheimen. k denk dat dit voor mij de 1e stap was. Hij heeft me geweldig gesteund.
Maar toch heb ik het helemaal zelf moeten doen. Ik werd nooit gecontroleerd door hem en als ik niet wilde eten, drong hij nooit aan. Daar ben ik hem heel dankbaar voor, want dat werkt bij mij niet, dan ga je weer stiekem doen.
Aankomen is heel moeilijk, maar mij hielp het dat het heel geleidelijk ging. Daardoor kon ik er beter aan wennen. Nu heb ik al een hele tijd een gezond gewicht en ben ik eigenlijk best blij met mezelf (oke, tuurlijk heb ik wel eens dat ik mijn benen veel te dik vind (want ik heb wat rare verhoudingen, een heel smal bovenlijf en lange dunne armen en wat bredere bovenbenen. Kleding boven en onder scheelt echt een maat en mouwen zijn altijd te kort). Maar over het algemeen: mag ik er best zijn!
Nooit gedacht dat ik zo zonder na te denken elke dag mijn boterhammetjes, fruit, avondeten etc zou eten en zelfs zonder na te denken meedoe met alle traktaties op mijn werk.
Wat betreft je lichaam: je lijkt nu heel sterk, maar dat verandert wel. Toen ik ziek was merkte ik ook amper wat, maar je pleegt roofbouw. De klap kwam later. Ik ben nu na een aantal jaren 'beter' nog steeds altijd moe.... (en alle bloedwaarden zijn prima, ook al een paar jaar). Hoop dat dat ooit nog overgaat.
maandag 17 november 2008 om 18:03
En wat betreft alle reacties van/op Ricky T:
Je brengt het wat bot, maar ik kan me er wel een beetje in vinden.
Ik vind nl ook dat je wel een keuze hebt (dat vond ik ook toen ik al die jaren ziek was). Je kiest niet ervoor om ziek te worden Ik geloof dat dit je overkomt. Eer je het door hebt zit je er al te diep in. Maar je 'kiest' wel om erin te blijven. Dit klinkt wat zwartwit en je kunt niet zomaar zeggen "nu kies ik ervoor om beter te worden" en dan ben je beter. Maar je kiest vele keren en je moet leren de goede keuzes te maken. Toen ik ziek wa, wilde ik dat wel, maar 'kon' ik het niet (realistisch gezien kon het wel, maar voor mijn gevoel niet).
Voor je gevoel heb je geen keuze (want eten is geen optie), maar in feite ben je gewoon heel bang voor wat er gebeurt als je weer gaat eten. En die angst moet je ondergaan en dat is heel moeilijk. Beter worden bestaat naar mijn idee uit steeds vaker de goede keuze maken.
En dat dit ontzettend moeilijk is en niet zomaar gaat moge duidelijk zijn (ik wil dat ook zeker niet simpel laten lijken).
En hoe je die 'knop' omzet, daar ben ik nog niet helemaal uit....
Je brengt het wat bot, maar ik kan me er wel een beetje in vinden.
Ik vind nl ook dat je wel een keuze hebt (dat vond ik ook toen ik al die jaren ziek was). Je kiest niet ervoor om ziek te worden Ik geloof dat dit je overkomt. Eer je het door hebt zit je er al te diep in. Maar je 'kiest' wel om erin te blijven. Dit klinkt wat zwartwit en je kunt niet zomaar zeggen "nu kies ik ervoor om beter te worden" en dan ben je beter. Maar je kiest vele keren en je moet leren de goede keuzes te maken. Toen ik ziek wa, wilde ik dat wel, maar 'kon' ik het niet (realistisch gezien kon het wel, maar voor mijn gevoel niet).
Voor je gevoel heb je geen keuze (want eten is geen optie), maar in feite ben je gewoon heel bang voor wat er gebeurt als je weer gaat eten. En die angst moet je ondergaan en dat is heel moeilijk. Beter worden bestaat naar mijn idee uit steeds vaker de goede keuze maken.
En dat dit ontzettend moeilijk is en niet zomaar gaat moge duidelijk zijn (ik wil dat ook zeker niet simpel laten lijken).
En hoe je die 'knop' omzet, daar ben ik nog niet helemaal uit....
maandag 17 november 2008 om 20:22
Hoi Giggle,
Ik ga hier geen heel verhaal opschrijven, maar wil je toch even heel veel sterkte en succes wensen. Ik heb ook vrij erstige anorexia gehad (zeer laag gewicht en na opname jaren achter elkaar door gemodderd om van de eetproblemen en depressie af te komen) maar ik ben ook hersteld. Je kunt het dus echt. Raak de moed niet kwijt, het leven zonder eetstoornis is meer dan de moeite waard.
Ik ga hier geen heel verhaal opschrijven, maar wil je toch even heel veel sterkte en succes wensen. Ik heb ook vrij erstige anorexia gehad (zeer laag gewicht en na opname jaren achter elkaar door gemodderd om van de eetproblemen en depressie af te komen) maar ik ben ook hersteld. Je kunt het dus echt. Raak de moed niet kwijt, het leven zonder eetstoornis is meer dan de moeite waard.
