Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
dinsdag 18 november 2008 om 13:50
Lieve mensen, ik begrijp dat een groot gedeelte het niet met mij eens is.
Ik heb niet alles meer gelezen maar alleen een aantal berichten en dan is het mij duidelijk dat ik volgens een aantal mensen "geen verstand heb van waar ik over praat"
Graag wil ik het volgende met jullie delen.
Wellicht komen jullie dan ook tot de conclusie dat het wel makkelijk kan.
Het wordt alleen een klein beetje zweverig gebracht. :/
(beste hypnotiseur ter wereld yadda yadda terwijl het niets met hypnose te maken heeft, sterker nog, hypnose bestaat niet als zodanig) maar het schijnt een tv programma te worden en daar is natuurlijk wel een bepaalde mate van sensatie "verplicht".
Mochten jullie ook de commentaren lezen bij de filmpjes dan zullen jullie zien dat dit soort "therapie" geen dag hoeft te duren maar slechts uren.
Verder wil ik niets bagataliseren maar..., ik weet uit eigen ervaring wat de kracht is van wat deze man doet en dus ook dat het echt werkt.
http://www.youtube.com/watch?v=s941m7CKft4
Ik heb niet alles meer gelezen maar alleen een aantal berichten en dan is het mij duidelijk dat ik volgens een aantal mensen "geen verstand heb van waar ik over praat"
Graag wil ik het volgende met jullie delen.
Wellicht komen jullie dan ook tot de conclusie dat het wel makkelijk kan.
Het wordt alleen een klein beetje zweverig gebracht. :/
(beste hypnotiseur ter wereld yadda yadda terwijl het niets met hypnose te maken heeft, sterker nog, hypnose bestaat niet als zodanig) maar het schijnt een tv programma te worden en daar is natuurlijk wel een bepaalde mate van sensatie "verplicht".
Mochten jullie ook de commentaren lezen bij de filmpjes dan zullen jullie zien dat dit soort "therapie" geen dag hoeft te duren maar slechts uren.
Verder wil ik niets bagataliseren maar..., ik weet uit eigen ervaring wat de kracht is van wat deze man doet en dus ook dat het echt werkt.
http://www.youtube.com/watch?v=s941m7CKft4
dinsdag 18 november 2008 om 14:26
quote:bosaapje schreef op 17 november 2008 @ 17:12:
Lieve Giggle, zo knap van je dat je reacties durft te geven. Dit zegt een heleboel over jou en het belangrijkste is dat je je kop niet in het zand steekt. Je weet dat je er iets aan moet doen en zover ik het nu bekijk zul je er ook voor gaan hoe moeilijk het ook is.
Al eerder vroeg je of ik kwaad was op mijn moeder. Natuurlijk ben ik kwaad geweest, dit had echter geen zin. Zelf heb ik immers besloten om bewust niet meer te gaan eten dus werd het mijn eigen verantwoordelijkheid. Dit zag ik gelukkig vrij gauw in en dat heeft ook bijgedragen aan meer motivatie om er voor te gaan.
Ik denk dat alle moeders het beste met hun kinderen voorhebben en het zelf ook niet vaak weten. Zo ook mijn moeder. De relatie met mijn moeder is een tijd slecht geweest maar ik moet zeggen dat ze steeds milder wordt en steeds meer laat voelen dat ik als dochter welkom ben. Dit doet mij enorm goed.
Het enigste wat ik niet kan met haar is over vroeger praten want ze ontkend alles. Dat maakt het super moeilijk dus dat laat ik maar. Ook mijn zus heeft intussen geleerd om te genieten van het heden en het verleden maar te vergeten, hoe moeilijk dat ook is.
Bosaapje: Bedankt voor je openhartigheid. Dat doet me enorm goed. Ik vind het heel knap hoe je de situatie met je moeder beschrijft. Het geeft maar aan hoe realistisch je kan zijn over jezelf en ook over je moeder. Gelukkig staat dit niet meer tussen jullie in, al zal er altijd wel een lastigere situatie zijn als het op die tijd aankomt. Ik begrijp heel goed dat je het daar dan ook liever niet meer met haar over hebt. Jij hebt voor jezelf gekozen en dat is heel bijzonder! Dat wil ik ook gaan doen en niet meer steeds zo nadenken over wat anderen wel niet van me denken en zeggen. Ze doen maar, maar diep in m'n hart weet ik zelf ook wel dat dat alleen maar mijn eigen gedachtes zijn die denken dat die mensen dat zeggen en hoeft dus helemaal geen waarheid te zijn.
Heb jij nog last van je vroegere eetstoornis? Of ben je echt weer van jezelf gaan houden en is dit echt verleden tijd? Heb je verder daar nog hulp in? En vind je het niet eng om jouw kinderen bij je moeder alleen te laten in angst dat hun misschien hetzelfde overkomt?
Sorry voor al mijn vragen en als je ze liever niet beantwoord dan begrijp ik dat heel erg goed. Jullie zijn mijn voorbeeld! (f)
Lieve Giggle, zo knap van je dat je reacties durft te geven. Dit zegt een heleboel over jou en het belangrijkste is dat je je kop niet in het zand steekt. Je weet dat je er iets aan moet doen en zover ik het nu bekijk zul je er ook voor gaan hoe moeilijk het ook is.
Al eerder vroeg je of ik kwaad was op mijn moeder. Natuurlijk ben ik kwaad geweest, dit had echter geen zin. Zelf heb ik immers besloten om bewust niet meer te gaan eten dus werd het mijn eigen verantwoordelijkheid. Dit zag ik gelukkig vrij gauw in en dat heeft ook bijgedragen aan meer motivatie om er voor te gaan.
Ik denk dat alle moeders het beste met hun kinderen voorhebben en het zelf ook niet vaak weten. Zo ook mijn moeder. De relatie met mijn moeder is een tijd slecht geweest maar ik moet zeggen dat ze steeds milder wordt en steeds meer laat voelen dat ik als dochter welkom ben. Dit doet mij enorm goed.
Het enigste wat ik niet kan met haar is over vroeger praten want ze ontkend alles. Dat maakt het super moeilijk dus dat laat ik maar. Ook mijn zus heeft intussen geleerd om te genieten van het heden en het verleden maar te vergeten, hoe moeilijk dat ook is.
Bosaapje: Bedankt voor je openhartigheid. Dat doet me enorm goed. Ik vind het heel knap hoe je de situatie met je moeder beschrijft. Het geeft maar aan hoe realistisch je kan zijn over jezelf en ook over je moeder. Gelukkig staat dit niet meer tussen jullie in, al zal er altijd wel een lastigere situatie zijn als het op die tijd aankomt. Ik begrijp heel goed dat je het daar dan ook liever niet meer met haar over hebt. Jij hebt voor jezelf gekozen en dat is heel bijzonder! Dat wil ik ook gaan doen en niet meer steeds zo nadenken over wat anderen wel niet van me denken en zeggen. Ze doen maar, maar diep in m'n hart weet ik zelf ook wel dat dat alleen maar mijn eigen gedachtes zijn die denken dat die mensen dat zeggen en hoeft dus helemaal geen waarheid te zijn.
Heb jij nog last van je vroegere eetstoornis? Of ben je echt weer van jezelf gaan houden en is dit echt verleden tijd? Heb je verder daar nog hulp in? En vind je het niet eng om jouw kinderen bij je moeder alleen te laten in angst dat hun misschien hetzelfde overkomt?
Sorry voor al mijn vragen en als je ze liever niet beantwoord dan begrijp ik dat heel erg goed. Jullie zijn mijn voorbeeld! (f)
dinsdag 18 november 2008 om 14:29
quote:RickyT schreef op 18 november 2008 @ 13:50:
Lieve mensen, ik begrijp dat een groot gedeelte het niet met mij eens is.
Ik heb niet alles meer gelezen maar alleen een aantal berichten en dan is het mij duidelijk dat ik volgens een aantal mensen "geen verstand heb van waar ik over praat"
Graag wil ik het volgende met jullie delen.
Wellicht komen jullie dan ook tot de conclusie dat het wel makkelijk kan.
Het wordt alleen een klein beetje zweverig gebracht. :/
(beste hypnotiseur ter wereld yadda yadda terwijl het niets met hypnose te maken heeft, sterker nog, hypnose bestaat niet als zodanig) maar het schijnt een tv programma te worden en daar is natuurlijk wel een bepaalde mate van sensatie "verplicht".
Mochten jullie ook de commentaren lezen bij de filmpjes dan zullen jullie zien dat dit soort "therapie" geen dag hoeft te duren maar slechts uren.
Verder wil ik niets bagataliseren maar..., ik weet uit eigen ervaring wat de kracht is van wat deze man doet en dus ook dat het echt werkt.
http://www.youtube.com/watch?v=s941m7CKft4RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik niet oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
Lieve mensen, ik begrijp dat een groot gedeelte het niet met mij eens is.
Ik heb niet alles meer gelezen maar alleen een aantal berichten en dan is het mij duidelijk dat ik volgens een aantal mensen "geen verstand heb van waar ik over praat"
Graag wil ik het volgende met jullie delen.
Wellicht komen jullie dan ook tot de conclusie dat het wel makkelijk kan.
Het wordt alleen een klein beetje zweverig gebracht. :/
(beste hypnotiseur ter wereld yadda yadda terwijl het niets met hypnose te maken heeft, sterker nog, hypnose bestaat niet als zodanig) maar het schijnt een tv programma te worden en daar is natuurlijk wel een bepaalde mate van sensatie "verplicht".
Mochten jullie ook de commentaren lezen bij de filmpjes dan zullen jullie zien dat dit soort "therapie" geen dag hoeft te duren maar slechts uren.
Verder wil ik niets bagataliseren maar..., ik weet uit eigen ervaring wat de kracht is van wat deze man doet en dus ook dat het echt werkt.
http://www.youtube.com/watch?v=s941m7CKft4RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik niet oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
dinsdag 18 november 2008 om 14:33
DJT en Runner: Dank voor jullie reacties. Dat ik niet de enige ben (al weet ik dat natuurlijk ook wel, maar het voelt soms zo eenzaam) sterkt mij enorm. En de verhalen dat jullie dus 'genezen' zijn vind ik des te mooier en opent mijn ogen ook des te meer! Ik wil er vanaf en daar ga ik dus voor vechten! Al vind ik het vooral nu met al die komende feestdagen overdreven etentjes zoooo ontzettend moeilijk! Hebben jullie daar misschien nog tips voor hoe ik die het beste kan aangaan?
Heel erg bedankt voor jullie woorden!
Heel erg bedankt voor jullie woorden!
dinsdag 18 november 2008 om 14:43
RickyT, natuurlijk moet iemand ergens wel vanaf willen geraken, en er zullen ook vast mensen zijn met anorexia die puur aandacht trekken.
Maar van roken is een stuk makkelijker af te komen dan een eetstoornis. Ik heb geen eetstoornis (nou ja, velen zullen denken van wel als ze mijn eetpatroon zien, maar goed) maar weet wel hoe het is verslaafd te zijn aan destructief gedrag (automutilatie). Nee het is niet rationeel, niet gezond, niet normaal, maar het is extreem hardnekkig, zo'n verslaving.
Ik ben extreem mager geweest, ik woog 46 kilo bij 1.70m. Ommekeer kwam toen mijn vader extreem kwaad werd en zei dat ik zo achterlijk mager was dat ik leek op iemand uit een concentratiekamp. Ook de arts had in mijn rapport gezet dat ik anorexia had, en daar was ik heel kwaad over. Ik heb er in 1 maand tijd 6 kilo aangegeten (heel moeilijk!) en weeg nu dus 52 kilo, wat volgens de statistieken nog steeds ondergewicht is, maar ik ben er blij mee.
Anorexia heb ik zelf nooit echt kunnen begrijpen (geen waardeoordeel!). Zo mager zijn is niet mooi, en ik wil vooral mooi zijn (at all costs). Maar goed, ik heb zelf ernstige acne gehad en toen het weg was (dmv medicijnen), zag ik nog steeds een puistenkop in de spiegel. Je psyche kan je aardig voor de gek houden. En jezelf bewerken met een scherp mes is natuurlijk ook hartstikke mesjogge. Ik ben succesvol afgekickt van allerhande drugs, maar afkicken van een lichamelijke reactie op psychische onmacht of pijn is ontzettend lastig. Op de een of andere manier moet je bepaalde emoties loskoppelen van gedrag (overeten, kotsen, niet-eten). In mijn geval dus snijden. Ik wil niet zeuren over automutilatie hoor maar ik denk dat anorexia ook valt onder zelfdestructief gedrag, en het daarom wel te vergelijken is.
Sterkte! Hoeveel weeg je nu en welk BMI heb je? Of wil je dat niet zeggen?
Maar van roken is een stuk makkelijker af te komen dan een eetstoornis. Ik heb geen eetstoornis (nou ja, velen zullen denken van wel als ze mijn eetpatroon zien, maar goed) maar weet wel hoe het is verslaafd te zijn aan destructief gedrag (automutilatie). Nee het is niet rationeel, niet gezond, niet normaal, maar het is extreem hardnekkig, zo'n verslaving.
Ik ben extreem mager geweest, ik woog 46 kilo bij 1.70m. Ommekeer kwam toen mijn vader extreem kwaad werd en zei dat ik zo achterlijk mager was dat ik leek op iemand uit een concentratiekamp. Ook de arts had in mijn rapport gezet dat ik anorexia had, en daar was ik heel kwaad over. Ik heb er in 1 maand tijd 6 kilo aangegeten (heel moeilijk!) en weeg nu dus 52 kilo, wat volgens de statistieken nog steeds ondergewicht is, maar ik ben er blij mee.
Anorexia heb ik zelf nooit echt kunnen begrijpen (geen waardeoordeel!). Zo mager zijn is niet mooi, en ik wil vooral mooi zijn (at all costs). Maar goed, ik heb zelf ernstige acne gehad en toen het weg was (dmv medicijnen), zag ik nog steeds een puistenkop in de spiegel. Je psyche kan je aardig voor de gek houden. En jezelf bewerken met een scherp mes is natuurlijk ook hartstikke mesjogge. Ik ben succesvol afgekickt van allerhande drugs, maar afkicken van een lichamelijke reactie op psychische onmacht of pijn is ontzettend lastig. Op de een of andere manier moet je bepaalde emoties loskoppelen van gedrag (overeten, kotsen, niet-eten). In mijn geval dus snijden. Ik wil niet zeuren over automutilatie hoor maar ik denk dat anorexia ook valt onder zelfdestructief gedrag, en het daarom wel te vergelijken is.
Sterkte! Hoeveel weeg je nu en welk BMI heb je? Of wil je dat niet zeggen?
dinsdag 18 november 2008 om 15:59
quote:Giggle schreef op 18 november 2008 @ 14:29:
[...]
RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik niet oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
Uiteraard bedoel ik het goed.
Het was niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen maar wakker te maken inderdaad.
Als je de filmpjes bekijkt zal je ook zien dat het "er bij hoort" zeg maar.
Ik kon ook zeggen, "jeetje wat erg, daar kom je nooit meer van af"
Maar daar heb je niets aan. =)
Overigens blijf ik bij wat ik zei over mensen met kanker.
Mijn opa had een stuk langer geleefd als hij niet in het ziekenhuis terecht was gekomen met een gebroken heup en ze daar allerlei vormen van kanker hadden geconstateerd, daar ben ik heilig van overtuigd.
Er zijn zelfs gevallen bekent van een totale genezing.
Iemand die kanker had en door de arts verteld werd dat hij naar huis mocht (want zijn laatste weken thuis doorbrengen was beter) was er van overtuigd dat hij dus genezen was, en hij leefde nog lang en gelukkig.
Ik wil niet zeggen dat dit voor iedereen het geval is maar ik zuig dit niet uit mijn duim.
Als je niet weet dat iets niet kan, dan kan het "gewoon".
Dat is de strekking zeg maar.
Ik wens je veel plezier bij het terugkeren naar een voor jou normaal eetpatroon en een gezond en gelukkig leven!
[...]
RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik niet oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
Uiteraard bedoel ik het goed.
Het was niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen maar wakker te maken inderdaad.
Als je de filmpjes bekijkt zal je ook zien dat het "er bij hoort" zeg maar.
Ik kon ook zeggen, "jeetje wat erg, daar kom je nooit meer van af"
Maar daar heb je niets aan. =)
Overigens blijf ik bij wat ik zei over mensen met kanker.
Mijn opa had een stuk langer geleefd als hij niet in het ziekenhuis terecht was gekomen met een gebroken heup en ze daar allerlei vormen van kanker hadden geconstateerd, daar ben ik heilig van overtuigd.
Er zijn zelfs gevallen bekent van een totale genezing.
Iemand die kanker had en door de arts verteld werd dat hij naar huis mocht (want zijn laatste weken thuis doorbrengen was beter) was er van overtuigd dat hij dus genezen was, en hij leefde nog lang en gelukkig.
Ik wil niet zeggen dat dit voor iedereen het geval is maar ik zuig dit niet uit mijn duim.
Als je niet weet dat iets niet kan, dan kan het "gewoon".
Dat is de strekking zeg maar.
Ik wens je veel plezier bij het terugkeren naar een voor jou normaal eetpatroon en een gezond en gelukkig leven!
dinsdag 18 november 2008 om 16:01
quote:Digitalis schreef op 18 november 2008 @ 14:43:
Ik ben extreem mager geweest, ik woog 46 kilo bij 1.70m. Ommekeer kwam toen mijn vader extreem kwaad werd en zei dat ik zo achterlijk mager was dat ik leek op iemand uit een concentratiekamp. Ook de arts had in mijn rapport gezet dat ik anorexia had, en daar was ik heel kwaad over. Ik heb er in 1 maand tijd 6 kilo aangegeten (heel moeilijk!) en weeg nu dus 52 kilo, wat volgens de statistieken nog steeds ondergewicht is, maar ik ben er blij mee.
Een gevalletje "opzouten met dat gezeik" dus.
Ja, dat kan ook goed werken.
Maar valt je niet op dat door die hardheid je juist besluit to actie?
Ik ben extreem mager geweest, ik woog 46 kilo bij 1.70m. Ommekeer kwam toen mijn vader extreem kwaad werd en zei dat ik zo achterlijk mager was dat ik leek op iemand uit een concentratiekamp. Ook de arts had in mijn rapport gezet dat ik anorexia had, en daar was ik heel kwaad over. Ik heb er in 1 maand tijd 6 kilo aangegeten (heel moeilijk!) en weeg nu dus 52 kilo, wat volgens de statistieken nog steeds ondergewicht is, maar ik ben er blij mee.
Een gevalletje "opzouten met dat gezeik" dus.
Ja, dat kan ook goed werken.
Maar valt je niet op dat door die hardheid je juist besluit to actie?
dinsdag 18 november 2008 om 16:04
Ohja RikkeTik, tuurlijk helpt de befaamde schop onder den hol in veel gevallen. Maar sommige zaken liggen nogal complex. Ik had immers geen anorexia. Ik was mijn eetlust gewoon verloren.
Maar als iemand me zegt: stoppen met dat gesnij, dan denk ik: ja, inderdaad. Maar ermee stoppen is veel moeilijker. Ik hoef ook zeker geen medelijden of zalvende woorden hoor.
Maar als iemand me zegt: stoppen met dat gesnij, dan denk ik: ja, inderdaad. Maar ermee stoppen is veel moeilijker. Ik hoef ook zeker geen medelijden of zalvende woorden hoor.
dinsdag 18 november 2008 om 16:10
quote:Giggle schreef op 18 november 2008 @ 14:29:
[...]
RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
[...]
RickyT: Ik ga morgen eens naar dat filpmje kijken want ik ben wel erg benieuwd. Ook zal ik oprecht kijken en niet meteen 'struikelen' over de sensatie die nodig was voor de tv op het filmpje. Ik denk dat je het allemaal uit een goed hart bedoelde en daar ben ik je dankbaar voor. Misschien kun je in het vervolg proberen om iets minder 'hard' te zijn in je woorden al is dat natuurlijk je goed recht en soms kan dat natuurlijk ook juist z'n effect hebben en mensen wakker schudden. Ik snap dat wel, maar dat deel over kanker vond ik gewoon net iets te hard. Hopelijk heb jij daar dan ook begrip voor.
dinsdag 18 november 2008 om 16:11
quote:Digitalis schreef op 18 november 2008 @ 14:43:
Je psyche kan je aardig voor de gek houden. En jezelf bewerken met een scherp mes is natuurlijk ook hartstikke mesjogge. Ik ben succesvol afgekickt van allerhande drugs, maar afkicken van een lichamelijke reactie op psychische onmacht of pijn is ontzettend lastig. Op de een of andere manier moet je bepaalde emoties loskoppelen van gedrag (overeten, kotsen, niet-eten). In mijn geval dus snijden. Ik wil niet zeuren over automutilatie hoor maar ik denk dat anorexia ook valt onder zelfdestructief gedrag, en het daarom wel te vergelijken is.
Precies mijn punt.
Denk positief, anders gaat je onderbewuste vanzelf tegen je aan lopen zeiken en daar wordt je niet vrolijk van, met alle gevolgen van dien.
Maar wees vooral blij met jezelf zoals je bent, iedereen is anders en schoonheid zit echt aan de binnenkant en het kan me niet schelen wie er anders beweert.
Anorexia is inderdaad ook een vorm van automutilatie.
Als je dat nog doet en ik zeg "je lijkt wel een snijplank"
Is dat dan hard en zielig of wil ik je helpen het niet meer te doen?
Ik hoop dat je door hebt dat het geen oplossing is voor een evt. probleem.
Basis van de "therapie" uit de filmpjes: heb je een probleem, zoek een oplossing.
Werkt die oplossing niet, zoek een andere oplossing, net zo lang tot je er een hebt gevonden die wel werkt!!!!
Ook voor jou (maar eigenlijk iedereen) veel geluk, plezier en een goede gezondheid!
Je psyche kan je aardig voor de gek houden. En jezelf bewerken met een scherp mes is natuurlijk ook hartstikke mesjogge. Ik ben succesvol afgekickt van allerhande drugs, maar afkicken van een lichamelijke reactie op psychische onmacht of pijn is ontzettend lastig. Op de een of andere manier moet je bepaalde emoties loskoppelen van gedrag (overeten, kotsen, niet-eten). In mijn geval dus snijden. Ik wil niet zeuren over automutilatie hoor maar ik denk dat anorexia ook valt onder zelfdestructief gedrag, en het daarom wel te vergelijken is.
Precies mijn punt.
Denk positief, anders gaat je onderbewuste vanzelf tegen je aan lopen zeiken en daar wordt je niet vrolijk van, met alle gevolgen van dien.
Maar wees vooral blij met jezelf zoals je bent, iedereen is anders en schoonheid zit echt aan de binnenkant en het kan me niet schelen wie er anders beweert.
Anorexia is inderdaad ook een vorm van automutilatie.
Als je dat nog doet en ik zeg "je lijkt wel een snijplank"
Is dat dan hard en zielig of wil ik je helpen het niet meer te doen?
Ik hoop dat je door hebt dat het geen oplossing is voor een evt. probleem.
Basis van de "therapie" uit de filmpjes: heb je een probleem, zoek een oplossing.
Werkt die oplossing niet, zoek een andere oplossing, net zo lang tot je er een hebt gevonden die wel werkt!!!!
Ook voor jou (maar eigenlijk iedereen) veel geluk, plezier en een goede gezondheid!
dinsdag 18 november 2008 om 16:12
Oh sorry, ik had een woordje 'niet' teveel neergezet terwijl ik juist wel oprecht wil kijken en dus het filmpje het voordeel van de twijfel geef.
Over jouw denkwijze wat betreft de mensen die kanker hebben ga ik verder niet in. Tuurlijk is je eigen overtuiging en daardoor vechterslust van belang bij een genezingsproces, maar het is helaas niet de garantie dat je dan daadwerkelijk zal genezen. Maar ik begrijp wat je ermee wilt zeggen.
Over jouw denkwijze wat betreft de mensen die kanker hebben ga ik verder niet in. Tuurlijk is je eigen overtuiging en daardoor vechterslust van belang bij een genezingsproces, maar het is helaas niet de garantie dat je dan daadwerkelijk zal genezen. Maar ik begrijp wat je ermee wilt zeggen.
dinsdag 18 november 2008 om 16:14
quote:Digitalis schreef op 18 november 2008 @ 16:04:
Maar als iemand me zegt: stoppen met dat gesnij, dan denk ik: ja, inderdaad. Maar ermee stoppen is veel moeilijker. Ik hoef ook zeker geen medelijden of zalvende woorden hoor.
Nee, zalvende woorden en medelij helpen niet.
Er strontziek van zijn wel.
Wanneer wordt je het nu eens spuugzat?
Maar als iemand me zegt: stoppen met dat gesnij, dan denk ik: ja, inderdaad. Maar ermee stoppen is veel moeilijker. Ik hoef ook zeker geen medelijden of zalvende woorden hoor.
Nee, zalvende woorden en medelij helpen niet.
Er strontziek van zijn wel.
Wanneer wordt je het nu eens spuugzat?
dinsdag 18 november 2008 om 16:15
Sabrina: Weer een hoopgever Wat ontzettend fijn dat je er helemaal van genezen bent zeg! Dat lijkt voor mij bijna ongelovelijk en wens ook echt dat ik dat zal bereiken. Wel ben ik al heel wat verder dan andere met een eetstoornis en durf ik heel veel wel en mergel ik mezelf iig niet nog meer uit. Eigenlijk is mijn denkwijze volkomen 'normaal' en eet ik goed, alleen de stap van het aankomen vind ik zo enorm lastig. Maar volgens mij kom ik nooit aan zonder schuldgevoelens dus moet ik dat maar accepteren en even hard zijn voor mezelf. Het blijft een rotziekte! Ik ben je dankbaar voor je woorden!
dinsdag 18 november 2008 om 16:19
quote:RickyT schreef op 18 november 2008 @ 16:14:
[...]
Nee, zalvende woorden en medelij helpen niet.
Er strontziek van zijn wel.
Wanneer wordt je het nu eens spuugzat?
Als ik m'n arm eraf heb gehakt Ik zit niet hele dagen met een mes te frunniken ofzo, maar het is wel een neiging die eigenlijk nooit meer weggaat. Een alcoholist blijft in de regel ook gevoelig voor alcoholisme. Sja. Het kan verkeren hoor.
Maar dat eeuwige positivo-gebeuren maakt me trouwens pas echt strontziek. Kanker kun je niet wegdenken. Je kunt wel proberen snel te genezen, maar vanuit je positiviteit een hele ziekte wegstralen of whateffer is schier onmogelijk. Bovendien impliceert het dat het je eigen rotschuld is als je er toch aan doodgaat. Da's wat minder leuk.
[...]
Nee, zalvende woorden en medelij helpen niet.
Er strontziek van zijn wel.
Wanneer wordt je het nu eens spuugzat?
Als ik m'n arm eraf heb gehakt Ik zit niet hele dagen met een mes te frunniken ofzo, maar het is wel een neiging die eigenlijk nooit meer weggaat. Een alcoholist blijft in de regel ook gevoelig voor alcoholisme. Sja. Het kan verkeren hoor.
Maar dat eeuwige positivo-gebeuren maakt me trouwens pas echt strontziek. Kanker kun je niet wegdenken. Je kunt wel proberen snel te genezen, maar vanuit je positiviteit een hele ziekte wegstralen of whateffer is schier onmogelijk. Bovendien impliceert het dat het je eigen rotschuld is als je er toch aan doodgaat. Da's wat minder leuk.
dinsdag 18 november 2008 om 16:20
Digitalis: Eigenlijk moet ik bekennen dat ik een 'stille' fan ben van je! Ik vind jouw schrijfwijze en kijk op sommige dingen echt grandioos! Ook vind ik je echt een superstoere vrouw, ook hoe je je aankomen hebt aangepakt. Gelukkig was het bij jou geen anorexia en dat maakt het aankomen denk ik ook een stuk minder complex. Maar desalniettemin heb je dat maar wel even mooi geflikt!
Wat je schreef heeft me echt aan het denken gezet en ik kan er denk ik wel wat mee voor mezelf. Beetje vaag zo, maar hopelijk begrijp je wel wat ik bedoel.
Ben je nu wel volkomen genezen van destructief gedrag? Ik ben het met je eens dat anorexia dat in zekere zin ook is. Sterker nog, ik deel de mening met jou dat ik dat magere lijf van mij gewoon erg lelijk vind en dat ik juist een mooi, slank lichaam wil met mijn vrouwelijkheden terug! Maar dat verstand en gevoel is bij mij ernstig in gevecht helaas en dan die stap durven te zetten na daadwerkelijk aankomen vind ik zoooo moeilijk!
Wat je schreef heeft me echt aan het denken gezet en ik kan er denk ik wel wat mee voor mezelf. Beetje vaag zo, maar hopelijk begrijp je wel wat ik bedoel.
Ben je nu wel volkomen genezen van destructief gedrag? Ik ben het met je eens dat anorexia dat in zekere zin ook is. Sterker nog, ik deel de mening met jou dat ik dat magere lijf van mij gewoon erg lelijk vind en dat ik juist een mooi, slank lichaam wil met mijn vrouwelijkheden terug! Maar dat verstand en gevoel is bij mij ernstig in gevecht helaas en dan die stap durven te zetten na daadwerkelijk aankomen vind ik zoooo moeilijk!
dinsdag 18 november 2008 om 16:22
quote:Digitalis schreef op 18 november 2008 @ 16:19:
[...]
. Bovendien impliceert het dat het je eigen rotschuld is als je er toch aan doodgaat. Da's wat minder leuk.
EEK! nee!!
Dat beweer ik niet en ik ben het ook eens met je dat dat niet het geval is, in tegendeel.
Overigens heb ik al van heel wat mensen afscheid moeten nemen die kanker hadden.
Maar ik weiger om er zielig over te doen en ik weet waar mensen toe in staat zijn.
[...]
. Bovendien impliceert het dat het je eigen rotschuld is als je er toch aan doodgaat. Da's wat minder leuk.
EEK! nee!!
Dat beweer ik niet en ik ben het ook eens met je dat dat niet het geval is, in tegendeel.
Overigens heb ik al van heel wat mensen afscheid moeten nemen die kanker hadden.
Maar ik weiger om er zielig over te doen en ik weet waar mensen toe in staat zijn.
dinsdag 18 november 2008 om 16:27
quote:RickyT schreef op 18 november 2008 @ 16:24:
[...]
sorry dat ik mij er weer tegenaan bemoei maar.., welke stap?
Hey bemoeial opzouten nou... ...
Tja welke stap...probeer je me uit te lullen soms? Lukt je niet nee sorry, ik begin een beetje melig te worden geloof ik.
Nou die stap dat van meer eten en dus daadwerkelijk gaan voelen dat je broeker gaan zitten en ik een megabolle kop krijg. Sterker nog, ik krijg nu al vaak te horen dat ik al zo'n gezellige bolle toet heb ondanks dat ik veel te mager ben...zucht...wil ik echt niet horen maar de waarheid is hard he.
Maar goed, wat zei je ook alweer? Fuck de rest, moet ik dan nu een snor opplakken?
[...]
sorry dat ik mij er weer tegenaan bemoei maar.., welke stap?
Hey bemoeial opzouten nou... ...
Tja welke stap...probeer je me uit te lullen soms? Lukt je niet nee sorry, ik begin een beetje melig te worden geloof ik.
Nou die stap dat van meer eten en dus daadwerkelijk gaan voelen dat je broeker gaan zitten en ik een megabolle kop krijg. Sterker nog, ik krijg nu al vaak te horen dat ik al zo'n gezellige bolle toet heb ondanks dat ik veel te mager ben...zucht...wil ik echt niet horen maar de waarheid is hard he.
Maar goed, wat zei je ook alweer? Fuck de rest, moet ik dan nu een snor opplakken?
dinsdag 18 november 2008 om 16:28
quote:Giggle schreef op 18 november 2008 @ 16:27:
[...]
Hey bemoeial opzouten nou... ...
Tja welke stap...probeer je me uit te lullen soms? Lukt je niet nee sorry, ik begin een beetje melig te worden geloof ik.
Nou die stap dat van meer eten en dus daadwerkelijk gaan voelen dat je broeker strakker gaan zitten en ik een megabolle kop krijg. Sterker nog, ik krijg nu al vaak te horen dat ik al zo'n gezellige bolle toet heb ondanks dat ik veel te mager ben...zucht...wil ik echt niet horen maar de waarheid is hard he.
Maar goed, wat zei je ook alweer? Fuck de rest, moet ik dan nu een snor opplakken?
[...]
Hey bemoeial opzouten nou... ...
Tja welke stap...probeer je me uit te lullen soms? Lukt je niet nee sorry, ik begin een beetje melig te worden geloof ik.
Nou die stap dat van meer eten en dus daadwerkelijk gaan voelen dat je broeker strakker gaan zitten en ik een megabolle kop krijg. Sterker nog, ik krijg nu al vaak te horen dat ik al zo'n gezellige bolle toet heb ondanks dat ik veel te mager ben...zucht...wil ik echt niet horen maar de waarheid is hard he.
Maar goed, wat zei je ook alweer? Fuck de rest, moet ik dan nu een snor opplakken?
dinsdag 18 november 2008 om 16:30
Hoi Giggle,
Het is heel wat dat je hardop zegt dat je anorexia hebt. Dat vereist de nodige moed.Ik heb ook anorexia en boulima gehad. Een hele tijd geleden. Ik ben nu 49 en had het toen ik begin/midden 20 was. Er was toen nog niet veel over bekend en ik had het gevoel dat ik "gek" aan het worden was. Ik wilde magerder worden en ging juist mega veel eten.Ik ben toen naar de bieb gegaan en heb elk boek over dit onderwerp meegenomen om inzicht in het probleem te krijgen. Ik heb mezelf er letterlijk uitgevochten en dat heeft een paar jaar geduurd; achteraf schijnt dat een "knappe klus" geweest te zijn omdat je er eigenlijk altijd hulp bij nodig hebt.
Direct kan ik je niet helpen alleen kan ik je vertellen wat mij heeft geholpen en dat was:
-perfectionisme proberen te verminderen
-proberen niet te kritisch naar jezelf te kijken want zoals jij jezelf ziet zo kritisch ziet een ander je nooit.
-proberen in te zien dat je meer bent dan je gewicht.
- jezelf leuker,genoeg en mooier te vinden dan tijdens slechte dagen
Ik weet dat het een heel proces is. Het zelfbeeld wat meestal verstoord is moet hersteld worden en dat heeft ook zo z'n oorzaak (de beschadiging).
Meis ik wens je veel kracht en door het te benoemen heb je een van de belangrijkste stappen gezet.Begin maar met te accepteren dat je een eetstoornis hebt in plaats er tegen te vechten. Je moet niet meer hard voor jezelf zijn maar juist veel liever.Dat is het begin van het herstel omdat je al die jaren snoeihard voor jezelf bent geweest.
Het zal je zeker gaan lukken, er zijn velen voor jou die eraf zijn gekomen alleen gaat het niet van de ene op de andere dag.
Geef jezelf de tijd en zet jezelf niet onder druk en veroordeel jezelf niet als het een dag minder gaat maar beloon jezelf dat je bent begonnen aan een proces wat best zwaar is en dan mag het ook af en toe een dagje minder gaan
Het is heel wat dat je hardop zegt dat je anorexia hebt. Dat vereist de nodige moed.Ik heb ook anorexia en boulima gehad. Een hele tijd geleden. Ik ben nu 49 en had het toen ik begin/midden 20 was. Er was toen nog niet veel over bekend en ik had het gevoel dat ik "gek" aan het worden was. Ik wilde magerder worden en ging juist mega veel eten.Ik ben toen naar de bieb gegaan en heb elk boek over dit onderwerp meegenomen om inzicht in het probleem te krijgen. Ik heb mezelf er letterlijk uitgevochten en dat heeft een paar jaar geduurd; achteraf schijnt dat een "knappe klus" geweest te zijn omdat je er eigenlijk altijd hulp bij nodig hebt.
Direct kan ik je niet helpen alleen kan ik je vertellen wat mij heeft geholpen en dat was:
-perfectionisme proberen te verminderen
-proberen niet te kritisch naar jezelf te kijken want zoals jij jezelf ziet zo kritisch ziet een ander je nooit.
-proberen in te zien dat je meer bent dan je gewicht.
- jezelf leuker,genoeg en mooier te vinden dan tijdens slechte dagen
Ik weet dat het een heel proces is. Het zelfbeeld wat meestal verstoord is moet hersteld worden en dat heeft ook zo z'n oorzaak (de beschadiging).
Meis ik wens je veel kracht en door het te benoemen heb je een van de belangrijkste stappen gezet.Begin maar met te accepteren dat je een eetstoornis hebt in plaats er tegen te vechten. Je moet niet meer hard voor jezelf zijn maar juist veel liever.Dat is het begin van het herstel omdat je al die jaren snoeihard voor jezelf bent geweest.
Het zal je zeker gaan lukken, er zijn velen voor jou die eraf zijn gekomen alleen gaat het niet van de ene op de andere dag.
Geef jezelf de tijd en zet jezelf niet onder druk en veroordeel jezelf niet als het een dag minder gaat maar beloon jezelf dat je bent begonnen aan een proces wat best zwaar is en dan mag het ook af en toe een dagje minder gaan
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
