Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
dinsdag 18 november 2008 om 16:34
quote:Giggle schreef op 18 november 2008 @ 16:20:
Digitalis: Eigenlijk moet ik bekennen dat ik een 'stille' fan ben van je! Ik vind jouw schrijfwijze en kijk op sommige dingen echt grandioos! Ook vind ik je echt een superstoere vrouw, ook hoe je je aankomen hebt aangepakt. Gelukkig was het bij jou geen anorexia en dat maakt het aankomen denk ik ook een stuk minder complex. Maar desalniettemin heb je dat maar wel even mooi geflikt!
Wat je schreef heeft me echt aan het denken gezet en ik kan er denk ik wel wat mee voor mezelf. Beetje vaag zo, maar hopelijk begrijp je wel wat ik bedoel.
Ben je nu wel volkomen genezen van destructief gedrag? Ik ben het met je eens dat anorexia dat in zekere zin ook is. Sterker nog, ik deel de mening met jou dat ik dat magere lijf van mij gewoon erg lelijk vind en dat ik juist een mooi, slank lichaam wil met mijn vrouwelijkheden terug! Maar dat verstand en gevoel is bij mij ernstig in gevecht helaas en dan die stap durven te zetten na daadwerkelijk aankomen vind ik zoooo moeilijk!
Wat lief!
Nee, ik ben niet genezen van zelfdestructief gedrag. Ik heb ook standaard een mes liggen. Dat geeft een enigszins veilig gevoel, dat het binnen handbereik is zeg maar. Idioot he? Ik vermeld het vooral omdat het ook zelfdestructief gedrag is (en ook de controle houden, wat dat betreft lijkt het in mijn optiek op anorexia), en omwille van het feit dat heel veel mensen automutilatie vokomen absurd vinden. Is het ook! Maar dat denken gezonde mensen ook van anorexia...snap je? Ik denk het ergens ook als ik eerlijk ben. Maar oordelen doe ik natuurlijk niet, want ik weet hoe het is om jezelf iets aan te doen. Mijn linkerpols is gewoon verminkt in feite en da's alles behalve fraai.
Aankomen vind ik stukken moeilijker dan afvallen. Tegen je zin eten is vreselijk en je wordt kotsmisselijk. Da's het fysieke gedeelte en dan komt het psychische aspect ook nog om de hoek koekeloeren. Het is ergens enorm veilig om je toestand te handhaven. In ernstiger periodes dacht ik altijd: als het me teveel wordt, dan kan ik nog altijd afreageren. Met een mes op mijn arm gaan zitten en maar sneden maken. Dat zal hetzelfde zijn met niet eten en daar de controle over hebben.
Natuurlijk zeggen mensen: gewoon eten! Maar da's niet het gemakkelijkste natuurlijk. Je lijf is al gewend aan een kleine hoeveelheid eten. Ik zit ook absoluut niet aan de gezonde hoeveelheid calorieen trouwens. Ik kan niet eens zoveel eten. Maar een BMI van 17 was ook niets voor mij (niet dat ik er nu gek veel boven zit, haha). Je hebt het altijd koud, je voelt je botten, menstruatie blijft uit en je hart werkt niet goed. Dat zit allemaal vanbinnen en is minder zichtbaar dan littekens natuurlijk, maar het lijkt me ook enger. Ik rook veel en daar maak ik me niet echt zorgen over. Maar ik heb ook tijden lang heel veel gedronken, tranquilzers gesnoept en met mijn neus in de coke gehangen. Dan merk je het effect meteen en dat is wel eng.
Van bepaalde middelen krijg je trouwens meer eetlust. Dat kan helpen, of een extra sadistisch middel zijn. Ik moest in ieder geval uiteindelijk wel toegeven aan de eetlust, zij het met mate.
Ik kende een meisje dat anorexia had, of iig begon te ontwikkelen. Zij wilde dat puur om mooi te zijn. Als dat het enige is, dan werkte mijn logica erg goed. Ik zei: wil je dat alleen jij jezelf mooi vindt, of dat anderen dat vinden? Want met een uitgemergeld lijf vindt niemand dat. Dat hielp (maar dat was eerlijk gezegd niet het grootste licht dat Intelligentie had voortgebracht ).
Digitalis: Eigenlijk moet ik bekennen dat ik een 'stille' fan ben van je! Ik vind jouw schrijfwijze en kijk op sommige dingen echt grandioos! Ook vind ik je echt een superstoere vrouw, ook hoe je je aankomen hebt aangepakt. Gelukkig was het bij jou geen anorexia en dat maakt het aankomen denk ik ook een stuk minder complex. Maar desalniettemin heb je dat maar wel even mooi geflikt!
Wat je schreef heeft me echt aan het denken gezet en ik kan er denk ik wel wat mee voor mezelf. Beetje vaag zo, maar hopelijk begrijp je wel wat ik bedoel.
Ben je nu wel volkomen genezen van destructief gedrag? Ik ben het met je eens dat anorexia dat in zekere zin ook is. Sterker nog, ik deel de mening met jou dat ik dat magere lijf van mij gewoon erg lelijk vind en dat ik juist een mooi, slank lichaam wil met mijn vrouwelijkheden terug! Maar dat verstand en gevoel is bij mij ernstig in gevecht helaas en dan die stap durven te zetten na daadwerkelijk aankomen vind ik zoooo moeilijk!
Wat lief!
Nee, ik ben niet genezen van zelfdestructief gedrag. Ik heb ook standaard een mes liggen. Dat geeft een enigszins veilig gevoel, dat het binnen handbereik is zeg maar. Idioot he? Ik vermeld het vooral omdat het ook zelfdestructief gedrag is (en ook de controle houden, wat dat betreft lijkt het in mijn optiek op anorexia), en omwille van het feit dat heel veel mensen automutilatie vokomen absurd vinden. Is het ook! Maar dat denken gezonde mensen ook van anorexia...snap je? Ik denk het ergens ook als ik eerlijk ben. Maar oordelen doe ik natuurlijk niet, want ik weet hoe het is om jezelf iets aan te doen. Mijn linkerpols is gewoon verminkt in feite en da's alles behalve fraai.
Aankomen vind ik stukken moeilijker dan afvallen. Tegen je zin eten is vreselijk en je wordt kotsmisselijk. Da's het fysieke gedeelte en dan komt het psychische aspect ook nog om de hoek koekeloeren. Het is ergens enorm veilig om je toestand te handhaven. In ernstiger periodes dacht ik altijd: als het me teveel wordt, dan kan ik nog altijd afreageren. Met een mes op mijn arm gaan zitten en maar sneden maken. Dat zal hetzelfde zijn met niet eten en daar de controle over hebben.
Natuurlijk zeggen mensen: gewoon eten! Maar da's niet het gemakkelijkste natuurlijk. Je lijf is al gewend aan een kleine hoeveelheid eten. Ik zit ook absoluut niet aan de gezonde hoeveelheid calorieen trouwens. Ik kan niet eens zoveel eten. Maar een BMI van 17 was ook niets voor mij (niet dat ik er nu gek veel boven zit, haha). Je hebt het altijd koud, je voelt je botten, menstruatie blijft uit en je hart werkt niet goed. Dat zit allemaal vanbinnen en is minder zichtbaar dan littekens natuurlijk, maar het lijkt me ook enger. Ik rook veel en daar maak ik me niet echt zorgen over. Maar ik heb ook tijden lang heel veel gedronken, tranquilzers gesnoept en met mijn neus in de coke gehangen. Dan merk je het effect meteen en dat is wel eng.
Van bepaalde middelen krijg je trouwens meer eetlust. Dat kan helpen, of een extra sadistisch middel zijn. Ik moest in ieder geval uiteindelijk wel toegeven aan de eetlust, zij het met mate.
Ik kende een meisje dat anorexia had, of iig begon te ontwikkelen. Zij wilde dat puur om mooi te zijn. Als dat het enige is, dan werkte mijn logica erg goed. Ik zei: wil je dat alleen jij jezelf mooi vindt, of dat anderen dat vinden? Want met een uitgemergeld lijf vindt niemand dat. Dat hielp (maar dat was eerlijk gezegd niet het grootste licht dat Intelligentie had voortgebracht ).
dinsdag 18 november 2008 om 16:41
dinsdag 18 november 2008 om 16:47
dinsdag 18 november 2008 om 16:51
Zeg RickyT, ik heb niets nodig en bovendien is NLP onwetenschappelijke meuk. Waarderen is er van mijn kant in ieder geval niet bij. Ik schrijf gewoon mijn ervaringen neer en heb eerlijk waar geen behoefte aan medelijden, meedenken of therapie-aanraders. To be fucking honest.
Ook wantrouw ik mensen die opeens het licht hebben gezien nogal. Dat vind ik echt eng. Je kunt ook niet het leed van iedereen aanpakken, dus doe dat ook niet.
Bagatelliseren is trouwens ook een kunst. Natuurlijk is het heilzaam om je probleem in kleine porties te verdelen, een soort systematische aanpak. Maar ernstig bagatelliseren help je niemand mee, me dunkt.
Anorexia vind ik overigens erger dan automutilatie (even over het algemeen genomen, niet de excessen meegeteld) aangezien je van een snee in je arm niet doodgaat, en je met anorexia je lijf echt de tyfus in helpt. (Ik kan ook prima bagatelliseren, ziehier)
Ook wantrouw ik mensen die opeens het licht hebben gezien nogal. Dat vind ik echt eng. Je kunt ook niet het leed van iedereen aanpakken, dus doe dat ook niet.
Bagatelliseren is trouwens ook een kunst. Natuurlijk is het heilzaam om je probleem in kleine porties te verdelen, een soort systematische aanpak. Maar ernstig bagatelliseren help je niemand mee, me dunkt.
Anorexia vind ik overigens erger dan automutilatie (even over het algemeen genomen, niet de excessen meegeteld) aangezien je van een snee in je arm niet doodgaat, en je met anorexia je lijf echt de tyfus in helpt. (Ik kan ook prima bagatelliseren, ziehier)
dinsdag 18 november 2008 om 17:06
Lieve Giggle.
Last van mijn eetstoornis heb ik in zoverre dat ik niet eet maar vreet (wel heel gezond en 5 keer per dag, geen buien dus) maar dat ik wel heel bang ben om boven de 55 kilo uit te komen. Ik ben nog lang geen 55 kilo en ik weet dat het niet haalbaar is voor mij maar mijn gevoel he...
Helaas zal ik over een paar jaar in de overgang komen en daar ben ik wel heel bang voor want dan zal ik wel flink aankomen..
Dat wat je zegt over hoe anderen over jou denken en voelen moet je niet te zwaar opnemen. Je DENKT dit maar heb je het ooit nagevraagd? Je moet met jezelf happy worden, met jouw lijf, jouw gedachten en jouw emoties. Wat anderen hier misschien wel niet van zullen denken moet jou worst wezen. Zolang jij geen egoïst of narcist wordt hebben ze geen recht van spreken.
En denk eens na... zijn zij zo perfect? Ik kan me niet voorstellen dat het wel zo is...
En drukte maken over de feestdagen wbt eten. Niet doen! Gewoon lekker genieten en als je geen zin hebt om te snoepen, eten tussen de maaltijden door, niet doen. Jij zelf moet die verantwoordelijkheid nemen, dat kan niemand anders voor jou doen. Kerst en jaarwisseling zijn geen (vr)eetfeesten maar meer een gezellig samen zijn...
Last van mijn eetstoornis heb ik in zoverre dat ik niet eet maar vreet (wel heel gezond en 5 keer per dag, geen buien dus) maar dat ik wel heel bang ben om boven de 55 kilo uit te komen. Ik ben nog lang geen 55 kilo en ik weet dat het niet haalbaar is voor mij maar mijn gevoel he...
Helaas zal ik over een paar jaar in de overgang komen en daar ben ik wel heel bang voor want dan zal ik wel flink aankomen..
Dat wat je zegt over hoe anderen over jou denken en voelen moet je niet te zwaar opnemen. Je DENKT dit maar heb je het ooit nagevraagd? Je moet met jezelf happy worden, met jouw lijf, jouw gedachten en jouw emoties. Wat anderen hier misschien wel niet van zullen denken moet jou worst wezen. Zolang jij geen egoïst of narcist wordt hebben ze geen recht van spreken.
En denk eens na... zijn zij zo perfect? Ik kan me niet voorstellen dat het wel zo is...
En drukte maken over de feestdagen wbt eten. Niet doen! Gewoon lekker genieten en als je geen zin hebt om te snoepen, eten tussen de maaltijden door, niet doen. Jij zelf moet die verantwoordelijkheid nemen, dat kan niemand anders voor jou doen. Kerst en jaarwisseling zijn geen (vr)eetfeesten maar meer een gezellig samen zijn...
dinsdag 18 november 2008 om 17:07
Hi giggle,
Hier nog even een bericht van mij. Misschien moet je je focus een beetje af proberen te halen van dat moeten aankomen. Ik denk dat het belangrijker is dat je weer van jezelf leert houden. Met alles op er aan. Dan komt dat gewicht later wel. Dit geldt echter alleen als je niet meer in de gevarenzone zit, anders moet je wel met je gewicht omhoog. Probeer het in andere dingen te zoeken. Misschien helpt yoga of meditatie je wel. Of iets anders. Ga je zelf weer eens verwennen met een zonnebank of een sauna. Eng he? maar dat is denk ik wel de weg naar beter..
ik wil niet belerend zijn, als ik dat wel ben dan is het niet zo bedoeld
Hier nog even een bericht van mij. Misschien moet je je focus een beetje af proberen te halen van dat moeten aankomen. Ik denk dat het belangrijker is dat je weer van jezelf leert houden. Met alles op er aan. Dan komt dat gewicht later wel. Dit geldt echter alleen als je niet meer in de gevarenzone zit, anders moet je wel met je gewicht omhoog. Probeer het in andere dingen te zoeken. Misschien helpt yoga of meditatie je wel. Of iets anders. Ga je zelf weer eens verwennen met een zonnebank of een sauna. Eng he? maar dat is denk ik wel de weg naar beter..
ik wil niet belerend zijn, als ik dat wel ben dan is het niet zo bedoeld
dinsdag 18 november 2008 om 17:31
quote:Digitalis schreef op 18 november 2008 @ 16:51:
Zeg RickyT, ik heb niets nodig en bovendien is NLP onwetenschappelijke meuk. Waarderen is er van mijn kant in ieder geval niet bij. Ik schrijf gewoon mijn ervaringen neer en heb eerlijk waar geen behoefte aan medelijden, meedenken of therapie-aanraders. To be fucking honest.
Ook wantrouw ik mensen die opeens het licht hebben gezien nogal. Dat vind ik echt eng. Je kunt ook niet het leed van iedereen aanpakken, dus doe dat ook niet.
Bagatelliseren is trouwens ook een kunst. Natuurlijk is het heilzaam om je probleem in kleine porties te verdelen, een soort systematische aanpak. Maar ernstig bagatelliseren help je niemand mee, me dunkt.
Anorexia vind ik overigens erger dan automutilatie (even over het algemeen genomen, niet de excessen meegeteld) aangezien je van een snee in je arm niet doodgaat, en je met anorexia je lijf echt de tyfus in helpt. (Ik kan ook prima bagatelliseren, ziehier)
Ik probeer niets te "verkopen" hoor.
Ik geef alleen een mogelijkheid aan.
Als jij het onwetenschappelijke meuk vindt, prima.
Je moet zelf weten wat je wel en niet doet/gelooft.
Zeg RickyT, ik heb niets nodig en bovendien is NLP onwetenschappelijke meuk. Waarderen is er van mijn kant in ieder geval niet bij. Ik schrijf gewoon mijn ervaringen neer en heb eerlijk waar geen behoefte aan medelijden, meedenken of therapie-aanraders. To be fucking honest.
Ook wantrouw ik mensen die opeens het licht hebben gezien nogal. Dat vind ik echt eng. Je kunt ook niet het leed van iedereen aanpakken, dus doe dat ook niet.
Bagatelliseren is trouwens ook een kunst. Natuurlijk is het heilzaam om je probleem in kleine porties te verdelen, een soort systematische aanpak. Maar ernstig bagatelliseren help je niemand mee, me dunkt.
Anorexia vind ik overigens erger dan automutilatie (even over het algemeen genomen, niet de excessen meegeteld) aangezien je van een snee in je arm niet doodgaat, en je met anorexia je lijf echt de tyfus in helpt. (Ik kan ook prima bagatelliseren, ziehier)
Ik probeer niets te "verkopen" hoor.
Ik geef alleen een mogelijkheid aan.
Als jij het onwetenschappelijke meuk vindt, prima.
Je moet zelf weten wat je wel en niet doet/gelooft.
woensdag 19 november 2008 om 09:11
quote:RickyT schreef op 18 november 2008 @ 16:01:
[...]
Een gevalletje "opzouten met dat gezeik" dus.
Ja, dat kan ook goed werken.
Maar valt je niet op dat door die hardheid je juist besluit to actie?
Maar Digitalis had geen anorexia....
Als je anorexia hebt dan helpt echt geen schop onder je kont hoor. Haha, was het maar zo'n feest!!
[...]
Een gevalletje "opzouten met dat gezeik" dus.
Ja, dat kan ook goed werken.
Maar valt je niet op dat door die hardheid je juist besluit to actie?
Maar Digitalis had geen anorexia....
Als je anorexia hebt dan helpt echt geen schop onder je kont hoor. Haha, was het maar zo'n feest!!
woensdag 19 november 2008 om 09:27
quote:sabrina73 schreef op 18 november 2008 @ 15:01:
HI Giggle,
Toch even een reactie van mij. Want misschien helpt het je te weten dat er iemand is (ik) die er na tien jaar strijd helemaal vanaf ben gekomen. Ik kan wel zeggen dat ik de laatste 7 jaren geen AN meer heb. Ik heb een normaal gewicht (anorexiapatienten vinden mij nu waarschijnlijk zeer dik) en ik zit er niet mee. Ik denk er zelfs niet over na. Ik dacht zelf ook niet meer dat het kon, maar het kan wel.
Dat je beter wil! worden, is al een hele goede stap in de richting. Helaas is de dwang groot, dus met alleen willen kom je er niet. Maar dat weet je, want je hebt al heel wat therapieën achter de rug zo te lezen.
Wat mij heeft geholpen is voortdurend te blijven nadenken over de nadelen die anorexia me gaf/geeft. Eigenlijk stond het alles wat ik wilde in het leven in de weg: ik wilde gelukkig zijn (moeilijk), ik heel veel interesses zowel intellectueel als fysiek (ik wilde leren, werken, sporten, dansen vanalles) en alles werd belemmerd door dat stemmetje in mijn hoofd. Je leeft maar een keer, dacht ik. Dus geeft An geen kans meer!
Misschien heb je er iets aan. Kun je een lijstje maken wat AN je oplevert en wat het je kost. Zo kun je je zelf misschien beter motiveren. En geef niet op,wat dat is fataal! Het is hard werken.
Heelveelsuc6,
S
Wauw, wat een positief bericht! Dat heb je goed gedaan Sabrina!!! Klinkt echt goed
Giggle, wat doe je verder in het dagelijkse leven? Therapieen, praten met psychologen hielpen bij mij ook allemaal niet, wat ik tot nu toe heb bereikt heb ik echt zelf uit moeten zoeken. Dit heeft niet zoveel met die psychologen te maken, maar het was gewoon niks voor mij.
Wat mij echt heeft geholpen is toen ik uit huis ging (tegen de zin van mijn ouders in, je kunt je er vast iets bij voorstellen ) en ging studeren, daarna ben ik gestopt met mijn studie en heb ik een tijdje gewerkt. Wat ik merkte is dat uiterlijk eigenlijk niet zo heel veel toedoet (al lijkt het er tegenwoordig vaak wel op). Ik zag dat mijn studiegenoten of collega's mensen leuk vonden om wie ze waren en helemaal niet om hoe ze eruit zagen. Ik zag ook dat mensen dwars door je uiterlijk heen kijken, hoe je je van binnen voelt straal je uit en dat pikken mensen op. Dat trekt anderen aan of stoot ze juist af. Het was niet zo dat ik me dit realiseerde en opeens "genezen" was ofzo, het duurde nog lang voordat ik mijn gedrag echt kon gaan veranderen, maar het heeft wel heel erg geholpen. Ik weet nu gewoon dat het er niet toedoet, dat het belangrijker is dat je mooi van binnen bent en dat je dat absoluut niet bereikt door jezelf af te schrijven, jezelf waardeloos te vinden enz.
Wat betreft de feestdagen...tsja...leg maar niet teveel druk op jezelf. Eet gewoon kleine beetjes van waar je zin in hebt en kijk maar waar je uitkomt. Dit is misschien eng, maar ik denk dat je zult zien dat je lichaam het prima aan kan en dat je er niet dik van zult worden. Ook dat is iets wat mij heeft geholpen, gewoon eten en dan zien dat mijn lichaam dat aankan. Dat ik dan niet de volgende dag gelijk 10kg (bij wijze van spreken) zwaarder was. Dat heeft me echt vertrouwen gegeven in mijn lichaam waardoor ik ook durfde gewoon te eten.
Maar dat is je probleem volgens mij niet helemaal, je moet wel aankomen, toch? Uit eindelijk denk ik dat je het gewoon moet doen. Focus je op andere dingen in je leven, vriendschappen, werk/studie, familie....de dingen die écht belangrijk zijn. Hoe meer je je op je gewicht gaat focussen des te moeilijker het wordt denk ik.
Je kan dit wel!
HI Giggle,
Toch even een reactie van mij. Want misschien helpt het je te weten dat er iemand is (ik) die er na tien jaar strijd helemaal vanaf ben gekomen. Ik kan wel zeggen dat ik de laatste 7 jaren geen AN meer heb. Ik heb een normaal gewicht (anorexiapatienten vinden mij nu waarschijnlijk zeer dik) en ik zit er niet mee. Ik denk er zelfs niet over na. Ik dacht zelf ook niet meer dat het kon, maar het kan wel.
Dat je beter wil! worden, is al een hele goede stap in de richting. Helaas is de dwang groot, dus met alleen willen kom je er niet. Maar dat weet je, want je hebt al heel wat therapieën achter de rug zo te lezen.
Wat mij heeft geholpen is voortdurend te blijven nadenken over de nadelen die anorexia me gaf/geeft. Eigenlijk stond het alles wat ik wilde in het leven in de weg: ik wilde gelukkig zijn (moeilijk), ik heel veel interesses zowel intellectueel als fysiek (ik wilde leren, werken, sporten, dansen vanalles) en alles werd belemmerd door dat stemmetje in mijn hoofd. Je leeft maar een keer, dacht ik. Dus geeft An geen kans meer!
Misschien heb je er iets aan. Kun je een lijstje maken wat AN je oplevert en wat het je kost. Zo kun je je zelf misschien beter motiveren. En geef niet op,wat dat is fataal! Het is hard werken.
Heelveelsuc6,
S
Wauw, wat een positief bericht! Dat heb je goed gedaan Sabrina!!! Klinkt echt goed
Giggle, wat doe je verder in het dagelijkse leven? Therapieen, praten met psychologen hielpen bij mij ook allemaal niet, wat ik tot nu toe heb bereikt heb ik echt zelf uit moeten zoeken. Dit heeft niet zoveel met die psychologen te maken, maar het was gewoon niks voor mij.
Wat mij echt heeft geholpen is toen ik uit huis ging (tegen de zin van mijn ouders in, je kunt je er vast iets bij voorstellen ) en ging studeren, daarna ben ik gestopt met mijn studie en heb ik een tijdje gewerkt. Wat ik merkte is dat uiterlijk eigenlijk niet zo heel veel toedoet (al lijkt het er tegenwoordig vaak wel op). Ik zag dat mijn studiegenoten of collega's mensen leuk vonden om wie ze waren en helemaal niet om hoe ze eruit zagen. Ik zag ook dat mensen dwars door je uiterlijk heen kijken, hoe je je van binnen voelt straal je uit en dat pikken mensen op. Dat trekt anderen aan of stoot ze juist af. Het was niet zo dat ik me dit realiseerde en opeens "genezen" was ofzo, het duurde nog lang voordat ik mijn gedrag echt kon gaan veranderen, maar het heeft wel heel erg geholpen. Ik weet nu gewoon dat het er niet toedoet, dat het belangrijker is dat je mooi van binnen bent en dat je dat absoluut niet bereikt door jezelf af te schrijven, jezelf waardeloos te vinden enz.
Wat betreft de feestdagen...tsja...leg maar niet teveel druk op jezelf. Eet gewoon kleine beetjes van waar je zin in hebt en kijk maar waar je uitkomt. Dit is misschien eng, maar ik denk dat je zult zien dat je lichaam het prima aan kan en dat je er niet dik van zult worden. Ook dat is iets wat mij heeft geholpen, gewoon eten en dan zien dat mijn lichaam dat aankan. Dat ik dan niet de volgende dag gelijk 10kg (bij wijze van spreken) zwaarder was. Dat heeft me echt vertrouwen gegeven in mijn lichaam waardoor ik ook durfde gewoon te eten.
Maar dat is je probleem volgens mij niet helemaal, je moet wel aankomen, toch? Uit eindelijk denk ik dat je het gewoon moet doen. Focus je op andere dingen in je leven, vriendschappen, werk/studie, familie....de dingen die écht belangrijk zijn. Hoe meer je je op je gewicht gaat focussen des te moeilijker het wordt denk ik.
Je kan dit wel!
woensdag 19 november 2008 om 13:40
Giggle,ik wil je laten weten dat ik nog steeds met je meedenk en als wij je met onze steun al een beetje kunnen helpen dan ben ik al erg blij.Het gaat natuurlijk niet 1,2,3 en heeft zijn tijd nodig.Geef alsjeblieft niet de moed op en denk ook aan wat je al hebt bereikt.Al gaat het maar stap voor stap dan is dit al iets om trots op te zijn want juist de kleine dingen tellen mee.
Laat me nog weten hoe het met je gaat...En 1500 calorien is in der daad erg weinig.Een vrouw heeft 2000 calorien per dag nodig.Maar daar kan je beter met een diëtiste over gaan praten.Ik wens je veel sterkte en dat je van je anorexia afkomt.En nogmals wil ik benadrukken dat ik het moedig vind dat jij zo open bent over je eetprobleem.Een dikke knuf!!!
Laat me nog weten hoe het met je gaat...En 1500 calorien is in der daad erg weinig.Een vrouw heeft 2000 calorien per dag nodig.Maar daar kan je beter met een diëtiste over gaan praten.Ik wens je veel sterkte en dat je van je anorexia afkomt.En nogmals wil ik benadrukken dat ik het moedig vind dat jij zo open bent over je eetprobleem.Een dikke knuf!!!
woensdag 19 november 2008 om 17:18
Lieve, lieve forummensjes
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Vandaag ben ik begonnen met het steeds maar weer herhalen van die welbekende schop onder mn kont(je). Ik heb echt veel gegeten en voel me niet dik maar wel opgeblazen want mèn wat zit ik vol. Maar de aanhouder wint en mn gezonde ik will survive! Nu dit uiteraard vast proberen te houden!!!
jullie woorden hebben me duidelijk goed gedaan. Vooral de manier van doen hoe Digitalis het beschrijft is op de eén of andere manier voor mij heel otiverend. Gewoon niet zo zeiken maar doen! Klinkt zo makkelijk maar eigenlijk is dat het ook ergens wel.
Nu beweer ik overigens niet dat ik 'eventjes' dit ga doen hoor. Maar die eerste belangrijke stap naar verder willen gaan i.p.v. nog zo jaaaáren doorgaan is duidelijk in mn koppie gezet. En dat is goed en voelt ook heel goed! Ik schrijf dit ook bewust op zodat, wanneer ik het moeilijk ga krijgen (want dat ga ik zeker...) dit kan teruglezen.
Hopelijk kan ik hier mn bevindingen blijven posten en zo de steun en adviezen van anderen krijgen om stug door te vechten, juist wanneer het moeilijk gaat worden!
Even een 'raar' vraagje aan Digitalis: Jij kwam best wel snel aan in een maand en dat vind ik enorm knap van je! Mag ik vragen hoeveel en wat je ongeveer at om dat te bereiken?
Bedankt iedereen, ik ben hier heel erg dankbaarr voor:)
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Vandaag ben ik begonnen met het steeds maar weer herhalen van die welbekende schop onder mn kont(je). Ik heb echt veel gegeten en voel me niet dik maar wel opgeblazen want mèn wat zit ik vol. Maar de aanhouder wint en mn gezonde ik will survive! Nu dit uiteraard vast proberen te houden!!!
jullie woorden hebben me duidelijk goed gedaan. Vooral de manier van doen hoe Digitalis het beschrijft is op de eén of andere manier voor mij heel otiverend. Gewoon niet zo zeiken maar doen! Klinkt zo makkelijk maar eigenlijk is dat het ook ergens wel.
Nu beweer ik overigens niet dat ik 'eventjes' dit ga doen hoor. Maar die eerste belangrijke stap naar verder willen gaan i.p.v. nog zo jaaaáren doorgaan is duidelijk in mn koppie gezet. En dat is goed en voelt ook heel goed! Ik schrijf dit ook bewust op zodat, wanneer ik het moeilijk ga krijgen (want dat ga ik zeker...) dit kan teruglezen.
Hopelijk kan ik hier mn bevindingen blijven posten en zo de steun en adviezen van anderen krijgen om stug door te vechten, juist wanneer het moeilijk gaat worden!
Even een 'raar' vraagje aan Digitalis: Jij kwam best wel snel aan in een maand en dat vind ik enorm knap van je! Mag ik vragen hoeveel en wat je ongeveer at om dat te bereiken?
Bedankt iedereen, ik ben hier heel erg dankbaarr voor:)
woensdag 19 november 2008 om 19:23
Hey Giggle,
Je vraagt wat ik ongeveer at. Ik woon al jaren op mezelf maar ben geen culinair wonder (meer een ramp) en heb zo'n slechte motivatie om te eten, dat ik meestal pizza's de oven induw (en dan maar een halve per keer want een hele is teveel) of gewoon koekjes enzo eet (slecht!). Maar ik ben naar mijn ouders gegaan en die kookten dan voor me. Ik at gewoon standaard anderhalf keer zoveel. En dat kost echt veel moeite! Vooral voor jou, omdat je naast het fysieke probleem ook het psychische aspect hebt. Daarbij kwam Kerst en dan hoort het eten een beetje (niet dat het een verplichting is natuurlijk).
Overigens ben ik altijd een heel slechte eter geweest, tot teleurstelling van mijn papsi en mamski natuurlijk want het is verdomd lastig. Mijn oma heeft dit ook en vergeet een dag te eten, bijvoorbeeld. Als kind lustte ik al niets en was vaak ziek. Als ik dan weer 3 kilo afviel, kocht mijn moeder vette cake om geen gezeik te krijgen bij het consultatiebureau Dit is geenszins anorexia natuurlijk, maar het is ook een vorm van het tegenstaan van eten.
Het is overigens niet zó makkelijk hoor, dat ´niet zeiken maar doen´. Bij mij gaat daar een periode van kutterdekuttyfus aan vooraf en zwelgen in zelfdmedelijden Wat natuurlijk wel zo is, is dat eten nodig is. Heb je daar ook moeite mee, dat je er afhankelijk van bent? Ik heb altijd een hekel gehad aan het feit dat er wel wat in moet, ook al wil je niet. Op een gegeven moment begon ik zo te visualiseren dat het eten brokken werden, en het hele verteringssysteem erbij, dat ik nog minder ging eten omdat me dat zo extreem misselijk maakte. Een goede relatie met eten zal ik zelf nooit krijgen (al sta ik wel bekend bij sommigen als 'vreetschuur' haha), maar zolang ik nog wat door mijn strot krijg is het ok
Zijn er therapeuten gespecialiseerd in eetstoornissen? Ik zou daar eens naar kijken (wellicht heb je dat al gedaan). Een ES is behoorlijk specifiek en vergt denk ik een geheel andere aanpak dan de standaard psyche-afwijkingen.
RickyT, je bedoelt het vast goed natuurlijk, maar TO komt niet zielig over en ik deel mijn ervaringen niet voor advies. Ik snijd zelf trouwens ook niet meer maar weet wel dat het een levenslange verslaving is. Net als ik gevoelig ben voor de verleidingen van alcohol en drugs (ik weet gewoon dat als nu iemand voor me staat met een gram coke, ik ook gewoon meesnuif, maar iig niet meer totaan de IC aan toe). Verslavingen hebben de neiging nooit helemaal te verdwijnen, maar je kunt er wel mee leren omgaan.
Je vraagt wat ik ongeveer at. Ik woon al jaren op mezelf maar ben geen culinair wonder (meer een ramp) en heb zo'n slechte motivatie om te eten, dat ik meestal pizza's de oven induw (en dan maar een halve per keer want een hele is teveel) of gewoon koekjes enzo eet (slecht!). Maar ik ben naar mijn ouders gegaan en die kookten dan voor me. Ik at gewoon standaard anderhalf keer zoveel. En dat kost echt veel moeite! Vooral voor jou, omdat je naast het fysieke probleem ook het psychische aspect hebt. Daarbij kwam Kerst en dan hoort het eten een beetje (niet dat het een verplichting is natuurlijk).
Overigens ben ik altijd een heel slechte eter geweest, tot teleurstelling van mijn papsi en mamski natuurlijk want het is verdomd lastig. Mijn oma heeft dit ook en vergeet een dag te eten, bijvoorbeeld. Als kind lustte ik al niets en was vaak ziek. Als ik dan weer 3 kilo afviel, kocht mijn moeder vette cake om geen gezeik te krijgen bij het consultatiebureau Dit is geenszins anorexia natuurlijk, maar het is ook een vorm van het tegenstaan van eten.
Het is overigens niet zó makkelijk hoor, dat ´niet zeiken maar doen´. Bij mij gaat daar een periode van kutterdekuttyfus aan vooraf en zwelgen in zelfdmedelijden Wat natuurlijk wel zo is, is dat eten nodig is. Heb je daar ook moeite mee, dat je er afhankelijk van bent? Ik heb altijd een hekel gehad aan het feit dat er wel wat in moet, ook al wil je niet. Op een gegeven moment begon ik zo te visualiseren dat het eten brokken werden, en het hele verteringssysteem erbij, dat ik nog minder ging eten omdat me dat zo extreem misselijk maakte. Een goede relatie met eten zal ik zelf nooit krijgen (al sta ik wel bekend bij sommigen als 'vreetschuur' haha), maar zolang ik nog wat door mijn strot krijg is het ok
Zijn er therapeuten gespecialiseerd in eetstoornissen? Ik zou daar eens naar kijken (wellicht heb je dat al gedaan). Een ES is behoorlijk specifiek en vergt denk ik een geheel andere aanpak dan de standaard psyche-afwijkingen.
RickyT, je bedoelt het vast goed natuurlijk, maar TO komt niet zielig over en ik deel mijn ervaringen niet voor advies. Ik snijd zelf trouwens ook niet meer maar weet wel dat het een levenslange verslaving is. Net als ik gevoelig ben voor de verleidingen van alcohol en drugs (ik weet gewoon dat als nu iemand voor me staat met een gram coke, ik ook gewoon meesnuif, maar iig niet meer totaan de IC aan toe). Verslavingen hebben de neiging nooit helemaal te verdwijnen, maar je kunt er wel mee leren omgaan.
woensdag 19 november 2008 om 19:26
Oh en als je 1500 kcalorieen eet, dan is dat echt superknap! Ik kom daar overigens ook niet boven omdat ik echt niet meer eetlust heb. Ik heb ook een tijdlang uit pure stress misschien niet eens de 800kcalorieen gehad en viel toen ook tien kilo af (ben een enorme jojo wat dat betreft). Ook moest ik steeds overgeven en dan wil je ook liefst niet meer eten.
donderdag 20 november 2008 om 00:38
Ik ben het met grote linen eens met Digi.
Ik snap haar vergelijking ook met automutilatie aangezien ik daar zelf ook een tijd aan heb geleden.
De geest is soms moeilijk te sturen,hoe graag je ook wil.
Ik vecht al 20 jaar tegen alle psychische shit.
En met vechten bedoel ik ook vechten want het blijft een onacceptabel leven voor mij.
Giggle,
zoals ik lees heb jij een pure vorm van anorexia.
En dat is je "geluk" want dit heeft de beste kans op genezing.
Hiermee wil ik niet zeggen dat het makkleijk is,hell no!
Ik heb in mijn therapien veel mensen zien vechten op verschillenden aspecten en niveau's.Niemand had het makkelijk.
Mijn persoonlijke ervaring is dat het een negatief effect op mij had om mij te omringen met lotgenoten (groepstherapie).
Het hield mij juist bij de verkeerde les.
Het hilep mij wel om uit dat wereldje te stappen en mij op te trekken aan gezonde gewichten en eetpatronen.
Nu vind ik het lastig om vanuit mijn positie goed advies te geven omdat ik zelf nog steeds ernstig lijd aan een eetstoornis en andere psychysche stoornissen.
Maar ik doe toch een poging.
Ben je weegschaalverslaafd?
De deur uit met dat ding!!! een te grote stap?
Maak eeen afspraak met jezelf om de weegmomenten steeds verder uit te stellen.
Getallen werken verslavend.
Als je het lastig vind om zelf een goed eetpatroon te hanteren kan een dieetiste je misschien op weg helpen.
Stel kleine gewichtsdoelen,maar blijf daar dan wel op zitten.
Zo kan je steeds in stapjes wennen aan je nieuwe gewicht (of beter gezegd je nieuwe lijf)
Pas op tijd je kledingmaat aan. Klinkt stom maar knellende kleding lokt bij mij paniek uit,misschien bij jou ook.
Goed passende kleding dus.
Met ondergewicht kan het soms wat langer duren voordat je aankomt.
Maar uiteindelijk kan iedereen biologisch gezien aankomen,kwestie van meer inname dan verbruik.
Kijk eens kritisch naar je beweging.
Beweeg je veel? neem meer rustmomenten.
Verstop je cal als je dat kan.
Meer eten in vaak lastig dus vervang producten in vollere variaties.
Meer eetmomenten op een dag.
Geef jezelf de kans om te wennen!!!!
Wat zit er achter je eetstoornis?
Belangrijk om daar ook aandacht aan te besteden.
Wat heeft het voor een functie? wat zijn je valkuilen.
Wat kan je daarvoor vervangen?
Zoek afleiding na het eten,het volle gevoel gaat weg!!
Meestal na een uurtje,in die tijd kan het helepen om iet te doen waar je bij moet nadenken.
Een puzzel,een spel,een telefoongesprek.
Zelfhulp boeken kunnen je motivatie wat ondersteunen.
Wees lief voor jezelf.
Probeer waardering voor jezelf uit andere zaken te putten.
Bedenk jezelf,
Met dit lichaam moet ik het doen de rest van mijn leven.
Je kan er maar beter vriendschap mee sluiten.
Want als je lichaam het af laat weten,heb je niet zoveel om op terug te vallen en je te kunnen bewegen in het leven.
Mooi zijn straal je uit,dat laat zich niet verpakken.
Het is onzinnig om je dus constant met je verpakking te bemoeien.
Schrijven kan helpen,psychomotorische therapie.
Maar vooral....blijf vechten,geef het nooit op!!
En bedenk dat het niet makkelijk is en je vooral veel moet wennen aan je gevoel en je lijf.
Vecht door al het rotgevoel heen.
Ik hoop dat je het kan,ik gun het je zo.
Deze last zou niemand moeten dragen,ook jij niet.
Liefs en heel veel sterkte.
Ik snap haar vergelijking ook met automutilatie aangezien ik daar zelf ook een tijd aan heb geleden.
De geest is soms moeilijk te sturen,hoe graag je ook wil.
Ik vecht al 20 jaar tegen alle psychische shit.
En met vechten bedoel ik ook vechten want het blijft een onacceptabel leven voor mij.
Giggle,
zoals ik lees heb jij een pure vorm van anorexia.
En dat is je "geluk" want dit heeft de beste kans op genezing.
Hiermee wil ik niet zeggen dat het makkleijk is,hell no!
Ik heb in mijn therapien veel mensen zien vechten op verschillenden aspecten en niveau's.Niemand had het makkelijk.
Mijn persoonlijke ervaring is dat het een negatief effect op mij had om mij te omringen met lotgenoten (groepstherapie).
Het hield mij juist bij de verkeerde les.
Het hilep mij wel om uit dat wereldje te stappen en mij op te trekken aan gezonde gewichten en eetpatronen.
Nu vind ik het lastig om vanuit mijn positie goed advies te geven omdat ik zelf nog steeds ernstig lijd aan een eetstoornis en andere psychysche stoornissen.
Maar ik doe toch een poging.
Ben je weegschaalverslaafd?
De deur uit met dat ding!!! een te grote stap?
Maak eeen afspraak met jezelf om de weegmomenten steeds verder uit te stellen.
Getallen werken verslavend.
Als je het lastig vind om zelf een goed eetpatroon te hanteren kan een dieetiste je misschien op weg helpen.
Stel kleine gewichtsdoelen,maar blijf daar dan wel op zitten.
Zo kan je steeds in stapjes wennen aan je nieuwe gewicht (of beter gezegd je nieuwe lijf)
Pas op tijd je kledingmaat aan. Klinkt stom maar knellende kleding lokt bij mij paniek uit,misschien bij jou ook.
Goed passende kleding dus.
Met ondergewicht kan het soms wat langer duren voordat je aankomt.
Maar uiteindelijk kan iedereen biologisch gezien aankomen,kwestie van meer inname dan verbruik.
Kijk eens kritisch naar je beweging.
Beweeg je veel? neem meer rustmomenten.
Verstop je cal als je dat kan.
Meer eten in vaak lastig dus vervang producten in vollere variaties.
Meer eetmomenten op een dag.
Geef jezelf de kans om te wennen!!!!
Wat zit er achter je eetstoornis?
Belangrijk om daar ook aandacht aan te besteden.
Wat heeft het voor een functie? wat zijn je valkuilen.
Wat kan je daarvoor vervangen?
Zoek afleiding na het eten,het volle gevoel gaat weg!!
Meestal na een uurtje,in die tijd kan het helepen om iet te doen waar je bij moet nadenken.
Een puzzel,een spel,een telefoongesprek.
Zelfhulp boeken kunnen je motivatie wat ondersteunen.
Wees lief voor jezelf.
Probeer waardering voor jezelf uit andere zaken te putten.
Bedenk jezelf,
Met dit lichaam moet ik het doen de rest van mijn leven.
Je kan er maar beter vriendschap mee sluiten.
Want als je lichaam het af laat weten,heb je niet zoveel om op terug te vallen en je te kunnen bewegen in het leven.
Mooi zijn straal je uit,dat laat zich niet verpakken.
Het is onzinnig om je dus constant met je verpakking te bemoeien.
Schrijven kan helpen,psychomotorische therapie.
Maar vooral....blijf vechten,geef het nooit op!!
En bedenk dat het niet makkelijk is en je vooral veel moet wennen aan je gevoel en je lijf.
Vecht door al het rotgevoel heen.
Ik hoop dat je het kan,ik gun het je zo.
Deze last zou niemand moeten dragen,ook jij niet.
Liefs en heel veel sterkte.
donderdag 20 november 2008 om 13:36
Digi (mag ik je naam zo afkorten?): Ja het klopt dat er eerst behoorlijk veel frustraties (idd de tyfusfuck etc.) vooraf gaan voordat je daadwerkelijk tot actie over gaat. Vaak helpen gesprekken met een vriend me wel heel goed en die is ook nogal een drammer en heeft me echt weleens aan mn haren meegtrokken naar de huisarts omdat ik echt steeds dieper zonk. Ik weet ook dat als ik niet gauw een beetje meer aankom hij gewoon de ambulance opbelt om een sonde in me te proppen. Natuurlijk ben ik een volwassen vrouw die zelf mag uitmaken wat ze doet, en dit moet ik dus niet te doen, maar die pressure van hem motiveert me juist enorm en daardoor vecht ik o.a. verder.
Ik heb therapie van iemand die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Maar met alle respect, wat een mutserig gedoe zeg. Ik wil gewoon keiharde confrontatie en desnoods gedwongen worden tot actie. Blijkbaar heb ik dat nodig. Ik heb dit bij verschillende therapeuten aangegeven, maar omdat ik volwassen ben kunnen ze niets dwingen totdat het levensbedreigend wordt. Zucht..dus die therapie, tja, ik ga wel braaf erheen, maar het doet me bar weinig eerlijk gezegd.
Mijn eetlust is btw much better dan die van jou. Ik kan echt eten (als ik zou willen) als een bouwvakker. Heb altijd een gezonde eetlust gehad en had altijd ook een mooi slank figuur en een prachtig gewicht. Helemaal volgens het boekje. Wel ben ik een 'doenertje' dus stilzitten is er niet echt heel erg bij voor mij. Maar af en toe lekker luieren gaat ook wel op zn tijd hoor!
Maar wat deed je dan om aan te komen? Want als jij zo snel vol zit en jezelf ook misselijk maakt met 'brokjes' (ieeuww?? en bedankt haha) gedachtes enzo, dan vind ik het echt reteknap hoe je zoveel ben aangekomen destijds!
Ik heb therapie van iemand die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Maar met alle respect, wat een mutserig gedoe zeg. Ik wil gewoon keiharde confrontatie en desnoods gedwongen worden tot actie. Blijkbaar heb ik dat nodig. Ik heb dit bij verschillende therapeuten aangegeven, maar omdat ik volwassen ben kunnen ze niets dwingen totdat het levensbedreigend wordt. Zucht..dus die therapie, tja, ik ga wel braaf erheen, maar het doet me bar weinig eerlijk gezegd.
Mijn eetlust is btw much better dan die van jou. Ik kan echt eten (als ik zou willen) als een bouwvakker. Heb altijd een gezonde eetlust gehad en had altijd ook een mooi slank figuur en een prachtig gewicht. Helemaal volgens het boekje. Wel ben ik een 'doenertje' dus stilzitten is er niet echt heel erg bij voor mij. Maar af en toe lekker luieren gaat ook wel op zn tijd hoor!
Maar wat deed je dan om aan te komen? Want als jij zo snel vol zit en jezelf ook misselijk maakt met 'brokjes' (ieeuww?? en bedankt haha) gedachtes enzo, dan vind ik het echt reteknap hoe je zoveel ben aangekomen destijds!
donderdag 20 november 2008 om 13:44
Iry: Jeetje wat erg naar voor je dat je hiermee al 20 jaar wortselt. Wat heb je dan een gema sterk karakter zeg, want alleen een kop die zo sterk vecht ondanks moeilijke frustraties e.d. zijn de sterkste maar ook de hardste. Zeker voor zichzelf. Hoe ga jij er dagelijks mee om dan? Krijg je hulp en lukt het eten je nu wel? Heb je dan ook nog steeds ondergewicht en hoeveel beinvloedt het je dagelijkse leven?
Sorry voor al die vragen, ik ben gewoon eg nieuwsgierig hoe andere hiermee omgaan. Ikzelf weeg me echt nooit! Dat meen ik echt. Ik ga 1 x in de 2 weken bij de arts op de weegschaal en daardoor weet ik mn gewicht, maar het beinvloedde idd me teveel waardoor ik die meteen vermeden heb. Kost me ook helemaal geen moiet btw. Ik raak alleen maar van slag als ik opeens zie dat me gewicht enorm gestegen is of wat dan ook.
Wat bedoel je trouwens met een pure vorm van anorexia? Volgens mij denk ik dat je bedoelt dat oik de meest voorkomende anorexia heb die wel heel hardnekkig is, maar het ebste te behandelen. Ik heb e idd verder geen andere psychische factoren bij. Geen depressies of andere dwangneigingen. Wel ben ik een beweeglijk type die wat onrustig kan worden wanneer ik voor me gevoel te weing heb gedaan. Maar ik sport dus niet. Ik loop en huishoudt wel regelmatig.
Lotgenoten hielpen mij ook juist niet. Ik wilde dan er slechter eraan toe zijn dan hun en schaamde me juist als ik was aangekomen en was ik bang dat ze me uit zouden lachen of schijnheilig achter mn rug om over me zouden gaan kletsen. Hoe krom kun je denken eigenlijk? Maar dat merk ik sowieso aan mezelf. Het boeit me niet om aan te komen, maar wel wat mensen over me gaan denken. Dat is steeds waardoor ik het niet durf en bang ben dat mensen zien dat het 'goed' gaat met me en daardoor bang ben niet meer belangrijk te zijn? Dan krijg je toch geen aandacht meer oid, zo denk ik dat het bij mij zit. Ik heb niets traumatisch ofzo meegemaakt. Ik ben wel een rasechte perfectionist, wie niet van de vrouwen?, en dat helpt zeker niet mee.
Ik vind die tip van jou met op tijd grotere kleding een hele goed. Dat geeft me idd een rustig gevoel dus dat ga ik ook zeker doen! Bedankt iig voor je reactie!!! En veel sterkte met je eigen worstelingen!
Sorry voor al die vragen, ik ben gewoon eg nieuwsgierig hoe andere hiermee omgaan. Ikzelf weeg me echt nooit! Dat meen ik echt. Ik ga 1 x in de 2 weken bij de arts op de weegschaal en daardoor weet ik mn gewicht, maar het beinvloedde idd me teveel waardoor ik die meteen vermeden heb. Kost me ook helemaal geen moiet btw. Ik raak alleen maar van slag als ik opeens zie dat me gewicht enorm gestegen is of wat dan ook.
Wat bedoel je trouwens met een pure vorm van anorexia? Volgens mij denk ik dat je bedoelt dat oik de meest voorkomende anorexia heb die wel heel hardnekkig is, maar het ebste te behandelen. Ik heb e idd verder geen andere psychische factoren bij. Geen depressies of andere dwangneigingen. Wel ben ik een beweeglijk type die wat onrustig kan worden wanneer ik voor me gevoel te weing heb gedaan. Maar ik sport dus niet. Ik loop en huishoudt wel regelmatig.
Lotgenoten hielpen mij ook juist niet. Ik wilde dan er slechter eraan toe zijn dan hun en schaamde me juist als ik was aangekomen en was ik bang dat ze me uit zouden lachen of schijnheilig achter mn rug om over me zouden gaan kletsen. Hoe krom kun je denken eigenlijk? Maar dat merk ik sowieso aan mezelf. Het boeit me niet om aan te komen, maar wel wat mensen over me gaan denken. Dat is steeds waardoor ik het niet durf en bang ben dat mensen zien dat het 'goed' gaat met me en daardoor bang ben niet meer belangrijk te zijn? Dan krijg je toch geen aandacht meer oid, zo denk ik dat het bij mij zit. Ik heb niets traumatisch ofzo meegemaakt. Ik ben wel een rasechte perfectionist, wie niet van de vrouwen?, en dat helpt zeker niet mee.
Ik vind die tip van jou met op tijd grotere kleding een hele goed. Dat geeft me idd een rustig gevoel dus dat ga ik ook zeker doen! Bedankt iig voor je reactie!!! En veel sterkte met je eigen worstelingen!
donderdag 20 november 2008 om 17:17
Hallo Giggle,
wat goed dat je je verhaal hier neerzet!!
Wat ik niet begrijp is dat blijkbaar jouw situatie niet als levensbedreigend wordt gezien met zo'n verschrikkelijk laag gewicht. Ikzelf heb ook een eetprobleem/stoornis, maar ik kreeg op een veel hoger gewicht al bv nutridrink als bijvoeding omdat mijn gewicht toen al schrikbarend laag lag.
Kun je wel normaal functioneren trouwens?
wat goed dat je je verhaal hier neerzet!!
Wat ik niet begrijp is dat blijkbaar jouw situatie niet als levensbedreigend wordt gezien met zo'n verschrikkelijk laag gewicht. Ikzelf heb ook een eetprobleem/stoornis, maar ik kreeg op een veel hoger gewicht al bv nutridrink als bijvoeding omdat mijn gewicht toen al schrikbarend laag lag.
Kun je wel normaal functioneren trouwens?
donderdag 20 november 2008 om 19:36
quote:Giggle schreef op 20 november 2008 @ 13:36:
Digi (mag ik je naam zo afkorten?): Ja het klopt dat er eerst behoorlijk veel frustraties (idd de tyfusfuck etc.) vooraf gaan voordat je daadwerkelijk tot actie over gaat. Vaak helpen gesprekken met een vriend me wel heel goed en die is ook nogal een drammer en heeft me echt weleens aan mn haren meegtrokken naar de huisarts omdat ik echt steeds dieper zonk. Ik weet ook dat als ik niet gauw een beetje meer aankom hij gewoon de ambulance opbelt om een sonde in me te proppen. Natuurlijk ben ik een volwassen vrouw die zelf mag uitmaken wat ze doet, en dit moet ik dus niet te doen, maar die pressure van hem motiveert me juist enorm en daardoor vecht ik o.a. verder.
Ik heb therapie van iemand die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Maar met alle respect, wat een mutserig gedoe zeg. Ik wil gewoon keiharde confrontatie en desnoods gedwongen worden tot actie. Blijkbaar heb ik dat nodig. Ik heb dit bij verschillende therapeuten aangegeven, maar omdat ik volwassen ben kunnen ze niets dwingen totdat het levensbedreigend wordt. Zucht..dus die therapie, tja, ik ga wel braaf erheen, maar het doet me bar weinig eerlijk gezegd.
Mijn eetlust is btw much better dan die van jou. Ik kan echt eten (als ik zou willen) als een bouwvakker. Heb altijd een gezonde eetlust gehad en had altijd ook een mooi slank figuur en een prachtig gewicht. Helemaal volgens het boekje. Wel ben ik een 'doenertje' dus stilzitten is er niet echt heel erg bij voor mij. Maar af en toe lekker luieren gaat ook wel op zn tijd hoor!
Maar wat deed je dan om aan te komen? Want als jij zo snel vol zit en jezelf ook misselijk maakt met 'brokjes' (ieeuww?? en bedankt haha) gedachtes enzo, dan vind ik het echt reteknap hoe je zoveel ben aangekomen destijds!
Haha, tuurlijk mag je me zo afkorten
Ik begrijp dat wel hoor, dat je de therapie mutserig vindt. Vind ik ook al zo snel. Zat ik daar, terwijl zo'n muts me gaat vragen wat ik zoal droom. Of hoe mijn jeugd was. Boeiend! Zit niet zo te zalven denk ik dan. Een streng persoon kan vaak beter helpen.
Ja ik had dat misschien niet moeten neerzetten, over de obsessie met mijn verteringssysteem. Maar ja, zo voel ik dat wel, ik vind het zo naar!
Ik at gewoon avondeten (doe ik zelf eigenlijk zelden), ontbijt (doe ik zelf vrijwel nooit) en dan echt goed veel. Daarnaast nog allerlei cake en koeken en chocolade (want Kerst) en véél boterhammen. Ik leek wel een varken qua vreten zeg, maar dat was ook wel nodig. Nu doe ik dat allemaal niet meer. Alcohol, sja, dat zit ook vol calorieen. Nu wil ik je geen alcoholisme aanpraten natuurlijk maar het helpt ook wel.
Ik heb dit jaar trouwens 6 kilo nog eens erbij gevreten, maar dat vind ik niet mooi. Dus dat ben ik dan ook weer afgevallen. Ik ben met recht een jojo dus.
Ik schaamde me trouwens kapot voor mijn lichaam op dat gewicht. Mijn benen waren heel dun, mijn gezicht ingevallen (en ik heb al scherpe jukbeenderen), mijn heupbotten staken naar voren. Wel mooie platte buik, maar die is nog steeds wel plat Echt ongelooflijk hoeveel 6 kilo kan doen, maar ja, het is natuurlijk wel meer dan 10% van mijn lichaamsgewicht.
Ik heb trouwens ook niets met lotgenotengropejes. Quite frankly erger ik me kapot aan dat gemeur van anderen. Heb ook totaal geen zin om te wedijveren wie het zieligst is of weetikveelwat. Ik word er ontzettend agressief van en da's niet goed. Bovendien heb op een psychiatrische afdeling eens gehoord gekregen hoe meelijwekkend ik wel niet was omdat ik alleenstaand ben. Het scheelde héél weinig of ik had die vrouw door de kamer gehoekt. Na een sessie keihard met mijn hand op de muur slaan besefte ik dat dit niet de goede plaats voor me was
Dus nee, dat doen we niet meer. En weet je, eigenlijk kan ik nog best wel leven met af en toe een snijsessie. Maar met anorexia lijkt me dat weer een stuk lastiger, vooral omdat je gewoon van eten afhankelijk bent en omdat je er altijd mee geconfronteerd wordt (etentjes, feestdagen, je lijf, shoppen). Het lijkt me een rottige tweestrijd hoor. Ik ken die tweestrijd een heel klein beetje van toen ik zo mager was: enerzijds mezelf afstotelijk vinden, maar anderzijds écht niet kunnen eten. En dan was het bij mij eigenlijk puur fysiek.
Digi (mag ik je naam zo afkorten?): Ja het klopt dat er eerst behoorlijk veel frustraties (idd de tyfusfuck etc.) vooraf gaan voordat je daadwerkelijk tot actie over gaat. Vaak helpen gesprekken met een vriend me wel heel goed en die is ook nogal een drammer en heeft me echt weleens aan mn haren meegtrokken naar de huisarts omdat ik echt steeds dieper zonk. Ik weet ook dat als ik niet gauw een beetje meer aankom hij gewoon de ambulance opbelt om een sonde in me te proppen. Natuurlijk ben ik een volwassen vrouw die zelf mag uitmaken wat ze doet, en dit moet ik dus niet te doen, maar die pressure van hem motiveert me juist enorm en daardoor vecht ik o.a. verder.
Ik heb therapie van iemand die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Maar met alle respect, wat een mutserig gedoe zeg. Ik wil gewoon keiharde confrontatie en desnoods gedwongen worden tot actie. Blijkbaar heb ik dat nodig. Ik heb dit bij verschillende therapeuten aangegeven, maar omdat ik volwassen ben kunnen ze niets dwingen totdat het levensbedreigend wordt. Zucht..dus die therapie, tja, ik ga wel braaf erheen, maar het doet me bar weinig eerlijk gezegd.
Mijn eetlust is btw much better dan die van jou. Ik kan echt eten (als ik zou willen) als een bouwvakker. Heb altijd een gezonde eetlust gehad en had altijd ook een mooi slank figuur en een prachtig gewicht. Helemaal volgens het boekje. Wel ben ik een 'doenertje' dus stilzitten is er niet echt heel erg bij voor mij. Maar af en toe lekker luieren gaat ook wel op zn tijd hoor!
Maar wat deed je dan om aan te komen? Want als jij zo snel vol zit en jezelf ook misselijk maakt met 'brokjes' (ieeuww?? en bedankt haha) gedachtes enzo, dan vind ik het echt reteknap hoe je zoveel ben aangekomen destijds!
Haha, tuurlijk mag je me zo afkorten
Ik begrijp dat wel hoor, dat je de therapie mutserig vindt. Vind ik ook al zo snel. Zat ik daar, terwijl zo'n muts me gaat vragen wat ik zoal droom. Of hoe mijn jeugd was. Boeiend! Zit niet zo te zalven denk ik dan. Een streng persoon kan vaak beter helpen.
Ja ik had dat misschien niet moeten neerzetten, over de obsessie met mijn verteringssysteem. Maar ja, zo voel ik dat wel, ik vind het zo naar!
Ik at gewoon avondeten (doe ik zelf eigenlijk zelden), ontbijt (doe ik zelf vrijwel nooit) en dan echt goed veel. Daarnaast nog allerlei cake en koeken en chocolade (want Kerst) en véél boterhammen. Ik leek wel een varken qua vreten zeg, maar dat was ook wel nodig. Nu doe ik dat allemaal niet meer. Alcohol, sja, dat zit ook vol calorieen. Nu wil ik je geen alcoholisme aanpraten natuurlijk maar het helpt ook wel.
Ik heb dit jaar trouwens 6 kilo nog eens erbij gevreten, maar dat vind ik niet mooi. Dus dat ben ik dan ook weer afgevallen. Ik ben met recht een jojo dus.
Ik schaamde me trouwens kapot voor mijn lichaam op dat gewicht. Mijn benen waren heel dun, mijn gezicht ingevallen (en ik heb al scherpe jukbeenderen), mijn heupbotten staken naar voren. Wel mooie platte buik, maar die is nog steeds wel plat Echt ongelooflijk hoeveel 6 kilo kan doen, maar ja, het is natuurlijk wel meer dan 10% van mijn lichaamsgewicht.
Ik heb trouwens ook niets met lotgenotengropejes. Quite frankly erger ik me kapot aan dat gemeur van anderen. Heb ook totaal geen zin om te wedijveren wie het zieligst is of weetikveelwat. Ik word er ontzettend agressief van en da's niet goed. Bovendien heb op een psychiatrische afdeling eens gehoord gekregen hoe meelijwekkend ik wel niet was omdat ik alleenstaand ben. Het scheelde héél weinig of ik had die vrouw door de kamer gehoekt. Na een sessie keihard met mijn hand op de muur slaan besefte ik dat dit niet de goede plaats voor me was
Dus nee, dat doen we niet meer. En weet je, eigenlijk kan ik nog best wel leven met af en toe een snijsessie. Maar met anorexia lijkt me dat weer een stuk lastiger, vooral omdat je gewoon van eten afhankelijk bent en omdat je er altijd mee geconfronteerd wordt (etentjes, feestdagen, je lijf, shoppen). Het lijkt me een rottige tweestrijd hoor. Ik ken die tweestrijd een heel klein beetje van toen ik zo mager was: enerzijds mezelf afstotelijk vinden, maar anderzijds écht niet kunnen eten. En dan was het bij mij eigenlijk puur fysiek.
vrijdag 21 november 2008 om 13:58
Haha Digi, ik moet wel lachen hoor om jouw 'sarcastische' schrijf/denkwijze, ik hou er wel van hihi.
Maar goed, ja ik kan dus ook helemaal niet tegen gemuts en meelevende persoontjes. Het is uiteraard goed bedoeld van ze, maar ik ben niet zielig. Ik voel me eerder dom, stom, koppig of hoe je het ook noemen wilt en daar wil ik even flink voor op m'n kop krijgen. Ook als 'lotgenoten' dan vertellen over dat het ze niet meer lukt of hoe eng ze een boterham vinden denk ik what the f...? Doe normaal mens, 1 boterham tjezusss wat is je probleem? Waarschijnlijk heb ik die agressieve reacties alleen maar omdat het juist een spiegeltje laat zien van hoe ik zelf ben. Ik ben toch geen haar beter? Ik eet toch ook niet genoeg om aan te komen? Waarom moeten zij dat dan wel en mag ik mezelf wel lekker zo kapotmaken? Echt belachelijk hoe krom alles in elkaar steekt eigenlijk. Het maakt me vooral heel erg boos en moe.
Je mag van mij altijd schrijven over hoe je over bepaalde dingen denkt hoor. Ik moest zelfs wel lachen om je 'brokjes' verhaal haha. Dat bevestigd alleen maar dat ik niet de enige ben met een weirdo denkwijze haha
Eigenlijk kan ik juist ontzettend veel hebben op eetgebied. Ik ben niet zo snel misselijk te maken en kan werkelijk alles eten. Natuurlijk heb ik zo m'n voorkeuren wat bepaalde voedingsmiddelen betreft, maar ik kan het wel. Ik ben ook zo opgevoed met het ouderwetse 'eten wat de pot schaft' e zo niet dan moest ik (na een tik(je) met een mes op m'n vingerknokkels) net zolang aan tafel zitten totdat ik het op had.
Maar als jij zo moeilijk en weinig eet, hoe kan jij dan toch 6 kilo aankomen? Eerlijk gezegd vind ik dat echt een prestatie al ben je er zelf niet zo happy mee dan. Ik ben daar ook wel bang voor hoor, dat als ik eenmaal die knop heb omgezet en dus behoorlijke hoeveelheden ga eten ik niet meer kan stoppen en dus juist weer vreetbuien ga krijgen. Hhhmmppfff...het is ook altijd wat zeg.
Ook deel ik dat gevoel met jou hoor dat ik mijn lijf verre van mooi vindt als het zo mager is. Ik heb mezelf echt nooit als te dik gezien vreemd genoeg (op m'n gezicht na dan) en schaam me ook voor m'n te dunne benen en billen. Dat is juist weer eens het kromme van de hele situatie.
Maar goed, nu even weer een superkeiharde kick under my ass want ik voel me vandaag echt heel erg zielig, slapjes, ziekjes en weet ik veel wat. Niet in gaan hangen maar gewoon even doorbijten en doorvechten! Zucht...wat kan een mens het zichzelf toch verdomde moeilijk maken zonder dat het nodig is.
Maar goed, ja ik kan dus ook helemaal niet tegen gemuts en meelevende persoontjes. Het is uiteraard goed bedoeld van ze, maar ik ben niet zielig. Ik voel me eerder dom, stom, koppig of hoe je het ook noemen wilt en daar wil ik even flink voor op m'n kop krijgen. Ook als 'lotgenoten' dan vertellen over dat het ze niet meer lukt of hoe eng ze een boterham vinden denk ik what the f...? Doe normaal mens, 1 boterham tjezusss wat is je probleem? Waarschijnlijk heb ik die agressieve reacties alleen maar omdat het juist een spiegeltje laat zien van hoe ik zelf ben. Ik ben toch geen haar beter? Ik eet toch ook niet genoeg om aan te komen? Waarom moeten zij dat dan wel en mag ik mezelf wel lekker zo kapotmaken? Echt belachelijk hoe krom alles in elkaar steekt eigenlijk. Het maakt me vooral heel erg boos en moe.
Je mag van mij altijd schrijven over hoe je over bepaalde dingen denkt hoor. Ik moest zelfs wel lachen om je 'brokjes' verhaal haha. Dat bevestigd alleen maar dat ik niet de enige ben met een weirdo denkwijze haha
Eigenlijk kan ik juist ontzettend veel hebben op eetgebied. Ik ben niet zo snel misselijk te maken en kan werkelijk alles eten. Natuurlijk heb ik zo m'n voorkeuren wat bepaalde voedingsmiddelen betreft, maar ik kan het wel. Ik ben ook zo opgevoed met het ouderwetse 'eten wat de pot schaft' e zo niet dan moest ik (na een tik(je) met een mes op m'n vingerknokkels) net zolang aan tafel zitten totdat ik het op had.Maar als jij zo moeilijk en weinig eet, hoe kan jij dan toch 6 kilo aankomen? Eerlijk gezegd vind ik dat echt een prestatie al ben je er zelf niet zo happy mee dan. Ik ben daar ook wel bang voor hoor, dat als ik eenmaal die knop heb omgezet en dus behoorlijke hoeveelheden ga eten ik niet meer kan stoppen en dus juist weer vreetbuien ga krijgen. Hhhmmppfff...het is ook altijd wat zeg.
Ook deel ik dat gevoel met jou hoor dat ik mijn lijf verre van mooi vindt als het zo mager is. Ik heb mezelf echt nooit als te dik gezien vreemd genoeg (op m'n gezicht na dan) en schaam me ook voor m'n te dunne benen en billen. Dat is juist weer eens het kromme van de hele situatie.
Maar goed, nu even weer een superkeiharde kick under my ass want ik voel me vandaag echt heel erg zielig, slapjes, ziekjes en weet ik veel wat. Niet in gaan hangen maar gewoon even doorbijten en doorvechten! Zucht...wat kan een mens het zichzelf toch verdomde moeilijk maken zonder dat het nodig is.
vrijdag 21 november 2008 om 15:11
Giggle,maar er is wel een verschil tussen mutserig gedoe en meeleven.Ik vind de reacties hier op het topic gewoon meelevend op een goede manier.Groepstherapie is niet voor iedereen weggelegd want iedereen steekt anders in elkaar kwa karakter.De ene kan er wel wat mee omdat dit degene confronteert met hetgeen waarmee zij bezig is en de andere wil liever geen groepstherapie.Ik hoop trouwens niet dat je mijn reacties mutserig vind omdat dit niet de bedoeling is en ik ook niemand lastig wil vallen.En over het perfectionistische,dat herken ik een beetje.Ik wil geen fouten maken an altijd alles goed doen.Verder heb ik ook vaak het gevoel dat ik me moet verontschuldigen als ik fouten maak of b.v.spelfouten omdat Nederlands niet mijn moedertaal is en ik al vaker botte reacties naar me toe heb gekregen.Dan wil ik wel eens dichtklappen en mijn mond houden.
Wat betekent je nick trouwens?
Wat betekent je nick trouwens?
vrijdag 21 november 2008 om 15:54
Geraldine: zo bedoelde ik het helemaal niet. Sorry als ik zo overkwam! Ik vind jullie medeleven juist heel fijn en ben daar ook erg dankbaar voor!!!
Nee ik had het meer over de hulpverlening en lotgenotentherapie enzo. Daar gaat het er gewoon zo 'mutserig' aan toe. Maar dat zegt meer iets over mij dan over hun hoor. Eigenlijk wordt ik dan als een puber heel opstandig en boos (boos vooral op mezelf) en dan wordt ik dus kennelijk dwars en wil ik er niets mee te maken hebben. Dat helpt me in zoverre dat er bepaalde gevoelens naar bovenkomen die ik normaal onderdruk, dus ergens is dat ook weer goed.
Wat naar dat jij ook soms je zo 'misbegrepen' voelt. Weetje, nobody is perfect en dat moeten wij nou eens goed in onze oortjes knopen. We leggen dan onze grens veel te hoog waardoor het alleen maar kan tegenvallen en dan voel je je rot. Ik herken het helemaal wat je schrijft.
En dat jij af en toe een taalfoutje maakt is heel logisch hoor. Maar volgens mij maak jij die nooit en is dat ook dat perfecte wat jou dwars zit en mag je juist trots zijn op hoe goed je Nederlands beheerst. Daar kan ik als rasechte Nederelandse nog heel wat van leren hoor!
Oja Giggle is een ontzettend coole scooter van Yamaha haha
Nee ik had het meer over de hulpverlening en lotgenotentherapie enzo. Daar gaat het er gewoon zo 'mutserig' aan toe. Maar dat zegt meer iets over mij dan over hun hoor. Eigenlijk wordt ik dan als een puber heel opstandig en boos (boos vooral op mezelf) en dan wordt ik dus kennelijk dwars en wil ik er niets mee te maken hebben. Dat helpt me in zoverre dat er bepaalde gevoelens naar bovenkomen die ik normaal onderdruk, dus ergens is dat ook weer goed.
Wat naar dat jij ook soms je zo 'misbegrepen' voelt. Weetje, nobody is perfect en dat moeten wij nou eens goed in onze oortjes knopen. We leggen dan onze grens veel te hoog waardoor het alleen maar kan tegenvallen en dan voel je je rot. Ik herken het helemaal wat je schrijft.
En dat jij af en toe een taalfoutje maakt is heel logisch hoor. Maar volgens mij maak jij die nooit en is dat ook dat perfecte wat jou dwars zit en mag je juist trots zijn op hoe goed je Nederlands beheerst. Daar kan ik als rasechte Nederelandse nog heel wat van leren hoor!
Oja Giggle is een ontzettend coole scooter van Yamaha haha
vrijdag 21 november 2008 om 16:16
Hoi Giggle,nee,zo heb ik het ook niet opgevat. Wilde alleen uitleg geven.Onder mutserig versta ik b.v.met de wijsvinger aankomen en iemand als een kind behandelen terwijl je volwassen bent en daar kan ik ook niet tegen.Dan wordt ik ook boos en dat is begrijpelijk.Een luisternd oor is dan zoveel meer.Hangt trouwens ook van de therapie af en hoe mensen zijn...
Over dat misbegrepen voelen:Dat heb ik trouwens niet altijd.Maar wel ben ik perfectionistisch.En dat houdt dus vaak in dat ik alles goed wil doen.Ik ben af en toe te precies...heb dan een soort presteerdrang.Maar ik ben zeker ook trots op wat ik heb bereikt en belangrijk is ook om te zien wat je wel hebt en niet alleen wat je niet hebt.
Dus nogmals,heb het niet fout opgevat want ik zat gewoon te vergelijken .Leuke nick trouwens!Een kennis/exklasgenot van mijn zus heet Geraldine en is Frans,vandaar deze nick ha ha...
Heb jij dit trouwens ook, dat jij jezelf zit te vergelijken met anderen?Ik heb dat ook af en toe.Dat ze dan allemaal slanker of slimmer zijn etc...niet dat ik dit altijd heb, alleen als ik prikkelbaar ben,maar is dit herkenbaar voor je?
En ik zal verder voor je duimen want volgends mij ben je op de goede weg beter te worden al heeft dit ook tijd nodig...
Over dat misbegrepen voelen:Dat heb ik trouwens niet altijd.Maar wel ben ik perfectionistisch.En dat houdt dus vaak in dat ik alles goed wil doen.Ik ben af en toe te precies...heb dan een soort presteerdrang.Maar ik ben zeker ook trots op wat ik heb bereikt en belangrijk is ook om te zien wat je wel hebt en niet alleen wat je niet hebt.
Dus nogmals,heb het niet fout opgevat want ik zat gewoon te vergelijken .Leuke nick trouwens!Een kennis/exklasgenot van mijn zus heet Geraldine en is Frans,vandaar deze nick ha ha...
Heb jij dit trouwens ook, dat jij jezelf zit te vergelijken met anderen?Ik heb dat ook af en toe.Dat ze dan allemaal slanker of slimmer zijn etc...niet dat ik dit altijd heb, alleen als ik prikkelbaar ben,maar is dit herkenbaar voor je?
En ik zal verder voor je duimen want volgends mij ben je op de goede weg beter te worden al heeft dit ook tijd nodig...
zondag 23 november 2008 om 15:27
Hoi Giggle,
Ook ik heb anorexia gehad, eigenlijk al vanaf mijn 15de maar ben er op en af voor behandeld vanaf mijn 17de tot 23ste met therapie, opname's etc. Soms ging het goed, soms kreeg mega terugvallen en kon alles weer opnieuw beginnen. Ben nu 25 en opzich genezen in de zin dat ik een normaal eetpatroon heb en niet meer broodmager ben en ik geen dagelijse strijd met eten meer voer. Ook de depressieve gedachtes en het walgen van mijn lichaam zijn gelukkig verleden tijd. Volgens de norm heb ik wel ondergewicht, maar niets vergeleken met de anorexia jaren en ik ben er juist trots op dat ik het gewicht van nu heb weten te bereiken. De laatste 1,5 jaar heb ik het voornamelijk zelf gedaan met hulp van een psychiater waar ik 1x per week heen ging. Ik was het zo zat, ik was de klinieken en alles ook zo zat geworden, dat ik vond dat ik het zelf kon en heb mezelf toen heel hard aangepakt en de praatsessie met de psych was een hele goeide ondersteuning daarbij ( en ad trouwens).
Hoewel eten voor mij geen strijd meer is, zit er toch altijd iets in mijn hoofd wat nog als ''eet gestoord'' kan worden gezien. Als ik bijv taart of chips ofzo heb gegeten ga ik dat de dag erna (of soms dezelfde avond nog) toch weer compenseren, soms onbewust, soms ga ik extra hard sporten zodat het er weer af is. Dat soort dingen blijven toch in me, ik weet dat dit bij velen altijd blijft, ik zeg dus niet iedereen, maar helaas ken ik er genoeg die toch altijd nog een strijd in hun hoofd blijven voeren. Op zich heb ik daar wel vrede mee, want ik leef nu tenminste weer en geniet van zoveel dingen.
Groepstherapie was trouwens voor mij ook een echte hel. Ik vergeleek me met iedereen en als ik bijv was aangekomen en een ander was afgevallen was ik jaloers, andersom was ik dan juist trots dat ik er lekker wat af had en zij dikker was. Heel erg ja, maar zo was het wel. Ik heb het meeste gehad aan individuele therapie.
Ik heb geen trauma's of vreselijke dramatische dingen mee gemaakt waardoor ik een es heb ontwikkeld, ik was ook helemaal niet dik, ik dansde op vrij hoog nivuea en wilde graag dun (lees graatmager) zijn. Nou die missie was geslaagd zullen we maar zeggen! Met als gevolg dat ik juist door de anorexia mijn hele danscarriere vaarwel kon zeggen, want hoewel je niet te dik mag zijn, wil ook geen 1 dansopleiding een ziek te mager meisje in de groep met een niet goed functionerend lichaam....tja eigen schuld dikke bult zullen we dan maar zeggen.
Ik ga je geen tips ofzo geven, want daar vind ik mezelf niet de juiste persoon voor, ik weet wat mij heeft geholpen, maar dat wil nog niet zeggen dat het jou ook zal helpen.
Wil je alleen maar heel veel succes en sterkte wensen met deze strijd! Dat je het toegeeft en dat je in principe wel wilt aankomen en je lichaam zo niet mooi vindt, dat is al een hele grote goede stap. Ik hoop dan ook met recht dat je er uit komt en dat je zult zien hoe fijn een leven zonder anorexia is!
Liefs
Snaggel
Ook ik heb anorexia gehad, eigenlijk al vanaf mijn 15de maar ben er op en af voor behandeld vanaf mijn 17de tot 23ste met therapie, opname's etc. Soms ging het goed, soms kreeg mega terugvallen en kon alles weer opnieuw beginnen. Ben nu 25 en opzich genezen in de zin dat ik een normaal eetpatroon heb en niet meer broodmager ben en ik geen dagelijse strijd met eten meer voer. Ook de depressieve gedachtes en het walgen van mijn lichaam zijn gelukkig verleden tijd. Volgens de norm heb ik wel ondergewicht, maar niets vergeleken met de anorexia jaren en ik ben er juist trots op dat ik het gewicht van nu heb weten te bereiken. De laatste 1,5 jaar heb ik het voornamelijk zelf gedaan met hulp van een psychiater waar ik 1x per week heen ging. Ik was het zo zat, ik was de klinieken en alles ook zo zat geworden, dat ik vond dat ik het zelf kon en heb mezelf toen heel hard aangepakt en de praatsessie met de psych was een hele goeide ondersteuning daarbij ( en ad trouwens).
Hoewel eten voor mij geen strijd meer is, zit er toch altijd iets in mijn hoofd wat nog als ''eet gestoord'' kan worden gezien. Als ik bijv taart of chips ofzo heb gegeten ga ik dat de dag erna (of soms dezelfde avond nog) toch weer compenseren, soms onbewust, soms ga ik extra hard sporten zodat het er weer af is. Dat soort dingen blijven toch in me, ik weet dat dit bij velen altijd blijft, ik zeg dus niet iedereen, maar helaas ken ik er genoeg die toch altijd nog een strijd in hun hoofd blijven voeren. Op zich heb ik daar wel vrede mee, want ik leef nu tenminste weer en geniet van zoveel dingen.
Groepstherapie was trouwens voor mij ook een echte hel. Ik vergeleek me met iedereen en als ik bijv was aangekomen en een ander was afgevallen was ik jaloers, andersom was ik dan juist trots dat ik er lekker wat af had en zij dikker was. Heel erg ja, maar zo was het wel. Ik heb het meeste gehad aan individuele therapie.
Ik heb geen trauma's of vreselijke dramatische dingen mee gemaakt waardoor ik een es heb ontwikkeld, ik was ook helemaal niet dik, ik dansde op vrij hoog nivuea en wilde graag dun (lees graatmager) zijn. Nou die missie was geslaagd zullen we maar zeggen! Met als gevolg dat ik juist door de anorexia mijn hele danscarriere vaarwel kon zeggen, want hoewel je niet te dik mag zijn, wil ook geen 1 dansopleiding een ziek te mager meisje in de groep met een niet goed functionerend lichaam....tja eigen schuld dikke bult zullen we dan maar zeggen.
Ik ga je geen tips ofzo geven, want daar vind ik mezelf niet de juiste persoon voor, ik weet wat mij heeft geholpen, maar dat wil nog niet zeggen dat het jou ook zal helpen.
Wil je alleen maar heel veel succes en sterkte wensen met deze strijd! Dat je het toegeeft en dat je in principe wel wilt aankomen en je lichaam zo niet mooi vindt, dat is al een hele grote goede stap. Ik hoop dan ook met recht dat je er uit komt en dat je zult zien hoe fijn een leven zonder anorexia is!
Liefs
Snaggel
