Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
dinsdag 9 december 2008 om 20:56
Hoi Giggle,
Wat fijn dat je zoveel reacties krijgt, ik hoop dat je er veel steun aan hebt.
Ik wil graag ook een korte versie van mijn verhaal met je delen:
Ik heb vanaf m'n 14e anorexia gehad, in de eerste instantie om aandacht te vragen van m'n ouders, later om een lief, klein en fijn meisje te zijn. (het is een korte samenvatting :p)
Tot ik na de schoolvakantie waarin ik erg was afgevallen op school het commentaar kreeg 'wat ben jij mager geworden'. Toen besefte ik me pas dat ik niet goed bezig was, dat ik in ieder geval slank genoeg was. Ik begon weer te eten en kwam snel aan. Ik voelde me niet fijn in mijn nieuwe lijf, maar had wel een obsessie voor eten ontwikkeld. Toen ik ontdekte dat ik het eten ook uit kon spugen sloeg mijn anorexia al snel om in een heftige boulimia. Daar heb ik nog jaren mee gelopen.
Nu ben ik 21, een half jaar geleden is mijn oma overleden. Zij heeft haar leven lang geworsteld met eten. Aan het eind weigerde ze eten en ze wilde ook geen sondevoeding. Al was ze nog zo oud, ze is gestorven aan haar eetstoornis. Vanaf dat moment is bij mij de knop omgegaan. Op het moment dat ik hoorde dat ze ziek was had ik mijn laatste eetbui.
In het begin had ik er nog wel eens moeite mee wanneer ik veel had gesnoept. Toch heb ik sindien nooit meer een eetbui gehad en in een halfjaar tijd heb ik geleerd om gewoon te eten, me niet meer druk te maken wanneer ik te veel op heb. Ik voel me nu zelfs niet meer schuldig wanneer ik de bus pak in plaats van de fiets, of een keertje niet ga sporten.
Dat is mijn verhaal, ik wil absoluut niet beweren dat het bij iedereen zo gemakkelijk gaat. Je moet je wel realiseren dat ook ik jaren heb geworsteld met dit probleem. Ik heb ontelbare keren tegen mezelf gezegd dat ik ermee moest stoppen, maar het was me toen nooit gelukt.
Giggle, ik hoop echt dat het bij jou ook ooit zover mag komen dat je je niet meer druk maakt om eten of om je lichaam. Dat je gewoon kan genieten!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, liefs en in ieder geval heel veel sterkte.
Wat fijn dat je zoveel reacties krijgt, ik hoop dat je er veel steun aan hebt.
Ik wil graag ook een korte versie van mijn verhaal met je delen:
Ik heb vanaf m'n 14e anorexia gehad, in de eerste instantie om aandacht te vragen van m'n ouders, later om een lief, klein en fijn meisje te zijn. (het is een korte samenvatting :p)
Tot ik na de schoolvakantie waarin ik erg was afgevallen op school het commentaar kreeg 'wat ben jij mager geworden'. Toen besefte ik me pas dat ik niet goed bezig was, dat ik in ieder geval slank genoeg was. Ik begon weer te eten en kwam snel aan. Ik voelde me niet fijn in mijn nieuwe lijf, maar had wel een obsessie voor eten ontwikkeld. Toen ik ontdekte dat ik het eten ook uit kon spugen sloeg mijn anorexia al snel om in een heftige boulimia. Daar heb ik nog jaren mee gelopen.
Nu ben ik 21, een half jaar geleden is mijn oma overleden. Zij heeft haar leven lang geworsteld met eten. Aan het eind weigerde ze eten en ze wilde ook geen sondevoeding. Al was ze nog zo oud, ze is gestorven aan haar eetstoornis. Vanaf dat moment is bij mij de knop omgegaan. Op het moment dat ik hoorde dat ze ziek was had ik mijn laatste eetbui.
In het begin had ik er nog wel eens moeite mee wanneer ik veel had gesnoept. Toch heb ik sindien nooit meer een eetbui gehad en in een halfjaar tijd heb ik geleerd om gewoon te eten, me niet meer druk te maken wanneer ik te veel op heb. Ik voel me nu zelfs niet meer schuldig wanneer ik de bus pak in plaats van de fiets, of een keertje niet ga sporten.
Dat is mijn verhaal, ik wil absoluut niet beweren dat het bij iedereen zo gemakkelijk gaat. Je moet je wel realiseren dat ook ik jaren heb geworsteld met dit probleem. Ik heb ontelbare keren tegen mezelf gezegd dat ik ermee moest stoppen, maar het was me toen nooit gelukt.
Giggle, ik hoop echt dat het bij jou ook ooit zover mag komen dat je je niet meer druk maakt om eten of om je lichaam. Dat je gewoon kan genieten!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, liefs en in ieder geval heel veel sterkte.
dinsdag 16 december 2008 om 12:39
Rapunzel: Jeetje meis, wat een herkenning. Het is misschien raar, maar alleen al het lezen van andermans verhalen kan me echt al heel veel steun geven. Het is verschrikkelijk dat de dood van je oma jouw ogen pas heeft geopend, maar aan de andere kant is het ook heel mooi en bijzonder. Ik wou, en dat klinkt verschrikkelijk maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel, ook zoiets meemaak waardoor ik totaal wakker geschud wordt. Rationeel weet ik het allemaal wel, maar mn gevoel is 1 en al angst en dat weerhoudt me om volgende stappen te zetten. Trouwens, jouw oma had de mijne kunnen zijn. Exact hetzelfde verhaal alleen was mn band met mn oma niet heel erg goed door een ingewikkelde familiekwestie. Bedankt voor jouw verhaal. Ben je er nu helemaal vanaf? En hoe ga jij nu om met 'enge' feestdagen en lekkernijen? Ik vind het zoooooo moeilijk allemaal.
Geraldine: Je bent lief! Ja ik heb een lekker weekend gehad. Wel gewerkt, maar dat hoort erbij en het is nu heel gezellig in de stad Hoe gaat het met jou? Heb je al een baan op het oog? Tis haast zonde om niets met jouw talen te doen zeg! Is een reisleidster of op een reisbureau misschien iets voor je? Sterkte ermee!!!
Geraldine: Je bent lief! Ja ik heb een lekker weekend gehad. Wel gewerkt, maar dat hoort erbij en het is nu heel gezellig in de stad Hoe gaat het met jou? Heb je al een baan op het oog? Tis haast zonde om niets met jouw talen te doen zeg! Is een reisleidster of op een reisbureau misschien iets voor je? Sterkte ermee!!!
dinsdag 16 december 2008 om 16:33
Ok, even voor mezelf zodat ik dit ga teruglezen wanneer ik het niet meer zo sterk voel als nu:
Ik ga weer mooi worden!!!
*ok, ik zat net even te kijken op entertainment en zag die foto's van die sterren en wooowww wat zijn sommige mensen toch mooi en dan bedoel ik niet die mensen die volgens het welbekende boekje perfect mooi zijn (wat is perfect anyway?) maar die zo onwijs veel uitstraling en zelfvertrouwen hebben! Dat wil ik ook! *
Ik ga weer mooi worden!!!
*ok, ik zat net even te kijken op entertainment en zag die foto's van die sterren en wooowww wat zijn sommige mensen toch mooi en dan bedoel ik niet die mensen die volgens het welbekende boekje perfect mooi zijn (wat is perfect anyway?) maar die zo onwijs veel uitstraling en zelfvertrouwen hebben! Dat wil ik ook! *
dinsdag 16 december 2008 om 22:45
Giggle,met mij gaat het goed.Heb een advertentie gevonden waar ze waarschijnlijk Engels,Duits en Nederlands zoeken.Moet er nog een keer nauwkeurig naar kijken.Verder de kranten lezen etc...Moet kijken wat mijn mogelijkheden zijn.Heb mijn cv al doorgemaild aan het CWI.Jij bent ook erg lief en uit je woorden maak ik op dat je ervoor wilt gaan.Dat vind ik goed van je want je hebt echte vechtersmoed en ik weet dat jij het redt in kleine stappen en beetje bij beetje.Heb je zin om bij ons mee te komen schrijven?Er is bij eten een topic ''wat heb je vandaag gegeten?''Er schrijven daar o.a.ook meiden mee met een eetprobleem en we steunen elkaar goed en zijn een leuk clubje.
vrijdag 19 december 2008 om 14:09
Giggle,
Ik snap heel goed wat je bedoelt hoor, dat je zo graag 'wakker geschud' wilt worden. Ik heb ook periodes gehad dat ik me heel sterk voelde, dat ik het een paar dagen, soms zelfs een week volhield zonder een eetbui. In die periodes at ik dan weer veels te weinig en vervolgens kwam er altijd weer de verleiding, wanneer ik me rot voelde greep ik dan toch weer naar eten.
Ik heb het gevoel dat mijn oma nog altijd ergens bij me is, dat zij dit allemaal mee heeft gemaakt en weet hoe het is. Dat zij wil dat ik een sterke meid ben en dat ik van die eetstoornis afkom. Dat was in het begin mijn grootste motivatie, het idee dat er ergens iemand was die alles kon zien, iemand waar ik van hou en die ik geen pijn wil doen.
In de eerste weken heb ik nog wel vaak gedacht aan te veel of te weinig eten, eetbuien. Toch voelde ik me sterk genoeg om vanaf dat moment 'nee' te zeggen. Snoepen werd in het begin nog wel gevolgd door een schuldig gevoel (ik mocht het immers niet meer uitspugen), maar ik vond het eten zelf al niet verschrikkelijk meer.
Langzamerhand werd dat schuldige gevoel steeds minder, ik eet nu gewoon wanneer ik honger of trek heb en stop wanneer ik genoeg heb gegeten. Wanneer ik me ergens niet prettig bij voel durf ik nu ook gewoon 'nee' te zeggen (vroeger had ik ja gezegd en het vervolgens uitgekotst). Ik voel me soms niet prettig wanneer ik echt veel heb gesnoept of gegeten, ik hou nog altijd niet van vet eten, ik denk dat dat nooit weggaat, maar toch is het niet meer zo erg dat ik me daardoor depressief ga voelen. Het is dan ook niet meer zo dat ik daardoor iets maar niet eet, of dat ik het achteraf uitkots. Ik maak me er eigenlijk niet zo druk meer om. Ik ben er niet zo bewust meer mee bezig, ik denk dat dat de belangrijkste stap is die ik heb gemaakt. Het eetprobleem is uit mijn hoofd verdwenen.
Wat de feestdagen betreft: voor mij is het eetprobleem zo goed als verdwenen: ik eet wat ik lekker vind, ik merk nu goed wanneer ik vol zit en weet dus ook wanneer ik moet stoppen met eten. Vette dingen laat ik liggen en ik pak soms wat meer groente omdat ik me daar gewoon fijner door voel. Toetjes en zoetigheid vind ik heerlijk, dus daar neem ik ook wel wat van, maar gewoon met mate, zodat ik me er niet rot over ga voelen. Dat wil ik jou ook meegeven, probeer te luisteren naar je lichaam, hoewel je dat waarschijnlijk al zo vaak hebt meegekregen. Je zal wel kijken naar wat anderen eten, maar zoveel hoef jij echt niet naar binnen te proppen (dat is toch meestal de gewoonte met kerst). Dat doe ik ook niet hoor, dan voel ik me aan het eind van de avond helemaal opgeblazen en daar heb ik gewoon geen zin in. Ik eet gewoon rustig, zodat ik merk wanneer ik genoeg heb en dan stop ik. Voor mij was het heel belangrijk om te merken wanneer ik vol zat (bij een eetbui at ik gewoon door). Want wanneer ik op tijd stop, heb ik ook niet dat schuldige gevoel dat mijn hele avond verpest.
Heel veel sterkte en alvast fijne feestdagen!
xx Rapunzel
Ik snap heel goed wat je bedoelt hoor, dat je zo graag 'wakker geschud' wilt worden. Ik heb ook periodes gehad dat ik me heel sterk voelde, dat ik het een paar dagen, soms zelfs een week volhield zonder een eetbui. In die periodes at ik dan weer veels te weinig en vervolgens kwam er altijd weer de verleiding, wanneer ik me rot voelde greep ik dan toch weer naar eten.
Ik heb het gevoel dat mijn oma nog altijd ergens bij me is, dat zij dit allemaal mee heeft gemaakt en weet hoe het is. Dat zij wil dat ik een sterke meid ben en dat ik van die eetstoornis afkom. Dat was in het begin mijn grootste motivatie, het idee dat er ergens iemand was die alles kon zien, iemand waar ik van hou en die ik geen pijn wil doen.
In de eerste weken heb ik nog wel vaak gedacht aan te veel of te weinig eten, eetbuien. Toch voelde ik me sterk genoeg om vanaf dat moment 'nee' te zeggen. Snoepen werd in het begin nog wel gevolgd door een schuldig gevoel (ik mocht het immers niet meer uitspugen), maar ik vond het eten zelf al niet verschrikkelijk meer.
Langzamerhand werd dat schuldige gevoel steeds minder, ik eet nu gewoon wanneer ik honger of trek heb en stop wanneer ik genoeg heb gegeten. Wanneer ik me ergens niet prettig bij voel durf ik nu ook gewoon 'nee' te zeggen (vroeger had ik ja gezegd en het vervolgens uitgekotst). Ik voel me soms niet prettig wanneer ik echt veel heb gesnoept of gegeten, ik hou nog altijd niet van vet eten, ik denk dat dat nooit weggaat, maar toch is het niet meer zo erg dat ik me daardoor depressief ga voelen. Het is dan ook niet meer zo dat ik daardoor iets maar niet eet, of dat ik het achteraf uitkots. Ik maak me er eigenlijk niet zo druk meer om. Ik ben er niet zo bewust meer mee bezig, ik denk dat dat de belangrijkste stap is die ik heb gemaakt. Het eetprobleem is uit mijn hoofd verdwenen.
Wat de feestdagen betreft: voor mij is het eetprobleem zo goed als verdwenen: ik eet wat ik lekker vind, ik merk nu goed wanneer ik vol zit en weet dus ook wanneer ik moet stoppen met eten. Vette dingen laat ik liggen en ik pak soms wat meer groente omdat ik me daar gewoon fijner door voel. Toetjes en zoetigheid vind ik heerlijk, dus daar neem ik ook wel wat van, maar gewoon met mate, zodat ik me er niet rot over ga voelen. Dat wil ik jou ook meegeven, probeer te luisteren naar je lichaam, hoewel je dat waarschijnlijk al zo vaak hebt meegekregen. Je zal wel kijken naar wat anderen eten, maar zoveel hoef jij echt niet naar binnen te proppen (dat is toch meestal de gewoonte met kerst). Dat doe ik ook niet hoor, dan voel ik me aan het eind van de avond helemaal opgeblazen en daar heb ik gewoon geen zin in. Ik eet gewoon rustig, zodat ik merk wanneer ik genoeg heb en dan stop ik. Voor mij was het heel belangrijk om te merken wanneer ik vol zat (bij een eetbui at ik gewoon door). Want wanneer ik op tijd stop, heb ik ook niet dat schuldige gevoel dat mijn hele avond verpest.
Heel veel sterkte en alvast fijne feestdagen!
xx Rapunzel
zondag 21 december 2008 om 17:56
rapunzel,rapunzel,laat je haar naar beneden...is dat de nick van het sprookje met het meisje dat haar lange haar naar beneden laat zodat de prins naar haar toe kon?Mooie nick!
Heb je verhaal met aandacht zitten lezen en je komt erg positief over.In der daad gewoon genieten zonder je rot te voelen en stoppen als je vol zit.En je oma zal altijd een plek in je hart hebben.Ik denk met je mee.Geniet van kerst!
Giggle,hoe gaat het ermee?Wat doe je met kerst?Ik ga woensdag een week naar mijn thuisland Duitsland samen met mijn vriend om daar kerst te vieren en verheug me erop.
Heb je verhaal met aandacht zitten lezen en je komt erg positief over.In der daad gewoon genieten zonder je rot te voelen en stoppen als je vol zit.En je oma zal altijd een plek in je hart hebben.Ik denk met je mee.Geniet van kerst!
Giggle,hoe gaat het ermee?Wat doe je met kerst?Ik ga woensdag een week naar mijn thuisland Duitsland samen met mijn vriend om daar kerst te vieren en verheug me erop.
maandag 9 februari 2009 om 11:56
Dankje wel lieve Geraldine Heb jij ook leuke feestdagen gehad?
Sorry voor mijn afwezigheid, maar ik heb hulp ingeschakelt. Ik heb teveel angsten waardoor ik teveel compenseer en dus altijd weer terugval.
Ik ga nu voor ambulante hulp via Novarum. Ook heb ik mn familie op de hoogte gebracht van mijn es. En jeetje wat een mooie en lieve reacties. Doet me goed en wou dat ik dat veel eerder had gedaan!!!
Nu heb ik de komende dagen heel veel feestjes, etentjes, verjaardagen etc. Help? Mag ik jullie vragen wat jullie overdag eten als je weet dat je die avond een verjaardag of een etentje hebt? Ik wil graag 'normaal' doen en niet weer de hele dag compenseren. Als ik zie wat jullie eten geeft me dat wat rust en ook steun om het wel goed te doen.
Sorry voor mijn afwezigheid, maar ik heb hulp ingeschakelt. Ik heb teveel angsten waardoor ik teveel compenseer en dus altijd weer terugval.
Ik ga nu voor ambulante hulp via Novarum. Ook heb ik mn familie op de hoogte gebracht van mijn es. En jeetje wat een mooie en lieve reacties. Doet me goed en wou dat ik dat veel eerder had gedaan!!!
Nu heb ik de komende dagen heel veel feestjes, etentjes, verjaardagen etc. Help? Mag ik jullie vragen wat jullie overdag eten als je weet dat je die avond een verjaardag of een etentje hebt? Ik wil graag 'normaal' doen en niet weer de hele dag compenseren. Als ik zie wat jullie eten geeft me dat wat rust en ook steun om het wel goed te doen.
maandag 9 februari 2009 om 14:38
Hoi Giggle,
fijn dat je er weer bent.Ja,ik had een superleuke week in Duitsland met mijn familie en vanavond komt mijn moeder.Goed dat je hulp hebt ingeschakeld en dat je er zo open over bent.Ben trots op je.En nu gewoon blijven vechten en erover blijven praten!
Ik eet gewoon normaal als ik een etentje of een feestje heb.Ik beweeg genoeg,eet verder gezond en maak me daar geen zorgen over.Af en toe genieten hoort er ook bij.Hou ons op de hoogte meid!
fijn dat je er weer bent.Ja,ik had een superleuke week in Duitsland met mijn familie en vanavond komt mijn moeder.Goed dat je hulp hebt ingeschakeld en dat je er zo open over bent.Ben trots op je.En nu gewoon blijven vechten en erover blijven praten!
Ik eet gewoon normaal als ik een etentje of een feestje heb.Ik beweeg genoeg,eet verder gezond en maak me daar geen zorgen over.Af en toe genieten hoort er ook bij.Hou ons op de hoogte meid!
maandag 9 februari 2009 om 16:07
Wauw Giggle! En, merk je 'effect'?
Eerlijk gezegd, als ik weet dat er goed eten is (suffig voorbeeld: ik hou van heel veel soorten keukens, maar mijn moeder maakt een bepaalde salade gebaseerd op aardappels en die is zo lekker dat ik er heel veel van eet), dan eet ik overdag weinig om 's avonds te kunnen bunkeren. Ik kan niet veel eten, vind het niet leuk naar de gastheer/gastvrouw staan als ik de helft niet opeet en het is per definitie lekkerder dan wat ik zelf klaarmaak, dus
Eerlijk gezegd, als ik weet dat er goed eten is (suffig voorbeeld: ik hou van heel veel soorten keukens, maar mijn moeder maakt een bepaalde salade gebaseerd op aardappels en die is zo lekker dat ik er heel veel van eet), dan eet ik overdag weinig om 's avonds te kunnen bunkeren. Ik kan niet veel eten, vind het niet leuk naar de gastheer/gastvrouw staan als ik de helft niet opeet en het is per definitie lekkerder dan wat ik zelf klaarmaak, dus
donderdag 16 april 2009 om 15:06
Nou het is even geleden maar ik voel met zwaar *#@% dus ik wil erg graag van me aftypen en hopelijk kunnen jullie me hierin ook goed adviseren.
Ik probeer m'n verhaal zo kort en duidelijk mogelijk te typen maar ik ben een beetje warrig dus ik hoop dat het allemaal duidelijk is.
Enige tijd geleden heb ik me aangemeld bij het Novarum. Ik sta nu op de wachtlijst voor poliklinische behandelingen en verder heb ik iedereen om me heen geinformeerd over het hoe en wat. Mijn baas weet er ook van uiteraard en begeleidt me op een zo'n goed mogelijke manier en dat is erg fijn.
Nu heeft alleen deze situatie een behoorlijke druk gelegd op mijn relatie met m'n vriend. Er is iets geknapt bij hem in zijn vertrouwen naar mij. Is ook logisch aangezien ik altijd heb verzwegen daadwerkelijk echt anorexia te hebben en dacht hij altijd dat ik moeilijke darmen enzo had. Best naief natuurlijk maar die lieve schat geloofde me en vertrouwde me en heeft me altijd gesteund om me beter te laten worden en me goed te laten voelen. Nu blijkt dat het iets psychisch is i.p.v. iets aan mijn darmen en is dat voor hem natuurlijk een shock.
Nu geef ik hem veel ruimte en rust om dit op zijn manier te verwerken en er mee om te gaan. Hij is erg verstandig en reeel en zal altijd goed over een situatie nadenken en ook zich in mij proberen te verplaatsen. Hij neemt me dus echt niets kwalijk en ziet de ziekte echt los van mij als persoon.
Maar door jarenlang al zo hebben lopen te klooien met het eten en mijn gezondheid is er voor hem nu een spreekwoordelijk druppel gekomen en trekt hij het niet meer. Hij kan het niet meer aan om mij te steunen, hoe erg hij dit ook vindt. Hij vindt het verschrikkelijk voor me om me dagelijks te zien vechten en me ook nog eens zo ontzettend mager te zien. Maar hij weet en kan het allemaal niet meer op brengen.
Gister hebben we een erg mooi en emotioneel gesprek gehad. Erg confronterend ook omdat het erop neer komt dat we beiden heel erg van elkaar houden maar dat het bijzondere gevoel weg is. Door alles wat we hebben moeten doorstaan is het helemaal weg. Wat ook niet helpt is dat ik door deze ziekt echt een ijsblok ben geworden voor mezelf en dus intimiteit heel erg moeilijk vindt. O.a. daardoor is ons seksleven beneden alle peil (ook omdat penetratie bij mij erg pijnlijk is maar dat heeft niets met dit onderwerp verder te maken) en daar baal ik enorm van en schaam me er ook voor. Maar ik vind het voor hem nog het allerergste. Hij heeft er ook niet voor gekozen allemaal. Ik zelf natuurlijk ook niet, maar goed het is gewoon even heel erg naar allemaal.
Nu komt het erop neer dat we elkaar de ruimte geven en gewoon met elkaar omgaan. We geven elkaar dus gewoon een zoen en we maken ook wel leuke uitstapjes enzo, maar we weten alle twee gewoon niet wat de toekomst voor ons zal brengen. We hebben nu als prioriteit gesteld dat ik moet aankomen en aan mezelf moet werken en dat we zolang dat mogelijk is gewoon zo door leven.
Maar nu kan ik niet anders meer dan huilen en me van binnen voel ik me verscheurd! Ik loop al dagen met rode ogen rond en voel me zo leeg van binnen. Gewoon weer iets stuk gemaakt door die ziekte! Zelfs de liefde van m'n leven begint uit mijn leven te glippen. Dat wil ik absoluut niet maar die ziekte is gewoon zo verdomde moeilijk dat ik echt continu alle kanten wordt opgesleurd in mijn hoofd. Uiteraard heb ik al het Novarum hierover ingelicht maar die wachtlijst he.....zo jammer. Natuurlijk ben ik niet de enige met deze ziekte, maar die hulp kan ik nu wel erg goed gebruiken! Ook heb ik mijn huisarts weer benaderd en daar ga ik volgende week naar toe. Ik weet het gewoon echt even allemaal niet meer en voel me zo rot!
Soms denk ik dat het beter is om me op te laten nemen en even weg van alles zodat ik echt volledig aan mezelf kan en moet werken. Maar ik zit hier ook met een baan waar ze totaal afhankelijk helaas van mij zijn. We zijn voor mij wel een vervanger aan het zoeken maar helaas reageren er nog maar weinig mensen op de vacature. Het zit gewoon niet in mijn aard om zomaar mijn baas te laten vallen vanwege een bepaalde situatie en probeer ik het beste voor beide partijen te doen.
Maar goed, aan de andere kant denk ik natuurlijk dat gezondheid voor alles gaat en dat mijn baas op een tweede plaats komt.
En zo ben ik dus de hele tijd aan het malen en malen....moe en doodop ben ik van al dat gepieker.
Morgen heb ik een afspraak met mijn baas en ga ik dit sowieso voorleggen. Hopelijk heeft ze begrip voor de situatie en zullen we tot een goed alternatief komen.
Zo ik heb het hele verhaal in ieder geval van me afgetypt en hopelijk heb ik jullie niet af laten knappen op mij en m'n situatie.
Ik probeer m'n verhaal zo kort en duidelijk mogelijk te typen maar ik ben een beetje warrig dus ik hoop dat het allemaal duidelijk is.
Enige tijd geleden heb ik me aangemeld bij het Novarum. Ik sta nu op de wachtlijst voor poliklinische behandelingen en verder heb ik iedereen om me heen geinformeerd over het hoe en wat. Mijn baas weet er ook van uiteraard en begeleidt me op een zo'n goed mogelijke manier en dat is erg fijn.
Nu heeft alleen deze situatie een behoorlijke druk gelegd op mijn relatie met m'n vriend. Er is iets geknapt bij hem in zijn vertrouwen naar mij. Is ook logisch aangezien ik altijd heb verzwegen daadwerkelijk echt anorexia te hebben en dacht hij altijd dat ik moeilijke darmen enzo had. Best naief natuurlijk maar die lieve schat geloofde me en vertrouwde me en heeft me altijd gesteund om me beter te laten worden en me goed te laten voelen. Nu blijkt dat het iets psychisch is i.p.v. iets aan mijn darmen en is dat voor hem natuurlijk een shock.
Nu geef ik hem veel ruimte en rust om dit op zijn manier te verwerken en er mee om te gaan. Hij is erg verstandig en reeel en zal altijd goed over een situatie nadenken en ook zich in mij proberen te verplaatsen. Hij neemt me dus echt niets kwalijk en ziet de ziekte echt los van mij als persoon.
Maar door jarenlang al zo hebben lopen te klooien met het eten en mijn gezondheid is er voor hem nu een spreekwoordelijk druppel gekomen en trekt hij het niet meer. Hij kan het niet meer aan om mij te steunen, hoe erg hij dit ook vindt. Hij vindt het verschrikkelijk voor me om me dagelijks te zien vechten en me ook nog eens zo ontzettend mager te zien. Maar hij weet en kan het allemaal niet meer op brengen.
Gister hebben we een erg mooi en emotioneel gesprek gehad. Erg confronterend ook omdat het erop neer komt dat we beiden heel erg van elkaar houden maar dat het bijzondere gevoel weg is. Door alles wat we hebben moeten doorstaan is het helemaal weg. Wat ook niet helpt is dat ik door deze ziekt echt een ijsblok ben geworden voor mezelf en dus intimiteit heel erg moeilijk vindt. O.a. daardoor is ons seksleven beneden alle peil (ook omdat penetratie bij mij erg pijnlijk is maar dat heeft niets met dit onderwerp verder te maken) en daar baal ik enorm van en schaam me er ook voor. Maar ik vind het voor hem nog het allerergste. Hij heeft er ook niet voor gekozen allemaal. Ik zelf natuurlijk ook niet, maar goed het is gewoon even heel erg naar allemaal.
Nu komt het erop neer dat we elkaar de ruimte geven en gewoon met elkaar omgaan. We geven elkaar dus gewoon een zoen en we maken ook wel leuke uitstapjes enzo, maar we weten alle twee gewoon niet wat de toekomst voor ons zal brengen. We hebben nu als prioriteit gesteld dat ik moet aankomen en aan mezelf moet werken en dat we zolang dat mogelijk is gewoon zo door leven.
Maar nu kan ik niet anders meer dan huilen en me van binnen voel ik me verscheurd! Ik loop al dagen met rode ogen rond en voel me zo leeg van binnen. Gewoon weer iets stuk gemaakt door die ziekte! Zelfs de liefde van m'n leven begint uit mijn leven te glippen. Dat wil ik absoluut niet maar die ziekte is gewoon zo verdomde moeilijk dat ik echt continu alle kanten wordt opgesleurd in mijn hoofd. Uiteraard heb ik al het Novarum hierover ingelicht maar die wachtlijst he.....zo jammer. Natuurlijk ben ik niet de enige met deze ziekte, maar die hulp kan ik nu wel erg goed gebruiken! Ook heb ik mijn huisarts weer benaderd en daar ga ik volgende week naar toe. Ik weet het gewoon echt even allemaal niet meer en voel me zo rot!
Soms denk ik dat het beter is om me op te laten nemen en even weg van alles zodat ik echt volledig aan mezelf kan en moet werken. Maar ik zit hier ook met een baan waar ze totaal afhankelijk helaas van mij zijn. We zijn voor mij wel een vervanger aan het zoeken maar helaas reageren er nog maar weinig mensen op de vacature. Het zit gewoon niet in mijn aard om zomaar mijn baas te laten vallen vanwege een bepaalde situatie en probeer ik het beste voor beide partijen te doen.
Maar goed, aan de andere kant denk ik natuurlijk dat gezondheid voor alles gaat en dat mijn baas op een tweede plaats komt.
En zo ben ik dus de hele tijd aan het malen en malen....moe en doodop ben ik van al dat gepieker.
Morgen heb ik een afspraak met mijn baas en ga ik dit sowieso voorleggen. Hopelijk heeft ze begrip voor de situatie en zullen we tot een goed alternatief komen.
Zo ik heb het hele verhaal in ieder geval van me afgetypt en hopelijk heb ik jullie niet af laten knappen op mij en m'n situatie.
donderdag 16 april 2009 om 15:56
Allereerst over het feit dat je niet eerlijk bent geweest:
Mensen, zo ook jij, zo ook ik, zo ook een boel anderen, schamen zich voor zoiets. Erge schaamte. Bang om voor aansteller aangezien te worden, bang om zwak gevonden te worden, bang om aandachtsgeil te zijn. Je wil een relatie met je vriend gebaseerd op wederzijds respect, gebaseerd op gelijkwaardigdheid, en geen hulpverlenerrelatie (jij patient, hij peut).
Hij zoekt het misschien ook bij zichzelf, dat jij hebt gelogen. Moet 'ie niet doen. Heeft er namelijk niets mee te maken, en juist de personen die zo dicht bij je staan, die wil je niet kwetsen of jezelf bewust 'lager' plaatsen. En natuurlijk is het ook een kenmerk van het ziektebeeld.
Misschien is dit je wake up call. Soms wil je wel, maar vaak is er een impact nodig (zoals nu de pijn van je vriend) om het echt met elke vezel in je lijf aan te pakken.
Steun is fijn, maar weet je, opteer liever voor de schop-onder-de-hol methode. Eigenlijk staat je vriend te dichtbij. Hij wil je steunen door lief te doen (in alle vormen mogelijk), maar dat vergt van hem veel energie omdat het niet helpt. En voor jou is het weer frustrerend omdat zijn steun je niet het juiste duwtje in de rug geeft.
Kun je hem niet iets laten lezen (internet, folders) zodat hij het mechanisme van anorexia begrijpt?
Enne, elke aangekomen kilo vieren met een boterkoek he!
donderdag 16 april 2009 om 16:45
Weinig tijd om te reageren,maar wil dat garag nog op een ander tijdstip doen.
Voel je je niet al te schuldig over de oneerlijkheid.
Je motieven haddeen geen gemene invulling maar waarschijnlijk angst en schaamte.
Bovendien,eetstooornissen maakt de lijdende nogal eens aan het liegen om de eetsoornis te beschermen.
Allemaal niet leuek,niet goed,maar zo werkt de spinsel helaas.
Ik hoop dat je vriend dat kan scheiden van jou als persoonlijkheid en het liegen vanuit je eetstoornis,want dat zijn echt haast twee verschillende persoonlijkheden.
Nou voor zover.
Wel al een dikke knuffel voor je verdriet en moeilijkheden.
Ik hoop dat je relatie wat lucht en ruimte en begrip gaat krijgen.
Voel je je niet al te schuldig over de oneerlijkheid.
Je motieven haddeen geen gemene invulling maar waarschijnlijk angst en schaamte.
Bovendien,eetstooornissen maakt de lijdende nogal eens aan het liegen om de eetsoornis te beschermen.
Allemaal niet leuek,niet goed,maar zo werkt de spinsel helaas.
Ik hoop dat je vriend dat kan scheiden van jou als persoonlijkheid en het liegen vanuit je eetstoornis,want dat zijn echt haast twee verschillende persoonlijkheden.
Nou voor zover.
Wel al een dikke knuffel voor je verdriet en moeilijkheden.
Ik hoop dat je relatie wat lucht en ruimte en begrip gaat krijgen.
donderdag 23 april 2009 om 17:01
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het gewoon zo moeilijk allemaal. Ik merk echt dat ik steeds sterker wordt in mijn hoofd maar zodra er iets 'spannends' op het programma staat ga ik weer compenseren e.d.
Mijn vriend en ik leven nu meer op de automatische piloot. Hij gaat vaak weg wat ik wel lekker vindt omdat ik ook gewoon niet meer weet hoe of wat ik moet doen. Soms lijkt het wel alsof hij het me kwalijk neemt al zegt hij van niet. Dan doet hij best wel gemeen of bot tegen me en dan voel ik me echt verdrietig. Maar het is zo moeilijk, ook voor hem, en ik weet dat hij het niet zo bedoelt maar dat dat ook een soort uiting van frustratie is.
Op mijn werk loopt het ook allemaal wat minder. Niet met mezelf hoor, maar de zaken gaan slecht en daar voel ik me dan weer verantwoordelijk voor. En dat terwijl ik moeilijk de klanten aan hun oren naar binnen kan sleuren en eisen dat ze wat kopen. Ik ben echt gemotiveerd en doe mijn werk ook goed, maar dit werkt ook niet echt afleidend of opbeurend. Dan ga ik me ook zorgen maken en vanwege teveel tijd hebben ga ik weer nadenken en lopen piekeren. Zucht...
Bij het Novarum schiet het allemaal helaas ook niet op en dat vind ik maar moeilijk. Natuurlijk hebben ze een wachtlijst maar ik heb nu die moeilijke stap gezet en dan duurt het nog steeds zo lang waardoor mijn motivatie weer enorm daalt. Mijn huisarts heeft dit van de week bij hun aangekaart en ze gingen een tussenoplossing voor me zoeken.
Nou goed, weinig nieuws dus en ik probeer maar mezelf goed 'recht' te houden in mijn koppie en ik ben sowieso ook nu een zelfhulpboek aan het lezen over eetstoornissen enzo. Wie weet doet dat nog wat.
Nogmaals bedankt!
Mijn vriend en ik leven nu meer op de automatische piloot. Hij gaat vaak weg wat ik wel lekker vindt omdat ik ook gewoon niet meer weet hoe of wat ik moet doen. Soms lijkt het wel alsof hij het me kwalijk neemt al zegt hij van niet. Dan doet hij best wel gemeen of bot tegen me en dan voel ik me echt verdrietig. Maar het is zo moeilijk, ook voor hem, en ik weet dat hij het niet zo bedoelt maar dat dat ook een soort uiting van frustratie is.
Op mijn werk loopt het ook allemaal wat minder. Niet met mezelf hoor, maar de zaken gaan slecht en daar voel ik me dan weer verantwoordelijk voor. En dat terwijl ik moeilijk de klanten aan hun oren naar binnen kan sleuren en eisen dat ze wat kopen. Ik ben echt gemotiveerd en doe mijn werk ook goed, maar dit werkt ook niet echt afleidend of opbeurend. Dan ga ik me ook zorgen maken en vanwege teveel tijd hebben ga ik weer nadenken en lopen piekeren. Zucht...
Bij het Novarum schiet het allemaal helaas ook niet op en dat vind ik maar moeilijk. Natuurlijk hebben ze een wachtlijst maar ik heb nu die moeilijke stap gezet en dan duurt het nog steeds zo lang waardoor mijn motivatie weer enorm daalt. Mijn huisarts heeft dit van de week bij hun aangekaart en ze gingen een tussenoplossing voor me zoeken.
Nou goed, weinig nieuws dus en ik probeer maar mezelf goed 'recht' te houden in mijn koppie en ik ben sowieso ook nu een zelfhulpboek aan het lezen over eetstoornissen enzo. Wie weet doet dat nog wat.
Nogmaals bedankt!
donderdag 23 april 2009 om 20:46
Meid,
Ik weet als geen ander waar je allemaal tegenaan loopt als je een eetstoornis hebt.
De draden van het spinnenweb gaan zich steeds aan meer dingen vastzetten en zo wordt het web steeds groter.
Hulp willen,therapie aan willen gaan is een enorme stap.
De frustratie dat het lang duurt is heel herkenbaar.
Helaas sta je daar machteloos in.
Lange wachtlijsten en de juiste plek krijgen/geplaatst mogen worden,de lange intakeprocedures...
Ja meid je moet een hele lange adem hebben.
Het werkt erg demotiverend maar echt,ga niet bij de pakken neerzitten!!!!
En ik bedoel dit niet als makkelijk praten,maar je hebt geen keuze om de handoek in de ring te gooien.
In die wachttijd vind ik het erg goed van je dat je met zelfhulpboeken aan de slag gaat ter overbrugging.
Evt kan je kijken of je particulier wat gesprekken kan krijgen bij een vrijgevestigde psycholoog,daar zijn meestal geen lange wachtlijsten.
Dit kan je helpen om je koppie omhoog te houden(doorverwijzing huisarts?)
Ook de huisarts mits je het treft kan je wellicht ondersteunen door bv af te spreken dat je 1 keer in de twee weken langs komt om even een gesprekje te hebben.
Wat je relatie betreft.
Ook iets om met je huisarts te bespreken hoe jullie hier samen beter mee om kunnen gaan en wat je daar bij kan gebruiken.
Ik denk dat het niet verkeerd is om (ook evt vrijgevestigd) wat gesprekken ter ondersteuning te krijgen .
Zodat jullie beter kunnen communiceren en jullie zorg en behoefte helder kunnen krijgen.
Ik hoop dat je vriend daar voor open wil staan.
Ik heb het samen met mijn vriend regelmatig gehad tijdens mijn therapie en we hadden er samen veel aan.
Probeer elkaar niet te ontwijken en langs elkaar heen te gaan leven.
Verwijdering van elkaar brengt alleen maar meer onbegrip met zich mee en geeft scheurtjes in de band die je eigenlijk samen zo nodig hebt.
Zoek samen de leuke dingen op.
En laat de eetstoornis bij jou...
Hij kan je niet beter maken of er van af helpen.
Hij kan allleen je vriend zijn.
En jij bent niet zijn blok aan het been omdat je een eetstoornis hebt.
Jij bent zijn vriendin,zo zou je elkaar moeten zien.
Dat geeft lucht en ruimte voor de leuke dingen.
Beetje geven en nemen.
Ik hoop dat jij en jullie samen een weg vinden om elkaars partners te zijn.
En de eetstoornis jou ziekte blijft die jij gaat bevechten op de juiste plek.
Ik wens je alle goeds.
Ik weet als geen ander waar je allemaal tegenaan loopt als je een eetstoornis hebt.
De draden van het spinnenweb gaan zich steeds aan meer dingen vastzetten en zo wordt het web steeds groter.
Hulp willen,therapie aan willen gaan is een enorme stap.
De frustratie dat het lang duurt is heel herkenbaar.
Helaas sta je daar machteloos in.
Lange wachtlijsten en de juiste plek krijgen/geplaatst mogen worden,de lange intakeprocedures...
Ja meid je moet een hele lange adem hebben.
Het werkt erg demotiverend maar echt,ga niet bij de pakken neerzitten!!!!
En ik bedoel dit niet als makkelijk praten,maar je hebt geen keuze om de handoek in de ring te gooien.
In die wachttijd vind ik het erg goed van je dat je met zelfhulpboeken aan de slag gaat ter overbrugging.
Evt kan je kijken of je particulier wat gesprekken kan krijgen bij een vrijgevestigde psycholoog,daar zijn meestal geen lange wachtlijsten.
Dit kan je helpen om je koppie omhoog te houden(doorverwijzing huisarts?)
Ook de huisarts mits je het treft kan je wellicht ondersteunen door bv af te spreken dat je 1 keer in de twee weken langs komt om even een gesprekje te hebben.
Wat je relatie betreft.
Ook iets om met je huisarts te bespreken hoe jullie hier samen beter mee om kunnen gaan en wat je daar bij kan gebruiken.
Ik denk dat het niet verkeerd is om (ook evt vrijgevestigd) wat gesprekken ter ondersteuning te krijgen .
Zodat jullie beter kunnen communiceren en jullie zorg en behoefte helder kunnen krijgen.
Ik hoop dat je vriend daar voor open wil staan.
Ik heb het samen met mijn vriend regelmatig gehad tijdens mijn therapie en we hadden er samen veel aan.
Probeer elkaar niet te ontwijken en langs elkaar heen te gaan leven.
Verwijdering van elkaar brengt alleen maar meer onbegrip met zich mee en geeft scheurtjes in de band die je eigenlijk samen zo nodig hebt.
Zoek samen de leuke dingen op.
En laat de eetstoornis bij jou...
Hij kan je niet beter maken of er van af helpen.
Hij kan allleen je vriend zijn.
En jij bent niet zijn blok aan het been omdat je een eetstoornis hebt.
Jij bent zijn vriendin,zo zou je elkaar moeten zien.
Dat geeft lucht en ruimte voor de leuke dingen.
Beetje geven en nemen.
Ik hoop dat jij en jullie samen een weg vinden om elkaars partners te zijn.
En de eetstoornis jou ziekte blijft die jij gaat bevechten op de juiste plek.
Ik wens je alle goeds.
zaterdag 25 april 2009 om 23:08
quote:Digitalis schreef op 25 april 2009 @ 13:47:
Giggle, heb je eens zin om er eventjes tussenuit te gaan? Je bent van harte welkom in Brussel.
Geen verplichting hoor! Maar als je wil, dan regelen de engelen wel onze mailadressen.
Knuffel
Als jij nou eens zo lief bent voor jezelf! Dat verdien je namelijk enorm.
Ik ben je heel dankbaar voor je lieve reactie maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel eng zal vinden om je irl t ontmoeten. Jij bent namelijk zo enorm slim, daar kan ik echt niet tegenop boksen. Goh, dit klinkt btw een stuk zieliger dan dat ik het bedoel.
Nu is Brussel niet bepaald om de hoek (ik woon in N-H) maar het hoeft ook niet op korte termijn toch? Want hey, ik kan dan wel dè Digi ontmoeten natuurlijk hè
Nee even zonder gekheid...ik waardeer het enorm en eerlijk gezegd bloos ik er zelfs van dat je dit zo aanbiedt!
Dankjewel daarvoor.
En Iry, jij ook weer eens enorm bedankt. Jullie zijn mijn forummers van het jaar!
Giggle, heb je eens zin om er eventjes tussenuit te gaan? Je bent van harte welkom in Brussel.
Geen verplichting hoor! Maar als je wil, dan regelen de engelen wel onze mailadressen.
Knuffel
Als jij nou eens zo lief bent voor jezelf! Dat verdien je namelijk enorm.
Ik ben je heel dankbaar voor je lieve reactie maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel eng zal vinden om je irl t ontmoeten. Jij bent namelijk zo enorm slim, daar kan ik echt niet tegenop boksen. Goh, dit klinkt btw een stuk zieliger dan dat ik het bedoel.
Nu is Brussel niet bepaald om de hoek (ik woon in N-H) maar het hoeft ook niet op korte termijn toch? Want hey, ik kan dan wel dè Digi ontmoeten natuurlijk hè
Nee even zonder gekheid...ik waardeer het enorm en eerlijk gezegd bloos ik er zelfs van dat je dit zo aanbiedt!
Dankjewel daarvoor.
En Iry, jij ook weer eens enorm bedankt. Jullie zijn mijn forummers van het jaar!
zondag 26 april 2009 om 17:03
Hahaha Digi, tja als ik niet mal was had ik mezelf deze ellende ook niet aangedaan denk ik. *just joking*
Goed, ik ga het dus echt even helemaal anders doen!!! Ik heb even een woeha moment en die wil ik nu dus zwart op wit zetten!
Plan van aanpak (want als ik ga zitten wachten op de hulpverlening terwijl ik het op een gegeven moment tocht zelf moet doen, schiet het niet op!)
Iedere dag ga ik mezelf 'confronteren' door een stuk in mijn zelfhulp eetstoornissenboek te lezen. Zelfs al heb ik het al tig keer gelezen, die ogen moet geopend blijven!
Ieder moment wanneer de angst me weer bekruipt moet ik van mezelf hardop tegen mezelf zeggen of die angst terecht is en wat ik er tegen kan doen en of dit me een stap vooruit gaat helpen ipv achteruit.
Ik ga mijn dieet anders maken met meer calorieën door ander soort produkten te gebruiken dan de 'veilige' van nu. Iedere week ga ik 1 'eng' produkt gebruiken en kijken of dit ook effest heeft op de weegschaal. Zo niet, dan nog een produkt toevoegen etc. etc.
Nou, zo zijn er nog tal van gedachten die mij verder gaan helpen en die wil ik hier dagelijks gaan posten om mezelf te helpen en te blijven motiveren (met dank aan Quirijns topic op lijf/lijn die ook haar zelf en lotgenoten de positieve punten laten zien van afvallen en het motiverende effect daarop).
Want, waarom zou ik wachten op de kliniek terwijl ik drommels goed weet wat ik moet doen? (ik blijf overigens gewoon op de wachtlijst staan hoor, dus die hulp pak ik met beide handen aan, maar ik ga niet langer meer afwachten).
Waarom zou het voor mij onmogelijk zijn? Laat mij dan maar de 1e persoon on earth zijn die het wel kan!
Waarom zou ik echt alles kwijtraken omdat deze K.t ziekte me al jarenlang in zijn greep heeft? No way!!!
Begrijp me trouwens niet verkeerd hoor, ik ben namelijk best wel sarcastisch op bepaalde momenten en hou ook van bepaalde zelfspot. Ook besef ik me maar al te goed dat ik ziek ben en dit niet even 1,2,3 kan oplossen. Dat weet ik helaas maar al te goed.
Maar deze move zal me iig niet meer de afgrond in helpen en ik weet dat ik een taaie, sterke en vechtende vrouw ben en dat ga ik bewijzen ook!!!!
Volgende week maandag meld ik hoeveel ik aangekomen ben en wat het allemaal met me doet.
Als er btw meerdere mensen zijn die mee willen schrijven over bepaalde doelen nastreven mag dat best van mij hoor! Het gaat namelijk niet om de anorexia, maar om hoe je iets gaat oplossen en verbeteren in je leven!!!
Goed, ik ga het dus echt even helemaal anders doen!!! Ik heb even een woeha moment en die wil ik nu dus zwart op wit zetten!
Plan van aanpak (want als ik ga zitten wachten op de hulpverlening terwijl ik het op een gegeven moment tocht zelf moet doen, schiet het niet op!)
Iedere dag ga ik mezelf 'confronteren' door een stuk in mijn zelfhulp eetstoornissenboek te lezen. Zelfs al heb ik het al tig keer gelezen, die ogen moet geopend blijven!
Ieder moment wanneer de angst me weer bekruipt moet ik van mezelf hardop tegen mezelf zeggen of die angst terecht is en wat ik er tegen kan doen en of dit me een stap vooruit gaat helpen ipv achteruit.
Ik ga mijn dieet anders maken met meer calorieën door ander soort produkten te gebruiken dan de 'veilige' van nu. Iedere week ga ik 1 'eng' produkt gebruiken en kijken of dit ook effest heeft op de weegschaal. Zo niet, dan nog een produkt toevoegen etc. etc.
Nou, zo zijn er nog tal van gedachten die mij verder gaan helpen en die wil ik hier dagelijks gaan posten om mezelf te helpen en te blijven motiveren (met dank aan Quirijns topic op lijf/lijn die ook haar zelf en lotgenoten de positieve punten laten zien van afvallen en het motiverende effect daarop).
Want, waarom zou ik wachten op de kliniek terwijl ik drommels goed weet wat ik moet doen? (ik blijf overigens gewoon op de wachtlijst staan hoor, dus die hulp pak ik met beide handen aan, maar ik ga niet langer meer afwachten).
Waarom zou het voor mij onmogelijk zijn? Laat mij dan maar de 1e persoon on earth zijn die het wel kan!
Waarom zou ik echt alles kwijtraken omdat deze K.t ziekte me al jarenlang in zijn greep heeft? No way!!!
Begrijp me trouwens niet verkeerd hoor, ik ben namelijk best wel sarcastisch op bepaalde momenten en hou ook van bepaalde zelfspot. Ook besef ik me maar al te goed dat ik ziek ben en dit niet even 1,2,3 kan oplossen. Dat weet ik helaas maar al te goed.
Maar deze move zal me iig niet meer de afgrond in helpen en ik weet dat ik een taaie, sterke en vechtende vrouw ben en dat ga ik bewijzen ook!!!!
Volgende week maandag meld ik hoeveel ik aangekomen ben en wat het allemaal met me doet.
Als er btw meerdere mensen zijn die mee willen schrijven over bepaalde doelen nastreven mag dat best van mij hoor! Het gaat namelijk niet om de anorexia, maar om hoe je iets gaat oplossen en verbeteren in je leven!!!
maandag 27 april 2009 om 11:02
Woeha is speeking here 
Dankjewel Elmervrouw. Wow, wat zijn er toch een hoop fijne en mooie mensen op dit forum!
Vanmorgen liep mijn planning iets anders dan ik wilde. Ik moest namelijk naar de dietist samen met mijn vriend en daardoor ben ik vergeten te wegen. Dus morgen de officiele stand so far.
Bij de dietist (het is een hij) was het heel goed. Die man krijgt als 1 van de weinige het voor elkaar om een beetje door mijn muurtje heen te komen, en hoewel ik dat op dat moment erg confronterend en moeilijk vindt, voelt het achteraf zo goed!
Ik weet dat dit een gevecht is en dat het moeilijk is en zal zijn, maar ik wil nu stappen zetten en verder komen. Toen ik weer een stuk in mijn boek aan het lezen was voelde ik zoveel motivatie en vechterslust, dat ik dat ook erg graag wil bewijzen wat in mij zit, en dus weer wat vertrouwen kan winnen van mensen en vooral ook voor mezelf!
Even wat gedachtes zo die door mijn hoofd vliegen:
- straks kan ik dat übersexy zomerjurkje aan!!!
- straks doen mijn knieën niet meer pijn als ik ze op elkaar hou.
- straks ziet mijn vriend me weer meer mezelf worden en kan hij weer opgelucht een klein beetje meer adem halen en minder zorgen maken.
Er zijn nog veel meer argumenten hoor, maar die drop ik zo af en toe!
Dankjewel Elmervrouw. Wow, wat zijn er toch een hoop fijne en mooie mensen op dit forum!
Vanmorgen liep mijn planning iets anders dan ik wilde. Ik moest namelijk naar de dietist samen met mijn vriend en daardoor ben ik vergeten te wegen. Dus morgen de officiele stand so far.
Bij de dietist (het is een hij) was het heel goed. Die man krijgt als 1 van de weinige het voor elkaar om een beetje door mijn muurtje heen te komen, en hoewel ik dat op dat moment erg confronterend en moeilijk vindt, voelt het achteraf zo goed!
Ik weet dat dit een gevecht is en dat het moeilijk is en zal zijn, maar ik wil nu stappen zetten en verder komen. Toen ik weer een stuk in mijn boek aan het lezen was voelde ik zoveel motivatie en vechterslust, dat ik dat ook erg graag wil bewijzen wat in mij zit, en dus weer wat vertrouwen kan winnen van mensen en vooral ook voor mezelf!
Even wat gedachtes zo die door mijn hoofd vliegen:
- straks kan ik dat übersexy zomerjurkje aan!!!
- straks doen mijn knieën niet meer pijn als ik ze op elkaar hou.
- straks ziet mijn vriend me weer meer mezelf worden en kan hij weer opgelucht een klein beetje meer adem halen en minder zorgen maken.
Er zijn nog veel meer argumenten hoor, maar die drop ik zo af en toe!
