Psyche
alle pijlers
Ik heb anorexia
vrijdag 14 november 2008 om 11:37
Beste allemaal,
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ten eerste moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg eng vindt. Vooral omdat ik iets aangeef waar ik me persoonlijk best voor schaam en ook omdat ik niet goed weet hoe dit forum in elkaar zit enzo.
Maar goed, ik ben een vrouw van 29 en heb dus anorexia. Het begon vanaf mijn 18e en op mijn 21ste was ik er al bijna vanaf. Helaas ben ik na jaren therapie/opnames/behandelingen etc. toch weer teruggevallen. Maar dit wil ik dus niet!!! Ik wil er echt heel erg graag vanaf en vechten, hoe moeilijk ook. Nu zag ik al een topic over anorexia enzo, maar ik hoopte op mensen die ervaringen hebben met deze ziekte en ook (hopelijk) mensen die ervan genezen zijn en mij misschien goede advieze kunnen geven om bepaalde dingen aan te pakken.
Ik weet dat ik me er niet voor hoef te schamen, maar toch heb ik dat wel. Er zijn zoveel mensen met de meest vreselijke ziektes en dan doe ik dit mezelf aan en ook doe ik er heel veel andere mensen er zoveel pijn en verdriet mee. Dat wil ik dus niet meer.
Ik heb fors ondergewicht en ben onder behandeling van een internist, dietiste, huisarts en psychiater. Maar ik kom niet verder. Opname helpt bij mij helaas niet kan ik uit verschillende ervaringen vertellen.
Ik weet dat ik het kan en wil, maar soms heb ik even dat duwtje in mijn rug nodig en iemand die misschien mijn onzekerheid kan wegnemen.
Hopelijk vind ik die hier?
Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
maandag 27 april 2009 om 22:26
Giggle,zal een andere keer wat meer schijven.Maar heb het ff in vogelvlucht gelezen.Ik wil je veel sterkte wensen met alles en succes.Je moet een grote berg beklimmen,maar stap voor stap gaat het je lukken.Je moet niet alles in een keer willen.Je plan klinkt goed.Wat Iry zegt is helemaal waar en ze kan je goed advies geven.Je weet dat ik met je meedenk.Ieder stap is er eentje en ik voel hier wilskracht en vechtersmoed en dat is gewoon positief.Zet hem op!Je kunt het,dat weet ik wel zeker.
maandag 4 mei 2009 om 10:34
Nou de motivatie is er absoluut nog hoor, maar mijn leven begint zo langzamerhand wel in te storten helaas.
Mijn vriend trekt het niet meer en is sinds vandaag ergens anders gaan slapen. Hij heeft me altijd enorm gesteund, maar zijn muntje is nu werkelijk op. Hij weet niet wat hij het beste kan en moet doen voor ons, maar vooral ook voor mijn beterschap.
Vandaag zou hij het Novarum bellen om een opname te bespoedigen. Ik vind dit enorm eng aangezien ik dan alles achter me moet laten, maar ik denk dat er geen andere weg meer is voor me en ik moet me nu volledig gaan concetreren op aankomen en beter worden. Ergens zal het me ook een opluchting geven dat ik alleen aan mezelf hoef te werken (en dus geen huishouden, baan en sociaal leven etc. etc.) en professionel hulp zal krijgen. Aan de andere kant voelt het als een falen dat ik het dus niet alleen kan en dat ik mij baas en hondje in de steek laat. Dat voelt zo maar ik weet wel dat het zo niet is en dat ik echt ziek ben en hulp nodig heb!
Ik mis Digi maar volgens mij heeft ze een ban, dus meis als je dit wel leest, ik denk aan je en je bent een kanjer!!! Denk aan je doelen en vecht voor jezelf! Je was en bent enorm goed op weg en ik hoop dat je pianospelen, studie etc. je laat inzien wat voor een mooi persoon je bent die dit ook in haar leven verdient!!!
Mijn vriend trekt het niet meer en is sinds vandaag ergens anders gaan slapen. Hij heeft me altijd enorm gesteund, maar zijn muntje is nu werkelijk op. Hij weet niet wat hij het beste kan en moet doen voor ons, maar vooral ook voor mijn beterschap.
Vandaag zou hij het Novarum bellen om een opname te bespoedigen. Ik vind dit enorm eng aangezien ik dan alles achter me moet laten, maar ik denk dat er geen andere weg meer is voor me en ik moet me nu volledig gaan concetreren op aankomen en beter worden. Ergens zal het me ook een opluchting geven dat ik alleen aan mezelf hoef te werken (en dus geen huishouden, baan en sociaal leven etc. etc.) en professionel hulp zal krijgen. Aan de andere kant voelt het als een falen dat ik het dus niet alleen kan en dat ik mij baas en hondje in de steek laat. Dat voelt zo maar ik weet wel dat het zo niet is en dat ik echt ziek ben en hulp nodig heb!
Ik mis Digi maar volgens mij heeft ze een ban, dus meis als je dit wel leest, ik denk aan je en je bent een kanjer!!! Denk aan je doelen en vecht voor jezelf! Je was en bent enorm goed op weg en ik hoop dat je pianospelen, studie etc. je laat inzien wat voor een mooi persoon je bent die dit ook in haar leven verdient!!!
maandag 4 mei 2009 om 12:26
Even een dikke knuffel voor jou, omdat ik met je meeleef, en omdat ik je in mezelf herken!
Het moeilijkste wat er is lijkt er nu aan te zitten komen, controle loslaten over alles waar je controle over (lijkt) te hebben.
Ik vind je enorm dapper, ook al zit je nu in een ontzettend moeilijke tijd! Ik hoop, dat je vriend kan bijtanken, maar je wel kan blijven steunen. Dat heb je nu zo hard nodig...maar kan me indenken dat je je nu heel alleen voelt.
Heel veel sterkte, ik denk aan je!
Het moeilijkste wat er is lijkt er nu aan te zitten komen, controle loslaten over alles waar je controle over (lijkt) te hebben.
Ik vind je enorm dapper, ook al zit je nu in een ontzettend moeilijke tijd! Ik hoop, dat je vriend kan bijtanken, maar je wel kan blijven steunen. Dat heb je nu zo hard nodig...maar kan me indenken dat je je nu heel alleen voelt.
Heel veel sterkte, ik denk aan je!
maandag 4 mei 2009 om 16:03
Digi heeft een ban van twee weken inderdaad. Ik heb niet je hele topic gelezen Giggle, maar ik begrijp dat er heel hard gewerkt wordt op dit moment.
Wat goed en wat dapper! Ik wens je alle sterkte.
Anne, schrijf jij ook weer op je eigen topic? Ik heb me een paar keer afgevraagd hoe het met je ging.
voor allemaal
Wat goed en wat dapper! Ik wens je alle sterkte.
Anne, schrijf jij ook weer op je eigen topic? Ik heb me een paar keer afgevraagd hoe het met je ging.
voor allemaal
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 4 mei 2009 om 19:37
ja ik ben echt heel erg verdrietig. Het is wel heel bijzonder de afgelopen dagen gegaan en we zijn zo close en verbonden met elkaar, dat pakt niemand ons af!
Ergens voelt het wel goed op deze manier. Het geeft me ook rust om nu echt ziek te kunnen zijn zonder me steeds groot te houden voor mijn vriend.
En ik blijf zeker vechten, nog harder dan anders om juist mijn mooie leven weer terug te krijgen en niet nog meer kwijt te raken. Gosh ik wist niet dat een mens zoveel tranen in zich kon hebben, maar dat is misschien goed ook dat ik net iig niet opkrop.
Ik schrijf trouwens ook op een es-forum met lotgenoten en dat geeft me wel een goed gevoel dat er meerdere zijn die me begrijpen en tips kunnen geven.
Anne: ik heb jouw topic ook gevolgd en het verdriet stond in me toen ik al je berichten las. Meis wat heb jij veel meegemaakt en ik hoop zo ontzettend erg dat je echt de goede kant weer op gaat en de kracht vindt om voor jezelf te blijven vechten!!! Kom op meis, misschien kunnen we elkaar (hier) daarin een beetje helpen en motiveren!
Geraldine & Moonlight: Thanx voor jullie steun!
Ergens voelt het wel goed op deze manier. Het geeft me ook rust om nu echt ziek te kunnen zijn zonder me steeds groot te houden voor mijn vriend.
En ik blijf zeker vechten, nog harder dan anders om juist mijn mooie leven weer terug te krijgen en niet nog meer kwijt te raken. Gosh ik wist niet dat een mens zoveel tranen in zich kon hebben, maar dat is misschien goed ook dat ik net iig niet opkrop.
Ik schrijf trouwens ook op een es-forum met lotgenoten en dat geeft me wel een goed gevoel dat er meerdere zijn die me begrijpen en tips kunnen geven.
Anne: ik heb jouw topic ook gevolgd en het verdriet stond in me toen ik al je berichten las. Meis wat heb jij veel meegemaakt en ik hoop zo ontzettend erg dat je echt de goede kant weer op gaat en de kracht vindt om voor jezelf te blijven vechten!!! Kom op meis, misschien kunnen we elkaar (hier) daarin een beetje helpen en motiveren!
Geraldine & Moonlight: Thanx voor jullie steun!
maandag 4 mei 2009 om 19:44
dinsdag 5 mei 2009 om 09:38
Giggle,graag gedaan en meid,het is juist goed om een keertje te huilen,zoals Iry ook al zegt.Gewoon je gevoelens eruit.Dat lucht enorm op.En vooral dat jij je niet meer groot hoeft te houden.Het is niet makkelijk,maar de eerste stap is al gezet.En blijf gewoon van je afschrijven en hou ons op de hoogte!We willen toch allemaal graag weten hoe het gaat.
Sterkte en vandaag weer een nieuwe dag!
Sterkte en vandaag weer een nieuwe dag!
woensdag 6 mei 2009 om 18:57
Dag allemaal,
Zou ik met jullie mee mogen schrijven en lezen?
Sinds een jaar of 6 heb ik een verstoord zelfbeeld en problemen met eten. Destijds ooit begonnen met afvallen vanwege overgewicht, maar daar ben ik in ‘doorgeslagen’. Steeds meer en meer etenswaren kwamen op de lijst met ‘verboden’ middelen en ik ging steeds minder eten. Ik werd steeds dunner en omdat ik lang ben valt dat extra op. Mensen gingen mij er op aanspreken.
Zo’n vijf jaar geleden ben ik naar mijn toenmalige huisarts geweest omdat ik zelf wel doorhad dat ik richting een eetstoornis ging. Echter ik vond het zo confronterend (ik? een psychische aandoening?) dat ik nooit meer terug gegaan ben. De afgelopen jaren ben ik op dezelfde manier doorgegaan en heb ik hardnekkig ontkent dat er iets mis was. “Ik eet gewoon gezond en let op mijn gewicht”. “Ik heb geen eetstoornis, want ik eet gewoon 3 x per dag en laxeer of braak niet’. Of ‘ik ben te oud voor anorexia, dat is iets van pubers’. Maar diep van binnen weet ik wel dat er iets niet goed zit. Ik heb een rigide planning qua eten, raak in de stress als ik daar van af moet wijken. Als ik meer eet voel ik me vies, schuldig, dik. Heb een hekel aan sociale situaties waarbij ik moet eten. Ik eet absoluut geen tussendoortjes, zal nooit gebak of koek nemen en ik let altijd en altijd op calorieën. Moet sporten, anders voel ik me schuldig, dik etc etc
Toen ik gisteren voor de zoveelste keer mijn vader huilend aan de telefoon had, omdat hij vind dat ik mijzelf vernietig, heb ik besloten om er wat aan te gaan doen. Maar dat heb ik mij al zo vaak voorgenomen, maar het lukt nooit. Daarom vanochtend toch maar weer naar de huisarts geweest.
Ik moet nu voor mijzelf op papier stellen wat mijn doel is (wat wil ik veranderen/bereiken) en wat mij daarin tegenhoudt. Zodoende zou ik meer inzicht moeten krijgen in waarom ik dit heb/doe. Volgende week moet ik weer terugkomen.
Ik zou het fijn vinden om met jullie te praten. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, maar heb behoefte aan een luisterend oor en dat wel iemand die het ook echt begrijpt.
Groetjes Kanga
PS: sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden…
Zou ik met jullie mee mogen schrijven en lezen?
Sinds een jaar of 6 heb ik een verstoord zelfbeeld en problemen met eten. Destijds ooit begonnen met afvallen vanwege overgewicht, maar daar ben ik in ‘doorgeslagen’. Steeds meer en meer etenswaren kwamen op de lijst met ‘verboden’ middelen en ik ging steeds minder eten. Ik werd steeds dunner en omdat ik lang ben valt dat extra op. Mensen gingen mij er op aanspreken.
Zo’n vijf jaar geleden ben ik naar mijn toenmalige huisarts geweest omdat ik zelf wel doorhad dat ik richting een eetstoornis ging. Echter ik vond het zo confronterend (ik? een psychische aandoening?) dat ik nooit meer terug gegaan ben. De afgelopen jaren ben ik op dezelfde manier doorgegaan en heb ik hardnekkig ontkent dat er iets mis was. “Ik eet gewoon gezond en let op mijn gewicht”. “Ik heb geen eetstoornis, want ik eet gewoon 3 x per dag en laxeer of braak niet’. Of ‘ik ben te oud voor anorexia, dat is iets van pubers’. Maar diep van binnen weet ik wel dat er iets niet goed zit. Ik heb een rigide planning qua eten, raak in de stress als ik daar van af moet wijken. Als ik meer eet voel ik me vies, schuldig, dik. Heb een hekel aan sociale situaties waarbij ik moet eten. Ik eet absoluut geen tussendoortjes, zal nooit gebak of koek nemen en ik let altijd en altijd op calorieën. Moet sporten, anders voel ik me schuldig, dik etc etc
Toen ik gisteren voor de zoveelste keer mijn vader huilend aan de telefoon had, omdat hij vind dat ik mijzelf vernietig, heb ik besloten om er wat aan te gaan doen. Maar dat heb ik mij al zo vaak voorgenomen, maar het lukt nooit. Daarom vanochtend toch maar weer naar de huisarts geweest.
Ik moet nu voor mijzelf op papier stellen wat mijn doel is (wat wil ik veranderen/bereiken) en wat mij daarin tegenhoudt. Zodoende zou ik meer inzicht moeten krijgen in waarom ik dit heb/doe. Volgende week moet ik weer terugkomen.
Ik zou het fijn vinden om met jullie te praten. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, maar heb behoefte aan een luisterend oor en dat wel iemand die het ook echt begrijpt.
Groetjes Kanga
PS: sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden…
woensdag 6 mei 2009 om 21:54
Anne thanx, het gaat wel ok. Ik voel me nog steeds erg sterk en gemotiveerd en ik durf steeds meer te eten. Ik ben er ook zo klaar mee en ik wil gewoon niet nog meer verliezen (incl. mezelf) door die K-ziekte! Hoe gaat het nou met jou? Heb je al een andere peut gezocht? Knok voor jezelf hoor, denk erom!!!
Kanga: Ten eerste ben je natuurlijk van harte welkom!!!! En ten tweede mag je nooit meer sorry zeggen voor je lange bericht want ik vind het alleen maar heel open, eerlijk en gedurfd dat je het hier neerzet. Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen in de o zo moeilijke strijd! Wat goed dat je nu dan toch de stap hebt genomen naar de HA meid. De 1e stap is erkenning en dan ben je alweer veel verder. Gelukkig ben je niet meer ontkennend en besef je echt wel dat er iets mis is. Dat ja geobsedeerd met (niet) eten omgaat is al eetstoornis en daarom heb je echt hulp nodig. The sooner the better! Heb je ook veel ondergewicht? En heb je steun in je omgeveing? Heb je mensen er ook in vertrouwen over genomen? Je hoeft je echt niet te schamen, jij hebt er ook niet om gevraagd en je gaat er nu iets mee doen hoe eng het ook is! Dat is een zeer dappere stap!!!
Sterkte ermee!
Ik ben waarschijnlijk de komende tijd afwezig omdat het zakelijk en privé erg druk is op het moment. Maar schrijf vooral verder lieve kanjers!
Kanga: Ten eerste ben je natuurlijk van harte welkom!!!! En ten tweede mag je nooit meer sorry zeggen voor je lange bericht want ik vind het alleen maar heel open, eerlijk en gedurfd dat je het hier neerzet. Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen in de o zo moeilijke strijd! Wat goed dat je nu dan toch de stap hebt genomen naar de HA meid. De 1e stap is erkenning en dan ben je alweer veel verder. Gelukkig ben je niet meer ontkennend en besef je echt wel dat er iets mis is. Dat ja geobsedeerd met (niet) eten omgaat is al eetstoornis en daarom heb je echt hulp nodig. The sooner the better! Heb je ook veel ondergewicht? En heb je steun in je omgeveing? Heb je mensen er ook in vertrouwen over genomen? Je hoeft je echt niet te schamen, jij hebt er ook niet om gevraagd en je gaat er nu iets mee doen hoe eng het ook is! Dat is een zeer dappere stap!!!
Sterkte ermee!
Ik ben waarschijnlijk de komende tijd afwezig omdat het zakelijk en privé erg druk is op het moment. Maar schrijf vooral verder lieve kanjers!
donderdag 7 mei 2009 om 19:49
Bedankt voor je lieve reactie Giggle. Ik heb niet echt steun in mijn omgeving, omdat ik dus altijd alles ontkend heb (tot eergisteren). Jaren geleden is een vriendin er wel eens overbegonnen, maar dat heb ik hardnekkig afkapt. Ik durf er ook eigenlijk met niemand over te praten omdat ik me schaam voor mijn eigen gedachten. Ik denk niet dat iemand - die niet hetzelfde doormaakt - dit kan begrijpen. Ik heb het zelf ook zo lang ontkent, dat ik mijzelf ben gaan geloven. En als ik jouw verhaal lees (heel heftig), begin ik mijn eigen situatie ook meteen te bagatelliseren. Ik weeg ca. 57 kg bij 1.82 m. Dat is dus wel ondergewicht, maar in geen vergelijk met veel andere AN gevallen. Ik hoefde mij niet te wegen bij mijn huisarts. Dus dan ga ik nu denken, zie je wel het valt wel mee, hij vond het ook niet zo ernstig, anders had ik wel op de weegschaal gemoeten. Ik word een beetje moe van mijn eigen gedachten...
Giggle, ik hoop dat het met jou - naar omstandigheden - goed gaat. Sterkte met je strijd!
Giggle, ik hoop dat het met jou - naar omstandigheden - goed gaat. Sterkte met je strijd!
vrijdag 15 mei 2009 om 20:03
quote:iry schreef op 23 april 2009 @ 20:46:
Meid,
Ik weet als geen ander waar je allemaal tegenaan loopt als je een eetstoornis hebt.
De draden van het spinnenweb gaan zich steeds aan meer dingen vastzetten en zo wordt het web steeds groter.
Hulp willen,therapie aan willen gaan is een enorme stap.
De frustratie dat het lang duurt is heel herkenbaar.
Helaas sta je daar machteloos in.
Lange wachtlijsten en de juiste plek krijgen/geplaatst mogen worden,de lange intakeprocedures...
Ja meid je moet een hele lange adem hebben.
Het werkt erg demotiverend maar echt,ga niet bij de pakken neerzitten!!!!
En ik bedoel dit niet als makkelijk praten,maar je hebt geen keuze om de handoek in de ring te gooien.
In die wachttijd vind ik het erg goed van je dat je met zelfhulpboeken aan de slag gaat ter overbrugging.
Evt kan je kijken of je particulier wat gesprekken kan krijgen bij een vrijgevestigde psycholoog,daar zijn meestal geen lange wachtlijsten.
Dit kan je helpen om je koppie omhoog te houden(doorverwijzing huisarts?)
Ook de huisarts mits je het treft kan je wellicht ondersteunen door bv af te spreken dat je 1 keer in de twee weken langs komt om even een gesprekje te hebben.
Wat je relatie betreft.
Ook iets om met je huisarts te bespreken hoe jullie hier samen beter mee om kunnen gaan en wat je daar bij kan gebruiken.
Ik denk dat het niet verkeerd is om (ook evt vrijgevestigd) wat gesprekken ter ondersteuning te krijgen .
Zodat jullie beter kunnen communiceren en jullie zorg en behoefte helder kunnen krijgen.
Ik hoop dat je vriend daar voor open wil staan.
Ik heb het samen met mijn vriend regelmatig gehad tijdens mijn therapie en we hadden er samen veel aan.
Probeer elkaar niet te ontwijken en langs elkaar heen te gaan leven.
Verwijdering van elkaar brengt alleen maar meer onbegrip met zich mee en geeft scheurtjes in de band die je eigenlijk samen zo nodig hebt.
Zoek samen de leuke dingen op.
En laat de eetstoornis bij jou...
Hij kan je niet beter maken of er van af helpen.
Hij kan allleen je vriend zijn.
En jij bent niet zijn blok aan het been omdat je een eetstoornis hebt.
Jij bent zijn vriendin,zo zou je elkaar moeten zien.
Dat geeft lucht en ruimte voor de leuke dingen.
Beetje geven en nemen.
Ik hoop dat jij en jullie samen een weg vinden om elkaars partners te zijn.
En de eetstoornis jou ziekte blijft die jij gaat bevechten op de juiste plek.
Ik wens je alle goeds.
Wat heb je dit mooi geschreven, het lijkt wel alsof je het tegen mij hebt (al 20 jaar ano).
DANK JE
Meid,
Ik weet als geen ander waar je allemaal tegenaan loopt als je een eetstoornis hebt.
De draden van het spinnenweb gaan zich steeds aan meer dingen vastzetten en zo wordt het web steeds groter.
Hulp willen,therapie aan willen gaan is een enorme stap.
De frustratie dat het lang duurt is heel herkenbaar.
Helaas sta je daar machteloos in.
Lange wachtlijsten en de juiste plek krijgen/geplaatst mogen worden,de lange intakeprocedures...
Ja meid je moet een hele lange adem hebben.
Het werkt erg demotiverend maar echt,ga niet bij de pakken neerzitten!!!!
En ik bedoel dit niet als makkelijk praten,maar je hebt geen keuze om de handoek in de ring te gooien.
In die wachttijd vind ik het erg goed van je dat je met zelfhulpboeken aan de slag gaat ter overbrugging.
Evt kan je kijken of je particulier wat gesprekken kan krijgen bij een vrijgevestigde psycholoog,daar zijn meestal geen lange wachtlijsten.
Dit kan je helpen om je koppie omhoog te houden(doorverwijzing huisarts?)
Ook de huisarts mits je het treft kan je wellicht ondersteunen door bv af te spreken dat je 1 keer in de twee weken langs komt om even een gesprekje te hebben.
Wat je relatie betreft.
Ook iets om met je huisarts te bespreken hoe jullie hier samen beter mee om kunnen gaan en wat je daar bij kan gebruiken.
Ik denk dat het niet verkeerd is om (ook evt vrijgevestigd) wat gesprekken ter ondersteuning te krijgen .
Zodat jullie beter kunnen communiceren en jullie zorg en behoefte helder kunnen krijgen.
Ik hoop dat je vriend daar voor open wil staan.
Ik heb het samen met mijn vriend regelmatig gehad tijdens mijn therapie en we hadden er samen veel aan.
Probeer elkaar niet te ontwijken en langs elkaar heen te gaan leven.
Verwijdering van elkaar brengt alleen maar meer onbegrip met zich mee en geeft scheurtjes in de band die je eigenlijk samen zo nodig hebt.
Zoek samen de leuke dingen op.
En laat de eetstoornis bij jou...
Hij kan je niet beter maken of er van af helpen.
Hij kan allleen je vriend zijn.
En jij bent niet zijn blok aan het been omdat je een eetstoornis hebt.
Jij bent zijn vriendin,zo zou je elkaar moeten zien.
Dat geeft lucht en ruimte voor de leuke dingen.
Beetje geven en nemen.
Ik hoop dat jij en jullie samen een weg vinden om elkaars partners te zijn.
En de eetstoornis jou ziekte blijft die jij gaat bevechten op de juiste plek.
Ik wens je alle goeds.
Wat heb je dit mooi geschreven, het lijkt wel alsof je het tegen mij hebt (al 20 jaar ano).
DANK JE
zondag 17 mei 2009 om 21:36
Nog iedereen sterkte hier en blijven vechten tegen je es!!!ik blijf voor jullie duimen en dat wisten jullie al wel.Maar ik doe het graag.Wens jullie het beste toe.
Kanga,van harte welkom hier op viva en nu stoppen met sorry zeggen da's nergens voor nodig.Ik vind het juist goed dat je er zo open over bent.Ik begrijp jou verhaal heel goed en begrijp hoe moeilijk het is om tegen je es te vechten maar ieder kleine stap is er eentje.Ik begrijp ook de kant van je vader en dat hij huilde aan de telefoon doet me ook wel wat.Hij houdt van je en wil je niet kwijt.Ik heb nog wel een vraagje.Waarom loop er al zo lang mee zonder hulp te hebben gezocht?Misschien toch een drempel ofzo?Denk eraan dat jij niet de enige bent en hier kan je altijd wanneer je dat wilt je ei kwijt.Hoe gaat het op dit moment met je?Ook voor jou blijf ik duimen en nogmals,ik vind het moedig en dapper van je dat jij je verhaal hier neerzet.Veel sterkte met alles en ik denk met je mee.
Giggle,heb jij het nog druk met van alles en nogwat?Ik vind het goed dat jij het aan je vriend hebt verteld.Een es is niets om je voor te schaamen.Gewoon verder erover open blijven en meeschrijven ik zal je verder blijven steunen.Een dikke knuf!
Kanga,van harte welkom hier op viva en nu stoppen met sorry zeggen da's nergens voor nodig.Ik vind het juist goed dat je er zo open over bent.Ik begrijp jou verhaal heel goed en begrijp hoe moeilijk het is om tegen je es te vechten maar ieder kleine stap is er eentje.Ik begrijp ook de kant van je vader en dat hij huilde aan de telefoon doet me ook wel wat.Hij houdt van je en wil je niet kwijt.Ik heb nog wel een vraagje.Waarom loop er al zo lang mee zonder hulp te hebben gezocht?Misschien toch een drempel ofzo?Denk eraan dat jij niet de enige bent en hier kan je altijd wanneer je dat wilt je ei kwijt.Hoe gaat het op dit moment met je?Ook voor jou blijf ik duimen en nogmals,ik vind het moedig en dapper van je dat jij je verhaal hier neerzet.Veel sterkte met alles en ik denk met je mee.
Giggle,heb jij het nog druk met van alles en nogwat?Ik vind het goed dat jij het aan je vriend hebt verteld.Een es is niets om je voor te schaamen.Gewoon verder erover open blijven en meeschrijven ik zal je verder blijven steunen.Een dikke knuf!
maandag 18 mei 2009 om 18:36
Geraldine, bedankt voor je lieve berichtje.
Waarom loop ik er al zo lang mee? Ik denk voor een groot gedeelte door ontkenning van het probleem. Daarnaast is er de angst om het los te laten. Wanneer je hulp gaat zoeken, betekent dat ook dat je je eetpatroon moet gaat veranderen en aan gaat komen in gewicht. En eigenlijk vind ik dat eng. Ben vrijdag weer bij mijn huisarts geweest. Hij had mij een opdracht gegeven die mij wel veel inzicht heeft gegeven in mijn eigen (irrationele) gedachten. Ik heb nu een verwijzing voor psychotherapie en een dietiste. Valt trouwens niet mee om een psychotherapeut te vinden hoor, ben nog op zoek. Voor de dietiste heb ik een afspraak gemaakt. Tja, hoe gaat het nu... Ik voel me eigenlijk nogal somber en verdrietig. Ik moet erkennen dat ik een psychisch probleem heb, terwijl iedereen (incl. ikzelf) altijd roept dat ik zo nuchter ben en zo'n analytisch vermogen heb. Eigenlijk schaam ik me er ook voor. Ik zal de komende tijd regelmatig weg zijn op mijn werk i.v.m. huisartsbezoek, psychotherapie en dietiste. Hoe ga ik dat in hemelsnaam uitleggen? Ik snap mijzelf al niet, laat staan dat een ander het begrijpt.
Ik ben in elk geval wel blij dat het hier van mij af kan schrijven!
Waarom loop ik er al zo lang mee? Ik denk voor een groot gedeelte door ontkenning van het probleem. Daarnaast is er de angst om het los te laten. Wanneer je hulp gaat zoeken, betekent dat ook dat je je eetpatroon moet gaat veranderen en aan gaat komen in gewicht. En eigenlijk vind ik dat eng. Ben vrijdag weer bij mijn huisarts geweest. Hij had mij een opdracht gegeven die mij wel veel inzicht heeft gegeven in mijn eigen (irrationele) gedachten. Ik heb nu een verwijzing voor psychotherapie en een dietiste. Valt trouwens niet mee om een psychotherapeut te vinden hoor, ben nog op zoek. Voor de dietiste heb ik een afspraak gemaakt. Tja, hoe gaat het nu... Ik voel me eigenlijk nogal somber en verdrietig. Ik moet erkennen dat ik een psychisch probleem heb, terwijl iedereen (incl. ikzelf) altijd roept dat ik zo nuchter ben en zo'n analytisch vermogen heb. Eigenlijk schaam ik me er ook voor. Ik zal de komende tijd regelmatig weg zijn op mijn werk i.v.m. huisartsbezoek, psychotherapie en dietiste. Hoe ga ik dat in hemelsnaam uitleggen? Ik snap mijzelf al niet, laat staan dat een ander het begrijpt.
Ik ben in elk geval wel blij dat het hier van mij af kan schrijven!
maandag 18 mei 2009 om 22:12
Kanga,wat is de oorzak van je eetprobleem?Heb je in het verleden iets meegemaakt,een jeugdtrauma of iets heftigs?In ieder geval goed dat jij je afspraak met je dietiste hebt gemaakt en nu maar duimen dat je een goede psych vind die je goed helpen kan.Dat je het eng vind om aan te komen is normaal maar door het aankomen is het ook de bedoeling om een gezond gewicht te bereiken zoals een bmi van 20.Dat is inderdaad wennen en heeft zijn tijd nodig.Ik zou zeggen ga vechten tegen je eetprobleem en geef niet op al valt het niet mee.Er zijn hier genoeg meiden om je te steunen.Ik spreek je weer.Sterkte en hou ons op de hoogte!
dinsdag 19 mei 2009 om 18:19
Lieve allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk weten jullie de dagelijkse strijd steeds te overwinnen en los te laten zodat je echt kan genieten van het leven! Het is het allemaal zo ontzettend waard!
Een heel erg kort bericht van mijn kant. Ik heb besloten om me op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar zal ik een aankomprogramma volgen van 6 weken. Daarin krijg ik veel begeleiding van de psych, cogn.therapie, diëtist etc. etc. Ik moet minimaal 0,5 kg per week aankomen.
Ik vind het doodeng maar tevens ook een opluchting. Het gevecht put me letterlijk uit en ik ben doodop.
Ik zal jullie over 6 weken op de hoogte brengen van het hoe en wat!
Sterkte lieve meiden, en zorg ervoor dat je voor jezelf kiest en niet voor de eetstoornis!
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk weten jullie de dagelijkse strijd steeds te overwinnen en los te laten zodat je echt kan genieten van het leven! Het is het allemaal zo ontzettend waard!
Een heel erg kort bericht van mijn kant. Ik heb besloten om me op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar zal ik een aankomprogramma volgen van 6 weken. Daarin krijg ik veel begeleiding van de psych, cogn.therapie, diëtist etc. etc. Ik moet minimaal 0,5 kg per week aankomen.
Ik vind het doodeng maar tevens ook een opluchting. Het gevecht put me letterlijk uit en ik ben doodop.
Ik zal jullie over 6 weken op de hoogte brengen van het hoe en wat!
Sterkte lieve meiden, en zorg ervoor dat je voor jezelf kiest en niet voor de eetstoornis!
dinsdag 19 mei 2009 om 19:26
Giggle. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit doodeng voor je is. Maar ik vind het vooral heel moedig van je dat je deze stap neemt en ik wil graag heel veel kracht toewensen voor de komende periode!
Geraldine, de laatste twee weken heb ik veel nagedacht over het hoe en waarom van mijn eetprobleem. Ik heb namelijk geen trauma's etc. Ik denk dat het oorzaak meerledig is. Ten eerst was ik vroeger een verlegen en mollig meisje en werd mij voorgehouden dat ik niet al te slim was. M.a.g. dat ik weinig zelftrouwen had en een vrij negatief zelfbeeld. Toen ik 22 was overleed mijn moeder na een lang ziektebed. Rond die tijd ben ik gaan lijnen (was ook wel te dik) en dat lukte aardig goed. In een tijd waar ik me zo vreselijk klote voelde, was dat iets wat mij een positief gevoel gaf, een gevoel van controle en dat ik ergens goed in was. Daarnaast ben ik vreselijk slecht in het uiten van emoties en tonen van mijn gevoels, dat prop ik allemaal lekker weg. En zoals sommige mensen hun emoties weg eten met chocola, zo hou ik mijn emoties onder controle (wegdrukken eigenlijk....) met weinig/niet eten.
Als ik nu meer eet, dan voel ik me weer log en dom en zwak.
Geraldine, de laatste twee weken heb ik veel nagedacht over het hoe en waarom van mijn eetprobleem. Ik heb namelijk geen trauma's etc. Ik denk dat het oorzaak meerledig is. Ten eerst was ik vroeger een verlegen en mollig meisje en werd mij voorgehouden dat ik niet al te slim was. M.a.g. dat ik weinig zelftrouwen had en een vrij negatief zelfbeeld. Toen ik 22 was overleed mijn moeder na een lang ziektebed. Rond die tijd ben ik gaan lijnen (was ook wel te dik) en dat lukte aardig goed. In een tijd waar ik me zo vreselijk klote voelde, was dat iets wat mij een positief gevoel gaf, een gevoel van controle en dat ik ergens goed in was. Daarnaast ben ik vreselijk slecht in het uiten van emoties en tonen van mijn gevoels, dat prop ik allemaal lekker weg. En zoals sommige mensen hun emoties weg eten met chocola, zo hou ik mijn emoties onder controle (wegdrukken eigenlijk....) met weinig/niet eten.
Als ik nu meer eet, dan voel ik me weer log en dom en zwak.
woensdag 20 mei 2009 om 00:38
quote:Giggle schreef op 19 mei 2009 @ 18:19:
Lieve allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk weten jullie de dagelijkse strijd steeds te overwinnen en los te laten zodat je echt kan genieten van het leven! Het is het allemaal zo ontzettend waard!
Een heel erg kort bericht van mijn kant. Ik heb besloten om me op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar zal ik een aankomprogramma volgen van 6 weken. Daarin krijg ik veel begeleiding van de psych, cogn.therapie, diëtist etc. etc. Ik moet minimaal 0,5 kg per week aankomen.
Ik vind het doodeng maar tevens ook een opluchting. Het gevecht put me letterlijk uit en ik ben doodop.
Ik zal jullie over 6 weken op de hoogte brengen van het hoe en wat!
Sterkte lieve meiden, en zorg ervoor dat je voor jezelf kiest en niet voor de eetstoornis!
wAT goed van je; zelf ben ik ook met deze optie bezig, wil nog een aantal weken wachten, kun je misschiien aangeven hoe de procedure daarvoor bij jou is verlopen?
Moet vandaag naar de huisarts....ze belde gisteren en maakt zich dusdanig zorgen dat ik eerder bij haar terug moet komen, ben erg bang.
DAPPER VAN JE, ik zal aan je denken....
Lieve allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Hopelijk weten jullie de dagelijkse strijd steeds te overwinnen en los te laten zodat je echt kan genieten van het leven! Het is het allemaal zo ontzettend waard!
Een heel erg kort bericht van mijn kant. Ik heb besloten om me op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar zal ik een aankomprogramma volgen van 6 weken. Daarin krijg ik veel begeleiding van de psych, cogn.therapie, diëtist etc. etc. Ik moet minimaal 0,5 kg per week aankomen.
Ik vind het doodeng maar tevens ook een opluchting. Het gevecht put me letterlijk uit en ik ben doodop.
Ik zal jullie over 6 weken op de hoogte brengen van het hoe en wat!
Sterkte lieve meiden, en zorg ervoor dat je voor jezelf kiest en niet voor de eetstoornis!
wAT goed van je; zelf ben ik ook met deze optie bezig, wil nog een aantal weken wachten, kun je misschiien aangeven hoe de procedure daarvoor bij jou is verlopen?
Moet vandaag naar de huisarts....ze belde gisteren en maakt zich dusdanig zorgen dat ik eerder bij haar terug moet komen, ben erg bang.
DAPPER VAN JE, ik zal aan je denken....
donderdag 21 mei 2009 om 08:22
Zoals gezegd is het lastig om een psychotherapeut te vinden; allen lijken ze een wachttijd te hebben van maanden of zelfs geen nieuwe clienten aan te nemen. Ik wil niet zo lang wachten, want ik denk dat ik er dan weer helemaal van af ga zien. Gisteren heb ik gebeld met Human Concern en daar kan ik over twee weken terecht voor een kennismakingsgesprek. Nadeel is wel dat een behandeling wellicht niet of maar gedeeltelijk wordt vergoed door de verzekering.
Als ik straks die gesprekken heb (HC en dietiste), dan zal ik dus toch wat moeten vertellen om mijn werk. Kan moeilijk gewoon niet op komen dagen en niets zeggen
Hoe zouden jullie dat aanpakken? Ik geloof niet dat ik inhoudelijk iets tegen mijn collega's wil zeggen hierover.
Liefs Kanga
Als ik straks die gesprekken heb (HC en dietiste), dan zal ik dus toch wat moeten vertellen om mijn werk. Kan moeilijk gewoon niet op komen dagen en niets zeggen
Hoe zouden jullie dat aanpakken? Ik geloof niet dat ik inhoudelijk iets tegen mijn collega's wil zeggen hierover.
Liefs Kanga
donderdag 21 mei 2009 om 12:05
Hoi lieve meiden,
De laatste loodjes voor me. Maandag word ik opgenomen en ik moet al mijn spullen daarvoor in verhuisdozen gepakt hebben! Tevens moet ik alles omrent mijn ontslag regelen en mijn nieuwe woonadres...
...jullie begrijpen, het muntje begint aardig op te raken!
Verder wil ik kwijt dat als je echt, echt beter wilt worden (ondanks de enorme angst die dit dus tegenhoudt) dan moet je ervoor gaan! Ga naar de huisarts en zeg dat je NU geholpen wilt worden.
Ik heb me ook maanden geleden ingeschreven bij het Novarum. Ik kan over 6 maanden tercht!!!! Ongelooflijk. Tuurlijk begrijp ik dat ik niet de enige ben met deze stoornis, maar dat zou toch niet mogen?
Ik ben bijdehand geweest en naar de huisarts gegaan. Ik heb geëist dat ik NU geholpen wil worden. Vandaar deze alternatieve opname. Al moest ik ervoor naar Duitsland rijden, dit gevecht heeft te lang geduurd en ik wil mijn eigen gezonde leventje weer terug proberen te krijgen. Door het maar uit te stellen bereik je niets en kom je er dus ook niet. Is je eigen keuze en dan moet je het zelf ook weten, sorry voor mijn hardheid. Maar zo is het wel. Iemand die ernstig ziek is heeft er ook niet voor gekozen en staat er ook niet om te springen om in het ziekenhuis te liggen, maar je kiest er toch voor omdat dat nou eenmaal het beste voor je gezondheid is!
Wat voor mij trouwens ook heel belangrijk is in deze stap, dat ik niet alleen mezelf ermee heb. Mijn ouders die zich enorm zorgen maken, mijn broer, mijn vrienden....geef jezelf die schop en geef jezelf de kans om beter te worden! Maar VECHT!!!
Het is helaas zo dat je bij de huisarts heel erg moet laten merken dat de nood hoog is. Als je daar komt en aangeeft dat het wel gaat en dat je over een tijdje ook wel kan, ja, dan zal die geen actie ondernemen. Nee, de nood is wel hoog. Je voelt je kut (sorry voor mijn taalgebruik), je lichaam is uitgeput en je hebt snel echt medische hulp nodig!!!
Ook heb ik het toen aan iedereen verteld. En ik kan je vertellen, dat is het beste wat ik ooit heb kunnen doen. Zoveel steun, liefde en begrip. Ja, ook op mijn werk! Als ze maar zien dat je ook maar slachtoffer bent geworden van deze rotziekt MAAR dat je er wel wat aan doet!!!! Bij de pakken neer zitten heeft nog nooit iemand de oorlog mee gewonnen!
Kom op meiden, now or never!!!
Sorry voor mijn erg duidelijke taal, maar helaas is dat bij deze ziekte nodig om enigzins kans te maken om door te dringen bij degene die er last van hebben. Ik probeer niemand te kwetsen, maar zo hard als ik het net schreef, zo hard is het nou eenmaal!
Ga ervoor!!!!
Succes en sterkte!
Over 6 weken ben ik 3 kilo (minstens) verder en dat is nog maar het begin!
XXX
De laatste loodjes voor me. Maandag word ik opgenomen en ik moet al mijn spullen daarvoor in verhuisdozen gepakt hebben! Tevens moet ik alles omrent mijn ontslag regelen en mijn nieuwe woonadres...
...jullie begrijpen, het muntje begint aardig op te raken!
Verder wil ik kwijt dat als je echt, echt beter wilt worden (ondanks de enorme angst die dit dus tegenhoudt) dan moet je ervoor gaan! Ga naar de huisarts en zeg dat je NU geholpen wilt worden.
Ik heb me ook maanden geleden ingeschreven bij het Novarum. Ik kan over 6 maanden tercht!!!! Ongelooflijk. Tuurlijk begrijp ik dat ik niet de enige ben met deze stoornis, maar dat zou toch niet mogen?
Ik ben bijdehand geweest en naar de huisarts gegaan. Ik heb geëist dat ik NU geholpen wil worden. Vandaar deze alternatieve opname. Al moest ik ervoor naar Duitsland rijden, dit gevecht heeft te lang geduurd en ik wil mijn eigen gezonde leventje weer terug proberen te krijgen. Door het maar uit te stellen bereik je niets en kom je er dus ook niet. Is je eigen keuze en dan moet je het zelf ook weten, sorry voor mijn hardheid. Maar zo is het wel. Iemand die ernstig ziek is heeft er ook niet voor gekozen en staat er ook niet om te springen om in het ziekenhuis te liggen, maar je kiest er toch voor omdat dat nou eenmaal het beste voor je gezondheid is!
Wat voor mij trouwens ook heel belangrijk is in deze stap, dat ik niet alleen mezelf ermee heb. Mijn ouders die zich enorm zorgen maken, mijn broer, mijn vrienden....geef jezelf die schop en geef jezelf de kans om beter te worden! Maar VECHT!!!
Het is helaas zo dat je bij de huisarts heel erg moet laten merken dat de nood hoog is. Als je daar komt en aangeeft dat het wel gaat en dat je over een tijdje ook wel kan, ja, dan zal die geen actie ondernemen. Nee, de nood is wel hoog. Je voelt je kut (sorry voor mijn taalgebruik), je lichaam is uitgeput en je hebt snel echt medische hulp nodig!!!
Ook heb ik het toen aan iedereen verteld. En ik kan je vertellen, dat is het beste wat ik ooit heb kunnen doen. Zoveel steun, liefde en begrip. Ja, ook op mijn werk! Als ze maar zien dat je ook maar slachtoffer bent geworden van deze rotziekt MAAR dat je er wel wat aan doet!!!! Bij de pakken neer zitten heeft nog nooit iemand de oorlog mee gewonnen!
Kom op meiden, now or never!!!
Sorry voor mijn erg duidelijke taal, maar helaas is dat bij deze ziekte nodig om enigzins kans te maken om door te dringen bij degene die er last van hebben. Ik probeer niemand te kwetsen, maar zo hard als ik het net schreef, zo hard is het nou eenmaal!
Ga ervoor!!!!
Succes en sterkte!
Over 6 weken ben ik 3 kilo (minstens) verder en dat is nog maar het begin!
XXX
donderdag 21 mei 2009 om 12:58
Nou, Giggle, dat zijn inderdaad wel harde woorden die ook flink bij mij binnenkomen. Vooral je opmerking over iemand die ernstig ziek is en eigenlijk ook niet naar het ziekenhuis wil maar wel gaat.
Begrijp me goed, ik voel me niet gekwetst, dit zet mij juist goed aan het denken en motiveert mij nog meer om er wat aan te gaan doen. Neemt niet weg dat ik het nog steeds allemaal vreselijk eng en klote vind.
Meid, heel veel succes. Wees trots op jezelf dat je zo voor je zelf bent opgekomen en deze stap hebt genomen en ik weet zeker dat je het gaat redden!
Kanga
Begrijp me goed, ik voel me niet gekwetst, dit zet mij juist goed aan het denken en motiveert mij nog meer om er wat aan te gaan doen. Neemt niet weg dat ik het nog steeds allemaal vreselijk eng en klote vind.
Meid, heel veel succes. Wees trots op jezelf dat je zo voor je zelf bent opgekomen en deze stap hebt genomen en ik weet zeker dat je het gaat redden!
Kanga
