Psyche
alle pijlers
ik heb geen vrienden
vrijdag 8 mei 2009 om 17:31
Hoi iedereen,
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
dinsdag 26 mei 2009 om 22:01
he amerciagirl,
zoals ik hierboven al schreef: ik herken het hoor! Dat verjaardagssyndroom haha... daarom vier ik het ook maar niet, stom he.
Maar als ik dit forum lees, begin ik steeds meer het idee te krijgen dat ik niet de enige ben met dit fijne rotgevoel.
Ik vind het gewoon stom om met hooguit 3 goede vrienden, ouders en vriend op de bank te zitten.. dan wordt het inderdaad: rondje om de kaasschaal.. en daar zit je dan :p
Maar, wat blogbabe ook zegt: misschien zijn we veeeel te kritisch (ik wel iig...). Ik zou zo 3 collegas en 4 meiden van dansen uit kunnen nodigen waar ik heel goed mee op kan schieten (daar dus)... maar ja, dat doe ik niet, want dan heb ik het idee dat ik mezelf maar opdring, vraag ik mij af of hun wel zin hebben .. en wil ik hen alleen maar "vermaken" op de verjaardag... .. dus teveel stress...
zoals ik hierboven al schreef: ik herken het hoor! Dat verjaardagssyndroom haha... daarom vier ik het ook maar niet, stom he.
Maar als ik dit forum lees, begin ik steeds meer het idee te krijgen dat ik niet de enige ben met dit fijne rotgevoel.
Ik vind het gewoon stom om met hooguit 3 goede vrienden, ouders en vriend op de bank te zitten.. dan wordt het inderdaad: rondje om de kaasschaal.. en daar zit je dan :p
Maar, wat blogbabe ook zegt: misschien zijn we veeeel te kritisch (ik wel iig...). Ik zou zo 3 collegas en 4 meiden van dansen uit kunnen nodigen waar ik heel goed mee op kan schieten (daar dus)... maar ja, dat doe ik niet, want dan heb ik het idee dat ik mezelf maar opdring, vraag ik mij af of hun wel zin hebben .. en wil ik hen alleen maar "vermaken" op de verjaardag... .. dus teveel stress...
dinsdag 26 mei 2009 om 22:09
misschien voor nu iets te dol maar mocht je gewoon iets willen ondernemen met anderen die nieuwe contacten zoeken is www.nieuwemensenlerenkennen.nl misschien iets?
woensdag 27 mei 2009 om 10:59
Hoi muurroos,
ik herken veel in je verhaal op de therapie en de 2 studies na. Vooral het onderste stukje, wat ik uit jou tekst heb gehaald, verwoord goed hoe ik me ook voel.
'Ik heb al vaker vrijwilligerswerk overwogen en dat ga ik denk ik ook wel doen, maar ik vind het gewoon allemaal hartstikke eng. En het probleem is dus ook niet dat eerste contact, want dat lukt me op zich nog wel. Het contact verdiepen en onderhouden is een ander verhaal. Ik ben er in therapie dus wel achter gekomen waarom ik dit zo moeilijk vind, maar er is natuurlijk niemand die me hierin bij de hand neemt en me even laat zien hoe dit precies moet. Dat moet ik natuurlijk in m'n eentje doen, maar omdat ik al zolang alleen ben is die stap nogal groot.'
Sociale contacten 'eng' vinden en altijd maar erg oppervlakkige contacten hebben en het niet dieper durven laten gaan of er niet open voor staan. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Dus helaas heb ik geen tips voor je.
Sterkte (f)
ik herken veel in je verhaal op de therapie en de 2 studies na. Vooral het onderste stukje, wat ik uit jou tekst heb gehaald, verwoord goed hoe ik me ook voel.
'Ik heb al vaker vrijwilligerswerk overwogen en dat ga ik denk ik ook wel doen, maar ik vind het gewoon allemaal hartstikke eng. En het probleem is dus ook niet dat eerste contact, want dat lukt me op zich nog wel. Het contact verdiepen en onderhouden is een ander verhaal. Ik ben er in therapie dus wel achter gekomen waarom ik dit zo moeilijk vind, maar er is natuurlijk niemand die me hierin bij de hand neemt en me even laat zien hoe dit precies moet. Dat moet ik natuurlijk in m'n eentje doen, maar omdat ik al zolang alleen ben is die stap nogal groot.'
Sociale contacten 'eng' vinden en altijd maar erg oppervlakkige contacten hebben en het niet dieper durven laten gaan of er niet open voor staan. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Dus helaas heb ik geen tips voor je.
Sterkte (f)
woensdag 27 mei 2009 om 16:29
quote:pologirl schreef op 27 mei 2009 @ 10:59:
Sociale contacten 'eng' vinden en altijd maar erg oppervlakkige contacten hebben en het niet dieper durven laten gaan of er niet open voor staan. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik denk dat 'doen' het toverwoord is. Dus al vind je het supereng om te vragen of iemand een bakkie koffie bij je komt drinken of op je verjaardag wil komen of een keer iets leuks met je wilt doen... toch 'gewoon' doen en vragen! De eerste paar keren zijn vast heel eng, maar je zal merken dat hoe vaker je dat doet en hoe vaker je positieve reacties krijgt... hoe makkelijker het wordt.
Sociale contacten 'eng' vinden en altijd maar erg oppervlakkige contacten hebben en het niet dieper durven laten gaan of er niet open voor staan. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik denk dat 'doen' het toverwoord is. Dus al vind je het supereng om te vragen of iemand een bakkie koffie bij je komt drinken of op je verjaardag wil komen of een keer iets leuks met je wilt doen... toch 'gewoon' doen en vragen! De eerste paar keren zijn vast heel eng, maar je zal merken dat hoe vaker je dat doet en hoe vaker je positieve reacties krijgt... hoe makkelijker het wordt.
donderdag 28 mei 2009 om 03:26
Hoi Muurroos,
Door verhuizingen en nog tig redenen heb ik dit ook meegemaakt. Nu heb ik wel wat vrienden en vroeger ook maar ook een paar periodes zonder gezeten.
Ik sloot mij ook aan bij clubjes of probeerde op een nieuwe werkplek contact te maken. Ik wil je zeker niet ontmoedigen maar merk wel dat je populariteit daalt als ze er achter komen dat je geen vrienden hebt...tenminste zo heb ik het ervaren.
Er zijn nog veel mensen die niet begrijpen dat iemand geen vrienden heeft......ze vinden het blijkbaar eng om als ze bevriend met iemand worden, hun enige vriend te zijn. Ik heb het nooit gevraagd maar vinden ze je dan saai of zijn ze bang dat alles( jouw leven en evt. sores) op hen aankomt?
Ik zelf zou geen problemen hebben met een eenling maar ik weet wat het is...als ik heel mijn leven een grote vriendenkring had keek ik er MISSCHIEN ook anders tegen aan.
Je merkt het in het algemeen toch dat er raar gedacht wordt over mensen die: nooit op hun mobiel gebeld worden, niemand hebben om uit te gaan of af te spreken, en idd geen "volle" verjaardag hebben. Vooral als er niet een heel sluitende verklaring is als b.v. een bepaalde ziektegeschiedenis of in het buitenland hebben gewoond waardoor het iets meer te verklaren is dat ze weinig mensen kennen.
Graag zou ik hier een reactie krijgen van mensen die veel vrienden hebben en toch een beetje raar tegen vriendenlozen aankijken en het ook wel eng vinden om er bevriend mee te raken. Wat denken jullie: mijn vrienden hoeven zo'n eenling niet, daar gaat mijn reputatie; wat een saai iemand? of is het iets anders.
Door verhuizingen en nog tig redenen heb ik dit ook meegemaakt. Nu heb ik wel wat vrienden en vroeger ook maar ook een paar periodes zonder gezeten.
Ik sloot mij ook aan bij clubjes of probeerde op een nieuwe werkplek contact te maken. Ik wil je zeker niet ontmoedigen maar merk wel dat je populariteit daalt als ze er achter komen dat je geen vrienden hebt...tenminste zo heb ik het ervaren.
Er zijn nog veel mensen die niet begrijpen dat iemand geen vrienden heeft......ze vinden het blijkbaar eng om als ze bevriend met iemand worden, hun enige vriend te zijn. Ik heb het nooit gevraagd maar vinden ze je dan saai of zijn ze bang dat alles( jouw leven en evt. sores) op hen aankomt?
Ik zelf zou geen problemen hebben met een eenling maar ik weet wat het is...als ik heel mijn leven een grote vriendenkring had keek ik er MISSCHIEN ook anders tegen aan.
Je merkt het in het algemeen toch dat er raar gedacht wordt over mensen die: nooit op hun mobiel gebeld worden, niemand hebben om uit te gaan of af te spreken, en idd geen "volle" verjaardag hebben. Vooral als er niet een heel sluitende verklaring is als b.v. een bepaalde ziektegeschiedenis of in het buitenland hebben gewoond waardoor het iets meer te verklaren is dat ze weinig mensen kennen.
Graag zou ik hier een reactie krijgen van mensen die veel vrienden hebben en toch een beetje raar tegen vriendenlozen aankijken en het ook wel eng vinden om er bevriend mee te raken. Wat denken jullie: mijn vrienden hoeven zo'n eenling niet, daar gaat mijn reputatie; wat een saai iemand? of is het iets anders.
donderdag 28 mei 2009 om 03:45
Wil er trouwens nog even aan toevoegen dat ik mij niet onzekerder voelde, over mijzelf of mijn kunnen, in de vriendenloze periodes. Wel is het ietsje pietsje makkelijker vrienden maken als je vrienden hebt waarmee je dingen onderneemt...zo kun je het met potentiele vrienden zoals collega's hebben over wat je met een vriend(in)(en) meema(a)kt(en) of je kunt het hebben over welke film je met hem of haar hebt gezien (dus niet een toekomstige vriend maar vrienden waar je dit soort dingen dus al mee doet). Kortom je hebt meer om over te praten wat weer meer openingen biedt. Misschien zie je die film ook met een kennis of familie maar je onderneemt meestal meer als je ook vrienden hebt.
donderdag 28 mei 2009 om 13:01
quote:ladychipmunk schreef op 28 mei 2009 @ 03:26:
Graag zou ik hier een reactie krijgen van mensen die veel vrienden hebben en toch een beetje raar tegen vriendenlozen aankijken en het ook wel eng vinden om er bevriend mee te raken. Wat denken jullie: mijn vrienden hoeven zo'n eenling niet, daar gaat mijn reputatie; wat een saai iemand? of is het iets anders. Ik heb redelijk wat vrienden. Ook weer niet overdreven veel, hoor! Maar ik denk dat mensen bij een eenling denken: die zal wel een beetje vreemd/raar zijn, anders had hij/zij wel meer vrienden. Je bent dan in hun ogen toch anders dan anders. Ik bedoel: er moet toch iets zijn waardoor je zo weinig vrienden hebt? Misschien ben je dan erg onzeker of sociaal wat minder vaardig ofzo, of je hebt er blijkbaar niet zo'n behoefte aan? Begrip me niet verkeerd: ik ben zelf niet zo! Wat maakt mij het uit hoeveel vrienden iemand heeft? Maar ik kan me voorstellen dat de buitenwereld dat denkt.
Ik ben van mening dat je beter 1 goede hartsvriendin kan hebben, dan 100 oppervlakkige stapmaatjes.
Graag zou ik hier een reactie krijgen van mensen die veel vrienden hebben en toch een beetje raar tegen vriendenlozen aankijken en het ook wel eng vinden om er bevriend mee te raken. Wat denken jullie: mijn vrienden hoeven zo'n eenling niet, daar gaat mijn reputatie; wat een saai iemand? of is het iets anders. Ik heb redelijk wat vrienden. Ook weer niet overdreven veel, hoor! Maar ik denk dat mensen bij een eenling denken: die zal wel een beetje vreemd/raar zijn, anders had hij/zij wel meer vrienden. Je bent dan in hun ogen toch anders dan anders. Ik bedoel: er moet toch iets zijn waardoor je zo weinig vrienden hebt? Misschien ben je dan erg onzeker of sociaal wat minder vaardig ofzo, of je hebt er blijkbaar niet zo'n behoefte aan? Begrip me niet verkeerd: ik ben zelf niet zo! Wat maakt mij het uit hoeveel vrienden iemand heeft? Maar ik kan me voorstellen dat de buitenwereld dat denkt.
Ik ben van mening dat je beter 1 goede hartsvriendin kan hebben, dan 100 oppervlakkige stapmaatjes.
donderdag 28 mei 2009 om 14:14
Misschien ben ik mosterd, maar anderen hoeven toch niet te weten dat je geen vrienden hebt? Ik bedoel, als jij voor het eerst contact met iemand begint te leggen dan kun je toch doen alsof diegene niet de enige is? Je kunt vertellen over een uitje dat je misschien met je moeder hebt gehad maar daar maak je dan een vriendin van. 't Is misschien niet helemaal eerlijk maar zoals ik nu heb gelezen kun je daarmee een hoop "vervelende" vragen vermijden.
donderdag 28 mei 2009 om 14:21
quote:Nickname00 schreef op 28 mei 2009 @ 14:14:
Misschien ben ik mosterd, maar anderen hoeven toch niet te weten dat je geen vrienden hebt? Je slaat de spijker op z'n kop! Dat dacht ik eigenlijk ook al. Ik zou dat zelf nooit zo laten blijken. En er zijn toch altijd wel mensen in je omgeving waar je over kan praten of waar je iets leuks mee hebt gedaan? Dat zijn dan misschien geen vrienden, maar dat zijn dan familieleden of collega's ofzo. Of je praat over leuke/grappige gebeurtenissen uit het verleden. Mmm... heb eigenlijk altijd wel wat te kletsen. Over dat ene leuke winkeltje waar je echt eens moet gaan kijken, die gezellige kroeg op de hoek, het restaurantje waar je zeker dat en dat moet proeven, die ene gave film, enz. Al zou ik dus een week lang alleen zitten, dan nog had ik (denk ik) genoeg te melden. Gewoon proberen dus! Je bent zo interessant als je jezelf voelt.
Misschien ben ik mosterd, maar anderen hoeven toch niet te weten dat je geen vrienden hebt? Je slaat de spijker op z'n kop! Dat dacht ik eigenlijk ook al. Ik zou dat zelf nooit zo laten blijken. En er zijn toch altijd wel mensen in je omgeving waar je over kan praten of waar je iets leuks mee hebt gedaan? Dat zijn dan misschien geen vrienden, maar dat zijn dan familieleden of collega's ofzo. Of je praat over leuke/grappige gebeurtenissen uit het verleden. Mmm... heb eigenlijk altijd wel wat te kletsen. Over dat ene leuke winkeltje waar je echt eens moet gaan kijken, die gezellige kroeg op de hoek, het restaurantje waar je zeker dat en dat moet proeven, die ene gave film, enz. Al zou ik dus een week lang alleen zitten, dan nog had ik (denk ik) genoeg te melden. Gewoon proberen dus! Je bent zo interessant als je jezelf voelt.
donderdag 28 mei 2009 om 14:23
Nickname00, ik kan mij voorstellen dat je dat doet, heb ik ooit ook weleens gedaan..alleen komt het later toch uit. Ik vraag mij dan af: is het minder erg als iemand pas geleden nog vrienden (echte of verzonnen) vrienden heeft gehad, of al jarenlang geen contacten heeft?
Blogbabe wordt iemand minder "raar" denk je ( voor zover je voor die anderen kunt spreken want gelukkig denk je zelf niet zo!) als je de redenen wist? Zo waren voor mijn vriendeloze perioden een verhuizing en kinderachtig/onvolwassen roddelachtig gedrag de reden dat ik die paar vrienden die ik al had was kwijtgeraakt.....vindt men mij dan nog steeds raar of zou er begrip voor zijn?
Blogbabe wordt iemand minder "raar" denk je ( voor zover je voor die anderen kunt spreken want gelukkig denk je zelf niet zo!) als je de redenen wist? Zo waren voor mijn vriendeloze perioden een verhuizing en kinderachtig/onvolwassen roddelachtig gedrag de reden dat ik die paar vrienden die ik al had was kwijtgeraakt.....vindt men mij dan nog steeds raar of zou er begrip voor zijn?
donderdag 28 mei 2009 om 14:29
Ik wilde hier ook iets van zeggen/vinden maar zie dat Muurroos zelf al vanaf 9 mei niet meer gereageerd heeft. Dit helpt ook niet echt om vrienden te maken natuurlijk. Een vraag stellen en je nooit meer bekommeren of reageren op de antwoorden. Als ze dit IRL ook zo doet kan ik maar 1 ding aanraden: cursus Sociale Vaardigheden.
En dat bedoel ik nog niet eens lullig hoor. Ik ken mensen die cursussen in die trant gedaan hebben en daar erg veel baat bij hebben.
En dat bedoel ik nog niet eens lullig hoor. Ik ken mensen die cursussen in die trant gedaan hebben en daar erg veel baat bij hebben.
donderdag 28 mei 2009 om 14:37
quote:ladychipmunk schreef op 28 mei 2009 @ 14:23:
Nickname00, ik kan mij voorstellen dat je dat doet, heb ik ooit ook weleens gedaan..alleen komt het later toch uit. Ik vraag mij dan af: is het minder erg als iemand pas geleden nog vrienden (echte of verzonnen) vrienden heeft gehad, of al jarenlang geen contacten heeft? Vrienden verzinnen lijkt me niet verstandig! Ik zou absoluut niet bevriend willen zijn met iemand die dingen verzint en dus liegt. Maar... je hoeft ook niet op de eerste date al te benadrukken dat je geen vrienden hebt. Wat ik al schreef: praat over andere dingen of over familie/collega's.
En je vraag over wat is minder 'erg'... Het is pas erg als je het zelf erg vindt. Als je er zelf problemen mee hebt, zou ik hulp zoeken. Bijvoorbeeld bij een psycholoog. Ik kan me niet voorstellen dat iemand jarenlang geen contacten heeft, zoals jij beschrijft. Je kent toch altijd wel iemand?
Nickname00, ik kan mij voorstellen dat je dat doet, heb ik ooit ook weleens gedaan..alleen komt het later toch uit. Ik vraag mij dan af: is het minder erg als iemand pas geleden nog vrienden (echte of verzonnen) vrienden heeft gehad, of al jarenlang geen contacten heeft? Vrienden verzinnen lijkt me niet verstandig! Ik zou absoluut niet bevriend willen zijn met iemand die dingen verzint en dus liegt. Maar... je hoeft ook niet op de eerste date al te benadrukken dat je geen vrienden hebt. Wat ik al schreef: praat over andere dingen of over familie/collega's.
En je vraag over wat is minder 'erg'... Het is pas erg als je het zelf erg vindt. Als je er zelf problemen mee hebt, zou ik hulp zoeken. Bijvoorbeeld bij een psycholoog. Ik kan me niet voorstellen dat iemand jarenlang geen contacten heeft, zoals jij beschrijft. Je kent toch altijd wel iemand?
donderdag 28 mei 2009 om 15:45
zondag 31 mei 2009 om 23:56
Ik zal em even uppen, jammer dat er nog weinig reacties komen, het is toch een onderwerp dat leeft? Ik zie regelmatig artikelen in damesbladen hierover.
@blogbabe, ik rijd voor echte vrienden ook om maar niet iedereen zit hetzelfde in elkaar of heeft de mogelijkheden...de moeite moet van beide kanten komen.
@nickname dat verwateren van toch al niet zo goede vrienden kan een reden zijn!....zijn er mensen die dit raar vinden?? Kost wat kost vriendschappen in stand houden om maar niet vriendenloos te zijn is toch ook niet de beste optie. Ik heb er nu een paar, maar heb perioden zonder gezeten en was en ben dezelfde persoon.
Worden mensen die geen vrienden hebben echt als losers gezien? (in sommige ogen dan)
@blogbabe, ik rijd voor echte vrienden ook om maar niet iedereen zit hetzelfde in elkaar of heeft de mogelijkheden...de moeite moet van beide kanten komen.
@nickname dat verwateren van toch al niet zo goede vrienden kan een reden zijn!....zijn er mensen die dit raar vinden?? Kost wat kost vriendschappen in stand houden om maar niet vriendenloos te zijn is toch ook niet de beste optie. Ik heb er nu een paar, maar heb perioden zonder gezeten en was en ben dezelfde persoon.
Worden mensen die geen vrienden hebben echt als losers gezien? (in sommige ogen dan)
maandag 1 juni 2009 om 01:14
quote:ladychipmunk schreef op 31 mei 2009 @ 23:56:
Worden mensen die geen vrienden hebben echt als losers gezien? (in sommige ogen dan)Als ik voor mijzelf spreek en het is echt niet mijn bedoeling om iemand hiermee te kwetsen werkt het voor mij zo:
Ik vind iemand zonder vrienden minder raar dan iemand die alleen een partner en diens vrienden heeft.
Ik kan me voorstellen dat er heel veel redenen zijn waarom je geen vrienden hebt: moeilijke periodes in je leven, psychische problemen, bepaald temperament/karakter, verhuizingen, bepaalde hobby's/interesses, onverwachte wendingen in je leven.... allemaal heel plausibele redenen die voor mij kunnen verklaren waarom iemand die écht de moeite waard is toch op een bepaald moment geen vrienden heeft.
En nieuwe vrienden komen dan ook niet zomaar, want vriendschap heeft de tijd nodig om te groeien. Van te voor weet je eigenlijk nooit "jij gaat mijn beste vriendin worden", dat is een situatie waar veel investering aan vooraf gaat en die dan opeens alsnog 'zomaar' ontstaat.
Echter een vrouw die wel een partner heeft maar geen eigen vrienden en die dus voor wat betreft contacten altijd aan haar vriend en diens vrienden hangt... daar heb ik zelf minder mee. Ik krijg daar de kriebels van.
Voor een goede vriendschap moet je met bepaalde kernwaarden overeenkomen. Ik associeer vrouwen met wel een vriend maar verder geen eigen (sociaal) leven als vrouwen waar ik niet zoveel mee heb. Ik stel me dan afhankelijke meningloze vrouwen voor... en ik erger me daar bij voorbaat al aan.
Misschien oneerlijk, want deze vrouwen zijn niet allemaal hetzelfde en kunnen net zo goed ook alle verhuizingen/ziekten/problemen- argumenten hebben, maar toch.... Als je een relatie kunt onderhouden dan kun je ook een vriendschap onderhouden. En deze vrouwen kiezen er dan (voor mijn gevoel) voor om de relatie bij voorbaat als 100% tijdrovend (voor wat betreft het sociale des levens) in te vullen...
Dát is voor mij meer afknapper dan iemand met even helemaal geen (diepgaande) sociale contacten.
Worden mensen die geen vrienden hebben echt als losers gezien? (in sommige ogen dan)Als ik voor mijzelf spreek en het is echt niet mijn bedoeling om iemand hiermee te kwetsen werkt het voor mij zo:
Ik vind iemand zonder vrienden minder raar dan iemand die alleen een partner en diens vrienden heeft.
Ik kan me voorstellen dat er heel veel redenen zijn waarom je geen vrienden hebt: moeilijke periodes in je leven, psychische problemen, bepaald temperament/karakter, verhuizingen, bepaalde hobby's/interesses, onverwachte wendingen in je leven.... allemaal heel plausibele redenen die voor mij kunnen verklaren waarom iemand die écht de moeite waard is toch op een bepaald moment geen vrienden heeft.
En nieuwe vrienden komen dan ook niet zomaar, want vriendschap heeft de tijd nodig om te groeien. Van te voor weet je eigenlijk nooit "jij gaat mijn beste vriendin worden", dat is een situatie waar veel investering aan vooraf gaat en die dan opeens alsnog 'zomaar' ontstaat.
Echter een vrouw die wel een partner heeft maar geen eigen vrienden en die dus voor wat betreft contacten altijd aan haar vriend en diens vrienden hangt... daar heb ik zelf minder mee. Ik krijg daar de kriebels van.
Voor een goede vriendschap moet je met bepaalde kernwaarden overeenkomen. Ik associeer vrouwen met wel een vriend maar verder geen eigen (sociaal) leven als vrouwen waar ik niet zoveel mee heb. Ik stel me dan afhankelijke meningloze vrouwen voor... en ik erger me daar bij voorbaat al aan.
Misschien oneerlijk, want deze vrouwen zijn niet allemaal hetzelfde en kunnen net zo goed ook alle verhuizingen/ziekten/problemen- argumenten hebben, maar toch.... Als je een relatie kunt onderhouden dan kun je ook een vriendschap onderhouden. En deze vrouwen kiezen er dan (voor mijn gevoel) voor om de relatie bij voorbaat als 100% tijdrovend (voor wat betreft het sociale des levens) in te vullen...
Dát is voor mij meer afknapper dan iemand met even helemaal geen (diepgaande) sociale contacten.
maandag 1 juni 2009 om 01:17
quote:Lunax schreef op 28 mei 2009 @ 14:29:
Ik wilde hier ook iets van zeggen/vinden maar zie dat Muurroos zelf al vanaf 9 mei niet meer gereageerd heeft. Dit helpt ook niet echt om vrienden te maken natuurlijk. Een vraag stellen en je nooit meer bekommeren of reageren op de antwoorden. Als ze dit IRL ook zo doet kan ik maar 1 ding aanraden: cursus Sociale Vaardigheden.
En dat bedoel ik nog niet eens lullig hoor. Ik ken mensen die cursussen in die trant gedaan hebben en daar erg veel baat bij hebben.Recht voor zijn raap gezegd, ik ben het er helemaal mee eens.
Ik wilde hier ook iets van zeggen/vinden maar zie dat Muurroos zelf al vanaf 9 mei niet meer gereageerd heeft. Dit helpt ook niet echt om vrienden te maken natuurlijk. Een vraag stellen en je nooit meer bekommeren of reageren op de antwoorden. Als ze dit IRL ook zo doet kan ik maar 1 ding aanraden: cursus Sociale Vaardigheden.
En dat bedoel ik nog niet eens lullig hoor. Ik ken mensen die cursussen in die trant gedaan hebben en daar erg veel baat bij hebben.Recht voor zijn raap gezegd, ik ben het er helemaal mee eens.
donderdag 4 juni 2009 om 16:11
Muurroosje kom maar terug, dat je hier niet reageerd wil niet meteen zeggen dat je een cursus sociale vaardigheden nodig hebt. We zouden het gewoon leuk vinden als je je mening laat horen en laat horen hoe het verder met je gaat qua vriendschappen.
Ik weet dat je "normaal" kunt zijn zonder vrienden. Ik was precies diezelfde persoon met hetzelfde gedrag in de perioden van "wel en geen vrienden". Het is ook moeilijk om nieuwe vrienden te maken. Als je b.v. naar een nieuwe stad verhuist, je
woont alleen, werkt in een bedrijf met voornamelijk ouderen waar er geen behoefte is aan innige relaties of borrels, je aanmelt voor wat cursussen maar waar het bij iedereen maar "hoi en doei" is, tja dan kan het lang duren. Ik heb dit zelf meegemaakt en het viel mij vies tegen dat het zo moeilijk was om nieuw vrienden te maken. Heel veel heeft ook te maken met je omgeving....je komt b.v. in een klas met meiden die vaak iets gaan drinken of je komt een meid tegen die veel vrienden heeft. Ben ook vaak mensen tegengekomen die zelf ook maar 1 andere vriend hebben. Ik zit nu in een betere omgeving en merk dat dat scheelt.
Ik weet dat je "normaal" kunt zijn zonder vrienden. Ik was precies diezelfde persoon met hetzelfde gedrag in de perioden van "wel en geen vrienden". Het is ook moeilijk om nieuwe vrienden te maken. Als je b.v. naar een nieuwe stad verhuist, je
woont alleen, werkt in een bedrijf met voornamelijk ouderen waar er geen behoefte is aan innige relaties of borrels, je aanmelt voor wat cursussen maar waar het bij iedereen maar "hoi en doei" is, tja dan kan het lang duren. Ik heb dit zelf meegemaakt en het viel mij vies tegen dat het zo moeilijk was om nieuw vrienden te maken. Heel veel heeft ook te maken met je omgeving....je komt b.v. in een klas met meiden die vaak iets gaan drinken of je komt een meid tegen die veel vrienden heeft. Ben ook vaak mensen tegengekomen die zelf ook maar 1 andere vriend hebben. Ik zit nu in een betere omgeving en merk dat dat scheelt.
donderdag 4 juni 2009 om 21:34
Fijn om te lezen dat meer mensen last hebben van het "verjaardagssyndroom".
Ik heb wel vrienden, maar krijg ook zeker mijn kamer niet vol. Waar het bij mij vooral om gaat is dat ik mijn vrienden niet bij elkaar vind passen, en bang ben dat het onderling niet klikt als ik mijn verjaardag vier. Ik heb daarom ook al jaren mijn verjaardag niet meer gevierd.
Soms zou ik het wel willen, en voel ik me best wel "zielig" rond mijn verjaardag. Maar de gedachte aan moeizame gesprekken, fronsende blikken omdat men elkaar niet begrijpt, en pijnlijke stiltes, doet me toch elk jaar weer besluiten het niet te vieren.
Ik heb wel vrienden, maar krijg ook zeker mijn kamer niet vol. Waar het bij mij vooral om gaat is dat ik mijn vrienden niet bij elkaar vind passen, en bang ben dat het onderling niet klikt als ik mijn verjaardag vier. Ik heb daarom ook al jaren mijn verjaardag niet meer gevierd.
Soms zou ik het wel willen, en voel ik me best wel "zielig" rond mijn verjaardag. Maar de gedachte aan moeizame gesprekken, fronsende blikken omdat men elkaar niet begrijpt, en pijnlijke stiltes, doet me toch elk jaar weer besluiten het niet te vieren.
donderdag 4 juni 2009 om 21:38
Verana, ik heb dat ook wel, ik heb het nu 1 keer wel met een feestje gevierd, maar dat was voor mezelf niet leuk. ik had een swingend feest verwacht, maar dat kwam helaas niet uit.
wat ik nu doe, is dat ik het met iedereen apart vier (dat heb ik eigenlijk altijd gedaan) en dit bevalt me eigenlijk wel prima. tuurlijk hoop ik nog eens op een groot feest met veel vrienden, maar tot die tijd is dit de beste manier voor mij.
zou dat ook iets voor jou kunnen zijn?
wat ik nu doe, is dat ik het met iedereen apart vier (dat heb ik eigenlijk altijd gedaan) en dit bevalt me eigenlijk wel prima. tuurlijk hoop ik nog eens op een groot feest met veel vrienden, maar tot die tijd is dit de beste manier voor mij.
zou dat ook iets voor jou kunnen zijn?
donderdag 4 juni 2009 om 22:23
@ Newstylista: Dat heb ik ook al weleens gedaan, het met iedereen apart gevierd.
Dit beviel op zich wel, in die zin dat het gezellig was.
Ik merkte toen wel dat ik het lastig vond om iedereen apart te vragen. Omdat ik me een beetje schaam dat ik mijn verjaardag niet "normaal" vier, "zoals het hoort".
Omdat ik bang ben dat ze het raar zullen vinden als ik ze vraag iets alleen met mij te doen voor mijn verjaardag. Komt ook omdat het me daadwerkelijk wel gevraagd is, waarom ik geen verjaardagsvisite houd. Sterker nog, dit gebeurt elk jaar. En ik heb dus elk jaar het gevoel dat ik me moet verantwoorden.
Terwijl het voor mij op dit moment inderdaad het prettigst is om het met iedereen apart te doen. Ooit hoop ik ook een feest te kunnen / durven geven!
Tja, ik maak het mezelf eigenlijk best ingewikkeld hè.... Als ik nu gewoon het zou vieren zoals ik het het prettigst vind, en al dat commentaar naast me neer zou leggen.... Helaas vind ik dat nog niet zo gemakkelijk....
Over een aantal weken ben ik trouwens jarig, dus het denken erover, en wat ik wil doen, is alweer begonnen..... Daarom ook reageerde ik op dit topic!
Dit beviel op zich wel, in die zin dat het gezellig was.
Ik merkte toen wel dat ik het lastig vond om iedereen apart te vragen. Omdat ik me een beetje schaam dat ik mijn verjaardag niet "normaal" vier, "zoals het hoort".
Omdat ik bang ben dat ze het raar zullen vinden als ik ze vraag iets alleen met mij te doen voor mijn verjaardag. Komt ook omdat het me daadwerkelijk wel gevraagd is, waarom ik geen verjaardagsvisite houd. Sterker nog, dit gebeurt elk jaar. En ik heb dus elk jaar het gevoel dat ik me moet verantwoorden.
Terwijl het voor mij op dit moment inderdaad het prettigst is om het met iedereen apart te doen. Ooit hoop ik ook een feest te kunnen / durven geven!
Tja, ik maak het mezelf eigenlijk best ingewikkeld hè.... Als ik nu gewoon het zou vieren zoals ik het het prettigst vind, en al dat commentaar naast me neer zou leggen.... Helaas vind ik dat nog niet zo gemakkelijk....
Over een aantal weken ben ik trouwens jarig, dus het denken erover, en wat ik wil doen, is alweer begonnen..... Daarom ook reageerde ik op dit topic!
