Psyche
alle pijlers
ik heb geen vrienden
vrijdag 8 mei 2009 om 17:31
Hoi iedereen,
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
donderdag 4 juni 2009 om 22:46
Ik heb met mijn familie mijn verjaardag al wel meerdere malen groter gevierd.
Vroeger, toen ik in mijn puberteit zat, vierde ik het wel met meer vrienden tegelijk. Zij kenden elkaar allemaal al, dus was het voor mij minder eng.
Bij mijn huidige vriendenkring kennen de meesten elkaar niet. En los daarvan, heb ik dezelfde schaamte als een aantal anderen in dit topic, namelijk dat ik nog niet eens tot 10 mensen kom, een stuk of 6 denk ik.
Misschien heb je gelijk, en moet ik inderdaad het risico eens nemen. Ik zal het meenemen in mijn "gedenk" over mijn verjaardag!
Vroeger, toen ik in mijn puberteit zat, vierde ik het wel met meer vrienden tegelijk. Zij kenden elkaar allemaal al, dus was het voor mij minder eng.
Bij mijn huidige vriendenkring kennen de meesten elkaar niet. En los daarvan, heb ik dezelfde schaamte als een aantal anderen in dit topic, namelijk dat ik nog niet eens tot 10 mensen kom, een stuk of 6 denk ik.
Misschien heb je gelijk, en moet ik inderdaad het risico eens nemen. Ik zal het meenemen in mijn "gedenk" over mijn verjaardag!
vrijdag 5 juni 2009 om 10:09
quote:Verana schreef op 04 juni 2009 @ 21:34:
Fijn om te lezen dat meer mensen last hebben van het "verjaardagssyndroom".
Ik heb wel vrienden, maar krijg ook zeker mijn kamer niet vol. Waar het bij mij vooral om gaat is dat ik mijn vrienden niet bij elkaar vind passen, en bang ben dat het onderling niet klikt als ik mijn verjaardag vier. Ik heb daarom ook al jaren mijn verjaardag niet meer gevierd.
Soms zou ik het wel willen, en voel ik me best wel "zielig" rond mijn verjaardag. Maar de gedachte aan moeizame gesprekken, fronsende blikken omdat men elkaar niet begrijpt, en pijnlijke stiltes, doet me toch elk jaar weer besluiten het niet te vieren.Kun je je verjaardagsfeestje dan niet opsplitsen? Ik ken wel mensen die dat doen. Een avond voor mensen met hobby x, een avond voor mensen met gedeelde interesse/achtergrond y. En dat dan vantevoren gewoon op de mail aankondigen, hoeven mensen ook niet verbaasd te zijn dat er op de avond dat ze komen maar een paar mensen komen die ook nog allemaal hobby x hebben. En dan hoef jij je ook niet druk te maken over fronsende blikken, of je bezwaard te voelen dat mensen niet klikken, en heb je nog een paar leuke avonden ook ipv 1.
Fijn om te lezen dat meer mensen last hebben van het "verjaardagssyndroom".
Ik heb wel vrienden, maar krijg ook zeker mijn kamer niet vol. Waar het bij mij vooral om gaat is dat ik mijn vrienden niet bij elkaar vind passen, en bang ben dat het onderling niet klikt als ik mijn verjaardag vier. Ik heb daarom ook al jaren mijn verjaardag niet meer gevierd.
Soms zou ik het wel willen, en voel ik me best wel "zielig" rond mijn verjaardag. Maar de gedachte aan moeizame gesprekken, fronsende blikken omdat men elkaar niet begrijpt, en pijnlijke stiltes, doet me toch elk jaar weer besluiten het niet te vieren.Kun je je verjaardagsfeestje dan niet opsplitsen? Ik ken wel mensen die dat doen. Een avond voor mensen met hobby x, een avond voor mensen met gedeelde interesse/achtergrond y. En dat dan vantevoren gewoon op de mail aankondigen, hoeven mensen ook niet verbaasd te zijn dat er op de avond dat ze komen maar een paar mensen komen die ook nog allemaal hobby x hebben. En dan hoef jij je ook niet druk te maken over fronsende blikken, of je bezwaard te voelen dat mensen niet klikken, en heb je nog een paar leuke avonden ook ipv 1.
vrijdag 5 juni 2009 om 10:21
quote:Verana schreef op 04 juni 2009 @ 22:23:
@ Newstylista: Dat heb ik ook al weleens gedaan, het met iedereen apart gevierd.
Dit beviel op zich wel, in die zin dat het gezellig was.
Ik merkte toen wel dat ik het lastig vond om iedereen apart te vragen. Omdat ik me een beetje schaam dat ik mijn verjaardag niet "normaal" vier, "zoals het hoort".
Omdat ik bang ben dat ze het raar zullen vinden als ik ze vraag iets alleen met mij te doen voor mijn verjaardag. Komt ook omdat het me daadwerkelijk wel gevraagd is, waarom ik geen verjaardagsvisite houd. Sterker nog, dit gebeurt elk jaar. En ik heb dus elk jaar het gevoel dat ik me moet verantwoorden.
Terwijl het voor mij op dit moment inderdaad het prettigst is om het met iedereen apart te doen. Ooit hoop ik ook een feest te kunnen / durven geven!
Tja, ik maak het mezelf eigenlijk best ingewikkeld hè.... Als ik nu gewoon het zou vieren zoals ik het het prettigst vind, en al dat commentaar naast me neer zou leggen.... Helaas vind ik dat nog niet zo gemakkelijk....
Over een aantal weken ben ik trouwens jarig, dus het denken erover, en wat ik wil doen, is alweer begonnen..... Daarom ook reageerde ik op dit topic! Dit weet je zelf waarschijnlijk oo wel, dus wellicht ten overvloede, maar: misschien zijn mensen gewoon nieuwsgierig? Zou het niet als kritiek opvatten. Ik zou iemand die z'n verjaardag niet of opgesplitst viert ook kunnen vragen naar de reden. Net als wanneer imand me vertelt heel veel te mediteren, nooit boeken te lezen, altijd 's ochtends om 4 uur op te staan, vaak parachute te springen, geen alcohol te drinken, of iets anders dat (in mijn omgeving iig) minder gebruikelijk is.
Niet om diegene ter verantwoording te roepen of omdat ik het veroordeel ofzo, maar gewoon uit interesse. En ook omdat ik het vaak juist wel van karakter vind getuigen als iemand iets anders dan anderen doet. Het toont wmb bewustzijn van je eigen behoeften en eigenzinnigheid, beiden dingen die ik erg in iemand kan waarderen.
@ Newstylista: Dat heb ik ook al weleens gedaan, het met iedereen apart gevierd.
Dit beviel op zich wel, in die zin dat het gezellig was.
Ik merkte toen wel dat ik het lastig vond om iedereen apart te vragen. Omdat ik me een beetje schaam dat ik mijn verjaardag niet "normaal" vier, "zoals het hoort".
Omdat ik bang ben dat ze het raar zullen vinden als ik ze vraag iets alleen met mij te doen voor mijn verjaardag. Komt ook omdat het me daadwerkelijk wel gevraagd is, waarom ik geen verjaardagsvisite houd. Sterker nog, dit gebeurt elk jaar. En ik heb dus elk jaar het gevoel dat ik me moet verantwoorden.
Terwijl het voor mij op dit moment inderdaad het prettigst is om het met iedereen apart te doen. Ooit hoop ik ook een feest te kunnen / durven geven!
Tja, ik maak het mezelf eigenlijk best ingewikkeld hè.... Als ik nu gewoon het zou vieren zoals ik het het prettigst vind, en al dat commentaar naast me neer zou leggen.... Helaas vind ik dat nog niet zo gemakkelijk....
Over een aantal weken ben ik trouwens jarig, dus het denken erover, en wat ik wil doen, is alweer begonnen..... Daarom ook reageerde ik op dit topic! Dit weet je zelf waarschijnlijk oo wel, dus wellicht ten overvloede, maar: misschien zijn mensen gewoon nieuwsgierig? Zou het niet als kritiek opvatten. Ik zou iemand die z'n verjaardag niet of opgesplitst viert ook kunnen vragen naar de reden. Net als wanneer imand me vertelt heel veel te mediteren, nooit boeken te lezen, altijd 's ochtends om 4 uur op te staan, vaak parachute te springen, geen alcohol te drinken, of iets anders dat (in mijn omgeving iig) minder gebruikelijk is.
Niet om diegene ter verantwoording te roepen of omdat ik het veroordeel ofzo, maar gewoon uit interesse. En ook omdat ik het vaak juist wel van karakter vind getuigen als iemand iets anders dan anderen doet. Het toont wmb bewustzijn van je eigen behoeften en eigenzinnigheid, beiden dingen die ik erg in iemand kan waarderen.
vrijdag 5 juni 2009 om 13:33
quote:Verana schreef op 04 juni 2009 @ 22:49:
Tja, het zou natuurlijk best eens zo kunnen zijn, dat het best leuk wordt, als ik mijn verjaardag met meerdere mensen tegelijk vier. Misschien zit de angst vooral in mijn eigen hoofd....Dat denk ik wel! Ik heb zelf ook vrienden die elkaar niet kennen. Ze kennen elkaar nu dus eigenlijk alleen van mijn verjaardagen. Ik heb het daar weleens met ze over gehad, over wat ze daarvan vonden... Iedereen geeft eigenlijk aan dat absoluut geen probleem te vinden. 1 oom van me is een behoorlijke blaaskaak. Ik had altijd het gevoel dat de rest zich doodirriteerde aan hem. Maar bij navragen bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ze konden er wel doorheen zien dat hij zo was en ze konden er wel om lachen!
Tja, het zou natuurlijk best eens zo kunnen zijn, dat het best leuk wordt, als ik mijn verjaardag met meerdere mensen tegelijk vier. Misschien zit de angst vooral in mijn eigen hoofd....Dat denk ik wel! Ik heb zelf ook vrienden die elkaar niet kennen. Ze kennen elkaar nu dus eigenlijk alleen van mijn verjaardagen. Ik heb het daar weleens met ze over gehad, over wat ze daarvan vonden... Iedereen geeft eigenlijk aan dat absoluut geen probleem te vinden. 1 oom van me is een behoorlijke blaaskaak. Ik had altijd het gevoel dat de rest zich doodirriteerde aan hem. Maar bij navragen bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ze konden er wel doorheen zien dat hij zo was en ze konden er wel om lachen!
vrijdag 5 juni 2009 om 21:24
quote:Phien schreef op 05 juni 2009 @ 10:21:
[...]
Dit weet je zelf waarschijnlijk oo wel, dus wellicht ten overvloede, maar: misschien zijn mensen gewoon nieuwsgierig? Zou het niet als kritiek opvatten. Ik zou iemand die z'n verjaardag niet of opgesplitst viert ook kunnen vragen naar de reden. Net als wanneer imand me vertelt heel veel te mediteren, nooit boeken te lezen, altijd 's ochtends om 4 uur op te staan, vaak parachute te springen, geen alcohol te drinken, of iets anders dat (in mijn omgeving iig) minder gebruikelijk is.
Niet om diegene ter verantwoording te roepen of omdat ik het veroordeel ofzo, maar gewoon uit interesse. En ook omdat ik het vaak juist wel van karakter vind getuigen als iemand iets anders dan anderen doet. Het toont wmb bewustzijn van je eigen behoeften en eigenzinnigheid, beiden dingen die ik erg in iemand kan waarderen.
Ik heb het tot nu toe vooral als kritiek opgevat. Ik denk omdat ik zelf geen vrede heb met mijn eigen behoeften.
Je hebt waarschijnlijk gelijk, dat mensen geïnteresseerd zijn, en het totaal niet als kritiek bedoelen.
Daar ligt ook de sleutel vermoed ik: vrede krijgen met mijn eigen behoeften hoe ík het liefst mijn verjaardag wil vieren. Ik denk als ik mijn eigen behoeften accepteer, dat het hele "verjaardagssyndroom" gelijk over is.
Fijn vind ik, om daar hier op het forum even weer bewust van te worden gemaakt, dat het hem daar inzit: vrede krijgen met mijn eigen behoeften en met mijzelf (op meerder gebieden dan alleen mijn verjaardag )
[...]
Dit weet je zelf waarschijnlijk oo wel, dus wellicht ten overvloede, maar: misschien zijn mensen gewoon nieuwsgierig? Zou het niet als kritiek opvatten. Ik zou iemand die z'n verjaardag niet of opgesplitst viert ook kunnen vragen naar de reden. Net als wanneer imand me vertelt heel veel te mediteren, nooit boeken te lezen, altijd 's ochtends om 4 uur op te staan, vaak parachute te springen, geen alcohol te drinken, of iets anders dat (in mijn omgeving iig) minder gebruikelijk is.
Niet om diegene ter verantwoording te roepen of omdat ik het veroordeel ofzo, maar gewoon uit interesse. En ook omdat ik het vaak juist wel van karakter vind getuigen als iemand iets anders dan anderen doet. Het toont wmb bewustzijn van je eigen behoeften en eigenzinnigheid, beiden dingen die ik erg in iemand kan waarderen.
Ik heb het tot nu toe vooral als kritiek opgevat. Ik denk omdat ik zelf geen vrede heb met mijn eigen behoeften.
Je hebt waarschijnlijk gelijk, dat mensen geïnteresseerd zijn, en het totaal niet als kritiek bedoelen.
Daar ligt ook de sleutel vermoed ik: vrede krijgen met mijn eigen behoeften hoe ík het liefst mijn verjaardag wil vieren. Ik denk als ik mijn eigen behoeften accepteer, dat het hele "verjaardagssyndroom" gelijk over is.
Fijn vind ik, om daar hier op het forum even weer bewust van te worden gemaakt, dat het hem daar inzit: vrede krijgen met mijn eigen behoeften en met mijzelf (op meerder gebieden dan alleen mijn verjaardag )
donderdag 11 juni 2009 om 13:19
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Misschien krijg je wat hoop door wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt op dit gebied.
Bijna een jaar geleden, in augustus, stond ik in de Viva. Misschien herinneren zich mensen hier deze reportage, 30 en eenzaam. Ik stond er in onder de schuilnaam Miranda. In het kort: ik heb mijn hele leven geen echte vriendinnen gehad, ben zeer beschermd en geisoleerd opgevoed waardoor ik altijd alleen thuis zat op mijn kamer, en heb eigenlijk niemand behalve mijn vriend en oudere zus.
Mijn verlegenheid was (en is nog steeds af en toe) zo erg, dat ik het interview niet eens telefonisch durfde te doen maar via de veilige email. Ik weet niet meer wanneer dat was, ik denk in maart, april, maar hoe dan ook, op het moment dat het blad in de winkel lag was mijn leven al 180 graden gedraaid. In juni heb ik via Hyves een bepaalde club ontdekt, die werd beheerd door vier vrouwen. Ik stuude hen een mailtje, of ik mee kon helpen, het onderwerp van de club sprak me namelijk erg aan. Om het niet te herkenbaar te maken, want ja, ook ik schaam me ervoor, hou ik even in het midden wat voor club. Die club is inmiddels uitgegroeid tot iets groots!
Ik kreeg een mailtje terug. Ik bedoelde eigenlijk helpen via email en internet, nee, zij wilden afspreken! Aah, nee, eng! Toch heb ik doorgezet en nog geen week later zat ik in de trein, op weg naar een vreemde stad om vier compleet vreemde vrouwen te ontmoeten. Geloof me, dat is doodeng, Maar wat een overwinning. Zij hadden geen idee dat ik zo zenuwachtig was en hoe ik normaal ben, dus dit zag ik als een nieuwe start.
Daardoor wil ik wel even inhaken op wat hier door sommigen wordt gezegd: ja, het is misschien cliche om te zeggen, ga bij een club, of doe een teamsport. Het is niet altijd zo dat het uberhaupt klikt en/of je er vriendschappen aan over houdt. Maar ik kan uit ervaring spreken, als jij niks doet, gebeurt er niks.
De stap is groot. Je moet er niet te veel tijd over heen laten gaan maar het gewoon DOEN.
Dit is nu bijna een jaar geleden. Inmiddels heb ik, door die club, dingen gedaan waarvan ik je heel hard had uitgelachen als je me het een jaar geleden had gezegd. Op een podium staan voor honderden mensen bijvoorbeeld. Heel veel nieuwe mensen ontmoet. En dat allemaal door die club. Echte vriendschappen heb ik voor mijn gevoel nog niet, dat ligt ook aan mij, ik sluit me vaak af als mensen te dichtbij komen, maar het begin is er zeker. Ik ben er nog lang niet, zo gaan we dit weekend met een groepje twee avonden weg, mijn maag draait nu al om bij de gedachte (heb ook sociale fobie) maar ik weet zeker dat door dingen zoals dit te doen, je sterker wordt. Ik ben gaan inzien dat je die keuze hebt. Of in je eentje (hoewel daar niks mis mee is, ben ook graag alleen) of af en toe leuke dingen ondernemen met anderen.
Wie weet heb je iets aan mijn verhaal. Schrijf het van je af hier allemaal! Ik wens je heel veel succes!
Bijna een jaar geleden, in augustus, stond ik in de Viva. Misschien herinneren zich mensen hier deze reportage, 30 en eenzaam. Ik stond er in onder de schuilnaam Miranda. In het kort: ik heb mijn hele leven geen echte vriendinnen gehad, ben zeer beschermd en geisoleerd opgevoed waardoor ik altijd alleen thuis zat op mijn kamer, en heb eigenlijk niemand behalve mijn vriend en oudere zus.
Mijn verlegenheid was (en is nog steeds af en toe) zo erg, dat ik het interview niet eens telefonisch durfde te doen maar via de veilige email. Ik weet niet meer wanneer dat was, ik denk in maart, april, maar hoe dan ook, op het moment dat het blad in de winkel lag was mijn leven al 180 graden gedraaid. In juni heb ik via Hyves een bepaalde club ontdekt, die werd beheerd door vier vrouwen. Ik stuude hen een mailtje, of ik mee kon helpen, het onderwerp van de club sprak me namelijk erg aan. Om het niet te herkenbaar te maken, want ja, ook ik schaam me ervoor, hou ik even in het midden wat voor club. Die club is inmiddels uitgegroeid tot iets groots!
Ik kreeg een mailtje terug. Ik bedoelde eigenlijk helpen via email en internet, nee, zij wilden afspreken! Aah, nee, eng! Toch heb ik doorgezet en nog geen week later zat ik in de trein, op weg naar een vreemde stad om vier compleet vreemde vrouwen te ontmoeten. Geloof me, dat is doodeng, Maar wat een overwinning. Zij hadden geen idee dat ik zo zenuwachtig was en hoe ik normaal ben, dus dit zag ik als een nieuwe start.
Daardoor wil ik wel even inhaken op wat hier door sommigen wordt gezegd: ja, het is misschien cliche om te zeggen, ga bij een club, of doe een teamsport. Het is niet altijd zo dat het uberhaupt klikt en/of je er vriendschappen aan over houdt. Maar ik kan uit ervaring spreken, als jij niks doet, gebeurt er niks.
De stap is groot. Je moet er niet te veel tijd over heen laten gaan maar het gewoon DOEN.
Dit is nu bijna een jaar geleden. Inmiddels heb ik, door die club, dingen gedaan waarvan ik je heel hard had uitgelachen als je me het een jaar geleden had gezegd. Op een podium staan voor honderden mensen bijvoorbeeld. Heel veel nieuwe mensen ontmoet. En dat allemaal door die club. Echte vriendschappen heb ik voor mijn gevoel nog niet, dat ligt ook aan mij, ik sluit me vaak af als mensen te dichtbij komen, maar het begin is er zeker. Ik ben er nog lang niet, zo gaan we dit weekend met een groepje twee avonden weg, mijn maag draait nu al om bij de gedachte (heb ook sociale fobie) maar ik weet zeker dat door dingen zoals dit te doen, je sterker wordt. Ik ben gaan inzien dat je die keuze hebt. Of in je eentje (hoewel daar niks mis mee is, ben ook graag alleen) of af en toe leuke dingen ondernemen met anderen.
Wie weet heb je iets aan mijn verhaal. Schrijf het van je af hier allemaal! Ik wens je heel veel succes!
donderdag 11 juni 2009 om 13:26
donderdag 11 juni 2009 om 13:30
quote:elninjoo schreef op 11 juni 2009 @ 13:26:Dit vind ik dan weer bijzonder. Als je zo'n moeite had in die tijd om contacten te maken en kennisjes/vriendschappen op te doen, hoe kom je dan wel aan 'n vriend?Via internet, alweer 9 negen jaar geleden! Heeft een jaar geduurd voor ik hem durfde te ontmoeten, gelukkig was het een doorzetter met veel geduld.
donderdag 11 juni 2009 om 21:01
quote:elninjoo schreef op 11 juni 2009 @ 13:26:
Mooi positief verhaal!
[...]
Dit vind ik dan weer bijzonder. Als je zo'n moeite had in die tijd om contacten te maken en kennisjes/vriendschappen op te doen, hoe kom je dan wel aan 'n vriend?
Ik lees Suusy haar post, en precies dezelfde vraag komt bij mij op!
Maar hij is dus al gesteld en beantwoord.
Ik moet zeggen dat ik vaker hier op het forum mij dit afgevraagd heb. Dan wordt er verteld over eenzaamheid en geen vrienden hebben, en moeite hebben vriendschappen aan te gaan. Maar dan is er wel sprake van een partner.
Dan vraag ik me altijd af hoe men dan wel aan een partner komt, en dan vooral waar men deze ontmoet heeft, en waarom het dan wel lukt een relatie te onderhouden, terwijl het aangaan en onderhouden van vriendschappen niet lukt.
Ikzelf heb wel vrienden, maar vind het juist weer moeilijk hoe een partner te zoeken, en vind het doodeng een relatie aan te gaan en te onderhouden.
Ik heb zelfs al eens overwogen een topic erover te openen. Dan eigenlijk concreet met de vraag: hoe lukt het jullie wel een diepgaande relatie met een man aan te gaan, terwijl vriendschappen (die meestal toch minder diepgaand zijn dan een relatie met je partner) niet lukken?
Mooi positief verhaal!
[...]
Dit vind ik dan weer bijzonder. Als je zo'n moeite had in die tijd om contacten te maken en kennisjes/vriendschappen op te doen, hoe kom je dan wel aan 'n vriend?
Ik lees Suusy haar post, en precies dezelfde vraag komt bij mij op!
Maar hij is dus al gesteld en beantwoord.
Ik moet zeggen dat ik vaker hier op het forum mij dit afgevraagd heb. Dan wordt er verteld over eenzaamheid en geen vrienden hebben, en moeite hebben vriendschappen aan te gaan. Maar dan is er wel sprake van een partner.
Dan vraag ik me altijd af hoe men dan wel aan een partner komt, en dan vooral waar men deze ontmoet heeft, en waarom het dan wel lukt een relatie te onderhouden, terwijl het aangaan en onderhouden van vriendschappen niet lukt.
Ikzelf heb wel vrienden, maar vind het juist weer moeilijk hoe een partner te zoeken, en vind het doodeng een relatie aan te gaan en te onderhouden.
Ik heb zelfs al eens overwogen een topic erover te openen. Dan eigenlijk concreet met de vraag: hoe lukt het jullie wel een diepgaande relatie met een man aan te gaan, terwijl vriendschappen (die meestal toch minder diepgaand zijn dan een relatie met je partner) niet lukken?
donderdag 11 juni 2009 om 21:11
Hoi Muurroos,
Om je een hart onder de riem steken.. ooit was ik onzeker over mijn vriendschappen. Nu niet meer, ik ben nu 31 en heb afgelopen jaar 2 geweldige vriendinnen erbij gekegen (eentje via werk, eentje via het kinderdagverblijf van mijn dochter) Ik voel een nieuwe vriendschap ontstaan met een moeder van een klasgenootje van mijn andere dochter.
Daarnaast heb ik 4 'oude' vriendinnen en 1 beste vriend, en mijn zusje die ik als beste vriendin bestempel.
Met die 4 oude vriendinnen was de band ooit minder sterk. Lag vooral aan mij denk ik, ik besefte nog niet dat hoe meer je investeert, hoe leuker en inniger het wordt. Daarnaast wilde ik 'te graag', zat ik niet goed in mijn vel, en was daarnaast enorm gesloten maar ook onzeker. Dan vroeg ik me steeds af of ze me niet stom, saai of raar vonden enzo..Dat werkte niet.
Grappig genoeg zijn al mijn vriendinnen dezelfde type vrouwen, ik ben trots zulke leuke meiden om me heen te hebben.en ik gun jou absoluut hetzelfde, maar ik denk dat je vooral eerst van jezelf moet houden. Erg cliché, maar ik heb dat echt zo ervaren. Succes!!!
Om je een hart onder de riem steken.. ooit was ik onzeker over mijn vriendschappen. Nu niet meer, ik ben nu 31 en heb afgelopen jaar 2 geweldige vriendinnen erbij gekegen (eentje via werk, eentje via het kinderdagverblijf van mijn dochter) Ik voel een nieuwe vriendschap ontstaan met een moeder van een klasgenootje van mijn andere dochter.
Daarnaast heb ik 4 'oude' vriendinnen en 1 beste vriend, en mijn zusje die ik als beste vriendin bestempel.
Met die 4 oude vriendinnen was de band ooit minder sterk. Lag vooral aan mij denk ik, ik besefte nog niet dat hoe meer je investeert, hoe leuker en inniger het wordt. Daarnaast wilde ik 'te graag', zat ik niet goed in mijn vel, en was daarnaast enorm gesloten maar ook onzeker. Dan vroeg ik me steeds af of ze me niet stom, saai of raar vonden enzo..Dat werkte niet.
Grappig genoeg zijn al mijn vriendinnen dezelfde type vrouwen, ik ben trots zulke leuke meiden om me heen te hebben.en ik gun jou absoluut hetzelfde, maar ik denk dat je vooral eerst van jezelf moet houden. Erg cliché, maar ik heb dat echt zo ervaren. Succes!!!
vrijdag 12 juni 2009 om 15:19
Hoi muurroos,
Weet je jij was in een positie die anderen best hebben benijd. Populair zijn, cool. Betekent ook dat je goede sociale vaardigheden hebt.
Maar als ik je een tip mag geven, ga op hyves en zoek oude vrienden op. Beetje over vroeger kletsen en (rare) oude leraren vind iedereen leuk en is een goede ijsbreker. Weet je als jij zo als populair gezien werd, wachtten zij misschien wel tot jij contact met hen opnam....
Wat dat opdringen betreft, probeer het eens en als iemand moeilijk gaat kijken stop je gewoon. Als je vroeger leuk was waarom zou je nu anderen jou onthouden...of jou anderen (ingewikkelde zin maar je komt er wel uit)
Groetjes Jane
Weet je jij was in een positie die anderen best hebben benijd. Populair zijn, cool. Betekent ook dat je goede sociale vaardigheden hebt.
Maar als ik je een tip mag geven, ga op hyves en zoek oude vrienden op. Beetje over vroeger kletsen en (rare) oude leraren vind iedereen leuk en is een goede ijsbreker. Weet je als jij zo als populair gezien werd, wachtten zij misschien wel tot jij contact met hen opnam....
Wat dat opdringen betreft, probeer het eens en als iemand moeilijk gaat kijken stop je gewoon. Als je vroeger leuk was waarom zou je nu anderen jou onthouden...of jou anderen (ingewikkelde zin maar je komt er wel uit)
Groetjes Jane
vrijdag 12 juni 2009 om 15:24
quote:Verana schreef op 11 juni 2009 @ 21:01:
[...]
Ik lees Suusy haar post, en precies dezelfde vraag komt bij mij op!
Maar hij is dus al gesteld en beantwoord.
Ik moet zeggen dat ik vaker hier op het forum mij dit afgevraagd heb. Dan wordt er verteld over eenzaamheid en geen vrienden hebben, en moeite hebben vriendschappen aan te gaan. Maar dan is er wel sprake van een partner.
Dan vraag ik me altijd af hoe men dan wel aan een partner komt, en dan vooral waar men deze ontmoet heeft, en waarom het dan wel lukt een relatie te onderhouden, terwijl het aangaan en onderhouden van vriendschappen niet lukt. Ik vraag me dit ook af. Volgens mij zijn er best veel vrouwen die wel een partner hebben, maar geen vrienden, hoe kan dat?
Ikzelf heb wel vrienden, maar vind het juist weer moeilijk hoe een partner te zoeken, en vind het doodeng een relatie aan te gaan en te onderhouden.
Ik heb zelfs al eens overwogen een topic erover te openen. Dan eigenlijk concreet met de vraag: hoe lukt het jullie wel een diepgaande relatie met een man aan te gaan, terwijl vriendschappen (die meestal toch minder diepgaand zijn dan een relatie met je partner) niet lukken? waarom doe je dit niet gewoon?
[...]
Ik lees Suusy haar post, en precies dezelfde vraag komt bij mij op!
Maar hij is dus al gesteld en beantwoord.
Ik moet zeggen dat ik vaker hier op het forum mij dit afgevraagd heb. Dan wordt er verteld over eenzaamheid en geen vrienden hebben, en moeite hebben vriendschappen aan te gaan. Maar dan is er wel sprake van een partner.
Dan vraag ik me altijd af hoe men dan wel aan een partner komt, en dan vooral waar men deze ontmoet heeft, en waarom het dan wel lukt een relatie te onderhouden, terwijl het aangaan en onderhouden van vriendschappen niet lukt. Ik vraag me dit ook af. Volgens mij zijn er best veel vrouwen die wel een partner hebben, maar geen vrienden, hoe kan dat?
Ikzelf heb wel vrienden, maar vind het juist weer moeilijk hoe een partner te zoeken, en vind het doodeng een relatie aan te gaan en te onderhouden.
Ik heb zelfs al eens overwogen een topic erover te openen. Dan eigenlijk concreet met de vraag: hoe lukt het jullie wel een diepgaande relatie met een man aan te gaan, terwijl vriendschappen (die meestal toch minder diepgaand zijn dan een relatie met je partner) niet lukken? waarom doe je dit niet gewoon?
vrijdag 12 juni 2009 om 18:17
Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je wel een relatie hebt maar verder geen vrienden. Ook als je verlegen bent kan uiteindelijk het ijs gebroken worden als iemand maar echt voor je gaat en uit verliefdheid bereid is je de tijd te geven (zie de verhalen hierboven). Zoveel moeite doen kennissen vaak niet om iemand beter te leren kennen.
Verlegenheid houdt toch vooral in dat je je ongemakkelijk voelt bij mensen die je nog niet goed kent. Dus je kunt verlegen zijn en je toch op den duur, na veel inspanning van zijn en jouw kant, ook bij een partner redelijk op je gemak voelen.
Daarnaast weet ik uit de tijd dat ik neigde naar sociofobie dat je juist doordat je al een relatie hebt, de noodzaak om nog andere sociale contacten te zoeken minder groot is. Je hebt immers al wel aanspraak, een arm om je heen etc en de basale menselijke behoefte aan sociaal contact is daarmee wel vervuld. Als je een relatie hebt kun je daardoor ook makkelijker in die angstigheid en verlegenheid ten opzichte van andere mensen blijven hangen.
Als je daarentegen helemaal geen sociale contacten hebt dan moet je op een zeker moment eigenlijk haast wel, want weinig mensen trekken het op den duur zonder ook maar enig intiem sociaal contact. Je behoefte aan sociaal contact wint het dan uiteindelijk toch van je angst.
Verlegenheid houdt toch vooral in dat je je ongemakkelijk voelt bij mensen die je nog niet goed kent. Dus je kunt verlegen zijn en je toch op den duur, na veel inspanning van zijn en jouw kant, ook bij een partner redelijk op je gemak voelen.
Daarnaast weet ik uit de tijd dat ik neigde naar sociofobie dat je juist doordat je al een relatie hebt, de noodzaak om nog andere sociale contacten te zoeken minder groot is. Je hebt immers al wel aanspraak, een arm om je heen etc en de basale menselijke behoefte aan sociaal contact is daarmee wel vervuld. Als je een relatie hebt kun je daardoor ook makkelijker in die angstigheid en verlegenheid ten opzichte van andere mensen blijven hangen.
Als je daarentegen helemaal geen sociale contacten hebt dan moet je op een zeker moment eigenlijk haast wel, want weinig mensen trekken het op den duur zonder ook maar enig intiem sociaal contact. Je behoefte aan sociaal contact wint het dan uiteindelijk toch van je angst.
zondag 14 juni 2009 om 14:00
Om nog even in te haken op het eenzaam zijn, maar toch een vriend hebben, denk ik ook dat het 'taboe' wat er op zoeken naar vrienden rust (de taboe die wij ervan maken dus) een stuk groter is dan het zoeken van een relatie.
Mensen met sociale angsten (waaronder ikzelf) denken contastant na over wat de ander wel niet van ze zou kunnen denken, ikzelf kom er niet snel voor uit dat ik weinig vriendinnen heb (via deze weg is het een stuk makkelijker natuurlijk), maar ik kwam er wel altijd voor uit dat ik een vriendje wilde. Dit wordt namelijk 'normaler' geacht. Gek eigenlijk he, als ik er zo over nadenk.
Ik heb een maand terug ook in dit topic gepost, en kamp met ongeveer dezelfde problemen en ook enorme angst voor mijn verjaardag. en zat er de afgelopen week over na te denken. Wat zouden jullie ervan vinden als we een meeting organiseren voor de mensen uit dit topic? Doodeng natuurlijk, maar ik denk echt dat we elkaar tot steun kunnen zijn (eerst een eigen hyves oprichten kan ook!)
Mensen met sociale angsten (waaronder ikzelf) denken contastant na over wat de ander wel niet van ze zou kunnen denken, ikzelf kom er niet snel voor uit dat ik weinig vriendinnen heb (via deze weg is het een stuk makkelijker natuurlijk), maar ik kwam er wel altijd voor uit dat ik een vriendje wilde. Dit wordt namelijk 'normaler' geacht. Gek eigenlijk he, als ik er zo over nadenk.
Ik heb een maand terug ook in dit topic gepost, en kamp met ongeveer dezelfde problemen en ook enorme angst voor mijn verjaardag. en zat er de afgelopen week over na te denken. Wat zouden jullie ervan vinden als we een meeting organiseren voor de mensen uit dit topic? Doodeng natuurlijk, maar ik denk echt dat we elkaar tot steun kunnen zijn (eerst een eigen hyves oprichten kan ook!)
zondag 14 juni 2009 om 14:50
Geen partner hebben is inderdaad makkelijker voor uit te komen dan geen vriendschappen hebben. Ik ervaar dat zelf ook als een taboe.
Het lijkt alsof het zo moet zijn, maar na mijn positieve verhaal van een paar dagen geleden word ik nu weer even met de neus op de feiten gedrukt. Dit weekend heb ik twee uitjes met het groepje, de eerste hebben we achter de rug. Het was leuk, maar dan merk ik weer, ik sta er buiten. Ik hoor er wel bij, maar ook weer niet. En terwijl ik echt mijn best doe, ik probeer gezellig te zijn en veel te praten. Dit is geen zelfmedelijden, maar ik merk het gewoon aan alles, het vijfde wiel aan de wagen gevoel. Herkennen jullie dit? Dat vind ik dus wel moeilijk aan het maken van nieuwe vrienden. Veel mensen die je dan leert kennen hebben al een beste vriendin. Misschien ligt het wel aan mij, omdat ik niet open genoeg ben. Maar kreeg gisteren een opmerking van een van hen aan de telefoon die me enorm raakte. Ik heb er net nog een potje om gejankt. We zouden binnenkort ergens heen gaan, met vier personen, maar eentje kon niet. Dan zouden we dus met zijn drietjes overblijven. "Ik wil wel dat zij alsnog mee gaat, want anders moet ik de hele avond het woord doen, jullie zijn zo stil en lullen niet" (de andere 'stille' is haar hartsvriendin) Deze woorden werden aangekondigd met 'niet lullig bedoeld'.
Dan ben ik weer terug bij af voor mijn gevoel en trek ik me nog verder in mijn schulp. Het wordt dan bevestigd dat inderdaad niet veel 'lul', maar dus blijkbaar niet leuk genoeg om een hele avond mee door te brengen als er niemand anders bij is die wel 'lult'.
Vanavond hebben we het tweede uitje en zit erg in dubio of ik wel of niet zal gaan. Veel tijd om te beslissen heb ik niet meer want dan zou ik zo weg moeten. Pffff jullie zullen vast zeggen wat maak jij het jezelf moeilijk maar goed, ik ervaar het nu gewoon zo.
En Roos, ik denk dat het een goed idee is om te denken over een meeting, het lijkt mij ook doodeng maar het zou wel zo enorm fijn zijn als je mensen kan ontmoeten die hetzelfde beleven als jou. Wie voelt er nog meer voor?
Het lijkt alsof het zo moet zijn, maar na mijn positieve verhaal van een paar dagen geleden word ik nu weer even met de neus op de feiten gedrukt. Dit weekend heb ik twee uitjes met het groepje, de eerste hebben we achter de rug. Het was leuk, maar dan merk ik weer, ik sta er buiten. Ik hoor er wel bij, maar ook weer niet. En terwijl ik echt mijn best doe, ik probeer gezellig te zijn en veel te praten. Dit is geen zelfmedelijden, maar ik merk het gewoon aan alles, het vijfde wiel aan de wagen gevoel. Herkennen jullie dit? Dat vind ik dus wel moeilijk aan het maken van nieuwe vrienden. Veel mensen die je dan leert kennen hebben al een beste vriendin. Misschien ligt het wel aan mij, omdat ik niet open genoeg ben. Maar kreeg gisteren een opmerking van een van hen aan de telefoon die me enorm raakte. Ik heb er net nog een potje om gejankt. We zouden binnenkort ergens heen gaan, met vier personen, maar eentje kon niet. Dan zouden we dus met zijn drietjes overblijven. "Ik wil wel dat zij alsnog mee gaat, want anders moet ik de hele avond het woord doen, jullie zijn zo stil en lullen niet" (de andere 'stille' is haar hartsvriendin) Deze woorden werden aangekondigd met 'niet lullig bedoeld'.
Dan ben ik weer terug bij af voor mijn gevoel en trek ik me nog verder in mijn schulp. Het wordt dan bevestigd dat inderdaad niet veel 'lul', maar dus blijkbaar niet leuk genoeg om een hele avond mee door te brengen als er niemand anders bij is die wel 'lult'.
Vanavond hebben we het tweede uitje en zit erg in dubio of ik wel of niet zal gaan. Veel tijd om te beslissen heb ik niet meer want dan zou ik zo weg moeten. Pffff jullie zullen vast zeggen wat maak jij het jezelf moeilijk maar goed, ik ervaar het nu gewoon zo.
En Roos, ik denk dat het een goed idee is om te denken over een meeting, het lijkt mij ook doodeng maar het zou wel zo enorm fijn zijn als je mensen kan ontmoeten die hetzelfde beleven als jou. Wie voelt er nog meer voor?
zondag 14 juni 2009 om 22:45
Suus waarom heb je het gevoel dat jij het 5e wiel aan de wagen bent? ik kan mij voorstellen dat die opmerking je raakt. dat is ook echt niet leuk om te horen!
ik ben benieuwd of je nog gegaan bent.
een meeting zou ik echt ook doodeng vinden, ik ben namelijk niet goed in groepen, ik val dan erg stil.
ik ben benieuwd of je nog gegaan bent.
een meeting zou ik echt ook doodeng vinden, ik ben namelijk niet goed in groepen, ik val dan erg stil.
maandag 15 juni 2009 om 03:23
Dank je newstylista. Dat komt omdat ons groepje bestaat uit vier personen, waarvan drie al vriendinnen waren. Ik woon in een andere stad, dat helpt ook niet mee. En daarnaast is er sinds kort een 'vijfde' bij die al wel de status Beste Vriendin heeft en overal meegevraagd wordt, en ik dus word overgeslagen. Ik ben toch gegaan vanavond, net thuis en spijt dat ik ben gegaan. De spanning was om te snijden, spelen ook wat dingen waardoor dat is, maar goed.
En ik val ook stil in groepen hoor! Hoop dat er toch meer mensen hier een meeting zien zitten.
En ik val ook stil in groepen hoor! Hoop dat er toch meer mensen hier een meeting zien zitten.
maandag 15 juni 2009 om 14:07
Suusy, dat is lastig als hun al vriendinnen waren, dan hebben zij toch een soort van voorsprong. woont de "vijfde" ook bij hun in de buurt? is het een idee om zelf wat vaker van je te laten horen, of hun te vragen om wat te gaan doen?
zit er bijvoorbeeld 1 iemand tussen die je wel beter wilt leren kennen, dan zou je ook apart van het groepje kunnen afspreken. of is dat not done?
waarom was de spanning nog meer om te snijden dan? ongemakkelijkheid, wist je weinig te zeggen?
wat jammer dat het niet zo leuk was gister
zit er bijvoorbeeld 1 iemand tussen die je wel beter wilt leren kennen, dan zou je ook apart van het groepje kunnen afspreken. of is dat not done?
waarom was de spanning nog meer om te snijden dan? ongemakkelijkheid, wist je weinig te zeggen?
wat jammer dat het niet zo leuk was gister
dinsdag 16 juni 2009 om 13:24
Naar voor je, Suusy! Juist zo jammer, omdat je al twijfelde om te gaan, en dan ook nog spijt krijgt van de beslissing wel te gaan. Vraag blijft denk ik wel, of het iets is wat jij zo voelt (dat je er niet bijhoort) en wat getriggerd wordt doordat een vriendin zegt dat je weinig 'lult' (en waarin jij hoort dat je dus niet leuk genoeg bent) of dat het daadwerkelijk klopt dat jij het vijfde wiel aan de wagen bent. En daar kan je alleen met zekerheid achterkomen door... Juist. Het na te vragen. Wat ongelofelijk eng is omdat je dan echt afgewezen kunt worden. Probeer te bedenken dat je je nu eigenlijk al zo voelt, en dat je in principe dus weinig te verliezen hebt. Wat misschien makkelijker is, om het eerst met anderen over te hebben en dan die stap te maken.
Zoals je zelf al ziet, is het funest voor je 'functioneren' zeg maar, als je het gevoel krijgt dat iemand jou minder leuk vind (en dat was inderdaad een kutopmerking!) of stil etc. Dan wordt je steeds stiller en zit je dus in een neerwaartse spiraal, want doordat je minder gaat praten vinden mensen je inderdaad stil... Snap je m nog? Dit kan je dus doorbreken door te praten over hoe je je echt voelt
Okee, klaar met de psych uithangen, ben je nog naar het tweede uitje gegaan?
Voor de mensen die een meeting zien zitten kan ik eventueel een hyves oprichten? Ik merk namelijk dat echt contact mij altijd erg goed doet...
Zoals je zelf al ziet, is het funest voor je 'functioneren' zeg maar, als je het gevoel krijgt dat iemand jou minder leuk vind (en dat was inderdaad een kutopmerking!) of stil etc. Dan wordt je steeds stiller en zit je dus in een neerwaartse spiraal, want doordat je minder gaat praten vinden mensen je inderdaad stil... Snap je m nog? Dit kan je dus doorbreken door te praten over hoe je je echt voelt
Okee, klaar met de psych uithangen, ben je nog naar het tweede uitje gegaan?
Voor de mensen die een meeting zien zitten kan ik eventueel een hyves oprichten? Ik merk namelijk dat echt contact mij altijd erg goed doet...
dinsdag 16 juni 2009 om 14:11
quote:Suusy1978 schreef op 14 juni 2009 @ 14:50:
"Ik wil wel dat zij alsnog mee gaat, want anders moet ik de hele avond het woord doen, jullie zijn zo stil en lullen niet" (de andere 'stille' is haar hartsvriendin) Deze woorden werden aangekondigd met 'niet lullig bedoeld'. Nou, dat is misschien niet lullig bedoeld, maar zo komt het wel over! Wat vervelend voor je. Tja, van zo'n opmerking worden de meeste mensen (denk ik) alleen maar nog stiller. Al vind ik dat stil niet hetzelfde is als saai. Sommige mensen kunnen een avond vol 'lullen' met onzin. Sommige mensen zeggen niet veel, maar de dingen die ze zeggen zijn dan zeker zinvol!
*Ik lees zo nu en dan mee op deze topic en wilde je alleen maar even zeggen dat deze opmerking op mij ook lullig overkomt. Het ligt niet aan jou! *
"Ik wil wel dat zij alsnog mee gaat, want anders moet ik de hele avond het woord doen, jullie zijn zo stil en lullen niet" (de andere 'stille' is haar hartsvriendin) Deze woorden werden aangekondigd met 'niet lullig bedoeld'. Nou, dat is misschien niet lullig bedoeld, maar zo komt het wel over! Wat vervelend voor je. Tja, van zo'n opmerking worden de meeste mensen (denk ik) alleen maar nog stiller. Al vind ik dat stil niet hetzelfde is als saai. Sommige mensen kunnen een avond vol 'lullen' met onzin. Sommige mensen zeggen niet veel, maar de dingen die ze zeggen zijn dan zeker zinvol!
*Ik lees zo nu en dan mee op deze topic en wilde je alleen maar even zeggen dat deze opmerking op mij ook lullig overkomt. Het ligt niet aan jou! *
