Psyche
alle pijlers
ik heb geen vrienden
vrijdag 8 mei 2009 om 17:31
Hoi iedereen,
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
zaterdag 9 mei 2009 om 19:29
Hoi Muurroos,
Ik vind dat je je op 'papier' (nouja forum dus) heel duidelijk weet uit te drukken. Voor mij zijn je gevoelens en gedachten heel helder. Misschien kun je je angsten langzaam overwinnen door gewoon hier mee te gaan schrijven op verschillende topics.
Als jij het eng vindt om zomaar de sportschool binnen te lopen bij wijze van spreken, dan doe je dat gewoon niet voorlopig.
Misschien kun je eens nadenken over vrijwilligerswerk. Op termijn. Ik heb zelf een tijdje gewerkt met ouderen, in een tijd dat ik niet goed in mijn vel zat. Ouderen nemen je makkelijker zoals je bent en beoordelen je niet zozeer. (Als je tenminste geen demente ouderen hebt want die kunnen ongewild nogal grof zijn)
Ik vroeg me een paar dingen af. Woon je alleen? En wat doe je zoal als je thuis bent? TV, lezen, andere dingen?
Als je niet echt vrienden hebt zul je waarschijnlijk een manier gevonden hebben om je alleen te vermaken.
Fijne avond nog!
Groetjes Moonlight
Ik vind dat je je op 'papier' (nouja forum dus) heel duidelijk weet uit te drukken. Voor mij zijn je gevoelens en gedachten heel helder. Misschien kun je je angsten langzaam overwinnen door gewoon hier mee te gaan schrijven op verschillende topics.
Als jij het eng vindt om zomaar de sportschool binnen te lopen bij wijze van spreken, dan doe je dat gewoon niet voorlopig.
Misschien kun je eens nadenken over vrijwilligerswerk. Op termijn. Ik heb zelf een tijdje gewerkt met ouderen, in een tijd dat ik niet goed in mijn vel zat. Ouderen nemen je makkelijker zoals je bent en beoordelen je niet zozeer. (Als je tenminste geen demente ouderen hebt want die kunnen ongewild nogal grof zijn)
Ik vroeg me een paar dingen af. Woon je alleen? En wat doe je zoal als je thuis bent? TV, lezen, andere dingen?
Als je niet echt vrienden hebt zul je waarschijnlijk een manier gevonden hebben om je alleen te vermaken.
Fijne avond nog!
Groetjes Moonlight
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 10 mei 2009 om 17:28
Ik herken redelijk wat in je verhaal. Hoewel ik wel met mensen omga en ook wel een goeie vriendin heb, heb ik het idee veel alleen te moeten doen. In mijn hoofd speelt ook 'iedereen van mijn leeftijd heeft al vrienden genoeg', hoewel dit natuurlijk niet waar is.
Ik reageer op je verhaal omdat ik het fijn vind iemand van mijn leeftijd te spreken (ik ben zelf 21) die ook moeite heeft met vrienden maken (en bij mij ook onderhouden). Zelf ben ik ook een jaar in therapie geweest, en probeer nu weer een leven op te bouwen. Wie weet is het een idee om wat ervaringen uit te wisselen?
Ik reageer op je verhaal omdat ik het fijn vind iemand van mijn leeftijd te spreken (ik ben zelf 21) die ook moeite heeft met vrienden maken (en bij mij ook onderhouden). Zelf ben ik ook een jaar in therapie geweest, en probeer nu weer een leven op te bouwen. Wie weet is het een idee om wat ervaringen uit te wisselen?
woensdag 13 mei 2009 om 12:00
Herken me enigzins wel in je verhaal schooltijd genoeg vriendinnen,daarna gaat ieder zijn weg verliest elkaar uit het oog.
sommigen verhuizen naar een andere stad.Heb nu nog een vaste vriendin over en verder zijn het kennissen,buurvrouwen.Nieuwe contacten leggen gaat wel maar niemand heeft tijd of zin om iets leuks te gaan doen.Ook op een sportschool is het van hallo en tot de volgende week,op cursussen idem dito.
sommigen verhuizen naar een andere stad.Heb nu nog een vaste vriendin over en verder zijn het kennissen,buurvrouwen.Nieuwe contacten leggen gaat wel maar niemand heeft tijd of zin om iets leuks te gaan doen.Ook op een sportschool is het van hallo en tot de volgende week,op cursussen idem dito.
vrijdag 15 mei 2009 om 20:29
Ik herken me ook wel in jou verhaal. Ik heb alleen wel een relatie. (ben 21) Ik heb ook altijd het idee dat mensen van mijn leeftijd heel veel vrienden hebben. Ik ben geen 'uitgaans' type dus dan kom je ook niet veel mensen tegen. Er is nog 1 vriendin van de middelbare school waar ik leuk contact mee heb, maar verder is eigenlijk alles verwaterd. Het is sowieso al fijn om hier mee te lezen/schrijven vind ik. Dan heb je in iedergeval het gevoel dat je niet de enige bent!
zaterdag 16 mei 2009 om 23:13
Ik zie vrienden in:
sommige collega's
buurvrouw
zus
en heb een vriendin die ik zelden zie maar we hyven en bellen geregeld en dat is superfijn!
Verder oppervlakkige kennissen met wie ik het soms erg naar m'n zin heb en heb kinderen waardoor ik regelmatig contacten heb via hen. Er zijn dus allerlei mogelijkheden voor je in de toekomst, durf gewoon een begin te maken door wat te babbelen!
sommige collega's
buurvrouw
zus
en heb een vriendin die ik zelden zie maar we hyven en bellen geregeld en dat is superfijn!
Verder oppervlakkige kennissen met wie ik het soms erg naar m'n zin heb en heb kinderen waardoor ik regelmatig contacten heb via hen. Er zijn dus allerlei mogelijkheden voor je in de toekomst, durf gewoon een begin te maken door wat te babbelen!
zondag 17 mei 2009 om 08:20
heel veer herkenning!
Ik ben erg introvert en een einzelganger en heb nog nooit vrienden gehad. Wel collega's, mensen die ik regelmatig tegen kom bij het sporten maar meer dan 'hallo, hoe gaat het' is dat niet.
Dat is iets waar ik me ook een beetje voor schaam, maar toch doe ik toch graag heel veel dingen alleen, zoals lange wandelingen maken en zo.
Ik ben erg introvert en een einzelganger en heb nog nooit vrienden gehad. Wel collega's, mensen die ik regelmatig tegen kom bij het sporten maar meer dan 'hallo, hoe gaat het' is dat niet.
Dat is iets waar ik me ook een beetje voor schaam, maar toch doe ik toch graag heel veel dingen alleen, zoals lange wandelingen maken en zo.
zondag 17 mei 2009 om 13:05
zet eens op oproepje hier op het prikbord.. heb ik gedaan nadat ik naar de andere kant van het land was verhuist en hier niemand kende.. voor ik wist zat ik in een cirkel van meiden die allemaal nieuwe mensen wilden leren kennen ( om uiteenlopende redenen ) en had ik in deze stad ook een bloeiend sociaal leven.
maandag 18 mei 2009 om 12:14
Hoi Muurroos, moedig dat je hier je verhaal neerzet.
Het is idd belangrijk om eerst te werken aan datgene wat je belemmert in het aangaan van contacten. Zolang je dat niet lukt, is het te moeilijk om zelfstandig nieuwe activiteiten te gaan oppakken. Ik herken dat. Ik ben 32 jaar, single en heb 'slechts' 2 vriendinnen. Ik hou niet van uitgaan en ik vind het moeilijk om in m'n eentje aan een sport of vrijwilligerswerk te beginnen want ik ben bang dat ik er niet bij hoor.
Mensen die geen last van sociale angst hebben, denken je goede raad te geven door je vrijwilligerswerk of een hobby aan te raden. Aardig bedoeld, maar daar ben je er niet mee. Belangrijk is dat je eerst wat vaardigheden ontwikkelt waardoor je je wat zekerder gaat voelen.
Mssch is de cursus 'Creatief leven' iets voor jou. Deze cursus is gericht op het wegnemen van sociale angst en eenzaamheid. In die cursus, die individueel of in kleine groepjes wordt gegeven, maak je een haalbaar plan voor jezelf om waardevolle contacten aan te gaan. Volgens mij is er ook een internetcursus.
De cursus wordt gegeven door ervaren psychologen. Kijk op www.faktor5.nl voor een cursus bij jou in de buurt.
Sterkte!
Het is idd belangrijk om eerst te werken aan datgene wat je belemmert in het aangaan van contacten. Zolang je dat niet lukt, is het te moeilijk om zelfstandig nieuwe activiteiten te gaan oppakken. Ik herken dat. Ik ben 32 jaar, single en heb 'slechts' 2 vriendinnen. Ik hou niet van uitgaan en ik vind het moeilijk om in m'n eentje aan een sport of vrijwilligerswerk te beginnen want ik ben bang dat ik er niet bij hoor.
Mensen die geen last van sociale angst hebben, denken je goede raad te geven door je vrijwilligerswerk of een hobby aan te raden. Aardig bedoeld, maar daar ben je er niet mee. Belangrijk is dat je eerst wat vaardigheden ontwikkelt waardoor je je wat zekerder gaat voelen.
Mssch is de cursus 'Creatief leven' iets voor jou. Deze cursus is gericht op het wegnemen van sociale angst en eenzaamheid. In die cursus, die individueel of in kleine groepjes wordt gegeven, maak je een haalbaar plan voor jezelf om waardevolle contacten aan te gaan. Volgens mij is er ook een internetcursus.
De cursus wordt gegeven door ervaren psychologen. Kijk op www.faktor5.nl voor een cursus bij jou in de buurt.
Sterkte!
anoniem_23765 wijzigde dit bericht op 18-05-2009 12:29
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
maandag 18 mei 2009 om 14:06
hee muurroos,
dapper van je dat je dat patroon wilt gaan doorbreken, maar ben je er voor jezelf wel uit wat je graag zou vinden in een relatie? vriendschap bedoel ik, wil je samen leuke dingen doen, samen diepgaande gesprekken voeren, samen ..... ik zelf heb wel vrienden, maar merk aan mezelf dat ik in mn eentje vaak beter bepaalde dingen kan doen dan samen. maar het geeft wel een fijn gevoel dat ze er zijn voor me als ik eens iets niet in mn eentje wil doen. ik wens je veel succes met t aangaan van nieuwe contacten. en plezier natuurlijk!
dapper van je dat je dat patroon wilt gaan doorbreken, maar ben je er voor jezelf wel uit wat je graag zou vinden in een relatie? vriendschap bedoel ik, wil je samen leuke dingen doen, samen diepgaande gesprekken voeren, samen ..... ik zelf heb wel vrienden, maar merk aan mezelf dat ik in mn eentje vaak beter bepaalde dingen kan doen dan samen. maar het geeft wel een fijn gevoel dat ze er zijn voor me als ik eens iets niet in mn eentje wil doen. ik wens je veel succes met t aangaan van nieuwe contacten. en plezier natuurlijk!
woensdag 20 mei 2009 om 15:39
Muurroos: ben je student of werk je? Ik heb namelijk tijdens mijn studietijd en nu op m'n werk veel mensen leren kennen. Als je bijvoorbeeld moet overwerken kan je aan een leuke collega vragen om gezellig ergens wat te gaan eten ofzo. Ik vond het in het begin best eng om tijdens de vrijdagmiddagborrel te zeggen: goh, wie heeft er zin om eens naar die en die film te gaan? Maar ik merk dat daar meestal wel leuk op gereageerd wordt en als er een keer niemand mee wil. Nou ja, helaas! Volgende keer beter. Ook wat betreft het onderhouden van vriendschappen is het voor jou misschien prettig als iemand een studiegenoot/collega van je is. Die mensen zie je sowieso regelmatig. Dat maakt het onderhouden van contact misschien makkelijker voor je.
Contact onderhouden via hyves vind ik trouwens ook erg makkelijk. Vooral ook doordat je elkaars foto's e.d. kan zien. Maar dan 'moet' je ook wel met elkaar irl afspreken. Anders is het meer een soort van computermaatje. Ik neem aan dat je meer zoekt dan dat.
Succes!!!!!
Contact onderhouden via hyves vind ik trouwens ook erg makkelijk. Vooral ook doordat je elkaars foto's e.d. kan zien. Maar dan 'moet' je ook wel met elkaar irl afspreken. Anders is het meer een soort van computermaatje. Ik neem aan dat je meer zoekt dan dat.
Succes!!!!!
woensdag 20 mei 2009 om 15:49
Ik heb gelukkig wel 4 goede vriendinnen maar ik herken je gevoel "er zit niemand op mij te wachten" wel heel erg
Ben van mezelf geen enorm sociaal beest. Al zouden mensen dat niet snel van mij denken, denk ik want op zich praat ik wel in groepen en zo. Maar ik kan me nog herinneren dat mijn moeder vroeger op de basisschool al tegen mij zei: "Maar jij vindt het toch ook leuk als X jou opbelt om te komen spelen? Waarom zou zij het dan niet leuk vinden als je bij haar aanbelt?"
Toen al wilde ik mensen niet "lastigvallen" of mezelf "opdringen" en dat heb ik nog steeds wel hoor....
Als ik m'n verjaardag vier krijg ik nooit de kamer vol....ik vraag alleen m'n beste vriendinnen, van de rest van mijn vrienden en kennissen heb ik t idee dat zij er niet op zitten te wachten op mijn verjaardafg te komen......of dat ik ze opzadel met een verplichting. En als ik iets niet wil is dat mensen uit een soort van plichtsgevoel/medelijden op mijn verjaardag komen zitten
Dus vraag ik ze niet.
Mijn vriend vindt dat gek: "je kan ze toch gewoon uitnodigen?" zegt hij dan, maar ja......
Als ik nieuwe mensen leer kennen weet ik ook nooit zo goed wat ik ermee aan moet. Ja ik kan een keer met ze gaan eten denk ik dan.....maar dan?? moet ik dan daarna maandelijks met ze af blivjen spreken? Of was het eenmalig??
Heel irritant eigenlijk, maar ja...t zit echt in m'n karakter
Lid worden van een sportschool of iets dergelijks vind ik altijd zo'n non-advies: ik heb echt nog nooit vrienden overgehouden aan m'n fitnessclub of m'n streetdancelessen.
Misschien dat t wel werkt als je een teamsport gaat doen? Dan ga je vaak met je team nog ff iets drinken of zo en kom je meer echt met mensen in contact
Ben van mezelf geen enorm sociaal beest. Al zouden mensen dat niet snel van mij denken, denk ik want op zich praat ik wel in groepen en zo. Maar ik kan me nog herinneren dat mijn moeder vroeger op de basisschool al tegen mij zei: "Maar jij vindt het toch ook leuk als X jou opbelt om te komen spelen? Waarom zou zij het dan niet leuk vinden als je bij haar aanbelt?"
Toen al wilde ik mensen niet "lastigvallen" of mezelf "opdringen" en dat heb ik nog steeds wel hoor....
Als ik m'n verjaardag vier krijg ik nooit de kamer vol....ik vraag alleen m'n beste vriendinnen, van de rest van mijn vrienden en kennissen heb ik t idee dat zij er niet op zitten te wachten op mijn verjaardafg te komen......of dat ik ze opzadel met een verplichting. En als ik iets niet wil is dat mensen uit een soort van plichtsgevoel/medelijden op mijn verjaardag komen zitten
Dus vraag ik ze niet.
Mijn vriend vindt dat gek: "je kan ze toch gewoon uitnodigen?" zegt hij dan, maar ja......
Als ik nieuwe mensen leer kennen weet ik ook nooit zo goed wat ik ermee aan moet. Ja ik kan een keer met ze gaan eten denk ik dan.....maar dan?? moet ik dan daarna maandelijks met ze af blivjen spreken? Of was het eenmalig??
Heel irritant eigenlijk, maar ja...t zit echt in m'n karakter
Lid worden van een sportschool of iets dergelijks vind ik altijd zo'n non-advies: ik heb echt nog nooit vrienden overgehouden aan m'n fitnessclub of m'n streetdancelessen.
Misschien dat t wel werkt als je een teamsport gaat doen? Dan ga je vaak met je team nog ff iets drinken of zo en kom je meer echt met mensen in contact
woensdag 20 mei 2009 om 15:50
Heey Muurroos,
Ik wil zeggen dat ik je verhaal herken. Ik ben ook 23 heb wel een aantal echte vriendinnen. Maar soms voel ik me nog heel eenzaam. het ergst was het toen ik 18 was toen had ik dus helemaal niemand.. Ik ben toen ook in therapie gegeaan, en heb geleerd ermee om te gaan. Daarna ben ik naar een ander deel van het land gegaan en ben ik opnieuw begonnen. Inmiddels heb ik daar een aantal goede vriendinnen zitten, maar om carriere te maken ben ik weer terug verhuist naar de Randstad... Nu kom ik dat eenzame gevoel toch weer tegen. Mn goede vriendinnen zijn allemaal verspreid over het land gaan wonen en mn relatie is uitgegaan... Toch weet ik dat het goed gaat komen. Ik ga mij gewoon weer onder de mensen begeven en me opgeven voor allerlei clubjes.
Misschien is dit een ontzettende dooddoener, maar het komt goed! Rustig beginnen, en je bent dan nog 23 maar wel jong genoeg om van je fouten te leren en dus nu nieuwe vriendschappen te sluiten!
Heel veel sterkte!
Liefs
Ik wil zeggen dat ik je verhaal herken. Ik ben ook 23 heb wel een aantal echte vriendinnen. Maar soms voel ik me nog heel eenzaam. het ergst was het toen ik 18 was toen had ik dus helemaal niemand.. Ik ben toen ook in therapie gegeaan, en heb geleerd ermee om te gaan. Daarna ben ik naar een ander deel van het land gegaan en ben ik opnieuw begonnen. Inmiddels heb ik daar een aantal goede vriendinnen zitten, maar om carriere te maken ben ik weer terug verhuist naar de Randstad... Nu kom ik dat eenzame gevoel toch weer tegen. Mn goede vriendinnen zijn allemaal verspreid over het land gaan wonen en mn relatie is uitgegaan... Toch weet ik dat het goed gaat komen. Ik ga mij gewoon weer onder de mensen begeven en me opgeven voor allerlei clubjes.
Misschien is dit een ontzettende dooddoener, maar het komt goed! Rustig beginnen, en je bent dan nog 23 maar wel jong genoeg om van je fouten te leren en dus nu nieuwe vriendschappen te sluiten!
Heel veel sterkte!
Liefs
In mij leeft een slank iemand. Maar ik kan haar gemakkelijk de baas met koekjes en chocola
woensdag 20 mei 2009 om 18:37
He 
Wat goed van je zeg dat je dit verhaal op het forum zet.
Ik herken wel bepaalde punten uit je verhaal hoor
Ik ben 26 jaar, en heb 2 echte goede vriendinnen ... en 1 redelijk goede vriend. (verder nog mijn partner... maar ja, das anders).
Toch heb ik vaak zoiets van: hmmm heb ik wel genoeg vrienden?
Bv. met verjaardagen enzo, bij sommige mensen is de hele woonkamer vol,... bij mij dus niet, dus vier het ook liever niet.
Ik ben eigenlijk best sociaal, in de zin van: maak snel en makkelijk een praatje, maar het blijft bij mij ook vaak oppervlakkig... meer diepgang gooi ik er zelf ook niet in hoor! Vertel nooit zo heel veel over mezelf, luister liever naar anderen Maar ja... schiet ook niet op he...
Ik heb leuke meiden op mijn werk, toch heb ik niet zoiets van: laat ik eens wat gaan doen met hen...
Ik ben een beetje wisselend qua gedrag, ene keer denk ik : pfff heb niet eens tijd voor nieuwe vrienden... andere keer denk ik: toch wel leuk nieuwe vrienden.
Ik zit op een sport,... ook daar ontmoet ik veel nieuwe mensen.
Wat al eerder gezegd is, als je echt wil: gooi de muur een beetje van je af, neem initiatief en voel je vooral niet onzeker: er zijn zoveel mensen volgens mij, die opzoek zijn naar (meer) vrienden.
succes
liefs
Wat goed van je zeg dat je dit verhaal op het forum zet.
Ik herken wel bepaalde punten uit je verhaal hoor
Ik ben 26 jaar, en heb 2 echte goede vriendinnen ... en 1 redelijk goede vriend. (verder nog mijn partner... maar ja, das anders).
Toch heb ik vaak zoiets van: hmmm heb ik wel genoeg vrienden?
Bv. met verjaardagen enzo, bij sommige mensen is de hele woonkamer vol,... bij mij dus niet, dus vier het ook liever niet.
Ik ben eigenlijk best sociaal, in de zin van: maak snel en makkelijk een praatje, maar het blijft bij mij ook vaak oppervlakkig... meer diepgang gooi ik er zelf ook niet in hoor! Vertel nooit zo heel veel over mezelf, luister liever naar anderen
Maar ja... schiet ook niet op he...Ik heb leuke meiden op mijn werk, toch heb ik niet zoiets van: laat ik eens wat gaan doen met hen...
Ik ben een beetje wisselend qua gedrag, ene keer denk ik : pfff heb niet eens tijd voor nieuwe vrienden... andere keer denk ik: toch wel leuk nieuwe vrienden.
Ik zit op een sport,... ook daar ontmoet ik veel nieuwe mensen.
Wat al eerder gezegd is, als je echt wil: gooi de muur een beetje van je af, neem initiatief en voel je vooral niet onzeker: er zijn zoveel mensen volgens mij, die opzoek zijn naar (meer) vrienden.
succes
liefs
vrijdag 22 mei 2009 om 14:25
He muurbloempje, Ik herken ook wel dingen uit je verhaal. En ik vind het goed en dapper dat je je verhaal hier zo neerzet.
Bij mij zit m'n huiskamer bij een verjaardag wel vol, ik heb een relatie en ook heb ik nog steeds contact met een paar mensen uit m'n middelbareschooltijd, dus je zou kunnen denken dat m'n situatie dan dus juist totaal niet op de jouwe lijkt...
Maar met de meeste vrienden heb ik veel minder vaak (eens in de zoveel weken/soms zelfs maanden) en ook minder diepgaand contact dan ik eigenlijk graag zou willen. Alleen geef ik dat zelfs tegen mezelf niet graag toe. Ik zie mezelf graag als iemand die op zich sociaal vaardig is en mss gewoon niet zo heel veel behoefte heeft aan hechte sociale contacten (waarschijnlijk dat ik het daarom van jou ook stoer vind dat je je verhaal hier zo neerzet, bedenk ik nu). Maar ondertussen mis ik het dus wel.
Ik doe een (team)sport en een studie, maar dat is bij mij op zichzelf nog niet de oplossing. Ik blijf er nl tegenaan lopen dat ik gewoon een grote schroom heb om de oppervlakkige contacten die ik daar opdoe verder aan te halen. Ik ben vaak bang dat als ik zou beginnen met praten over wat me echt bezig houdt, ik de ander overspoel of van me vervreemd doordat ik rare dingen zeg... En dat ik de ander lastigval als ik voorstel samen wat te gaan drinken ofzo. Natuurlijk zijn dat irrationele gedachten, en zeggen ze vooral veel over hoe ik over mezelf denk, maar helaas zijn die gedachten en gevoelens wel erg hardnekkig.
En een onschuldige opmerking van een andere of een afzegging kan door die denkgewoonten vaak al hard aankomen. Ik hou een pokerface en probeer zelfs mezelf wijs te maken dat het me niks kan schelen, maar als ik heel eerlijk ben kan zoiets dagen, soms weken aan me knagen.
Bij een paar mensen durf ik vrijer over m'n gevoelens en gedachten te praten, vooral bij m'n vriend eigenlijk, maar bij andere vrienden en ook bij elke nieuwe kennis heb ik steeds weer het gevoel op een zeker moment tegen een muur aan te lopen. Omgekeerd weet ik dat ik op anderen vaak een vrij afstandelijke en -- op echt slechte dagen -- ook wat stijve indruk maak. 'Nep' doe ik niet, maar me open en ontspannen opstellen valt me meestal gewoon echt niet makkelijk. Maar ja, hoe verander je zoiets...
Wat mij een beetje helpt is een dagboek bijhouden, waarin ik wél schrijf over dingen waar ik me kwetsbaar over voel, zorgen over maak of juist blij van word. Geen dramatische verhalen, en ook geen gezoek naar oplossingen, maar gewoon registeren, beschrijven en zo oefenen om te verwoorden wat ik voel en denk. En dan in sociale contacten kleine stapjes nemen; eens een keer wel iemand meevragen/mailen. Eens een keer wel vertellen over iets wat me echt bezig houdt. En proberen trots op mezelf te zijn elke keer dat het me wél lukt, en vriendelijk voor mezelf als het even wat minder ging...
Bij mij zit m'n huiskamer bij een verjaardag wel vol, ik heb een relatie en ook heb ik nog steeds contact met een paar mensen uit m'n middelbareschooltijd, dus je zou kunnen denken dat m'n situatie dan dus juist totaal niet op de jouwe lijkt...
Maar met de meeste vrienden heb ik veel minder vaak (eens in de zoveel weken/soms zelfs maanden) en ook minder diepgaand contact dan ik eigenlijk graag zou willen. Alleen geef ik dat zelfs tegen mezelf niet graag toe. Ik zie mezelf graag als iemand die op zich sociaal vaardig is en mss gewoon niet zo heel veel behoefte heeft aan hechte sociale contacten (waarschijnlijk dat ik het daarom van jou ook stoer vind dat je je verhaal hier zo neerzet, bedenk ik nu). Maar ondertussen mis ik het dus wel.
Ik doe een (team)sport en een studie, maar dat is bij mij op zichzelf nog niet de oplossing. Ik blijf er nl tegenaan lopen dat ik gewoon een grote schroom heb om de oppervlakkige contacten die ik daar opdoe verder aan te halen. Ik ben vaak bang dat als ik zou beginnen met praten over wat me echt bezig houdt, ik de ander overspoel of van me vervreemd doordat ik rare dingen zeg... En dat ik de ander lastigval als ik voorstel samen wat te gaan drinken ofzo. Natuurlijk zijn dat irrationele gedachten, en zeggen ze vooral veel over hoe ik over mezelf denk, maar helaas zijn die gedachten en gevoelens wel erg hardnekkig.
En een onschuldige opmerking van een andere of een afzegging kan door die denkgewoonten vaak al hard aankomen. Ik hou een pokerface en probeer zelfs mezelf wijs te maken dat het me niks kan schelen, maar als ik heel eerlijk ben kan zoiets dagen, soms weken aan me knagen.
Bij een paar mensen durf ik vrijer over m'n gevoelens en gedachten te praten, vooral bij m'n vriend eigenlijk, maar bij andere vrienden en ook bij elke nieuwe kennis heb ik steeds weer het gevoel op een zeker moment tegen een muur aan te lopen. Omgekeerd weet ik dat ik op anderen vaak een vrij afstandelijke en -- op echt slechte dagen -- ook wat stijve indruk maak. 'Nep' doe ik niet, maar me open en ontspannen opstellen valt me meestal gewoon echt niet makkelijk. Maar ja, hoe verander je zoiets...
Wat mij een beetje helpt is een dagboek bijhouden, waarin ik wél schrijf over dingen waar ik me kwetsbaar over voel, zorgen over maak of juist blij van word. Geen dramatische verhalen, en ook geen gezoek naar oplossingen, maar gewoon registeren, beschrijven en zo oefenen om te verwoorden wat ik voel en denk. En dan in sociale contacten kleine stapjes nemen; eens een keer wel iemand meevragen/mailen. Eens een keer wel vertellen over iets wat me echt bezig houdt. En proberen trots op mezelf te zijn elke keer dat het me wél lukt, en vriendelijk voor mezelf als het even wat minder ging...
zaterdag 23 mei 2009 om 17:25
Dat is wel zo wereldmeid, maar toch heb ik ook wel last van het 'verjaardagssyndroom'. Ik vind t gewoon lastig als ik jarig ben en ik heb eigenlijk maar 3 vriendinnen om uit te nodigen, die elkaar ook al niet echt kennen. Het individuele contact is dan bijna een verplichting voor iedereen, terwijl je als je in een kamer vol mensen zit, je veel makkelijekr kunt wenden tot mensen die je interesseren of je juist makkelijker op de vlakte kunt houden.
T is misschien stom, maar ik voel me wel een beetje "mislukt" soms als i kbij vrienden op de verjaardag het hele huis zie volstromen en er bij mij ternauwernood 5 man op de bank zit.
T leuke van veel mensen vind ik ook dat je meer een "sta" verjaardag krijgt, ipv zo'n "we zitten in een kringetje met een stukje kaas" verjaardag.
Anyway: door al die gedachten vier ik t vaak toch maar niet omdat ik toch te onzeker ben of mensen t dan wel leuk vinden op mijn verjaardag
T is misschien stom, maar ik voel me wel een beetje "mislukt" soms als i kbij vrienden op de verjaardag het hele huis zie volstromen en er bij mij ternauwernood 5 man op de bank zit.
T leuke van veel mensen vind ik ook dat je meer een "sta" verjaardag krijgt, ipv zo'n "we zitten in een kringetje met een stukje kaas" verjaardag.
Anyway: door al die gedachten vier ik t vaak toch maar niet omdat ik toch te onzeker ben of mensen t dan wel leuk vinden op mijn verjaardag
zaterdag 23 mei 2009 om 17:33
Hoi americagirl, ik probeer mezelf niet met een vriendin te vergelijken, die werkelijk tig vrienden en kennissen heeft. Ik voel me dan idd 'mislukt'. Toen haar dochtertje was geboren had ze de hele kamer vol hangen met kaartjes en andere post die ze had gekregen. Ik vroeg me toen af hoe veel kaartjes ik in zo'n situatie zou krijgen. Dat zou maar een fractie zijn denk ik.
Maar het aantal zegt natuurlijk niets over de diepgang en kwaliteit van die vriendschappen die mijn vriendin heeft.
Het is wel eens lastig dat ik voor haar een van de vele vriendinnen ben terwijl ik er 'maar' 2 heb.
Ik kan me voorstellen dat je het lastig vindt om je verjaardag te vieren als je zo'n klein groepje hebt. Bij mij is dat ook zo. Plus dat mijn ouders gescheiden zijn en de nieuwe vrouw van mijn vader mee komt naar verjaardagen. Dat gaat allemaal prima hoor en de sfeer is ook goed, maar in zo'n klein groepje kun je je idd niet aan elkaar onttrekken.
Mssch eens iets creatiefs of actiefs gaan doen? Ik ben in de winter jarig en ik heb de groep een keer meegenomen voor een stevige boswandeling met daarna een kop warme chocolademelk in een restaurant. Dat is goed bevallen.
Maar het aantal zegt natuurlijk niets over de diepgang en kwaliteit van die vriendschappen die mijn vriendin heeft.
Het is wel eens lastig dat ik voor haar een van de vele vriendinnen ben terwijl ik er 'maar' 2 heb.
Ik kan me voorstellen dat je het lastig vindt om je verjaardag te vieren als je zo'n klein groepje hebt. Bij mij is dat ook zo. Plus dat mijn ouders gescheiden zijn en de nieuwe vrouw van mijn vader mee komt naar verjaardagen. Dat gaat allemaal prima hoor en de sfeer is ook goed, maar in zo'n klein groepje kun je je idd niet aan elkaar onttrekken.
Mssch eens iets creatiefs of actiefs gaan doen? Ik ben in de winter jarig en ik heb de groep een keer meegenomen voor een stevige boswandeling met daarna een kop warme chocolademelk in een restaurant. Dat is goed bevallen.
zondag 24 mei 2009 om 22:03
quote:wereldmeid schreef op 23 mei 2009 @ 17:19:
Ik vind het zo jammer dat het blijkbaar belangrijk is hoe vol je huiskamer zit op je verjaardag. Alsof je dan 'geslaagd' bent in het leven. Ik vind 'kleine' verjaardagen juist gezellig! Ik nodig dus vaak bewust niet veel mensen uit; een select groepje dus. Dan kan je tenminste met iedereen praten en je aandacht verdelen.
Ik vind het zo jammer dat het blijkbaar belangrijk is hoe vol je huiskamer zit op je verjaardag. Alsof je dan 'geslaagd' bent in het leven. Ik vind 'kleine' verjaardagen juist gezellig! Ik nodig dus vaak bewust niet veel mensen uit; een select groepje dus. Dan kan je tenminste met iedereen praten en je aandacht verdelen.
zondag 24 mei 2009 om 22:10
quote:americagirl schreef op 23 mei 2009 @ 17:25:
T leuke van veel mensen vind ik ook dat je meer een "sta" verjaardag krijgt, ipv zo'n "we zitten in een kringetje met een stukje kaas" verjaardag.
Klopt! Misschien ben je wel te kritisch met je uitnodigingen? Mensen die heel veel mensen uitnodigen, nodigen vaak de buurt uit, wat collega's waar ze oppervlakkig contact mee hebben, veel familie.... Dat zijn echt niet allemaal hartsvriendinnen ofzo. Echte vrienden kan je gewoon vaak op 1 hand tellen. Ik denk dat bijna iedereen dat heeft. Gooi je onzekerheid overboord, meid! Nergens voor nodig.
T leuke van veel mensen vind ik ook dat je meer een "sta" verjaardag krijgt, ipv zo'n "we zitten in een kringetje met een stukje kaas" verjaardag.
Klopt! Misschien ben je wel te kritisch met je uitnodigingen? Mensen die heel veel mensen uitnodigen, nodigen vaak de buurt uit, wat collega's waar ze oppervlakkig contact mee hebben, veel familie.... Dat zijn echt niet allemaal hartsvriendinnen ofzo. Echte vrienden kan je gewoon vaak op 1 hand tellen. Ik denk dat bijna iedereen dat heeft. Gooi je onzekerheid overboord, meid! Nergens voor nodig.
