Psyche
alle pijlers
ik heb geen vrienden
vrijdag 8 mei 2009 om 17:31
Hoi iedereen,
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
zondag 19 juli 2009 om 18:23
Ik kwam dit onderwerp zomaar tegen toen ik op "geen vrienden" zocht, merkte dat dit een vrouwenontmoetingsplaats is, maar na het lezen van enkele stukjes moet ik echt even wat kwijt. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij, waarom men hier zegt dat je geen vrienden hebt, als je een relatie hebt of soms zelfs kinderen. Tellen buren, collegas en familieleden nog mee, of gaat het hier puur om echte vrienden? Ik snap dus niet waarom dat wordt gezegd, maar snap de oorzak wel, dat is een typisch Nederlandse gewoonte. Ik heb hetzelf te vaak meegaaakt dat:
A) mensen bij een relatie niks meer belangrijk vinden, het is hij en ik en al het andere is telt niet meer. De gehaastheid en de isolatie is iets typisch Nederlands ik zal dat later toelichten.
mensen bij een relatie zelf, zij het bewust of onbewust de vriendschappen overboord gooien of laten verwateren, ook hiervan heb ik direct te maken gehad, ik zal het toelichten.
Er was een tijd dat de laatste vrijgezel in mijn vriendenkring een meisje vond, zo iets is altijd mooi denk je dan, denkbeeldig zie je jezelf op de thee komen, maar niks is minder waar. Vriendinnetje begint vriendschappen te verbieden, al zijn tijd in te pikken en eisen te stellen. Soms gaat het er zo erg aan toe dat je denkt, ah okee als het zo moet, dan doe ik zelf ook geen moeite meer om nog met je in contact te blijven. En zo zijn er veel goede vriendschappen "gesmolten". Het zal niet zo vaak voorkomen, maar het volgende is hier blijkbaar normaal.
Als mensen een relatie hebben vinden ze het niet meer zo nodig om andere mensen te kennen, hun "lieffie" is alles. Als je zulke mensen op straat tegen komt, krijg je gehaaste geforceerde gesprekken, snel de indruk dat mensen als robotten met elkaar omgaan en je wordt overal zo snel afgewimpeld en rennen ze weg. Ik moet naar mijn vriendje, straks naar mijn kinderen.. holy fuck, je staat er gewoon zelf niet voor open!
Ik was hier zeker van toen ik veel wereldreizen ging maken. En dat is frappant want in de vooravond heb ik geprobeerd om dat met andere onbekende mensen samen te doen, in de hoop weer wat nieuwe mensen te leren kennen. Maar nee ho maar, de mensen die ik daar voor benaderde waren alleen geintereseerd als er een mogelijke relatie kan onstaan en werd ik toch alleen maar op mijn geslacht of uiterlijk afgewezen. Okee, het gaat toch om vriendschap, waarop mensen dan afwijzen? Ik hoor zo vaak meisjes zeggen, ik ben nog iemand die echt gaat voor het innerlijk, nou dat is echt Nederlandse mentaliteit en daar weet ik dat ze het tegengestelde bedoelen. Dat even terzijde, maar dat was al zoveelzeggend over de Nederlandse mentaliteit.
Toen ik ging reizen: langdurige verblijven en of werken in het buitenland, maakte ik overal vrienden, maar dat niet alleen, ik ontdekte een aantal dingen waarvan ik wist dat het niet aan mezelf lag.
Engelstalige landen, oostblok, aziatische landen, mensen renden niet zomaar weg, namen de tijd om echt een praatje met je te maken, hadden ook wel hun eigen vrienden en relaties, maar WTF alsof dat een barriere moet zijn om met andere mensen te praten nee toch?
3 mooie van mijn mooiste voorbeelden
1-Ik leerde een amerikaan kennen die ook zijn eigen gezin had en zijn werk, en ook al was het op dat moment een vrije dag voor hem, hij deed de moeite om zelf wat van de stad te laten zien en een beetje een babbeltje te maken, terwijl een Nederlander zou denken, rot eens even op ik heb mijn eigen familie en vrienden, loop maar lekker even verder
2-In oceanie zomaar spontaan gesproken met een toffe vent, maar ik ging op het ene op het andere moment toch maar weg. Deze kerel zei toen ineens of ik haast had en waarom ik zomaar weg ging. Toen besefte ik dat dit typisch nederlands was, zodat ik het niet beter wist. Ik wilde eigenlijk niet weg, want ik had tijd zat en niks te doen, maar iets in me drong aan om zomaar weg te gaan, terwijl dit echt een ontzettend leuke vent was. Wie weet was het een friend for life, ik zou het nooit te weten komen want ik was dus weggegaan...
3-samen met een vriend door oost-europa gereisd, wij weten dat praatjes bij Nederlandse vrouwen niet meer werkt, maar stonden versteld hoe goed luisterend en sociaal ze daar nog zijn. Wij zijn met stomheid geslagen dat we de beste jaren van onze nog jonge levens hebben weggegooid door in Nederland maar te worden weggesnauwd door mensen die neit openstaan voor het opbowuen van een vriendenkring. Zo is het en niet anders. Kijk eens om je heen en observeer, zeg het zelf maar.
Het heeft ons zelfs relaties opgeleverd, ik zal er voor verhuizen, mijn maat gaat er voor emigreren, maar geen nood want arrogante Nederlanders hoef ik niet meer te zien.
even de resultaten,
In Nederland bijna geen vrienden meer, maar buiten Nederland een hoop!! Je hebt goede en slechte mensen, wereldwijd, maar wat sociaal zijn betreft kan ik scandinaviers en nederlanders allemaal op een grote hoop gooien. Amerikanen, australiers veel engelstalige landen + fransen, altijd een praatje, komen vaak gewoon naar jou toe, zo vaak vrolijk en openminded en vragen je na afloop vaak mee om een pint te gaan drinken. Is me in Nederland nog nooit gebeurd.
Het is typisch Nederlands gedrag, er is niks aan te doen. Voor de genen die geen relatie hebben en nauwelijks vrienden hebben, probeer te gaan reizen, daar liggen de mogelijkheden. Het ligt soms niet aan je zelf, maar gewoon aan een ander.
A) mensen bij een relatie niks meer belangrijk vinden, het is hij en ik en al het andere is telt niet meer. De gehaastheid en de isolatie is iets typisch Nederlands ik zal dat later toelichten.
mensen bij een relatie zelf, zij het bewust of onbewust de vriendschappen overboord gooien of laten verwateren, ook hiervan heb ik direct te maken gehad, ik zal het toelichten.Er was een tijd dat de laatste vrijgezel in mijn vriendenkring een meisje vond, zo iets is altijd mooi denk je dan, denkbeeldig zie je jezelf op de thee komen, maar niks is minder waar. Vriendinnetje begint vriendschappen te verbieden, al zijn tijd in te pikken en eisen te stellen. Soms gaat het er zo erg aan toe dat je denkt, ah okee als het zo moet, dan doe ik zelf ook geen moeite meer om nog met je in contact te blijven. En zo zijn er veel goede vriendschappen "gesmolten". Het zal niet zo vaak voorkomen, maar het volgende is hier blijkbaar normaal.
Als mensen een relatie hebben vinden ze het niet meer zo nodig om andere mensen te kennen, hun "lieffie" is alles. Als je zulke mensen op straat tegen komt, krijg je gehaaste geforceerde gesprekken, snel de indruk dat mensen als robotten met elkaar omgaan en je wordt overal zo snel afgewimpeld en rennen ze weg. Ik moet naar mijn vriendje, straks naar mijn kinderen.. holy fuck, je staat er gewoon zelf niet voor open!
Ik was hier zeker van toen ik veel wereldreizen ging maken. En dat is frappant want in de vooravond heb ik geprobeerd om dat met andere onbekende mensen samen te doen, in de hoop weer wat nieuwe mensen te leren kennen. Maar nee ho maar, de mensen die ik daar voor benaderde waren alleen geintereseerd als er een mogelijke relatie kan onstaan en werd ik toch alleen maar op mijn geslacht of uiterlijk afgewezen. Okee, het gaat toch om vriendschap, waarop mensen dan afwijzen? Ik hoor zo vaak meisjes zeggen, ik ben nog iemand die echt gaat voor het innerlijk, nou dat is echt Nederlandse mentaliteit en daar weet ik dat ze het tegengestelde bedoelen. Dat even terzijde, maar dat was al zoveelzeggend over de Nederlandse mentaliteit.
Toen ik ging reizen: langdurige verblijven en of werken in het buitenland, maakte ik overal vrienden, maar dat niet alleen, ik ontdekte een aantal dingen waarvan ik wist dat het niet aan mezelf lag.
Engelstalige landen, oostblok, aziatische landen, mensen renden niet zomaar weg, namen de tijd om echt een praatje met je te maken, hadden ook wel hun eigen vrienden en relaties, maar WTF alsof dat een barriere moet zijn om met andere mensen te praten nee toch?
3 mooie van mijn mooiste voorbeelden
1-Ik leerde een amerikaan kennen die ook zijn eigen gezin had en zijn werk, en ook al was het op dat moment een vrije dag voor hem, hij deed de moeite om zelf wat van de stad te laten zien en een beetje een babbeltje te maken, terwijl een Nederlander zou denken, rot eens even op ik heb mijn eigen familie en vrienden, loop maar lekker even verder
2-In oceanie zomaar spontaan gesproken met een toffe vent, maar ik ging op het ene op het andere moment toch maar weg. Deze kerel zei toen ineens of ik haast had en waarom ik zomaar weg ging. Toen besefte ik dat dit typisch nederlands was, zodat ik het niet beter wist. Ik wilde eigenlijk niet weg, want ik had tijd zat en niks te doen, maar iets in me drong aan om zomaar weg te gaan, terwijl dit echt een ontzettend leuke vent was. Wie weet was het een friend for life, ik zou het nooit te weten komen want ik was dus weggegaan...
3-samen met een vriend door oost-europa gereisd, wij weten dat praatjes bij Nederlandse vrouwen niet meer werkt, maar stonden versteld hoe goed luisterend en sociaal ze daar nog zijn. Wij zijn met stomheid geslagen dat we de beste jaren van onze nog jonge levens hebben weggegooid door in Nederland maar te worden weggesnauwd door mensen die neit openstaan voor het opbowuen van een vriendenkring. Zo is het en niet anders. Kijk eens om je heen en observeer, zeg het zelf maar.
Het heeft ons zelfs relaties opgeleverd, ik zal er voor verhuizen, mijn maat gaat er voor emigreren, maar geen nood want arrogante Nederlanders hoef ik niet meer te zien.
even de resultaten,
In Nederland bijna geen vrienden meer, maar buiten Nederland een hoop!! Je hebt goede en slechte mensen, wereldwijd, maar wat sociaal zijn betreft kan ik scandinaviers en nederlanders allemaal op een grote hoop gooien. Amerikanen, australiers veel engelstalige landen + fransen, altijd een praatje, komen vaak gewoon naar jou toe, zo vaak vrolijk en openminded en vragen je na afloop vaak mee om een pint te gaan drinken. Is me in Nederland nog nooit gebeurd.
Het is typisch Nederlands gedrag, er is niks aan te doen. Voor de genen die geen relatie hebben en nauwelijks vrienden hebben, probeer te gaan reizen, daar liggen de mogelijkheden. Het ligt soms niet aan je zelf, maar gewoon aan een ander.
zondag 19 juli 2009 om 21:21
Ik heb wel een relatie maar weinig vrienden (ja wat is dat eigenlijk echte vrienden..)
Volgens mij heeft het te maken met je persoonlijke situatie.
Ik heb een verleden/heden wat ik liever niet aan de grote klok hang. Dan kom je al snel bij lotgenoten terecht die dan weer niet durven afspreken enzovoort cirkeltje rond.
Volgens mij heeft het te maken met je persoonlijke situatie.
Ik heb een verleden/heden wat ik liever niet aan de grote klok hang. Dan kom je al snel bij lotgenoten terecht die dan weer niet durven afspreken enzovoort cirkeltje rond.
zondag 19 juli 2009 om 21:33
Wel grappig dat je wereldmeid heet, maar niet van reizen houdt
Misschien leer je wat mensen kennen via dit forum. Je kunt ook via het prikbord proberen wat nieuwe mensen te ontmoeten. Of je daar hartsvriendinnen mee kunt worden zal na verloop van tijd blijken.
Misschien leer je wat mensen kennen via dit forum. Je kunt ook via het prikbord proberen wat nieuwe mensen te ontmoeten. Of je daar hartsvriendinnen mee kunt worden zal na verloop van tijd blijken.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 19 juli 2009 om 23:14
Ik ben ook niet iemand met hordes vrienden. Toch heb ik er de afgelopen jaren wel een aantal (bij)gekregen. Voornamelijk via een clubje en werk. Schoolvriendinnen zie ik niet meer (zo ver ik die ooit uberhaupt gehad heb)
Ik heb ook contact met de vrienden van mijn vriend en op zich klikt dat wel maar toch heb ik altijd het idee dat mensen mij raar vinden. Ik voel me ook gewoon anders, ik kan het niet uitleggen en misschien straal ik dat ook wel uit op 1 of andere manier, ik weet het niet. Ik vind het in elk geval jammer dat ik niet de persoon ben waar mensen meteen aan denken zeg maar. Ik word heus weleens gebeld ofzo maar het is niet zo dat ik een populair persoon ben en dat vriendinnen en vrienden aan mij denken als ze iets leuks willen gaan doen. Waarom dat is weet ik niet, ik ben toch geen raar of naar persoon.
Sowieso ben ik vrij onzeker over mezelf en ik denk dat ik dat ook wel uitstraal op 1 of andere manier. Maar het ligt ook aan het soort mens. Bij een aantal vrienden van mijn vriend sta ik bekend als de "spontane kletskous" terwijl er een ander groepje is waar ik amper iets durf te zeggen. Bang om afgewezen te worden denk ik, bang om mijn mening te verkondigen.
Ik heb ook contact met de vrienden van mijn vriend en op zich klikt dat wel maar toch heb ik altijd het idee dat mensen mij raar vinden. Ik voel me ook gewoon anders, ik kan het niet uitleggen en misschien straal ik dat ook wel uit op 1 of andere manier, ik weet het niet. Ik vind het in elk geval jammer dat ik niet de persoon ben waar mensen meteen aan denken zeg maar. Ik word heus weleens gebeld ofzo maar het is niet zo dat ik een populair persoon ben en dat vriendinnen en vrienden aan mij denken als ze iets leuks willen gaan doen. Waarom dat is weet ik niet, ik ben toch geen raar of naar persoon.
Sowieso ben ik vrij onzeker over mezelf en ik denk dat ik dat ook wel uitstraal op 1 of andere manier. Maar het ligt ook aan het soort mens. Bij een aantal vrienden van mijn vriend sta ik bekend als de "spontane kletskous" terwijl er een ander groepje is waar ik amper iets durf te zeggen. Bang om afgewezen te worden denk ik, bang om mijn mening te verkondigen.
maandag 20 juli 2009 om 00:36
Ik wil niet alles doorlezen (hee, misschien is dat deel van mijn probleem), maar ik heb ook niet het idee dat ik echte vrienden heb. Wel wat oppervlakkige contacten, wel leuk verder, maar of ze er echt zouden zijn als ik doodziek zou worden of als er iets ergs zou gebeuren, mwah....Ik heb het idee dat ik geïntereseerd ben in mensen, en niet teveel over mezelf praat, maar blijkbaar stoot ik mensen toch af, ofzo....
Gisteren nog, jankend op de bank, omdat ik me zo eenzaam voelde. Toch heb ik mezelf bij elkaar geraapt, en wat mailtjes rondgestuurd om wat af te spreken of om te zeggen dat ik de laatste afspraak zo leuk vond. Ik zeg tegenwoordig maar zo, je bent helemaal alleen, en als je wat wilt afspreken, dan komt niemand naar je toe, je moet het helemaal alleen doen. Cynisch misschien, maar voor mij werkt het zo. Ik zal nooit hartsvrienden hebben, nou ja, helaas....
Gisteren nog, jankend op de bank, omdat ik me zo eenzaam voelde. Toch heb ik mezelf bij elkaar geraapt, en wat mailtjes rondgestuurd om wat af te spreken of om te zeggen dat ik de laatste afspraak zo leuk vond. Ik zeg tegenwoordig maar zo, je bent helemaal alleen, en als je wat wilt afspreken, dan komt niemand naar je toe, je moet het helemaal alleen doen. Cynisch misschien, maar voor mij werkt het zo. Ik zal nooit hartsvrienden hebben, nou ja, helaas....
maandag 20 juli 2009 om 01:21
Waaraan denken jullie eigenlijk bij een hartsvriendin?
Ik heb ze ooit gehad en dat was mijn nichtje.
Sindsdien heb ik noooooit meer zo iemand gevonden!
Ik weet dus wat het is en daarom mis ik het zo!
Ik wilde met haar later wereldreizen gaan maken samen (dromen..daar ben je dan nog kind voor)
Mijn wereld storte in toen ze ineens een vriendje had.
Ze ging ver weg wonen en trouwen, helaas bleek die vent haar ook nog mishandeld te hebben bleek later...
Het stomme is toen ik haar na jaren nog eens op een familiefeestje zag we niet eens gepraat hebben...
Ja zeiden we, we gaan dalijk nog even lekker bijkletsen...nee-dus..
Maja.. wat verwacht je ook op zo'n druk feest..
Wel een domper na jaren haar weer te zien.
Zeggen jullie: zoek je haar toch op?
Onze levens zijn nu zo verschillend (verlopen) het wordt nooit meer zo als vroeger
Ik heb ze ooit gehad en dat was mijn nichtje.
Sindsdien heb ik noooooit meer zo iemand gevonden!
Ik weet dus wat het is en daarom mis ik het zo!
Ik wilde met haar later wereldreizen gaan maken samen (dromen..daar ben je dan nog kind voor)
Mijn wereld storte in toen ze ineens een vriendje had.
Ze ging ver weg wonen en trouwen, helaas bleek die vent haar ook nog mishandeld te hebben bleek later...
Het stomme is toen ik haar na jaren nog eens op een familiefeestje zag we niet eens gepraat hebben...
Ja zeiden we, we gaan dalijk nog even lekker bijkletsen...nee-dus..
Maja.. wat verwacht je ook op zo'n druk feest..
Wel een domper na jaren haar weer te zien.
Zeggen jullie: zoek je haar toch op?
Onze levens zijn nu zo verschillend (verlopen) het wordt nooit meer zo als vroeger
zaterdag 25 januari 2014 om 01:02
Hallo iedereen,
Ik ben al ruim een paar jaar erg ongelukkig en besloot eens te zoeken naar topics over het hebben van vrienden, misschien dat er mensen zijn die mijn gevoel kennen..
Ik ben 20 en ben al een paar jaar erg eenzaam. Op de middelbare school had ik wel een groepje vrienden, maar erg bij elkaar 'geraapt'. Nu iedereen studeert in een andere stad, spreken we elkaar bijna nooit meer. Iedereen heeft onderhand een nieuwe vriendengroep..
Nu ben ik dit jaar als enige van mijn 3 huisgenootjes uitgeloot voor een studentenvereniging. Dit was vreselijk. Zij hebben nu allemaal een super leuke nieuwe vriendengroep met wie ze allerlei feestjes afgaan en leuke dingen doen. Ik heb dit niet en heb veel mensen ontmoet op mijn studie, maar een leuke groep ontstaat er niet, het zijn meer losse contacten.
Het resultaat is dat ik bijna elk weekend alleen thuis zit, terwijl ik super graag uit wil en leuke dingen wil doen. Het liefst doe ik elke avond iets!
Ook hebben mn huisgenootjes, tevens m'n vriendinnen allemaal een leuke jongen ontmoet en ik nog steeds niet..
Het gevoel wordt steeds erger, ik kan me niet meer concentreren, kan niet meer slapen en alles gaat hierdoor fout. Ik ga waarschijnlijk mijn studie niet meer halen. De hele dag denk ik eraan hoe ik nou een nieuwe leuke vriendengroep moet krijgen. Ik ben echt diep ongelukkig. Elke dag word ik ermee geconfronteerd.
Weet iemand misschien hoe ik hiermee moet omgaan, het is echt al 3 jaar zo en ik dacht dat het zou veranderen als ik op kamers zou gaan, maar niet dus.. Met vrijwel mensen die ik ontmoet kan ik erg goed opschieten en lachen we veel, maar een vaste groep ontstaat er niet. Allemaal losse contacten.
Kent iemand dit gevoel? Ik ben echt ten einde raad.. Machteloosheid, frustatie en verdriet nemen de overhand, terwijl ik iedereen om me heen zie genieten van hun studentenleven...
Ik hoop dat ik met iemand kan praten die dit kent...
Liefs
Ik ben al ruim een paar jaar erg ongelukkig en besloot eens te zoeken naar topics over het hebben van vrienden, misschien dat er mensen zijn die mijn gevoel kennen..
Ik ben 20 en ben al een paar jaar erg eenzaam. Op de middelbare school had ik wel een groepje vrienden, maar erg bij elkaar 'geraapt'. Nu iedereen studeert in een andere stad, spreken we elkaar bijna nooit meer. Iedereen heeft onderhand een nieuwe vriendengroep..
Nu ben ik dit jaar als enige van mijn 3 huisgenootjes uitgeloot voor een studentenvereniging. Dit was vreselijk. Zij hebben nu allemaal een super leuke nieuwe vriendengroep met wie ze allerlei feestjes afgaan en leuke dingen doen. Ik heb dit niet en heb veel mensen ontmoet op mijn studie, maar een leuke groep ontstaat er niet, het zijn meer losse contacten.
Het resultaat is dat ik bijna elk weekend alleen thuis zit, terwijl ik super graag uit wil en leuke dingen wil doen. Het liefst doe ik elke avond iets!
Ook hebben mn huisgenootjes, tevens m'n vriendinnen allemaal een leuke jongen ontmoet en ik nog steeds niet..
Het gevoel wordt steeds erger, ik kan me niet meer concentreren, kan niet meer slapen en alles gaat hierdoor fout. Ik ga waarschijnlijk mijn studie niet meer halen. De hele dag denk ik eraan hoe ik nou een nieuwe leuke vriendengroep moet krijgen. Ik ben echt diep ongelukkig. Elke dag word ik ermee geconfronteerd.
Weet iemand misschien hoe ik hiermee moet omgaan, het is echt al 3 jaar zo en ik dacht dat het zou veranderen als ik op kamers zou gaan, maar niet dus.. Met vrijwel mensen die ik ontmoet kan ik erg goed opschieten en lachen we veel, maar een vaste groep ontstaat er niet. Allemaal losse contacten.
Kent iemand dit gevoel? Ik ben echt ten einde raad.. Machteloosheid, frustatie en verdriet nemen de overhand, terwijl ik iedereen om me heen zie genieten van hun studentenleven...
Ik hoop dat ik met iemand kan praten die dit kent...
Liefs
maandag 23 juni 2014 om 00:47
Ook maar een account gecreëerd om hier te kunnen posten. Allereerst sorry als dit als bumpgedrag wordt gezien ( 4 maanden oude topic ).
Maar de zomervakantie breekt aan en ik heb zelf ook niet echt veel te doen deze vakantie dus... als er nog mensen zijn die zich alleen voelen en behoefte hebben aan contact, ik sta er voor open.
Ik ben zelf een jongen van 22, ik wordt gezien als 'vrij knap' - niet dat dat er veel toe doet. Alhoewel aantrekkelijkheid een factor kan zijn bij het leggen van contact in het echt. Ik heb zelf ook niet veel vrienden, ik ga ook nooit uit - niet omdat ik niet durf. Maar omdat ik zelf niet drink en andere hobbies veel leuker vindt zoals fitness.
En de vrienden die ik heb zijn alleen maar jongens, ik heb ook wel behoefte aan vrouwelijk contact en misschien jullie ook wel anderzijds? Ik kan makkelijker praten met iemand die hetzelfde voelt dan iemand die al veel vrienden heeft.
En wat jullie zeggen over je hebt pas echt een probleem als je het ZELF ziet als probleem. Ik vind het nu niet erg om alleen te zijn, maar dat was vroeger wel anders toen ik net naar een nieuwe school ging, gevoelens kunnen soms zo onafhankelijk zijn van wie je bent heb ik gemerkt.
Het meeste zelfvertrouwen overwin je door anders te gaan denken en jezelf moed in peppen, als iets niet lukt en je hebt een negatieve ervaring dan moet je niet in je schulp kruipen maar juist dat moment analyseren, objectief denken en als leermoment te zien.
Ik hoop dat muurroos die al lange tijd niet meer reageert haar weg heeft gevonden net als suusy wie in het blad heeft gestaan. Hopelijk vindt zij de perfecte aansluiting bij die club die ze vond. Aan allen raad ik aan om eerst contact te zoeken met mensen die hetzelfde voelen en elkaar begrijpen voor steun.
Hetzelfde wat ik nu doe dus. Stuur me een PM als je een leuk gesprek wilt en eventueel later wilt skypen ofzo. Het hoeft niet te blijven bij een oppervlakkig moment!
Maar de zomervakantie breekt aan en ik heb zelf ook niet echt veel te doen deze vakantie dus... als er nog mensen zijn die zich alleen voelen en behoefte hebben aan contact, ik sta er voor open.
Ik ben zelf een jongen van 22, ik wordt gezien als 'vrij knap' - niet dat dat er veel toe doet. Alhoewel aantrekkelijkheid een factor kan zijn bij het leggen van contact in het echt. Ik heb zelf ook niet veel vrienden, ik ga ook nooit uit - niet omdat ik niet durf. Maar omdat ik zelf niet drink en andere hobbies veel leuker vindt zoals fitness.
En de vrienden die ik heb zijn alleen maar jongens, ik heb ook wel behoefte aan vrouwelijk contact en misschien jullie ook wel anderzijds? Ik kan makkelijker praten met iemand die hetzelfde voelt dan iemand die al veel vrienden heeft.
En wat jullie zeggen over je hebt pas echt een probleem als je het ZELF ziet als probleem. Ik vind het nu niet erg om alleen te zijn, maar dat was vroeger wel anders toen ik net naar een nieuwe school ging, gevoelens kunnen soms zo onafhankelijk zijn van wie je bent heb ik gemerkt.
Het meeste zelfvertrouwen overwin je door anders te gaan denken en jezelf moed in peppen, als iets niet lukt en je hebt een negatieve ervaring dan moet je niet in je schulp kruipen maar juist dat moment analyseren, objectief denken en als leermoment te zien.
Ik hoop dat muurroos die al lange tijd niet meer reageert haar weg heeft gevonden net als suusy wie in het blad heeft gestaan. Hopelijk vindt zij de perfecte aansluiting bij die club die ze vond. Aan allen raad ik aan om eerst contact te zoeken met mensen die hetzelfde voelen en elkaar begrijpen voor steun.
Hetzelfde wat ik nu doe dus. Stuur me een PM als je een leuk gesprek wilt en eventueel later wilt skypen ofzo. Het hoeft niet te blijven bij een oppervlakkig moment!
dinsdag 24 juni 2014 om 15:34
Ik heb ook weinig vrienden. Wel veel kennissen. De mensen waar ik vroeger vaak mee optrok zijn nu kennissen. Contacten die verwaterd zijn, maar welke ik nog kerstkaarten stuur. Of die ik alleen met grote verjaardagen zie. Ik merk dat ik beter ben in 1 op 1 contacten dan met een groep. Had vroeger veel losse vriendinnen. Er kwam vaak 1 vriendin tegelijk spelen. Soms wel eens meer, maar vond het moeilijk om de aandacht te verdelen. Dan was het vaak zo dat 1 kind er maar wat bij hing. Dat kon ook ikzelf zijn. Met mijn verjaardagen waren er meer kinderen, maar dat ging altijd goed.
Nu heb ik maar 1 vriend en 1 vriendin meer waar ik echt mee optrek. Die vriend zie ik maar om de paar maanden en vind dat genoeg. Kan goed met hem lachen, maar we zijn ook gauw uitgepraat. We hebben geen gezamenlijke interesses en dat maakt het saai. Hij vind niks leuk wat ik leuk vind en andersom. We spreken alleen 's middags af, omdat hij een heel ander dagritme heeft dan ik.
Met die vriendin spreek ik 1-2 keer per maand af. Met haar kan ik leuke dingen doen. Bioscoop, braderie, sporten. Soms kijken we alleen film en kletsen we wat. Met haar is het altijd leuk. En we kunnen ook zomaar eventjes bij elkaar langsgaan. Het maakt niet uit. Als iets een keer niet doorgaat, komt het een andere keer wel. Alleen jammer dat ik maar 1 zo'n vriendin heb. Zou er best meer willen. Maar op de ene of andere manier lukt dat niet meer. Dat begon al in mijn tienertijd. Ik denk anders en heb andere interesses dan de gemiddelde mens. Grote mensenmassa's, cafés, discotheken zijn niks voor mij. Ben vroeger een paar keer meegegaan, omdat jongeren dat blijkbaar leuk vinden. Maar ik verveelde me stierlijk. Krijg hoofdpijn van de drukte en harde muziek. Kan niet dansen en lust geen alcohol. Dus ik zie het nut niet om daar heen te gaan.
Op mijn werk heb ik wel een groepje vrouwen waar ik leuk mee kan praten. Verschillende leeftijden. Maar met de ouderen (55-65) heb ik meer een klik dan met jongeren. Op een enkele na dan. Zij praten meer over dagelijkse dingen, ipv. altijd over uitgaan en verkering. Maar dat zijn alleen werkcontacten, we spreken niet af.
Nu heb ik maar 1 vriend en 1 vriendin meer waar ik echt mee optrek. Die vriend zie ik maar om de paar maanden en vind dat genoeg. Kan goed met hem lachen, maar we zijn ook gauw uitgepraat. We hebben geen gezamenlijke interesses en dat maakt het saai. Hij vind niks leuk wat ik leuk vind en andersom. We spreken alleen 's middags af, omdat hij een heel ander dagritme heeft dan ik.
Met die vriendin spreek ik 1-2 keer per maand af. Met haar kan ik leuke dingen doen. Bioscoop, braderie, sporten. Soms kijken we alleen film en kletsen we wat. Met haar is het altijd leuk. En we kunnen ook zomaar eventjes bij elkaar langsgaan. Het maakt niet uit. Als iets een keer niet doorgaat, komt het een andere keer wel. Alleen jammer dat ik maar 1 zo'n vriendin heb. Zou er best meer willen. Maar op de ene of andere manier lukt dat niet meer. Dat begon al in mijn tienertijd. Ik denk anders en heb andere interesses dan de gemiddelde mens. Grote mensenmassa's, cafés, discotheken zijn niks voor mij. Ben vroeger een paar keer meegegaan, omdat jongeren dat blijkbaar leuk vinden. Maar ik verveelde me stierlijk. Krijg hoofdpijn van de drukte en harde muziek. Kan niet dansen en lust geen alcohol. Dus ik zie het nut niet om daar heen te gaan.
Op mijn werk heb ik wel een groepje vrouwen waar ik leuk mee kan praten. Verschillende leeftijden. Maar met de ouderen (55-65) heb ik meer een klik dan met jongeren. Op een enkele na dan. Zij praten meer over dagelijkse dingen, ipv. altijd over uitgaan en verkering. Maar dat zijn alleen werkcontacten, we spreken niet af.
woensdag 30 juli 2014 om 23:35
Poeh exact het zelfde verhaal als bij mij.
Het is zojuist uit gegaan met mijn vriend na bijna 7 jaar en ik ben nu 23. Er is een soort leegte in mijn leven.
Ik sta echt open voor dingen doen buiten de deur en ik ben niet heel verlegen maar ik heb niemand om mee weg te gaan of af te spreken en alles alleen doen is soms zo treurig.
En mensen beseffen niet hoeveel verschil het zal maken als er maar 1 iemand is die bereid is wat leuks te doen.
Ik game veel en het is dan makkelijk om je thuis te vermaken zou je denken, maar ik word helemaal gek van thuis MOETEN blijven.
Ik ga daarom een paar keer per week sporten/dansen.
Maar het is vrij oppervlakkig als ik met de meiden daar praat, ze willen wel met me afspreken maar andersom vragen ze mij niet.
Terwijl ik echt een zware periode in ga en dat weten ze.
Er zijn veel mensen op de wereld maar de gene waar je mee klikt moet je echt per toeval treffen. Iedereen is zo verschillend.
Ik ben daarom wat schuw geworden met het benaderen van nieuwe mensen en al helemaal via internet. Het blijkt dat iemand wel aardig kan lijken maar het altijd anders uitpakt...
Fijn dat ik mijn verhaal ook ff kwijt kon en ik zou best willen reageren op de mensen voor mij maar ook daar heb ik het idee van 'menen zij het' 'hebben ze nu nog wel behoefte aan nieuwe contacten' etc..
Grtz
Het is zojuist uit gegaan met mijn vriend na bijna 7 jaar en ik ben nu 23. Er is een soort leegte in mijn leven.
Ik sta echt open voor dingen doen buiten de deur en ik ben niet heel verlegen maar ik heb niemand om mee weg te gaan of af te spreken en alles alleen doen is soms zo treurig.
En mensen beseffen niet hoeveel verschil het zal maken als er maar 1 iemand is die bereid is wat leuks te doen.
Ik game veel en het is dan makkelijk om je thuis te vermaken zou je denken, maar ik word helemaal gek van thuis MOETEN blijven.
Ik ga daarom een paar keer per week sporten/dansen.
Maar het is vrij oppervlakkig als ik met de meiden daar praat, ze willen wel met me afspreken maar andersom vragen ze mij niet.
Terwijl ik echt een zware periode in ga en dat weten ze.
Er zijn veel mensen op de wereld maar de gene waar je mee klikt moet je echt per toeval treffen. Iedereen is zo verschillend.
Ik ben daarom wat schuw geworden met het benaderen van nieuwe mensen en al helemaal via internet. Het blijkt dat iemand wel aardig kan lijken maar het altijd anders uitpakt...
Fijn dat ik mijn verhaal ook ff kwijt kon en ik zou best willen reageren op de mensen voor mij maar ook daar heb ik het idee van 'menen zij het' 'hebben ze nu nog wel behoefte aan nieuwe contacten' etc..
Grtz
donderdag 31 juli 2014 om 09:55
Ik loop tegen dezelfde problemen aan als jullie.
Kijk eens op nieuwemensenlerenkennen.nl, dat is een activiteiten site vol met mensen die dingen ondernemen met onbekenden. Ik doe dit ook met enige regelmaat. Niemand kijkt ervan op als je daar de 1e keer zegt dat je het spannend vindt. Iedereen staat open voor contact. Voor mij is het een goede manier om iets leuks te ondernemen en daarbij wat dingen uit te proberen wat betreft contacten aangaan.
Kijk eens op nieuwemensenlerenkennen.nl, dat is een activiteiten site vol met mensen die dingen ondernemen met onbekenden. Ik doe dit ook met enige regelmaat. Niemand kijkt ervan op als je daar de 1e keer zegt dat je het spannend vindt. Iedereen staat open voor contact. Voor mij is het een goede manier om iets leuks te ondernemen en daarbij wat dingen uit te proberen wat betreft contacten aangaan.
donderdag 31 juli 2014 om 20:41
quote:silverence schreef op 30 juli 2014 @ 23:35:
Poeh exact het zelfde verhaal als bij mij.
Het is zojuist uit gegaan met mijn vriend na bijna 7 jaar en ik ben nu 23. Er is een soort leegte in mijn leven.
Ik sta echt open voor dingen doen buiten de deur en ik ben niet heel verlegen maar ik heb niemand om mee weg te gaan of af te spreken en alles alleen doen is soms zo treurig.
En mensen beseffen niet hoeveel verschil het zal maken als er maar 1 iemand is die bereid is wat leuks te doen.
Ik game veel en het is dan makkelijk om je thuis te vermaken zou je denken, maar ik word helemaal gek van thuis MOETEN blijven.
Ik ga daarom een paar keer per week sporten/dansen.
Maar het is vrij oppervlakkig als ik met de meiden daar praat, ze willen wel met me afspreken maar andersom vragen ze mij niet.
Terwijl ik echt een zware periode in ga en dat weten ze.
Er zijn veel mensen op de wereld maar de gene waar je mee klikt moet je echt per toeval treffen. Iedereen is zo verschillend.
Ik ben daarom wat schuw geworden met het benaderen van nieuwe mensen en al helemaal via internet. Het blijkt dat iemand wel aardig kan lijken maar het altijd anders uitpakt...
Fijn dat ik mijn verhaal ook ff kwijt kon en ik zou best willen reageren op de mensen voor mij maar ook daar heb ik het idee van 'menen zij het' 'hebben ze nu nog wel behoefte aan nieuwe contacten' etc..
GrtzIk heb precies hetzelfde! Ik ben 22 en heb dan wel een vriend, maar mijn sociale leven is helaas ook heel erg beperkt. Ik heb geen problemen met oppervlakkige contacten maken, maar om die contacten dan te onderhouden en uit te breiden naar echte vriendschappen lukt mij helaas niet Misschien komt dat wel omdat ik geen mensen tegenkom met dezelfde hobby: Gamen Welke games speel jij vooral? Wie weet spelen we wel dezelfde games Het lijkt me leuk om je dan toe te voegen (als het via Steam oid gaat)!
Poeh exact het zelfde verhaal als bij mij.
Het is zojuist uit gegaan met mijn vriend na bijna 7 jaar en ik ben nu 23. Er is een soort leegte in mijn leven.
Ik sta echt open voor dingen doen buiten de deur en ik ben niet heel verlegen maar ik heb niemand om mee weg te gaan of af te spreken en alles alleen doen is soms zo treurig.
En mensen beseffen niet hoeveel verschil het zal maken als er maar 1 iemand is die bereid is wat leuks te doen.
Ik game veel en het is dan makkelijk om je thuis te vermaken zou je denken, maar ik word helemaal gek van thuis MOETEN blijven.
Ik ga daarom een paar keer per week sporten/dansen.
Maar het is vrij oppervlakkig als ik met de meiden daar praat, ze willen wel met me afspreken maar andersom vragen ze mij niet.
Terwijl ik echt een zware periode in ga en dat weten ze.
Er zijn veel mensen op de wereld maar de gene waar je mee klikt moet je echt per toeval treffen. Iedereen is zo verschillend.
Ik ben daarom wat schuw geworden met het benaderen van nieuwe mensen en al helemaal via internet. Het blijkt dat iemand wel aardig kan lijken maar het altijd anders uitpakt...
Fijn dat ik mijn verhaal ook ff kwijt kon en ik zou best willen reageren op de mensen voor mij maar ook daar heb ik het idee van 'menen zij het' 'hebben ze nu nog wel behoefte aan nieuwe contacten' etc..
GrtzIk heb precies hetzelfde! Ik ben 22 en heb dan wel een vriend, maar mijn sociale leven is helaas ook heel erg beperkt. Ik heb geen problemen met oppervlakkige contacten maken, maar om die contacten dan te onderhouden en uit te breiden naar echte vriendschappen lukt mij helaas niet
Misschien komt dat wel omdat ik geen mensen tegenkom met dezelfde hobby: Gamen Welke games speel jij vooral? Wie weet spelen we wel dezelfde games Het lijkt me leuk om je dan toe te voegen (als het via Steam oid gaat)!
vrijdag 1 augustus 2014 om 11:33
vrijdag 1 augustus 2014 om 11:42
Ik herken mij enigszins in de verhalen hier. Ik vond het eerst ook moeilijk om van losse contacten vriendschappen te maken, totdat ik er achter kwam dat ik daar eigenlijk ook nooit wat voor deed. Ik leefde met de illusie dat dat soort dingen vanzelf ontstaan, maar dat werkt helemaal niet zo.
In september begon ik met een nieuwe baan en ik had een collega waar het meteen mee klikte. Toen heb ik zelf eens het initiatief genomen om te vragen of ze zin had om een keertje na het werk ergens koffie te gaan drinken, en zo bouwde zich dat een beetje op. Nu heb ik een andere baan, en spreken we nog steeds met elkaar af, nu gewoon als vriendinnen.
Dus misschien is dat een tip? Gewoon zelf wat meer initiatief nemen? Niet bang zijn om een berichtje te sturen o.i.d. en niet bang zijn om afgewezen te worden.
In september begon ik met een nieuwe baan en ik had een collega waar het meteen mee klikte. Toen heb ik zelf eens het initiatief genomen om te vragen of ze zin had om een keertje na het werk ergens koffie te gaan drinken, en zo bouwde zich dat een beetje op. Nu heb ik een andere baan, en spreken we nog steeds met elkaar af, nu gewoon als vriendinnen.
Dus misschien is dat een tip? Gewoon zelf wat meer initiatief nemen? Niet bang zijn om een berichtje te sturen o.i.d. en niet bang zijn om afgewezen te worden.
zondag 10 juni 2018 om 15:22
Hallo Muurroos,
Ik ben wel getrouwd. Redelijk ook. Helaas met pensioen dan heb je geen werk om vrienden te maken of mee om te gaan. Ik zou zo graag vrienden vinden. We gaan wel uit met een Klup maar verder is het ook heel moeilijk om te horen dat velen om je heen vrienden of familie op bezoek hebben en zelf heb je niets. Mijn man ziet het niet als probleem. Maar een echte vriendin zou heel fijn zijn.
Ik ben wel getrouwd. Redelijk ook. Helaas met pensioen dan heb je geen werk om vrienden te maken of mee om te gaan. Ik zou zo graag vrienden vinden. We gaan wel uit met een Klup maar verder is het ook heel moeilijk om te horen dat velen om je heen vrienden of familie op bezoek hebben en zelf heb je niets. Mijn man ziet het niet als probleem. Maar een echte vriendin zou heel fijn zijn.
zondag 10 juni 2018 om 17:10
Ik zie dat het alweer 4 jaar geleden is dat ik hier reageerde. Even leek ik vooruitgang te boeken. Maar ik ben weinig opgeschoten.
Op dit moment heb ik 3 vriendinnen: singlevriendin in mijn vorige post, een getrouwde vriendin en jeugdvriendin. Alleen met de getrouwde vriendin (ex-collega) loopt het contact vrij goed. We spreken ook af en toe af. De singlevriendin heeft haar zinnen op het zoeken van een partner gezet. We komen erachter dat we toch wel erg verschillend zijn. Afspreken is lastig geworden, omdat we qua interesse uit elkaar groeien. Bovendien zegt zij onze afspraken vaak af. Mijn jeugdvriendin zie ik alleen op verjaardagen. Eigenlijk voel ik al jaren geen binding meer met haar. Maar omdat ze me blijft uitnodigen vind ik het lastig om haar niet te vragen. Niet meer weten waarover ik moet praten.
Met die vriend is het contact verwaterd, sinds we geen FWB's meer zijn. Misschien 1 keer per jaar even chatten.
Dan heb ik nog 2 collega-vriendinnen gehad. Met de een is het verwaterd. Ze heeft ook een gezin waarmee ze het druk heeft. En ik vond haar toch niet zo erg boeiend. Met de ander is het in ruzie geëindigd. Dat zag ik niet aankomen. Ze ging me ineens claimen en ik kon niks meer goed doen. Maar goed dat het over is, aangezien ze om kleine dingen een driftbui kan krijgen. Ze heeft ook met heel veel mensen problemen.
Volwassen vriendschappen vind ik maar ingewikkeld.
Op dit moment heb ik 3 vriendinnen: singlevriendin in mijn vorige post, een getrouwde vriendin en jeugdvriendin. Alleen met de getrouwde vriendin (ex-collega) loopt het contact vrij goed. We spreken ook af en toe af. De singlevriendin heeft haar zinnen op het zoeken van een partner gezet. We komen erachter dat we toch wel erg verschillend zijn. Afspreken is lastig geworden, omdat we qua interesse uit elkaar groeien. Bovendien zegt zij onze afspraken vaak af. Mijn jeugdvriendin zie ik alleen op verjaardagen. Eigenlijk voel ik al jaren geen binding meer met haar. Maar omdat ze me blijft uitnodigen vind ik het lastig om haar niet te vragen. Niet meer weten waarover ik moet praten.
Met die vriend is het contact verwaterd, sinds we geen FWB's meer zijn. Misschien 1 keer per jaar even chatten.
Dan heb ik nog 2 collega-vriendinnen gehad. Met de een is het verwaterd. Ze heeft ook een gezin waarmee ze het druk heeft. En ik vond haar toch niet zo erg boeiend. Met de ander is het in ruzie geëindigd. Dat zag ik niet aankomen. Ze ging me ineens claimen en ik kon niks meer goed doen. Maar goed dat het over is, aangezien ze om kleine dingen een driftbui kan krijgen. Ze heeft ook met heel veel mensen problemen.
Volwassen vriendschappen vind ik maar ingewikkeld.
