Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 27 december 2009 om 09:45
zondag 27 december 2009 om 09:52
lieve banda,
wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Heel goed dat je morgen naar de huisarts gaat. Dit houd je niet langer vol. Ik hoop van harte dat je hieruit komt en je weer kunt genieten van je kinderen en de dingen om je heen. Voel je niet schuldig tegenover je moeder, je man of je kinderen . zij houden van je en willen ook graag dat je je gelukkig voelt.
wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Heel goed dat je morgen naar de huisarts gaat. Dit houd je niet langer vol. Ik hoop van harte dat je hieruit komt en je weer kunt genieten van je kinderen en de dingen om je heen. Voel je niet schuldig tegenover je moeder, je man of je kinderen . zij houden van je en willen ook graag dat je je gelukkig voelt.
zondag 27 december 2009 om 09:54
Meisje ga hiermee naar de huisarts, dit gaat niet goed. En het geeft niks als je voor het slapen een oxazepam neemt om wat rustiger te worden. (niet met wijn he).
En een schuldgevoel hoef je niet te hebben, jij kan er toch niets aan doen dat het even niet goed met je gaat? Ik wens je heel veel sterkte en gebruik dit forum om even je hart te luchten.
En een schuldgevoel hoef je niet te hebben, jij kan er toch niets aan doen dat het even niet goed met je gaat? Ik wens je heel veel sterkte en gebruik dit forum om even je hart te luchten.
zondag 27 december 2009 om 10:04
Bedankt voor jullie lieve berichtjes.
Ik besef inderdaad dat het helemaal niet goed gaat. Dat ging het in de kraamtijd eigenlijk al niet, maar ik heb mezelf al die tijd voorgehouden dat ik gewoon even door moest zetten. Nu besef ik dat het allemaal teveel is geweest. Dat die tweede zwangerschap ook veel te snel is gekomen. Ik heb niet de tijd gehad om tot mezelf te komen en alles te verwerken.
Nu komt ineens alles wat ik al die tijd heb verdrongen in een keer op me af en het is te groot om te overzien.
Ik besef inderdaad dat het helemaal niet goed gaat. Dat ging het in de kraamtijd eigenlijk al niet, maar ik heb mezelf al die tijd voorgehouden dat ik gewoon even door moest zetten. Nu besef ik dat het allemaal teveel is geweest. Dat die tweede zwangerschap ook veel te snel is gekomen. Ik heb niet de tijd gehad om tot mezelf te komen en alles te verwerken.
Nu komt ineens alles wat ik al die tijd heb verdrongen in een keer op me af en het is te groot om te overzien.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 10:15
Wat me vooral ook bang maakt is de angst om mijn kinderen tekort te doen. Door de ziekenhuisopname heeft de oudste me al zo lang moeten missen. Nu wil ik het zo graag goed maken en er voor hem zijn. Ik ben zo bang dat hij helemaal van me vervreemd en dat de hechting met de baby ook niet goed komt.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 10:20
Ik heb een beetje in hetzelfde schuitje gezeten.
En uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen met me. Beter zelfs.
Als ik jou verhaal lees is het zo herkenbaar. Vooral dat je niks voelt als je naar je kinderen kijkt....
Goed dat je aan de bel trekt. Voel je geen aanstelster en probeer je niet sterker voor te doen dan dat je je voelt. Huil vooral wel!
En vraag toch om hulp van je naasten, zoals je moeder.
Sterkte
En uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen met me. Beter zelfs.
Als ik jou verhaal lees is het zo herkenbaar. Vooral dat je niks voelt als je naar je kinderen kijkt....
Goed dat je aan de bel trekt. Voel je geen aanstelster en probeer je niet sterker voor te doen dan dat je je voelt. Huil vooral wel!
En vraag toch om hulp van je naasten, zoals je moeder.
Sterkte
zondag 27 december 2009 om 10:30
hoi banba
Ik heb hetzelfde meegemaakt en herken alles wat je vertelt. voel jezelf niet schuldig want het is iets wat je lichaam met je doet en kan jezelf niet tegenhouden. eigenlijk trekt je lichaam aan de bel dat je teveel vanjezelf geeist hebt de afgelopen jaren. ga inderdaad naar de dokter want dan krijg je goede medicijnen. je zal daar dan even doorheen moeten en je wordt echt niet gek probeer de angst over je heen te laten komen en verzet jezelf er niet tegen. Hoe meer je verzet hoe moeilijker je hetzelf maakt. En naar je kinderen toe hoef je niet bang te zijn voor je band je komt hier aleen maar sterker uit wat de band met je kinderen alleen maar gaat versterken. Ik praat uit ervaring mijn kinderen zijn nu in de tienertijd.laat alles nu over je heen komen en een hele dikke knuffel. Alles komt goed geloof mij maar
Ik heb hetzelfde meegemaakt en herken alles wat je vertelt. voel jezelf niet schuldig want het is iets wat je lichaam met je doet en kan jezelf niet tegenhouden. eigenlijk trekt je lichaam aan de bel dat je teveel vanjezelf geeist hebt de afgelopen jaren. ga inderdaad naar de dokter want dan krijg je goede medicijnen. je zal daar dan even doorheen moeten en je wordt echt niet gek probeer de angst over je heen te laten komen en verzet jezelf er niet tegen. Hoe meer je verzet hoe moeilijker je hetzelf maakt. En naar je kinderen toe hoef je niet bang te zijn voor je band je komt hier aleen maar sterker uit wat de band met je kinderen alleen maar gaat versterken. Ik praat uit ervaring mijn kinderen zijn nu in de tienertijd.laat alles nu over je heen komen en een hele dikke knuffel. Alles komt goed geloof mij maar
zondag 27 december 2009 om 10:30
quote:Banba schreef op 27 december 2009 @ 10:15:
Wat me vooral ook bang maakt is de angst om mijn kinderen tekort te doen. .
Dit is zoooo typisch een post-natale depressie. Direct naar de huisarts en het beste zou zijn dat je dit stukkie van jezelf aan hem laat lezen. Het komt allemaal goed Banba, en bedenk dat je voor je kleine kinderen de zon, de maan en de sterren bent, dat ben je al als je gewoon op je stoel zit.
Sterkte meid.
Wat me vooral ook bang maakt is de angst om mijn kinderen tekort te doen. .
Dit is zoooo typisch een post-natale depressie. Direct naar de huisarts en het beste zou zijn dat je dit stukkie van jezelf aan hem laat lezen. Het komt allemaal goed Banba, en bedenk dat je voor je kleine kinderen de zon, de maan en de sterren bent, dat ben je al als je gewoon op je stoel zit.
Sterkte meid.
zondag 27 december 2009 om 10:40
Banba, goed dat je het nu hardop durft te zeggen, want dat is vaak de eerste stap. Erkennen dat je het gewoon even niet meer ziet zitten, het je allemaal teveel is geworden. En dat geeft niet, want iedereen wil je helpen! En je hebt hte nodige voor je kiezen gehad. Twee zwangerschappen, dat vergt al wat van je lijf, en dan pre-eclampsie. Heb ik ook gehad, weet waar je het over hebt, en dus is dat nog eens tweemaal een aanslag op je lijf en samenhangend, je emoties. Dus dat je je nu zo voelt, is alleen maar 'logisch'.
Goed dat je morgen naar de huisarts gaat!
Goed dat je morgen naar de huisarts gaat!
