Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 27 december 2009 om 16:44
Wat fijn al die lieve reacties. Ik zit steeds weer te grienen als ik ze lees. Dat klinkt misschien niet zo positief, maar het is me al dagen niet meer gelukt om te huilen.
Even een vraag in een zijstraatje. Heeft iemand ervaring met anti depressiva in combinatie met borstvoeding? Ik lees er wisselende berichten over op internet. Toen ik vrijdag de oxazepam heb genomen heb ik de volgende dag alle melk weggegooid, maar dit wordt voor een langere tijd natuurlijk lastig. Wat moet dat moet natuurlijk, maar ik zou het wel heel verdrietig vinden als ik moet stoppen met de bv.
Even een vraag in een zijstraatje. Heeft iemand ervaring met anti depressiva in combinatie met borstvoeding? Ik lees er wisselende berichten over op internet. Toen ik vrijdag de oxazepam heb genomen heb ik de volgende dag alle melk weggegooid, maar dit wordt voor een langere tijd natuurlijk lastig. Wat moet dat moet natuurlijk, maar ik zou het wel heel verdrietig vinden als ik moet stoppen met de bv.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 16:50
Oxazepam Bij angststoornis
L3
[via melk geen
gerapporteerde
bijwerkingen]
Niet
beoordeeld
En L3 is redelijk veilig:
L3 Redelijk veilig
Er zijn geen wetenschappelijke onderzoeken beschikbaar over het
gebruik van dit geneesmiddel door borstvoedende vrouwen.
Desondanks zijn de risico's op nadelige effecten bij kinderen klein.
Wetenschappelijke onderzoeken bij borstvoedende vrouwen laten
alleen geringe, niet-levensbedreigende bijwerkingen bij het kind
zien.
Een vrouw die borstvoeding geeft mag alleen dit geneesmiddel
gebruiken als de voordelen opwegen tegen de mogelijke nadelen
voor haar kind. Nieuwe geneesmiddelen waarvoor geen data
beschikbaar zijn, worden automatisch in L3 ingedeeld.
L3
[via melk geen
gerapporteerde
bijwerkingen]
Niet
beoordeeld
En L3 is redelijk veilig:
L3 Redelijk veilig
Er zijn geen wetenschappelijke onderzoeken beschikbaar over het
gebruik van dit geneesmiddel door borstvoedende vrouwen.
Desondanks zijn de risico's op nadelige effecten bij kinderen klein.
Wetenschappelijke onderzoeken bij borstvoedende vrouwen laten
alleen geringe, niet-levensbedreigende bijwerkingen bij het kind
zien.
Een vrouw die borstvoeding geeft mag alleen dit geneesmiddel
gebruiken als de voordelen opwegen tegen de mogelijke nadelen
voor haar kind. Nieuwe geneesmiddelen waarvoor geen data
beschikbaar zijn, worden automatisch in L3 ingedeeld.
zondag 27 december 2009 om 16:57
Hoi Banba,
Oxazepam heb ik geen ervaring mee, maar van de meest gebruikte antidepressiva (de zusjes van prozac, zeg maar) zijn er wel enkele die je kunt geven icm borstvoeding.
Laat dit uitzoeken door je huisarts, want de inzichten hierover veranderen snel (vroeger zeiden ze standaard dat het niet kon, tegenwoordig blijkt dat geukkig mee te vallen).
Oxazepam heb ik geen ervaring mee, maar van de meest gebruikte antidepressiva (de zusjes van prozac, zeg maar) zijn er wel enkele die je kunt geven icm borstvoeding.
Laat dit uitzoeken door je huisarts, want de inzichten hierover veranderen snel (vroeger zeiden ze standaard dat het niet kon, tegenwoordig blijkt dat geukkig mee te vallen).
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 27 december 2009 om 16:58
Bedankt voor het zoeken Star. Ik had het schema al vluchtig doorgekeken. Oxazepam had ik nog liggen, maar is niet echt een antidepressiva. Bij de antidepressiva's op de lijst staat steeds ofwel; mogelijk schadelijk, ofwel; niet beoordeeld.
Elders las ik dat de meeste antdepressiva in principe veilig is. Beetje verwarrend die tegenstrijdige informatie. Maar goed, ik zal het morgen wel bij de HA neerleggen.
Elders las ik dat de meeste antdepressiva in principe veilig is. Beetje verwarrend die tegenstrijdige informatie. Maar goed, ik zal het morgen wel bij de HA neerleggen.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 19:53
Blegh, ik begin nu alweer op te zien tegen de nacht. Afgelopen nacht voor het eerst helemaal niet geslapen. Daarvoor steeds max. 2 a 3 uur. Hij is zo donker en stil en lang. Het domme is dat mijn dochtertje al hartstikke goed slaapt, maar ik het niet kan.
Ik baal er verdomme zo van. Ik heb al zo lang in dat klote-ziekenhuisbed gelegen. Heb er zo naar uit gekeken om weer op de been te zijn. Om niet langer afhakelijk te zijn en nou komt dit er nog achteraan.
I
Ik baal er verdomme zo van. Ik heb al zo lang in dat klote-ziekenhuisbed gelegen. Heb er zo naar uit gekeken om weer op de been te zijn. Om niet langer afhakelijk te zijn en nou komt dit er nog achteraan.
I
The time is now
zondag 27 december 2009 om 19:57
maandag 28 december 2009 om 09:18
maandag 28 december 2009 om 09:26
Wat erg dat je je zo voelt. Ook geen wonder na al die stress en zorgen. Het ging wel steeds om je kinderen natuurlijk, hou je dan maar eens goed. Dat gaat heel diep. En je moest al die tijd door. Nu gaat het eindelijk goed, maar alle emoties zijn nog niet verwerkt. Heel veel sterkte, hopelijk gaat het gauw weer beter. Goed dat je naar je huisarts gaat!
maandag 28 december 2009 om 10:04
Banba. Nog even over die anti-depressiva. Je zit er duidelijk flink doorheen en er moet echt wat gebeuren. Maar over die AD moet je wel even goed nadenken hoor. Je kunt er namelijk niet zomaar mee stoppen als je er eenmaal mee begint. Het is goed mogelijk dat een goede nachtrust al heel veel problemen 'oplost', als je doodvermoeid bent kun je heel weinig aan. Misschien dat een tijdelijk slaapmiddel al heel veel problemen verhelpt.
Ik heb ook AD gekregen in een moment van zwakte (lang verhaal) en het duurde bij mij uiteindelijk 2 jaar voor ik er weer vanaf was vanwege de hevige ontrekkingsverschijnselen. Voor mij nooit meer AD. Maar misschien heb je het toch echt nodig, in dat geval: lees de bijsluiter goed en laat je goed voorlichten over welke AD, de dosis en hoe je eventueel weer kunt stoppen.
Ik heb ook AD gekregen in een moment van zwakte (lang verhaal) en het duurde bij mij uiteindelijk 2 jaar voor ik er weer vanaf was vanwege de hevige ontrekkingsverschijnselen. Voor mij nooit meer AD. Maar misschien heb je het toch echt nodig, in dat geval: lees de bijsluiter goed en laat je goed voorlichten over welke AD, de dosis en hoe je eventueel weer kunt stoppen.
