Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 27 december 2009 om 12:30
Wat onwijs rot voor je, ik weet helaas waar je doorheen gaat nu...
Je kinderen vervreemden en onthechten echt niet zomaar hoor. Probeer zoveel mogelijk hulp in te schakelen, zodat je de tijd die je doorbrengt met je kindjes er zo goed en zo kwaad als het nu gaat, er voor ze kunt zijn.
Dit gaat over dit komt goed.
Zoals je nu doet, zo ben je niet, dit is een ziekte/aandoening, je kunt hier helemaal niets aan doen.
Ik was na drie weken antidepressiva zo blij dat dat spul begon te werken! Na anderhalf jaar moeiteloos afgebouwd.
Het komt goed, dit is tijdelijk!
Je kinderen vervreemden en onthechten echt niet zomaar hoor. Probeer zoveel mogelijk hulp in te schakelen, zodat je de tijd die je doorbrengt met je kindjes er zo goed en zo kwaad als het nu gaat, er voor ze kunt zijn.
Dit gaat over dit komt goed.
Zoals je nu doet, zo ben je niet, dit is een ziekte/aandoening, je kunt hier helemaal niets aan doen.
Ik was na drie weken antidepressiva zo blij dat dat spul begon te werken! Na anderhalf jaar moeiteloos afgebouwd.
Het komt goed, dit is tijdelijk!
zondag 27 december 2009 om 12:31
OH, Banba, wat naar!
He gets, je hebt zo'n zware start gemaakt en nou weer zo'n donkerzwarte wolk.
Gets.
De huisarts is inderdaad verstandig. Vraag hulp!
Misschien kun je ook wel speciale thuiszorg krijgen, zodat iemand een paar weken wat huishoudelijke taken uit handen neemt.
En heb je goede ervaringen met je consultatiebureau? De wijkverpleegkundigen waar ik zelf mee werk kunnen echt ontzettend steunend zijn in dit soort situaties en kunnen ook helpen -zo nodig- extra hulp in te schakelen.
En als werk eventueel ook om de hoek komt kijken binnenkort: ga je vast ziek melden. Dan zit die druk er niet ook nog bij.
Dit komt echt vaker voor dat je denkt. En het gaat over. Maar het is nu wel heel zwaar en klote.
Het komt vast goed, ook met je kindje en de hechting en zo.
Als jij eerlijk bent over hoe het gaat en wat je nodig hebt, dan doe jij alles wat je kan doen.
Heel veel sterkte.
He gets, je hebt zo'n zware start gemaakt en nou weer zo'n donkerzwarte wolk.
Gets.
De huisarts is inderdaad verstandig. Vraag hulp!
Misschien kun je ook wel speciale thuiszorg krijgen, zodat iemand een paar weken wat huishoudelijke taken uit handen neemt.
En heb je goede ervaringen met je consultatiebureau? De wijkverpleegkundigen waar ik zelf mee werk kunnen echt ontzettend steunend zijn in dit soort situaties en kunnen ook helpen -zo nodig- extra hulp in te schakelen.
En als werk eventueel ook om de hoek komt kijken binnenkort: ga je vast ziek melden. Dan zit die druk er niet ook nog bij.
Dit komt echt vaker voor dat je denkt. En het gaat over. Maar het is nu wel heel zwaar en klote.
Het komt vast goed, ook met je kindje en de hechting en zo.
Als jij eerlijk bent over hoe het gaat en wat je nodig hebt, dan doe jij alles wat je kan doen.
Heel veel sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zondag 27 december 2009 om 12:45
ten eerste stoppen met jezelf schuldig voelen !!!
jij hebt hier niet om gevraagd en je zal de hulp van je dierbaren die ze aanbieden ´moeten´ aanvaarden,
zeker niets overhaasten ,
je kinderen en je man hebben meer aan je als je de tijd neemt om weer dicht bij jezelf te komen dan iedere keer terug te vallen.
Heel veel sterkte !!!
wellicht kan de huisarts je ook op weg helpen
jij hebt hier niet om gevraagd en je zal de hulp van je dierbaren die ze aanbieden ´moeten´ aanvaarden,
zeker niets overhaasten ,
je kinderen en je man hebben meer aan je als je de tijd neemt om weer dicht bij jezelf te komen dan iedere keer terug te vallen.
Heel veel sterkte !!!
wellicht kan de huisarts je ook op weg helpen
zondag 27 december 2009 om 12:55
Jeetje Banba, het is ook niet niks hè wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik kan mij best voorstellen dat de klachten door al die gebeurtenissen komen. Helaas werkt 'doorgaan' niet op de lange termijn, op een gegeven moment kun je er niet meer voor weglopen. Dat lijkt nu te gebeuren. Verstandig dat je de huisarts raadpleegt. Veel sterkte!
zondag 27 december 2009 om 13:16
zondag 27 december 2009 om 13:28
Sjeetje meid, wat erg veel sterkte
Je hebt me ook wat meegemaakt de laatste tijd, ik denk dat alle spanning zich heeft opgebouwd in je lichaam en dat hoe je je nu voelt een reactie op alles is.
Ga naar de huisarts! Het is wel de bedoeling dat je goed rust ook i.v.m. je 2 kindjes want door geen rust ga je soms fouten maken. De huisarts zal wel goede medicatie hebben en misschien dat gesprekken bij een psycholoog ook kunnen helpen.
Heel veel sterkte meis en je staat niet alleen.
Je hebt me ook wat meegemaakt de laatste tijd, ik denk dat alle spanning zich heeft opgebouwd in je lichaam en dat hoe je je nu voelt een reactie op alles is.
Ga naar de huisarts! Het is wel de bedoeling dat je goed rust ook i.v.m. je 2 kindjes want door geen rust ga je soms fouten maken. De huisarts zal wel goede medicatie hebben en misschien dat gesprekken bij een psycholoog ook kunnen helpen.
Heel veel sterkte meis en je staat niet alleen.
zondag 27 december 2009 om 13:40
Wat naar dat jeje zo voelt Banba. Het is ook niet niks wat je te verstouwen hebt gehad als ik je lijstje zo lees!
Besef je wel dat het eigenlijk heel sterk is, dat je het tot nu toe hebt volgehouden! Petje af! Je zegt zelf dat het je zo treft dat je nu instort, als alles eindelijk beter lijkt te gaan. Maar ook sterke mensen hebben hun eindje hoor meid. En dat je nu instort en niet eerder, toen het nog niet kon, is des te meer een teken dat jouw lijf en je koppie je juist niet in de steek laten.
Maar nu vragen ze aandacht, en terecht. Goed dat je naar de huisarts gaat, hopelijk kan hij je helpen deze dip door te komen en te boven te komen.
En bedenk: goed voor jezelf zorgen is óók wat je kinderen nodig hebben. Dat is ze niet tekort doen, dat is er voor zorgen dat je er straks weer vol voor ze kunt zijn.
Sterkte lieve Banba, het komt echt weer goed!
Besef je wel dat het eigenlijk heel sterk is, dat je het tot nu toe hebt volgehouden! Petje af! Je zegt zelf dat het je zo treft dat je nu instort, als alles eindelijk beter lijkt te gaan. Maar ook sterke mensen hebben hun eindje hoor meid. En dat je nu instort en niet eerder, toen het nog niet kon, is des te meer een teken dat jouw lijf en je koppie je juist niet in de steek laten.
Maar nu vragen ze aandacht, en terecht. Goed dat je naar de huisarts gaat, hopelijk kan hij je helpen deze dip door te komen en te boven te komen.
En bedenk: goed voor jezelf zorgen is óók wat je kinderen nodig hebben. Dat is ze niet tekort doen, dat is er voor zorgen dat je er straks weer vol voor ze kunt zijn.
Sterkte lieve Banba, het komt echt weer goed!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 december 2009 om 13:56
Ach Banba toch, ik was al zo verbaasd dat je alles zo "goed" trok..maar het gaat dus niet goed. Ik ken het gevoel, de ontreddering. En echt, dit komt weer goed. Maar voor nu (en de komende weken, maanden?) is het gewoon erg naar. Ik denk dat je huisarts je zeker medicatie zal voorschrijven, met in het begin nog wat meer rustgevende medicatie, om de dagen (en nachten!) draaglijk te maken. Gaat je zoontje normaalgesproken naar de kinderopvang? Misschien kan dat tijdelijk uitgebreid worden? Het is voor hem ook beter om in een vertrouwde, stabiele omgeving te zijn en het geeft jou wat rust zodat je dan misschien 's avonds er weer even voor hem kan zijn. Sterkte!!
zondag 27 december 2009 om 14:23
zondag 27 december 2009 om 14:25
Lieve allemaal,
Ik heb vanmiddag meteen aktie ondernomen en om hulp gevraagd. Morgen gaat een vriendin mee naar de huisarts terwijl haar vriend op de kindjes past. Dinsdag komt een andere vriend me de dag doorslepen en woensdag gaat mijn oudste naar mijn schoonvader en zijn vrouw, zodat ik alleen de zorg voor de baby heb. Donderdag t/m zondag is mijn man thuis en dan zijn we al een week verder. De drempel om met de billen bloot te moeten was erg hoog, maar nu ik hem heb genomen voel ik me wel opgelucht.
Mijn zoontje gaat niet naar de opvang, dus daat ligt helaas geen mogelijkheid.
Ik heb vanmiddag meteen aktie ondernomen en om hulp gevraagd. Morgen gaat een vriendin mee naar de huisarts terwijl haar vriend op de kindjes past. Dinsdag komt een andere vriend me de dag doorslepen en woensdag gaat mijn oudste naar mijn schoonvader en zijn vrouw, zodat ik alleen de zorg voor de baby heb. Donderdag t/m zondag is mijn man thuis en dan zijn we al een week verder. De drempel om met de billen bloot te moeten was erg hoog, maar nu ik hem heb genomen voel ik me wel opgelucht.
Mijn zoontje gaat niet naar de opvang, dus daat ligt helaas geen mogelijkheid.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 14:35
quote:Mirjam762 schreef op 27 december 2009 @ 14:30:
Banba, goed van je dat je actie hebt ondernomen. Let op dat je je niet beter voordoet he..door het stukje opluchting dat je voelt. Sterkte!Ik weet het, de schijn ophouden heb ik al te lang gedaan. Als ik zeg dat ik me opgelucht voel, bedoel ik meer dat de paniek een beetje weg is, die ik had bij de gedachte dat ik het deze week helemaal alleen moest rooien.
Banba, goed van je dat je actie hebt ondernomen. Let op dat je je niet beter voordoet he..door het stukje opluchting dat je voelt. Sterkte!Ik weet het, de schijn ophouden heb ik al te lang gedaan. Als ik zeg dat ik me opgelucht voel, bedoel ik meer dat de paniek een beetje weg is, die ik had bij de gedachte dat ik het deze week helemaal alleen moest rooien.
The time is now
zondag 27 december 2009 om 14:41
zondag 27 december 2009 om 15:03
Jeetje Banba...wat een ellende, wat een verdriet! Ik kan me je andere topic nog zo goed herinneren en als je hier en daar postte dan vroeg ik me al af hoe het met je ging...en nu lees ik dit.
In gedeeltes herken ik je posting...ik heb een tijd last van angst- en paniekaanvallen gehad, al was dat ver voor de tijd dat mijn zoon geboren is...het was een hele andere loop van omstandigheden, maar de angst om je verstand te verliezen, ik weet het allemaal nog zo goed! Maar ik kan me niet indenken hoe zwaar het moet zijn als je twee kleintjes hebt! Zoek inderdaad hulp, praat met een professional (dat heeft mij echt enorm goed geholpen), als het lukt neem wat tijd voor jezelf, stapje voor stapje en dan opeens is er dat moment dat de zon wel weer echt schijnt! En dan heb jij een handvat om weer verder te kunnen...
In gedeeltes herken ik je posting...ik heb een tijd last van angst- en paniekaanvallen gehad, al was dat ver voor de tijd dat mijn zoon geboren is...het was een hele andere loop van omstandigheden, maar de angst om je verstand te verliezen, ik weet het allemaal nog zo goed! Maar ik kan me niet indenken hoe zwaar het moet zijn als je twee kleintjes hebt! Zoek inderdaad hulp, praat met een professional (dat heeft mij echt enorm goed geholpen), als het lukt neem wat tijd voor jezelf, stapje voor stapje en dan opeens is er dat moment dat de zon wel weer echt schijnt! En dan heb jij een handvat om weer verder te kunnen...
zondag 27 december 2009 om 15:10
zondag 27 december 2009 om 15:15
Banba, wat ben jij sterk!
Wat goed dat je hulp hebt ingeschakeld.
Ook heel slim van je om die vriendin mee te nemen naar de huisarts; die kan dan waken dat je je niet te 'goed' voordoet en dat de huisarts de situatie goed inschat. En die kan mee-luisteren naar eventuele adviezen, want dat is soms moeilijk onthouden in zo'n gesprek.
Jij komt hier doorheen.
Jouw kindjes hebben mazzel met zo'n sterke, verantwoordelijke en liefdevolle moeder.
Al voel jij jezelf nu misschien allesbehalve sterk, verantwoordelijk en liefdevol - door je situatie onder ogen te zien en actie te ondernemen bèn je dat juist wel.
Wat goed dat je hulp hebt ingeschakeld.
Ook heel slim van je om die vriendin mee te nemen naar de huisarts; die kan dan waken dat je je niet te 'goed' voordoet en dat de huisarts de situatie goed inschat. En die kan mee-luisteren naar eventuele adviezen, want dat is soms moeilijk onthouden in zo'n gesprek.
Jij komt hier doorheen.
Jouw kindjes hebben mazzel met zo'n sterke, verantwoordelijke en liefdevolle moeder.
Al voel jij jezelf nu misschien allesbehalve sterk, verantwoordelijk en liefdevol - door je situatie onder ogen te zien en actie te ondernemen bèn je dat juist wel.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
