Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
woensdag 24 maart 2010 om 20:48
Hey wat leuk, bedankt voor jullie reacties.
@Sarah, Star en Sandwalker: Nee, dat is voor jullie inderdaad veuls te ver. Heel lief dat jullie het zouden willen.
@Amandroe: Ja, ik verhuis binnen dezelfde plaats, maar nu dus naar het centrum. Als ik het me goed herinner wonen we straks dus wel héél dicht bij elkaar. (Verhuis naar het 'hofje' vlakbij de dierenwinkel als je begrijpt wat ik bedoel )
Volgens mij zijn we dan zo'n beetje buren! Super dat je me wilt helpen.
@Kabouter: Wat fijn dat je wilt helpen. En neem vooral je kinders mee. Mijn oudste zal dat geweldig vinden, want die speelt hier niet zo vaak met andere kinderen.
@Amandroe én Kabouter: Ik heb nu nog geen heel concreet beeld van hoe wat en wanneer. Morgen hebben we een gesprek met de woningbouwstichting en dan weet ik ongeveer wanneer we over gaan. Als jullie me zouden willen mailen op banbaviva[at]yahoo.com, dan heb ik jullie adres.
@Sarah, Star en Sandwalker: Nee, dat is voor jullie inderdaad veuls te ver. Heel lief dat jullie het zouden willen.
@Amandroe: Ja, ik verhuis binnen dezelfde plaats, maar nu dus naar het centrum. Als ik het me goed herinner wonen we straks dus wel héél dicht bij elkaar. (Verhuis naar het 'hofje' vlakbij de dierenwinkel als je begrijpt wat ik bedoel )
Volgens mij zijn we dan zo'n beetje buren! Super dat je me wilt helpen.
@Kabouter: Wat fijn dat je wilt helpen. En neem vooral je kinders mee. Mijn oudste zal dat geweldig vinden, want die speelt hier niet zo vaak met andere kinderen.
@Amandroe én Kabouter: Ik heb nu nog geen heel concreet beeld van hoe wat en wanneer. Morgen hebben we een gesprek met de woningbouwstichting en dan weet ik ongeveer wanneer we over gaan. Als jullie me zouden willen mailen op banbaviva[at]yahoo.com, dan heb ik jullie adres.
The time is now
woensdag 24 maart 2010 om 20:50
quote:huppel schreef op 24 maart 2010 @ 20:42:
Wauw Banba, wat goed dat jullie gaan verhuizen. Gaaf ook dat zo veel mensen hun al hulp aanbieden. Ik kan je niet ff helpen maar wens je alle plezier, hulp maar vooral geluk
Huppel, ik ben al superblij me de hulp die ik van je heb gehad. En bovendien heb ik door jou al een doos extra voor boeken
Wauw Banba, wat goed dat jullie gaan verhuizen. Gaaf ook dat zo veel mensen hun al hulp aanbieden. Ik kan je niet ff helpen maar wens je alle plezier, hulp maar vooral geluk
Huppel, ik ben al superblij me de hulp die ik van je heb gehad. En bovendien heb ik door jou al een doos extra voor boeken
The time is now
donderdag 25 maart 2010 om 09:51
quote:Banba schreef op 24 maart 2010 @ 20:48:
Hey wat leuk, bedankt voor jullie reacties.
@Sarah, Star en Sandwalker: Nee, dat is voor jullie inderdaad veuls te ver. Heel lief dat jullie het zouden willen.
@Amandroe: Ja, ik verhuis binnen dezelfde plaats, maar nu dus naar het centrum. Als ik het me goed herinner wonen we straks dus wel héél dicht bij elkaar. (Verhuis naar het 'hofje' vlakbij de dierenwinkel als je begrijpt wat ik bedoel )
Volgens mij zijn we dan zo'n beetje buren! Super dat je me wilt helpen.
@Kabouter: Wat fijn dat je wilt helpen. En neem vooral je kinders mee. Mijn oudste zal dat geweldig vinden, want die speelt hier niet zo vaak met andere kinderen.
@Amandroe én Kabouter: Ik heb nu nog geen heel concreet beeld van hoe wat en wanneer. Morgen hebben we een gesprek met de woningbouwstichting en dan weet ik ongeveer wanneer we over gaan. Als jullie me zouden willen mailen op banbaviva[at]yahoo.com, dan heb ik jullie adres.
Haha! Dan zijn we idd bijna buren! Grappig hoor!
Je hebt een mailtje van me!
Hey wat leuk, bedankt voor jullie reacties.
@Sarah, Star en Sandwalker: Nee, dat is voor jullie inderdaad veuls te ver. Heel lief dat jullie het zouden willen.
@Amandroe: Ja, ik verhuis binnen dezelfde plaats, maar nu dus naar het centrum. Als ik het me goed herinner wonen we straks dus wel héél dicht bij elkaar. (Verhuis naar het 'hofje' vlakbij de dierenwinkel als je begrijpt wat ik bedoel )
Volgens mij zijn we dan zo'n beetje buren! Super dat je me wilt helpen.
@Kabouter: Wat fijn dat je wilt helpen. En neem vooral je kinders mee. Mijn oudste zal dat geweldig vinden, want die speelt hier niet zo vaak met andere kinderen.
@Amandroe én Kabouter: Ik heb nu nog geen heel concreet beeld van hoe wat en wanneer. Morgen hebben we een gesprek met de woningbouwstichting en dan weet ik ongeveer wanneer we over gaan. Als jullie me zouden willen mailen op banbaviva[at]yahoo.com, dan heb ik jullie adres.
Haha! Dan zijn we idd bijna buren! Grappig hoor!
Je hebt een mailtje van me!
Na regen komt regent, kijk maar in de woordenboek
maandag 29 maart 2010 om 22:13
Is goed hoor . Ik ben maandags en woensdags vrij en in het weekend valt ook het één en ander wel te plannen. Plan maar een eind weg, ik hoor het wel. hou van troep opruimen. Vooral andermans troep. En voor de rest ben ik ook in te zetten
(Had je m'n hyvesbericht nog gekregen? Wil ook wel tussendoor een schaal met eten of een pan soep ofzo komen brengen .)
(Had je m'n hyvesbericht nog gekregen? Wil ook wel tussendoor een schaal met eten of een pan soep ofzo komen brengen .)
vrijdag 9 april 2010 om 08:17
Zo, Banba, wat bij jij al weer een eind geklommen, zeg!
En wat een nare tijd heb je achter de rug.
Wat fijn om te zien dat het wat beter gaat.
En een nieuw huis! Wat leuk!
Wij zijn ook een nieuw huis aan het kopen, dus ik zit in het schuitje naast je. Maar wat moet er dan veel gebeuren he? Ik hoop dat je die extra 'stress' erbij een beetje kan hebben. Goed dat je er hulp bij vraagt!
Ik woon totaal niet in de buurt, helaas.
Veel sterkte en geluk!
En wat een nare tijd heb je achter de rug.
Wat fijn om te zien dat het wat beter gaat.
En een nieuw huis! Wat leuk!
Wij zijn ook een nieuw huis aan het kopen, dus ik zit in het schuitje naast je. Maar wat moet er dan veel gebeuren he? Ik hoop dat je die extra 'stress' erbij een beetje kan hebben. Goed dat je er hulp bij vraagt!
Ik woon totaal niet in de buurt, helaas.
Veel sterkte en geluk!
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 9 april 2010 om 14:37
Ai Banba, ik lees nu dit topic pas voor het eerst. Ik heb hier echt met tranen in m'n ogen gezeten. Tjee meid, wat heb je het zwaar gehad de afgelopen maanden en wat fijn dat het nu zo goed gaat weer. ( deels herken ik er ook wel wat van, maar niet in deze mate )
Hoe gaat het met je verhuizing? ( geen wonder dat je zoveel kleertjes overhad ) Wat goed dat je nu iig naar de bewoonde wereld gaat, voor de kinderen ook fijn!
Meisje, ik wil je nog een dikke knuffel geven en heel veel sterkte en succes met verhuizen!
Hoe gaat het met je verhuizing? ( geen wonder dat je zoveel kleertjes overhad ) Wat goed dat je nu iig naar de bewoonde wereld gaat, voor de kinderen ook fijn!
Meisje, ik wil je nog een dikke knuffel geven en heel veel sterkte en succes met verhuizen!
