Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
maandag 22 februari 2010 om 12:02
heel erg veel sterkte! Ik hoop dat de thuiszorg snel geregeld kan worden. Belachelijk dat ze zo vasthouden aan de 6 tot 8 weken....
Ook sterkt voor de man van banba. Ik weet dat de partners er vaak een beetje bij inschiet als het met de vrouw niet zo goed gaat.
Ik hoop dat de man van banba het ook volhoud, daarom ook sterkte voor jou. Je levert ook een topprestatie om elke dat naar het ziekenhuis te gaan naast je werk!
Ook sterkt voor de man van banba. Ik weet dat de partners er vaak een beetje bij inschiet als het met de vrouw niet zo goed gaat.
Ik hoop dat de man van banba het ook volhoud, daarom ook sterkte voor jou. Je levert ook een topprestatie om elke dat naar het ziekenhuis te gaan naast je werk!
maandag 22 februari 2010 om 21:49
quote:_69_ schreef op 18 februari 2010 @ 16:32:
[...]
Wat lief van je! Woon je in de buurt van Banba dan?
Ik doe t anders ook hoor!!
Banba en ik hebben nooit uitgesproken waar we wonen, maar heb sterk het vermoeden dat we bij elkaar in de buurt wonen ja
(Ik ga echt geen eten naar de andere kant van Nederland brengen hoor, zélfs niet voor een forummer )
Banba, fijn weekend gehad? Al iets meer bekend over hulp?
[...]
Wat lief van je! Woon je in de buurt van Banba dan?
Ik doe t anders ook hoor!!
Banba en ik hebben nooit uitgesproken waar we wonen, maar heb sterk het vermoeden dat we bij elkaar in de buurt wonen ja
(Ik ga echt geen eten naar de andere kant van Nederland brengen hoor, zélfs niet voor een forummer )
Banba, fijn weekend gehad? Al iets meer bekend over hulp?
dinsdag 23 februari 2010 om 15:48
Banba, ik schrik me dood! Ik miste je wel op sommige topics zoals die van de celeb's baby's, maar had geen idee dat dit er achter zit. Ik dacht dat je gewoon weinig tijd had/geen zin of wat dan ook. Ik zie nu toevallig dit topic staan. Meid, heb ontzettend veel met je te doen. Lig je in het dichtsbijzijnde ZH? Wil niet de plaatnaam opschrijven uit herkenbaarheid. Als je behoefte hebt aan iets, laat dan maar even weten, ik kan er zo voor je zijn. Ik wens je heel veel sterkte en ik denk aan je. Ik blijf dit topic volgen.
Banbaman, ook jij heel veel sterkte. Het is ook voor jou niet niks.
Banbaman, ook jij heel veel sterkte. Het is ook voor jou niet niks.
dinsdag 23 februari 2010 om 20:26
Hallo lieve vivavrouwen,
Ik ben thuis! En wel voor goed. Afgelopen vrijdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. De 'crisis' is nu officieel bezworen .
Het is een nogal heftige overgang om vanuit de rustige en regelmatige sfeer van de kliniek over te gaan naar de drukte thuis, maar ik ben heel blij hier te zijn.
Ik zal voorlopig nog drie ochtenden naar de dagopvang gaan voor therapie. Daarnaast komt er wekelijks iemand van de PIT (psychiatrische intensieve thuiszorg) langs en zal er op korte termijn ook iemand komen om me te helpen meer structuur en overzicht te brengen, zowel in mijn 'huishouding' als in de opvoeding van de kinderen.
Daarnaast zijn wij gelukkig gezegend met een groot netwerk van mensen om ons heen die ons op allerlei manieren helpen. Het is hartverwarmend om te mogen meemaken hoeveel mensen ons hulp hebben gegeven en aangeboden.
Zelfs hier hebben verschillende mensen dat gedaan. Hoewel ik hier geen gebruik van heb gemaakt, heeft het me wel ontzettend geroerd en gesterkt om te weten dat er zo met me meegeleefd en gevoeld werd.
Inmiddels doet de antidepressiva zijn werk en ik kan echt merken dat dit veel verschil maakt. Ik pieker minder en hoewel ik nog wel eens wat terugzak in de put, is deze minder diep en ben ik er sneller weer uit. Aangezien dit niet mijn eerste depressie is en er ook de nodige psychische aandoeningen in mijn familie voorkomen, heeft de psychiater aangegeven dat ik hier voor langere tijd (en misschien zelfs voor altijd) aan vastzit.
Door middel van therapie en de psycholoog (die ik ook nog toegewezen krijg) is het nu zaak om ervoor te zorgen dat ik bepaalde dingen in de toekomst anders ga aanpakken en benaderen, zodat ik niet bij een volgende heftige gebeurtenis zo diep kan gaan.
Er is in korte tijd ontzettend veel met me gebeurd. Ik heb de eerste 5 dagen zelfs op de gesloten afdeling doorgebracht. Bij opname had ik een lichaamstempratuur van 35.3 graden. Je kunt dus wel stellen dat ik zowel lichamelijk als geestelijk totaal overhoop lag.
Hoewel het allemaal heel ellendig is (geweest), heeft het me ook iets gebracht. Er word mij nu zowel vanuit 'de instanties' als vanuit mijn privé-omgeving een helpende hand aangerijkt. Ik heb nu de kans om een grote opruiming te houden, waarbij ik van alles los mag laten waar ik al heel lang mee rondzeul. Ik heb nu de bodem van de put gezien en daardoor kan ik eigenlijk alleen nog maar vooruit.
Door deze opname heeft het geen zin meer om de schijn op te houden tegenover 'de buitenwereld'. Iedereen weet nu hoe het er met me voorstaat en hoewel me dat de eerste tijd vooral beangstigde, ben ik er nu juist blij mee. Ik ben de schaamte voorbij. Ik hoef niet langer te doen alsof het goed met me gaat en ik alles op de rit heb. Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!
Ik ben thuis! En wel voor goed. Afgelopen vrijdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. De 'crisis' is nu officieel bezworen .
Het is een nogal heftige overgang om vanuit de rustige en regelmatige sfeer van de kliniek over te gaan naar de drukte thuis, maar ik ben heel blij hier te zijn.
Ik zal voorlopig nog drie ochtenden naar de dagopvang gaan voor therapie. Daarnaast komt er wekelijks iemand van de PIT (psychiatrische intensieve thuiszorg) langs en zal er op korte termijn ook iemand komen om me te helpen meer structuur en overzicht te brengen, zowel in mijn 'huishouding' als in de opvoeding van de kinderen.
Daarnaast zijn wij gelukkig gezegend met een groot netwerk van mensen om ons heen die ons op allerlei manieren helpen. Het is hartverwarmend om te mogen meemaken hoeveel mensen ons hulp hebben gegeven en aangeboden.
Zelfs hier hebben verschillende mensen dat gedaan. Hoewel ik hier geen gebruik van heb gemaakt, heeft het me wel ontzettend geroerd en gesterkt om te weten dat er zo met me meegeleefd en gevoeld werd.
Inmiddels doet de antidepressiva zijn werk en ik kan echt merken dat dit veel verschil maakt. Ik pieker minder en hoewel ik nog wel eens wat terugzak in de put, is deze minder diep en ben ik er sneller weer uit. Aangezien dit niet mijn eerste depressie is en er ook de nodige psychische aandoeningen in mijn familie voorkomen, heeft de psychiater aangegeven dat ik hier voor langere tijd (en misschien zelfs voor altijd) aan vastzit.
Door middel van therapie en de psycholoog (die ik ook nog toegewezen krijg) is het nu zaak om ervoor te zorgen dat ik bepaalde dingen in de toekomst anders ga aanpakken en benaderen, zodat ik niet bij een volgende heftige gebeurtenis zo diep kan gaan.
Er is in korte tijd ontzettend veel met me gebeurd. Ik heb de eerste 5 dagen zelfs op de gesloten afdeling doorgebracht. Bij opname had ik een lichaamstempratuur van 35.3 graden. Je kunt dus wel stellen dat ik zowel lichamelijk als geestelijk totaal overhoop lag.
Hoewel het allemaal heel ellendig is (geweest), heeft het me ook iets gebracht. Er word mij nu zowel vanuit 'de instanties' als vanuit mijn privé-omgeving een helpende hand aangerijkt. Ik heb nu de kans om een grote opruiming te houden, waarbij ik van alles los mag laten waar ik al heel lang mee rondzeul. Ik heb nu de bodem van de put gezien en daardoor kan ik eigenlijk alleen nog maar vooruit.
Door deze opname heeft het geen zin meer om de schijn op te houden tegenover 'de buitenwereld'. Iedereen weet nu hoe het er met me voorstaat en hoewel me dat de eerste tijd vooral beangstigde, ben ik er nu juist blij mee. Ik ben de schaamte voorbij. Ik hoef niet langer te doen alsof het goed met me gaat en ik alles op de rit heb. Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!
The time is now
dinsdag 23 februari 2010 om 21:08
Banba, wat een prachtige post! You go girl!
Fijn dat je weer thuis bent, fijn dat je zoveel hulp en liefde (want dat is het) uit je omgeving krijgt. Dat heb je verdiend in het verleden door de fijne persoon die je bent, en dat merk je als het nodig is!
Wat ontzettend fijn ook dat je het positief ziet. Dat betekent dat je echt heel krachtig bent. Krachtiger dan ooit!
Liefs!
Fijn dat je weer thuis bent, fijn dat je zoveel hulp en liefde (want dat is het) uit je omgeving krijgt. Dat heb je verdiend in het verleden door de fijne persoon die je bent, en dat merk je als het nodig is!
Wat ontzettend fijn ook dat je het positief ziet. Dat betekent dat je echt heel krachtig bent. Krachtiger dan ooit!
Liefs!
dinsdag 23 februari 2010 om 21:13
Banba, je klinkt enorm krachtig! Wow. Ik hoop echt dat het helemaal zo gaat zoals jij wilt dat het gaat en dat de lijn zo door gaat! Fijn gevoel om te vernemen dat er zoveel mensen aan je denken he? Ik ken het van toen ik doodziek in het zh lag. Doet je enorm goed. En inderdaad, misschien is het wel goed dat iedereen er van af weet. Je hoeft je ook niet te schamen, nergens voor nodig. Dikke knuffel! Zet 'm op meid!
dinsdag 23 februari 2010 om 21:34
Banba, wat een mooie post! Wat fijn dat je naaste de diepe put in een warm bad aan belangstelling bent gevallen en er een groot sociaal netwerk blijkt te zijn. Fijn he, dat er zoveel mensen zijn die om jullie geven, van jullie houden en jullie niet laten vallen als het even wat minder gaat?
Sterkte nog de aankomende periode .
ben je onder begeleiding in het ziekenhuis in D?
(Zo direct blijk je alsnog aan de andere kant van Nederland te wonen )
Sterkte nog de aankomende periode .
ben je onder begeleiding in het ziekenhuis in D?
(Zo direct blijk je alsnog aan de andere kant van Nederland te wonen )
woensdag 24 februari 2010 om 10:24
quote:Banba schreef op 23 februari 2010 @ 20:26:
Hallo lieve vivavrouwen,
Ik ben thuis! En wel voor goed. Afgelopen vrijdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. De 'crisis' is nu officieel bezworen . (Ik zie weer Banba-humor! )quote:
Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!
*kippenvel!*
Zet hem op lieve Banba!
Hallo lieve vivavrouwen,
Ik ben thuis! En wel voor goed. Afgelopen vrijdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. De 'crisis' is nu officieel bezworen . (Ik zie weer Banba-humor! )quote:
Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!
*kippenvel!*
Zet hem op lieve Banba!
