Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 14 februari 2010 om 21:01
woensdag 17 februari 2010 om 19:26
Banba wat fijn dat het wat beter gaat! Dit is het begin en het wordt vast alleen maar beter en beter!
Banbaman je bent vast niet de enige man die er zo over denkt maar heel fijn dat je even een update kwam geven. Ook sterkte voor jou.
Ik hoop dat de zon voor jullie snel nog stralender gaat schijnen.
Banbaman je bent vast niet de enige man die er zo over denkt maar heel fijn dat je even een update kwam geven. Ook sterkte voor jou.
Ik hoop dat de zon voor jullie snel nog stralender gaat schijnen.
woensdag 17 februari 2010 om 20:27
He lieve Banba,
Ik kom niet meer zoveel op het forum, maar ik denk wel regelmatig aan je. Wat naar, dat je waarschijnlijk wel; naar huis gaat maar dat er nog niets geregeld is, waardoor het voor jou eigenlijk nog geen optie is.
Meissie (en Banbaman), nogmaals: als ik iets kan doen (één keer per week koken, op kids passen, wassen, weet ik het): laten weten he! IK doe het zeer graag!
Ik kom niet meer zoveel op het forum, maar ik denk wel regelmatig aan je. Wat naar, dat je waarschijnlijk wel; naar huis gaat maar dat er nog niets geregeld is, waardoor het voor jou eigenlijk nog geen optie is.
Meissie (en Banbaman), nogmaals: als ik iets kan doen (één keer per week koken, op kids passen, wassen, weet ik het): laten weten he! IK doe het zeer graag!
donderdag 18 februari 2010 om 16:32
quote:roque schreef op 17 februari 2010 @ 20:27:
He lieve Banba,
Ik kom niet meer zoveel op het forum, maar ik denk wel regelmatig aan je. Wat naar, dat je waarschijnlijk wel; naar huis gaat maar dat er nog niets geregeld is, waardoor het voor jou eigenlijk nog geen optie is.
Meissie (en Banbaman), nogmaals: als ik iets kan doen (één keer per week koken, op kids passen, wassen, weet ik het): laten weten he! IK doe het zeer graag!
Wat lief van je! Woon je in de buurt van Banba dan?
Ik doe t anders ook hoor!!
He lieve Banba,
Ik kom niet meer zoveel op het forum, maar ik denk wel regelmatig aan je. Wat naar, dat je waarschijnlijk wel; naar huis gaat maar dat er nog niets geregeld is, waardoor het voor jou eigenlijk nog geen optie is.
Meissie (en Banbaman), nogmaals: als ik iets kan doen (één keer per week koken, op kids passen, wassen, weet ik het): laten weten he! IK doe het zeer graag!
Wat lief van je! Woon je in de buurt van Banba dan?
Ik doe t anders ook hoor!!
zaterdag 20 februari 2010 om 13:03
Banba, ik had je hele verhaal gemist nu ik zelf een kleintje thuis heb en niet niet meer zoveel forum. Ik wil je toch heel graag een hart onder de riem steken, en je nog bedanken voor je input op mijn topic toen ik er een tijd geleden even doorheen zat. Ik heb veel aan jouw reacties gehad.
Hele dikke , hopelijk gaat het snel beter met je!
Hele dikke , hopelijk gaat het snel beter met je!
