Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
vrijdag 5 februari 2010 om 14:36
Lieve Banba, Fijn weekend toegewenst. En maak je inderdaad geen zorgen als het nog niet gaat. Het is nog zo pril allemaal (al zal je het gevoel hebben dat de ellende al eeuwig duurt) en in deze fase kun je verwachten dat er nog flinke ups en downs zijn.
Probeer het een beetje te verdragen!
Veel liefs!
Probeer het een beetje te verdragen!
Veel liefs!
vrijdag 5 februari 2010 om 17:18
Lieve Banba,
Wat kan je eigen hoofd je in de war maken he meis. Dan kun je nog zo sterk en rationeel zijn, maar jezelf proberen 'wijs te maken' dat het wél goed met je gaat (want dat gaat het volgens mij wel, of in ieder geval de goede kant op) is heel, heel erg lastig wanneer je het in je paniek niet zo voelt. Ik denk daarom ook dat het goed is dat je de borstvoeding hebt afgebouwd. Al die hormonen werken niet mee om weer je eigen evenwichtige jij te worden.
Denk maar zo: goed zorgen voor jouzelf is indirect óók een manier om voor je kinderen te zorgen. Het daadwerkelijke zorgen komt dan vanzelf weer.
Ik wens je alle goeds en een mooi weekend, samen met je super-Banbaman.
Liefs, Woei
Wat kan je eigen hoofd je in de war maken he meis. Dan kun je nog zo sterk en rationeel zijn, maar jezelf proberen 'wijs te maken' dat het wél goed met je gaat (want dat gaat het volgens mij wel, of in ieder geval de goede kant op) is heel, heel erg lastig wanneer je het in je paniek niet zo voelt. Ik denk daarom ook dat het goed is dat je de borstvoeding hebt afgebouwd. Al die hormonen werken niet mee om weer je eigen evenwichtige jij te worden.
Denk maar zo: goed zorgen voor jouzelf is indirect óók een manier om voor je kinderen te zorgen. Het daadwerkelijke zorgen komt dan vanzelf weer.
Ik wens je alle goeds en een mooi weekend, samen met je super-Banbaman.
Liefs, Woei
zaterdag 6 februari 2010 om 22:02
Ook ik moet regelmatig aan je denken sinds ik voor het eerst je topic heb gelezen. Wat heb je het ontzettend voo je kiezen gekregen, maar wat ben ik blij om te horen dat je de eerste kleine stapjes vooruit hebt gezet. Ook al voelt het misschien niet zo, het zijn in ieder geval stapjes in de goede richting. Hopelijk gaat het dit weekend weer een stapje beter dan vorige week.
zaterdag 6 februari 2010 om 22:03
Heb de laatste blzn niet gelezen, maar uit de post die Banbaman postte toen Banba net opgenomen was, kan ik melden dat ik net hetzelfde heb gehad. Een zware depressie met psychotische denkbeelden. Hopelijk is er ondertussen een andre diagnose gesteld, want mijn god wat is het naar om daar met te leven. Niet alleen als patient maar ook als dichtbijstaande is het enorm zwaar. Het heeft bij mij zijn tijd ge kost om daar uit te klimmen. Maar het komt heus wel.
Veel sterkte bamba en familie.
Veel sterkte bamba en familie.
zondag 7 februari 2010 om 11:50
Hallo allemaal,
Ik ben thuis. Vrijdagmiddag ben ik thuis gekomen en ik blijf nog tot vanavond na het eten. In het ziekenhuis gaat het eigenlijk best goed met me, maar als ik thuis kom en er weer wat druk op komt te staan, merk ik dat ik nog echt een blaadje in de wind ben. Vrijdag heb ik een goede dag thuis gehad en goed geslapen 's nachts. Gisteren zijn we even naar de stad geweest, maar dat was niet zo'n wijs besluit. Het was ontzettend druk en na een tijdje voelde ik me enorm opgefokt, angstig en wankel in de knietjes.
Dat gevoel is de rest van de dag een beetje blijven hangen en 's nachts ging het weer een beetje mis. Ik werd heel angstig en lag, zonder directe aanleiding, met een bonkend hard en razende gedachtes in bed.
Zoals afgesproken heb ik toen naar de afdeling gebeld. De verpleegkundige heeft me een beetje moed in gesproken. Ik heb een warme douche en een extra oxazepam genomen en ben daarna gelukkig in slaap gevallen.
Vandaag gaat het zo, zo.
Ik merk dat ik enorm geconfronteerd word met de hoge eisen die ik aan mezelf stel. Als ik naar huis ga, wil ik meteen alles weer kunnen en leuk vinden. Als dat dan niet gebeurd, voel ik me meteen waardeloos en is voor mijn gevoel het hele weekend mislukt. Ik heb moeite om te zien dat er ook heel veel dingen al veel beter gaan.
Het lastige is nu dat er een wachttijd is voor het krijgen van thuisbegeleiding. In principe is de 'crisis bezworen' en zou ik naar huis kunnen. Maar wanneer ik met ontslag zou gaan kom ik meteen in een enorme drukte terecht.
De maatschappelijk werken van het ziekenhuis doet wat hij kan, maar de betreffende instantie wil geen urgentie toekennen en houdt zich vast aan de wachttijd van 6 tot 8 weken. De gezinshulp die we nu krijgen komt onmiddelijk te vervallen wanneer ik definitief thuis kom.
Ik zou de zorg voor mijn twee kindjes nu nog niet alleen aankunnen.
Ik ben thuis. Vrijdagmiddag ben ik thuis gekomen en ik blijf nog tot vanavond na het eten. In het ziekenhuis gaat het eigenlijk best goed met me, maar als ik thuis kom en er weer wat druk op komt te staan, merk ik dat ik nog echt een blaadje in de wind ben. Vrijdag heb ik een goede dag thuis gehad en goed geslapen 's nachts. Gisteren zijn we even naar de stad geweest, maar dat was niet zo'n wijs besluit. Het was ontzettend druk en na een tijdje voelde ik me enorm opgefokt, angstig en wankel in de knietjes.
Dat gevoel is de rest van de dag een beetje blijven hangen en 's nachts ging het weer een beetje mis. Ik werd heel angstig en lag, zonder directe aanleiding, met een bonkend hard en razende gedachtes in bed.
Zoals afgesproken heb ik toen naar de afdeling gebeld. De verpleegkundige heeft me een beetje moed in gesproken. Ik heb een warme douche en een extra oxazepam genomen en ben daarna gelukkig in slaap gevallen.
Vandaag gaat het zo, zo.
Ik merk dat ik enorm geconfronteerd word met de hoge eisen die ik aan mezelf stel. Als ik naar huis ga, wil ik meteen alles weer kunnen en leuk vinden. Als dat dan niet gebeurd, voel ik me meteen waardeloos en is voor mijn gevoel het hele weekend mislukt. Ik heb moeite om te zien dat er ook heel veel dingen al veel beter gaan.
Het lastige is nu dat er een wachttijd is voor het krijgen van thuisbegeleiding. In principe is de 'crisis bezworen' en zou ik naar huis kunnen. Maar wanneer ik met ontslag zou gaan kom ik meteen in een enorme drukte terecht.
De maatschappelijk werken van het ziekenhuis doet wat hij kan, maar de betreffende instantie wil geen urgentie toekennen en houdt zich vast aan de wachttijd van 6 tot 8 weken. De gezinshulp die we nu krijgen komt onmiddelijk te vervallen wanneer ik definitief thuis kom.
Ik zou de zorg voor mijn twee kindjes nu nog niet alleen aankunnen.
The time is now
zondag 7 februari 2010 om 11:54
zondag 7 februari 2010 om 11:58
Pff, vooral dat laatste is erg heftig. Is het wel mogelijk om nog even in het ziekenhuis te blijven? Iets langer dan gebruikelijk, zodat je het makkelijker aan kan thuis?
Ben je er wel van bewust hoe goed de kleine stapjes zijn die je nu neemt. Want het gaat al zóveel beter dan vorige week! Je moet echt niet te snel willen. Maar ben er trots op dat je dit hele weekend thuis bent gebleven en dat je dingen bent gaan doen. Serieus, ik vind het bewonderenswaardig. Je hebt veel doorstaan en je bent nog niet waar je wil zijn, maar je bent al zo onwijs veel verder dan je was!
Ben je er wel van bewust hoe goed de kleine stapjes zijn die je nu neemt. Want het gaat al zóveel beter dan vorige week! Je moet echt niet te snel willen. Maar ben er trots op dat je dit hele weekend thuis bent gebleven en dat je dingen bent gaan doen. Serieus, ik vind het bewonderenswaardig. Je hebt veel doorstaan en je bent nog niet waar je wil zijn, maar je bent al zo onwijs veel verder dan je was!
zondag 7 februari 2010 om 13:34
O Qwertu, wat heb je weer een mooi en rake post geschreven.
Ik stond net onder de douche te bedenken dat ik het erg waardeer Banba (en andere posters natuurlijk, maar even hulde aan de TO), dat je je zo open en kwetsbaar opstelt. Ik leer er erg van, dat wilde ik toch even zeggen.
En onder de douche bedacht ik me ook dat het niet gek is dat je de stad gisteren niet trok. Hell, op een goede dag word ik nog weleens gillend gek als ik op zaterdag even de stad inga! Wees dus lief voor jezelf. Gewoon lief, want je bent hartstikke goed op weg, echt.
Kun je nagaan hè? Dat ik onder de douche aan het forum aan het denken was.
Ik stond net onder de douche te bedenken dat ik het erg waardeer Banba (en andere posters natuurlijk, maar even hulde aan de TO), dat je je zo open en kwetsbaar opstelt. Ik leer er erg van, dat wilde ik toch even zeggen.
En onder de douche bedacht ik me ook dat het niet gek is dat je de stad gisteren niet trok. Hell, op een goede dag word ik nog weleens gillend gek als ik op zaterdag even de stad inga! Wees dus lief voor jezelf. Gewoon lief, want je bent hartstikke goed op weg, echt.
Kun je nagaan hè? Dat ik onder de douche aan het forum aan het denken was.
zondag 7 februari 2010 om 15:33
Banda: wat fijn dat je thuis bent geweest en dat er ook goede momenten waren. Het druk opleggen bij jezelf herken ik zo! Het is heel lastig om daar van af te stappen en het erkennen dat je bepaalde dingen (nu) niet kunt.
Ik hoop van de ene kant dat je snel naar huis mag, maar alleen als het ook goed geregeld is en niet als er dan een berg op je af komt. Heel veel sterkte en weet dat je niet de enige bent. Ik heb me zo schuldig gevoeld omdat ik voor mijn gevoel er niet genoeg was voor Youkje.... Achteraf niet nodig, maar dat gevoel is zo sterkt.
Veel sterkte, en voel je vooral niet verplicht op iedereen te reageren! Het is al heel fijn dat je af en toe wat laat horen.
Ik hoop van de ene kant dat je snel naar huis mag, maar alleen als het ook goed geregeld is en niet als er dan een berg op je af komt. Heel veel sterkte en weet dat je niet de enige bent. Ik heb me zo schuldig gevoeld omdat ik voor mijn gevoel er niet genoeg was voor Youkje.... Achteraf niet nodig, maar dat gevoel is zo sterkt.
Veel sterkte, en voel je vooral niet verplicht op iedereen te reageren! Het is al heel fijn dat je af en toe wat laat horen.
Het is zoals het is
