Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
maandag 1 februari 2010 om 11:16
Lieve Banba,
Ik heb weliswaar geen kids maar wel ervaring met depressie. En niet in het ziekenhuis geweest maar wel een aantal weken bij mijn vader geweest omdat ik het thuis niet redde.
Zoooo herkenbaar dat je eigen slaapkamer waar je zoveel wakker hebt gelegen en je zo rot voelde beangstigend is. En zoooo herkenbaar dat de prikkels al heel snel te veel zijn en dat je dan terug wil naar de rustige omgeving.
Een depressie (en zeker een postnatale) is gewoon echt echt echt een ziekte. Gewoonweg ook een lichamelijke ziekte met lichamelijke verschijnselen waardoor je helemaal geveld bent. Het genezingsproces duurt lang maar de kans op volledig (VOLLEDIG!!!!) is heel erg groot. En volledig herstel betekent: lekker in je vel zitten, genieten van je kinderen en het heel fijn vinden om moeder te zijn!
Besef alsjeblieft dat bang zijn dat het nooit meer goed komt, bang zijn dat je kinderen een vergissing zijn, bang zijn dat je nooit van ze zult houden en je super schuldig voelen dat dat zo is, nu juist de ziekte depressie is! Het is niet de waarheid. Het is de reden dat je nu even thuis niet bent en het is de reden dat je aan genezing werkt. Zou je deze gedachten en gevoelens niet hebben dan was er namelijk geen post natale depressie en was je niet ziek. Dus zoals je bij griep de koorts en keelpijn en spierpijn moet aanvaarden en verdragen als symptomen van de ziekte, zul je nu al je vreselijke gedachten en angsten en schuldgevoelens moeten verdragen als symptomen van de ziekte. Als je er weer zo last van hebt probeer dan tegen jezelf te zeggen: 'oeps daar is de depressie weer aan het woord..... ik ben hard aan het werk om beter te worden en dan zal de depressie gaan zwijgen'
En nog een positief puntje: kijk waar je vandaan komt. Ik ken je natuurlijk niet maar krijg de indruk dat je los van je ziekte een leuke, gezellige, sociale vrouw bent met een fijne relatie en leuke kinderen. Je leven is geen puinhoop en jij bent een sterke en rationale vrouw. Alle ingredienten zijn aanwezig om terug te keren in een fijn leven als de depressie is vervaagd. Dat leven is er nog, je hebt je man en je kinderen en je eigen kracht en positieve instelling. Die zijn niet weg, alleen worden ze tijdelijk overschaduwd door de ziekte die je heeft getroffen!
Beterschap!!!!
Ik heb weliswaar geen kids maar wel ervaring met depressie. En niet in het ziekenhuis geweest maar wel een aantal weken bij mijn vader geweest omdat ik het thuis niet redde.
Zoooo herkenbaar dat je eigen slaapkamer waar je zoveel wakker hebt gelegen en je zo rot voelde beangstigend is. En zoooo herkenbaar dat de prikkels al heel snel te veel zijn en dat je dan terug wil naar de rustige omgeving.
Een depressie (en zeker een postnatale) is gewoon echt echt echt een ziekte. Gewoonweg ook een lichamelijke ziekte met lichamelijke verschijnselen waardoor je helemaal geveld bent. Het genezingsproces duurt lang maar de kans op volledig (VOLLEDIG!!!!) is heel erg groot. En volledig herstel betekent: lekker in je vel zitten, genieten van je kinderen en het heel fijn vinden om moeder te zijn!
Besef alsjeblieft dat bang zijn dat het nooit meer goed komt, bang zijn dat je kinderen een vergissing zijn, bang zijn dat je nooit van ze zult houden en je super schuldig voelen dat dat zo is, nu juist de ziekte depressie is! Het is niet de waarheid. Het is de reden dat je nu even thuis niet bent en het is de reden dat je aan genezing werkt. Zou je deze gedachten en gevoelens niet hebben dan was er namelijk geen post natale depressie en was je niet ziek. Dus zoals je bij griep de koorts en keelpijn en spierpijn moet aanvaarden en verdragen als symptomen van de ziekte, zul je nu al je vreselijke gedachten en angsten en schuldgevoelens moeten verdragen als symptomen van de ziekte. Als je er weer zo last van hebt probeer dan tegen jezelf te zeggen: 'oeps daar is de depressie weer aan het woord..... ik ben hard aan het werk om beter te worden en dan zal de depressie gaan zwijgen'
En nog een positief puntje: kijk waar je vandaan komt. Ik ken je natuurlijk niet maar krijg de indruk dat je los van je ziekte een leuke, gezellige, sociale vrouw bent met een fijne relatie en leuke kinderen. Je leven is geen puinhoop en jij bent een sterke en rationale vrouw. Alle ingredienten zijn aanwezig om terug te keren in een fijn leven als de depressie is vervaagd. Dat leven is er nog, je hebt je man en je kinderen en je eigen kracht en positieve instelling. Die zijn niet weg, alleen worden ze tijdelijk overschaduwd door de ziekte die je heeft getroffen!
Beterschap!!!!
maandag 1 februari 2010 om 12:00
Banba,
Wat lijkt het me moeilijk om te realiseren dat je weekendverlof nog even iets teveel van het goede was, maar wel al super dat je overdag al zonder oxazepam bent! En een uitje naar Ballorig is ook niet niks qua prikkels; en dat heb je toch maar mooi gedaan!
Q: mooie eerlijke post. Ook een voor jou, wat lijkt het me confronterend om nu iedere keer bij de metro terug te denken aan hoe je toen door je depressie kon denken.
Wat lijkt het me moeilijk om te realiseren dat je weekendverlof nog even iets teveel van het goede was, maar wel al super dat je overdag al zonder oxazepam bent! En een uitje naar Ballorig is ook niet niks qua prikkels; en dat heb je toch maar mooi gedaan!
Q: mooie eerlijke post. Ook een voor jou, wat lijkt het me confronterend om nu iedere keer bij de metro terug te denken aan hoe je toen door je depressie kon denken.
dinsdag 2 februari 2010 om 10:28
Hoi lieve Banba
Ik las zondag al je verhaal, maar ik kon er niet zo goed op reageren. Ik kan je worsteling bijna voelen, zo via het digitale papier....
Je reactie op Q haar post (Dat is de vinger op de zere plek. Mijn grootste angst is dat ik het nooit aan ga kunnen en nooit leuk ga vinden. Dat het krijgen van een tweede kind één grote onomkeerbare vergissing blijkt.....) Och meisje toch.... niet bang voor zijn!
In je eerste post typte je al iets wat je jezelf voor moet houden waardoor je niet hoeft te twijfelen aan jezelf. Je typte; Mijn hart breekt iedere dag als ik mijn kinderen uit sta te zwaaien. Ik wil zó graag voor ze zorgen en bij ze zijn en kan eigenlijk niet accepteren dat dat nu niet gaat. Zelfs nu je zó diep zit, wil je voor je kindjes zorgen, als dat geen ultieme uiting van jouw moederliefde is
Twijfel er niet aan dát je weer beter wordt, maar geef je zelf wel alle tijd die je nodig hebt.
Ik 'ken' je al jaren zijdelings via het forum, jouw oudste is van de zelfde tijd als mijn jongste, en ben je daarna min of meer een beetje gevolgd. (Hm klinkt akelig, maar ik bedoelde; je viel me toen op, omdat ik je een leuk mens vind )
En nouja, ik denk regelmatig aan je. Hoop dat je snel weer een beetje licht in de duisternis kan vinden
Ik las zondag al je verhaal, maar ik kon er niet zo goed op reageren. Ik kan je worsteling bijna voelen, zo via het digitale papier....
Je reactie op Q haar post (Dat is de vinger op de zere plek. Mijn grootste angst is dat ik het nooit aan ga kunnen en nooit leuk ga vinden. Dat het krijgen van een tweede kind één grote onomkeerbare vergissing blijkt.....) Och meisje toch.... niet bang voor zijn!
In je eerste post typte je al iets wat je jezelf voor moet houden waardoor je niet hoeft te twijfelen aan jezelf. Je typte; Mijn hart breekt iedere dag als ik mijn kinderen uit sta te zwaaien. Ik wil zó graag voor ze zorgen en bij ze zijn en kan eigenlijk niet accepteren dat dat nu niet gaat. Zelfs nu je zó diep zit, wil je voor je kindjes zorgen, als dat geen ultieme uiting van jouw moederliefde is
Twijfel er niet aan dát je weer beter wordt, maar geef je zelf wel alle tijd die je nodig hebt.
Ik 'ken' je al jaren zijdelings via het forum, jouw oudste is van de zelfde tijd als mijn jongste, en ben je daarna min of meer een beetje gevolgd. (Hm klinkt akelig, maar ik bedoelde; je viel me toen op, omdat ik je een leuk mens vind )
En nouja, ik denk regelmatig aan je. Hoop dat je snel weer een beetje licht in de duisternis kan vinden
dinsdag 2 februari 2010 om 12:32
Hoi Banba, ik "ken" je ook al een tijdje via het forum en hoorde van een wederzijdse forumvriendin dat het niet zo goed met je gaat. Ik schik er wel van, omdat je altijd op me over kwam als een vrolijke meid. Vind het heel vervelend voor je, ik wil je veel sterkte wensen! Het is misschien moeilijk voor te stellen nu, maar ik weet zeker dat je er weer bovenop komt. Jij kan hier ook niks aan doen, dus voel je vooral niet schuldig, over wat dan ook. Je hebt hier niet voor gekozen, het overkomt je. Ben blij dat je in zulke goede handen bent, beterschap en een dikke knuffel.
dinsdag 2 februari 2010 om 13:39
Lieve Banba,
ook ik ben opgenomen geweest na de geboorte van mijn eerste dochter met dezelfde symptomen als jij. Je verhaal is zo herkenbaar!!!! Ik herken dezelfde gevoelens en ervaringen!!!
Ik kan wel zeggen: het komt uiteindelijk weer goed, maar het zal een gevecht worden.
Ik heb zelf geen zin om mijn verhaal hier uit de doeken te doen, maar mocht je een keertje met een lotgenote willen kletsen wil ik graag met je mailen.
Het kan prettig zijn om met iemand te praten die hetzelfde heeft meegemaakt. Voor mij was dat heel fijn. Het haalde een stuk van schaamte weg, omdat je ervaart dat je niet de enige bent!
Liefs
ook ik ben opgenomen geweest na de geboorte van mijn eerste dochter met dezelfde symptomen als jij. Je verhaal is zo herkenbaar!!!! Ik herken dezelfde gevoelens en ervaringen!!!
Ik kan wel zeggen: het komt uiteindelijk weer goed, maar het zal een gevecht worden.
Ik heb zelf geen zin om mijn verhaal hier uit de doeken te doen, maar mocht je een keertje met een lotgenote willen kletsen wil ik graag met je mailen.
Het kan prettig zijn om met iemand te praten die hetzelfde heeft meegemaakt. Voor mij was dat heel fijn. Het haalde een stuk van schaamte weg, omdat je ervaart dat je niet de enige bent!
Liefs
dinsdag 2 februari 2010 om 16:44
dinsdag 2 februari 2010 om 20:46
woensdag 3 februari 2010 om 21:56
Banba,
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik je laatste post lees.
Wat een nare strijd moet jij nu voeren.
Ik vind het zo verdrietig voor je.
Ik ben zelf depressief geweest, en weet hoe zwart het kan voelen. Ik had toen nog geen kinderen, maar kan me voorstellen dat het hebben van kinderen (waarvan een pasgeboren) het nog veel erger maakt.
Ik wou dat ik iets voor je kon doen.
Ik straal maar even positieve energie het universum in, je weet maar nooit of het aankomt.
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik je laatste post lees.
Wat een nare strijd moet jij nu voeren.
Ik vind het zo verdrietig voor je.
Ik ben zelf depressief geweest, en weet hoe zwart het kan voelen. Ik had toen nog geen kinderen, maar kan me voorstellen dat het hebben van kinderen (waarvan een pasgeboren) het nog veel erger maakt.
Ik wou dat ik iets voor je kon doen.
Ik straal maar even positieve energie het universum in, je weet maar nooit of het aankomt.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
woensdag 3 februari 2010 om 22:06
Lieve Banba, maak je geen zorgen. Je houdt van je kinderen. Maar je kunt er nu gewoon even niet bij. Dat is verdrietig en naar om te beseffen, omdat je je dan afvraagt of het er wel is. Het is er, maar je kunt er pas bij, op het moment dat het een stuk beter met je gaat. Probeer te accepteren voor jezelf dat het nog een tijd duurt. Probeer te accepteren dat deze fase gericht is op jou. Omdat je het nodig hebt. Voor jouw kinderen wordt goed gezorgd. En als mama het weer aankan, voegt ze zich daarbij. En op een dag merk je kleine genietmomentjes. En die momentjes breiden zich steeds wat meer uit.
Niet zo streng zijn voor jezelf. Daar spreekt uit dat je je kinderen het allerbeste gunt. Wat mooi is. Maar daarmee kun je ook jezelf onderuit halen, zoals je gemerkt hebt. Heel veel rek, totdat pats...het elastiekje knapt. Jij moet leren jezelf minder onder die spanning te zetten (minder streng en hard zijn voor jezelf).
Niet zo streng zijn voor jezelf. Daar spreekt uit dat je je kinderen het allerbeste gunt. Wat mooi is. Maar daarmee kun je ook jezelf onderuit halen, zoals je gemerkt hebt. Heel veel rek, totdat pats...het elastiekje knapt. Jij moet leren jezelf minder onder die spanning te zetten (minder streng en hard zijn voor jezelf).
donderdag 4 februari 2010 om 18:26
Ik vind dit echt een heel mooi topic, trouwens.
Natuurlijk had ik het lieve Banba van harte gegund dat ze dit topic nooit had hoeven openen, maar de reacties ontroeren me enorm.
Dat mensen die irl wildvreemden voor elkaar zijn, de moeite nemen om een ander te steunen; dat mensen ook steeds weer terug komen om dat opnieuw te doen. Dat mensen hun eigen verhaal, compleet met zwarte rand, komen vertellen om Banba te laten zien dat ze niet de enige is, en dat het echt weer over gaat.
Zo zorgzaam
Ik vind dat mooi.
Natuurlijk had ik het lieve Banba van harte gegund dat ze dit topic nooit had hoeven openen, maar de reacties ontroeren me enorm.
Dat mensen die irl wildvreemden voor elkaar zijn, de moeite nemen om een ander te steunen; dat mensen ook steeds weer terug komen om dat opnieuw te doen. Dat mensen hun eigen verhaal, compleet met zwarte rand, komen vertellen om Banba te laten zien dat ze niet de enige is, en dat het echt weer over gaat.
Zo zorgzaam
Ik vind dat mooi.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
donderdag 4 februari 2010 om 20:19
Helemaal met je eens Broedkip!
Ik heb er in die tijd wel wat aan gehad om van mensen te horen dat het echt heus beter zal worden, ik geloofde het toen niet maar het gaf me soms wel wat hoop, ik hoop nu dat Banba dat ook krijgt hierdoor! Al is het maar een heel klein beetje, dan is het even allemaal niet meer zo uitzichtloos..
Nog een keer veel sterkte lieve Banba!
Ik heb er in die tijd wel wat aan gehad om van mensen te horen dat het echt heus beter zal worden, ik geloofde het toen niet maar het gaf me soms wel wat hoop, ik hoop nu dat Banba dat ook krijgt hierdoor! Al is het maar een heel klein beetje, dan is het even allemaal niet meer zo uitzichtloos..
Nog een keer veel sterkte lieve Banba!
