Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zaterdag 23 januari 2010 om 20:00
Lieve Banba, wat fijn om even wat van je te lezen...Ik denk nog steeds heel regelmatig aan je...ook al ken ik je niet en jij mij niet. Wat goed dat je weer een beetje positieve hoop krijgt. Ieder sprankje hoop is goed, je kunt je er aan vasthouden en op zoek gaan naar het volgende sprankje. En dat ga je zeker vinden!
zaterdag 23 januari 2010 om 20:44
zaterdag 23 januari 2010 om 21:46
zondag 24 januari 2010 om 22:00
Best Banba en Banbaman,
Wat knap van je dt je hulp krijgt, helaas is een opname even noodzakelijk, maar je krijgt nu vast alle zorg en steun die je op dit moment nodig hebt. Vandaaruit kan het alleen maar beter gaan, op naar een goed herstel, heb er vertrouwen in. Wat fijn dat je met verlof naar huis mocht gaan. Ik hoop dat je er van genoten hebt. In ieder geval fijn dat jullie elkaar als gezin elke dag zien. Het is vast voor jullie allemaal een pittige tijd, hopelijk is dit van korte duur. Zorg goed voor elkaar, sterkte
Wat knap van je dt je hulp krijgt, helaas is een opname even noodzakelijk, maar je krijgt nu vast alle zorg en steun die je op dit moment nodig hebt. Vandaaruit kan het alleen maar beter gaan, op naar een goed herstel, heb er vertrouwen in. Wat fijn dat je met verlof naar huis mocht gaan. Ik hoop dat je er van genoten hebt. In ieder geval fijn dat jullie elkaar als gezin elke dag zien. Het is vast voor jullie allemaal een pittige tijd, hopelijk is dit van korte duur. Zorg goed voor elkaar, sterkte
maandag 25 januari 2010 om 11:20
Je verhaal is zo herkenbaar....slik...
Ik heb ook HELLP gehad, met drie insulten erbij, dus ik weet wel waar je het over hebt. Bij de tweede zwangerschap lag de Hellp weer op de loer, maar godzijdank kwam dit op tijd aan het licht en hebben ze kunnen ingrijpen.
Heb ook alles zo snel mogelijk proberen 'op te pakken' zodra de kleine na 11 weken eindelijk thuis was. Alles geprobeerd zo snel mogelijk zo ver weg mogelijk proberen te stoppen, omdat het 'nu tijd is voor een leuke, fijne tijd'. Dit werkt dus niet. Ja, averechts. Je moet er echt doorheen, je kunt er niet omheen. Dat heb ik ook gemerkt tijdens de tweede zwangerschap; je hebt het nog niet verwerkt, je hebt het weg geduwd, en nu komt opnieuw alles op je bordje!
Toegeven dat je zwaar aan je tax zit, en het alleen niet meer trekt is het beste wat je nu kunt doen! En probeer hulp te krijgen, zowel psychisch (je moet denk ik echt door dit dal heen geholpen worden) als praktisch, voordat straks ineens de bom echt barst, voordat er straks dingen gebeuren waar je spijt van krijgt, want je bericht klinkt echt als een noodkreet.
Ik hoop dat je bij je huisarts goed opgevangen wordt, goede begeleiding krijgt en je af en toe (al is het maar een uurtje) en wat tijd voor jezelf kunt nemen, om je emoties de vrije loop te laten en zo een beetje te kunnen luchten, want geloof me, het moet er echt uit.
Voor mij is het nu drie jaar geleden, en nog steeds zit het bij mij muurvast omdat, zoals jij ook schrijft, je bang bent voor wat er naar boven zal komen en je bang bent dat het nooit meer ophoudt, terwijl je verstandelijk weet dat het er toch uitmoet. Met goede begeleiding durf je het dan misschien wel aan en zul je langzaam aan stukje bij beetje wat meer rust in je hoofd én lijf krijgen.
Heel veel succes! Je komt er wel, maar neem je tijd!
Ik heb ook HELLP gehad, met drie insulten erbij, dus ik weet wel waar je het over hebt. Bij de tweede zwangerschap lag de Hellp weer op de loer, maar godzijdank kwam dit op tijd aan het licht en hebben ze kunnen ingrijpen.
Heb ook alles zo snel mogelijk proberen 'op te pakken' zodra de kleine na 11 weken eindelijk thuis was. Alles geprobeerd zo snel mogelijk zo ver weg mogelijk proberen te stoppen, omdat het 'nu tijd is voor een leuke, fijne tijd'. Dit werkt dus niet. Ja, averechts. Je moet er echt doorheen, je kunt er niet omheen. Dat heb ik ook gemerkt tijdens de tweede zwangerschap; je hebt het nog niet verwerkt, je hebt het weg geduwd, en nu komt opnieuw alles op je bordje!
Toegeven dat je zwaar aan je tax zit, en het alleen niet meer trekt is het beste wat je nu kunt doen! En probeer hulp te krijgen, zowel psychisch (je moet denk ik echt door dit dal heen geholpen worden) als praktisch, voordat straks ineens de bom echt barst, voordat er straks dingen gebeuren waar je spijt van krijgt, want je bericht klinkt echt als een noodkreet.
Ik hoop dat je bij je huisarts goed opgevangen wordt, goede begeleiding krijgt en je af en toe (al is het maar een uurtje) en wat tijd voor jezelf kunt nemen, om je emoties de vrije loop te laten en zo een beetje te kunnen luchten, want geloof me, het moet er echt uit.
Voor mij is het nu drie jaar geleden, en nog steeds zit het bij mij muurvast omdat, zoals jij ook schrijft, je bang bent voor wat er naar boven zal komen en je bang bent dat het nooit meer ophoudt, terwijl je verstandelijk weet dat het er toch uitmoet. Met goede begeleiding durf je het dan misschien wel aan en zul je langzaam aan stukje bij beetje wat meer rust in je hoofd én lijf krijgen.
Heel veel succes! Je komt er wel, maar neem je tijd!
maandag 25 januari 2010 om 11:41
Ben bijgelezen...ppff...wat een verhaal! Gelukkig ben je goed opgevangen. Hoop voor je dat je snel aansterkt en je weer goed voelt! Ik denk aan je!
Even berichtje voor Banbaman: ik weet dat, als je in de 'overlevingsmodus' staat, je zoveel lijkt aan te kunnen (je zult ook wel moeten, toch?), maar onderschat het niet. Als alles straks voorbij en weer rustig is, komt de klap. Dus probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen nu, en ook even momenten te nemen om uit te blazen/waaien, voordat jij straks als een ingestort vogeltje op de bank zit! Niet lullig bedoeld hoor, maar wij hadden het zelf niet zien aankomen, dus een goedbedoelde waarschuwing kan geen kwaad, lijkt me! Ook voor jou heel veel sterkte gewenst! Wat een druk zal er op jouw schouders rusten! Heel veel succes, en neem je tijd om af en toe uit te blazen! Ik blijf met jullie meelezen!
Even berichtje voor Banbaman: ik weet dat, als je in de 'overlevingsmodus' staat, je zoveel lijkt aan te kunnen (je zult ook wel moeten, toch?), maar onderschat het niet. Als alles straks voorbij en weer rustig is, komt de klap. Dus probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen nu, en ook even momenten te nemen om uit te blazen/waaien, voordat jij straks als een ingestort vogeltje op de bank zit! Niet lullig bedoeld hoor, maar wij hadden het zelf niet zien aankomen, dus een goedbedoelde waarschuwing kan geen kwaad, lijkt me! Ook voor jou heel veel sterkte gewenst! Wat een druk zal er op jouw schouders rusten! Heel veel succes, en neem je tijd om af en toe uit te blazen! Ik blijf met jullie meelezen!
maandag 25 januari 2010 om 20:23
Lieve Banba,
wat fijn om een berichtje van je te zien.
Potverdorie, wat vind ik het toch naar voor jullie dat dit jullie overkomt.
Ik hoop dat je beseft dat dit niet jouw schud is.
Jij hebt hier niet om gevraagd.
Jij hebt hulp gevraagd toen het niet meer ging.
Sommige dingen zijn zoals ze zijn en zijn niet te voorkomen.
Ik gun je een snel herstel, ik denk vaak aan je
(terwijl ik je natuurlijk niet ken).
Sterkte.
wat fijn om een berichtje van je te zien.
Potverdorie, wat vind ik het toch naar voor jullie dat dit jullie overkomt.
Ik hoop dat je beseft dat dit niet jouw schud is.
Jij hebt hier niet om gevraagd.
Jij hebt hulp gevraagd toen het niet meer ging.
Sommige dingen zijn zoals ze zijn en zijn niet te voorkomen.
Ik gun je een snel herstel, ik denk vaak aan je
(terwijl ik je natuurlijk niet ken).
Sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
maandag 25 januari 2010 om 20:29
Heel veel sterkte Banba, fijn dat je weer even thuis kon zijn, en je iedere dag weer even kunt genieten van je man die je met je kindjes komt bezoeken.
Ik hoop echt dat je de komende tijd, jezelf weer wat terug vindt, en trots kunt zijn op de strijd die je hebt moeten voeren.
Ik neem iig m'n petje voor je af.
donderdag 28 januari 2010 om 17:42
Wat een lieve plaatjes Sarah, elke dag eentje (en nu verpest mijn post de rij!)
Banba, hoop dat je een beetje trekt, overall. Waarschijnlijk zit je nu een aantal weekjes aan de AD en dat is spannend omdat dan gekeken moet worden of het voldoende helpt (en je zult vast nog wel wat aanvullends in het ziekenhuis gekregen hebben enzo.. wat ook weer moet matchen en gedoceerd moet worden.) Kortom er zal vast nog wel een tekort aan stabiliteit zijn, maar ik hoop dat je ook je goede momentjes hebt!
Banba, hoop dat je een beetje trekt, overall. Waarschijnlijk zit je nu een aantal weekjes aan de AD en dat is spannend omdat dan gekeken moet worden of het voldoende helpt (en je zult vast nog wel wat aanvullends in het ziekenhuis gekregen hebben enzo.. wat ook weer moet matchen en gedoceerd moet worden.) Kortom er zal vast nog wel een tekort aan stabiliteit zijn, maar ik hoop dat je ook je goede momentjes hebt!
