Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
donderdag 21 januari 2010 om 21:36
Lieve Banba,
Jij kent me niet maar ik heb regelmatig je posts hier op het forum gelezen en ik vind je altijd een vrouw met veel humor. Ik wist niet dat het slecht met je ging. Wat moet jij je ontzettend kut gevoeld hebben. Ik hoop dat je snel weer lichtpuntjes ziet en niet vergeet dat het echt goed komt. Je hebt in ieder geval een hoop mensen die je hier en IRL willen steunen. Ook al is nu misschien "je grootste vrees" uitgekomen, die vrees kun je nu loslaten. Het is gebeurt en je hebt het overleefd.
Heel veel sterkte, voor jullie Banbaman
Jij kent me niet maar ik heb regelmatig je posts hier op het forum gelezen en ik vind je altijd een vrouw met veel humor. Ik wist niet dat het slecht met je ging. Wat moet jij je ontzettend kut gevoeld hebben. Ik hoop dat je snel weer lichtpuntjes ziet en niet vergeet dat het echt goed komt. Je hebt in ieder geval een hoop mensen die je hier en IRL willen steunen. Ook al is nu misschien "je grootste vrees" uitgekomen, die vrees kun je nu loslaten. Het is gebeurt en je hebt het overleefd.
Heel veel sterkte, voor jullie Banbaman
donderdag 21 januari 2010 om 22:42
Tsjeetje Banba en Banbaman (als je nog meeleest)
Wat verschrikkelijk. Ik hoop dat ze goed voor d'r zorgen en dat ze na enige tijd stapje voor stapje vooruit zal gaan.
Zal ook niet makkelijk wezen voor banbaman.
Hoop dat jullie genoeg hulp hebben. Wat lief dat er vanuit hier hulp werd geboden!
Ik hoop dat jullie je er doorheen zullen slaan.
TUURLIJK DOEN JULLIE DAT!
Sterkte van Zjena
Wat verschrikkelijk. Ik hoop dat ze goed voor d'r zorgen en dat ze na enige tijd stapje voor stapje vooruit zal gaan.
Zal ook niet makkelijk wezen voor banbaman.
Hoop dat jullie genoeg hulp hebben. Wat lief dat er vanuit hier hulp werd geboden!
Ik hoop dat jullie je er doorheen zullen slaan.
TUURLIJK DOEN JULLIE DAT!
Sterkte van Zjena
zaterdag 23 januari 2010 om 14:27
Lieve, lieve vrouwen.
Hier een berichtje van mij. Ik ben vanmiddag 'met verlof' en heb dus eindelijk de kans om jullie te bedanken voor jullie hartverwarmende woorden.
Ik wou dat ik kon zeggen dat het goed met me gaat, maar dan zou ik liegen. Maar het gaat wel beter, ik ben enigzins stabiel en durf weer voorzichtig te hopen dat het uiteindelijk allemaal goed komt.
Mijn man komt iedere dag met de kinderen bij me langs en godzijdank ben ik iedere keer blij ze te zien. Hij heeft ook jullie reacties uitgeprint en voor me meegenomen, om me een hart onder de riem te steken. Dit heeft me erg ontroerd.
Later zal ik meer schrijven over wat er allemaal is gebeurt en gaat gebeuren.
Liefs voor jullie allemaal.
Banba
Hier een berichtje van mij. Ik ben vanmiddag 'met verlof' en heb dus eindelijk de kans om jullie te bedanken voor jullie hartverwarmende woorden.
Ik wou dat ik kon zeggen dat het goed met me gaat, maar dan zou ik liegen. Maar het gaat wel beter, ik ben enigzins stabiel en durf weer voorzichtig te hopen dat het uiteindelijk allemaal goed komt.
Mijn man komt iedere dag met de kinderen bij me langs en godzijdank ben ik iedere keer blij ze te zien. Hij heeft ook jullie reacties uitgeprint en voor me meegenomen, om me een hart onder de riem te steken. Dit heeft me erg ontroerd.
Later zal ik meer schrijven over wat er allemaal is gebeurt en gaat gebeuren.
Liefs voor jullie allemaal.
Banba
The time is now
zaterdag 23 januari 2010 om 15:17
quote:Banba schreef op 23 januari 2010 @ 14:27:
Mijn man komt iedere dag met de kinderen bij me langs en godzijdank ben ik iedere keer blij ze te zien.
*slik* Pfoeh.....
quote:Hij heeft ook jullie reacties uitgeprint en voor me meegenomen, om me een hart onder de riem te steken.
Wat goed Banbaman!
Ik wens je een heel erg fijn verlof, geniet lekker van je huis en gezin. Hopelijk valt je terugkeer niet te zwaar en kan je wat energie en moed opdoen thuis.
Mijn man komt iedere dag met de kinderen bij me langs en godzijdank ben ik iedere keer blij ze te zien.
*slik* Pfoeh.....
quote:Hij heeft ook jullie reacties uitgeprint en voor me meegenomen, om me een hart onder de riem te steken.
Wat goed Banbaman!
Ik wens je een heel erg fijn verlof, geniet lekker van je huis en gezin. Hopelijk valt je terugkeer niet te zwaar en kan je wat energie en moed opdoen thuis.
zaterdag 23 januari 2010 om 18:43
