Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
dinsdag 5 januari 2010 om 05:51
Na een vrij goede week ging het vannacht weer bagger. Weer nauwelijks geslapen en veel gemaald. Ik vermoed dat het ermee te maken heeft dat mijn man weer is gaan werken. Het alleen dragen van de verantwoordelijkheid voor twee kinderen valt me enorm zwaar. Ik ben ontzettend onzeker en heb continu het gevoel tekort te schieten en alles fout te doen.
Vanavond ga ik toch maar zo'n slaappil droppen. Ik merk dat het slaapgebrek de druppel is waardoor ik niet meer normaal kan functioneren. Zolang ik goed slaap is het net te doen.
Vanavond ga ik toch maar zo'n slaappil droppen. Ik merk dat het slaapgebrek de druppel is waardoor ik niet meer normaal kan functioneren. Zolang ik goed slaap is het net te doen.
The time is now
dinsdag 5 januari 2010 om 06:29
Hee Banba,
Gecondoleerd. Het komt ook allemaal wel even tegelijk.
Tip: als je echt dringend hulp nodig hebt, dan is er een crisisdienst (weet je huisarts wel gegevens van) en kun je vaak nog gelijik dezelfde dag terecht. Dan hoef je niet ellenlang te wachten.
Maar het is wel de smet op onze gezondheidszorg, die wachtlijsten.
Sterkte vrouw
Gecondoleerd. Het komt ook allemaal wel even tegelijk.
Tip: als je echt dringend hulp nodig hebt, dan is er een crisisdienst (weet je huisarts wel gegevens van) en kun je vaak nog gelijik dezelfde dag terecht. Dan hoef je niet ellenlang te wachten.
Maar het is wel de smet op onze gezondheidszorg, die wachtlijsten.
Sterkte vrouw
dinsdag 5 januari 2010 om 10:24
Hey Banba
Heb zelf een postnatale depressie met een psychose erover meegemaakt en herken jou gevoelens in de gevoelens die ik had.
Een gesprek met de huisarts is een eerste goede stap. Ik hoop dat je niet net zoals mij aan een lange opname toe bent. Maar als dat zo is bestaan er denk ik in NL (ben van Belgie) ook nog mogelijkheden om met je kleinste opgenomen te worden. En je vriend kan dan met je oudste regelmatig op bezoek komen.
Mijn zoontje is trouwens wel veilig gehecht aan mij (vastgesteld door psychologe en meerdere hulpverleners).
Het komt heus wel goed.
Als je vragen hebt die mag je me altijd stellen. Ben helaas ervaringsdeskundige.
Heb zelf een postnatale depressie met een psychose erover meegemaakt en herken jou gevoelens in de gevoelens die ik had.
Een gesprek met de huisarts is een eerste goede stap. Ik hoop dat je niet net zoals mij aan een lange opname toe bent. Maar als dat zo is bestaan er denk ik in NL (ben van Belgie) ook nog mogelijkheden om met je kleinste opgenomen te worden. En je vriend kan dan met je oudste regelmatig op bezoek komen.
Mijn zoontje is trouwens wel veilig gehecht aan mij (vastgesteld door psychologe en meerdere hulpverleners).
Het komt heus wel goed.
Als je vragen hebt die mag je me altijd stellen. Ben helaas ervaringsdeskundige.
dinsdag 5 januari 2010 om 13:54
Bedankt Pilous en Toetie
@Witchke, zoals het er nu uitziet lijkt een opname me niet direct noodzakelijk. Ik heb het inderdaad soms heel slecht, maar het komt en gaat. Vanmorgen zat ik er even helemaal doorheen, nu gaat het wel en kan ik weer wat lichtpuntjes zien.
Ik heb net even gebeld met de HA. Zij gaat voor mij bellen met de psychologenpraktijk in de hoop dat de wachttijd daar iets korter van wordt. Een andere optie zou de GGZ zijn, maar daar zijn de wachtlijsten (minstens) even lang.
Al met al wou ik dat ik de klok een paar maanden vooruit kon zetten. Zodat die klotewinter voorbij is (waar ik sowieso altijd al een dip van krijg), dochter wat groter is en de boel hier wat beter op de rit is. Dat zeggende voel ik me er direct weer schuldig over dat ik vooral wil dat het allemaal maar opschiet met dochter, zodat ze wat zelfstandiger wordt.... ppfff
@Witchke, zoals het er nu uitziet lijkt een opname me niet direct noodzakelijk. Ik heb het inderdaad soms heel slecht, maar het komt en gaat. Vanmorgen zat ik er even helemaal doorheen, nu gaat het wel en kan ik weer wat lichtpuntjes zien.
Ik heb net even gebeld met de HA. Zij gaat voor mij bellen met de psychologenpraktijk in de hoop dat de wachttijd daar iets korter van wordt. Een andere optie zou de GGZ zijn, maar daar zijn de wachtlijsten (minstens) even lang.
Al met al wou ik dat ik de klok een paar maanden vooruit kon zetten. Zodat die klotewinter voorbij is (waar ik sowieso altijd al een dip van krijg), dochter wat groter is en de boel hier wat beter op de rit is. Dat zeggende voel ik me er direct weer schuldig over dat ik vooral wil dat het allemaal maar opschiet met dochter, zodat ze wat zelfstandiger wordt.... ppfff
The time is now
woensdag 6 januari 2010 om 23:22
quote:Banba schreef op 05 januari 2010 @ 13:54:
Bedankt Pilous en Toetie
@Witchke, zoals het er nu uitziet lijkt een opname me niet direct noodzakelijk. Ik heb het inderdaad soms heel slecht, maar het komt en gaat. Vanmorgen zat ik er even helemaal doorheen, nu gaat het wel en kan ik weer wat lichtpuntjes zien.
Ik heb net even gebeld met de HA. Zij gaat voor mij bellen met de psychologenpraktijk in de hoop dat de wachttijd daar iets korter van wordt. Een andere optie zou de GGZ zijn, maar daar zijn de wachtlijsten (minstens) even lang.
Al met al wou ik dat ik de klok een paar maanden vooruit kon zetten. Zodat die klotewinter voorbij is (waar ik sowieso altijd al een dip van krijg), dochter wat groter is en de boel hier wat beter op de rit is. Dat zeggende voel ik me er direct weer schuldig over dat ik vooral wil dat het allemaal maar opschiet met dochter, zodat ze wat zelfstandiger wordt.... ppfff
Ik voel met je mee.
Bedankt Pilous en Toetie
@Witchke, zoals het er nu uitziet lijkt een opname me niet direct noodzakelijk. Ik heb het inderdaad soms heel slecht, maar het komt en gaat. Vanmorgen zat ik er even helemaal doorheen, nu gaat het wel en kan ik weer wat lichtpuntjes zien.
Ik heb net even gebeld met de HA. Zij gaat voor mij bellen met de psychologenpraktijk in de hoop dat de wachttijd daar iets korter van wordt. Een andere optie zou de GGZ zijn, maar daar zijn de wachtlijsten (minstens) even lang.
Al met al wou ik dat ik de klok een paar maanden vooruit kon zetten. Zodat die klotewinter voorbij is (waar ik sowieso altijd al een dip van krijg), dochter wat groter is en de boel hier wat beter op de rit is. Dat zeggende voel ik me er direct weer schuldig over dat ik vooral wil dat het allemaal maar opschiet met dochter, zodat ze wat zelfstandiger wordt.... ppfff
Ik voel met je mee.
vrijdag 8 januari 2010 om 11:20
Hoe gaat het nu met je Banba?
Ik vind dat je het erg goed doet. De grootste stap heb je inmiddels genomen. Je hebt erkent dat het zo niet gaat en dat aangegeven. Super!
Ik herken je gevoelens. Maar ik heb ze al weer achter de rug. En dat gaat voor jou ook gebeuren. Zeker weten. Stapje voor stapje en met soms een stapje terug. Probeer daar niet te veel van te schrikken.
Ik slik wel antidepressiva (al vrij lang) en geef daar borstvoeding bij. Misschien geeft het je rust dat dat dus wel mogelijk is. Verder heb ik psychomotorische therapie gehad. Ik vond dat erg fijn. Ik heb daar door geleerd om mijn grenzen sneller te herkennen en ga er nu minder vaak en minder ver over heen.
Verder hielp het me om wel dingen te blijven ondernemen. Vooral doe-dingen vond ik erg fijn. Een wandeling, wat boodschappen doen, een stukje hardlopen (lastig nu met de sneeuw), bij een vriendin op bezoek.
Ik heb mijn dagen in het begin echt gepland. Ook ik zag er erg tegenop om alleen te zijn. In het begin vocht ik daar heel hard tegen omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen, alleen moest kunnen zijn. Mijn huisarts en therapeut vonden echter dat ik een stuk minder streng voor mezelf moest zijn. Niet alleen willen zijn hoort vaak bij een postpartum depressie. Het is goed om nu even aan die behoefte toe te geven. Ik vond het erg prettig om voor een paar dagen van te voren gezelschap te regelen. Het gaf me ook veel rust dat ik met mijn vriend had afgesproken dat ik hem altijd kon bellen als het echt niet ging en dat hij dan naar huis zou komen.
Sporten heeft mij ook goed geholpen. Veel deskundigen zijn het er over eens dat dat helpt om goed in je vel te zitten. Zo vlak na een bevalling is het misschien niet iets waar je op zit te wachten, maar ik kan het je echt aanraden. Ga zwemmen, wat hardlopen of schrijf je in bij een sportschool, daar kunnen ze je goed adviseren over wat je wel en niet kunt nu.
Verder gaf mijn huisarts me nog een mooie gedachte mee: Wat je doet, is niet wat je bent. Hij bedoelde daar mee dat ik me op dat moment een mislukkeling voelde, angstig was, mezelf slap, stom en dom enz vond. Maar dat zijn slechts gedachten. Jij bent niet de angst.
Stel je vragen aan me, als je wilt en onthoudt dat je niet te streng voor jezelf moet zijn nu! Dat is echt belangrijk.
Ik vind dat je het erg goed doet. De grootste stap heb je inmiddels genomen. Je hebt erkent dat het zo niet gaat en dat aangegeven. Super!
Ik herken je gevoelens. Maar ik heb ze al weer achter de rug. En dat gaat voor jou ook gebeuren. Zeker weten. Stapje voor stapje en met soms een stapje terug. Probeer daar niet te veel van te schrikken.
Ik slik wel antidepressiva (al vrij lang) en geef daar borstvoeding bij. Misschien geeft het je rust dat dat dus wel mogelijk is. Verder heb ik psychomotorische therapie gehad. Ik vond dat erg fijn. Ik heb daar door geleerd om mijn grenzen sneller te herkennen en ga er nu minder vaak en minder ver over heen.
Verder hielp het me om wel dingen te blijven ondernemen. Vooral doe-dingen vond ik erg fijn. Een wandeling, wat boodschappen doen, een stukje hardlopen (lastig nu met de sneeuw), bij een vriendin op bezoek.
Ik heb mijn dagen in het begin echt gepland. Ook ik zag er erg tegenop om alleen te zijn. In het begin vocht ik daar heel hard tegen omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen, alleen moest kunnen zijn. Mijn huisarts en therapeut vonden echter dat ik een stuk minder streng voor mezelf moest zijn. Niet alleen willen zijn hoort vaak bij een postpartum depressie. Het is goed om nu even aan die behoefte toe te geven. Ik vond het erg prettig om voor een paar dagen van te voren gezelschap te regelen. Het gaf me ook veel rust dat ik met mijn vriend had afgesproken dat ik hem altijd kon bellen als het echt niet ging en dat hij dan naar huis zou komen.
Sporten heeft mij ook goed geholpen. Veel deskundigen zijn het er over eens dat dat helpt om goed in je vel te zitten. Zo vlak na een bevalling is het misschien niet iets waar je op zit te wachten, maar ik kan het je echt aanraden. Ga zwemmen, wat hardlopen of schrijf je in bij een sportschool, daar kunnen ze je goed adviseren over wat je wel en niet kunt nu.
Verder gaf mijn huisarts me nog een mooie gedachte mee: Wat je doet, is niet wat je bent. Hij bedoelde daar mee dat ik me op dat moment een mislukkeling voelde, angstig was, mezelf slap, stom en dom enz vond. Maar dat zijn slechts gedachten. Jij bent niet de angst.
Stel je vragen aan me, als je wilt en onthoudt dat je niet te streng voor jezelf moet zijn nu! Dat is echt belangrijk.
vrijdag 8 januari 2010 om 13:04
Jeetje Banba, wat ontzettend naar dat je je zo voelt.. En nog gecondoleerd met je oma.
Ik meen mij te herinneren dat wij niet zo ver uit elkaar wonen (oosten van het land)? Kom met liefde op mijn vrije dag(en) even bijspringen (of, als we elkaar hebben leren kennen ewn jij dat wil, mag je ook de kinderen voor een paar uur droppen). Heb er zelf een van één en drie rondlopen, dus zat speelgoed hier . Maar ja: of je dat ziet zitten weet ik niet? Kun je anders niet kijken of je de kinderen (tijdelijk) bij een opvang kunt plaatsen (voor bv twee of drie dagen) totdat het beter met je gaat? Misschien dat er, met medische indicatie, een spoedplaatsing kan plaatsvinden?
Ik meen mij te herinneren dat wij niet zo ver uit elkaar wonen (oosten van het land)? Kom met liefde op mijn vrije dag(en) even bijspringen (of, als we elkaar hebben leren kennen ewn jij dat wil, mag je ook de kinderen voor een paar uur droppen). Heb er zelf een van één en drie rondlopen, dus zat speelgoed hier . Maar ja: of je dat ziet zitten weet ik niet? Kun je anders niet kijken of je de kinderen (tijdelijk) bij een opvang kunt plaatsen (voor bv twee of drie dagen) totdat het beter met je gaat? Misschien dat er, met medische indicatie, een spoedplaatsing kan plaatsvinden?
vrijdag 8 januari 2010 om 19:42
@ronjarover, bedankt voor je verhaal en hart onder de riem
@roque, jee wat ontzettend lief van je, ben er stil van. Misschien dat ik daar best wel eens gebruik van wil maken (ik moet leren hulp aan te nemen, ik moet leren hulp aan te nemen enz. ) Misschien kan ik je eens mailen?
Gisteren heb ik een intake gehad bij de pshych en vandaag weer bij de huisarts geweest voor een gesprek. Ik heb toch maar besloten met AD te starten, omdat ik merk dat de angstaanvallen te heftig zijn om even weg te relativeren. Als ik niet de zorg voor twee kleine kinderen had kon ik het me wel permitteren om het aan te kijken, maar nu moet ik gewoon door. En dat gaat niet met de hele dag paniekgevoelens en hartslag 140. Vandaag dus begonnen met AD en daarnaast oxazepam om de eerste tijd (als de AD nog niet werkt) te overbruggen. Dit betekent wel dat ik geen bv kan geven, wat ik dan wel weer heel rot vind (alweer een schuldgevoel erbij). Ik heb in overleg met de huisarts besloten dat ik wel blijf kolven en dan straks als ik alleen nog AD nodig heb te kijken of ik toch nog door kan gaan met voeden. Voorlopig dus maar flesvoeding aangevuld met de gekolfde melk die ik nog in de vriezer heb (en dat is gelukkig nog redelijk wat).
Ik voel me nu best rustig. Dat komt uiteraard deels door de oxazepam, maar het geeft ook wel wat rust dat ik nu goede hulp ga krijgen, waardoor ik minder het idee heb dat ik er alleen voorsta.
@roque, jee wat ontzettend lief van je, ben er stil van. Misschien dat ik daar best wel eens gebruik van wil maken (ik moet leren hulp aan te nemen, ik moet leren hulp aan te nemen enz. ) Misschien kan ik je eens mailen?
Gisteren heb ik een intake gehad bij de pshych en vandaag weer bij de huisarts geweest voor een gesprek. Ik heb toch maar besloten met AD te starten, omdat ik merk dat de angstaanvallen te heftig zijn om even weg te relativeren. Als ik niet de zorg voor twee kleine kinderen had kon ik het me wel permitteren om het aan te kijken, maar nu moet ik gewoon door. En dat gaat niet met de hele dag paniekgevoelens en hartslag 140. Vandaag dus begonnen met AD en daarnaast oxazepam om de eerste tijd (als de AD nog niet werkt) te overbruggen. Dit betekent wel dat ik geen bv kan geven, wat ik dan wel weer heel rot vind (alweer een schuldgevoel erbij). Ik heb in overleg met de huisarts besloten dat ik wel blijf kolven en dan straks als ik alleen nog AD nodig heb te kijken of ik toch nog door kan gaan met voeden. Voorlopig dus maar flesvoeding aangevuld met de gekolfde melk die ik nog in de vriezer heb (en dat is gelukkig nog redelijk wat).
Ik voel me nu best rustig. Dat komt uiteraard deels door de oxazepam, maar het geeft ook wel wat rust dat ik nu goede hulp ga krijgen, waardoor ik minder het idee heb dat ik er alleen voorsta.
The time is now
vrijdag 8 januari 2010 om 19:52
Wil even zeggen dat ik je een stoer wijf vind!
Je zorgt goed voor jezelf. Constateert snel dat er een probleem is, schakelt hulp in en besluit nu voor een behandeling met AD te gaan. Vind ik allemaal psychisch heel gezonde reacties in een psychisch moeilijke tijd.
Veel sterkte de komende weken. Ik heb zelf veel baat bij AD, maar het duurt helaas een tijdje voordat je effect krijgt!
Je zorgt goed voor jezelf. Constateert snel dat er een probleem is, schakelt hulp in en besluit nu voor een behandeling met AD te gaan. Vind ik allemaal psychisch heel gezonde reacties in een psychisch moeilijke tijd.
Veel sterkte de komende weken. Ik heb zelf veel baat bij AD, maar het duurt helaas een tijdje voordat je effect krijgt!
vrijdag 8 januari 2010 om 20:18
Wauw! Goed gedaan Banba! Wat een grote stappen maak je in korte tijd. Ben je nu ook een beetje trots op jezelf? Sta daar maar eens bij stil Hoe goed je het doet.
Je staat er echt niet alleen voor, kijk maar naar het prachtige aanbod van roque! En alle mensen die hier bijvoorbeeld op je topic reageren.
Kan me je schuldgevoel over de borstvoeding heel goed voorstellen. Want daar heb ik ook erg mee geworsteld. Ik slikte ook oxazepam en kon/wilde daar geen borstvoeding bij geven. En oh wat vond ik dat moeilijk. Ik ben toen ook gaan kolven en het is uiteindelijk goed gekomen. Mijn kindje is nu acht maanden en krijgt nog steeds (voor een groot deel) borstvoeding. Dat is het mooie gedeelte van mijn verhaal. Maar nu het weer goed met me gaat, vind ik achteraf dat ik te ver ben gegaan in het door zetten van borstvoeding geven. Ik vond het te belangrijk. Zo te lezen sta jij er wat rustiger/nuchterder in en dat is hartstikke goed. Borstvoeding is goed en prachtig, maar je kindje heeft nog veel meer aan een moeder waar het goed mee gaat. En daar doe je nu zo je best voor!
Volgens mij heb je een super huisarts! Welke antidepressiva slik je?
Je hebt al weer een week 'overleeft' nu is het lekker weekend en is je man in de buurt. Ik hoop dat je je wat kunt ontspannen. Misschien kunnen jullie met z'n vieren iets leuks gaan doen van het weekend, een beetje afleiding kan wel fijn zijn. Of eens even met z'n tweeen op de bank met een leuke, vrolijke film.
Je staat er echt niet alleen voor, kijk maar naar het prachtige aanbod van roque! En alle mensen die hier bijvoorbeeld op je topic reageren.
Kan me je schuldgevoel over de borstvoeding heel goed voorstellen. Want daar heb ik ook erg mee geworsteld. Ik slikte ook oxazepam en kon/wilde daar geen borstvoeding bij geven. En oh wat vond ik dat moeilijk. Ik ben toen ook gaan kolven en het is uiteindelijk goed gekomen. Mijn kindje is nu acht maanden en krijgt nog steeds (voor een groot deel) borstvoeding. Dat is het mooie gedeelte van mijn verhaal. Maar nu het weer goed met me gaat, vind ik achteraf dat ik te ver ben gegaan in het door zetten van borstvoeding geven. Ik vond het te belangrijk. Zo te lezen sta jij er wat rustiger/nuchterder in en dat is hartstikke goed. Borstvoeding is goed en prachtig, maar je kindje heeft nog veel meer aan een moeder waar het goed mee gaat. En daar doe je nu zo je best voor!
Volgens mij heb je een super huisarts! Welke antidepressiva slik je?
Je hebt al weer een week 'overleeft' nu is het lekker weekend en is je man in de buurt. Ik hoop dat je je wat kunt ontspannen. Misschien kunnen jullie met z'n vieren iets leuks gaan doen van het weekend, een beetje afleiding kan wel fijn zijn. Of eens even met z'n tweeen op de bank met een leuke, vrolijke film.
vrijdag 8 januari 2010 om 20:24
Banba, mail me! (En maak er gebruik van ): Roque@live.nl
vrijdag 8 januari 2010 om 21:30
Banba, je bent een geweldig stoere vrouw, dat je bereid bent je op deze manier te laten helpen. Goed zo! Dit is wat nu het beste is voor jou EN voor je kinderen, ook al heeft het voor die kinderen consequenties (de bv) die je liever niet had. Is niet zaligmakend!
Het duurt lang voordat AD hun werk doen, zegt iedereen. Mijn verhaal staat een paar bladzijden terug, maar bij mij werkten die pillen na een week of twee al helemaal geweldig. Ik hoop van harte dat het ook bij jou zo vlot gaat! En tot die tijd lief zijn voor jezelf met die oxazepam, dat was letterlijk wat mijn huisarts destijds zei. Die heb je maar tijdelijk nodig, dus neem ze dan ook, accepteer dat maar!
Ik woon in een andere regio dus kan je niet zo concreet hulp aanbieden als Roque dat doet, maar wel een virtuele dikke knuffel geven en zeggen: je doet het GOED, je bent een GOEDE moeder, je bent een DAPPERE vrouw!!!
Caro
Het duurt lang voordat AD hun werk doen, zegt iedereen. Mijn verhaal staat een paar bladzijden terug, maar bij mij werkten die pillen na een week of twee al helemaal geweldig. Ik hoop van harte dat het ook bij jou zo vlot gaat! En tot die tijd lief zijn voor jezelf met die oxazepam, dat was letterlijk wat mijn huisarts destijds zei. Die heb je maar tijdelijk nodig, dus neem ze dan ook, accepteer dat maar!
Ik woon in een andere regio dus kan je niet zo concreet hulp aanbieden als Roque dat doet, maar wel een virtuele dikke knuffel geven en zeggen: je doet het GOED, je bent een GOEDE moeder, je bent een DAPPERE vrouw!!!
Caro
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
vrijdag 8 januari 2010 om 23:54
Banba, hatstikke goed dat je aan de bel blijft trekken en dat er nu stappen genomen worden. Ik hoop dat je trots bent op jezelf, is het niet nu dan wel later als je hier op terug kijkt.
En over dat tekort schieten richting je kinderen. Wat je nu doet, zorgen dat jijzelf weer op de rit komt, dat is het beste wat jij voor je kinderen kunt doen. Je bent echt een goede moeder.
En over dat tekort schieten richting je kinderen. Wat je nu doet, zorgen dat jijzelf weer op de rit komt, dat is het beste wat jij voor je kinderen kunt doen. Je bent echt een goede moeder.
zaterdag 9 januari 2010 om 00:00
Banba,
ik heb niets nieuws toe te voegen, maar ook ik vind je -nog steeds en steeds meer- een sterke vrouw.
Wat naar dat je oma is overleden.
Wat goed van je dat je contact hebt met een psycholoog en dat je gaat starten met medicatie. En dat je er aan werkt om hulp te vragen.
Dit gaat goed komen.
Dat duurt, dat gaat met vallen en opstaan, maar dit duurt niet eeuwig.
Heel erg veel sterkte.
ik heb niets nieuws toe te voegen, maar ook ik vind je -nog steeds en steeds meer- een sterke vrouw.
Wat naar dat je oma is overleden.
Wat goed van je dat je contact hebt met een psycholoog en dat je gaat starten met medicatie. En dat je er aan werkt om hulp te vragen.
Dit gaat goed komen.
Dat duurt, dat gaat met vallen en opstaan, maar dit duurt niet eeuwig.
Heel erg veel sterkte.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 9 januari 2010 om 00:03
En dat schuldgevoel over die borstvoeding...
Ik snap het wel, maar ik hoop ook dat je rationeel weet dat dat echt niet nodig is.
Het is zoals het is, daar heb jij niet om gevraagd en ook geen keuze in.
En als je kind mocht kiezen tussen borstvoeding krijgen of een door een arts geadviseerde behandeling voor jou.... enfin, je snapt wat ik wil zeggen.
Ik snap het wel, maar ik hoop ook dat je rationeel weet dat dat echt niet nodig is.
Het is zoals het is, daar heb jij niet om gevraagd en ook geen keuze in.
En als je kind mocht kiezen tussen borstvoeding krijgen of een door een arts geadviseerde behandeling voor jou.... enfin, je snapt wat ik wil zeggen.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 16 januari 2010 om 12:07
Hallo allemaal,
Ik ben de man van Banba en ik moet slecht nieuws melden. Mijn vrouw is opgenomen op de PAAS afdeling van het ziekenhuis met een zware depressie en psychotische denkbeelden. Ze heeft mij gevraagd dit op het forum te melden, zodat men zich niet af hoeft te vragen waarom ze niet meer reageert.
Banbaman.
Ik ben de man van Banba en ik moet slecht nieuws melden. Mijn vrouw is opgenomen op de PAAS afdeling van het ziekenhuis met een zware depressie en psychotische denkbeelden. Ze heeft mij gevraagd dit op het forum te melden, zodat men zich niet af hoeft te vragen waarom ze niet meer reageert.
Banbaman.
The time is now
zaterdag 16 januari 2010 om 13:15
Banba/Banbaman,
Dit topic zag ik de 27e. Ik heb er verder niet op gereageerd, omdat ik niet zo goed weet wat ik dan kan schrijven om Banba een hart onder de riem te steken. Het viel me wel op, omdat ik Banba zie / zag als een vrolijke forumster. Nu zie ik dit berichtje en schrik ik toch wel heel erg. Heel naar. Ik wens jullie heel veel sterkte!!!!!
Dit topic zag ik de 27e. Ik heb er verder niet op gereageerd, omdat ik niet zo goed weet wat ik dan kan schrijven om Banba een hart onder de riem te steken. Het viel me wel op, omdat ik Banba zie / zag als een vrolijke forumster. Nu zie ik dit berichtje en schrik ik toch wel heel erg. Heel naar. Ik wens jullie heel veel sterkte!!!!!
