Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zaterdag 16 januari 2010 om 15:47
Wat een nare toestand, ook voor jou, man van banba.
Ik hoop dat je het even redt in je eentje met twee kinderen.
En bovenal hoop ik dat dit de bodem van het dal is, en dat de stijgende lijn nu kan beginnen naar genezing.
Sterkte aan julie allen.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 16 januari 2010 om 18:11
zaterdag 16 januari 2010 om 19:47
Jeetje.... Schrik hier echt van. Sterkte lieve Banba. Ik hoop dat het snel weer beter met je gaat.
En banbaman, jij ook sterkte. Wat zal jij het nu zwaar hebben: twee kinderen, waarvan één nog heel klein, en een vrouw die nu niet mee kan helpen zorg te dragen, maar zelf zorg nodig heeft. Mocht ik iets voor jullie gezin kunnen betekenen (koken, schoonmaken, weet ik het) laat het me weten via de mail! Mijn broer heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt en ik weet van dichtbij hoe zwaar het is....
En banbaman, jij ook sterkte. Wat zal jij het nu zwaar hebben: twee kinderen, waarvan één nog heel klein, en een vrouw die nu niet mee kan helpen zorg te dragen, maar zelf zorg nodig heeft. Mocht ik iets voor jullie gezin kunnen betekenen (koken, schoonmaken, weet ik het) laat het me weten via de mail! Mijn broer heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt en ik weet van dichtbij hoe zwaar het is....
woensdag 20 januari 2010 om 16:42
quote:Sarah Scott schreef op 20 januari 2010 @ 16:36:
Ik moet vandaag veel aan je denken lieve Banba. Ik lees je openingspost nog eens en stiekem biggelt er een traan.
Ik hoop dat het, gezien de omstandigheden, goed met je gaat meis Weet je dat ik dat ook had...soms maakt een verhaal zo'n indruk dat je er soms over loopt na te denken. Banba, ik ken je helemaal niet...maar weet dat er ook vanuit hier aan je gedacht wordt!
Ik moet vandaag veel aan je denken lieve Banba. Ik lees je openingspost nog eens en stiekem biggelt er een traan.
Ik hoop dat het, gezien de omstandigheden, goed met je gaat meis Weet je dat ik dat ook had...soms maakt een verhaal zo'n indruk dat je er soms over loopt na te denken. Banba, ik ken je helemaal niet...maar weet dat er ook vanuit hier aan je gedacht wordt!
donderdag 21 januari 2010 om 20:44
donderdag 21 januari 2010 om 21:29
