Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
maandag 28 december 2009 om 11:35
maandag 28 december 2009 om 12:34
Dag lieve allemaal,
In verband met drukte in de praktijk sprong mijn eigen huisarts vandaag bij, dus ik heb gelukkig haar gesproken en een fijn gesprek gehad. Ik ga zo snel mogelijk beginnen met psychotherapie en heb voor een week slaapmedicatie meegekregen om even goed te kunnen uitrusten. Nadat ik vannacht wat geslapen heb en me gisteren heb ingelezen over antidepressiva, heb ik besloten daar in eerste intantie nog even niet mee te beginnen. Mocht het echt nodig zijn, dan kan dat later altijd nog.
Ik voel me iig een stuk rustiger nu ik heb kunnen/durven toegeven dat het even niet meer gaat. Naast de ellendige gevoelens die ik sowieso al heb, voel ik nu iig niet meer de druk om gemaakt blij naar de buitenwereld te blijven doen, wat me bakken energie kostte.
In verband met drukte in de praktijk sprong mijn eigen huisarts vandaag bij, dus ik heb gelukkig haar gesproken en een fijn gesprek gehad. Ik ga zo snel mogelijk beginnen met psychotherapie en heb voor een week slaapmedicatie meegekregen om even goed te kunnen uitrusten. Nadat ik vannacht wat geslapen heb en me gisteren heb ingelezen over antidepressiva, heb ik besloten daar in eerste intantie nog even niet mee te beginnen. Mocht het echt nodig zijn, dan kan dat later altijd nog.
Ik voel me iig een stuk rustiger nu ik heb kunnen/durven toegeven dat het even niet meer gaat. Naast de ellendige gevoelens die ik sowieso al heb, voel ik nu iig niet meer de druk om gemaakt blij naar de buitenwereld te blijven doen, wat me bakken energie kostte.
The time is now
maandag 28 december 2009 om 12:44
maandag 28 december 2009 om 12:47
Hoi ,
Heel herkenbaar wat jij beschrijft.
Ik had deze gevoelens na de geboorte van mijn 2e kindje .
Ik was ook angstig , boos , verdrietig , onmachtig , futloos en wilde het liefst de hele dag met mijn hoofd onder de dekens liggen en nergens geen gehoor aan geven!
Ik denk dat het al heel erg goed van je is dat je erkend dat je een probleem hebt!
Dat is stap 1..........
Ik heb me uiteindelijk overgegeven en ben een antidepresiva gaan gebruiken (citalopram).
De angsten en depressie werden uiteindelijk nog heftiger door het medicijngebruik en dacht echt ik trek het niet meer!
Ik heb toch doorgezet...............
Uiteindelijk kreeg ik ook gesprekken met een psychologe en kreeg EMDR therapie , dit omdat ik extreem angstig was.
Ik ben een hele poos niet mezelf geweest en het heeft bij mij ruim een half jaar geduurd eer ik mezelf een beetje hervonden had.
Het wil uiteraard niet zeggen dat het bij jou net zo verloopt ieder mens is anders.
Ik wens jou en je gezin heel erg veel moed en sterkte toe de komende tijd.
Hopelijk kan je huisarts iets voor je betekenen in de vorm van gesprekken , therapie of medicatie.
STERKTE , en houd hoop hoe moeilijk ook!
Gr, Pattyh
Heel herkenbaar wat jij beschrijft.
Ik had deze gevoelens na de geboorte van mijn 2e kindje .
Ik was ook angstig , boos , verdrietig , onmachtig , futloos en wilde het liefst de hele dag met mijn hoofd onder de dekens liggen en nergens geen gehoor aan geven!
Ik denk dat het al heel erg goed van je is dat je erkend dat je een probleem hebt!
Dat is stap 1..........
Ik heb me uiteindelijk overgegeven en ben een antidepresiva gaan gebruiken (citalopram).
De angsten en depressie werden uiteindelijk nog heftiger door het medicijngebruik en dacht echt ik trek het niet meer!
Ik heb toch doorgezet...............
Uiteindelijk kreeg ik ook gesprekken met een psychologe en kreeg EMDR therapie , dit omdat ik extreem angstig was.
Ik ben een hele poos niet mezelf geweest en het heeft bij mij ruim een half jaar geduurd eer ik mezelf een beetje hervonden had.
Het wil uiteraard niet zeggen dat het bij jou net zo verloopt ieder mens is anders.
Ik wens jou en je gezin heel erg veel moed en sterkte toe de komende tijd.
Hopelijk kan je huisarts iets voor je betekenen in de vorm van gesprekken , therapie of medicatie.
STERKTE , en houd hoop hoe moeilijk ook!
Gr, Pattyh
maandag 28 december 2009 om 15:44
Banba, wat ontzettend goed dat je hulp hebt gezocht en dat je eerlijk bent tegen de mensen om je heen.
Je hebt heel veel mee gemaakt en dan verheug je je op het moment dat alles weer "normaal" is. En dan komt dat moment niet. Logisch dat het teveel voor je wordt. Heb je moeite met hulp vragen aan mensen? En leg je de lat voor jezelf erg hoog?
Maak je snel een afspraak met de psychotherapeut? Ik kan je wel zeggen dat je wat milder voor jezelf moet zijn en vertrouwen erin hebben dat je het goed doet, maar dat kan zo iemand veel beter.
Je hebt heel veel mee gemaakt en dan verheug je je op het moment dat alles weer "normaal" is. En dan komt dat moment niet. Logisch dat het teveel voor je wordt. Heb je moeite met hulp vragen aan mensen? En leg je de lat voor jezelf erg hoog?
Maak je snel een afspraak met de psychotherapeut? Ik kan je wel zeggen dat je wat milder voor jezelf moet zijn en vertrouwen erin hebben dat je het goed doet, maar dat kan zo iemand veel beter.
maandag 28 december 2009 om 17:43
quote:Banba schreef op 28 december 2009 @ 12:34:
Dag lieve allemaal,
In verband met drukte in de praktijk sprong mijn eigen huisarts vandaag bij, dus ik heb gelukkig haar gesproken en een fijn gesprek gehad. Ik ga zo snel mogelijk beginnen met psychotherapie en heb voor een week slaapmedicatie meegekregen om even goed te kunnen uitrusten. Nadat ik vannacht wat geslapen heb en me gisteren heb ingelezen over antidepressiva, heb ik besloten daar in eerste intantie nog even niet mee te beginnen. Mocht het echt nodig zijn, dan kan dat later altijd nog.
Ik voel me iig een stuk rustiger nu ik heb kunnen/durven toegeven dat het even niet meer gaat. Naast de ellendige gevoelens die ik sowieso al heb, voel ik nu iig niet meer de druk om gemaakt blij naar de buitenwereld te blijven doen, wat me bakken energie kostte.Stoere vrouw! Jij komt er wel
Dag lieve allemaal,
In verband met drukte in de praktijk sprong mijn eigen huisarts vandaag bij, dus ik heb gelukkig haar gesproken en een fijn gesprek gehad. Ik ga zo snel mogelijk beginnen met psychotherapie en heb voor een week slaapmedicatie meegekregen om even goed te kunnen uitrusten. Nadat ik vannacht wat geslapen heb en me gisteren heb ingelezen over antidepressiva, heb ik besloten daar in eerste intantie nog even niet mee te beginnen. Mocht het echt nodig zijn, dan kan dat later altijd nog.
Ik voel me iig een stuk rustiger nu ik heb kunnen/durven toegeven dat het even niet meer gaat. Naast de ellendige gevoelens die ik sowieso al heb, voel ik nu iig niet meer de druk om gemaakt blij naar de buitenwereld te blijven doen, wat me bakken energie kostte.Stoere vrouw! Jij komt er wel
maandag 28 december 2009 om 21:02
Lieve Banba,
hier ook een stukje herkenning, al kwam het er bij mij allemaal pas een stuk later uit. Ook twee zwangerschappen binnen drie jaar, ook twee keer negen maanden ziek geweest, al was de aard van de ziekte minder heftig dan bij jou en ging het met mijn kindjes goed. Ik heb daarna ook lang gedacht dat ik het allemaal gewoon maar moest kunnen, dat ik die zwangerschappen nu gehad had en dat ik de impact van twee keer negen maanden uit de running zijn kon negeren. Ik ben er twee jaar mee doorgelopen (inclusief full time baan) en ben toen ook compleet ingestort.
Over de antidepressiva is hier al veel gezegd, maar ook ik ben in eerste instantie begonnen met een psycholoog. Daar heb ik veel baat bij gehad. Ik kwam er terecht met het verhaal van: "ik ben bang dat ik zo overspannen word en dat wil ik koste wat het kost voorkomen", en schrok enorm toen ik na de eerste keer weer buiten stond met de boodschap: "hoezo voorkomen... Je bent overspannen en niet zo'n beetje ook!"
Het heeft me een aantal maanden gekost, met wekelijkse gesprekken met de psycholoog. In eerste instantie de opluchting dat het nu duidelijk was, dat ik het werk moest (en dus ook kon) laten voor wat het was, dat ik de schijn niet meer hoefde op te houden. Toen een nieuwe golf van paniek, omdat ik in een nog dieper dal raakte: een regelrechte paniekaanval op de roltrap van de H&M, omdat de mensenmassa me ineens een soort tsunami leek. Niets meer voor elkaar krijgen. Maar daarna ging het langzaam weer beter. Uiteindelijk heb ik, toen ik na een maand of vijf het gevoel had dat ik bleef hangen in de verbetering en mezelf niet over een onzichtbare drempel durfde te duwen, toch die antidepressiva erbij gepakt en die hebben me op dat moment geweldig geholpen. Ik denk niet dat dat effect ook zo groot geweest was als ik ze vanaf het begin had genomen.
Inmiddels ben ik bijna een jaar verder en gaat het echt weer helemaal goed met me.
Het is niet helemaal jouw verhaal, maar ik denk toch dat het je hoop kan geven dat er weer licht komt aan het eind van deze donkere tunnel. De eerste en belangrijkste stap heb je gezet: je hebt toegegeven dat het niet gaat en hulp gezocht!
Ik wens je heel veel beterschap en een dikke ,
Caro
hier ook een stukje herkenning, al kwam het er bij mij allemaal pas een stuk later uit. Ook twee zwangerschappen binnen drie jaar, ook twee keer negen maanden ziek geweest, al was de aard van de ziekte minder heftig dan bij jou en ging het met mijn kindjes goed. Ik heb daarna ook lang gedacht dat ik het allemaal gewoon maar moest kunnen, dat ik die zwangerschappen nu gehad had en dat ik de impact van twee keer negen maanden uit de running zijn kon negeren. Ik ben er twee jaar mee doorgelopen (inclusief full time baan) en ben toen ook compleet ingestort.
Over de antidepressiva is hier al veel gezegd, maar ook ik ben in eerste instantie begonnen met een psycholoog. Daar heb ik veel baat bij gehad. Ik kwam er terecht met het verhaal van: "ik ben bang dat ik zo overspannen word en dat wil ik koste wat het kost voorkomen", en schrok enorm toen ik na de eerste keer weer buiten stond met de boodschap: "hoezo voorkomen... Je bent overspannen en niet zo'n beetje ook!"
Het heeft me een aantal maanden gekost, met wekelijkse gesprekken met de psycholoog. In eerste instantie de opluchting dat het nu duidelijk was, dat ik het werk moest (en dus ook kon) laten voor wat het was, dat ik de schijn niet meer hoefde op te houden. Toen een nieuwe golf van paniek, omdat ik in een nog dieper dal raakte: een regelrechte paniekaanval op de roltrap van de H&M, omdat de mensenmassa me ineens een soort tsunami leek. Niets meer voor elkaar krijgen. Maar daarna ging het langzaam weer beter. Uiteindelijk heb ik, toen ik na een maand of vijf het gevoel had dat ik bleef hangen in de verbetering en mezelf niet over een onzichtbare drempel durfde te duwen, toch die antidepressiva erbij gepakt en die hebben me op dat moment geweldig geholpen. Ik denk niet dat dat effect ook zo groot geweest was als ik ze vanaf het begin had genomen.
Inmiddels ben ik bijna een jaar verder en gaat het echt weer helemaal goed met me.
Het is niet helemaal jouw verhaal, maar ik denk toch dat het je hoop kan geven dat er weer licht komt aan het eind van deze donkere tunnel. De eerste en belangrijkste stap heb je gezet: je hebt toegegeven dat het niet gaat en hulp gezocht!
Ik wens je heel veel beterschap en een dikke ,
Caro
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
woensdag 30 december 2009 om 11:48
Hallo allemaal,
Hier gaat het niet zo super. Gistermiddag is mijn oma overleden. Gelukkig was ik net op tijd om er bij te zijn. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar het is toch sneller dan gedacht. Zoals wel vaker komt ellende ook nu niet alleen.
Slapen doe ik gelukkig wel weer goed. De slaappillen zitten zelfs nog in het doosje. Kennelijk brengt het idee ze te hebben me voldoende rust om te kunnen slapen.
Ik heb gebeld met de psychologenpraktijk. Helaas is er een wachtlijst van een maand, dus het duurt nog even voordat ik er terecht kan.
Hier gaat het niet zo super. Gistermiddag is mijn oma overleden. Gelukkig was ik net op tijd om er bij te zijn. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar het is toch sneller dan gedacht. Zoals wel vaker komt ellende ook nu niet alleen.
Slapen doe ik gelukkig wel weer goed. De slaappillen zitten zelfs nog in het doosje. Kennelijk brengt het idee ze te hebben me voldoende rust om te kunnen slapen.
Ik heb gebeld met de psychologenpraktijk. Helaas is er een wachtlijst van een maand, dus het duurt nog even voordat ik er terecht kan.
The time is now
woensdag 30 december 2009 om 11:50
Banba, mijn vriendin heeft hetzelfde meegemaakt en had dezelfde week nog hulp.
Ga naar je huisarts en geef echt een hulproep af, doe dat, neem iemand mee, die als jij het het gaat bagataliseren, voor jou gaat spreken.
Ik geef je een dikke en het gaat over dit gevoel echt waar hoe ver weg dat nu ook klinkt.
Ga naar je huisarts en geef echt een hulproep af, doe dat, neem iemand mee, die als jij het het gaat bagataliseren, voor jou gaat spreken.
Ik geef je een dikke en het gaat over dit gevoel echt waar hoe ver weg dat nu ook klinkt.
woensdag 30 december 2009 om 12:22
Het is een beetje een lastige tijd zus. Ik heb alle psychologenpraktijken hier in de buurt gebeld. Afgezien van die waar ik nu op de wachtlijst sta, krijg ik overal een bandje waarop wordt verteld dat ze i.v.m de kerstvakantie pas vanaf 4 (of zelfs 11) januari weer bereikbaar zijn. Verder kan de huisarts nu gewoon niet zo gek veel voor me doen. Dinsdag ga ik er wel langs om even te bespreken hoe het nu gaat.
The time is now
woensdag 30 december 2009 om 21:30
