Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
donderdag 28 januari 2010 om 17:54
Er staan hier al zoveel mooie en wijze woorden, daar is eigenlijk niets aan toe te voegen. Wel wil ik zeggen dat het geweldig is dat je vooruit gaat en dat je zelf ook voelt dat je vooruit gaat. Dat het niet 'goed' gaat lijkt me logisch en dit is misschien wel goed, juist omdat het laat zien dat je de tijd neemt om alles te verwerken en dat je jezelf en je ervaringen serieus neemt. Alle lief en alle goeds gewenst!
vrijdag 29 januari 2010 om 12:59
Hoi Banba,
Hoe gaat het met je? Ik hoop zo dat het langzaam aan beter gaat!
Ik lees hier al een tijdje mee, maar 'durfde' steeds niet te reageren. Stom eigenlijk, maar het is zo vreselijk herkenbaar wat je schrijft en hoe je je voelt. Ik weet ook nog steeds niet goed wat ik wel en niet kan schrijven hier, maar ik wilde wel even laten weten dat ik veel aan je denk en hoop dat je snel weer opknapt!
Durf inderdaad weer te hopen dat het goed komt hoor, want dat doet het ook, echt waar!
Veel liefs, Noni.
Hoe gaat het met je? Ik hoop zo dat het langzaam aan beter gaat!
Ik lees hier al een tijdje mee, maar 'durfde' steeds niet te reageren. Stom eigenlijk, maar het is zo vreselijk herkenbaar wat je schrijft en hoe je je voelt. Ik weet ook nog steeds niet goed wat ik wel en niet kan schrijven hier, maar ik wilde wel even laten weten dat ik veel aan je denk en hoop dat je snel weer opknapt!
Durf inderdaad weer te hopen dat het goed komt hoor, want dat doet het ook, echt waar!
Veel liefs, Noni.
zondag 31 januari 2010 om 18:23
Hallo allemaal,
Even een update.
Vrijdagmiddag heb ik verlof met een overnachting gehad. Ik heb dus vrijdagnacht thuis geslapen. Ik was heel positief toen in vrijdagmiddag naar huis ging, maar helaas viel het me nogal tegen. De vrijdag ging goed. 's Nachts werd het al lastiger. Toen ik de slaapkamer binnenkwam greep het me meteen aan. Ik heb daar zoveel nachten rechtop in bed gezeten en me vreselijk gevoeld, dat die kamer alleen al me angstig maakt. Ik krijg nog 10mg oxazepam voor de nacht om te slapen (overdag gelukkig niet meer), maar had er nu 20 nodig om in slaap te komen. Zaterdagmiddag werd ik al wat onrustig, en tijdens de 'avondspits' ging het helemaal niet meer. Ik storte weer helemaal in. Ik zou eigenlijk tot zaterdagavond blijven, maar ben om half zes terug naar het ziekenhuis gegaan. Achteraf gezien gingen er ook best heel veel dingen wél goed, maar om één of andere reden kon ik gisteravond alleen nog maar het negatieve zien.
Vanmiddag ben ik weer naar huis gekomen en zijn we met alleen de oudste naar Ballorig geweest. Dat ging gelukkig allemaal goed en we hebben het leuk gehad. Mijn man is nu de jongste bij opa en oma aan het ophalen.
Het is nog niet duidelijk wanneer ik 'met ontslag' ga.
We hebben nu een gezinshulp die overdag op de kinderen past. We zijn nu bezig om te regelen dat er de eerste tijd iemand is als ik thuis ben. Zodat ik er niet meteen alleen voorsta.
Het is allemaal heel dubbel. Mijn hart breekt iedere dag als ik mijn kinderen uit sta te zwaaien. Ik wil zó graag voor ze zorgen en bij ze zijn en kan eigenlijk niet accepteren dat dat nu niet gaat. Godzijdank is de borstvoeding inmiddels afgebouwd. De eerste week moest ik nog een aantal keren per dag kolven en stond dan jankend de melk door de gootsteen te gieten (melk is onbruikbaar door de medicatie).
Het zal ongetwijfeld een heel onsamenhangend warrig verhaal geworden zijn, want ik heb zomaar wat van me af geschreven.
Ik wil jullie allemaal nogmaals heel erg bedanken voor jullie berichtjes. Het doet me echt heel veel goed.
Even een update.
Vrijdagmiddag heb ik verlof met een overnachting gehad. Ik heb dus vrijdagnacht thuis geslapen. Ik was heel positief toen in vrijdagmiddag naar huis ging, maar helaas viel het me nogal tegen. De vrijdag ging goed. 's Nachts werd het al lastiger. Toen ik de slaapkamer binnenkwam greep het me meteen aan. Ik heb daar zoveel nachten rechtop in bed gezeten en me vreselijk gevoeld, dat die kamer alleen al me angstig maakt. Ik krijg nog 10mg oxazepam voor de nacht om te slapen (overdag gelukkig niet meer), maar had er nu 20 nodig om in slaap te komen. Zaterdagmiddag werd ik al wat onrustig, en tijdens de 'avondspits' ging het helemaal niet meer. Ik storte weer helemaal in. Ik zou eigenlijk tot zaterdagavond blijven, maar ben om half zes terug naar het ziekenhuis gegaan. Achteraf gezien gingen er ook best heel veel dingen wél goed, maar om één of andere reden kon ik gisteravond alleen nog maar het negatieve zien.
Vanmiddag ben ik weer naar huis gekomen en zijn we met alleen de oudste naar Ballorig geweest. Dat ging gelukkig allemaal goed en we hebben het leuk gehad. Mijn man is nu de jongste bij opa en oma aan het ophalen.
Het is nog niet duidelijk wanneer ik 'met ontslag' ga.
We hebben nu een gezinshulp die overdag op de kinderen past. We zijn nu bezig om te regelen dat er de eerste tijd iemand is als ik thuis ben. Zodat ik er niet meteen alleen voorsta.
Het is allemaal heel dubbel. Mijn hart breekt iedere dag als ik mijn kinderen uit sta te zwaaien. Ik wil zó graag voor ze zorgen en bij ze zijn en kan eigenlijk niet accepteren dat dat nu niet gaat. Godzijdank is de borstvoeding inmiddels afgebouwd. De eerste week moest ik nog een aantal keren per dag kolven en stond dan jankend de melk door de gootsteen te gieten (melk is onbruikbaar door de medicatie).
Het zal ongetwijfeld een heel onsamenhangend warrig verhaal geworden zijn, want ik heb zomaar wat van me af geschreven.
Ik wil jullie allemaal nogmaals heel erg bedanken voor jullie berichtjes. Het doet me echt heel veel goed.
The time is now
zondag 31 januari 2010 om 18:59
quote:qwertu schreef op 31 januari 2010 @ 18:44:
En daarna komt er een moment waarop je dat zelfs af en toe weer leuk gaat vinden. En dan, terwijl je je er misschien al bij had neergelegd dat je het "dus" gewoon niet leuk vindt, merk je ineens dat je er gewoon plezier in hebt.
Dat is de vinger op de zere plek. Mijn grootste angst is dat ik het nooit aan ga kunnen en nooit leuk ga vinden. Dat het krijgen van een tweede kind één grote onomkeerbare vergissing blijkt.....
Dank je voor je mooie post, het doet me goed die herkenning te lezen, al wou ik dat het voor ons beiden niet zo was.
En daarna komt er een moment waarop je dat zelfs af en toe weer leuk gaat vinden. En dan, terwijl je je er misschien al bij had neergelegd dat je het "dus" gewoon niet leuk vindt, merk je ineens dat je er gewoon plezier in hebt.
Dat is de vinger op de zere plek. Mijn grootste angst is dat ik het nooit aan ga kunnen en nooit leuk ga vinden. Dat het krijgen van een tweede kind één grote onomkeerbare vergissing blijkt.....
Dank je voor je mooie post, het doet me goed die herkenning te lezen, al wou ik dat het voor ons beiden niet zo was.
The time is now
