Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 7 februari 2010 om 17:59
Hai Banba, wat fijn dat je je in het ziekenhuis weer een stuk beter voelt! Geweldig!
Tja en de stad, dat zijn zoooooooveeeeel prikkels. Vreselijk. Dus dat je dat nog niet trekt kan ik me voorstellen.
Maar ik vind het wel bemoedigend dat je dan als je weer in paniek raakt met een peptalk, een douche en een extra pammetje, de slaap weer pakt. Dan zijn je lichaam en je geest dus al een stuk gekalmeerd.
Tja en de stad, dat zijn zoooooooveeeeel prikkels. Vreselijk. Dus dat je dat nog niet trekt kan ik me voorstellen.
Maar ik vind het wel bemoedigend dat je dan als je weer in paniek raakt met een peptalk, een douche en een extra pammetje, de slaap weer pakt. Dan zijn je lichaam en je geest dus al een stuk gekalmeerd.
zondag 7 februari 2010 om 19:42
zondag 7 februari 2010 om 20:31
Banba, wat goed dat dit weekend al weer zoveel beter gaat dan het vorige weekend.
Misschien is het een idee je maatschappelijk werker te vragen naar spoedopvang op een kdv mocht de gezinshulp niet lukken.
Ik werk bij een organisatie voor kinderopvang op de afd. planning, en wij regelen ook wel eens spoedopvang voor kinderen met een moeder met een ppd. Als je het dan via de gemeente aanvraagt, valt het vaak onder een 'potje', waardoor je er niet/niet veel voor hoeft te betalen.
Veel sterkte weer deze week.
Misschien is het een idee je maatschappelijk werker te vragen naar spoedopvang op een kdv mocht de gezinshulp niet lukken.
Ik werk bij een organisatie voor kinderopvang op de afd. planning, en wij regelen ook wel eens spoedopvang voor kinderen met een moeder met een ppd. Als je het dan via de gemeente aanvraagt, valt het vaak onder een 'potje', waardoor je er niet/niet veel voor hoeft te betalen.
Veel sterkte weer deze week.
zondag 14 februari 2010 om 10:05
zondag 14 februari 2010 om 10:08
Qwertu, wat ik van jou lees herken ik nog meer! Ik weet dat dit banba haar topic is, maar ik wilde je toch even vragen; heb jij 'maar' één kind?
Ik wel nl, (ik was volgens mij redelijk gelijk met jou zwanger) en wil nu evt een 2e, maar twijfel ENORM! Ik wil me niet wéér zo gaan voelen, snap je. Hoe was/is dat bij jou als ik t mag vragen?
Ik wel nl, (ik was volgens mij redelijk gelijk met jou zwanger) en wil nu evt een 2e, maar twijfel ENORM! Ik wil me niet wéér zo gaan voelen, snap je. Hoe was/is dat bij jou als ik t mag vragen?
zondag 14 februari 2010 om 19:48
Hier weer even een berichtje van banbaman.
Banba is in alle drukte vergeten een berichtje te posten over hoe het er mee gaat. Bij deze doe ik dat. Het gaat bijzonder goed met haar (naar omstandigheden). De antidepressiva slaan aan en er komt steeds meer rust. Langzaam krijgt ze de grip weer een beetje terug. Het zal nog wel lang duren voor het zonnetje weer helemaal schijnt, maar er is weer licht en een beetje warmte.
Ik heb me altijd afgevraagd wat haar toch bezielde met het forum bezig te zijn. Vond het maar debiel. Nu begrijp ik een beetje wat ze hier altijd heeft kunnen vinden. Wat een warme lieve mensen zijn jullie! Ze heeft heel veel aan jullie reacties gehad en het heeft haar er voor een deel ook doorheen gesleept. Dank jullie wel daarvoor!
Groetjes Banbaman.
Banba is in alle drukte vergeten een berichtje te posten over hoe het er mee gaat. Bij deze doe ik dat. Het gaat bijzonder goed met haar (naar omstandigheden). De antidepressiva slaan aan en er komt steeds meer rust. Langzaam krijgt ze de grip weer een beetje terug. Het zal nog wel lang duren voor het zonnetje weer helemaal schijnt, maar er is weer licht en een beetje warmte.
Ik heb me altijd afgevraagd wat haar toch bezielde met het forum bezig te zijn. Vond het maar debiel. Nu begrijp ik een beetje wat ze hier altijd heeft kunnen vinden. Wat een warme lieve mensen zijn jullie! Ze heeft heel veel aan jullie reacties gehad en het heeft haar er voor een deel ook doorheen gesleept. Dank jullie wel daarvoor!
Groetjes Banbaman.
anoniem_38662 wijzigde dit bericht op 14-02-2010 19:53
Reden: Echte naam Banba weggehaald
Reden: Echte naam Banba weggehaald
% gewijzigd
The time is now
