Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zaterdag 27 februari 2010 om 10:58
quote:Banba schreef op 23 februari 2010 @ 20:26:
Door deze opname heeft het geen zin meer om de schijn op te houden tegenover 'de buitenwereld'. Iedereen weet nu hoe het er met me voorstaat en hoewel me dat de eerste tijd vooral beangstigde, ben ik er nu juist blij mee. Ik ben de schaamte voorbij. Ik hoef niet langer te doen alsof het goed met me gaat en ik alles op de rit heb. Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!Heel mooi en eerlijk omschreven Banba! Fijn dat je weer thuis bent. Ik wens je ontzettend veel goeds toe voor de toekomst.
Door deze opname heeft het geen zin meer om de schijn op te houden tegenover 'de buitenwereld'. Iedereen weet nu hoe het er met me voorstaat en hoewel me dat de eerste tijd vooral beangstigde, ben ik er nu juist blij mee. Ik ben de schaamte voorbij. Ik hoef niet langer te doen alsof het goed met me gaat en ik alles op de rit heb. Ik laat mezelf nu (eigenlijk voor het eerst) echt zien zoals ik ben. De gedachte dat ik dat masker nooit meer op hoef te zetten en de wetenschap dat ik gewoon blijf doorademen als ik me blootgeef en kwetsbaar opstel is een enorme opluchting en voor het eerst in mijn leven kan ik met zekerheid zeggen dat het goedkomt.
Ik ben er nog niet, maar ik ben strijdbaar!Heel mooi en eerlijk omschreven Banba! Fijn dat je weer thuis bent. Ik wens je ontzettend veel goeds toe voor de toekomst.
zondag 28 februari 2010 om 11:01
Hai Banba,
Wat heerlijk dat je weer thuis bent. Je hebt een prachtige post geschreven. Misschien kun je hem ergens goed bewaren en nog eens lezen als je even in een dalletje zit. Ik vind dat je het hartstikke goed en eigenlijk ook heel snel doet. Fijn dat de medicijnen aan slaan en je een steuntje kunnen geven. Maar jij doet zelf het zware werk!
Wat heerlijk dat je weer thuis bent. Je hebt een prachtige post geschreven. Misschien kun je hem ergens goed bewaren en nog eens lezen als je even in een dalletje zit. Ik vind dat je het hartstikke goed en eigenlijk ook heel snel doet. Fijn dat de medicijnen aan slaan en je een steuntje kunnen geven. Maar jij doet zelf het zware werk!
maandag 1 maart 2010 om 09:53
lieve Banba, wat fijn dat je het gevoel hebt dat je eerlijk kunt zijn naar jezelf en de buitenwereld. Er zullen vast nog wel pittige momenten zijn. Maar door je eerlijkheid kun je de last hopelijk delen met anderen, waardoor het wat minder zwaar wordt.
Het zal wel wennen zijn om een andere Banba te zien. Voor jezelf en ook voor anderen. Maar uiteindelijk ben je een mooi voorbeeld voor je kinderen. Een "echte" moeder, met al haar moois en ook haar nukken.
Knap hoor, dat je dit al zo snel zo eerlijk durft te kunnen geeft goeie hoop voor de toekomst !
Het zal wel wennen zijn om een andere Banba te zien. Voor jezelf en ook voor anderen. Maar uiteindelijk ben je een mooi voorbeeld voor je kinderen. Een "echte" moeder, met al haar moois en ook haar nukken.
Knap hoor, dat je dit al zo snel zo eerlijk durft te kunnen geeft goeie hoop voor de toekomst !
woensdag 3 maart 2010 om 12:59
Hallo allemaal,
Ik ben nu bijna twee weken thuis en het gaat heel redelijk. Ik heb natuurlijk nog mijn slechte momenten, maar de goede momenten zijn beter dan ze in jaren zijn geweest.
Het is nog wel lastig om een goede balans te vinden. Ik ben geneigd om te veel, te snel te willen en loop daardoor voortdurend tegen mijn grenzen aan. Maar goed, nu zie ik ze tenminste voordat ik er voorbij ben
Ook merk ik dat ik opnieuw mijn plek in het gezin moet vinden. Mijn man heeft het grandioos goed gedaan al die weken, maar daardoor heeft hij nu wel overal zijn eigen maniertjes voor.
Nu we weer 'samen moeten werken' is het voor ons beiden soms lastig, even aftasten dus.
Met de kinderen gaat het gelukkig goed. Mijn oudste was in het begin heel afwijzend tegenover mij en hing ontzettend aan papa. Hij trekt nu langzaam aan wat bij en ik krijg nu af en toe ook weer een kusje .
We zijn gezegend met een heel makkelijk en tevreden babymeisje, dus ook dat gaat goed.
Eigenlijk overwegend positief dus.
Er komt twee keer per week iemand voor thuisbegeleiding. Ik vind dat wel heel fijn, omdat er op die manier toch nog even een vinger aan de pols wordt gehouden en ik ergens terecht kan met mijn vragen en onzekerheden.
Ik weet dat het de zoveelste keer is, maar ik wil jullie nogmaals heel erg bedanken. Dit topic heeft me zoveel goed gedaan. Jullie lieve berichtjes waren als lichtjes in het donker. Bedankt!
Ik ben nu bijna twee weken thuis en het gaat heel redelijk. Ik heb natuurlijk nog mijn slechte momenten, maar de goede momenten zijn beter dan ze in jaren zijn geweest.
Het is nog wel lastig om een goede balans te vinden. Ik ben geneigd om te veel, te snel te willen en loop daardoor voortdurend tegen mijn grenzen aan. Maar goed, nu zie ik ze tenminste voordat ik er voorbij ben
Ook merk ik dat ik opnieuw mijn plek in het gezin moet vinden. Mijn man heeft het grandioos goed gedaan al die weken, maar daardoor heeft hij nu wel overal zijn eigen maniertjes voor.
Nu we weer 'samen moeten werken' is het voor ons beiden soms lastig, even aftasten dus.
Met de kinderen gaat het gelukkig goed. Mijn oudste was in het begin heel afwijzend tegenover mij en hing ontzettend aan papa. Hij trekt nu langzaam aan wat bij en ik krijg nu af en toe ook weer een kusje .
We zijn gezegend met een heel makkelijk en tevreden babymeisje, dus ook dat gaat goed.
Eigenlijk overwegend positief dus.
Er komt twee keer per week iemand voor thuisbegeleiding. Ik vind dat wel heel fijn, omdat er op die manier toch nog even een vinger aan de pols wordt gehouden en ik ergens terecht kan met mijn vragen en onzekerheden.
Ik weet dat het de zoveelste keer is, maar ik wil jullie nogmaals heel erg bedanken. Dit topic heeft me zoveel goed gedaan. Jullie lieve berichtjes waren als lichtjes in het donker. Bedankt!
The time is now
woensdag 3 maart 2010 om 13:35
Meis wat doe je het goed! Ik ben trots op je!
Ook als het niet goed zou gaan trouwens, want eerlijk zijn naar jezelf en naar je omgeving toe is hartstikke moeilijk en gaat niet vanzelf. Dat is een leerproces met af en toe een stapje terugdoen en dat mag ook.
Dikke kus en knuffels voor jou en je gezin
Woei
Ook als het niet goed zou gaan trouwens, want eerlijk zijn naar jezelf en naar je omgeving toe is hartstikke moeilijk en gaat niet vanzelf. Dat is een leerproces met af en toe een stapje terugdoen en dat mag ook.
Dikke kus en knuffels voor jou en je gezin
Woei
woensdag 3 maart 2010 om 14:47
quote:Banba schreef op 03 maart 2010 @ 12:59:
de goede momenten zijn beter dan ze in jaren zijn geweestJeuj! Wat een fantastisch bericht! Dat de balans even zoek is/was lijkt me volkomen logisch. En dat iedereen in het gezin even moet wennen aan wat er allemaal is gebeurd ook. Maar super om te lezen dat je je behoorlijk goed voelt.
de goede momenten zijn beter dan ze in jaren zijn geweestJeuj! Wat een fantastisch bericht! Dat de balans even zoek is/was lijkt me volkomen logisch. En dat iedereen in het gezin even moet wennen aan wat er allemaal is gebeurd ook. Maar super om te lezen dat je je behoorlijk goed voelt.
