Psyche
alle pijlers
Ik loop helemaal vast, zie geen uitweg meer...
zondag 27 december 2009 om 09:37
In drie jaar tijd twee zwangerschappen...
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
Twee keer pre-eclampsie.
Twee keer erg ziek geweest.
Twee keer langdurige ziekenhuisopname met zorgen over de baby.
Twee keer een kleine zwakke baby die in het ziekenhuis moet achterblijven.
Nu is mijn jongste 12 weken en het lichtje gaat uit. Net nu alles fysiek een beetje beter gaat, stort ik mentaal helemaal in.
Ik heb vanaf vorige week dinsdag nog nauwelijks geslapen. Met uitzondering van vrijdag toen uit pure wanhoop twee oxazepam en een glas wijn naar binnen heb gegooid.
De overige nachten heb ik met wijd open ogen, geklemde kaken en gebalde vuisten in bed gelegen, wachtend op de ochtend. In de loop van de dag neemt de angst stees verder toe om weer naar bed te moeten, om de confrontatie met mijn angstige gevoel weer aan te moeten.
Ik voel overweldigende angst en pure wanhoop. Er gaat een achtbaan van emoties door me heen, maar ik kan me er niet aan overgeven. Ik kan niet ontladen. Ik ben bang dat, wanneer ik ga huilen ik nooit meer kan ophouden.
Overdag loop ik met twee truien te rillen van de kou en te zweten tegelijk. Eten gaat bijna niet meer.
Mijn hele lijf doet pijn van de continue spanning.
Maar ik kan geen kant op, sta met mijn rug tegen de muur. Ik heb de zorg voor twee kleine kinderen. Mijn man kan op dit moment onmogelijk vrij nemen van zijn werk. Mijn moeder zit met de zorg voor mijn snel achteruitgaande oma. Ik móet door.
Ik weet niet waar ik het nog vandaan moet halen.
Door het blokkeren van mijn emoties ben ik helemaal numb geworden. Als ik naar mijn twee prachtige kindjes kijk, voel ik niks.
Wanneer ik in de auto zit wil ik alleen maar hard op het gas trappen en wegrijden van alles. Ik rij drie keer om, om het moment van naar huis gaan nog even uit te stellen. Als ik de deur opendoe, vliegt de angst me naar de keel.
Ik ben zo bang, bang dat ik het niet aankan. Bang dat ik nooit meer normaal zal slapen. Bang om gek te worden. Bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn.
En ik voel me schuldig. Allereerst tegenover mijn kinderen. Maar ook tegenover mijn man, die naast zijn werk zowat alles overneemt. En tegenover mijn moeder, die in de afgelopen maanden het huishouden draaiende heeft gehouden, toen ik er fysiek nog niet goed toe in staat was.
Morgen is het maandag, dan ga ik naar de huisarts. Er moet iets gebeuren. Iets op korte termijn. Dan maar een tijdje aan de pillen om dit overweldigend nare gevoel een beetje te ondrukken. En om in ieder geval te kunnen slapen. Ik voel me zo doodongelukkig, terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn dat het allemaal 'goed' is gekomen....
The time is now
zondag 7 maart 2010 om 09:16
Wat een supernieuws banba! Ik las je al ineens weer op andere topics met heldere meningen en kracht in je stukjes tekst. Fijn dat je nog 2 wkn begeleiding hebt; heerlijk voor je man en kindjes ook dat je er weer bent. Enneh, de lente is in aantocht, dus dan ga jij je nóg beter voelen, ik weet t zeker!!
woensdag 10 maart 2010 om 19:46
Dag lieve allemaal,
Het gaat eigenlijk best goed! Ik krijg nu twee keer in de week begeleiding thuis. Iemand die me helpt om meer structuur aan te brengen.
Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat het alleen maar thuis zitten met de kinderen niet goed voor me is. We wonen vrij afgelegen en doordat ik niet meer buitenshuis werk, zie ik door de week eigenlijk niemand meer, behalve mijn man en kinderen. Dat heeft er ook aan bijgedragen dat ik zo vastgelopen ben. Ik wil graag weer wat buiten de deur gaan doen.
Aangezien ik altijd in de horeca heb gewerkt (dus avond/nacht en weekend), zal ik iets anders moeten bedenken dat wel goed te combineren is met een gezin.
Ik zit hier al langer over te denken, maar mijn onzekerheid heeft me tot nu toe belet om echt initiatief te nemen.
De begeleiding thuis zal me nu ook helpen om me te oriënteren in wat ik wil en kan wat betreft werk en/of studie.
Veel positieve dingen dus en ik merk dat ik daar een hoop energie van krijg.
Vrijdag wordt mijn oudste 2 en ben ik 3 weken thuis. Voor mijn gevoel is het al veel langer.
Het is een erg zware en intensieve tijd geweest, maar ik begrijp nu dat er (blijkbaar) iets ingrijpends voor nodig was om me te doen inzien dat het echt anders moet.
Het gaat eigenlijk best goed! Ik krijg nu twee keer in de week begeleiding thuis. Iemand die me helpt om meer structuur aan te brengen.
Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat het alleen maar thuis zitten met de kinderen niet goed voor me is. We wonen vrij afgelegen en doordat ik niet meer buitenshuis werk, zie ik door de week eigenlijk niemand meer, behalve mijn man en kinderen. Dat heeft er ook aan bijgedragen dat ik zo vastgelopen ben. Ik wil graag weer wat buiten de deur gaan doen.
Aangezien ik altijd in de horeca heb gewerkt (dus avond/nacht en weekend), zal ik iets anders moeten bedenken dat wel goed te combineren is met een gezin.
Ik zit hier al langer over te denken, maar mijn onzekerheid heeft me tot nu toe belet om echt initiatief te nemen.
De begeleiding thuis zal me nu ook helpen om me te oriënteren in wat ik wil en kan wat betreft werk en/of studie.
Veel positieve dingen dus en ik merk dat ik daar een hoop energie van krijg.
Vrijdag wordt mijn oudste 2 en ben ik 3 weken thuis. Voor mijn gevoel is het al veel langer.
Het is een erg zware en intensieve tijd geweest, maar ik begrijp nu dat er (blijkbaar) iets ingrijpends voor nodig was om me te doen inzien dat het echt anders moet.
The time is now
vrijdag 12 maart 2010 om 23:42
zaterdag 20 maart 2010 om 15:22
Fijn om te horen dat het weer wat beter gaat. Ik kwam je naam regelamtig tegen bij andere topics en hoopte al dat het een teken was dat je op de goede weg bent. Spannend om weer aan de slag te gaan, maar ik kan me voorstellen dat het een goed gevoel geeft dat je nu concrete stappen zet om herhaling te voorkomen. Hopelijk lukt het om samen met de begeleiding een baan te vinden die bij je past. Heb je al enig idee welke kant je op wilt?
En nog gefeliciteerd met je zoontje. Het beginnen met 2 al hele mannetjes te worden.
En nog gefeliciteerd met je zoontje. Het beginnen met 2 al hele mannetjes te worden.
zaterdag 20 maart 2010 om 23:50
hi
ik ben 2 weken geleden bevallen van een gezonde dochter waar ik heel blij mee ben ..alleen sinds de geboorte hebben mijn vriend en ik vaak ruzie terwijl we eerst nooit ruzie maakte ik ben sinds vorige maand 21 hij word bijna 21 en ik ben na 4 maanden relatie zwanger geraakt ik heb er geen moment spijt van gehad maar nu lijkt het alsof we elkaar aan het verliezen zijn en dan komt er ook nog bij dat ik me helemaal verrot voel ik kan niet eens meer normaal tegen hem doen terwijl ik niet zo wil doen maar toch doe ik het snap je dat nou ? ik niet word een beetje gek van mezelf op deze manier had ik het me in iedergeval niet voorgesteld ,,
ik ben 2 weken geleden bevallen van een gezonde dochter waar ik heel blij mee ben ..alleen sinds de geboorte hebben mijn vriend en ik vaak ruzie terwijl we eerst nooit ruzie maakte ik ben sinds vorige maand 21 hij word bijna 21 en ik ben na 4 maanden relatie zwanger geraakt ik heb er geen moment spijt van gehad maar nu lijkt het alsof we elkaar aan het verliezen zijn en dan komt er ook nog bij dat ik me helemaal verrot voel ik kan niet eens meer normaal tegen hem doen terwijl ik niet zo wil doen maar toch doe ik het snap je dat nou ? ik niet word een beetje gek van mezelf op deze manier had ik het me in iedergeval niet voorgesteld ,,
zondag 21 maart 2010 om 19:57
Jayenna,
Je bent nog maar net bevallen en je hele hormoonhuishouding ligt overhoop. Daarnaast is er een nieuw mensje bij waar je verantwoordelijk voor bent en die je uit je slaap houdt. Wees niet te streng voor jezelf. Het is echt niet gek dat je je nog niet de oude voelt en anders reageert dan je normaal zou doen. Als je je hier echt zorgen over maakt kun je hier altijd nog een keer met je huisarts over praten. Die kan met je kijken of dit een "normale" reactie is op deze nieuwe situatie of dat er vmisschien toch meer aan de hand is en je hulp nodig hebt om de boel weer op de rit te krijgen.
Je bent nog maar net bevallen en je hele hormoonhuishouding ligt overhoop. Daarnaast is er een nieuw mensje bij waar je verantwoordelijk voor bent en die je uit je slaap houdt. Wees niet te streng voor jezelf. Het is echt niet gek dat je je nog niet de oude voelt en anders reageert dan je normaal zou doen. Als je je hier echt zorgen over maakt kun je hier altijd nog een keer met je huisarts over praten. Die kan met je kijken of dit een "normale" reactie is op deze nieuwe situatie of dat er vmisschien toch meer aan de hand is en je hulp nodig hebt om de boel weer op de rit te krijgen.
woensdag 24 maart 2010 om 01:22
Ik heb het onderstaande berichtje geplaatst op het 'help-elkaar-topic'. Ik dacht ik zet ook een kopie op 'mijn' topic. Als ik dan toch begin met hulp vragen, kan ik het net zo goed goed doen
Nou, dan ga ik toch maar eens de stap zetten om om hulp te vragen, niet mijn sterkste kant
Wij gaan verhuizen! We hebben gereageerd op een woning bij de woningbouwstichting, waar ik al een tijd ingeschreven stond, maar waavan ik geen idee had hoe het er punt-technisch voorstond. Tot mijn grote schrik hebben we nu dus meteen bij het eerste huis beet. Op zich super natuurlijk, want we willen hier graag weg, maar ik had er eigenlijk totaal geen rekening mee gehouden dat het zo snel zou kunnen gaan. Het was meer een reactie met het idee van; eens kijken hoe dat gaat dat reageren .
Nu kunnen we dus eind maart het huis krijgen en zullen we dus moeten schilderen, vloeren leggen en overhuizen (met twee kleine kinderen). En die gedachte alleen al zorgt ervoor dat ik nu om 01:00 nog niet slaap; ik zie alleen maar beren op de weg.
Zoals sommigen van jullie misschien wel weten hebben we als gezin een nogal roerige en zware tijd achter de rug. Medeoorzaak van mijn 'inzinking' was dat we nu nogal afgelegen wonen. Er zijn hier geen andere jonge gezinnen, geen winkels (supermarkt ligt op 5 km rijden), geen speeltuintjes, geen bibliotheek enz. enz. Kortom, ik vereenzaam hier nogal alleen binnen met twee kleine kinderen.
Het huis wat we nu kunnen krijgen is midden in het dorp, 500 meter van de supermarkt en op een woonerf waar het zwermt van de kindjes. Schuin tegenover het huis is zelfs een inimini speeltuintje en een straat verder staat een gymzaal met groot openbaar sportveld. De basisschool is twee straten verder.
Helemaal ideaal dus, maar wát een klus gaat dat worden. En dat terwijl ik zowel geestelijk als lichamelijk nog maar net stabiel ben.
Het huis wat we nu wonen is groter en we hebben bovendien 3 schuren die in de loop der jaren volgepropt zijn met allerlei, nog nader uit te zoeken, rotzooi.
Kortom, ik kan wel wat hulp gebruiken!
Dus, als iemand in de buurt woont (omgeving Doetinchem/Zutphen) en een keer een middag over heeft om me te helpen bij het rotzooi sorteren, dozen inpakken en ondertussen in de gaten houden of de kinderen niks levensbedreigends uithalen, ben je van hárte welkom.
Ik heb (nu nog ) een grote tuin met een zandbak, schommel en plenty speelgoed, dus je kunt eventuele koters gerust meebrengen )
Als tegenprestatie heb ik momenteel niet zoveel te bieden. Behalve dan alle spullen die ik niet meer mee wil of kan nemen
Nou, dan ga ik toch maar eens de stap zetten om om hulp te vragen, niet mijn sterkste kant
Wij gaan verhuizen! We hebben gereageerd op een woning bij de woningbouwstichting, waar ik al een tijd ingeschreven stond, maar waavan ik geen idee had hoe het er punt-technisch voorstond. Tot mijn grote schrik hebben we nu dus meteen bij het eerste huis beet. Op zich super natuurlijk, want we willen hier graag weg, maar ik had er eigenlijk totaal geen rekening mee gehouden dat het zo snel zou kunnen gaan. Het was meer een reactie met het idee van; eens kijken hoe dat gaat dat reageren .
Nu kunnen we dus eind maart het huis krijgen en zullen we dus moeten schilderen, vloeren leggen en overhuizen (met twee kleine kinderen). En die gedachte alleen al zorgt ervoor dat ik nu om 01:00 nog niet slaap; ik zie alleen maar beren op de weg.
Zoals sommigen van jullie misschien wel weten hebben we als gezin een nogal roerige en zware tijd achter de rug. Medeoorzaak van mijn 'inzinking' was dat we nu nogal afgelegen wonen. Er zijn hier geen andere jonge gezinnen, geen winkels (supermarkt ligt op 5 km rijden), geen speeltuintjes, geen bibliotheek enz. enz. Kortom, ik vereenzaam hier nogal alleen binnen met twee kleine kinderen.
Het huis wat we nu kunnen krijgen is midden in het dorp, 500 meter van de supermarkt en op een woonerf waar het zwermt van de kindjes. Schuin tegenover het huis is zelfs een inimini speeltuintje en een straat verder staat een gymzaal met groot openbaar sportveld. De basisschool is twee straten verder.
Helemaal ideaal dus, maar wát een klus gaat dat worden. En dat terwijl ik zowel geestelijk als lichamelijk nog maar net stabiel ben.
Het huis wat we nu wonen is groter en we hebben bovendien 3 schuren die in de loop der jaren volgepropt zijn met allerlei, nog nader uit te zoeken, rotzooi.
Kortom, ik kan wel wat hulp gebruiken!
Dus, als iemand in de buurt woont (omgeving Doetinchem/Zutphen) en een keer een middag over heeft om me te helpen bij het rotzooi sorteren, dozen inpakken en ondertussen in de gaten houden of de kinderen niks levensbedreigends uithalen, ben je van hárte welkom.
Ik heb (nu nog ) een grote tuin met een zandbak, schommel en plenty speelgoed, dus je kunt eventuele koters gerust meebrengen )
Als tegenprestatie heb ik momenteel niet zoveel te bieden. Behalve dan alle spullen die ik niet meer mee wil of kan nemen
The time is now
woensdag 24 maart 2010 om 09:36
Hey Banba, wat goed dat jullie gaan verhuizen, het klinkt echt te gek die nieuwe plek (dat rijmt!:-)). Alles in de buurt, zelfs op loopafstand. Vast een heleboel potentiele vriendjes en vriendinnetjes voor je kids. Natuurlijk is verhuizen een hele klus, maar het wordt alleen maar beter. Ik heb ook even opgezocht waar je woont, maar das voor mij bijna 200 km.. Iets te ver om even een middagje langs te komen helaas.. Ik ben ervan overtuigd dat je hulp krijgt van de forumers die in de buurt wonen, je hebt een behoorlijke forumvriendenkring opgebouwd hier.
Succes!
Succes!
woensdag 24 maart 2010 om 17:31
Hey banba,
Ik heb je hele topic doorgespit en wat heb ik een ongelooflijk respect voor jou! You go girl!
Ik lees dat je gaat verhuizen? Blijf je nog wel in de zelfde woonplaats als ik wonen? Mocht je hulp nodig hebben, laat het maar weten! Ik wil ook best op je koters passen als dat nodig is! Bij mij thuis of bij jou. Er zijn hier wel vaker kleintjes over de vloer, dus dat kan best! Laat het me maar weten! (en dat geldt niet alleen voor de tijd dat je aan het verhuizen bent, maar ook als je samen met banbaman eens wat leuks wilt doen of tijd voor je zelf nodig hebt!)
Ik heb je hele topic doorgespit en wat heb ik een ongelooflijk respect voor jou! You go girl!
Ik lees dat je gaat verhuizen? Blijf je nog wel in de zelfde woonplaats als ik wonen? Mocht je hulp nodig hebben, laat het maar weten! Ik wil ook best op je koters passen als dat nodig is! Bij mij thuis of bij jou. Er zijn hier wel vaker kleintjes over de vloer, dus dat kan best! Laat het me maar weten! (en dat geldt niet alleen voor de tijd dat je aan het verhuizen bent, maar ook als je samen met banbaman eens wat leuks wilt doen of tijd voor je zelf nodig hebt!)
Na regen komt regent, kijk maar in de woordenboek
