Psyche
alle pijlers
Ik word moe van mezelf
vrijdag 3 januari 2020 om 17:24
Titel zegt het al. Ik word moe van mezelf. Ik kan nergens van genieten. Al jaren niet. Ik kan me niet eens herinneren dat ik ooit van iets genoten heb. Ook niet van kleine dingen. Mijn moeder zei altijd Jantje lacht, jantje huilt
Ik heb 2 kinderen (11 en 14) en vooral voor hen vind ik het moeilijk. Ik probeer zoveel mogelijk om opgewekt te doen maar soms lukt het gewoon echt niet.
Ik doe echt wel mijn best. Ik ga met ze weg, probeer er voor ze te zijn. Gelukkig hebben we wel een goede band. Ze vertellen alles tegen me. Soms net iets te veel
Ik ben 100% afgekeurd maar heb bij het uwv zelf een traject aangevraagd.
Heb bij een aantal bedrijven meegekeken maar ik raak steeds in paniek door te veel prikkels en hierdoor word ik weer onzeker van.
Ik wil het allemaal wel, maar het lukt niet.
afspreken met vrienden doe ik, ik ga wandelen met de hond, sport. Maar het kost gewoon veel energie. Ik doe vrijwilligers werk bij een instelling. Als het niet goed met me gaat kan ik me terug trekken en praktische dingen doen. Dit doe ik 3 uur en dat is echt de max. Heb ik die week nog 2 afspraken, schiet ik in de stress want voor mijn idee is heel mijn week dan volgepland.
Ik heb alle soorten therapie al gehad en ben ook een aantal keren opgenomen na de geboorte van de 2e. Ik ben uitbehandeld bij het ggz.
Mijn valkuil is dat ik mezelf veel beter voor doe dan dat het eigenlijk gaat.
ik maak veel grappen (ten koste van mezelf) Ik doe vrolijk Daardoor snappen mensen mij niet. En verwachten te veel, wat ik dan weer niet kan waarmaken. Mensen vinden dat ik me aanstel.
Voordat mijn kinderen geboren waren is er bij mij een persoonlijkheidsstoornis vast gesteld. Ik heb toen een behandeling gehad van 1,5 jaar 4 dgn in de week. Dit heeft me erg goed geholpen. Heb een opleiding verzorging gedaan. Het ging echt goed. Bij mijn 1e zoon ging het goed. (achteraf door de structuur) Bij de 2e kreeg ik een postnatale depressie en is het eigenlijk niet meer goed gekomen. Ik bleek naast een persoonlijkheidsstoornis ook een bipolaire stoornis te hebben.
Ik wil niet dat mijn kinderen terug kijken en zeggen mijn moeder was bijna altijd moe en vond bijna niks leuk.
Ik weet iegenlijk niet wat ik hier mee wil. Ik denk herkenning
Ik heb 2 kinderen (11 en 14) en vooral voor hen vind ik het moeilijk. Ik probeer zoveel mogelijk om opgewekt te doen maar soms lukt het gewoon echt niet.
Ik doe echt wel mijn best. Ik ga met ze weg, probeer er voor ze te zijn. Gelukkig hebben we wel een goede band. Ze vertellen alles tegen me. Soms net iets te veel
Ik ben 100% afgekeurd maar heb bij het uwv zelf een traject aangevraagd.
Heb bij een aantal bedrijven meegekeken maar ik raak steeds in paniek door te veel prikkels en hierdoor word ik weer onzeker van.
Ik wil het allemaal wel, maar het lukt niet.
afspreken met vrienden doe ik, ik ga wandelen met de hond, sport. Maar het kost gewoon veel energie. Ik doe vrijwilligers werk bij een instelling. Als het niet goed met me gaat kan ik me terug trekken en praktische dingen doen. Dit doe ik 3 uur en dat is echt de max. Heb ik die week nog 2 afspraken, schiet ik in de stress want voor mijn idee is heel mijn week dan volgepland.
Ik heb alle soorten therapie al gehad en ben ook een aantal keren opgenomen na de geboorte van de 2e. Ik ben uitbehandeld bij het ggz.
Mijn valkuil is dat ik mezelf veel beter voor doe dan dat het eigenlijk gaat.
ik maak veel grappen (ten koste van mezelf) Ik doe vrolijk Daardoor snappen mensen mij niet. En verwachten te veel, wat ik dan weer niet kan waarmaken. Mensen vinden dat ik me aanstel.
Voordat mijn kinderen geboren waren is er bij mij een persoonlijkheidsstoornis vast gesteld. Ik heb toen een behandeling gehad van 1,5 jaar 4 dgn in de week. Dit heeft me erg goed geholpen. Heb een opleiding verzorging gedaan. Het ging echt goed. Bij mijn 1e zoon ging het goed. (achteraf door de structuur) Bij de 2e kreeg ik een postnatale depressie en is het eigenlijk niet meer goed gekomen. Ik bleek naast een persoonlijkheidsstoornis ook een bipolaire stoornis te hebben.
Ik wil niet dat mijn kinderen terug kijken en zeggen mijn moeder was bijna altijd moe en vond bijna niks leuk.
Ik weet iegenlijk niet wat ik hier mee wil. Ik denk herkenning
vrijdag 3 januari 2020 om 20:33
vrijdag 3 januari 2020 om 20:46
Ik snap het, ik ventileer bij een ambulant begeleider.
Vraag hier anders ook nssr bij de poh.
Een ambulant begeleider is een hulpverlener, coach, bij wie je je hart kunt luchten, waarmee je kunt ordenen, ik doe er ook leuke dingen mee, bijvoorbeeld ergens koffie drinken (dit durfde ik eerst niet alleen) ook bespreek ik met haar dingen van het uwv, en gaat ze mee naar de gesprekken bij uwv.
Ook als ik lastige regel dingen heb, waar ik geen energie voor heb of klusjes in huis, pakken we het samen op.
Het is dus eigenlijk een steuntje in de rug. Maar meer praktischer als een psycholoog of poh.
Vraag hier anders ook nssr bij de poh.
Een ambulant begeleider is een hulpverlener, coach, bij wie je je hart kunt luchten, waarmee je kunt ordenen, ik doe er ook leuke dingen mee, bijvoorbeeld ergens koffie drinken (dit durfde ik eerst niet alleen) ook bespreek ik met haar dingen van het uwv, en gaat ze mee naar de gesprekken bij uwv.
Ook als ik lastige regel dingen heb, waar ik geen energie voor heb of klusjes in huis, pakken we het samen op.
Het is dus eigenlijk een steuntje in de rug. Maar meer praktischer als een psycholoog of poh.
vrijdag 3 januari 2020 om 22:05
Maak een lijstje met dingen die je na kunt vragen, kunt regelen ;
*RIBW bellen
*wijkteam Wmo in jou gemeente bellen/afspraak maken
*kijken of huishoudelijke hulp nodig is (ook via wijkteam)
*poh vragen je te helpen met bovenstaande zaken
* optie psycholoog voor accepteren en meer zelfvertrouwen
Een ambulant begeleider kan je trouwens ook helpen met ontdekken wat je leuk vind, je energie geeft. En ook met het krijgen van meer zelfvertrouwen. En het accepteren van je beperkingen.
zaterdag 4 januari 2020 om 20:35
Heb niet je hele topic gelezen, maar vanuit je openingspost valt me 1 ding op: mensen verwachten meer van je dan je aankunt.
De verklaring geef je ook zelf: je doet je zelf beter voor naar buiten.
Durf je het aan mensen in vertrouwen te nemen en aan een enkeling, misschien wat meer, te vertellen waar je écht mee worstelt, hoe de dingen voor je voelen, dat je je groot houdt, je beter voor doet? Maak dat doel dan concreet: dan en dan ga ik met die en die persoon een kop thee drinken en ga ik wat opener vertellen over mezelf.
Durf je?
De verklaring geef je ook zelf: je doet je zelf beter voor naar buiten.
Durf je het aan mensen in vertrouwen te nemen en aan een enkeling, misschien wat meer, te vertellen waar je écht mee worstelt, hoe de dingen voor je voelen, dat je je groot houdt, je beter voor doet? Maak dat doel dan concreet: dan en dan ga ik met die en die persoon een kop thee drinken en ga ik wat opener vertellen over mezelf.
Durf je?
zondag 5 januari 2020 om 19:27
Bedankt voor de tips!Gele_Suikerspin schreef: ↑03-01-2020 22:05
Maak een lijstje met dingen die je na kunt vragen, kunt regelen ;
*RIBW bellen
*wijkteam Wmo in jou gemeente bellen/afspraak maken
*kijken of huishoudelijke hulp nodig is (ook via wijkteam)
*poh vragen je te helpen met bovenstaande zaken
* optie psycholoog voor accepteren en meer zelfvertrouwen
Een ambulant begeleider kan je trouwens ook helpen met ontdekken wat je leuk vind, je energie geeft. En ook met het krijgen van meer zelfvertrouwen. En het accepteren van je beperkingen.
zondag 5 januari 2020 om 19:35
Ik krijg het al benauwd als ik het lees. Ik durf dat ik echt niet. Ik zou niet weten aan wie. Voor mijn gevoel heeft iedereen er zo zijn mening over. Met 1 vriendin heb. ik het er wel eens over. Ook over de kinderen. Ze is hulpverleenster en het voelt soms dat ze meer mijn hulpverleenster is dan een vriendin. Omdat ik haar nogal eens advies vraag. Maar we gaan samen ook leuke dingen hoor. Ze zegt ook dat ik het moet zien als tips van een vriendin en niet van een hulpverleensterGewoonmijmaaranders schreef: ↑04-01-2020 20:35Heb niet je hele topic gelezen, maar vanuit je openingspost valt me 1 ding op: mensen verwachten meer van je dan je aankunt.
De verklaring geef je ook zelf: je doet je zelf beter voor naar buiten.
Durf je het aan mensen in vertrouwen te nemen en aan een enkeling, misschien wat meer, te vertellen waar je écht mee worstelt, hoe de dingen voor je voelen, dat je je groot houdt, je beter voor doet? Maak dat doel dan concreet: dan en dan ga ik met die en die persoon een kop thee drinken en ga ik wat opener vertellen over mezelf.
Durf je?
Ivm de kinderen zijn hier best wel wat hulpverleners geweest met wie ik het er over heb gehad.
Ik zal het eind januari toch eens met de POH over hebben.
zondag 5 januari 2020 om 21:55
Als eind januari te lang duurt, kun je er ook mee naar de huisarts.
Mijn huisarts heeft uitgelegd als de poh soms te lang duurt, je weer naar de huisarts mag.
En jou nieuwe vragen mag/kun je ook aan je huisarts vragen.
. Ik kan mij namelijk voorstellen dat eind januari te lang wachten is.
Bovendien kunnen sommige verwijzingen ook via huisarts. Soms is het fijn dat een arts mee kijkt/er naar kijkt.
Sowieso is de huisarts eind verantwoordelijke over de poh.
Mijn huisarts heeft uitgelegd als de poh soms te lang duurt, je weer naar de huisarts mag.
En jou nieuwe vragen mag/kun je ook aan je huisarts vragen.
. Ik kan mij namelijk voorstellen dat eind januari te lang wachten is.
Bovendien kunnen sommige verwijzingen ook via huisarts. Soms is het fijn dat een arts mee kijkt/er naar kijkt.
Sowieso is de huisarts eind verantwoordelijke over de poh.
vrijdag 10 januari 2020 om 16:54
Sorry voor mijn late reactie.
Ik ga eerst het gesprek met mijn POH. Daar voel ik me prettig bij.
Op het moment te veel aan mijn hoofd. Een vriendin heeft kanker en is op. Ze kan niet meer. Ze wil écht niet niemand meer zien of spreken. Haar man houdt me op de hoogte als er iets veranderd. Heb gezegd dat ik geen contact zal opnemen en ze met rust laat. Maar pff wat is dat moeilijk. Maar ik heb geen keuze en heb hun keuze te respecteren. Krijg elke keer een hartwip als mijn telefoon gaat of ik een app krijg.
Sorry dit is ff off-topic maar wilde het ff kwijt.
Ik ga eerst het gesprek met mijn POH. Daar voel ik me prettig bij.
Op het moment te veel aan mijn hoofd. Een vriendin heeft kanker en is op. Ze kan niet meer. Ze wil écht niet niemand meer zien of spreken. Haar man houdt me op de hoogte als er iets veranderd. Heb gezegd dat ik geen contact zal opnemen en ze met rust laat. Maar pff wat is dat moeilijk. Maar ik heb geen keuze en heb hun keuze te respecteren. Krijg elke keer een hartwip als mijn telefoon gaat of ik een app krijg.
Sorry dit is ff off-topic maar wilde het ff kwijt.
vrijdag 10 januari 2020 om 18:49
Mensen met het inlevingsvermogen van een garnaal.
Het klinkt inderdaad alsof je veel van jezelf moet. Maar je bent ook leuk en waardevol als dingen niet lukken. Zoals iemand geloof ik al zei, helpt het misschien om je op de kleine dingen te richten. Je leuke gezin bijvoorbeeld. Twee kinderen opvoeden, ik vind dat niet niks!
