Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
dinsdag 21 januari 2020 om 06:27
dinsdag 21 januari 2020 om 09:19
Dames ik ben er ook nog...lees dagelijks,maar echt geen fut om te reageren. Was gister met spoed bij huisarts einde vd middag..had zo een druk op mn borst. Vanochtend wilde oudste v 14 niet naar school; ze mist papa erg,en had gedroomd dat ik ook overleed. Dus met veel moeite overgehaald en maar zelf naar school gebracht. Wat een zware periode!! En ik heb koffie gepakt, jank op de bsnk en kijk naar buiten..aksof iedereen vrolijk doorgaat en wij de enige zijn die dit meemaken._strawberry_ schreef: ↑20-01-2020 20:36@moon-alisa
Weet niet echt goed wat te zeggen op sterkte na! Het is gewoon enorm lastig, en als je iemand bent die sinds klein af aan emoties binnenhield of niet kon uiten d.m.v. huilen is het nog moeilijker want iedereen huilt wel eens.
Lijkt me een goed idee een kerk(activiteit) te bezoeken als je er klaar voor bent, je moet vooral dat wat goed voor jou voelt op het moment. En als iets niet goed voelt of je er geen zin in hebt...gewoon niet doen.
@derooiekater
Sterkte vandaag, het is enorm klote als iemand net 1 week, 1 maand, 1 jaar overleden is. Want op de een of andere sta je er extra stil en wordt je dus emotioneler.
Indd emotioneler op de dag..gisteren was het de 20e..en 20augustus is het gebeurd. Heb veel gehuold gisteren,mssch drm druk op borst?
Ik ben vandaag nogal moe, merk dat sinds mijn vader overleden is ik dagen heb waarop ik gewoon moe ben en veel slaap heb. Ook al slaap tegenwoordig enorm goed 's nachts.Verder is het wel een ok dag. Verveel me enorm, maar doordat ik binnen moet zitten doordat onze poes net gesterliseerd is en ik dus een oogje in het zeil moet houden.
en als ik me verveel of moe ben, wordt ik emotioneel en soms beetje melancholisch, en heb de neiging om me dan te troosten met voedsel. En ik probeer juist wat af te vallen.
Daarom was ik de laatste tijd wat meer aan het sporten, en merk dat dat mij best wel helpt.
Gisteren pas!! Eindelijk de kerstboom opgeruimd..had er zo geen zin in,buurvrouw kwam onverwachts en zei kom op..we doen t samen.
Kids beide naar school..en ik weet niet wat ik moet doen; liefst terug mn bed in en huilen huilen huilen..
dinsdag 21 januari 2020 om 09:21
En ik huil juist veel..als het komt,waar of bij wie dan ook..kan ik me niet inhouden. Terwijl mn jongste ook zegt dat ze niet wilt huilen in de klas..of bij anderen..derooiekater schreef: ↑20-01-2020 19:29Ik kan zo wie zo slecht huilen dan moet ik mij wel extreem veilig bij iemand voelen. En zelfs alleen heb ik weinig mee. Maar als ik eenmaal huil is het ook niet te stoppen.
Nu ik moe ga worden valt het masker af en word ik weer die emo muts
dinsdag 21 januari 2020 om 09:23
derooiekater schreef: ↑21-01-2020 06:27Strawberry misschien toch proberen den uurtje naar buiten te gaan. Kat slaapt dan toch wel.
Juist slaap lijkt mij goed voor de rouwverwerking.
Hier slecht opgestaan alleen maar kunnen huilen en vreselijke hoofdpijn.
Zit er te denken toch even mijn hart te gaan luchten bij een professional.
Bij een prof.gaan bijv.psy. zal je goed doen. Fijne dag meis..dikke knuffel aan iedereen v mij. Ik zit ook op de bank te huilen in mn uppie..maar ff huilen of rotvoelen en weer door, is moeilijk ...weet ik
dinsdag 21 januari 2020 om 09:26
Moon-Alisa schreef: ↑20-01-2020 18:52Ik zou iets van een kerkelijke activiteit wel fijn vinden, maar zonder er aan vast te zitten. En ook niet NU, maar ergens in de komende weken. Ik heb zo weinig kunnen huilen de laatste jaren, terwijl er zo veel gebeurd is. Ik zou een soort groepje tantes willen hebben die me fijn knuffelen.
Dank voor je knuffel! Met de kater erbij voelt ie extra zacht.
Ja lastig, als de rest van de wereld jouw gevoel ook niet deelt. Sterkte, nogmaals.
Lieverd, heeeele dikke knuffel v mij. Voel mn warmte maar om je heen..
Nu ik dit alles met mn man heb meegemaakt,snap ik anderen..wat een gemis en rouw heeft geen handleiding. Ik nu alleen met 2pubers..ooontzettend zwaar,maar ik probeer positief te blijven ondanks mn.paniekaanvallen etc.Voor iedereen sterkte..ik brand een kaarsje ook namens anderen die hun dierbaren zijn verloren
❤
dinsdag 21 januari 2020 om 13:26
Goedemorgen(althans hier is het ochtend)
@Derooiekater
Goed idee om naar een profesional te gaan, daar kan je je hart luchten zonder bang te zijn dat je de gevoelens van de ander kwetst en hoef je je ook niet in te houden.
Verder veel sterkte vandaag en een dikke knuffel!
@Rammie
He bah, wat vervelend dat het zo mooizaam gaat. Ook wel enorm begrijpelijk, vooral met de kids. Als ouder zou je ze het liefst alle pijn besparen, maar helaas moeten zij ook door dit proces heen.
Dus draag je niet alleen je eigen gevoel en verdriet maar ook dat van de kids.
Succes met deze dag, mischien is het ook een idee om even naar buiten te gaan? Als is het maar tot het einde van je straat en terug.
En wat lief van de buurvrouw dat ze kwam helpen met de kerstboom.
@Derooiekater
Goed idee om naar een profesional te gaan, daar kan je je hart luchten zonder bang te zijn dat je de gevoelens van de ander kwetst en hoef je je ook niet in te houden.
Verder veel sterkte vandaag en een dikke knuffel!
@Rammie
He bah, wat vervelend dat het zo mooizaam gaat. Ook wel enorm begrijpelijk, vooral met de kids. Als ouder zou je ze het liefst alle pijn besparen, maar helaas moeten zij ook door dit proces heen.
Dus draag je niet alleen je eigen gevoel en verdriet maar ook dat van de kids.
Succes met deze dag, mischien is het ook een idee om even naar buiten te gaan? Als is het maar tot het einde van je straat en terug.
En wat lief van de buurvrouw dat ze kwam helpen met de kerstboom.
dinsdag 21 januari 2020 om 13:28
Hier vannacht redelijk goed geslapen, ondanks dat ik gisteren weinig beweging heb gehad. Was wel veel te vroeg wakker, 10 voor 6 
Dus een bordje havermout met melk op, en nog 1 uurtje verder geslapen. Vandaag een dagje vrij.
Verder niet echt heel veel op de planning op de haren van een van onze hondjes knippen.
En zie wel hoe het vandaag loopt.
Dus een bordje havermout met melk op, en nog 1 uurtje verder geslapen. Vandaag een dagje vrij.
Verder niet echt heel veel op de planning op de haren van een van onze hondjes knippen.
En zie wel hoe het vandaag loopt.
woensdag 22 januari 2020 om 09:05
Het is de periode tussen verjaardag en sterfdag dus ik ben iets minder actief/met andere dingen bezig als afleiding.
Ik wil wel alle anderen een virtuele knuffel geven en een hart onder de riem steken. Wees verdrietig, huil, word boos, doe wat je goed lijkt. Aanvaard hulp van anderen, hoe lastig dat ook kan zijn. En let vooral goed op jezelf! Ga naar de huisarts als je het niet aankan, dat is geen schande. Eet voldoende en op gepaste tijden, neem vaak een douche of bad, poets je tanden en trek (nieuwe/schone) kleren aan. Want die dingen kunnen je ook al een beetje een zetje vooruit helpen...
Ik wil wel alle anderen een virtuele knuffel geven en een hart onder de riem steken. Wees verdrietig, huil, word boos, doe wat je goed lijkt. Aanvaard hulp van anderen, hoe lastig dat ook kan zijn. En let vooral goed op jezelf! Ga naar de huisarts als je het niet aankan, dat is geen schande. Eet voldoende en op gepaste tijden, neem vaak een douche of bad, poets je tanden en trek (nieuwe/schone) kleren aan. Want die dingen kunnen je ook al een beetje een zetje vooruit helpen...
woensdag 22 januari 2020 om 19:39
Tja, kan me voorstellen dat je genoeg aan je hoofd hebt nu.PiNuts14 schreef: ↑22-01-2020 09:05Het is de periode tussen verjaardag en sterfdag dus ik ben iets minder actief/met andere dingen bezig als afleiding.
Ik wil wel alle anderen een virtuele knuffel geven en een hart onder de riem steken. Wees verdrietig, huil, word boos, doe wat je goed lijkt. Aanvaard hulp van anderen, hoe lastig dat ook kan zijn. En let vooral goed op jezelf! Ga naar de huisarts als je het niet aankan, dat is geen schande. Eet voldoende en op gepaste tijden, neem vaak een douche of bad, poets je tanden en trek (nieuwe/schone) kleren aan. Want die dingen kunnen je ook al een beetje een zetje vooruit helpen...
En inderdaad al die kleine dingen kunnen enorm helpen...ik vindt het vaak bijvorrbeeld fijn om te gaan douchen als ik enorm verdrietig ben, want of het kalmeert me...of ik moet enorm huilen onder de douche...en huilen onder de douche vind ik fijner dan normaal,voelt prettiger.
woensdag 22 januari 2020 om 20:13
Dat eten was hier ook een dingetje. Toen ik thuis was, waren we alleen maar bezig met zaken regelen, bij instanties langsgaan, dingen opruimen (want door plots overlijden lag alles nog precies hetzelfde erbij, en na uitvaart select groepje bij ons thuis). En dan schiet gewoon even zitten voor een boterham of een maaltijd maken er snel bij in. Ik ben toen ca 2 kilo afgevallen, Maar die zijn er bijna weer bij gelukkig._strawberry_ schreef: ↑22-01-2020 19:39Tja, kan me voorstellen dat je genoeg aan je hoofd hebt nu.
En inderdaad al die kleine dingen kunnen enorm helpen...ik vindt het vaak bijvorrbeeld fijn om te gaan douchen als ik enorm verdrietig ben, want of het kalmeert me...of ik moet enorm huilen onder de douche...en huilen onder de douche vind ik fijner dan normaal,voelt prettiger.
zondag 26 januari 2020 om 11:53
En ik krijg juist paniek onder de douche. Fijn dat t jou helpt. Gisteren em vrijdag erg veel gehuild,waardoor ik nu erg moe ben en tril._strawberry_ schreef: ↑22-01-2020 19:39Tja, kan me voorstellen dat je genoeg aan je hoofd hebt nu.
En inderdaad al die kleine dingen kunnen enorm helpen...ik vindt het vaak bijvorrbeeld fijn om te gaan douchen als ik enorm verdrietig ben, want of het kalmeert me...of ik moet enorm huilen onder de douche...en huilen onder de douche vind ik fijner dan normaal,voelt prettiger.
Fijne zondag iedereen..ik denk aan jullie
, al reageer ik weinig, ik lees wel.
maandag 27 januari 2020 om 21:48
Hopelijk heb je nu wat betere dagen.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat je soms tijdens de drukte vergeet te eten. Hier was het juist andersom, ging juist veel eten en snaaien doordat ik niet goed wist wat te doen met mijn gevoel..PiNuts14 schreef: ↑22-01-2020 20:13Dat eten was hier ook een dingetje. Toen ik thuis was, waren we alleen maar bezig met zaken regelen, bij instanties langsgaan, dingen opruimen (want door plots overlijden lag alles nog precies hetzelfde erbij, en na uitvaart select groepje bij ons thuis). En dan schiet gewoon even zitten voor een boterham of een maaltijd maken er snel bij in. Ik ben toen ca 2 kilo afgevallen, Maar die zijn er bijna weer bij gelukkig.
Hier over het algemene wel ok dagen gehad. Merk wel dat ik vaak terugdenk en soms schiet ik dan even vol, maar soms ook niet. Merk wel dat ik nog gevoelig ben voor muziek. Net was coldplay op de radio met everyday life en dan moet ik eraan terugdenken en de melodieen van de coldplay daar ben ik over het algemeen al gevoellig voor.
Maar kan ook genieten van de dagelijkse dingen..
maandag 27 januari 2020 om 23:36
Nou nee, pfff lig met paniekaanval op bed..en wacht totdat oxazepam inwerkt. Herken het;ook als ik sommige liedjes hoor..erg verdrietig._strawberry_ schreef: ↑27-01-2020 21:48Hopelijk heb je nu wat betere dagen.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat je soms tijdens de drukte vergeet te eten. Hier was het juist andersom, ging juist veel eten en snaaien doordat ik niet goed wist wat te doen met mijn gevoel..
Hier over het algemene wel ok dagen gehad. Merk wel dat ik vaak terugdenk en soms schiet ik dan even vol, maar soms ook niet. Merk wel dat ik nog gevoelig ben voor muziek. Net was coldplay op de radio met everyday life en dan moet ik eraan terugdenken en de melodieen van de coldplay daar ben ik over het algemeen al gevoellig voor.
Maar kan ook genieten van de dagelijkse dingen..
Ff kort nu ..voel me onrustig..zoek afleiding.
dinsdag 28 januari 2020 om 03:01
Monoloog ..ben nog steeds wakker en denk paniekerig aan die ene dag..ben oxazepam verder..moet echt verder met hulp hierin
dinsdag 28 januari 2020 om 13:23
Rammie, heb heb al een proffessional gesproken? Iedereen rouwt natuurlijk op zijn eigen manier, maar bij jou krijg ik het gevoel dat je in de maanden tussen dat het gebeurde en nu, niets verder bent gekomen. Heb je wel momenten dat je weer even geniet?, kun je jezelf er (nu en dan) toe zetten die dingen te doen die jij en je kinderen nodig hebben?
dinsdag 28 januari 2020 om 18:57
Klopt, 0.0 verder...ben ook echt depressief..heb nergens zin in..kan t ook maar niet accepteren dat hij er niet is..hoe dit alles heeft kunnen gebeuren,of maalt door mn hoofd; had ik t kunnen voorkomen o.i.dHoningdropje2 schreef: ↑28-01-2020 13:23Rammie, heb heb al een proffessional gesproken? Iedereen rouwt natuurlijk op zijn eigen manier, maar bij jou krijg ik het gevoel dat je in de maanden tussen dat het gebeurde en nu, niets verder bent gekomen. Heb je wel momenten dat je weer even geniet?, kun je jezelf er (nu en dan) toe zetten die dingen te doen die jij en je kinderen nodig hebben?
Je hebt dus he le maal gelijk. Heb wel hulp ja..Ze gaat starten met emdr. Mn angststoornis maakt t erger
woensdag 29 januari 2020 om 15:44
Goh Rammie, zoals je hier post, klinkt het alsof je je helemaal overgeeft aan het verdriet. Ik weet natuurlijk niet hoe je echte leven eruit ziet, maar doe je wel "dingen" zoals je aankleden, koken, je kinderen helpen met huiswerk? Ik herken dat er momenten zijn dat ik het even niet weet en de tranen laat komen, maar daar staan ook (meer) momenten tegenover dat ik doorga met leven en de dingen die die moeten gebeuren. Doe jij dat ook?
woensdag 29 januari 2020 om 17:02
Geloof mij ..ik doe alles wat je omschrijft..ik moet wel. Vandaag zei de huisarts ook; je maakt echt wel stappen,maar je bent te streng voor je zelf. Zondag bijv. geshopt en savonds sushi gegeten..vanmiddag na werk een vriendin op de koffie. Ik zoek ook afleiding,maar toch zooo depri en niet kunnen accepteren..zo onwerkelijk..hij stond vol in t leven..niet ziek..niks..Honingdropje2 schreef: ↑29-01-2020 15:44Goh Rammie, zoals je hier post, klinkt het alsof je je helemaal overgeeft aan het verdriet. Ik weet natuurlijk niet hoe je echte leven eruit ziet, maar doe je wel "dingen" zoals je aankleden, koken, je kinderen helpen met huiswerk? Ik herken dat er momenten zijn dat ik het even niet weet en de tranen laat komen, maar daar staan ook (meer) momenten tegenover dat ik doorga met leven en de dingen die die moeten gebeuren. Doe jij dat ook?
Ook zei ze natuurlijk rouw per persoon verschillend..en t was mijn partner. We hadden al vanaf onze 19e
..en 39 ..zo plots..veels te jong..Dank voor je berichtje..doet me goed..
woensdag 29 januari 2020 om 23:36
Rammie, de situatie is gewoon enorm "klote"..en op bepaald moment zal het verdriet en de pijn een plekje krijgen. Veel mensen zeggen ach, het gaat wel over. Maar ik ben van mening dat het niet over gaat, je leert ermee te leven en de scherpe kanten gaan er wel wat vanaf.rammie schreef: ↑29-01-2020 17:02Geloof mij ..ik doe alles wat je omschrijft..ik moet wel. Vandaag zei de huisarts ook; je maakt echt wel stappen,maar je bent te streng voor je zelf. Zondag bijv. geshopt en savonds sushi gegeten..vanmiddag na werk een vriendin op de koffie. Ik zoek ook afleiding,maar toch zooo depri en niet kunnen accepteren..zo onwerkelijk..hij stond vol in t leven..niet ziek..niks..
Ook zei ze natuurlijk rouw per persoon verschillend..en t was mijn partner. We hadden al vanaf onze 19e..en 39 ..zo plots..veels te jong..
Dank voor je berichtje..doet me goed..
Ik denk dat op het moment dat je het verlies kan accepteren alles wat beter zal gaan. En ach, 20jaar samen is heel wat en dus is het logisch dat je je rot voelt.
En een depressie geneest niet 1,2,3...zelf ook vaak genoeg depressief geweest en meerdere keren (jaren) in behandeling geweest. Dus snap het heel goed. Op dit moment is voor jezelf zorgen en de kids genoeg op je bord.
Dus gewoon met de dag leven, en proberen te genieten daar waar het kan.
In ieder geval enorm veel sterkte
mis vriendin ineens enorm
zondag 2 februari 2020 om 08:18
Aah kater, wat balen..De nachten kunnen moeilijk zijn hè.. Ik had vannacht ineens zo'n vreselijke nachtmerrie over dat mn middelste doodging. Heb er ook een uur van wakker gelegen. Al die dromen over de dood hangen echt samen met mn moeder. Die ik gisteren op de verjaardag van mn jongste erg miste (was de eerste verjaardag na haar overlijden)
Jouw vriendin is ook nog zo kort geleden..Ik hoop dat je toch nog een paar uurtjes slaap gepakt hebt. Misschien kun je vandaag iets fijns doen? Een lief iemand opzoeken, of een lange wandeling maken? Sterkte
Jouw vriendin is ook nog zo kort geleden..Ik hoop dat je toch nog een paar uurtjes slaap gepakt hebt. Misschien kun je vandaag iets fijns doen? Een lief iemand opzoeken, of een lange wandeling maken? Sterkte
zondag 2 februari 2020 om 10:06
Ik wil even op Rammie reageren.
Rammie, het (plotseling) verliezen van je jonge partner is een gigantische, niet te bevatten klap. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en was destijds net min of meer genezen van een angststoornis. Die kwam tijdelijk in volle hevigheid terug na het verlies van mijn man. Hij was 37, ik 32.
Als de partner plotseling sterft, is er geen adempauze. Het verlies is 24 uur per dag zo schrijnend aanwezig, daar is geen ontsnappen aan. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, en juist degene aan wie je dat zou willen vertellen, is er niet meer. Je lijf doet pijn van het gemis, en je bed is geen troostende plek, want daar voel je zijn afwezigheid alleen maar meer.
Wat ik lees, is niet iemand die zich te veel laat overweldigen door het verdriet, maar iemand die de volle heftigheid ervan juist nog niet kan toelaten. Angst is het onbewust willen verdringen en vermijden van gevoelens die er (nog) niet mogen zijn.
Goed dat je hierbij hulp hebt. Doe wat je moet doen om overeind te blijven, en laat je verder helpen.
Mocht je er wat aan hebben: met mij is het goed gekomen. Het heeft lang geduurd en de weg zat vol hobbels en kuilen, maar ik heb al jaren een goed leven. Ik heb mijn angststoornis definitief overwonnen en heb zelfs nog een gezin mogen krijgen. Ik lach veel en ben vaak echt gelukkig.
Ik wens je heel veel sterkte.
Rammie, het (plotseling) verliezen van je jonge partner is een gigantische, niet te bevatten klap. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en was destijds net min of meer genezen van een angststoornis. Die kwam tijdelijk in volle hevigheid terug na het verlies van mijn man. Hij was 37, ik 32.
Als de partner plotseling sterft, is er geen adempauze. Het verlies is 24 uur per dag zo schrijnend aanwezig, daar is geen ontsnappen aan. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, en juist degene aan wie je dat zou willen vertellen, is er niet meer. Je lijf doet pijn van het gemis, en je bed is geen troostende plek, want daar voel je zijn afwezigheid alleen maar meer.
Wat ik lees, is niet iemand die zich te veel laat overweldigen door het verdriet, maar iemand die de volle heftigheid ervan juist nog niet kan toelaten. Angst is het onbewust willen verdringen en vermijden van gevoelens die er (nog) niet mogen zijn.
Goed dat je hierbij hulp hebt. Doe wat je moet doen om overeind te blijven, en laat je verder helpen.
Mocht je er wat aan hebben: met mij is het goed gekomen. Het heeft lang geduurd en de weg zat vol hobbels en kuilen, maar ik heb al jaren een goed leven. Ik heb mijn angststoornis definitief overwonnen en heb zelfs nog een gezin mogen krijgen. Ik lach veel en ben vaak echt gelukkig.
Ik wens je heel veel sterkte.
zondag 2 februari 2020 om 13:00
Griebus67 schreef: ↑02-02-2020 10:06Ik wil even op Rammie reageren.
Rammie, het (plotseling) verliezen van je jonge partner is een gigantische, niet te bevatten klap. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en was destijds net min of meer genezen van een angststoornis. Die kwam tijdelijk in volle hevigheid terug na het verlies van mijn man. Hij was 37, ik 32.
Als de partner plotseling sterft, is er geen adempauze. Het verlies is 24 uur per dag zo schrijnend aanwezig, daar is geen ontsnappen aan. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, en juist degene aan wie je dat zou willen vertellen, is er niet meer. Je lijf doet pijn van het gemis, en je bed is geen troostende plek, want daar voel je zijn afwezigheid alleen maar meer.
Wat ik lees, is niet iemand die zich te veel laat overweldigen door het verdriet, maar iemand die de volle heftigheid ervan juist nog niet kan toelaten. Angst is het onbewust willen verdringen en vermijden van gevoelens die er (nog) niet mogen zijn.
Goed dat je hierbij hulp hebt. Doe wat je moet doen om overeind te blijven, en laat je verder helpen.
Mocht je er wat aan hebben: met mij is het goed gekomen. Het heeft lang geduurd en de weg zat vol hobbels en kuilen, maar ik heb al jaren een goed leven. Ik heb mijn angststoornis definitief overwonnen en heb zelfs nog een gezin mogen krijgen. Ik lach veel en ben vaak echt gelukkig.
Ik wens je heel veel sterkte.
Wat een enorm lief berichtje! Bedankt
Heb het zo zwaar momenteel..lichamelijk..psychisch..alles!! Zelf ook bang dat mij iets gaat overkomen...ook door druk op borst,paniekaanvallen,hoge hartslag etc.Wat jij ook omschrijft..ik denk 24/7 aan hem...Ik reageer ander x tje langer.
@honingdropje. Echt een hele nare droom,maar mijn oudste droomt ook over mij na dit alles,dat mij wat overkomt..het heeft met dit alles te maken.
zondag 2 februari 2020 om 17:08
Hoi Rammie, die druk op je borst, hartkloppingen, paniek enzo, heeft mijn moeder ook heel erg gehad na het overlijden van mijn broertje. Uiteindelijk is dat wel veel minder geworden, hoewel ze altijd wel een beetje gevoelig bleef voor hyperventilatie. Ze kreeg er uiteindelijk meer controle over, gek genoeg met hulp van speciale fysiotherapie.
Tja, die nare dromen...na zo'n plotseling overlijden ben je natuurlijk het vertrouwen even kwijt. Ik ben overdag overigens niet bang dat er iets met mijn dierbaren gebeurt, maar kan me voorstellen dat dat voor jouw kind anders is. Heel haar wereld staat op zn kop. Het is een vreselijk onveilig gevoel dat dit zomaar ineens met je ouders kan gebeuren..
Tja, die nare dromen...na zo'n plotseling overlijden ben je natuurlijk het vertrouwen even kwijt. Ik ben overdag overigens niet bang dat er iets met mijn dierbaren gebeurt, maar kan me voorstellen dat dat voor jouw kind anders is. Heel haar wereld staat op zn kop. Het is een vreselijk onveilig gevoel dat dit zomaar ineens met je ouders kan gebeuren..
