Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
vrijdag 17 januari 2020 om 18:53
Dankje pinuts!
Ben ook echt opgelucht, maar ook weer erg moe van de energie die alle spanning heeft gekost.
Wat leuk dat je met je ouder nog stedentrips kan maken, hebben jullie nog iets in de planning?
Moon hoe was het bij je ouders vanmiddag? Heb je het idee dat je moeder het allemaal een beetje trekt?
Ben ook echt opgelucht, maar ook weer erg moe van de energie die alle spanning heeft gekost.
Wat leuk dat je met je ouder nog stedentrips kan maken, hebben jullie nog iets in de planning?
Moon hoe was het bij je ouders vanmiddag? Heb je het idee dat je moeder het allemaal een beetje trekt?
vrijdag 17 januari 2020 om 21:19
Honing, ik snap dat je er even naar van bent. Je gaat weer helemaal terug naar dat moment, die dag. En waarschijnlijk alle angst en pijn die erbij hoort. Heftig. Weet ook niet of je dit verwacht had en evt al een beetje voorbereid in je hoofd?
Wel heel fijn dat het meevalt met je vader. Hoewel dit toch ook wel aandachtspunten zijn hoor. Het is natuurlijk lastig te achterhalen hoe lang hij die tekorten al had.
Pinuts wat goed te horen dat je ouder nog zo mobiel is. Leuk om dan zulke dingen te ondernemen
Mijn ouders. Tja. Mijn moeder lijkt het allemaal wel goed aan te kunnen. Ze kijkt vrij realistisch terug op haar leven met oma. Het was niet altijd makkelijk maar ze heeft er het beste van gemaakt en ik denk ook al veel vergeven tussentijds. (itt tot een tante die het nu nog heel moeilijk heeft met dingen en de tekst op de grafsteen ook anders wil dan de rest....) Moeder heeft weer gewerkt, alleen nog iets minder dan normaal.
Alleen toen vader even weg was, gaf ze aan dat ze van hem niet veel steun krijgt. Ze hadden vlak voor de uitvaart ook een aanvaring gehad en er was toen geen tijd meer om het uit te praten. Mijn vader is ziek en hij verliest aan 'power' zeg maar. Ik denk dat bij hem steunen er uit ziet dat hij thee zet voor mijn moeder en haar elektische deken s avonds aan zet. De kattenbak verschoont. Dat kaliber. Maar het is niet meer een grote sterke schouder om op te leunen en dat gaat het ook niet meer worden.
IK vind het sneu voor allebei. Vader kan het ook niet helpen natuurlijk. En het was op zich wel gezellig maar ik gun ze wel een betere situatie.
Wel heel fijn dat het meevalt met je vader. Hoewel dit toch ook wel aandachtspunten zijn hoor. Het is natuurlijk lastig te achterhalen hoe lang hij die tekorten al had.
Pinuts wat goed te horen dat je ouder nog zo mobiel is. Leuk om dan zulke dingen te ondernemen
Mijn ouders. Tja. Mijn moeder lijkt het allemaal wel goed aan te kunnen. Ze kijkt vrij realistisch terug op haar leven met oma. Het was niet altijd makkelijk maar ze heeft er het beste van gemaakt en ik denk ook al veel vergeven tussentijds. (itt tot een tante die het nu nog heel moeilijk heeft met dingen en de tekst op de grafsteen ook anders wil dan de rest....) Moeder heeft weer gewerkt, alleen nog iets minder dan normaal.
Alleen toen vader even weg was, gaf ze aan dat ze van hem niet veel steun krijgt. Ze hadden vlak voor de uitvaart ook een aanvaring gehad en er was toen geen tijd meer om het uit te praten. Mijn vader is ziek en hij verliest aan 'power' zeg maar. Ik denk dat bij hem steunen er uit ziet dat hij thee zet voor mijn moeder en haar elektische deken s avonds aan zet. De kattenbak verschoont. Dat kaliber. Maar het is niet meer een grote sterke schouder om op te leunen en dat gaat het ook niet meer worden.
IK vind het sneu voor allebei. Vader kan het ook niet helpen natuurlijk. En het was op zich wel gezellig maar ik gun ze wel een betere situatie.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 02:06
Hmmm...na meerdere dagen stiekem meelezen, besloten toch maar te reageren. Heb de verschillende posts gelezen en ik moet zeggen dat het goed voelt om te weten dat ik niet de enige ben die aan het rouwen is (al iets meer dan 1 maand).
Om een lang verhaal kort te maken, mijn vader is iets meer dan 1 maand totaal onverwachts overleden. 3 weken voor zijn overlijden sprak ik hem nog telefonisch, en er was helemaal niks aan de hand. En opeens één ochtend het telefoontje dat hij in ziekenhuis lag in zeer kritieke toestand met een overlevingskans van bijna 0. En een paar uutjes later het definitieve telefoontje.
We hadden geen normale band, maar zeker geen slechte, mede door fysieke afstand(vader woonde ver weg). Hij er altijd voor me geweeest op een afstand d.m.v regelmatig voor een paar daagjes op bezoek, bellen, kaartje sturen, pakketje sturen enz.
Heb geen afscheid kunnen nemen, wist al sinds kind door de situatie dat dit heel waarschijnllijk niet mogelijk zou zijn, de vraag sinds kind was of ik het uberhaubt te weten zou komen als het moment daar was. Dus stieken was dat een enorme opluchting.
Maar nog heb ik het enorm moeilijk...soms zijn er dagen dat ik me mentaal enorm moe voel. En meestal zijn dat de dagen waarop de gedachte dat hij er niet meer is weer opspeelt. In mijn dagelijks leven blijft alles hetzelfde, ik mis de (fysieke) aanwezigheid zoals meestal het geval is.
Het is soms net alsof mijn hoofd een vies spelletje met me speelt...van er is niks gebeurd, tot het keiharde besef van wel.
In mijn omgeving is mijn enige steun mijn moeder maar tijdelijk zit ik in het buiteland. Dit maakt het steunen van elkaar en af een toe een goede knuffel geven en erover praten lastig, en we zijn al niet de beste praters. En van alle overige mensen in mijn omgeving, was het : van het spijt me...en van 1 persoon een knuffel gekregen en dat was het.
Om een lang verhaal kort te maken, mijn vader is iets meer dan 1 maand totaal onverwachts overleden. 3 weken voor zijn overlijden sprak ik hem nog telefonisch, en er was helemaal niks aan de hand. En opeens één ochtend het telefoontje dat hij in ziekenhuis lag in zeer kritieke toestand met een overlevingskans van bijna 0. En een paar uutjes later het definitieve telefoontje.
We hadden geen normale band, maar zeker geen slechte, mede door fysieke afstand(vader woonde ver weg). Hij er altijd voor me geweeest op een afstand d.m.v regelmatig voor een paar daagjes op bezoek, bellen, kaartje sturen, pakketje sturen enz.
Heb geen afscheid kunnen nemen, wist al sinds kind door de situatie dat dit heel waarschijnllijk niet mogelijk zou zijn, de vraag sinds kind was of ik het uberhaubt te weten zou komen als het moment daar was. Dus stieken was dat een enorme opluchting.
Maar nog heb ik het enorm moeilijk...soms zijn er dagen dat ik me mentaal enorm moe voel. En meestal zijn dat de dagen waarop de gedachte dat hij er niet meer is weer opspeelt. In mijn dagelijks leven blijft alles hetzelfde, ik mis de (fysieke) aanwezigheid zoals meestal het geval is.
Het is soms net alsof mijn hoofd een vies spelletje met me speelt...van er is niks gebeurd, tot het keiharde besef van wel.
In mijn omgeving is mijn enige steun mijn moeder maar tijdelijk zit ik in het buiteland. Dit maakt het steunen van elkaar en af een toe een goede knuffel geven en erover praten lastig, en we zijn al niet de beste praters. En van alle overige mensen in mijn omgeving, was het : van het spijt me...en van 1 persoon een knuffel gekregen en dat was het.
zaterdag 18 januari 2020 om 10:36
He Straw wat heftig, en wat heftig ook dat jullie allemaal zo'n eind uit elkaar zitten. Ik ben moe dus misschien lees ik over dingen heen. Maar is hij begraven in het land waar hij woonde? Of gecremeerd?
Meestal helpt een uitvaart wel bij het beseffen. En bij mijzelf hielp het bij drie grootouders (vierde niet gekend) dat ik ook letterlijk op het sterfbed afscheid heb kunnen nemen. Ik snap heel goed dat als dat niet kan, het besef ook veel moeilijker komt. Moeilijk ook dat je omgeving je zo weinig steunt.
Misschien wel fijn dat hij geen maandenlang ziekbed heeft gehad en dat jullie gelukkig nog een normaal telefoongesprek hebben gehad 3 weken voor zijn overlijden.
Voor wat het waard is vanaf hier een knuffel
Meestal helpt een uitvaart wel bij het beseffen. En bij mijzelf hielp het bij drie grootouders (vierde niet gekend) dat ik ook letterlijk op het sterfbed afscheid heb kunnen nemen. Ik snap heel goed dat als dat niet kan, het besef ook veel moeilijker komt. Moeilijk ook dat je omgeving je zo weinig steunt.
Misschien wel fijn dat hij geen maandenlang ziekbed heeft gehad en dat jullie gelukkig nog een normaal telefoongesprek hebben gehad 3 weken voor zijn overlijden.
Voor wat het waard is vanaf hier een knuffel
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 10:46
Even mijn eigen sores in een aparte post. Ik heb een soort van enorme kater vanmorgen. Niet gedronken gisteren dus het is meer een soort overprikkeldheid, ik heb dit vaker.
De situatie bij mijn ouders doet me pijn. Tegelijk zit ik in een proces dat ik probeer ze meer los te laten. Maar mijn zieke vader die dan tekort schiet op verschillende vlakken, terwijl hij ook niets kan doen aan de ziekte. Ik realiseer me nu dat ik gedroomd heb dat we als gezin op vakantie waren, zonder aanhang. Het was echt een leuke vakantie, zonder strubbelingen. Alleen vader begon in zijn broek te plassen. Het was een vreemde droom en past ergens ook helemaal niet in dit topic, maar dit is ook een vorm van loslaten.
Veel gepraat over oma gisteren. Hoe moeder de verstandhouding tussen haar en oma ziet. Ze zijn nooit los van elkaar gekomen. Veel herinneringen opgehaald maar ook dingen die ik al 60x gehoord heb. Een zus van mijn vader was ook op de uitvaart en zij had de dag daarna gebeld dat ze de dienst zo mooi vond. Een heel eerlijk mens dus dan geloof ik het wel. Heb niet gehoord wat ze van mijn optreden van vier woorden vond
Ik heb in ieder geval heel rustig aan de dominee gevraagd of hij het wilde doen. Niet eerst een half uur huilen met snot, zoals dat hier heet.
Ik had een soort appgroep met een commissie. Eén van die vrienden is bezig met een opleiding tot coach en die geeft alleen nog maar van die coachende adviezen en vanmorgen was ik er opeens helemaal klaar mee. Heb m een uitbrander gegeven. Sorry maar ik ben geen klein kind en ik hoef niet op alles wat ik zeg een 'tjakkaaaa-advies'. Ga weg. Ga fietsen.
Ik hoop dat jullie een goed weekend hebben. Met tranen als er tranen komen, en hopelijk hier en daar een schouder om op te huilen.
De situatie bij mijn ouders doet me pijn. Tegelijk zit ik in een proces dat ik probeer ze meer los te laten. Maar mijn zieke vader die dan tekort schiet op verschillende vlakken, terwijl hij ook niets kan doen aan de ziekte. Ik realiseer me nu dat ik gedroomd heb dat we als gezin op vakantie waren, zonder aanhang. Het was echt een leuke vakantie, zonder strubbelingen. Alleen vader begon in zijn broek te plassen. Het was een vreemde droom en past ergens ook helemaal niet in dit topic, maar dit is ook een vorm van loslaten.
Veel gepraat over oma gisteren. Hoe moeder de verstandhouding tussen haar en oma ziet. Ze zijn nooit los van elkaar gekomen. Veel herinneringen opgehaald maar ook dingen die ik al 60x gehoord heb. Een zus van mijn vader was ook op de uitvaart en zij had de dag daarna gebeld dat ze de dienst zo mooi vond. Een heel eerlijk mens dus dan geloof ik het wel. Heb niet gehoord wat ze van mijn optreden van vier woorden vond
Ik heb in ieder geval heel rustig aan de dominee gevraagd of hij het wilde doen. Niet eerst een half uur huilen met snot, zoals dat hier heet. Ik had een soort appgroep met een commissie. Eén van die vrienden is bezig met een opleiding tot coach en die geeft alleen nog maar van die coachende adviezen en vanmorgen was ik er opeens helemaal klaar mee. Heb m een uitbrander gegeven. Sorry maar ik ben geen klein kind en ik hoef niet op alles wat ik zeg een 'tjakkaaaa-advies'. Ga weg. Ga fietsen.
Ik hoop dat jullie een goed weekend hebben. Met tranen als er tranen komen, en hopelijk hier en daar een schouder om op te huilen.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 12:06
Hoi iedereen,
Val met deur in huis,maar als ik me fysiek en mentaal fitter voel,lees ik al jullie posts.
Man dus (39 ) plotseling overleden..ik alleen met 2pubers. Heb ook angsstoornis. Vanmorgen wakker met pijn in linker arm en ik hyperventileer hele dagen door..wordt er angstig van.
Kan het maar niet accepteren dat hij er niet meer is en zelf zo bang geworden voor v alles..had t al wel,maar nu op zn piek!
Ik begin dinsdag bij een klinisch psy..voel me zooo ellendig. Alles in mn lichaam doet zeer. Soms ruik ik aan zn parfum en dan barst ik erg in tranen uit..
Ik kan ook geen afleiding zoeken,lukt me niet. Sorry voor de ego post. De pubers slapen nog en ik jank op de bank in mn uppie.
Om me heen zeggen ze; jullie gaan hier sterker uitkomen..en het krijgt echt een plekje..nou ..weet niet hoor....
Superveel sterkte iedereen. Dikke virtuele knuffel v mij
Val met deur in huis,maar als ik me fysiek en mentaal fitter voel,lees ik al jullie posts.
Man dus (39 ) plotseling overleden..ik alleen met 2pubers. Heb ook angsstoornis. Vanmorgen wakker met pijn in linker arm en ik hyperventileer hele dagen door..wordt er angstig van.
Kan het maar niet accepteren dat hij er niet meer is en zelf zo bang geworden voor v alles..had t al wel,maar nu op zn piek!
Ik begin dinsdag bij een klinisch psy..voel me zooo ellendig. Alles in mn lichaam doet zeer. Soms ruik ik aan zn parfum en dan barst ik erg in tranen uit..
Ik kan ook geen afleiding zoeken,lukt me niet. Sorry voor de ego post. De pubers slapen nog en ik jank op de bank in mn uppie.
Om me heen zeggen ze; jullie gaan hier sterker uitkomen..en het krijgt echt een plekje..nou ..weet niet hoor....
Superveel sterkte iedereen. Dikke virtuele knuffel v mij
rammie wijzigde dit bericht op 18-01-2020 12:08
Reden: Spelfoutjes
Reden: Spelfoutjes
4.45% gewijzigd
zaterdag 18 januari 2020 om 12:43
Nou dat vind ik wel dooddoeners hoor Rammie, op dit moment. 'Jullie gaan hier sterker uit komen'. Dat is niet iets waar je iets aan hebt bij de dagelijkse dingen. Als je opstaat of gaat slapen.
Heb je verder mensen om je heen? Brengt er iemand wel eens een pan soep? Neemt iemand je wel eens mee voor een wandeling? Vraagt iemand aan je kinderen hoe het gaat?
Het klinkt alsof je nu meer nodig hebt dan af en toe een uurtje met de psych. En dat is ook helemaal begrijpelijk. Als je je zo ellendig voelt is een uurtje veel te snel voorbij.
Voor jou ook een hele dikke knuffel Hoop dat je de dag goed doorkomt.
Heb je verder mensen om je heen? Brengt er iemand wel eens een pan soep? Neemt iemand je wel eens mee voor een wandeling? Vraagt iemand aan je kinderen hoe het gaat?
Het klinkt alsof je nu meer nodig hebt dan af en toe een uurtje met de psych. En dat is ook helemaal begrijpelijk. Als je je zo ellendig voelt is een uurtje veel te snel voorbij.
Voor jou ook een hele dikke knuffel
Hoop dat je de dag goed doorkomt.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 14:01
Hey Moon, wat lastig met je ouders. Het zijn natuurlijk volwassen mensen en je moet dat als kind loslaten, maar het is wel moeilijk om te zien dat ze elkaar soms niet kunnen vinden. Iets wat ik ook wel herken. Vooral ook als je als kind war dingen van de ene ouder over de andere ouder hoort. Sowieso ook rottig om te zien dat je vader niet meer de sterke rots is die hij was..
Dat van die coachende groen snap ik, haha Goed dat je t gezegd hebt!
@strawberry Welkom hier. Een maand ook nog maar zo kort. En dus ook rond de feestdagen, die dus waarschijnlijk bij jou ook de komende jaren deze herinnering zullen oproepen. Het lijkt me ergens wel lastig dat er in jouw leven niet direct merkbaar iets verandert. Daardoor blijft het zo abstract. En daardoor reageert je omgeving ook niet attent...Ik ben ook wel benieuwd of je naar de uitvaart bent geweest.
@Rammie. Meid wat heb je heb je het zwaar. Het is ook echt heel erg pittig. Ik hoop dat de psych je kan helpen om je minder angstig te voelen. Dit moet vreselijk voor je zijn
Dat van die coachende groen snap ik, haha Goed dat je t gezegd hebt!
@strawberry Welkom hier. Een maand ook nog maar zo kort. En dus ook rond de feestdagen, die dus waarschijnlijk bij jou ook de komende jaren deze herinnering zullen oproepen. Het lijkt me ergens wel lastig dat er in jouw leven niet direct merkbaar iets verandert. Daardoor blijft het zo abstract. En daardoor reageert je omgeving ook niet attent...Ik ben ook wel benieuwd of je naar de uitvaart bent geweest.
@Rammie. Meid wat heb je heb je het zwaar. Het is ook echt heel erg pittig. Ik hoop dat de psych je kan helpen om je minder angstig te voelen. Dit moet vreselijk voor je zijn
zaterdag 18 januari 2020 om 14:11
Mag ik van mij afschrijven. Afgelopen maandag is een vriendin van mij overleden. Ongeneeslijk ziek en het leven werd lijden en daarom heeft ze besloten uit het leven te stappen via de euthanasie weg.
Ik snap heel erg goed dat ze deze keuze heeft gemaakt maar het gemis is enorm.
Het voelt zo leeg kan vanuit het niets in huilen uitbarsten of boos worden.
Ik snap heel erg goed dat ze deze keuze heeft gemaakt maar het gemis is enorm.
Het voelt zo leeg kan vanuit het niets in huilen uitbarsten of boos worden.
zaterdag 18 januari 2020 om 15:08
Heel veel sterkte! Wel enorm dapper dat ze zelf uit het leven durfde te stappen. En voor de omgeving is het zo enorm dubbel denk ik. Aan de ene kant was het haar eigen wens en keuze en die respecteer je vooral als er een lijdensweg aan vast zit(zat), maar tegelijkertijd is het enorm moeilijk want je zit ook met je eigen gevoel.derooiekater schreef: ↑18-01-2020 14:11Mag ik van mij afschrijven. Afgelopen maandag is een vriendin van mij overleden. Ongeneeslijk ziek en het leven werd lijden en daarom heeft ze besloten uit het leven te stappen via de euthanasie weg.
Ik snap heel erg goed dat ze deze keuze heeft gemaakt maar het gemis is enorm.
Het voelt zo leeg kan vanuit het niets in huilen uitbarsten of boos worden.
In ieder geval enorm veel sterkte ermee.
Heel veel sterkte ermee! Het lijkt me enorm lastig, vooral met 2 pubers die allebei op hun eigen manier zullen reageren en ermee omgaan.rammie schreef: ↑18-01-2020 12:06Hoi iedereen,
Val met deur in huis,maar als ik me fysiek en mentaal fitter voel,lees ik al jullie posts.
Man dus (39 ) plotseling overleden..ik alleen met 2pubers. Heb ook angsstoornis. Vanmorgen wakker met pijn in linker arm en ik hyperventileer hele dagen door..wordt er angstig van.
Kan het maar niet accepteren dat hij er niet meer is en zelf zo bang geworden voor v alles..had t al wel,maar nu op zn piek!
Ik begin dinsdag bij een klinisch psy..voel me zooo ellendig. Alles in mn lichaam doet zeer. Soms ruik ik aan zn parfum en dan barst ik erg in tranen uit..
Ik kan ook geen afleiding zoeken,lukt me niet. Sorry voor de ego post. De pubers slapen nog en ik jank op de bank in mn uppie.
Om me heen zeggen ze; jullie gaan hier sterker uitkomen..en het krijgt echt een plekje..nou ..weet niet hoor....
Superveel sterkte iedereen. Dikke virtuele knuffel v mij
En inderdaad dat gezegde jullie komen hier sterkter uit, heb je ook niet veel aan. Op dit moment draait het vooral om het de dag doorkomen op de beste manier mogelijk.
Wel goed dat je er hulp bij gaat krijgen...hopelijk heb je daar veel aan.
zaterdag 18 januari 2020 om 15:15
Nu mijn eigen reactie...vandaag een iets beter begin van de dag. Heb ook genoeg aan mijn hoofd. Ik woon in bij een tante (van moeders kant tijdelijk in het buitenland) en vandaag wordt "onze" poes gesteriliseerd.
Naar de uitvaart van mijn vader kon ik niet gaan, ten eerste ik woon tijdelijk duizenden km van hem vandaan en vliegtickets zijn last minute onbetaalbaar. En de situatie is nog wat complexer, omdat hij een ander gezin heeft waar hij woonde. Ik heb dus een halfbroer en zus en de andere dochter van mijn vader weet niet van mijn bestaan. Mijn halfbroer weet het mischien want hij was behoorlijk close met vader en ze kenden elkaars geheimpjes.
Met zijn vrouw was de relatie ook heel apart, want ze woonden samen in 1 groot huis vooral om economische redenen want ieder ging zijn eigen gang en verder mijdden ze elkaar. Weet dus ook niet van mijn (en mijn moeder )bestaan af.
We weten wel waar hij is begraven, dus als ik terug in nederland ben is het de bedoeling om daarheen te reizen. Aan de ene kant is dat iets wat ik dolgraag wil, maar aan de andere kant vindt ik het doodeng. Vooral omdat het dan echt wordt. Want nu lijkt het soms een verhaaltje uit een boek te zijn.
Naar de uitvaart van mijn vader kon ik niet gaan, ten eerste ik woon tijdelijk duizenden km van hem vandaan en vliegtickets zijn last minute onbetaalbaar. En de situatie is nog wat complexer, omdat hij een ander gezin heeft waar hij woonde. Ik heb dus een halfbroer en zus en de andere dochter van mijn vader weet niet van mijn bestaan. Mijn halfbroer weet het mischien want hij was behoorlijk close met vader en ze kenden elkaars geheimpjes.
Met zijn vrouw was de relatie ook heel apart, want ze woonden samen in 1 groot huis vooral om economische redenen want ieder ging zijn eigen gang en verder mijdden ze elkaar. Weet dus ook niet van mijn (en mijn moeder )bestaan af.
We weten wel waar hij is begraven, dus als ik terug in nederland ben is het de bedoeling om daarheen te reizen. Aan de ene kant is dat iets wat ik dolgraag wil, maar aan de andere kant vindt ik het doodeng. Vooral omdat het dan echt wordt. Want nu lijkt het soms een verhaaltje uit een boek te zijn.
zaterdag 18 januari 2020 om 17:58
Strawberry, dan ligt het inderdaad allemaal lastig. Zou je met iemand samen erheen willen reizen of alleen, tzt?
Wat naar dat er zo vaak geen begrip is, wat ik van jullie lees. Zoals ik eerder schreef is een bekende van mij zijn dochter verloren onlangs. Elke keer als ik hem spreek komt ze wel ter sprake. Gaat eigenlijk vrij makkelijk dat ik even haar naam noem en dan hebben we het er over en komt hij met een foto bijvoorbeeld. Niet geforceerd hoor. Maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat we elkaar zouden spreken en dat het NIET over haar zou gaan.
Maar soms weet je het ook niet. Een tijd geleden was een collega een vriendin verloren. Ze zag er heel verdrietig uit maar ik wist ook niet zo goed of ze bijv om 9 uur al over haar vriendin wilde praten als de werkdag nog voor haar lag inclusief afspraken met klanten. Ik ben er nooit over begonnen en weet niet of dat misschien ook overkwam als niet steunen. Soms weet je niet waar je goed aan doet.
Wat naar dat er zo vaak geen begrip is, wat ik van jullie lees. Zoals ik eerder schreef is een bekende van mij zijn dochter verloren onlangs. Elke keer als ik hem spreek komt ze wel ter sprake. Gaat eigenlijk vrij makkelijk dat ik even haar naam noem en dan hebben we het er over en komt hij met een foto bijvoorbeeld. Niet geforceerd hoor. Maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat we elkaar zouden spreken en dat het NIET over haar zou gaan.
Maar soms weet je het ook niet. Een tijd geleden was een collega een vriendin verloren. Ze zag er heel verdrietig uit maar ik wist ook niet zo goed of ze bijv om 9 uur al over haar vriendin wilde praten als de werkdag nog voor haar lag inclusief afspraken met klanten. Ik ben er nooit over begonnen en weet niet of dat misschien ook overkwam als niet steunen. Soms weet je niet waar je goed aan doet.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 19:07
Het is inderdaad lastig met euthanasie. Kan me voorstellen dat het enorm moeilijk is om er op die manier over te praten. 4derooiekater schreef: ↑18-01-2020 16:22Wat lief de reactiesde uitvaart is al geweest.
Echt begrip vind ik niet in mijn omgeving blijkbaar is euthanasie nog een groot taboe.
Aardbei jemig wat zit dat gecompliceerd in elkaar.
Als het moment daar is reis ik af met mijn moeder, zij wil ook gaan, want mijn vader was de liefde van haar leven, en tegenwoordig haar beste vriend. Hij is vertrokken nog voor mijn moeder wist dat ze zwanger was, hij kon zijn verplichtingen in het andere land(een enorm disfunctionele zoon die het verkeerde pad nam) niet achter zich laten. Dus is hij vertrokken, maar heeft altijd een belangrijke rol gehad in ons leven. Dus we willen beiden definitief afscheid gaan nemen.Moon-Alisa schreef: ↑18-01-2020 17:58Strawberry, dan ligt het inderdaad allemaal lastig. Zou je met iemand samen erheen willen reizen of alleen, tzt?
Wat naar dat er zo vaak geen begrip is, wat ik van jullie lees. Zoals ik eerder schreef is een bekende van mij zijn dochter verloren onlangs. Elke keer als ik hem spreek komt ze wel ter sprake. Gaat eigenlijk vrij makkelijk dat ik even haar naam noem en dan hebben we het er over en komt hij met een foto bijvoorbeeld. Niet geforceerd hoor. Maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat we elkaar zouden spreken en dat het NIET over haar zou gaan.
Maar soms weet je het ook niet. Een tijd geleden was een collega een vriendin verloren. Ze zag er heel vierdrietig uit maar ik wist ook niet zo goed of ze bijv om 9 uur al over haar vriendin wilde praten als de werkdag nog voor haar lag inclusief afspraken met klanten. Ik ben er nooit over begonnen en weet niet of dat misschien ook overkwam als niet steunen. Soms weet je niet waar je goed aan doet.
En over het praten over dit soort zaken, het is altijd enorm lastig en kwestie van aanvoelen hoe open iemand is om het erover te hebben. De eerste paar dagen wilde en kon ik er niet over praten en nu gaat het redelijk...wel praat ik er meestal met mijn moeder over, aangezien niemand anders in mijn omgeving mijn vader kende..en mijn omgeving is nogal disfunctioneel op emotioneel gebied. En alles wat met een emotie te maken heeft gaan ze uit de weg.
Maar zoals ik zeg de een moet er continu over praten en de ander juist niet. Iedereen rouwt anders, en zolang men het proces maar doorkomt is het goed.
zaterdag 18 januari 2020 om 19:45
Ik ben ook wel een binnenvetter wil er best over praten maar als ik er aan toe ben. Op het werk zet ik een masker op omdat ik bang ben in huilen uit te barsten. Daar is wel begrip voor euthanasie (werk in de zorg) Maar omdat het voor mij nog vers is weet ik niet wat ik wil.
Wil eigenlijk gewoon even tegen iemand aankruipen en huilen en gewoon praten alles er uit gooien. Maar als single is dat lastig. Heb wel 2 katten.
Een van de reacties die ik kreeg van de week was dat vriendin hier zelf voor gekozen had dus dan had ik mij er op kunnen voorbereiden.
Dat zijn dingen die hard aankomen.
Daarom vind ik dit topic wel fijn even van mij afschrijven als daar behoefte aan is.
Wil eigenlijk gewoon even tegen iemand aankruipen en huilen en gewoon praten alles er uit gooien. Maar als single is dat lastig. Heb wel 2 katten.
Een van de reacties die ik kreeg van de week was dat vriendin hier zelf voor gekozen had dus dan had ik mij er op kunnen voorbereiden.
Dat zijn dingen die hard aankomen.
Daarom vind ik dit topic wel fijn even van mij afschrijven als daar behoefte aan is.
zaterdag 18 januari 2020 om 19:48
Wat mooi hoe liefdevol je schrijft over een situatie die best ingewikkeld lijkt. Althans, een niet alledaagse familiesituatie zeg maar. Fijn dat je moeder zo'n positieve band met hem heeft gehouden.
Ik heb afgelopen weken veel thuis gewerkt en ben af en toe even komen aanwaaien bij het werk. Dan ging ik bijv een stuk wandelen en kreeg trek in koffie en ging dan daar koffiedrinken. Gewoon even binnen waaien. Eén collega, die ik al van vroeger ken maakte elke keer METEEN tijd om te vragen hoe het ging. Heel attent. Het hoefde helemaal niet, hij was ook bezig, maar hij nam echt de tijd.
Ik weet niet of ik er erg aanspreekbaar uit zie als ik daar kom aanwaaien. En er staat natuurlijk ook niet op mijn voorhoofd of ik over oma wil praten of juist over koeien en kalveren. Wel is een oma makkelijker denk ik, om over te praten, omdat bijna iedereen inmiddels wel een grootouder verloren is. Bij een ouder of vriendin is het pijnlijker en weet je soms ook niet of het onverwacht was.
Ik heb afgelopen weken veel thuis gewerkt en ben af en toe even komen aanwaaien bij het werk. Dan ging ik bijv een stuk wandelen en kreeg trek in koffie en ging dan daar koffiedrinken. Gewoon even binnen waaien. Eén collega, die ik al van vroeger ken maakte elke keer METEEN tijd om te vragen hoe het ging. Heel attent. Het hoefde helemaal niet, hij was ook bezig, maar hij nam echt de tijd.
Ik weet niet of ik er erg aanspreekbaar uit zie als ik daar kom aanwaaien. En er staat natuurlijk ook niet op mijn voorhoofd of ik over oma wil praten of juist over koeien en kalveren. Wel is een oma makkelijker denk ik, om over te praten, omdat bijna iedereen inmiddels wel een grootouder verloren is. Bij een ouder of vriendin is het pijnlijker en weet je soms ook niet of het onverwacht was.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 19:51
Kater, crosspost. Ik ben idd ook single en ik snap dat je een knuffel zou willen. Bij de uitvaart van oma gaf een neef me een knuffel. Zo'n hele lieve welgemeende intense knuffel.... van mij mocht ie dat elke dag wel komen geven!
Onze 'tak' is niet zo knuffelig. Althans niet met familieleden.
Wat een lompe reactie zeg. Alsof het dan makkelijk is, als je weet dat het komt.
Wat voor vriendschap hadden jullie? Zag je elkaar vaak? Kenden jullie elkaar al lang? Woonde ze in de buurt?
Onze 'tak' is niet zo knuffelig. Althans niet met familieleden.
Wat een lompe reactie zeg. Alsof het dan makkelijk is, als je weet dat het komt.
Wat voor vriendschap hadden jullie? Zag je elkaar vaak? Kenden jullie elkaar al lang? Woonde ze in de buurt?
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 20:00
Op het werk zou ik ook niet zomaar weten of ik een collega er naar vraag. Ik condoleer wel maar vind het daarna altijd lastig. Maar het hangt er ook vanaf hoe dicht een collega bij mij staat.
Moon-alisa fijn zn knuffel snap hoe dat voelt.
Ik kende deze vriendin al een jaar of 8 zag haar bijna niet i,.v.m afstand maar we belde soms dagelijks en mailden veel over van alles en nog wat.
En dat valt nu wel mailbox blijft leeg en telefoon stil. En net ook even....... bellen ow nee gaat niet meer
Ooit online ontmoet en daarna contact blijven houden
Moon-alisa fijn zn knuffel snap hoe dat voelt.
Ik kende deze vriendin al een jaar of 8 zag haar bijna niet i,.v.m afstand maar we belde soms dagelijks en mailden veel over van alles en nog wat.
En dat valt nu wel mailbox blijft leeg en telefoon stil. En net ook even....... bellen ow nee gaat niet meer
Ooit online ontmoet en daarna contact blijven houden
zaterdag 18 januari 2020 om 20:10
Ik snap het. Dan is het voor de buitenwereld ook minder zichtbaar dan een jeugdvriendin oid.
Ik heb idd ook een paar vrienden die ik online ontmoet heb. Spreek ze minder vaak dan jij jouw vriendin sprak, maar moet er niet aan denken dat ze weg zouden vallen. Juist online blijf je contact houden met mensen met wie je echt een klik hebt. Verder dan een gezamenlijke hobby bijvoorbeeld.
Zit me wel te bedenken, als ik morgen dood neerval, heeft mijn familie geen idee van deze online vriendschappen. Alleen evt via Facebook...
Ik heb idd ook een paar vrienden die ik online ontmoet heb. Spreek ze minder vaak dan jij jouw vriendin sprak, maar moet er niet aan denken dat ze weg zouden vallen. Juist online blijf je contact houden met mensen met wie je echt een klik hebt. Verder dan een gezamenlijke hobby bijvoorbeeld.
Zit me wel te bedenken, als ik morgen dood neerval, heeft mijn familie geen idee van deze online vriendschappen. Alleen evt via Facebook...
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 20:42
Ik heb daarom besloten een brief achter te laten met de gegevens van deze online vrienden en de vraag ze te mailen of evt adres er bij.
Het fijne juist van deze vriendin ook door de afstand we waren veel opener naar elkaar toe.
Ook hadden we veel dingen gemeen hobby, huisdieren en meer dingen.
Heb 1 gezamenlijke vriendin waar ik gelukkig wel mee kan praten maar ook deze woont enorm ver weg.
Het fijne juist van deze vriendin ook door de afstand we waren veel opener naar elkaar toe.
Ook hadden we veel dingen gemeen hobby, huisdieren en meer dingen.
Heb 1 gezamenlijke vriendin waar ik gelukkig wel mee kan praten maar ook deze woont enorm ver weg.
zaterdag 18 januari 2020 om 21:21
Lijkt me inderdaad lastig dat je de herinneringen aan haar niet echt kunt delen met anderen.
Als ik hier een groepje vrienden heb en één komt te overlijden, dan hebben we nog wel samen de herinneringen. Met een lange afstands vriendschap heb je dat mogelijk minder.
Denk dat het uiteindelijk ook niet echt gaat om of het nou euthanasie geweest is of niet. Je mist gewoon het contact.
Als ik hier een groepje vrienden heb en één komt te overlijden, dan hebben we nog wel samen de herinneringen. Met een lange afstands vriendschap heb je dat mogelijk minder.
Denk dat het uiteindelijk ook niet echt gaat om of het nou euthanasie geweest is of niet. Je mist gewoon het contact.
Je kunt méér.
zaterdag 18 januari 2020 om 21:38
Het is anders omdat mensen ons nooit samen hebben gezien.
Ik mis gewoon mijn veilige plek. Ook tijdens vakantie ging het mailen door en kaartjes en foto's mailen. En na de vakantie bellen en dan niet 5 min maar rustig 1.5 uur.
Pfff schiet weer vol
Ik ga kleine rooie knuffelen die ligt half in mijn nek.
Ik mis gewoon mijn veilige plek. Ook tijdens vakantie ging het mailen door en kaartjes en foto's mailen. En na de vakantie bellen en dan niet 5 min maar rustig 1.5 uur.
Pfff schiet weer vol
Ik ga kleine rooie knuffelen die ligt half in mijn nek.
zaterdag 18 januari 2020 om 21:47
Ja dat snap ik. Sowieso snapt 75% van de mensen niet hoe je aan online vrienden komt. En iemand die ze nooit gezien hebben dat snappen ze ook al niet zo goed. En dat jij dan verdrietig bent over een vriendschap die ze niet helemaal voor zich zien... dat zal wel moeilijk zijn.
Ik had een vriend bij mijn vrijwilligerswerk die bijna op sterven gelegen heeft. Hij was doodziek. Maargoed, man van 60, konden sommigen zich ook niks bij voorstellen. Of ik nog 'met die meneer' bezig was. En waarom het dan voor mij precies erg was als hij zo ziek was.
Mensen kunnen zich er soms alleen iets bij voorstellen als het familie is of een vriend(in) van je eigen leeftijd. Of partner uiteraard.
Ach ja. Het maakt soms wel eenzaam. Ik kan er meestal wel goed tegen dat ik single ben maar de laatste weken is het soms raar. Rondom de uitvaart van oma, dat we elkaar eigenlijk niet opzochten want iedereen deelde het thuis met de eigen partner. En hoe je dan op die begraafplaats loopt en mensen hand in hand lopen en ik niet...
Ik heb geen poezen maar snap dat je er steun aan hebt. Vaak voelen katten ook wel je verdriet.
Ik had een vriend bij mijn vrijwilligerswerk die bijna op sterven gelegen heeft. Hij was doodziek. Maargoed, man van 60, konden sommigen zich ook niks bij voorstellen. Of ik nog 'met die meneer' bezig was. En waarom het dan voor mij precies erg was als hij zo ziek was.
Mensen kunnen zich er soms alleen iets bij voorstellen als het familie is of een vriend(in) van je eigen leeftijd. Of partner uiteraard.
Ach ja. Het maakt soms wel eenzaam. Ik kan er meestal wel goed tegen dat ik single ben maar de laatste weken is het soms raar. Rondom de uitvaart van oma, dat we elkaar eigenlijk niet opzochten want iedereen deelde het thuis met de eigen partner. En hoe je dan op die begraafplaats loopt en mensen hand in hand lopen en ik niet...
Ik heb geen poezen maar snap dat je er steun aan hebt. Vaak voelen katten ook wel je verdriet.
Je kunt méér.
