Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
zaterdag 18 januari 2020 om 22:02
Moon-alisa 
Ik kom er steeds meer achter dat als het voor mensen een ver van hun bed show is het wel mee valt.
Toen ik nog een kleine rooie kater was moest mijn vader geopereerd worden dat ging mis en werd 7 dagen IC waarbij artsen hadden gezegd neem maar afscheid. De opmerkingen die ik toen kreeg hebben mij een trauma bezorgd. Pas toen mijn vader thuis kwam werd duidelijk wat een dreun het voor mij was.
Pas jaren later hadden mensen door dat ze fout hadden gehandeld.
En nu loop ik weer tegen die muur op. En twijfel ook misschien ligt het wel aan mij?? Ik zoek gewoon een plekje met een knuffel en luisterend oor.
Vind single zijn heerlijk maar nu even niet.
Ik kom er steeds meer achter dat als het voor mensen een ver van hun bed show is het wel mee valt.
Toen ik nog een kleine rooie kater was moest mijn vader geopereerd worden dat ging mis en werd 7 dagen IC waarbij artsen hadden gezegd neem maar afscheid. De opmerkingen die ik toen kreeg hebben mij een trauma bezorgd. Pas toen mijn vader thuis kwam werd duidelijk wat een dreun het voor mij was.
Pas jaren later hadden mensen door dat ze fout hadden gehandeld.
En nu loop ik weer tegen die muur op. En twijfel ook misschien ligt het wel aan mij?? Ik zoek gewoon een plekje met een knuffel en luisterend oor.
Vind single zijn heerlijk maar nu even niet.
zaterdag 18 januari 2020 om 22:22
Dat is heftig, rondom je vader! Bij een kind moet je zo voorzichtig zijn, zo veel uitleggen. Zijn ze er nog wel op terug gekomen, toen ze beseften dat ze fouten gemaakt hadden?
Ja idd, het is vaak ver van het bed. 'De meneer' die zo ziek was, had onze appgroep vaak als eerste contact. Als hij in het ziekenhuis was, uit het ziekenhuis kwam, nieuws had, etc. Dat is best intens, als je af en toe een heel verslag op je telefoon krijgt van iemand met wie het niet goed gaat. Dat is voor anderen ook onzichtbaar en ver van het bed.
Ja gewoon een grote knuffelbeer-man waar je tegenaan kunt kruipen en die het allemaal snapt. Ik heb trouwens vrienden (vriendschappelijk) die wel heel knuffelig zijn.... maar.... andere kant van het land. Zul je net zien.
Ja idd, het is vaak ver van het bed. 'De meneer' die zo ziek was, had onze appgroep vaak als eerste contact. Als hij in het ziekenhuis was, uit het ziekenhuis kwam, nieuws had, etc. Dat is best intens, als je af en toe een heel verslag op je telefoon krijgt van iemand met wie het niet goed gaat. Dat is voor anderen ook onzichtbaar en ver van het bed.
Ja gewoon een grote knuffelbeer-man waar je tegenaan kunt kruipen en die het allemaal snapt. Ik heb trouwens vrienden (vriendschappelijk) die wel heel knuffelig zijn.... maar.... andere kant van het land. Zul je net zien.
Je kunt méér.
zondag 19 januari 2020 om 00:41
Allereerst iedereen gecondoleerd met het verlies van een ouder of andere dierbare.
6 jaar geleden ben ik mijn mijn moeder verloren rond de feestdagen. Met een week ben ik aan het werk gegaan, voelde toen voor mij goed. Binnen een maand na het overlijden van mijn moeder overleed haar moeder. Jarenlang is dat goed gegaan totdat ik in 2018 mijn vader verloor, ook toen met een week aan het werk. Met 2 maand ben ik toen helemaal ingestort. Onverwerkte rouw en het onderschatten van de impact om wees te zijn. Loop nu tegen het probleem aan dat ik rouw om mijn moeder en nauwelijks om mijn vader. Daar voel ik mij ook nog schuldig om. Alle voorgaande generaties zijn overleden, dus dingen over vroeger kan ik alleen aan mijn sibling vragen. Weinig contact met de overgebleven familie. Inmiddels ben ik druk bezig met het reïntegratie proces, dat gaat met vallen en opstaan. Ben er ongeveer en jaar uitgeweest en dacht heel optimistisch dat ik met een maandje ofzo wel weer full time zou werken.
Dus iedereen die mij die mij voor gek verklaarde dat ik met een week weer doorging met leven en werken (na het overlijden)
hebben dus uiteindelijk wel gelijk gekregen. Heb alleen al die jaren niet aan de feestdagen gedaan. Dat was voor mij een brug te ver. Iedereen vrolijk terwijl die dagen voor mij klote zijn. Dit jaar voor het eerst aan 1 feestdag "meegedaan". En dat was achteraf en goede beslissing voor mij.
Dus ik zou zeggen wees niet te streng voor jezelf, rouw heeft zijn tijd nodig. Vroeg of laat moet het er toch uit.
6 jaar geleden ben ik mijn mijn moeder verloren rond de feestdagen. Met een week ben ik aan het werk gegaan, voelde toen voor mij goed. Binnen een maand na het overlijden van mijn moeder overleed haar moeder. Jarenlang is dat goed gegaan totdat ik in 2018 mijn vader verloor, ook toen met een week aan het werk. Met 2 maand ben ik toen helemaal ingestort. Onverwerkte rouw en het onderschatten van de impact om wees te zijn. Loop nu tegen het probleem aan dat ik rouw om mijn moeder en nauwelijks om mijn vader. Daar voel ik mij ook nog schuldig om. Alle voorgaande generaties zijn overleden, dus dingen over vroeger kan ik alleen aan mijn sibling vragen. Weinig contact met de overgebleven familie. Inmiddels ben ik druk bezig met het reïntegratie proces, dat gaat met vallen en opstaan. Ben er ongeveer en jaar uitgeweest en dacht heel optimistisch dat ik met een maandje ofzo wel weer full time zou werken.
Dus iedereen die mij die mij voor gek verklaarde dat ik met een week weer doorging met leven en werken (na het overlijden)
hebben dus uiteindelijk wel gelijk gekregen. Heb alleen al die jaren niet aan de feestdagen gedaan. Dat was voor mij een brug te ver. Iedereen vrolijk terwijl die dagen voor mij klote zijn. Dit jaar voor het eerst aan 1 feestdag "meegedaan". En dat was achteraf en goede beslissing voor mij.
Dus ik zou zeggen wees niet te streng voor jezelf, rouw heeft zijn tijd nodig. Vroeg of laat moet het er toch uit.
beetjevaag007 wijzigde dit bericht op 19-01-2020 00:55
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
26.04% gewijzigd
zondag 19 januari 2020 om 08:14
Beetjevaag wat heftig maar herkenbaar ik ga ook altijd door en vaak komt de klap later pas.
Mooi die laatste 3 zinnen en zo waar...
Moon-alisa
Ik heb hulp via school gekregen direct toen ze zagen dat het fout ging. Kon naar de school maatschappelijk werk toe en dat werd mijn veilige haven.
Dat van appen is zo herkenbaar mensen snappen vaak niet dat zo iets er ook in kan hakken.
Ik mis ook een grote knuffel beer waar ik tegen aan kan kruipen. Bij gebrek aan beter heb ik maar een grote knuffel in bed gelegd.
Mooi die laatste 3 zinnen en zo waar...
Moon-alisa
Ik heb hulp via school gekregen direct toen ze zagen dat het fout ging. Kon naar de school maatschappelijk werk toe en dat werd mijn veilige haven.
Dat van appen is zo herkenbaar mensen snappen vaak niet dat zo iets er ook in kan hakken.
Ik mis ook een grote knuffel beer waar ik tegen aan kan kruipen. Bij gebrek aan beter heb ik maar een grote knuffel in bed gelegd.
zondag 19 januari 2020 om 15:11
Bedankt voor het delen Beetjevaag. Fijn dat je weer kerst hebt kunnen vieren, op jouw manier.
Ik heb eigenlijk niet of nauwelijks gehuild om oma en het voelt alsof er nog wel een huilbui aan zit te komen.
Gisteren een raar gesprek met een vriendin. Een gezamenlijke vriend van ons doet een coachopleiding. Maar de laatste tijd focust hij zich helemaal op mij. Telkens ongevraagde adviezen, dingen die ik goed doe, anders moet doen, etc.
Die vriendin zegt dat hij door de jaren heen al vaak 'projecten' heeft gehad, vrouwen die hij wilde redden. En dat het haar al was opgevallen dat ik tegenwoordig zijn project ben. Hij is overigens getrouwd en hoewel één project ooit wel zijn huwelijk bedreigd heeft, is daar nu absoluut geen sprake van. Maar ik vind het wel k*t dat dit zo scheef getrokken is. Want ik kon idd wel wat steun gebruiken maar niet van iemand die zich helemaal focust op mij redden. Het besef dat die vriendschap zo scheef gegroeid is maakt me vandaag ook verdrietig.
Ik heb eigenlijk niet of nauwelijks gehuild om oma en het voelt alsof er nog wel een huilbui aan zit te komen.
Gisteren een raar gesprek met een vriendin. Een gezamenlijke vriend van ons doet een coachopleiding. Maar de laatste tijd focust hij zich helemaal op mij. Telkens ongevraagde adviezen, dingen die ik goed doe, anders moet doen, etc.
Die vriendin zegt dat hij door de jaren heen al vaak 'projecten' heeft gehad, vrouwen die hij wilde redden. En dat het haar al was opgevallen dat ik tegenwoordig zijn project ben. Hij is overigens getrouwd en hoewel één project ooit wel zijn huwelijk bedreigd heeft, is daar nu absoluut geen sprake van. Maar ik vind het wel k*t dat dit zo scheef getrokken is. Want ik kon idd wel wat steun gebruiken maar niet van iemand die zich helemaal focust op mij redden. Het besef dat die vriendschap zo scheef gegroeid is maakt me vandaag ook verdrietig.
Je kunt méér.
zondag 19 januari 2020 om 16:38
Zn type zou ik ook niet fijn vinden, Ik zou de boel open gooien en kijken wat er gebeurd als je die vriendschap nog wil redden. Anders tijdelijk afstand nemen dan haken ze vaak ook vanzelf af.
Hier hik ik tegen huilen aan maar heb ook een slechte nacht gehad en dan ben ik sneller emotioneel.
Morgen weer werken aan de ene kant wel goed aan de andere kant moet ik morgen naar een vrouw met dezelfde ziekte als vriendin en geen idee hoe ik daarop ga reageren.
Ik maak daar schoon en een ander daar naar toe sturen is geen optie.
Hier hik ik tegen huilen aan maar heb ook een slechte nacht gehad en dan ben ik sneller emotioneel.
Morgen weer werken aan de ene kant wel goed aan de andere kant moet ik morgen naar een vrouw met dezelfde ziekte als vriendin en geen idee hoe ik daarop ga reageren.
Ik maak daar schoon en een ander daar naar toe sturen is geen optie.
zondag 19 januari 2020 om 16:55
@Beetjevaag,
dat heb ik zo vaak gehoord, dat de echte klap pas later komt. Maar je hebt ook best wat meegemaakt en best snel achter elkaar.
@Derooiekater
Het is doornormaal dat je een knuffel zoekt net als een luisterend oor, alleen is het inderdaad enorm lastig te vinden.
En dingen die je als kind meemaakt vormen je later als volwassene..Wel fijn dat je toendertijd toch hulp hebt gekregen.
@Moon-Alisa
Lijkt me lastig die situatie. Want aan de ene kant is het fijn dat je enigssinds steun krijgt van die persoon.Maar om nou een project te worden of iemand die gered moet worden....lijkt me niet fijn.
Want je hoeft niet gered te worden, je hebt een steuntje in de rug nodig...en af en toe een klein duwtje om de dag door te komen.
Hier redelijk goede dag, heb genoeg afleiding, poes is net gesteriliseerd en er zijn zat andere huisdieren die aandacht nodig hebben, en die ook aandacht en liefde geven.
Merk ook dat ik enorm blij ben met dit forum..het is fijn om erover te kunnen praten met mensen die in een soortgelijke situatie zitten.
Mijn vader is pas de 3e persoon die overlijd in mijn leven. In 2011 stierf mijn oma en half jaar later een oom. Van oma had ik veel verdriet maar wist niet goed hoe ermee om te gaan..want het was de 1e keer dat ik bewust in een rouwproces zat. En met mijn oomhad ik niet echt een sterke band.
Maar tja, een vader is heel anders..en vooral zo plotseling. Ik kan me nog het moment herinneren dat mijn ma vertelde dat papa in het ziekenhuis lag..het enige wat ik kon zeggen was: "oeps"..raakte in een soort van shock.
En later met het definitieve nieuws was het ongeveer 1 minuut stil en het enige wat ik wist te zeggen was: jeetje...
En dat speelt nog vaak genoeg door mijn hoofd..
dat heb ik zo vaak gehoord, dat de echte klap pas later komt. Maar je hebt ook best wat meegemaakt en best snel achter elkaar.
@Derooiekater
Het is doornormaal dat je een knuffel zoekt net als een luisterend oor, alleen is het inderdaad enorm lastig te vinden.
En dingen die je als kind meemaakt vormen je later als volwassene..Wel fijn dat je toendertijd toch hulp hebt gekregen.
@Moon-Alisa
Lijkt me lastig die situatie. Want aan de ene kant is het fijn dat je enigssinds steun krijgt van die persoon.Maar om nou een project te worden of iemand die gered moet worden....lijkt me niet fijn.
Want je hoeft niet gered te worden, je hebt een steuntje in de rug nodig...en af en toe een klein duwtje om de dag door te komen.
Hier redelijk goede dag, heb genoeg afleiding, poes is net gesteriliseerd en er zijn zat andere huisdieren die aandacht nodig hebben, en die ook aandacht en liefde geven.
Merk ook dat ik enorm blij ben met dit forum..het is fijn om erover te kunnen praten met mensen die in een soortgelijke situatie zitten.
Mijn vader is pas de 3e persoon die overlijd in mijn leven. In 2011 stierf mijn oma en half jaar later een oom. Van oma had ik veel verdriet maar wist niet goed hoe ermee om te gaan..want het was de 1e keer dat ik bewust in een rouwproces zat. En met mijn oomhad ik niet echt een sterke band.
Maar tja, een vader is heel anders..en vooral zo plotseling. Ik kan me nog het moment herinneren dat mijn ma vertelde dat papa in het ziekenhuis lag..het enige wat ik kon zeggen was: "oeps"..raakte in een soort van shock.
En later met het definitieve nieuws was het ongeveer 1 minuut stil en het enige wat ik wist te zeggen was: jeetje...
En dat speelt nog vaak genoeg door mijn hoofd..
zondag 19 januari 2020 om 18:54
Strawberry vaak is sprakeloos zijn meer zeggend dan tekst.
Voor mij is rouwen ook nog relatief nieuw deze vriendin is 3de die mij echt pijn doet om te verliezen. De laatste keer is meer dan 10 jaar geleden maar dat was iemand waarbij iedereen wist wie het was en dus werd er meer naar gevraagd en was het oke als ik even niet mijzelf was.
Hier slaat weer de onrust toe. Loop zoals ik dat noem wat met mijn ziel onder mijn armen weet niet wat ik nu wil.
Heb de t.v maar aangezet.
Voor mij is rouwen ook nog relatief nieuw deze vriendin is 3de die mij echt pijn doet om te verliezen. De laatste keer is meer dan 10 jaar geleden maar dat was iemand waarbij iedereen wist wie het was en dus werd er meer naar gevraagd en was het oke als ik even niet mijzelf was.
Hier slaat weer de onrust toe. Loop zoals ik dat noem wat met mijn ziel onder mijn armen weet niet wat ik nu wil.
Heb de t.v maar aangezet.
zondag 19 januari 2020 om 19:57
Straw, zo te horen ben je op dat gebied heel lang jong en onbezorgd gebleven. Dat je niet heel jong zware verliezen hebt gekend. Dat geldt voor mij ook, want een opa en oma zijn heel natuurlijk.
IK ben wel relatief vaak op de uitvaart van jonge mensen geweest, maar dat waren geen verliezen die mij persoonlijk heel erg raakten. Zoals laatst de vrouw van 26. Ik vind het echt rot voor haar familie, maar ik mis haar niet in mijn dagelijks leven om het zo te zeggen.
Die vriend. Ik probeer maar even uit het patroon te stappen. Ik zal een voorbeeld geven. Ik zeg: Nou ik ga er vandoor, even lopend naar de stad!
Dan kan hij dus zeggen: Ja lekker naar buiten. Lopen is goed voor je. Bewegen is altijd goed. Geniet ervan!
Of als ik zeg: Ik ga thee zetten. Zegt hij: Ja je moet goed drinken. En warme thee is goed in de winter. Succes en geniet ervan!
Nouja dat is af en toe niet erg, maar met al-les. Ik werd er zo verschrikkelijk kriebelig van.
Kater, met je ziel onder je arm herken ik ook. Dat had ik erg in de week voor de uitvaart. Ik kon dan ook door de stad 'lopen te lopen' en opeens bij de vrouw van de drogist over die begrafenis beginnen. Ik weet soms gewoon echt niet naar wie ik toe kan gaan, ook met andere dingen.
Wat betreft oma: Ze heeft ruim 50 jaar last gehad van depressies. Dat was ook waarom ze geen makkelijke vrouw was. Volgens mij is ze destijds ook met zware medicatie begonnen en is dat nooit meer helemaal afgebouwd. En daardoor kon ze weer minder goed tegen zonlicht, bleef ze liever binnen etc etc. Nou zijn haar kinderen niet op die manier belast met depressies. Niet dat loodzware gevoel waardoor je sommige dingen gewoon echt niet kunt in bepaalde periodes. Ik ben eigenlijk de enige die er ook mee kampt. En dat maakt enerzijds dat ik het tot op zekere hoogte kan begrijpen allemaal. Anderzijds maakt het me nieuwsgierig. Ze staat best bekend als lui op een aantal vlakken. Maar misschien KON ze niet, en heeft ze door mensen voor haar karretje te spannen situaties nog in banen kunnen leiden. Ik weet wel e.e.a. van medicatie en vraag me dan ook af wat ze allemaal slikte. Want dat ze was zoals ze was, kan heel goed daardoor komen. Ik denk dat de andere neven en nichten gewoon doorgaan met hun leven. Maar ik heb nog best vragen. Het zou geen zin gehad hebben met haar te praten, ze vertelt eigenlijk nooit wat en al helemaal geen persoonlijke dingen. En ze was dement. En vroeger werd er nauwelijks over gesproken.
IK ben wel relatief vaak op de uitvaart van jonge mensen geweest, maar dat waren geen verliezen die mij persoonlijk heel erg raakten. Zoals laatst de vrouw van 26. Ik vind het echt rot voor haar familie, maar ik mis haar niet in mijn dagelijks leven om het zo te zeggen.
Die vriend. Ik probeer maar even uit het patroon te stappen. Ik zal een voorbeeld geven. Ik zeg: Nou ik ga er vandoor, even lopend naar de stad!
Dan kan hij dus zeggen: Ja lekker naar buiten. Lopen is goed voor je. Bewegen is altijd goed. Geniet ervan!
Of als ik zeg: Ik ga thee zetten. Zegt hij: Ja je moet goed drinken. En warme thee is goed in de winter. Succes en geniet ervan!
Nouja dat is af en toe niet erg, maar met al-les. Ik werd er zo verschrikkelijk kriebelig van.
Kater, met je ziel onder je arm herken ik ook. Dat had ik erg in de week voor de uitvaart. Ik kon dan ook door de stad 'lopen te lopen' en opeens bij de vrouw van de drogist over die begrafenis beginnen. Ik weet soms gewoon echt niet naar wie ik toe kan gaan, ook met andere dingen.
Wat betreft oma: Ze heeft ruim 50 jaar last gehad van depressies. Dat was ook waarom ze geen makkelijke vrouw was. Volgens mij is ze destijds ook met zware medicatie begonnen en is dat nooit meer helemaal afgebouwd. En daardoor kon ze weer minder goed tegen zonlicht, bleef ze liever binnen etc etc. Nou zijn haar kinderen niet op die manier belast met depressies. Niet dat loodzware gevoel waardoor je sommige dingen gewoon echt niet kunt in bepaalde periodes. Ik ben eigenlijk de enige die er ook mee kampt. En dat maakt enerzijds dat ik het tot op zekere hoogte kan begrijpen allemaal. Anderzijds maakt het me nieuwsgierig. Ze staat best bekend als lui op een aantal vlakken. Maar misschien KON ze niet, en heeft ze door mensen voor haar karretje te spannen situaties nog in banen kunnen leiden. Ik weet wel e.e.a. van medicatie en vraag me dan ook af wat ze allemaal slikte. Want dat ze was zoals ze was, kan heel goed daardoor komen. Ik denk dat de andere neven en nichten gewoon doorgaan met hun leven. Maar ik heb nog best vragen. Het zou geen zin gehad hebben met haar te praten, ze vertelt eigenlijk nooit wat en al helemaal geen persoonlijke dingen. En ze was dement. En vroeger werd er nauwelijks over gesproken.
Je kunt méér.
zondag 19 januari 2020 om 20:02
Meiden, ik lees, maar reageer niet echt hoor. Heb zo weinig energie. Overdag ging het wel,nu weer spanningsbuikpijn en hyperventilatie.
Vandaag moest ik weer huilen,omdat ik serie keek waarbij de vader ziek werd(niet overleed), dan schiet ik al vol en krijg ik dus al buikpijn.
Was vanmiddag ff in de stad,en wat voel ik me schuldig toen ik kleding kocht en daarna appeltaart ging eten..moest steeds aan mn man denken
Liefst reageer ik op iedereen,maar dat gaat nu niet lukken.
Sterkte iedereen
Vandaag moest ik weer huilen,omdat ik serie keek waarbij de vader ziek werd(niet overleed), dan schiet ik al vol en krijg ik dus al buikpijn.
Was vanmiddag ff in de stad,en wat voel ik me schuldig toen ik kleding kocht en daarna appeltaart ging eten..moest steeds aan mn man denken
Liefst reageer ik op iedereen,maar dat gaat nu niet lukken.
Sterkte iedereen
zondag 19 januari 2020 om 20:07
Super lief berichtje..Moon-Alisa schreef: ↑18-01-2020 12:43Nou dat vind ik wel dooddoeners hoor Rammie, op dit moment. 'Jullie gaan hier sterker uit komen'. Dat is niet iets waar je iets aan hebt bij de dagelijkse dingen. Als je opstaat of gaat slapen.
Heb je verder mensen om je heen? Brengt er iemand wel eens een pan soep? Neemt iemand je wel eens mee voor een wandeling? Vraagt iemand aan je kinderen hoe het gaat?
Het klinkt alsof je nu meer nodig hebt dan af en toe een uurtje met de psych. En dat is ook helemaal begrijpelijk. Als je je zo ellendig voelt is een uurtje veel te snel voorbij.
Voor jou ook een hele dikke knuffelHoop dat je de dag goed doorkomt.
Ja,we hebben wel lieve mensen om ons heen gelykkig,maar uiteindelijk vaak alleen met zn 3tjes. Maak me ook nog eens zorgen om de oudste die vooral na haar vader haar kamer niet meer uitkomt..alleen naat school..thats it. Ga hulp voor beide kids vragen.
zondag 19 januari 2020 om 20:12
Klopt,er echt de tijd voor nemen zeggen ze. Het liefst was ik ook gelijk aan t werk gegaan,maar heb last v paniekaanvallen,hartkloppingen enz.beetjevaag007 schreef: ↑19-01-2020 00:41Allereerst iedereen gecondoleerd met het verlies van een ouder of andere dierbare.
6 jaar geleden ben ik mijn mijn moeder verloren rond de feestdagen. Met een week ben ik aan het werk gegaan, voelde toen voor mij goed. Binnen een maand na het overlijden van mijn moeder overleed haar moeder. Jarenlang is dat goed gegaan totdat ik in 2018 mijn vader verloor, ook toen met een week aan het werk. Met 2 maand ben ik toen helemaal ingestort. Onverwerkte rouw en het onderschatten van de impact om wees te zijn. Loop nu tegen het probleem aan dat ik rouw om mijn moeder en nauwelijks om mijn vader. Daar voel ik mij ook nog schuldig om. Alle voorgaande generaties zijn overleden, dus dingen over vroeger kan ik alleen aan mijn sibling vragen. Weinig contact met de overgebleven familie. Inmiddels ben ik druk bezig met het reïntegratie proces, dat gaat met vallen en opstaan. Ben er ongeveer en jaar uitgeweest en dacht heel optimistisch dat ik met een maandje ofzo wel weer full time zou werken.
Dus iedereen die mij die mij voor gek verklaarde dat ik met een week weer doorging met leven en werken (na het overlijden)
hebben dus uiteindelijk wel gelijk gekregen. Heb alleen al die jaren niet aan de feestdagen gedaan. Dat was voor mij een brug te ver. Iedereen vrolijk terwijl die dagen voor mij klote zijn. Dit jaar voor het eerst aan 1 feestdag "meegedaan". En dat was achteraf en goede beslissing voor mij.
Dus ik zou zeggen wees niet te streng voor jezelf, rouw heeft zijn tijd nodig. Vroeg of laat moet het er toch uit.
Wat ik wel overweeg zijn antidepressiva
voel me zo ellendig en angstig.Gaat het nu wel beter met je??
zondag 19 januari 2020 om 20:28
Sorry dat ik het zo hard zeg maar een goede coach denkt wel mee maar laat jou de reden er aan koppelen.
Ik zou daar ook kriebel van worden.
Zolang een depressie wat heftig
Ik kan ineens verdwaasd om mij heen kijken. Mijn wereld staat stil zo voelt het en die van de andere gaat door.
Ik ga heel Holland bakt kijken ideen opdoen en afleiding zoeken.
Ik zou daar ook kriebel van worden.
Zolang een depressie wat heftig
Ik kan ineens verdwaasd om mij heen kijken. Mijn wereld staat stil zo voelt het en die van de andere gaat door.
Ik ga heel Holland bakt kijken ideen opdoen en afleiding zoeken.
derooiekater wijzigde dit bericht op 19-01-2020 20:51
78.19% gewijzigd
zondag 19 januari 2020 om 20:41
Kater, zou je de quote willen verwijderen, iig het stuk over oma?
Nou, het is toen begonnen. En ze is nooit meer helemaal opgeknapt. Ik wil niet zeggen dat ze elke dag van die 50+ jaar depressief was. Het kwam en het ging. Maar ik heb haar nooit als Vrolijke Frans meegemaakt.
Ja ik heb die vriend ook niet gevraagd om binnen de vriendschap de coach uit te hangen. Het is nu een soort aaneenschakeling van betuttelingen geworden. Heel vervelend omdat hij zelf nu een soort zielig wordt van 'ik zeg de laatste tijd kennelijk alles verkeerd'.
Nou, het is toen begonnen. En ze is nooit meer helemaal opgeknapt. Ik wil niet zeggen dat ze elke dag van die 50+ jaar depressief was. Het kwam en het ging. Maar ik heb haar nooit als Vrolijke Frans meegemaakt.
Ja ik heb die vriend ook niet gevraagd om binnen de vriendschap de coach uit te hangen. Het is nu een soort aaneenschakeling van betuttelingen geworden. Heel vervelend omdat hij zelf nu een soort zielig wordt van 'ik zeg de laatste tijd kennelijk alles verkeerd'.
Je kunt méér.
zondag 19 januari 2020 om 21:33
Ja ik probeer mijn leven nu weer op te pakken. Ik ben in een zware depressie geschoten en zit nu nog steeds aan de anti depressiva. Voorlopig mag ik daar ook niet mee stoppen . Maar als ik kijk waar ik vorig rond deze tijd stond en nu, weet ik dat ik best wel vooruitgang heb geboekt. Al had ik zelf verwacht dat ik het hele proces nu wel afgesloten had. Gelukkig wel veel mensen in mijn omgeving die begrip hebben voor mijn situatie en mij dingen op mijn tempo laten doen.. daar ben ik wel heel blij mee, vooral omdat ik veel andere verhalen hoor van mensen.
zondag 19 januari 2020 om 22:07
Kater dank voor het weghalen!
Anderen vinden de coachvriend ook storend. Het is jammer dat het zo loopt. Soms kan het ook prettig zijn als iemand wat psychologisch inzicht heeft als je iets voorlegt, als je VRAAGT om advies. Het is nu steeds ongevraagd en op alles en vooral heel veel. Soms wil je wel even je ei kwijt maar niet meteen een heel voorschrift hoe je het allemaal zou moeten doen.
Anderen vinden de coachvriend ook storend. Het is jammer dat het zo loopt. Soms kan het ook prettig zijn als iemand wat psychologisch inzicht heeft als je iets voorlegt, als je VRAAGT om advies. Het is nu steeds ongevraagd en op alles en vooral heel veel. Soms wil je wel even je ei kwijt maar niet meteen een heel voorschrift hoe je het allemaal zou moeten doen.
Je kunt méér.
maandag 20 januari 2020 om 06:19
Gisteren vroeg een vriendin hoe het met mij ging en zei gewoon eerlijk dat ik mij even k*t voelde. Ze heeft het bericht gelezen maar daarna geen reactie meer gehad.
Had ik dan moeten liegen?
Moeilijk te bevatten dat ze vandaag 1 week geleden is overleden.
Soms kan een coach advies zeker fijn zijn. Maar dan wel als je er zelf om vraagt. Ik kan er ook niet goed tegen als het ongevraagd is.
Had ik dan moeten liegen?
Moeilijk te bevatten dat ze vandaag 1 week geleden is overleden.
Soms kan een coach advies zeker fijn zijn. Maar dan wel als je er zelf om vraagt. Ik kan er ook niet goed tegen als het ongevraagd is.
maandag 20 januari 2020 om 18:29
Nou wat naar van die vriendin!
Een week, wat kort geleden nog he...
Ik ben op het moment heel verdrietig, over van alles. Ik heb niet echt een plek om heen te gaan, als ik me zo voel. Mijn ouders wonen in de buurt maar daar ga je juist NIET huilen, dat doe je niet in onze familie.
Het lijkt me zo fijn als je een warme kerk hebt bijvoorbeeld, met lieve mensen die lief voor je zijn. En dan niet al te hollands, als ik dat mag zeggen. Ik vind vrouwen die hun roots elders hebben vaak veel warmer. Zo'n gospelkerk, zie ik voor me. Ik voel me even heel eenzaam, door verschillende dingen.
Een week, wat kort geleden nog he...
Ik ben op het moment heel verdrietig, over van alles. Ik heb niet echt een plek om heen te gaan, als ik me zo voel. Mijn ouders wonen in de buurt maar daar ga je juist NIET huilen, dat doe je niet in onze familie.
Het lijkt me zo fijn als je een warme kerk hebt bijvoorbeeld, met lieve mensen die lief voor je zijn. En dan niet al te hollands, als ik dat mag zeggen. Ik vind vrouwen die hun roots elders hebben vaak veel warmer. Zo'n gospelkerk, zie ik voor me. Ik voel me even heel eenzaam, door verschillende dingen.
Je kunt méér.
maandag 20 januari 2020 om 18:52
Ik zou iets van een kerkelijke activiteit wel fijn vinden, maar zonder er aan vast te zitten. En ook niet NU, maar ergens in de komende weken. Ik heb zo weinig kunnen huilen de laatste jaren, terwijl er zo veel gebeurd is. Ik zou een soort groepje tantes willen hebben die me fijn knuffelen.
Dank voor je knuffel! Met de kater erbij voelt ie extra zacht.
Ja lastig, als de rest van de wereld jouw gevoel ook niet deelt. Sterkte, nogmaals.
Dank voor je knuffel! Met de kater erbij voelt ie extra zacht.
Ja lastig, als de rest van de wereld jouw gevoel ook niet deelt. Sterkte, nogmaals.
Je kunt méér.
maandag 20 januari 2020 om 19:29
maandag 20 januari 2020 om 20:16
Nou dat muts zal wel meevallen. Het is niet niks, een vriendin verliezen.
Bij mij was het rare dat ik enorm emotioneel werd toen iemand anders de tekst ging voorlezen die ik over opa en oma had geschreven. Onverwacht. Alsof ik toen mijn harnas niet aanhad, omdat ik het niet aan zag komen.
Maar als ik ook maar enigszins ben voorbereid op emotionele dingen, dan ga ik al op slot.
Er zijn momenteel meer dingen in het leven die verdrietig zijn.... maar ik kan er zo moeilijk emotioneel van worden.
Bij mij was het rare dat ik enorm emotioneel werd toen iemand anders de tekst ging voorlezen die ik over opa en oma had geschreven. Onverwacht. Alsof ik toen mijn harnas niet aanhad, omdat ik het niet aan zag komen.
Maar als ik ook maar enigszins ben voorbereid op emotionele dingen, dan ga ik al op slot.
Er zijn momenteel meer dingen in het leven die verdrietig zijn.... maar ik kan er zo moeilijk emotioneel van worden.
Je kunt méér.
maandag 20 januari 2020 om 20:36
@moon-alisa
Weet niet echt goed wat te zeggen op sterkte na! Het is gewoon enorm lastig, en als je iemand bent die sinds klein af aan emoties binnenhield of niet kon uiten d.m.v. huilen is het nog moeilijker want iedereen huilt wel eens.
Lijkt me een goed idee een kerk(activiteit) te bezoeken als je er klaar voor bent, je moet vooral dat wat goed voor jou voelt op het moment. En als iets niet goed voelt of je er geen zin in hebt...gewoon niet doen.
@derooiekater
Sterkte vandaag, het is enorm klote als iemand net 1 week, 1 maand, 1 jaar overleden is. Want op de een of andere sta je er extra stil en wordt je dus emotioneler.
Ik ben vandaag nogal moe, merk dat sinds mijn vader overleden is ik dagen heb waarop ik gewoon moe ben en veel slaap heb. Ook al slaap tegenwoordig enorm goed 's nachts.Verder is het wel een ok dag. Verveel me enorm, maar doordat ik binnen moet zitten doordat onze poes net gesterliseerd is en ik dus een oogje in het zeil moet houden.
en als ik me verveel of moe ben, wordt ik emotioneel en soms beetje melancholisch, en heb de neiging om me dan te troosten met voedsel. En ik probeer juist wat af te vallen.
Daarom was ik de laatste tijd wat meer aan het sporten, en merk dat dat mij best wel helpt.
Weet niet echt goed wat te zeggen op sterkte na! Het is gewoon enorm lastig, en als je iemand bent die sinds klein af aan emoties binnenhield of niet kon uiten d.m.v. huilen is het nog moeilijker want iedereen huilt wel eens.
Lijkt me een goed idee een kerk(activiteit) te bezoeken als je er klaar voor bent, je moet vooral dat wat goed voor jou voelt op het moment. En als iets niet goed voelt of je er geen zin in hebt...gewoon niet doen.
@derooiekater
Sterkte vandaag, het is enorm klote als iemand net 1 week, 1 maand, 1 jaar overleden is. Want op de een of andere sta je er extra stil en wordt je dus emotioneler.
Ik ben vandaag nogal moe, merk dat sinds mijn vader overleden is ik dagen heb waarop ik gewoon moe ben en veel slaap heb. Ook al slaap tegenwoordig enorm goed 's nachts.Verder is het wel een ok dag. Verveel me enorm, maar doordat ik binnen moet zitten doordat onze poes net gesterliseerd is en ik dus een oogje in het zeil moet houden.
en als ik me verveel of moe ben, wordt ik emotioneel en soms beetje melancholisch, en heb de neiging om me dan te troosten met voedsel. En ik probeer juist wat af te vallen.
Daarom was ik de laatste tijd wat meer aan het sporten, en merk dat dat mij best wel helpt.
