Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
zondag 2 februari 2020 om 18:30
Nou ik met mn angststoornis word bang v je berichtje, omdat je moeder plots is overleden aan dat ene..pfff..relativeren lukt echt niet meer..en indd ons leven staat he le maal op zn kopHoningdropje2 schreef: ↑02-02-2020 17:08Hoi Rammie, die druk op je borst, hartkloppingen, paniek enzo, heeft mijn moeder ook heel erg gehad na het overlijden van mijn broertje. Uiteindelijk is dat wel veel minder geworden, hoewel ze altijd wel een beetje gevoelig bleef voor hyperventilatie. Ze kreeg er uiteindelijk meer controle over, gek genoeg met hulp van speciale fysiotherapie.
Tja, die nare dromen...na zo'n plotseling overlijden ben je natuurlijk het vertrouwen even kwijt. Ik ben overdag overigens niet bang dat er iets met mijn dierbaren gebeurt, maar kan me voorstellen dat dat voor jouw kind anders is. Heel haar wereld staat op zn kop. Het is een vreselijk onveilig gevoel dat dit zomaar ineens met je ouders kan gebeuren..
zondag 2 februari 2020 om 18:49
Ooh, maar mijn moeder had veel meer problemen hoor Rammie. Ze had COPD in een vergevorderd stadium (levenslang een pakje per dag gerookt) Ze was al 5 jaar invalide aan haar been, waardoor ze te weinig bewoog en de COPD steeds erger werd. Uiteindelijk waren de hartproblemen ook weer een gevolg daarvan en was dat echt niet zo plotseling als het nu leek. De klachten die ze als jonge vrouw na het overlijden van mn broertje had, waren echt pure stressklachten. Dat was 30 jaar geleden, toen was ze gewoon gezond. Dus niet op jezelf betrekken hoor, die twee dingen hadden geen link in mn moeders verhaal.
zondag 2 februari 2020 om 23:51
Veel sterkte allemaal!
Angststoornis, enorm herkenbaar...zelf heb ik hier ook een tijd last van had. Ben het na tijden terapie redelijk te boven, althans het is enorm naar de achtergrond afgezakt.
Hier had ik van de week zelf ook een "inzinkmoment" merkte al wat langer dat het eraan kwam, was uit balans, sneller dan normaal emotioneel. En mijn vader spookte enorm door mijn hoofd.
Tot ik die ene avond op bed lag, en toen hakte het er enorm in. En toen kwamen alle angsten die ik normaal heb ook weer naar voren.
Ben enigskind, opgroeid in het dagelijks leven met 1 ouder(moeder)..en geen familie in de buurt. Dus begon ik te malen, wat als ma overlijd, en als ik alleen ben enz..
En zo sprong ik van de ene twijfel/kleine angst naar de andere..dik 2 uur gedraaid en gehuild in bed..tot ik uiteindelijk in slaap viel.
Angststoornis, enorm herkenbaar...zelf heb ik hier ook een tijd last van had. Ben het na tijden terapie redelijk te boven, althans het is enorm naar de achtergrond afgezakt.
Hier had ik van de week zelf ook een "inzinkmoment" merkte al wat langer dat het eraan kwam, was uit balans, sneller dan normaal emotioneel. En mijn vader spookte enorm door mijn hoofd.
Tot ik die ene avond op bed lag, en toen hakte het er enorm in. En toen kwamen alle angsten die ik normaal heb ook weer naar voren.
Ben enigskind, opgroeid in het dagelijks leven met 1 ouder(moeder)..en geen familie in de buurt. Dus begon ik te malen, wat als ma overlijd, en als ik alleen ben enz..
En zo sprong ik van de ene twijfel/kleine angst naar de andere..dik 2 uur gedraaid en gehuild in bed..tot ik uiteindelijk in slaap viel.
woensdag 5 februari 2020 om 13:15
Nou dank voor je opheldering..blijft natuurlijk vreselijk...Honingdropje2 schreef: ↑02-02-2020 18:49Ooh, maar mijn moeder had veel meer problemen hoor Rammie. Ze had COPD in een vergevorderd stadium (levenslang een pakje per dag gerookt) Ze was al 5 jaar invalide aan haar been, waardoor ze te weinig bewoog en de COPD steeds erger werd. Uiteindelijk waren de hartproblemen ook weer een gevolg daarvan en was dat echt niet zo plotseling als het nu leek. De klachten die ze als jonge vrouw na het overlijden van mn broertje had, waren echt pure stressklachten. Dat was 30 jaar geleden, toen was ze gewoon gezond. Dus niet op jezelf betrekken hoor, die twee dingen hadden geen link in mn moeders verhaal.
woensdag 5 februari 2020 om 13:17
Ja, erg he dat je niet meer uit de negatieve gedachtes komt...heb dit ook veel. Gelukkig sliep je nog ff._strawberry_ schreef: ↑02-02-2020 23:51Veel sterkte allemaal!
Angststoornis, enorm herkenbaar...zelf heb ik hier ook een tijd last van had. Ben het na tijden terapie redelijk te boven, althans het is enorm naar de achtergrond afgezakt.
Hier had ik van de week zelf ook een "inzinkmoment" merkte al wat langer dat het eraan kwam, was uit balans, sneller dan normaal emotioneel. En mijn vader spookte enorm door mijn hoofd.
Tot ik die ene avond op bed lag, en toen hakte het er enorm in. En toen kwamen alle angsten die ik normaal heb ook weer naar voren.
Ben enigskind, opgroeid in het dagelijks leven met 1 ouder(moeder)..en geen familie in de buurt. Dus begon ik te malen, wat als ma overlijd, en als ik alleen ben enz..
En zo sprong ik van de ene twijfel/kleine angst naar de andere..dik 2 uur gedraaid en gehuild in bed..tot ik uiteindelijk in slaap viel.
woensdag 5 februari 2020 om 17:03
Heftig hoor, het is bij jullie allemaal zo dichtbij....
Ik heb een paar weken een flinke dip gehad. Niet per se door oma, ik heb psychisch wat klachten. Als ik dan een paar intensieve weken heb gehad ben ik soms een paar dagen of weken compleet door mijn energie heen.
Vanmorgen vertelde ik iemand over oma en was ik opeens in tranen. Omdat we samen ineens heel duidelijk zagen waarom ik het zo anders ervaar dan de rest van de familie. Oma had veel psychische problemen. Dat is voor haar man en kinderen altijd heel lastig geweest en voor de latere schoon- en kleinkinderen ook.
Maar ik heb soortgelijke klachten dus bij mij zit er ook een heel stuk begrip. Dat ik ook begrijp hoe zij zich gevoeld moet hebben al die jaren. En hoe elke dag een strijd geweest is. Voor haar omgeving maar vooral voor haarzelf. Ik kan dat voelen. Ik denk dat de anderen dat niet kunnen voelen, zij hebben die ziekte niet.
Moeder is niet zozeer in de rouw, zij vindt dat het goed afgesloten is allemaal.
Verder had ik verteld van die tekst van de uitvaart. Nou.... houd je vast.... die stond afgedrukt in het kerkblad. Zonder toestemming of overleg, ook niet via mijn ouders. Ik had bij mijn ouders het blaadje even doorgebladerd, gewoon om te kijken of er nog activiteiten in het dorp zouden zijn. Ik was 'uitgebladerd' en had het blad weggelegd.
Even later kwam moeder en die zei: Ja je tekst stond er in he? En toen begon ze alweer over wat anders.
Ik denk dat ik wit weggetrokken ben een daarna alle kleuren van de regenboog heb gekregen.
Echt, ik snap heus wel dat niet iedereen verstand heeft van auteursrecht en dat de mensen die zo'n krantje in elkaar flansen op hun vrije avond dat met de beste bedoelingen doen. Maar dit verzin je toch niet? Dat kerkblad komt overigens niet alleen bij kerkleden, maar ook bij de huisartsenpraktijk, bibliotheek etc. En de mensen die bij de kerkleden op bezoek zijn en m ook even doorbladeren. Etc etc.
En mijn moeder begon nog dat ze dacht dat ik het wel leuk zou vinden, blabla. (maar zij heeft ook geen toestemming gegeven)
En ik heb nog zo getwijfeld he. De ochtend van de uitvaart nog. Ga ik echt deze tekst doen? Zet ik het echt op de mail?
Laatste zou niet gehoeven hebben maar ik had geen printer tot mijn beschikking. Die op het werk was stuk. Dus nam zelf handgeschreven tekst mee maar had de predikant gemaild zodat hij zijn back-up-versie kon printen.
Had ik er copyright bij moeten zetten? Daar denk je toch niet aan op zo'n dag?
Ik heb een paar weken een flinke dip gehad. Niet per se door oma, ik heb psychisch wat klachten. Als ik dan een paar intensieve weken heb gehad ben ik soms een paar dagen of weken compleet door mijn energie heen.
Vanmorgen vertelde ik iemand over oma en was ik opeens in tranen. Omdat we samen ineens heel duidelijk zagen waarom ik het zo anders ervaar dan de rest van de familie. Oma had veel psychische problemen. Dat is voor haar man en kinderen altijd heel lastig geweest en voor de latere schoon- en kleinkinderen ook.
Maar ik heb soortgelijke klachten dus bij mij zit er ook een heel stuk begrip. Dat ik ook begrijp hoe zij zich gevoeld moet hebben al die jaren. En hoe elke dag een strijd geweest is. Voor haar omgeving maar vooral voor haarzelf. Ik kan dat voelen. Ik denk dat de anderen dat niet kunnen voelen, zij hebben die ziekte niet.
Moeder is niet zozeer in de rouw, zij vindt dat het goed afgesloten is allemaal.
Verder had ik verteld van die tekst van de uitvaart. Nou.... houd je vast.... die stond afgedrukt in het kerkblad. Zonder toestemming of overleg, ook niet via mijn ouders. Ik had bij mijn ouders het blaadje even doorgebladerd, gewoon om te kijken of er nog activiteiten in het dorp zouden zijn. Ik was 'uitgebladerd' en had het blad weggelegd.
Even later kwam moeder en die zei: Ja je tekst stond er in he? En toen begon ze alweer over wat anders.
Ik denk dat ik wit weggetrokken ben een daarna alle kleuren van de regenboog heb gekregen.
Echt, ik snap heus wel dat niet iedereen verstand heeft van auteursrecht en dat de mensen die zo'n krantje in elkaar flansen op hun vrije avond dat met de beste bedoelingen doen. Maar dit verzin je toch niet? Dat kerkblad komt overigens niet alleen bij kerkleden, maar ook bij de huisartsenpraktijk, bibliotheek etc. En de mensen die bij de kerkleden op bezoek zijn en m ook even doorbladeren. Etc etc.
En mijn moeder begon nog dat ze dacht dat ik het wel leuk zou vinden, blabla. (maar zij heeft ook geen toestemming gegeven)
En ik heb nog zo getwijfeld he. De ochtend van de uitvaart nog. Ga ik echt deze tekst doen? Zet ik het echt op de mail?
Laatste zou niet gehoeven hebben maar ik had geen printer tot mijn beschikking. Die op het werk was stuk. Dus nam zelf handgeschreven tekst mee maar had de predikant gemaild zodat hij zijn back-up-versie kon printen.
Had ik er copyright bij moeten zetten? Daar denk je toch niet aan op zo'n dag?
Je kunt méér.
woensdag 5 februari 2020 om 19:21
Hey Moona, wat naar om te horen dat het niet lekker met je gaat. En wat een bijzondere ingeving eigenlijk dat je erachter komt dat je je oma zo goed begrijpt.
Wat irritant van dat kerkblad! Ik zo er nu toch wat van zeggen ,hoor. Niet dat er wat aan verandert, maar ze mogen best weten dat dit niet netjes is!
Wat irritant van dat kerkblad! Ik zo er nu toch wat van zeggen ,hoor. Niet dat er wat aan verandert, maar ze mogen best weten dat dit niet netjes is!
woensdag 5 februari 2020 om 20:18
Dank je Honing! Het gaat nu weer iets beter. Zaterdag bij mijn ouders moest ik opeens huilen. Eigenlijk over alles, maar ook over een onverwachte kostenpost ziektekosten. Mijn ouders zijn geen mensen die dan een knuffel geven..... maar even later kwam mijn moeder met een bos tulpen voor mij en ging zij mijn rekening betalen.
Dat was natuurlijk niet de reden waarom ik mijn geldzaken had besproken.... het was meer dat ik op de rekening niet zag waar de kosten nou vandaan kwamen en toen hadden ouders meegekeken. Wel superlief dat moeder het wilde betalen en het is ook gewoon een fijn gevoel dat ze achter me staan.
Gisteren een gesprek met mijn vaste contactpersoon GGZ gehad en vanmorgen met mijn GGZ-groep (die zie ik maandelijks). Voel me alweer een heel stuk beter.
Ja ik voelde op de uitvaart eigenlijk al dat ik de enige was die verdrietig was. Waarmee ik niet wil zeggen dat de rest geen verdriet had, maar die stond in de 'sterk blijf' modus. En de neven en nichten hadden denk ik echt niet zo veel verdriet. Zo'n oude oma en ze kwamen er niet vaak meer.
Ik denk dat oma en ik eigenlijk een band hadden zonder woorden. Ik was een heel stil meisje vroeger en oma zei ook altijd zeer weinig. Vaak ging ik met mijn broertje naar opa en oma en dan was opa aan het woord, voornamelijk met broertje. Maar nu terugdenkend waren dat toch fijne momenten van samenzijn. Een tijd lang kwamen we er dagelijks (opa en oma hadden al kabeltelevisie en wij nog niet, haha). Later, toen ik al tegen de 30 was en ik een tijdje oma's boodschappen deed en daardoor 'in de knoei' kwam met haar drankprobleem, werd het lastiger. Je bent gewend te doen wat oma vraagt, bovendien lag er keurig en briefje klaar met geld, maar je weet niet tot hoe ver je er in mee moet gaan.
Ik denk als dat niet gebeurd was, de laatste jaren anders hadden gevoeld.
Tja dat krantje. Ik denk ook dat het voor sommigen een soort 'eer' is als je dat krantje haalt. En dat al die mensen in dat dorp het heel goed bedoeld hebben. Maar voor mij voelt het echt alsof iemand mijn dagboek heeft gevonden en gedacht heeft: Oh dit is mooi, dit zetten we in het kerkblad.
Het heeft geen zin om heisa te maken maar ik kan het wel idd melden. Dat ze bij een volgende keer wel echt overleggen voor ze zoiets afdrukken.
Laatst was ik bij een andere uitvaart, van vrouw van 25+ Haar nichtje heeft toen een ontzettend mooi verhaal verteld op de uitvaart. Daarbij zou ik het ook niet passend gevonden hebben om het als afgedrukte tekst in zo'n suf krantje te zien. Geen idee of dat gevraagd is hoor. Maar dat verhaal was voor die plaats, voor die mensen. Door haar verteld (in tranen overigens). Je doet er afbreuk aan als je het uit de context haalt.
Dat was natuurlijk niet de reden waarom ik mijn geldzaken had besproken.... het was meer dat ik op de rekening niet zag waar de kosten nou vandaan kwamen en toen hadden ouders meegekeken. Wel superlief dat moeder het wilde betalen en het is ook gewoon een fijn gevoel dat ze achter me staan.
Gisteren een gesprek met mijn vaste contactpersoon GGZ gehad en vanmorgen met mijn GGZ-groep (die zie ik maandelijks). Voel me alweer een heel stuk beter.
Ja ik voelde op de uitvaart eigenlijk al dat ik de enige was die verdrietig was. Waarmee ik niet wil zeggen dat de rest geen verdriet had, maar die stond in de 'sterk blijf' modus. En de neven en nichten hadden denk ik echt niet zo veel verdriet. Zo'n oude oma en ze kwamen er niet vaak meer.
Ik denk dat oma en ik eigenlijk een band hadden zonder woorden. Ik was een heel stil meisje vroeger en oma zei ook altijd zeer weinig. Vaak ging ik met mijn broertje naar opa en oma en dan was opa aan het woord, voornamelijk met broertje. Maar nu terugdenkend waren dat toch fijne momenten van samenzijn. Een tijd lang kwamen we er dagelijks (opa en oma hadden al kabeltelevisie en wij nog niet, haha). Later, toen ik al tegen de 30 was en ik een tijdje oma's boodschappen deed en daardoor 'in de knoei' kwam met haar drankprobleem, werd het lastiger. Je bent gewend te doen wat oma vraagt, bovendien lag er keurig en briefje klaar met geld, maar je weet niet tot hoe ver je er in mee moet gaan.
Ik denk als dat niet gebeurd was, de laatste jaren anders hadden gevoeld.
Tja dat krantje. Ik denk ook dat het voor sommigen een soort 'eer' is als je dat krantje haalt. En dat al die mensen in dat dorp het heel goed bedoeld hebben. Maar voor mij voelt het echt alsof iemand mijn dagboek heeft gevonden en gedacht heeft: Oh dit is mooi, dit zetten we in het kerkblad.
Het heeft geen zin om heisa te maken maar ik kan het wel idd melden. Dat ze bij een volgende keer wel echt overleggen voor ze zoiets afdrukken.
Laatst was ik bij een andere uitvaart, van vrouw van 25+ Haar nichtje heeft toen een ontzettend mooi verhaal verteld op de uitvaart. Daarbij zou ik het ook niet passend gevonden hebben om het als afgedrukte tekst in zo'n suf krantje te zien. Geen idee of dat gevraagd is hoor. Maar dat verhaal was voor die plaats, voor die mensen. Door haar verteld (in tranen overigens). Je doet er afbreuk aan als je het uit de context haalt.
Je kunt méér.
woensdag 5 februari 2020 om 21:53
@Moon-Alisa
Lastige situatie dat van het krantje, inderdaad mischien gewoon even de tip geven, volgende keer voordat ze zoiets publiceren eens navragen of de schrijver ermee akkoord is. Vooral in dit soort situaties.
Maar inderdaad, er zat waarschijnlijk geen slechte bedoelling bij.
En het klinkt alsof je toch zat aparte maar leuke momenten hebt gehad, en die moet je gewoon koesteren.
@Rammie
Dat malen is inderdaad enorm vervelend...en vooral als je in behandeling bent geweest voor depressie en weet dat je van nature neiging daartoe hebt is het nog vervelender.
Bij mij speelt ASS ook nog een rol, waardoor ik vaak repetitieve gedachten heb...die meestal negatief zijn..en die nemen dan alsmaar toe in hevigheid, tot gebeurd was die nacht gebeurde en ik kan trouwens bijna alleen emoties laten gaan en huilen als ik alleen ben of probeer te slapen. Dus 9 van de 10x huil ik mezelf dan in slaap..en dat lucht best op..hoewel ik de volgende dag fysiek een wrak ben.
En ik zit momenteel in een periode die voorafgaat aan grote en intensieve(emotionele) veranderingen...en kan er al moeilijk mee omgaan..
Eergisteren weer zo'n moment gehad, maar dit keer voelde ik echt keihard het "pure" verdriet. En soms verbaast het mij enorm dat ik zo verdrietig ben, want net als bij moon-alisa hadden we een aparte band met pa, mede door de fysieke situatie, maar als hij op bezoek was waren we ook geen echte praters. Ja, mijn pa heeft altijd de neiging gehad om de clown uit te hangen.
Maar er waren zat intense momenten zonder iets te zeggen.
Lastige situatie dat van het krantje, inderdaad mischien gewoon even de tip geven, volgende keer voordat ze zoiets publiceren eens navragen of de schrijver ermee akkoord is. Vooral in dit soort situaties.
Maar inderdaad, er zat waarschijnlijk geen slechte bedoelling bij.
En het klinkt alsof je toch zat aparte maar leuke momenten hebt gehad, en die moet je gewoon koesteren.
@Rammie
Dat malen is inderdaad enorm vervelend...en vooral als je in behandeling bent geweest voor depressie en weet dat je van nature neiging daartoe hebt is het nog vervelender.
Bij mij speelt ASS ook nog een rol, waardoor ik vaak repetitieve gedachten heb...die meestal negatief zijn..en die nemen dan alsmaar toe in hevigheid, tot gebeurd was die nacht gebeurde en ik kan trouwens bijna alleen emoties laten gaan en huilen als ik alleen ben of probeer te slapen. Dus 9 van de 10x huil ik mezelf dan in slaap..en dat lucht best op..hoewel ik de volgende dag fysiek een wrak ben.
En ik zit momenteel in een periode die voorafgaat aan grote en intensieve(emotionele) veranderingen...en kan er al moeilijk mee omgaan..
Eergisteren weer zo'n moment gehad, maar dit keer voelde ik echt keihard het "pure" verdriet. En soms verbaast het mij enorm dat ik zo verdrietig ben, want net als bij moon-alisa hadden we een aparte band met pa, mede door de fysieke situatie, maar als hij op bezoek was waren we ook geen echte praters. Ja, mijn pa heeft altijd de neiging gehad om de clown uit te hangen.
Maar er waren zat intense momenten zonder iets te zeggen.
woensdag 5 februari 2020 om 22:52
Straw, toch wel mooi, dat pure verdriet. Ik merk dat er heel veel lagen zijn. Bij mijn ene opa was er eigenlijk maar één laag. Bij de andere waren er al meerdere lagen. En bij oma is het nog veel gelaagder en merken we ook dat elk familielid weer zijn eigen leuke dingen had en ook zijn eigen botsingen.
Soms voel ik het hele intense verdriet en dan voelt het alsof mijn tranen ronder zijn. Alsof ze echt mijn ogen uit rollen. In plaats van dat je een klein beetje vocht wegveegt. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ben komende dagen druk maar zal volgende week met een vriendin samen even kijken wat ik nou zeg/schrijf aan die kerkmensen. Ik wil voorkomen dat het bij wijze van spreken op 4 mei ook weer gebruikt wordt en ook een signaal afgeven dat je m.i. niet klakkeloos iemands speech van een uitvaart ergens kunt gaan afdrukken.
Maar idd het moet geen drama worden en ook niet iets waar Jan en Piet en Klaas uit het dorp straks allemaal druk mee zijn.
Misschien is het ook die generatie. Er zijn zoveel mensen 'geen praters' geweest en toch had je een band met ze. Ik heb bijv een oom die op verjaardagen tussen de middag een kwartiertje langs komt op de fiets. (bij ouders) Dan een kwartiertje een paar dingen vraagt en dan weer weg gaat. Ik ben erg gesteld op die oom. Het gaat niet altijd om de hardste grappen of de mooiste verhalen.
Soms voel ik het hele intense verdriet en dan voelt het alsof mijn tranen ronder zijn. Alsof ze echt mijn ogen uit rollen. In plaats van dat je een klein beetje vocht wegveegt. Snappen jullie wat ik bedoel?
Ben komende dagen druk maar zal volgende week met een vriendin samen even kijken wat ik nou zeg/schrijf aan die kerkmensen. Ik wil voorkomen dat het bij wijze van spreken op 4 mei ook weer gebruikt wordt en ook een signaal afgeven dat je m.i. niet klakkeloos iemands speech van een uitvaart ergens kunt gaan afdrukken.
Maar idd het moet geen drama worden en ook niet iets waar Jan en Piet en Klaas uit het dorp straks allemaal druk mee zijn.
Misschien is het ook die generatie. Er zijn zoveel mensen 'geen praters' geweest en toch had je een band met ze. Ik heb bijv een oom die op verjaardagen tussen de middag een kwartiertje langs komt op de fiets. (bij ouders) Dan een kwartiertje een paar dingen vraagt en dan weer weg gaat. Ik ben erg gesteld op die oom. Het gaat niet altijd om de hardste grappen of de mooiste verhalen.
Je kunt méér.
dinsdag 11 februari 2020 om 16:22
Hoe gaat het met jullie?
Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om echt bij mijn EIGEN proces te blijven. De herinneringen aan mijn jeugd, mijn eigen herinneringen aan opa en oma, etc. Als ik moeder spreek is er meestal wel weer iets met miscommunicatie met de ooms en tantes etc.
Ik 'moet' ook nog steeds een plekje maken voor de lamp die ik krijg. Die staat nu nog bij ouders. Ik heb mijn huis vrij bewust gestyled en als op 1 plaats een grote lamp komt, moet het wel weer in balans zijn met de rest. Ben er nog niet helemaal uit.
Ik ben ook nog voor mezelf aan het uitzoeken hoe ik ga verwoorden dat ik het niet leuk vind wat er met mijn tekst is gebeurd.
Ik ben tekstschrijver van beroep en dit is mij nog niet eerder overkomen, dit is ook een heel ander soort geval natuurlijk. IK wil het rechtzetten maar wil ook weten wat ik nou anders had kunnen doen, waardoor de tekst niet was gepubliceerd. Copyright vermelden? Het is niet in mij op gekomen.
Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om echt bij mijn EIGEN proces te blijven. De herinneringen aan mijn jeugd, mijn eigen herinneringen aan opa en oma, etc. Als ik moeder spreek is er meestal wel weer iets met miscommunicatie met de ooms en tantes etc.
Ik 'moet' ook nog steeds een plekje maken voor de lamp die ik krijg. Die staat nu nog bij ouders. Ik heb mijn huis vrij bewust gestyled en als op 1 plaats een grote lamp komt, moet het wel weer in balans zijn met de rest. Ben er nog niet helemaal uit.
Ik ben ook nog voor mezelf aan het uitzoeken hoe ik ga verwoorden dat ik het niet leuk vind wat er met mijn tekst is gebeurd.
Ik ben tekstschrijver van beroep en dit is mij nog niet eerder overkomen, dit is ook een heel ander soort geval natuurlijk. IK wil het rechtzetten maar wil ook weten wat ik nou anders had kunnen doen, waardoor de tekst niet was gepubliceerd. Copyright vermelden? Het is niet in mij op gekomen.
Je kunt méér.
dinsdag 11 februari 2020 om 19:29
Hi Moon, ik zou als ik jou was iets zeggen in de trant van: "Ik ben mij er niet van bewust geweest dat ik met het mailen van een voor mij persoonlijke tekst, ook automatisch toestemming gaf voor publicatie ervan. Als ik dit geweten had, had ik erbij vermeld dat ik de inhoud van deze tekst als persoonlijk ervaar en dat ik deze liever niet in een krantje of op een website geplaatst wil hebben. Nu dit toch gebeurd is, wil ik u erop wijzen dat het wellicht zorvuldiger is om in het vervolg te vragen of mensen dit ook prettig vinden"
Nou ja, je moet het helemaal zelf weten maar zoiets zou ik wel sturen en daar zou ik ook niet echt moeite mee hebben, omdat de pissigheid dat overheerst, haha. Ik heb zoiets ook weleens gestuurd naar een vereniging waar ik lid van ben en die een (mooie foto, dat wel) van mij en mn dochter pontificaal op hun FB hadden geplaatst, terwijl ik daar geen toestemming voor had gegeven. Andere situatie misschien, maar toen vond "men" ook dat ik vooral vereerd moest zijn ofzo..Nou, niet dus.
Verder gaat het hier met ups en down. Verjaardag van jongste was vooral in de ochtend even emotioneel voor me. Daarna maar weer druk met taarten bakken en visite. Ik merk dat ik eigenlijk wel doorleef maar dat ik steeds met momenten wordt overvallen door een gevoel van verdriet, of soms een soort leegte. Ik kan er de vinger niet helemaal opleggen, net of er bij alles wat Ik doe een klein donker wolkje boven me zweeft.
Nou ja, je moet het helemaal zelf weten maar zoiets zou ik wel sturen en daar zou ik ook niet echt moeite mee hebben, omdat de pissigheid dat overheerst, haha. Ik heb zoiets ook weleens gestuurd naar een vereniging waar ik lid van ben en die een (mooie foto, dat wel) van mij en mn dochter pontificaal op hun FB hadden geplaatst, terwijl ik daar geen toestemming voor had gegeven. Andere situatie misschien, maar toen vond "men" ook dat ik vooral vereerd moest zijn ofzo..Nou, niet dus.
Verder gaat het hier met ups en down. Verjaardag van jongste was vooral in de ochtend even emotioneel voor me. Daarna maar weer druk met taarten bakken en visite. Ik merk dat ik eigenlijk wel doorleef maar dat ik steeds met momenten wordt overvallen door een gevoel van verdriet, of soms een soort leegte. Ik kan er de vinger niet helemaal opleggen, net of er bij alles wat Ik doe een klein donker wolkje boven me zweeft.
dinsdag 11 februari 2020 om 20:53
Ach die verjaardag.... normaal zou je Mams er natuurlijk bij geweest zijn. Wellicht even geholpen hebben in de keuken. Gevraagd hebben wat je kind wilde hebben. Dat soort dingen. Logisch dat je haar dan mist!
Knap dat je die dingen gewoon door laat gaan. Hoop dat het toch een beetje gezellig was.
Ik heb denk ik de tekst nu op papier, die ik wil mailen. Ook echt benadrukken hoe persoonlijk het was én iets heel persoonlijks van oma wat ze nu te grabbel gooien. Dat paste zo NIET bij oma, haha, zij was zo van de privacy.
Ik weet uit ervaring dat mensen geen verstand hebben van privacy, copyright etc en het is ook ingewikkeld. Heb het zelf ook aan de hand gehad (zelfs toen het nog minder streng was een aantal jaar terug) toen ik voor een soort evenementenbureau werkte. Mag je bijv nog een foto gebruiken waar een ex-collega op staat, die wel betaald werkte die dag? Zulke dingen. Het is nu nog veel strenger. Ik heb toen ook wel eens iets gedaan waarvan ik dacht 'dat vindt diegene leuk' en die vond dat niet zo heel erg leuk. Maar dat was digitaal, dat kon er zo weer af. Gedrukt vind ik eng... ofzo.
Ik heb dit met deze voorganger helaas vaker aan de hand gehad. (hij was de enige die mijn tekst digitaal had). Ik ben geen lid meer van die kerk, al lang niet meer maar ben wel als één van de weinige jonge mensen soms nog bereid iets te doen. Maargoed.... blond jong ding op het podium... ik voel dan een soort grijpgraag-heid dat ze willen dat ik vaker kom en vaker iets doe.
Het wrange is dat ik best muzikaal ben en best af en toe iets zou willen doen, gewoon om het muziek maken. Vrienden van mij maken daar ook muziek. Maar ik voel gewoon dat het niet helemaal klopt, dat ze mij gewoon heel graag op dat podium zetten, maakt niet uit wat ik doe.
En daar haak ik dus af, want het is een kerk, geen open podium. Ik weet niet of ik dit duidelijk uitleg zo, schrijvend.
Ik voel nu ook iets van: Goh we vinden dit een hele mooie tekst, we kunnen daar ons suffe krantje mee opleuken.
Even vergetend dat het voor oma was. Mijn tekst voor mijn lieve oma. Die ik zelfs niet eens kon voorlezen van verdriet. Die was niet voor publicatie.
Knap dat je die dingen gewoon door laat gaan. Hoop dat het toch een beetje gezellig was.
Ik heb denk ik de tekst nu op papier, die ik wil mailen. Ook echt benadrukken hoe persoonlijk het was én iets heel persoonlijks van oma wat ze nu te grabbel gooien. Dat paste zo NIET bij oma, haha, zij was zo van de privacy.
Ik weet uit ervaring dat mensen geen verstand hebben van privacy, copyright etc en het is ook ingewikkeld. Heb het zelf ook aan de hand gehad (zelfs toen het nog minder streng was een aantal jaar terug) toen ik voor een soort evenementenbureau werkte. Mag je bijv nog een foto gebruiken waar een ex-collega op staat, die wel betaald werkte die dag? Zulke dingen. Het is nu nog veel strenger. Ik heb toen ook wel eens iets gedaan waarvan ik dacht 'dat vindt diegene leuk' en die vond dat niet zo heel erg leuk. Maar dat was digitaal, dat kon er zo weer af. Gedrukt vind ik eng... ofzo.
Ik heb dit met deze voorganger helaas vaker aan de hand gehad. (hij was de enige die mijn tekst digitaal had). Ik ben geen lid meer van die kerk, al lang niet meer maar ben wel als één van de weinige jonge mensen soms nog bereid iets te doen. Maargoed.... blond jong ding op het podium... ik voel dan een soort grijpgraag-heid dat ze willen dat ik vaker kom en vaker iets doe.
Het wrange is dat ik best muzikaal ben en best af en toe iets zou willen doen, gewoon om het muziek maken. Vrienden van mij maken daar ook muziek. Maar ik voel gewoon dat het niet helemaal klopt, dat ze mij gewoon heel graag op dat podium zetten, maakt niet uit wat ik doe.
En daar haak ik dus af, want het is een kerk, geen open podium. Ik weet niet of ik dit duidelijk uitleg zo, schrijvend.
Ik voel nu ook iets van: Goh we vinden dit een hele mooie tekst, we kunnen daar ons suffe krantje mee opleuken.
Even vergetend dat het voor oma was. Mijn tekst voor mijn lieve oma. Die ik zelfs niet eens kon voorlezen van verdriet. Die was niet voor publicatie.
Je kunt méér.
dinsdag 11 februari 2020 om 21:05
dinsdag 11 februari 2020 om 21:22
Ben momenteel juist actief aan het kijken idd naar een plek om weer muziek te maken. Laatst op het werk met een muzikale collega een flash mob gedaan. Dat was zo leuk!
Ja weet je... ik doe het gewoon leuk op dat podium van die kerk. Ik stond er als kind al... het is zo vertrouwd.... maar bij deze predikant voelt het niet goed. Echt zo van: het maakt niet uit wat je doet, als je maar iets doet. Ik werd jaren geleden ook gebeld om mee te spelen in een promofilmpje. Ik zat echt op het randje van burnout, ben daar zelfs nog heel eerlijk in geweest en ik was al uitgeschreven...
Kijk dan eerlijk naar je organisatie en laat je promoten door mensen met hart ervoor.
Anyway de mail is verstuurd. Ik wilde het misschien nog laten nalezen door een vriendin en me misschien nog verder verdiepen in copyright en idd hoe het zit op het moment dat ik die meneer de tekst mail... maar dan blijf ik het uitstellen. Want al die dingen doen er niet zo veel toe... zij hebben iets van mij en mijn omi aan de grote klok gehangen en ik wil dat ze zich realiseren dat dat niet had gemoeten.
Ik heb overigens de redactie gemaild. Dan sturen zij het intern verder maar door allemaal.
Ja weet je... ik doe het gewoon leuk op dat podium van die kerk. Ik stond er als kind al... het is zo vertrouwd.... maar bij deze predikant voelt het niet goed. Echt zo van: het maakt niet uit wat je doet, als je maar iets doet. Ik werd jaren geleden ook gebeld om mee te spelen in een promofilmpje. Ik zat echt op het randje van burnout, ben daar zelfs nog heel eerlijk in geweest en ik was al uitgeschreven...
Kijk dan eerlijk naar je organisatie en laat je promoten door mensen met hart ervoor.
Anyway de mail is verstuurd. Ik wilde het misschien nog laten nalezen door een vriendin en me misschien nog verder verdiepen in copyright en idd hoe het zit op het moment dat ik die meneer de tekst mail... maar dan blijf ik het uitstellen. Want al die dingen doen er niet zo veel toe... zij hebben iets van mij en mijn omi aan de grote klok gehangen en ik wil dat ze zich realiseren dat dat niet had gemoeten.
Ik heb overigens de redactie gemaild. Dan sturen zij het intern verder maar door allemaal.
Je kunt méér.
dinsdag 11 februari 2020 om 21:40
Los van copyrights gaat het er volgens mij vooral om dat het attent en fatsoenlijk is om mensen te laten weten dat je voornemens bent hun stukje te plaatsen en te vragen of ze daar bezwaar tegen hebben. Dit blaadje wordt waarschijnlijk gewoon in elkaar geknutseld door een paar vrijwilligers die daar verder echt geen verstand van hebben.
Die predikant klinkt niet zo fijn zoals je het beschrijft. Leuk dat je naar andere mogelijkheden aan het kijken bent voor je muziek!
Die predikant klinkt niet zo fijn zoals je het beschrijft. Leuk dat je naar andere mogelijkheden aan het kijken bent voor je muziek!
dinsdag 11 februari 2020 om 22:45
Dank je! Ben blij met je begrip.
Jarenlang werd het redactie-mail-adres beheerd door iemand die ik al heel lang ken en met wie ik een vertrouwensband heb. Weet niet zeker of zij het nog doet, kan ook zijn dat er inmiddels een andere vrijwilliger achter zit.
Die bekende van mij zou absoluut meteen begrijpen dat je zoiets niet openbaar maakt en zij zal er vanuit gegaan zijn dat er gewoon toestemming geweest is. Maarja het is inderdaad vrijwilligerswerk en het kan ook zijn dat er nu iemand anders zit.
Ik kan er wel iets meer over vertellen. Ik heb de tekst jaren geleden geschreven in het leegstaande huisje van opa en oma (ik schreef als hobby zeg maar). Het was zo apart... zo'n huisje met een deel van de spullen er nog in.... zo achtergelaten om er eigenlijk weer terug te komen maar oma kwam er niet terug.
(Opa is overleden en oma heeft nog een tijdje alleen gewoond, is dement geworden en tegen haar wil naar een tehuis verhuisd). Ik heb eigenlijk geschreven wat ik aantrof in het huisje. Het was eigenlijk een creatieve schrijfopdracht en op dat moment niet speciaal bedoeld voor de uitvaart.
Het was voor mij ook een moment van twijfel of ik dit überhaupt wilde meenemen naar de uitvaart. Alsof je toch iemands vuile was buiten hangt... zo'n huis dat zo achtergelaten is te beschrijven.
Daarbij was oma enorm gesloten, enorm op haar privacy gesteld. Het klopt niet, dat zoiets dan in zo'n krantje staat.
Maar ik heb al vaker gemerkt dat zo'n organisatie die aan elkaar hangt van vrijwilligers, moeilijk mee gaat met de rest van de wereld. Zij zijn gewoon blij als dat krantje elke maand weer gevuld is met letters. Zo simpel is het.
Jarenlang werd het redactie-mail-adres beheerd door iemand die ik al heel lang ken en met wie ik een vertrouwensband heb. Weet niet zeker of zij het nog doet, kan ook zijn dat er inmiddels een andere vrijwilliger achter zit.
Die bekende van mij zou absoluut meteen begrijpen dat je zoiets niet openbaar maakt en zij zal er vanuit gegaan zijn dat er gewoon toestemming geweest is. Maarja het is inderdaad vrijwilligerswerk en het kan ook zijn dat er nu iemand anders zit.
Ik kan er wel iets meer over vertellen. Ik heb de tekst jaren geleden geschreven in het leegstaande huisje van opa en oma (ik schreef als hobby zeg maar). Het was zo apart... zo'n huisje met een deel van de spullen er nog in.... zo achtergelaten om er eigenlijk weer terug te komen maar oma kwam er niet terug.
(Opa is overleden en oma heeft nog een tijdje alleen gewoond, is dement geworden en tegen haar wil naar een tehuis verhuisd). Ik heb eigenlijk geschreven wat ik aantrof in het huisje. Het was eigenlijk een creatieve schrijfopdracht en op dat moment niet speciaal bedoeld voor de uitvaart.
Het was voor mij ook een moment van twijfel of ik dit überhaupt wilde meenemen naar de uitvaart. Alsof je toch iemands vuile was buiten hangt... zo'n huis dat zo achtergelaten is te beschrijven.
Daarbij was oma enorm gesloten, enorm op haar privacy gesteld. Het klopt niet, dat zoiets dan in zo'n krantje staat.
Maar ik heb al vaker gemerkt dat zo'n organisatie die aan elkaar hangt van vrijwilligers, moeilijk mee gaat met de rest van de wereld. Zij zijn gewoon blij als dat krantje elke maand weer gevuld is met letters. Zo simpel is het.
Je kunt méér.
woensdag 12 februari 2020 om 01:47
@moon-alisa
Ik heb net even bijgelezen, en hopelijk is er nu een last van je schouders gevallen, nu je duidelijk hebt gemaakt wat je van hun acties vind. En het klinkt doornormaal dat je het niet fijn vindt dat het gepubliceerd is, ze hadden op zijn minst even kunnen laten weten het te gaan publiceren en dan nog is het niet goed.
Hopelijk kan je snel iets leuks vinden qua muziek..dat soort dingen kunnen enorm helpen tijdens het rouwen...
@Honingdropje
Doodnormaal dat je soms overvallen wordt door verdriet, ik zelf heb iets soortgelijks alleen iets minder heftig denk ik. Toch knap dat je de verjaardag hebt laten doorgaan, hoewel het voor jullie toch anders moet zijn geweest.
Ik heb het hier nu behoorlijk druk, ben onverwachts begonnen met een deeltijdbaan, (36uur, hier is 45 voltijd). En het is enorm vermoeiend want het is nogal fysiek werk (dierenvoeding op bestelling langsbrengen) en het is meestal 3x in de middag laden van zakken(van 2 t/m25kilo). En probeer 4x per week 's ochtends te gaan sporten.
En merk dat ik me hierdoor minder lang bezig kan houden met het overlijden van pa. Soms heb ik nog moeilijk...maar doordat ik veel te doen doseer ik meer...Ik moet vaak genoeg terugdenken aan hem, maar doordat ik economisch nu wat meer vrijheid heb merk ik dat dat iets oplucht...zeg maar 1 zorg minder, dus een rustiger hoofd.
Ik heb net even bijgelezen, en hopelijk is er nu een last van je schouders gevallen, nu je duidelijk hebt gemaakt wat je van hun acties vind. En het klinkt doornormaal dat je het niet fijn vindt dat het gepubliceerd is, ze hadden op zijn minst even kunnen laten weten het te gaan publiceren en dan nog is het niet goed.
Hopelijk kan je snel iets leuks vinden qua muziek..dat soort dingen kunnen enorm helpen tijdens het rouwen...
@Honingdropje
Doodnormaal dat je soms overvallen wordt door verdriet, ik zelf heb iets soortgelijks alleen iets minder heftig denk ik. Toch knap dat je de verjaardag hebt laten doorgaan, hoewel het voor jullie toch anders moet zijn geweest.
Ik heb het hier nu behoorlijk druk, ben onverwachts begonnen met een deeltijdbaan, (36uur, hier is 45 voltijd). En het is enorm vermoeiend want het is nogal fysiek werk (dierenvoeding op bestelling langsbrengen) en het is meestal 3x in de middag laden van zakken(van 2 t/m25kilo). En probeer 4x per week 's ochtends te gaan sporten.
En merk dat ik me hierdoor minder lang bezig kan houden met het overlijden van pa. Soms heb ik nog moeilijk...maar doordat ik veel te doen doseer ik meer...Ik moet vaak genoeg terugdenken aan hem, maar doordat ik economisch nu wat meer vrijheid heb merk ik dat dat iets oplucht...zeg maar 1 zorg minder, dus een rustiger hoofd.
woensdag 12 februari 2020 om 11:23
Straw, dank je. Ik vind het iets wat je zelfs niet 'laat weten', maar wat je vraagt. De tekst was van mij en van niemand anders.
Vind het toch wel een beetje spannend hoor, hoe dit verder zal gaan. Juist omdat ik weet hoe dit werkt met deze groep vrijwilligers, straks heeft iedereen er een mening over bla bla. Ik ben altijd opgevoed van 'joh doe niet zo moeilijk, het is toch gewoon goed bedoeld'. Maar dit voelde zo heftig. Echt alsof iemand mijn dagboek pikt en in de krant plaatst. Zo voelt het.
Wat klinkt het druk, bij jou! Kun je op andere tijden wel tijd voor jezelf nemen? En misschien een keertje minder sporten, aangezien je werk ook fysiek is?
Vind het toch wel een beetje spannend hoor, hoe dit verder zal gaan. Juist omdat ik weet hoe dit werkt met deze groep vrijwilligers, straks heeft iedereen er een mening over bla bla. Ik ben altijd opgevoed van 'joh doe niet zo moeilijk, het is toch gewoon goed bedoeld'. Maar dit voelde zo heftig. Echt alsof iemand mijn dagboek pikt en in de krant plaatst. Zo voelt het.
Wat klinkt het druk, bij jou! Kun je op andere tijden wel tijd voor jezelf nemen? En misschien een keertje minder sporten, aangezien je werk ook fysiek is?
Je kunt méér.
woensdag 12 februari 2020 om 18:22
Dames ik lees wel hoor,maar te druk en vermoeid om te reageren. Hier gaat t nog steeds moeizaam. Ben therapeutisch aan t werk;6u per wk in totaal(werk 3dagen) dus 2u per dag. Dat gaat wel. Verder druk met kids..en veel afspraken voor mezelf; psy..huisarts..fsyio..ademhalingstherapie.Moon-Alisa schreef: ↑12-02-2020 11:23Straw, dank je. Ik vind het iets wat je zelfs niet 'laat weten', maar wat je vraagt. De tekst was van mij en van niemand anders.
Vind het toch wel een beetje spannend hoor, hoe dit verder zal gaan. Juist omdat ik weet hoe dit werkt met deze groep vrijwilligers, straks heeft iedereen er een mening over bla bla. Ik ben altijd opgevoed van 'joh doe niet zo moeilijk, het is toch gewoon goed bedoeld'. Maar dit voelde zo heftig. Echt alsof iemand mijn dagboek pikt en in de krant plaatst. Zo voelt het.
Wat klinkt het druk, bij jou! Kun je op andere tijden wel tijd voor jezelf nemen? En misschien een keertje minder sporten, aangezien je werk ook fysiek is?
@ monalisa; ik zou er wel achter aan gaan..zomaar je tekst gebruiken is echt niet netjes hoor. Gewoon op de man af vragen hoor
@Straw; indd rustig aan hoor. En fijn dat je iets meer rust ervaart.
@honingdropje. Verhaardagen zijn extra confronterend he..ik snap dat die dag wat zwaarder is...onze verjaardagen komen er ook aan..voor t eerst zonder mn man...
donderdag 13 februari 2020 om 01:29
@Rammie
Hopelijk helpen al die afspraken een beetje, ook al is het met iniemini stapjes per week...alle vooruitgang helpt!
@Moon-alisa
Ach, je hebt je zegje gedaan en hart gelucht dat is denk één van de belangrijkste aspecten.
En heb je contact met mensen van die kerk, of niet meer??
@Honingdropje
Dat van die donkere wolk is enorm herkenbaar. Ik heb zelf ook dagen met een groot gedeelte ervan dat ik me somber voel, en dan voelt alles zo donker...en dat wat later kan dat zo omschakelen.
Hier, neem ik iedere dag bewust een half uurtje tussen werken en sporten(de dagen dat ik sport) om even op bed te liggen en te niksen..of een dutje te doen als het nodig is. Sportte voorheen zo'n 5 a 6 keer week, en nu dus 4keer en afhankelijk van hoe ik me fysiek en mentaal voel 5.
Neem in ieder geval woensdag en zondag een sportvrije dag en als het nodig is nog een extra dagje tussendoor(vrijdag).
En mentaal helpt het werken een hoop, het is niet stressvol dat scheelt, eigenlijk gewoon "dom" sjouwwerk. En ik zie het als een soort bezigheidsterapie...want had enorm veel moeite 's middags met thuiszitten en ging compenseren met voeding en hetzelfde op de momenten dat ik moeilijker had/heb met het rouwen.
Hopelijk helpen al die afspraken een beetje, ook al is het met iniemini stapjes per week...alle vooruitgang helpt!
@Moon-alisa
Ach, je hebt je zegje gedaan en hart gelucht dat is denk één van de belangrijkste aspecten.
En heb je contact met mensen van die kerk, of niet meer??
@Honingdropje
Dat van die donkere wolk is enorm herkenbaar. Ik heb zelf ook dagen met een groot gedeelte ervan dat ik me somber voel, en dan voelt alles zo donker...en dat wat later kan dat zo omschakelen.
Hier, neem ik iedere dag bewust een half uurtje tussen werken en sporten(de dagen dat ik sport) om even op bed te liggen en te niksen..of een dutje te doen als het nodig is. Sportte voorheen zo'n 5 a 6 keer week, en nu dus 4keer en afhankelijk van hoe ik me fysiek en mentaal voel 5.
Neem in ieder geval woensdag en zondag een sportvrije dag en als het nodig is nog een extra dagje tussendoor(vrijdag).
En mentaal helpt het werken een hoop, het is niet stressvol dat scheelt, eigenlijk gewoon "dom" sjouwwerk. En ik zie het als een soort bezigheidsterapie...want had enorm veel moeite 's middags met thuiszitten en ging compenseren met voeding en hetzelfde op de momenten dat ik moeilijker had/heb met het rouwen.
donderdag 13 februari 2020 om 07:28
Rammie, sterkte, nogmaals. Het klinkt als een grote struggle allemaal... hoop zo dat je weer wat lucht krijgt.
Straw het klinkt inderdaad als best prettig, 'dom sjouwwerk'. Ideaal voor dit moment toch?
Ik ben zo blij met jullie steun. Mijn familie was meer van 'nou dat is toch leuk?' 'Nou dat is toch een compliment?' 'Nou het werd toch heel mooi voorgelezen?' (dat was eerder dus al gebeurd, dat voorlezen)
Dinsdag appte ik mijn ouders om nog even iets te checken. Maar ze reageerden niet. Ze hebben overigens zelf ook iets meegemaakt met de dominee en dat krantje. Mijn vader is al geruime tijd ziek. Toen was dominee op huisbezoek geweest en vervolgens stond in het krantje 'dat er zorgen zijn in de familie XXX'. Terwijl mijn ouders het nooit aan de grote klok hangen. En mijn moeder zei toen ook: Dat blaadje valt niet alleen bij de leden op de mat, het ligt ook in de wachtkamer van het gezondheidscentrum.
Toen snapte ik het hele ding niet zo want je ziet bij mijn vader aan de buitenkant best goed dat hij ziek is. Maar nu snap ik het idd wel, je wilt zelf controle hebben of je zoiets zwart op wit plaatst.
Ja ik heb altijd wel contact gehouden met de mensen van de kerk en van het dorp. Best veel eigenlijk. Vorig jaar nog in de musical gespeeld. Binnenkort weer werken op een evenement. Ben er altijd wel op hoogtijdagen, markt, dorpsfeest etc.
Straw het klinkt inderdaad als best prettig, 'dom sjouwwerk'. Ideaal voor dit moment toch?
Ik ben zo blij met jullie steun. Mijn familie was meer van 'nou dat is toch leuk?' 'Nou dat is toch een compliment?' 'Nou het werd toch heel mooi voorgelezen?' (dat was eerder dus al gebeurd, dat voorlezen)
Dinsdag appte ik mijn ouders om nog even iets te checken. Maar ze reageerden niet. Ze hebben overigens zelf ook iets meegemaakt met de dominee en dat krantje. Mijn vader is al geruime tijd ziek. Toen was dominee op huisbezoek geweest en vervolgens stond in het krantje 'dat er zorgen zijn in de familie XXX'. Terwijl mijn ouders het nooit aan de grote klok hangen. En mijn moeder zei toen ook: Dat blaadje valt niet alleen bij de leden op de mat, het ligt ook in de wachtkamer van het gezondheidscentrum.
Toen snapte ik het hele ding niet zo want je ziet bij mijn vader aan de buitenkant best goed dat hij ziek is. Maar nu snap ik het idd wel, je wilt zelf controle hebben of je zoiets zwart op wit plaatst.
Ja ik heb altijd wel contact gehouden met de mensen van de kerk en van het dorp. Best veel eigenlijk. Vorig jaar nog in de musical gespeeld. Binnenkort weer werken op een evenement. Ben er altijd wel op hoogtijdagen, markt, dorpsfeest etc.
Je kunt méér.
maandag 17 februari 2020 om 08:13
Dank je wel..mssch indd maar iets minder sporten hoor,dat lijkt me ook veel wat je nu doet._strawberry_ schreef: ↑13-02-2020 01:29@Rammie
Hopelijk helpen al die afspraken een beetje, ook al is het met iniemini stapjes per week...alle vooruitgang helpt!
@Moon-alisa
Ach, je hebt je zegje gedaan en hart gelucht dat is denk één van de belangrijkste aspecten.
En heb je contact met mensen van die kerk, of niet meer??
@Honingdropje
Dat van die donkere wolk is enorm herkenbaar. Ik heb zelf ook dagen met een groot gedeelte ervan dat ik me somber voel, en dan voelt alles zo donker...en dat wat later kan dat zo omschakelen.
Hier, neem ik iedere dag bewust een half uurtje tussen werken en sporten(de dagen dat ik sport) om even op bed te liggen en te niksen..of een dutje te doen als het nodig is. Sportte voorheen zo'n 5 a 6 keer week, en nu dus 4keer en afhankelijk van hoe ik me fysiek en mentaal voel 5.
Neem in ieder geval woensdag en zondag een sportvrije dag en als het nodig is nog een extra dagje tussendoor(vrijdag).
En mentaal helpt het werken een hoop, het is niet stressvol dat scheelt, eigenlijk gewoon "dom" sjouwwerk. En ik zie het als een soort bezigheidsterapie...want had enorm veel moeite 's middags met thuiszitten en ging compenseren met voeding en hetzelfde op de momenten dat ik moeilijker had/heb met het rouwen.
hoe is het met iedereen?. Hier echt met ups&downs en meer downs zeg maar..straks ff naar werk en verder NIETS.
Fijne dag all
maandag 17 februari 2020 om 08:15
Ik hoop t ook ja, en psy.zei zelfs dat ik teveel bezig was met me zelf..._strawberry_ schreef: ↑13-02-2020 01:29@Rammie
Hopelijk helpen al die afspraken een beetje, ook al is het met iniemini stapjes per week...alle vooruitgang helpt!
@Moon-alisa
Ach, je hebt je zegje gedaan en hart gelucht dat is denk één van de belangrijkste aspecten.
En heb je contact met mensen van die kerk, of niet meer??
@Honingdropje
Dat van die donkere wolk is enorm herkenbaar. Ik heb zelf ook dagen met een groot gedeelte ervan dat ik me somber voel, en dan voelt alles zo donker...en dat wat later kan dat zo omschakelen.
Hier, neem ik iedere dag bewust een half uurtje tussen werken en sporten(de dagen dat ik sport) om even op bed te liggen en te niksen..of een dutje te doen als het nodig is. Sportte voorheen zo'n 5 a 6 keer week, en nu dus 4keer en afhankelijk van hoe ik me fysiek en mentaal voel 5.
Neem in ieder geval woensdag en zondag een sportvrije dag en als het nodig is nog een extra dagje tussendoor(vrijdag).
En mentaal helpt het werken een hoop, het is niet stressvol dat scheelt, eigenlijk gewoon "dom" sjouwwerk. En ik zie het als een soort bezigheidsterapie...want had enorm veel moeite 's middags met thuiszitten en ging compenseren met voeding en hetzelfde op de momenten dat ik moeilijker had/heb met het rouwen.
Halfuur rust inlassen ga ik ook doen. Hoe vaak rust jij dan per dag?
maandag 17 februari 2020 om 13:25
Hier gaat het redelijk. Ook erg bezig met mezelf merk ik. Ben in huis wat aan het klussen/verbouwen omdat ik daar nu tijd voor heb. Het is ook geen weer om veel weg te gaan, vind ik.
De story of the tekst:
Het redactie-mailadres wordt inderdaad nog beantwoord door de persoon die ik ken en waar ik een goede band mee heb. Zij antwoordde dat ze het heel vervelend vindt en dat ze het helemaal begrijpt. Ze zullen absoluut geen teksten van mij meer plaatsen of verspreiden. Wat betreft deze tekst: Het is zo als geheel aangeleverd door de predikant en 1 op 1 geplaatst. (Was inderdaad onderdeel van een langer stuk van hem). Ze gaf aan dat ik contact met hem kan opnemen hierover.
Wel verstandig dat zij hier verder niet tussen gaat zitten. Had ik ergens wel een beetje gehoopt ofzo, dat iemand de kastanjes uit het vuur zou halen voor me, haha, maar ik moet het zelf doen. Ik heb nu een mail getypt maar nog niet verzonden. Even kijken wat voor mij een handig moment is daarvoor.
De story of the tekst:
Het redactie-mailadres wordt inderdaad nog beantwoord door de persoon die ik ken en waar ik een goede band mee heb. Zij antwoordde dat ze het heel vervelend vindt en dat ze het helemaal begrijpt. Ze zullen absoluut geen teksten van mij meer plaatsen of verspreiden. Wat betreft deze tekst: Het is zo als geheel aangeleverd door de predikant en 1 op 1 geplaatst. (Was inderdaad onderdeel van een langer stuk van hem). Ze gaf aan dat ik contact met hem kan opnemen hierover.
Wel verstandig dat zij hier verder niet tussen gaat zitten. Had ik ergens wel een beetje gehoopt ofzo, dat iemand de kastanjes uit het vuur zou halen voor me, haha, maar ik moet het zelf doen. Ik heb nu een mail getypt maar nog niet verzonden. Even kijken wat voor mij een handig moment is daarvoor.
Je kunt méér.
