Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
maandag 17 februari 2020 om 13:34
maandag 17 februari 2020 om 20:57
Ha dames, ik heb ff een rare paar dagen moet ik zeggen.. Ik heb met 3 kinderen zelden tijd om te rusten, maar zowaar was ik zaterdag even alleen. Heb toen even een dutje gedaan en over mn moeder gedroomd. Aan het einde van de droom kwam er ineens een liedje uit de jaren 70 omhoog dat ik hoorde in die droom. Toen ik wakker werd heb ik het opgezocht op youtube en de tekst heeft me toen zo geraakt! ...heel de dag met dat liedje gezeten en de hele dag lopen huilen..Savonds had ik een feestje dus toen heb ik mezelf weer bijeen geraapt, maar bleef een beetje in mezelf.
Vandaag iets eerder thuis gekomen van werk omdat ik een migraine aanval had, en gelijk doorgelopen naar mn bed. Daar heb ik tot net gelegen. Ik was half aan het wakker worden toen ik heel helder de stem van mn moeder hoorde, alsof ze in de kamer was. Ze zei: " Maar, honingdropje..hoe vind jij nu dat het gaat dan?" (Ik ging ervan uit dat ze bedoelde met mn vader) dus ik heb in gedachten teruggezegd dat het goed ging en dat ze zich geen zorgen moet maken. Toen snel snel mn bed uit, want eerlijk gezegd was ik een beetje geschrokken.
Ik weet nooit zo wat ik hiervan moet denken...ene kant denk ik, het is mn brein dat een loopje met me neemt en eigenlijk denk ik ook niet dat er iets is na de dood. Andere kant zou ik kunnen denken (hopen) dat er toch nog een lijntje is waarlangs we contact hebben. Ik wordt er altijd wel nerveus van. Heb dit toen ik 12 was ook met mn broertje gehad en durfde toen een aantal maanden niet meer in het donker te slapen
Iemand anders ook dit soort dingen?
dinsdag 18 februari 2020 om 14:56
Krijg er een brok v in mn keel!! Wat bijzonder! Ik geloof ook wel echt dat er iets is tussen hemel en aarde..en dat liedje in je droom..wat apart he..Honingdropje2 schreef: ↑17-02-2020 20:57Ha dames, ik heb ff een rare paar dagen moet ik zeggen.. Ik heb met 3 kinderen zelden tijd om te rusten, maar zowaar was ik zaterdag even alleen. Heb toen even een dutje gedaan en over mn moeder gedroomd. Aan het einde van de droom kwam er ineens een liedje uit de jaren 70 omhoog dat ik hoorde in die droom. Toen ik wakker werd heb ik het opgezocht op youtube en de tekst heeft me toen zo geraakt! ...heel de dag met dat liedje gezeten en de hele dag lopen huilen..Savonds had ik een feestje dus toen heb ik mezelf weer bijeen geraapt, maar bleef een beetje in mezelf.
Vandaag iets eerder thuis gekomen van werk omdat ik een migraine aanval had, en gelijk doorgelopen naar mn bed. Daar heb ik tot net gelegen. Ik was half aan het wakker worden toen ik heel helder de stem van mn moeder hoorde, alsof ze in de kamer was. Ze zei: " Maar, honingdropje..hoe vind jij nu dat het gaat dan?" (Ik ging ervan uit dat ze bedoelde met mn vader) dus ik heb in gedachten teruggezegd dat het goed ging en dat ze zich geen zorgen moet maken. Toen snel snel mn bed uit, want eerlijk gezegd was ik een beetje geschrokken.
Ik weet nooit zo wat ik hiervan moet denken...ene kant denk ik, het is mn brein dat een loopje met me neemt en eigenlijk denk ik ook niet dat er iets is na de dood. Andere kant zou ik kunnen denken (hopen) dat er toch nog een lijntje is waarlangs we contact hebben. Ik wordt er altijd wel nerveus van. Heb dit toen ik 12 was ook met mn broertje gehad en durfde toen een aantal maanden niet meer in het donker te slapen
Iemand anders ook dit soort dingen?
Ik droomde vannacht ook over mijn man..hij had opeens een basrd en speelde net een baby en zei duidelijk tegen mij dat het goed met hem ging..
Is je hoofdpijn inmiddels al over? Ik heb vandaag weer emdr therapie gehad ..was heftig,ook veel gehuild
dinsdag 18 februari 2020 om 17:37
Hey, ja mn hoofdpijn is gelukkig over. Vond het inderdaad heel apart allemaal.rammie schreef: ↑18-02-2020 14:56Krijg er een brok v in mn keel!! Wat bijzonder! Ik geloof ook wel echt dat er iets is tussen hemel en aarde..en dat liedje in je droom..wat apart he..
Ik droomde vannacht ook over mijn man..hij had opeens een basrd en speelde net een baby en zei duidelijk tegen mij dat het goed met hem ging..
Is je hoofdpijn inmiddels al over? Ik heb vandaag weer emdr therapie gehad ..was heftig,ook veel gehuild
Was het fijn om over je man te dromen? En hebben die baard en die baby een bepaalde betekenis voor je?
Tja, EMDR is wel pittig hè, hoor altijd van cliënten dat het heel veel energie kost. Misschien maar lekker rustig aan doen vanavond!
woensdag 19 februari 2020 om 11:59
Even kort tussendoor, heel herkenbaar dat gevoel/idee dat die ene persoon in de buurt is. Ik had dat heel sterk toen mijn oma overleed. Alleen ik was toen klaarwakker en lag in bed lichten uit ...en het gevoel dat ze opeens naast me stond....ik werd er zelfs bang van.
Nu met mijn vader iets soortgelijks gehad, maar minder heftig.
In onze cultuur is het meestal dat ze afscheid komen nemen.
Nu heb ik het even moeilijk..gisteren een mentaal zware dag gehad, had het gevoel continu te laat te zijn en voelde me enorm gehaast.
Vannacht enorm gedroomd o.a. met de situatie rondom vaders dood...en moet zeggen dat ik uit mijn doen ben hierdoor. Gelukkig is het hier pas 8 uur 's ochtends..dus ga proberen nog wat bij te slapen.
Nu met mijn vader iets soortgelijks gehad, maar minder heftig.
In onze cultuur is het meestal dat ze afscheid komen nemen.
Nu heb ik het even moeilijk..gisteren een mentaal zware dag gehad, had het gevoel continu te laat te zijn en voelde me enorm gehaast.
Vannacht enorm gedroomd o.a. met de situatie rondom vaders dood...en moet zeggen dat ik uit mijn doen ben hierdoor. Gelukkig is het hier pas 8 uur 's ochtends..dus ga proberen nog wat bij te slapen.
zaterdag 22 februari 2020 om 22:55
Straw, een korte tijd na het overlijden van mijn ouder stond op een dag de sibling van de andere ouder voor de deur. Die sibling had de nacht ervoor - precies een week na overlijden EN rond het vermoedelijke tijdstip van overlijden - een nachtmerrie en werd zwetend en de naam van mijn (nog) levende ouder roepend wakker. Wij zijn geen gelovige of ‘zweverige’ mensen, maar ook dat is iets onverklaarbaars.
Hier gaat het redelijk goed. Voelde me vorig weekend zelfs schuldig omdat ik me sinds lange tijd echt blij en gelukkig voelde. Gelukkig - ik bedoel dit zeer ironisch - is dat vandaag weer stevig de kop ingedrukt nadat schoonvader vroeg hoe het nog met m’n andere ouder was. En ik vertelde dat ouder redelijk druk bezig was. Schoonvader: ‘ja het is intussen ook alweer lang geleden natuurlijk’. Het is amper 7 maanden geleden gebeurd (!!!) en schoonvader was nota bene op de uitvaart dus hij wéét dit ook. Ik was echt flabbergasted toen hij dat zei...
Hier gaat het redelijk goed. Voelde me vorig weekend zelfs schuldig omdat ik me sinds lange tijd echt blij en gelukkig voelde. Gelukkig - ik bedoel dit zeer ironisch - is dat vandaag weer stevig de kop ingedrukt nadat schoonvader vroeg hoe het nog met m’n andere ouder was. En ik vertelde dat ouder redelijk druk bezig was. Schoonvader: ‘ja het is intussen ook alweer lang geleden natuurlijk’. Het is amper 7 maanden geleden gebeurd (!!!) en schoonvader was nota bene op de uitvaart dus hij wéét dit ook. Ik was echt flabbergasted toen hij dat zei...
zondag 23 februari 2020 om 01:45
Wat is een slibling..ik snap t ff niet.PiNuts14 schreef: ↑22-02-2020 22:55Straw, een korte tijd na het overlijden van mijn ouder stond op een dag de sibling van de andere ouder voor de deur. Die sibling had de nacht ervoor - precies een week na overlijden EN rond het vermoedelijke tijdstip van overlijden - een nachtmerrie en werd zwetend en de naam van mijn (nog) levende ouder roepend wakker. Wij zijn geen gelovige of ‘zweverige’ mensen, maar ook dat is iets onverklaarbaars.
Hier gaat het redelijk goed. Voelde me vorig weekend zelfs schuldig omdat ik me sinds lange tijd echt blij en gelukkig voelde. Gelukkig - ik bedoel dit zeer ironisch - is dat vandaag weer stevig de kop ingedrukt nadat schoonvader vroeg hoe het nog met m’n andere ouder was. En ik vertelde dat ouder redelijk druk bezig was. Schoonvader: ‘ja het is intussen ook alweer lang geleden natuurlijk’. Het is amper 7 maanden geleden gebeurd (!!!) en schoonvader was nota bene op de uitvaart dus hij wéét dit ook. Ik was echt flabbergasted toen hij dat zei...
En wat een rotopmerking v je schoonpa..ik hoor dat dus ook vaak v mensen..
zondag 23 februari 2020 om 19:50
Al die opmerking zijn enorm ruk, ook al is er wel of niet veel tijd voorbij is maakt niks uit. Er kunnen weken of maanden of zelfs jaren voorbij zijn maar toch is het een lastig en zwaar iets.
@Pinuts
Ik snap je wel hoor, met dat schuldig voelen...ik heb het ook gehad. Het is volkomen normaal denk ik (tot zekere hoofte).
Ik had het bij het inslapen van de huisdieren en nu met mijn pa ook. En soms voel ik me nog schuldig. Soms denk ik van het rouwen zou sterker en zwaarder moeten zijn, en ik zou me niet zo snel erna "redelijk" goed mogen voelen, ik zou triest en somber moeten zijn.
Maar goed zoals men zegt: life goes on, en de mindere momenten worden minder..maar toch zijn er van die momenten dat ik me enorm rot voel.
Zoals nu dus, hier bijna middernacht en ik kan niet slapen en ben weer enorm verdrietig. En het is zo raar, want vanmiddag had ik de neiging om info op te zoeken op internet over pa, net als toen hij net gestorven was. En besefde me dat ik niks (nieuws) zou vinden, want hij is gestorven, begraven en dat is zo het einde..in zekere zin. En vanavond voor slapen wat foto's aan het wissen van de telefoon en zag een foto van de laatste keer dat ik hem zag(3 haar geleden ongeveer) en toen is mijn verdriet weer geactiveerd.
Nu dus enorm verdrietig op bed, en durf haast niet te proberen te slape, omdat ik bang ben dat dit gevoel alleen erger/sterker wordt.
En ik moet zeggen dat ik me best alleen voel, want mijn moeder die mijn steun is is duizenden km ver weg. En normaal zou ik nu naast haar in bed kruipen, zouden we er even over praten enz. En waarschijnlijk zou ik naast haar in slaap vallen.
En ja ik ben al volwassen en "oud" en zelfstandig maar toch ik mis ik het bij ma in bed kruipen als ik het moeilijk heb enorm.
Onze band is mede door de speciale situatie en mijn "onzichtbare" handicap heel bijzonder en sterk....maar door de (fysieke) afstand moet ik het nu "zelf redden" en het is verdraaid lastig soms...
@Pinuts
Ik snap je wel hoor, met dat schuldig voelen...ik heb het ook gehad. Het is volkomen normaal denk ik (tot zekere hoofte).
Ik had het bij het inslapen van de huisdieren en nu met mijn pa ook. En soms voel ik me nog schuldig. Soms denk ik van het rouwen zou sterker en zwaarder moeten zijn, en ik zou me niet zo snel erna "redelijk" goed mogen voelen, ik zou triest en somber moeten zijn.
Maar goed zoals men zegt: life goes on, en de mindere momenten worden minder..maar toch zijn er van die momenten dat ik me enorm rot voel.
Zoals nu dus, hier bijna middernacht en ik kan niet slapen en ben weer enorm verdrietig. En het is zo raar, want vanmiddag had ik de neiging om info op te zoeken op internet over pa, net als toen hij net gestorven was. En besefde me dat ik niks (nieuws) zou vinden, want hij is gestorven, begraven en dat is zo het einde..in zekere zin. En vanavond voor slapen wat foto's aan het wissen van de telefoon en zag een foto van de laatste keer dat ik hem zag(3 haar geleden ongeveer) en toen is mijn verdriet weer geactiveerd.
Nu dus enorm verdrietig op bed, en durf haast niet te proberen te slape, omdat ik bang ben dat dit gevoel alleen erger/sterker wordt.
En ik moet zeggen dat ik me best alleen voel, want mijn moeder die mijn steun is is duizenden km ver weg. En normaal zou ik nu naast haar in bed kruipen, zouden we er even over praten enz. En waarschijnlijk zou ik naast haar in slaap vallen.
En ja ik ben al volwassen en "oud" en zelfstandig maar toch ik mis ik het bij ma in bed kruipen als ik het moeilijk heb enorm.
Onze band is mede door de speciale situatie en mijn "onzichtbare" handicap heel bijzonder en sterk....maar door de (fysieke) afstand moet ik het nu "zelf redden" en het is verdraaid lastig soms...
