Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
donderdag 9 januari 2020 om 09:17
Ik heb gelukkig heel goed geslapen. Nu heb ik wel een reserve, mocht het komende nacht minder gaan.
Het vriendengedoe daar reageert niemand op. Dat zegt ook al heel wat. Ik denk dat ik volgende week maar voorstel er over te bellen of face to face te bespreken. Dit kan nooit goed gaan over de app en die ene vriendschap is me te dierbaar.
Straks nog aan mijn tekst werken en dan mail ik hem door naar de voorganger van de dienst. Vanmiddag in de stad even printen (ik heb thuis geen printer).
Zo nog even mijn pak passen voor de zekerheid. Als het lukt nog een shirt kopen vanmiddag en anders even kijken wat er nog in mijn kast hangt. Niet de kleur die ik wil eigenlijk.
Ik hoop dat jullie een goede dag hebben. En weet niet bang om kwetsbaar te zijn, een ouder verliezen is niet niks...
Het vriendengedoe daar reageert niemand op. Dat zegt ook al heel wat. Ik denk dat ik volgende week maar voorstel er over te bellen of face to face te bespreken. Dit kan nooit goed gaan over de app en die ene vriendschap is me te dierbaar.
Straks nog aan mijn tekst werken en dan mail ik hem door naar de voorganger van de dienst. Vanmiddag in de stad even printen (ik heb thuis geen printer).
Zo nog even mijn pak passen voor de zekerheid. Als het lukt nog een shirt kopen vanmiddag en anders even kijken wat er nog in mijn kast hangt. Niet de kleur die ik wil eigenlijk.
Ik hoop dat jullie een goede dag hebben. En weet niet bang om kwetsbaar te zijn, een ouder verliezen is niet niks...
Je kunt méér.
donderdag 9 januari 2020 om 09:37
Gek dat gedoe met je vrienden, wie zijn de twee dames waarmee ze niet verder willen dan? Ben jij dat met nog iemand anders? En ze geven daar geen reden voor?
Ik zat vanmorgen alweer te huilen op kantoor, ik heb mezelf echt overschat. Gelukkig lieve collega's en mn eerste cliënt kwam niet opdagen zodat ik nog even een uurtje heb om de knop om te zetten. Verder zou ikeinde van de dag een therapieblok doen met een andere therapeut en die is nu ziek. Normaal zou ik het dan een keer alleen doen, maar nu heb ik de cliënten laten bellen dat het niet doorgaat.
Ik zat vanmorgen alweer te huilen op kantoor, ik heb mezelf echt overschat. Gelukkig lieve collega's en mn eerste cliënt kwam niet opdagen zodat ik nog even een uurtje heb om de knop om te zetten. Verder zou ikeinde van de dag een therapieblok doen met een andere therapeut en die is nu ziek. Normaal zou ik het dan een keer alleen doen, maar nu heb ik de cliënten laten bellen dat het niet doorgaat.
donderdag 9 januari 2020 om 12:34
Ja inderdaad, een andere dame en ik. Ik weet eigenlijk heel zeker dat er vorige keer niks verkeerd is gegaan. Het voelde zo goed en het ging ook echt perfect. Ik heb nergens het idee gehad dat iemand dacht: Volgende keer doen we het zonder M en M.
Het zou kunnen dat zij dingen ingevuld hebben. Ik woonde al wat verder weg, M is net verhuisd. M is pas een vriendin verloren en ik dus nu oma. Dat ze daarom dachten: Als wij de organisatie doen, kunnen M en M op de dagen zelf komen helpen. Maar ik weet het niet hoor.... ik weet alleen dat ik nu geen energie heb daarvoor.
Ik kan mijn nette handtas niet vinden. Ik heb nog 88 tassen maarja... Ik had laatst lekkage/waterschade en heb toen heel snel mijn huis opgeruimd en spullen verplaatst. Ik kom er nu achter dat het niet zo logisch ligt. (tas zou ik mee willen naar uitvaart dus)
Ik weet niet of het met overschatten en onderschatten te maken heeft hoor, wat je nu zegt. Je bent gewoon een mens met emoties en de emoties komen eruit. Als het nou over je goudvis of je oude achterbuurvrouw ging dan kon je denken: Even knop om. Maar dit is je moeder... dit is heel normaal.
Fijn te horen dat je lieve collega's hebt en dat je vanmiddag wat eerder klaar bent. Ik zou gewoon in t weekend kijken hoe het dan gaat en dan kijken of je komende tijd wat meer vrije tijd nodig hebt of wat minder zware taken. Maar zie het vooral niet als falen. Dit is gewoon rouw.
Ik had het er met mijn vader over dat je zo weinig verlofdagen krijgt rondom een overlijden. En dat er ook niet zo duidelijk iets geregeld is voor de dagen dat men waakt bij een stervende (althans bij mijn weten).
En dan vraag ik me af waarom rond kraamverlof/ouderschapsverlof zo veel te doen is maar hierover niet. Ik zie mijn moeder ook niet maandagochtend 9 uur weer naar t werk gaan. Die zal ook echt wel even tijd nodig hebben.
Het zou kunnen dat zij dingen ingevuld hebben. Ik woonde al wat verder weg, M is net verhuisd. M is pas een vriendin verloren en ik dus nu oma. Dat ze daarom dachten: Als wij de organisatie doen, kunnen M en M op de dagen zelf komen helpen. Maar ik weet het niet hoor.... ik weet alleen dat ik nu geen energie heb daarvoor.
Ik kan mijn nette handtas niet vinden. Ik heb nog 88 tassen maarja... Ik had laatst lekkage/waterschade en heb toen heel snel mijn huis opgeruimd en spullen verplaatst. Ik kom er nu achter dat het niet zo logisch ligt. (tas zou ik mee willen naar uitvaart dus)
Ik weet niet of het met overschatten en onderschatten te maken heeft hoor, wat je nu zegt. Je bent gewoon een mens met emoties en de emoties komen eruit. Als het nou over je goudvis of je oude achterbuurvrouw ging dan kon je denken: Even knop om. Maar dit is je moeder... dit is heel normaal.
Fijn te horen dat je lieve collega's hebt en dat je vanmiddag wat eerder klaar bent. Ik zou gewoon in t weekend kijken hoe het dan gaat en dan kijken of je komende tijd wat meer vrije tijd nodig hebt of wat minder zware taken. Maar zie het vooral niet als falen. Dit is gewoon rouw.
Ik had het er met mijn vader over dat je zo weinig verlofdagen krijgt rondom een overlijden. En dat er ook niet zo duidelijk iets geregeld is voor de dagen dat men waakt bij een stervende (althans bij mijn weten).
En dan vraag ik me af waarom rond kraamverlof/ouderschapsverlof zo veel te doen is maar hierover niet. Ik zie mijn moeder ook niet maandagochtend 9 uur weer naar t werk gaan. Die zal ook echt wel even tijd nodig hebben.
Je kunt méér.
donderdag 9 januari 2020 om 16:19
@Honingdropje:
Ik heb die film ook met mijn oom. Toen mijn tante belde dat ze de stekker eruit gingen trekken op zaterdag omdat hij niet meer wakker zou worden. Ik ben in elkaar gestort en heb keihard zitten janken op de grond. Mijn vriend gebeld, die zou mijn vader bellen (mijn oom was getrouwd met de zus van mijn moeder, maar 1 van de beste vrienden van mijn vader) en ik zou de man van mijn moeder bellen. Ik kwam eerst niet uit mijn woorden en vervolgens belt mijn vader op dat hij naar mij toekwam, want hij wilde ook afscheid nemen. Ik was 1 van de weinigen die wist dat hij in het ziekenhuis lag en dan moet je het gaan vertellen, vreselijk vond ik dat. Kan dat moment ook weer zo voor me halen. Het mooie ervan is dat mijn tante en ik enorm naar elkaar toegegroeid zijn. We doen veel samen en hebben bijna elke dag contact, Dat vind ik wel heel erg fijn,
Euthanasie is echt heftig. Ik hoop het nooit meer mee te maken. Mijn moeder wilde graag dat ik erbij zou zijn. En dan doe je dat gewoon. Heb wel getwijfeld hoor, maar het is haar wens, dus toch gedaan. Maar liever niet nog een keer.
Weet je...er is geen enkele manier prettig. Als je weet dat het binnenkort voorbij is is niet prettig, maar opeens gebeld worden dat iemand overleden is, is ook niet prettig. Wel fijn dat je er vrede mee hebt dat je geen afscheid kon nemen. Lijkt me toch ook lastig.
@Moon-Alisa,
Ik heb vorig jaar 2 topics over mijn moeder geopend. Eentje omdat ze niet meer at en de andere vanwege haar verzoek om bij de euthanasie te zijn. Daarin ging het inderdaad over de slechte band die wij hadden. Ik ben ook heel blij dat we dat nog hebben mee kunnen maken. Voor mijn moeder en ook voor mezelf. Al doet het besef dat ik dat toch jaren heb gemist ook wel pijn hoor. Maar ik had dit ook niet willen missen. Zo fijn dat ze na al die jaren toch nog kon zeggen dat ze van me hield en dat ik het ook kon zeggen.
Mijn broertje is psychisch niet helemaal in orde. Waardoor dat is weet ik niet, misschien door de scheiding toen was hij 5 jaar oud. Hij is een zorgmijder, is verslaafd geweest, heeft diverse zelfmoordpogingen gedaan, heeft schulden gehad, Hij is een slimme en best aardige vent, maar ergens is er iets niet goed. Niemand is er ooit achtergekomen wat dat precies is. Mijn moeder zorgde ervoor dat er nog wat contact was en wij hebben beloofd hem in de gaten te houden. Maar hij negeert ons volkomen. Weet je..hij is 45 jaar, hij is volwassen en zal voor zichzelf moeten zorgen. Ik kan hem niet helpen en heb mijn eigen dingen om me zorgen over te maken.
Ik heb die film ook met mijn oom. Toen mijn tante belde dat ze de stekker eruit gingen trekken op zaterdag omdat hij niet meer wakker zou worden. Ik ben in elkaar gestort en heb keihard zitten janken op de grond. Mijn vriend gebeld, die zou mijn vader bellen (mijn oom was getrouwd met de zus van mijn moeder, maar 1 van de beste vrienden van mijn vader) en ik zou de man van mijn moeder bellen. Ik kwam eerst niet uit mijn woorden en vervolgens belt mijn vader op dat hij naar mij toekwam, want hij wilde ook afscheid nemen. Ik was 1 van de weinigen die wist dat hij in het ziekenhuis lag en dan moet je het gaan vertellen, vreselijk vond ik dat. Kan dat moment ook weer zo voor me halen. Het mooie ervan is dat mijn tante en ik enorm naar elkaar toegegroeid zijn. We doen veel samen en hebben bijna elke dag contact, Dat vind ik wel heel erg fijn,
Euthanasie is echt heftig. Ik hoop het nooit meer mee te maken. Mijn moeder wilde graag dat ik erbij zou zijn. En dan doe je dat gewoon. Heb wel getwijfeld hoor, maar het is haar wens, dus toch gedaan. Maar liever niet nog een keer.
Weet je...er is geen enkele manier prettig. Als je weet dat het binnenkort voorbij is is niet prettig, maar opeens gebeld worden dat iemand overleden is, is ook niet prettig. Wel fijn dat je er vrede mee hebt dat je geen afscheid kon nemen. Lijkt me toch ook lastig.
@Moon-Alisa,
Ik heb vorig jaar 2 topics over mijn moeder geopend. Eentje omdat ze niet meer at en de andere vanwege haar verzoek om bij de euthanasie te zijn. Daarin ging het inderdaad over de slechte band die wij hadden. Ik ben ook heel blij dat we dat nog hebben mee kunnen maken. Voor mijn moeder en ook voor mezelf. Al doet het besef dat ik dat toch jaren heb gemist ook wel pijn hoor. Maar ik had dit ook niet willen missen. Zo fijn dat ze na al die jaren toch nog kon zeggen dat ze van me hield en dat ik het ook kon zeggen.
Mijn broertje is psychisch niet helemaal in orde. Waardoor dat is weet ik niet, misschien door de scheiding toen was hij 5 jaar oud. Hij is een zorgmijder, is verslaafd geweest, heeft diverse zelfmoordpogingen gedaan, heeft schulden gehad, Hij is een slimme en best aardige vent, maar ergens is er iets niet goed. Niemand is er ooit achtergekomen wat dat precies is. Mijn moeder zorgde ervoor dat er nog wat contact was en wij hebben beloofd hem in de gaten te houden. Maar hij negeert ons volkomen. Weet je..hij is 45 jaar, hij is volwassen en zal voor zichzelf moeten zorgen. Ik kan hem niet helpen en heb mijn eigen dingen om me zorgen over te maken.
donderdag 9 januari 2020 om 20:11
Wat heftig Daantje. Van je broer ook trouwens. Gelukkig is de zorg in Nederland goed geregeld, misschien klopt hij daar aan of heeft hij al contact.
Ik ben nog nooit bij een euthanasie geweest, het lijkt me inderdaad heftig. Oma´s overlijden was heel natuurlijk maar ik vond het toch gek om zo 'af te wachten'. Toen ik een paar dagen weg was, wist ik niet zo goed of ze elk moment kon overlijden of dat het nog een aantal dagen zou duren. De berichten lieten dat nogal open. Op een gegeven moment wist ik wel dat het bericht elk moment kon komen maar dat is ook een aparte ervaring. Ik ben ook al wat afspraken gaan verschuiven omdat ik wist dat er een drukke week aan kwam.
Vandaag netwerkborrel van het werk gehad. Kennelijk straalde ik weinig verdriet uit, er kwamen verschillende nieuwe mensen uitgebreid met me praten en vertellen wat ze allemaal deden bla bla bla bla. Eigenlijk bij het naar huis gaan voelde ik dat een knuffel van de collega's fijn was geweest, maar dat komt idd pas als je eerst verdrietig bent. En bij een netwerkborrel is iedereen een beetje aan t netwerken en niet zo bezig met elkaars wel en wee. (Die interesse is er absoluut maar dan op andere momenten).
Hopelijk kan ik volgende week iets 'zachter' zijn, dat ik ook getroost durf te worden.
Het kwetsbaarst was ik bij de drogist. Ik pakte de crème die ik altijd heb (alleen die nu al een tijdje op is). De mevrouw zei dat mijn huid heel droog is en dat ik echt een ander product nodig heb dan wat ik pakte. Dus ik zei eerlijk dat ik even niets nieuws wil proberen omdat ik anders met paarse stippen morgen op een begrafenis sta (ok ik zei het iets anders).
Ze reageerde wel begripvol. Dat ik altijd terug kan komen voor advies. En toen ik even geen gedoe met een klantenkaart wilde snapte ze dat ook.
Ik heb op de borrel niet aan die vriend gedacht met zijn event. Dat is wel fijn. Zat wel even in een spagaat. Nichtje had het begin van de week over een borrel pakken. Ouders stelden nu voor om na de uitvaart naar hun huis te gaan, maar dat is dan niet met neven en nichten. Ik heb gezegd dat ik het nog niet weet. Ik weet het ook echt nog niet.
Ik ben nog nooit bij een euthanasie geweest, het lijkt me inderdaad heftig. Oma´s overlijden was heel natuurlijk maar ik vond het toch gek om zo 'af te wachten'. Toen ik een paar dagen weg was, wist ik niet zo goed of ze elk moment kon overlijden of dat het nog een aantal dagen zou duren. De berichten lieten dat nogal open. Op een gegeven moment wist ik wel dat het bericht elk moment kon komen maar dat is ook een aparte ervaring. Ik ben ook al wat afspraken gaan verschuiven omdat ik wist dat er een drukke week aan kwam.
Vandaag netwerkborrel van het werk gehad. Kennelijk straalde ik weinig verdriet uit, er kwamen verschillende nieuwe mensen uitgebreid met me praten en vertellen wat ze allemaal deden bla bla bla bla. Eigenlijk bij het naar huis gaan voelde ik dat een knuffel van de collega's fijn was geweest, maar dat komt idd pas als je eerst verdrietig bent. En bij een netwerkborrel is iedereen een beetje aan t netwerken en niet zo bezig met elkaars wel en wee. (Die interesse is er absoluut maar dan op andere momenten).
Hopelijk kan ik volgende week iets 'zachter' zijn, dat ik ook getroost durf te worden.
Het kwetsbaarst was ik bij de drogist. Ik pakte de crème die ik altijd heb (alleen die nu al een tijdje op is). De mevrouw zei dat mijn huid heel droog is en dat ik echt een ander product nodig heb dan wat ik pakte. Dus ik zei eerlijk dat ik even niets nieuws wil proberen omdat ik anders met paarse stippen morgen op een begrafenis sta (ok ik zei het iets anders).
Ze reageerde wel begripvol. Dat ik altijd terug kan komen voor advies. En toen ik even geen gedoe met een klantenkaart wilde snapte ze dat ook.
Ik heb op de borrel niet aan die vriend gedacht met zijn event. Dat is wel fijn. Zat wel even in een spagaat. Nichtje had het begin van de week over een borrel pakken. Ouders stelden nu voor om na de uitvaart naar hun huis te gaan, maar dat is dan niet met neven en nichten. Ik heb gezegd dat ik het nog niet weet. Ik weet het ook echt nog niet.
Je kunt méér.
donderdag 9 januari 2020 om 21:30
Hey Moon,
Gek hoor, van je vrienden. Lijkt me niet fijn. Ik zou als ik jou was over een tijdjevwel vragen waarom dat is want anders ga je het zelf invullen en dan blijf je ermee zitten.
Ben je helemaal klaar voor morgen? Handtas nog gevonden? Ik ken dat, hoor, dan heb ik 20 paar oorbellen en dan wil ik net dat ene paar dat ik niet kan vinden. Dan kan ik me daar ook niet bij neerleggen
Ik had het er inderdaad vandaag op het werk ook nog over, dat je zo weinig verlof krijgt bij verlies van een ouder. Tot en met de dag van de uitvaart bij ons. Ik moest toen echt nog niet aan werken denken. En nu gaat het dus ook nog maar nipt. Je hebt gelijk hoor, dat het geen falen is. Toch heb ik ergens dan de verwachting dat ik dat wel effetjes ga doen, en dat valt dan tegen
Gek hoor, van je vrienden. Lijkt me niet fijn. Ik zou als ik jou was over een tijdjevwel vragen waarom dat is want anders ga je het zelf invullen en dan blijf je ermee zitten.
Ben je helemaal klaar voor morgen? Handtas nog gevonden? Ik ken dat, hoor, dan heb ik 20 paar oorbellen en dan wil ik net dat ene paar dat ik niet kan vinden. Dan kan ik me daar ook niet bij neerleggen
Ik had het er inderdaad vandaag op het werk ook nog over, dat je zo weinig verlof krijgt bij verlies van een ouder. Tot en met de dag van de uitvaart bij ons. Ik moest toen echt nog niet aan werken denken. En nu gaat het dus ook nog maar nipt. Je hebt gelijk hoor, dat het geen falen is. Toch heb ik ergens dan de verwachting dat ik dat wel effetjes ga doen, en dat valt dan tegen
donderdag 9 januari 2020 om 21:36
@ moonOh we waren tegelijk aan het typen.. Misschien moet je inderdaad gewoon kijken wat morgen het fijnste voelt. En Herkenbaar wat je zei over de drogist...zomaar ineens zo'n gek moment waarop je je kwetsbaar voelt
@Daan Ja heftig hè, die film in je hoofd waar je soms last van hebt. Maar je hebt gelijk hoor, geen enkele manier om iemand te verliezen is natuurlijk prettig. Toch lijkt zo'n euthanasie mij wel echt extreem zwaar.
Wat naar van je broertje! Lastig dat je je zorgen maakt, maar het tegelijkertijd ook moet loslaten. Je kunt hem nu eenmaal niet dwingen tot contact. Hij zal het zelf moeten aangeven als hij hulp wil
@Daan Ja heftig hè, die film in je hoofd waar je soms last van hebt. Maar je hebt gelijk hoor, geen enkele manier om iemand te verliezen is natuurlijk prettig. Toch lijkt zo'n euthanasie mij wel echt extreem zwaar.
Wat naar van je broertje! Lastig dat je je zorgen maakt, maar het tegelijkertijd ook moet loslaten. Je kunt hem nu eenmaal niet dwingen tot contact. Hij zal het zelf moeten aangeven als hij hulp wil
vrijdag 10 januari 2020 om 07:25
Honing, ik ga het zeker nog bespreken met de vrienden. Maar ik heb het bewust niet deze week gedaan. Mijn hoofd staat er niet naar en het zou kunnen dat we beter face to face om de tafel kunnen. Dat was deze week ook niet gelukt. Het jammere is alleen dat de lol er nu al af is. Of we nu alsnog in de organisatie gaan of niet.
Ik heb gisteren niet kunnen printen. Op het werk deed de printer het niet. Toen ging ik naar de bieb en had helaas mijn wachtwoord niet (jaren dezelfde gehad maar die moest ik laatst veranderen) en ik kon niet verzinnen hoe ik dat moest oplossen. Ik ga het straks maar met de hand uitschrijven.
Nee niet die tas gevonden. Dan wordt het toch een andere tas. Ik wil er nu geen stress van hebben. Laatst ivm de waterschade heel snel alles in kratten gedaan en er zit niet altijd logica in.
Ik blijf het raar vinden in NL. Na een overlijden gaat het allemaal om regelen en ontstaan er makkelijk ruzies. En na de begrafenis kun je weer aan t werk...
Ik heb gisteren niet kunnen printen. Op het werk deed de printer het niet. Toen ging ik naar de bieb en had helaas mijn wachtwoord niet (jaren dezelfde gehad maar die moest ik laatst veranderen) en ik kon niet verzinnen hoe ik dat moest oplossen. Ik ga het straks maar met de hand uitschrijven.
Nee niet die tas gevonden. Dan wordt het toch een andere tas. Ik wil er nu geen stress van hebben. Laatst ivm de waterschade heel snel alles in kratten gedaan en er zit niet altijd logica in.
Ik blijf het raar vinden in NL. Na een overlijden gaat het allemaal om regelen en ontstaan er makkelijk ruzies. En na de begrafenis kun je weer aan t werk...
Je kunt méér.
vrijdag 10 januari 2020 om 20:37
Daantje: Een broer zoals de jouwe lijkt me heel erg zwaar. Euthanasie lijkt me ook heel heftig. Mijn ouder had dat ook gewild, gelukkig heb ik geen aftakeling en daarna euthanasie moeten meemaken. Maar een ding vind ik mooi: ondanks de ellende die je meemaakt(e), heb je wel goed contact hebt met je tante. 
Moon: Hoe was de uitvaart? Ik hoop dat je er - wssl op een later moment - met een goed gevoel op terugkijkt. En: lastig hè, proberen zacht(er) te zijn in een professionele omgeving? Ik merk het zelf ook.
Honingdropje: Je krijgt eigenlijk echt weinig extra/bijzonder verlof als een ouder sterft. Ik vind het nog veel bij jou, ik had 4 dagen (!) hier, dat moest rond de uitvaart of het overlijden zijn opgenomen. In jouw geval zou ik 6 dagen hebben gekregen. Naja, niks aan te doen...
Hier was er een nieuwjaarsreceptie waarbij een collega die ik niet zo vaak zie zei dat ik er beter uitzag dan een paar maanden geleden (toen zag hij me en maakte hij zich zorgen). Ik was inderdaad na de dood van ouder nog eens 1,5 kilo verloren door de stress, die zit er intussen weer aan. Was heel fijn om van iemand die je niet zo vaak ziet, zoiets attent te horen. Qua vrienden hoorde ik namelijk maar van twee mensen iets in de maanden na het overlijden. Zo leer je ook meteen je vrienden kennen...
Ook heb ik een goede jaarevaluatie gehad, maar met de waarschuwing dat ik op mezelf moet letten. En m’n ‘baas’ heeft gelijk, ik zou milder voor mezelf moeten zijn. Maar ik ben nogal een streber en ben toch wel opgevoed met het niet snel tonen van emoties aan derden, dus dat baas zegt ‘als ik niet wist van het overlijden van je ouder, had ik niks aan je werkprestaties of attitude gezien’ verbaast me niet. Maar ik merk wel dat ik al maanden slecht slaap, echt nood heb aan rust in het weekend en prikkelbaarder en minder geconcentreerd ben. Ik moet dus eigenlijk wel opletten.
Moon: Hoe was de uitvaart? Ik hoop dat je er - wssl op een later moment - met een goed gevoel op terugkijkt. En: lastig hè, proberen zacht(er) te zijn in een professionele omgeving? Ik merk het zelf ook.
Honingdropje: Je krijgt eigenlijk echt weinig extra/bijzonder verlof als een ouder sterft. Ik vind het nog veel bij jou, ik had 4 dagen (!) hier, dat moest rond de uitvaart of het overlijden zijn opgenomen. In jouw geval zou ik 6 dagen hebben gekregen. Naja, niks aan te doen...
Hier was er een nieuwjaarsreceptie waarbij een collega die ik niet zo vaak zie zei dat ik er beter uitzag dan een paar maanden geleden (toen zag hij me en maakte hij zich zorgen). Ik was inderdaad na de dood van ouder nog eens 1,5 kilo verloren door de stress, die zit er intussen weer aan. Was heel fijn om van iemand die je niet zo vaak ziet, zoiets attent te horen. Qua vrienden hoorde ik namelijk maar van twee mensen iets in de maanden na het overlijden. Zo leer je ook meteen je vrienden kennen...
Ook heb ik een goede jaarevaluatie gehad, maar met de waarschuwing dat ik op mezelf moet letten. En m’n ‘baas’ heeft gelijk, ik zou milder voor mezelf moeten zijn. Maar ik ben nogal een streber en ben toch wel opgevoed met het niet snel tonen van emoties aan derden, dus dat baas zegt ‘als ik niet wist van het overlijden van je ouder, had ik niks aan je werkprestaties of attitude gezien’ verbaast me niet. Maar ik merk wel dat ik al maanden slecht slaap, echt nood heb aan rust in het weekend en prikkelbaarder en minder geconcentreerd ben. Ik moet dus eigenlijk wel opletten.
vrijdag 10 januari 2020 om 21:50
Pinuts, ik vind het wel knap dat je je zo staande hebt gehouden. Maar ik kan me ook voorstellen dat je op je reserves hebt geleefd en dat nu gaat voelen. Ik hoop dat je toch wat rust kunt inbouwen. Of dat je in ieder geval weer beter gaan slapen (hoewel dat helaas niet op commando gaat... ) Fijn dat je collega zag dat het beter ging. Bijzondere collega zo te horen, dat hij zich zorgen had gemaakt. Alleen wel heel raar dat zo weinig vrienden iets hebben laten horen. Dat snap ik ook niet, hoe veel moeite is het nou...
Wij hadden inderdaad vandaag de uitvaart. Ben net een kwartiertje weer thuis. Fijn om de familie weer te zien. De uitvaartbegeleidster was helaas niet zo duidelijk. Wij hadden te horen gekregen dat het condoleren om 12.15 zou beginnen dus iedereen was er keurig rond 12 uur. Maar dat was alleen voor de kinderen van oma + partners. De dienst begon om 13 uur en we stonden in een zaaltje terwijl niemand precies wist wat de bedoeling was. Ik was bij het condoleer-rijtje gaan staan want een aantal mensen uit het dorp ken ik ook. (Ik wist niet dat dat niet afgesproken was) Op zich allemaal geen ramp maar je word heel onrustig van een uur wachten en niet weten hoe of wat.
Tijdens de dienst mochten 7 mensen een kaars aansteken bij de kist. Maar dit hadden we ook niet geoefend en we liepen best door elkaar. Zonde want als je 1 min alles doorneemt dan ziet het er hartstikke mooi uit...
En toen mijn speech... ik heb een slok water genomen, de zaal in gekeken, de tekst ingeleid... En toen bij de eerste regel ging het al niet. Ik heb de voorganger gevraagd of hij het wilde overnemen. Hij vroeg of ik wel naast hem bleef staan en toen las hij het heel mooi voor.
Maar toch... ik baal wel. Ik heb nooit moeite gehad om voor groepen te spreken. Maar er is de hele week nog zo weinig emotie uit gekomen en dit lukte gewoon niet.
Eén neef is heel amicaal en knuffelig en die gaf me later in de garderobe een hele lieve knuffel en dan voel ik ook wel de emotie. Maar ons eigen gezin is erg 'houterig', we doen niet zo aan knuffels en er was ook niemand erg verdrietig. Moeder zei idd dat alles afgelopen week erg zakelijk verlopen is en volgens mij hadden ze ook iedere dag wel een 'thing to do'. Gisteren dus het kamertje leeghalen en dat was niet zo gezellig geweest.
Het was drukker dan we verwacht hadden. Allerlei neven en nichten van mijn moeder. Vrienden van de ooms en tantes. En ook de broers, zussen + partners van mijn vader (grote familie). Alles bij elkaar was het een fijne dag maar misschien had het voor mij ook wat verdrietiger gemogen. Maar ieder heeft een eigen proces.
(later zal ik wat dingen weghalen wegens herkenbaarheid)
Wij hadden inderdaad vandaag de uitvaart. Ben net een kwartiertje weer thuis. Fijn om de familie weer te zien. De uitvaartbegeleidster was helaas niet zo duidelijk. Wij hadden te horen gekregen dat het condoleren om 12.15 zou beginnen dus iedereen was er keurig rond 12 uur. Maar dat was alleen voor de kinderen van oma + partners. De dienst begon om 13 uur en we stonden in een zaaltje terwijl niemand precies wist wat de bedoeling was. Ik was bij het condoleer-rijtje gaan staan want een aantal mensen uit het dorp ken ik ook. (Ik wist niet dat dat niet afgesproken was) Op zich allemaal geen ramp maar je word heel onrustig van een uur wachten en niet weten hoe of wat.
Tijdens de dienst mochten 7 mensen een kaars aansteken bij de kist. Maar dit hadden we ook niet geoefend en we liepen best door elkaar. Zonde want als je 1 min alles doorneemt dan ziet het er hartstikke mooi uit...
En toen mijn speech... ik heb een slok water genomen, de zaal in gekeken, de tekst ingeleid... En toen bij de eerste regel ging het al niet. Ik heb de voorganger gevraagd of hij het wilde overnemen. Hij vroeg of ik wel naast hem bleef staan en toen las hij het heel mooi voor.
Maar toch... ik baal wel. Ik heb nooit moeite gehad om voor groepen te spreken. Maar er is de hele week nog zo weinig emotie uit gekomen en dit lukte gewoon niet.
Eén neef is heel amicaal en knuffelig en die gaf me later in de garderobe een hele lieve knuffel en dan voel ik ook wel de emotie. Maar ons eigen gezin is erg 'houterig', we doen niet zo aan knuffels en er was ook niemand erg verdrietig. Moeder zei idd dat alles afgelopen week erg zakelijk verlopen is en volgens mij hadden ze ook iedere dag wel een 'thing to do'. Gisteren dus het kamertje leeghalen en dat was niet zo gezellig geweest.
Het was drukker dan we verwacht hadden. Allerlei neven en nichten van mijn moeder. Vrienden van de ooms en tantes. En ook de broers, zussen + partners van mijn vader (grote familie). Alles bij elkaar was het een fijne dag maar misschien had het voor mij ook wat verdrietiger gemogen. Maar ieder heeft een eigen proces.
(later zal ik wat dingen weghalen wegens herkenbaarheid)
Je kunt méér.
vrijdag 10 januari 2020 om 22:20
Ik zou in jouw plaats ook balen hoor. Maar echt niemand zal je dit kwalijk nemen hoor. Echt! Ik durfde zelfs niet te spreken op de uitvaart van ouder, was veel te bang niet uit m’n woorden te kunnen komen. Gelukkig hoefde dat ook niet. En wat fijn dat er zo veel mensen waren gekomen! Ik herken het wel, het wachten en alles. Wij waren met een select gezelschap, maar het was ook even zoeken hoe alles zou gaan en (ongemakkelijk) wachten. Denk dat dit misschien altijd wel een beetje zo is als je zelf bij de ‘organisatie’ betrokken bent. En tsja, dat niet alles even vlot verliep kan misschien ook wel een beetje erbij horen, het lijkt me ook lastig om alles door te spreken als een grotere groep erbij betrokken is. Ik denk eerlijk gezegd niet dat die dingen bij de familie buiten de ‘inner circle’ zullen blijven hangen. 
Ik vermoed inderdaad op reserves te hebben geleefd, maar ergens vind ik ook dat ik nog niet voldoende presteer (concentratie vooral, werk dus) en dat dit beter moet. Idioot gezien de situatie en de goede prestaties, maar gelukkig zeg ik dat ook wel tegen mezelf. Dat slapen is een dingetje, ik neem wel melatonine in het weekend, dat helpt. Ik word er alleen vrij slaperig van de ochtend erna, dus ik durf het niet doordeweeks te nemen. Ik vond het echt een lieve reactie van collega, zeker omdat hij qua uiterlijk een type kleerkast/sportschool is die altijd een professionele afstand houdt in eender welke situatie.
En die vrienden: ik denk dat velen gewoon niet goed durven vragen hoe het gaat enzo. En veel mensen zijn ook druk met zichzelf natuurlijk.
Ik vermoed inderdaad op reserves te hebben geleefd, maar ergens vind ik ook dat ik nog niet voldoende presteer (concentratie vooral, werk dus) en dat dit beter moet. Idioot gezien de situatie en de goede prestaties, maar gelukkig zeg ik dat ook wel tegen mezelf. Dat slapen is een dingetje, ik neem wel melatonine in het weekend, dat helpt. Ik word er alleen vrij slaperig van de ochtend erna, dus ik durf het niet doordeweeks te nemen. Ik vond het echt een lieve reactie van collega, zeker omdat hij qua uiterlijk een type kleerkast/sportschool is die altijd een professionele afstand houdt in eender welke situatie.
En die vrienden: ik denk dat velen gewoon niet goed durven vragen hoe het gaat enzo. En veel mensen zijn ook druk met zichzelf natuurlijk.
vrijdag 10 januari 2020 om 22:52
Ja dat zal het zijn denk ik, dat ze het moeilijk vinden. Je weet ook niet of iemand het er steeds over wil hebben of juist niet. Zie je ze regelmatig en vragen ze er dan niet naar, of zie je ze ook niet zo vaak?
Dank je. Tja ik heb het wel geprobeerd. Eén neef zei nog dat wij een heel andere band hadden met opa en oma dan de andere neven en nichten. Dat klopt want we woonden tegenover ze. En als kind vond ik dat normaal, maar het is natuurlijk niet vanzelfsprekend. Ik denk als je een lieve oude buurvrouw hebt waar je vaak gaat spelen, heb je ook een bijzondere band. En bij ons was het dan ook nog eens onze oma. Ik denk dat ik ook nooit goed beseft heb wat voor band ik dan had met oma. Ik dacht eigenlijk niet zo'n sterke, omdat ze zo op de achtergrond was. Maar we weten niet beter dan dat ze er was. Ze was ook nooit 'alleen' weg. Altijd thuis of samen met opa weg. Ik geloof niet dat het ooit gebeurd is dat opa wel thuis was en oma niet. Daar kan ik me niks bij voorstellen
Opa's uitvaart ging wel veel gestroomlijnder. Die uitvaartmedewerker is wat meer ingeburgerd in het dorp en wist zelf beter hoe het allemaal het snelst verloopt. Ach ja het was wel een waardige dienst met respect voor oma. En het was fijn zoveel mensen te zien. We zaten met elkaar ook een beetje te puzzelen wie het dan allemaal waren. De neven en nichten van mijn moeder zien we normaal ook nooit. Heel lief dat ze er waren.
Dank je. Tja ik heb het wel geprobeerd. Eén neef zei nog dat wij een heel andere band hadden met opa en oma dan de andere neven en nichten. Dat klopt want we woonden tegenover ze. En als kind vond ik dat normaal, maar het is natuurlijk niet vanzelfsprekend. Ik denk als je een lieve oude buurvrouw hebt waar je vaak gaat spelen, heb je ook een bijzondere band. En bij ons was het dan ook nog eens onze oma. Ik denk dat ik ook nooit goed beseft heb wat voor band ik dan had met oma. Ik dacht eigenlijk niet zo'n sterke, omdat ze zo op de achtergrond was. Maar we weten niet beter dan dat ze er was. Ze was ook nooit 'alleen' weg. Altijd thuis of samen met opa weg. Ik geloof niet dat het ooit gebeurd is dat opa wel thuis was en oma niet. Daar kan ik me niks bij voorstellen
Opa's uitvaart ging wel veel gestroomlijnder. Die uitvaartmedewerker is wat meer ingeburgerd in het dorp en wist zelf beter hoe het allemaal het snelst verloopt. Ach ja het was wel een waardige dienst met respect voor oma. En het was fijn zoveel mensen te zien. We zaten met elkaar ook een beetje te puzzelen wie het dan allemaal waren. De neven en nichten van mijn moeder zien we normaal ook nooit. Heel lief dat ze er waren.
Je kunt méér.
vrijdag 10 januari 2020 om 23:03
Ik heb eigenlijk zeer weinig nabije sociale contacten en de vrienden die ik heb, spreek ik vooral via whatsapp omdat ze ver(der) weg wonen en we elkaar weinig fysiek zien. Eigenlijk zie ik doordeweeks enkel vriend, pendelgenoten en collega’s. Ander sociaal contact is schaars. Dit klinkt eigenlijk wel heel zielig, maar ik ben voor werk tussen 6:20 en 19:00 weg (veel reistijd) en ben ‘s avonds of ‘s weekends toch te moe om nog iets anders te ondernemen.
vrijdag 10 januari 2020 om 23:16
Ik vind dat niet zo zielig klinken hoor. Ik heb zelf veel kennissen. Maar écht vrienden? Die wonen ook verder weg. Appen voelt helaas wel heel anders dan een echte knuffel. Bellen voelt soms al beter maar we zijn niet echt bellers.
Bij de uitvaart was het wel een verschil dat de stellen echt elkaar hadden... en ik niet. Eén broer is ook vrijgezel en één neef was vandaag zonder zijn vrouw. Dan loop je al snel met drie bij elkaar. Maar is anders dan wanneer je iemand hebt om vast te houden. Opa's uitvaart is al een tijd terug maar toen was bijna iedereen single, of had een relatie die te pril was om mee te nemen zeg maar. Er is veel veranderd.
Eigenlijk door iets te schrijven, daar te gaan staan en het toch te proberen, heb ik wel aangegeven dat ik wel degelijk een sterke band met oma had. Al voelde het soms niet zo omdat ze zo weinig praatte.
Misschien ben ik morgen toch blij dat ik daar gestaan heb. Hoop ik.
Bij de uitvaart was het wel een verschil dat de stellen echt elkaar hadden... en ik niet. Eén broer is ook vrijgezel en één neef was vandaag zonder zijn vrouw. Dan loop je al snel met drie bij elkaar. Maar is anders dan wanneer je iemand hebt om vast te houden. Opa's uitvaart is al een tijd terug maar toen was bijna iedereen single, of had een relatie die te pril was om mee te nemen zeg maar. Er is veel veranderd.
Eigenlijk door iets te schrijven, daar te gaan staan en het toch te proberen, heb ik wel aangegeven dat ik wel degelijk een sterke band met oma had. Al voelde het soms niet zo omdat ze zo weinig praatte.
Misschien ben ik morgen toch blij dat ik daar gestaan heb. Hoop ik.
Je kunt méér.
vrijdag 10 januari 2020 om 23:37
Misschien niet morgen, maar overmorgen. Of volgende week. Je was er en hebt iets moois over haar geschreven. Iedereen zal gevoeld hebben hoe je van je oma hield hoor. Echt.
Gelukkig ben ik niet de enige met weinig echte vrienden. Dat lucht ergens wel echt op. Hoewel het vakantietijd was, raakte het me wel (positief, voor de duidelijkheid) dat een vriend die zelf zeer druk bezet is (zeer intensieve baan) precies een maand erna uit zichzelf een berichtje stuurde hoe het ging. Verder hoor(de) ik alleen van m’n beste vrienden iets en heb ik veel (gehad en nu nog) aan een collega die ongeveer hetzelfde meemaakte (maar diens ouder overleed na een ziekbed). Liever een kleine cirkel van mensen die zich om jouw bekommeren en vice versa, dan een grote groep kennissen.
Gelukkig ben ik niet de enige met weinig echte vrienden. Dat lucht ergens wel echt op. Hoewel het vakantietijd was, raakte het me wel (positief, voor de duidelijkheid) dat een vriend die zelf zeer druk bezet is (zeer intensieve baan) precies een maand erna uit zichzelf een berichtje stuurde hoe het ging. Verder hoor(de) ik alleen van m’n beste vrienden iets en heb ik veel (gehad en nu nog) aan een collega die ongeveer hetzelfde meemaakte (maar diens ouder overleed na een ziekbed). Liever een kleine cirkel van mensen die zich om jouw bekommeren en vice versa, dan een grote groep kennissen.
zaterdag 11 januari 2020 om 11:00
hey dames, ben ik weer. Gisteren drukke dag gehad. Tja vermoeiend he, Moon, zo'n uitvaart! Al die korte gesprekjes inderdaad en de spanning dat je iets wil voorlezen. en natuurlijk geen enkel probleem als dat door emotie even niet lukt. dat gebeurt zo vaak en laat alleen maar zien dat je om je oma geeft. Heel herkenbaar.
Ik heb gek genoeg bij de uitvaart van mn moeder echt alles even "uit" gezet. Heb geen traan gelaten, zelfs speechen ging prima, maar daarna was ik kapot.
Overigens hebben wij zo te lezen wel geluk gehad met de uitvaartverzorgster. ik herken niets van dat rommelige en onduidelijke. het was ook tof dat zij lang op ons dorp gewoond heeft en mijn moeder bij binnenkomst het eerste moment al herkende van de foto. Ze hadden elkaar vaak gesproken bij de plaatselijke supermarkt.
Tja, ik heb wel een uitgebreid sociaal netwerk met veel vrienden, maar toch....Gisteren heb ik 3 afspraken gehad met in totaal 4 vriendinnen die allemaal zeggen, joh als je ergens mee zit, mag je me bellen. Maar zij kunnen niet mijn moeder vervangen. Ik zei gisteren ook tegen 1 van hen :als ik m'n jongste af en toe even bij m'n moeder bracht omdat ik iets moest doen, was dat altijd prima. Nu zeggen vriendinnen: "Oh, maar je mag ze ook hier brengen ,hoor! ". Maar als ik dat doe, heb ik toch na 4 x hulp vragen het gevoel dat ik ze een bloemetje moet geven ofzo. Het is gewoon niet zo vanzelfsprekend en onvoorwaardelijk als m'n moeder. Bij een vriendin kom ik niet om 10 uur s'avonds in m'n joggingbroek binnenwandelen om in 1 streep naar de kast met koekjes te lopen en m'n eigen thee te zetten..En dat is nu net wat ik vooral deze week heel erg mis.
Pinuts, goed voor jezelf zorgen hoor. Ik hoor de afgelopen dagen van heel veel mensen op m'n werk dat ze geneigd waren zichzelf in een rouwperiode voorbij te lopen en teveel hooi op hun vork te nemen. Zelf heb ik ook die neiging, maar een halfjaar is echt nog kort en ik kan me goed voorstellen dat je nog weinig concentratie hebt. had/ e eigenlijk altijd al slaapproblemen of pas sinds het overlijden van je ouder?
Ik heb gek genoeg bij de uitvaart van mn moeder echt alles even "uit" gezet. Heb geen traan gelaten, zelfs speechen ging prima, maar daarna was ik kapot.
Overigens hebben wij zo te lezen wel geluk gehad met de uitvaartverzorgster. ik herken niets van dat rommelige en onduidelijke. het was ook tof dat zij lang op ons dorp gewoond heeft en mijn moeder bij binnenkomst het eerste moment al herkende van de foto. Ze hadden elkaar vaak gesproken bij de plaatselijke supermarkt.
Tja, ik heb wel een uitgebreid sociaal netwerk met veel vrienden, maar toch....Gisteren heb ik 3 afspraken gehad met in totaal 4 vriendinnen die allemaal zeggen, joh als je ergens mee zit, mag je me bellen. Maar zij kunnen niet mijn moeder vervangen. Ik zei gisteren ook tegen 1 van hen :als ik m'n jongste af en toe even bij m'n moeder bracht omdat ik iets moest doen, was dat altijd prima. Nu zeggen vriendinnen: "Oh, maar je mag ze ook hier brengen ,hoor! ". Maar als ik dat doe, heb ik toch na 4 x hulp vragen het gevoel dat ik ze een bloemetje moet geven ofzo. Het is gewoon niet zo vanzelfsprekend en onvoorwaardelijk als m'n moeder. Bij een vriendin kom ik niet om 10 uur s'avonds in m'n joggingbroek binnenwandelen om in 1 streep naar de kast met koekjes te lopen en m'n eigen thee te zetten..En dat is nu net wat ik vooral deze week heel erg mis.
Pinuts, goed voor jezelf zorgen hoor. Ik hoor de afgelopen dagen van heel veel mensen op m'n werk dat ze geneigd waren zichzelf in een rouwperiode voorbij te lopen en teveel hooi op hun vork te nemen. Zelf heb ik ook die neiging, maar een halfjaar is echt nog kort en ik kan me goed voorstellen dat je nog weinig concentratie hebt. had/ e eigenlijk altijd al slaapproblemen of pas sinds het overlijden van je ouder?
zaterdag 11 januari 2020 om 11:08
Overigen gisteren weer een heftige dag (ga proberen het niet herkenbaar neer te zetten). Mijn man was gisteren op weg naar zijn werk toen hij stuitte op een eenzijdig ongeval dat kennelijk net had plaatsgevonden. Toen hij bij de auto ging kijken trof hij daar een dodelijk verongelukt slachtoffer aan. Hij heeft gewacht tot de hulpdiensten er waren en getuigeverklaring afgelegd en is daarna volkomen van de kaart thuisgekomen. Achteraf blijkt het iemand die we vaag kennen. We kennen een gezinslid van deze persoon beter, dat was een vroegere buur. Ik heb via via begrepen dat diegene nog contact op gaat nemen met mijn man omdat er vragen zijn ..Heb er toch de hele dag mee rondgelopen, met de beschrijving van wat m'n man gezien had en met de gedachte aan die persoon, die slechts een paar jaar ouders is dan ik. En natuurlijk ging ieder gesprek dat ik had erover want in zo'n kleine plaats is dat het gesprek van de dag. Vond het heel gek allemaal, zo precies een maand na de gebeurtenis met m'n moeder..
zondag 12 januari 2020 om 19:00
Honingdrop, wat heftig, dat ongeluk. Het is op zichzelf al heel heftig, ook als je niet al een overlijden achter de rug hebt. Kan me ook zo voorstellen dat je schrikt van wat je op het eerste gezicht ziet, en dan heel erg hoopt dat je iemand nog levend aantreft. Bah wat heftig allemaal. Ik hoop dat je man hulp zoekt als blijkt dat hij dat nodig heeft.
Ik kan me dat voorstellen hoor, dat je dat onvoorwaardelijke van je moeder toch niet vindt bij vriendinnen. Waarschijnlijk verwachten zij helemaal geen bloemen maar dat zit dan toch zo in je hoofd. Of dat je net zo vaak voor hun klaar zou moeten staan als zij voor jou.
Wel fijn dat jullie zo'n goede uitvaartverzorger hadden. In het dorp van mijn ouders is ook één die de meeste uitvaarten verzorgt en heel geroutineerd is. Het is ook gewoon een pré als iemand alle nummers al heeft van kerk, koster, voorganger, mensen van geluid en weet ik veel wat er allemaal bij komt. Die we nu hadden gebruikte ook heel veel woorden voor haar instructies. En dat wat we wilden weten werd niet altijd duidelijk. Zo heeft ze ook drie kwartier van tevoren tegen de klein- en achterkleinkinderen gezegd dat we misschien even naar het toilet konden gaan 'want straks is er geen tijd meer voor'. De meeste kleinkinderen zijn tussen de 30 en 45 dus eh... wij kunnen dat zelf ook best goed bedenken.
Ik kan me dat voorstellen hoor, dat je dat onvoorwaardelijke van je moeder toch niet vindt bij vriendinnen. Waarschijnlijk verwachten zij helemaal geen bloemen maar dat zit dan toch zo in je hoofd. Of dat je net zo vaak voor hun klaar zou moeten staan als zij voor jou.
Wel fijn dat jullie zo'n goede uitvaartverzorger hadden. In het dorp van mijn ouders is ook één die de meeste uitvaarten verzorgt en heel geroutineerd is. Het is ook gewoon een pré als iemand alle nummers al heeft van kerk, koster, voorganger, mensen van geluid en weet ik veel wat er allemaal bij komt. Die we nu hadden gebruikte ook heel veel woorden voor haar instructies. En dat wat we wilden weten werd niet altijd duidelijk. Zo heeft ze ook drie kwartier van tevoren tegen de klein- en achterkleinkinderen gezegd dat we misschien even naar het toilet konden gaan 'want straks is er geen tijd meer voor'. De meeste kleinkinderen zijn tussen de 30 en 45 dus eh... wij kunnen dat zelf ook best goed bedenken.
Je kunt méér.
zondag 12 januari 2020 om 19:47
Wat heftig Honingdrop... En precies een maand na je moeder, wat raar/gek! Hopelijk blijft het niet te lang nazinderen bij je man.
Moet er wel om grinniken, Moon. Kleinkinderen van 30+ die erop gewezen worden nog even naar de wc te gaan
Deed de uitvaartverzorgster het nog niet zo lang? Ik ben overigens uit mezelf nog even gegaan voor de dienst begon, was ook even een ‘oké, je kan dit best, go!’ moment voor mezelf eigenlijk.
Ik sliep daarvoor beter eigenlijk, alleen bij bepaalde maanstanden (ja echt, ik ben niet zo zweverig maar ben het eens bij gaan houden) slaap ik slechter. Maar nu ben ik dus altijd na een uur of vijf slapen (rond 4u) wakker. Inslapen gaat wel al beter dan een tijd geleden, maar daarna doorslapen is lastig. Gek genoeg slaap ik in het ouderlijk huis beter. Misschien heeft dat ook te maken met vakantie en de afwezigheid van een kat. Best jammer dat ik daar niet elke dag kan slapen
Moet er wel om grinniken, Moon. Kleinkinderen van 30+ die erop gewezen worden nog even naar de wc te gaan
Deed de uitvaartverzorgster het nog niet zo lang? Ik ben overigens uit mezelf nog even gegaan voor de dienst begon, was ook even een ‘oké, je kan dit best, go!’ moment voor mezelf eigenlijk. Ik sliep daarvoor beter eigenlijk, alleen bij bepaalde maanstanden (ja echt, ik ben niet zo zweverig maar ben het eens bij gaan houden) slaap ik slechter. Maar nu ben ik dus altijd na een uur of vijf slapen (rond 4u) wakker. Inslapen gaat wel al beter dan een tijd geleden, maar daarna doorslapen is lastig. Gek genoeg slaap ik in het ouderlijk huis beter. Misschien heeft dat ook te maken met vakantie en de afwezigheid van een kat. Best jammer dat ik daar niet elke dag kan slapen
zondag 12 januari 2020 om 20:02
Pinuts... en dan vooral drie kwartier voor de dienst. Dan moet je toch bijna weer?!
Ik zou nooit zo expliciet dat toiletbezoek benoemen, tenzij je met veel kleine kinderen te maken hebt en er zijn geen ouders bij. Of 1 toiletje voor het hele gezelschap. Maar gewoon 'ik wil jullie verzoeken hier om kwart voor 1 klaar te staan met zijn allen', dat zegt ook wel genoeg. Dan kun je zelf wel bedenken of je nog naar het toilet moet in dat half uur van 12.15 tot 12.45.
Of ze het al lang deed weet ik niet. Ze was de 50 ruim gepasseerd maar het is een vak waar mensen pas later voor kiezen denk ik. Hoor niet vaak iemand die er met 18 jaar al voor kiest.
Mijn broer was zo allergisch voor hoeveel woorden ze overal voor gebruikte. Bijv of we de telefoons wilden uitzetten 'ja ik zeg het nu maar vast want straks in de kerk heb ik geen tijd meer om het te zeggen' en 'ja soms denken mensen dat hij uit staat en dan staat hij toch niet uit dus daarom vraag ik het toch nog maar'.
Terwijl: 'Ik wil jullie verzoeken nu het geluid van de telefoons uit te zetten' in principe genoeg tekst is.
Ook dat ze het over 'familie' en 'overige familie' had. Maar niet had verteld wie dan 'familie' waren, dus dan weet je ook niet wanneer je 'overige familie' bent. Familie bleken te zijn: Oma's kinderen plus partners.
Dus klein- en achterkleinkinderen (en partners) was overige familie maar ik vond dat best afstandelijk klingen. Daar had ze dan weer iets meer letters mogen gebruiken van mij en gewoon 'klein- en achterkleinkinderen' zeggen.
Maar die mevrouw had gewoon niet zo'n klik met dit gezelschap. Die hoop waarschijnlijk dat ze nooit meer zulke eigenwijze types treft
Ik zou nooit zo expliciet dat toiletbezoek benoemen, tenzij je met veel kleine kinderen te maken hebt en er zijn geen ouders bij. Of 1 toiletje voor het hele gezelschap. Maar gewoon 'ik wil jullie verzoeken hier om kwart voor 1 klaar te staan met zijn allen', dat zegt ook wel genoeg. Dan kun je zelf wel bedenken of je nog naar het toilet moet in dat half uur van 12.15 tot 12.45.
Of ze het al lang deed weet ik niet. Ze was de 50 ruim gepasseerd maar het is een vak waar mensen pas later voor kiezen denk ik. Hoor niet vaak iemand die er met 18 jaar al voor kiest.
Mijn broer was zo allergisch voor hoeveel woorden ze overal voor gebruikte. Bijv of we de telefoons wilden uitzetten 'ja ik zeg het nu maar vast want straks in de kerk heb ik geen tijd meer om het te zeggen' en 'ja soms denken mensen dat hij uit staat en dan staat hij toch niet uit dus daarom vraag ik het toch nog maar'.
Terwijl: 'Ik wil jullie verzoeken nu het geluid van de telefoons uit te zetten' in principe genoeg tekst is.
Ook dat ze het over 'familie' en 'overige familie' had. Maar niet had verteld wie dan 'familie' waren, dus dan weet je ook niet wanneer je 'overige familie' bent. Familie bleken te zijn: Oma's kinderen plus partners.
Dus klein- en achterkleinkinderen (en partners) was overige familie maar ik vond dat best afstandelijk klingen. Daar had ze dan weer iets meer letters mogen gebruiken van mij en gewoon 'klein- en achterkleinkinderen' zeggen.
Maar die mevrouw had gewoon niet zo'n klik met dit gezelschap. Die hoop waarschijnlijk dat ze nooit meer zulke eigenwijze types treft
Je kunt méér.
zondag 12 januari 2020 om 20:04
maandag 13 januari 2020 om 09:26
maandag 13 januari 2020 om 10:29
Dank je Neweve!
Er is iets wat ik gisteren nog even moest laten bezinken. In ons dorp (onze kerk) is het gebruikelijk om de zondag na de uitvaart een in memoriam voor te lezen voor de hele kerk. (want niet iedereen gaat naar de uitvaart en dat kan ook niet qua zitplaatsen).
Best mooi met kaarsen en een ritueel dat daar bij past. Gisteren was er een in memoriam voor oma en voor een andere dame van 90+ die was overleden. Oma's vier kinderen waren er en twee partners. Ik was het enige kleinkind maar ben ook de enige die nog binding heeft met het dorp. (de meesten zijn in andere provincie opgegroeid)
Anyway... er werd een samenvatting van de tekst van oma's kinderen voorgelezen. En daarna.... volgde mijn tekst. Echter ik heb daar nooit toestemming voor gegeven en zou die denk ik ook niet gegeven hebben. Het is me niet gevraagd. Het werd nu voorgelezen aan mensen die niets met oma te maken hebben en het werd live uitgezonden via internet en staat daar automatisch ook op.
Ik vond het zó heftig. Mijn tekst was ook niet een 'in memoriam' qua schrijfstijl. En ik zat niet bij mijn familie, ik had links naast me een lege stoel en rechts een oudere mevrouw die ik op zich wel ken.... maar ook weer niet echt. Ik werd heel emotioneel en heb gevraagd of ik die dame naast me een hand mocht geven. Ze reageerde heel lief.
Maar het was deels de emotie over oma en over die tekst onverwacht horen, gelezen door iemand anders. Maar ook de schrik van het gebruiken van mijn tekst zonder dat ik daar vanaf wist. En stel dat ik niet in de kerk was geweest, dan had ik niet eens geweten wie er allemaal bij waren.
Het was gewoon heel persoonlijk en sommige dingen over opa en oma zijn gewoon niet bedoeld voor 'de hele wereld'. Iedereen was lyrisch (familie): Moon wat mooi dat ze je tekst nog eens gebruiken!
Maar het voelde voor mij niet zo.
Er is iets wat ik gisteren nog even moest laten bezinken. In ons dorp (onze kerk) is het gebruikelijk om de zondag na de uitvaart een in memoriam voor te lezen voor de hele kerk. (want niet iedereen gaat naar de uitvaart en dat kan ook niet qua zitplaatsen).
Best mooi met kaarsen en een ritueel dat daar bij past. Gisteren was er een in memoriam voor oma en voor een andere dame van 90+ die was overleden. Oma's vier kinderen waren er en twee partners. Ik was het enige kleinkind maar ben ook de enige die nog binding heeft met het dorp. (de meesten zijn in andere provincie opgegroeid)
Anyway... er werd een samenvatting van de tekst van oma's kinderen voorgelezen. En daarna.... volgde mijn tekst. Echter ik heb daar nooit toestemming voor gegeven en zou die denk ik ook niet gegeven hebben. Het is me niet gevraagd. Het werd nu voorgelezen aan mensen die niets met oma te maken hebben en het werd live uitgezonden via internet en staat daar automatisch ook op.
Ik vond het zó heftig. Mijn tekst was ook niet een 'in memoriam' qua schrijfstijl. En ik zat niet bij mijn familie, ik had links naast me een lege stoel en rechts een oudere mevrouw die ik op zich wel ken.... maar ook weer niet echt. Ik werd heel emotioneel en heb gevraagd of ik die dame naast me een hand mocht geven. Ze reageerde heel lief.
Maar het was deels de emotie over oma en over die tekst onverwacht horen, gelezen door iemand anders. Maar ook de schrik van het gebruiken van mijn tekst zonder dat ik daar vanaf wist. En stel dat ik niet in de kerk was geweest, dan had ik niet eens geweten wie er allemaal bij waren.
Het was gewoon heel persoonlijk en sommige dingen over opa en oma zijn gewoon niet bedoeld voor 'de hele wereld'. Iedereen was lyrisch (familie): Moon wat mooi dat ze je tekst nog eens gebruiken!
Maar het voelde voor mij niet zo.
Je kunt méér.
