Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 om 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
vrijdag 3 januari 2020 om 23:01
Pff wat erg. Ik snap het ‘plaatsen’ want 16, maar tegelijkertijd... Dat hakt er dan natuurlijk wel even in.Honingdropje2 schreef: ↑03-01-2020 21:52Hier ook, letterlijk de dag na het overlijden zitten we bij mn schoonouders om de twee jongste kinderen op te halen. Komt mn mans nichtje van 16 binnen. Mompelt iets van "hoi" en ploft op de bank. Ik en oudste zoon (13) zaten daar met betraande gezichten...raar moment. Heb me wel voorgenomen om mijn kinderen te leren dat ze echt even moeten condoleren in zo'n situatie, of ze het nu ongemakkelijk vinden of niet. Natuurlijk kan ik relativeren dat ze pas 16 is, maar op dat moment voelde dat echt niet fijn.
Overigens heeft mijn vader wel zn werk en hij heeft nog wat familie (wel op afstand ) Hij is wat stil van zichzelf, mijn moeder was de sociale van hen twee. Maar misschien gaat ie wat meer uit zn schulp kruipen. Ik hoop het.
Heel fijn dat je vader nog werkt, dan heeft hij iig een ritme en sociale contacten. Ik hoop ook dat hij wat uit z’n schulp kruipt, maar geef hem er wel wat tijd voor. Heeft hij vrienden waar hij soms eens kan gaan eten of eens een avondje mee kan afspreken? Zou ook mooi zijn...
Besef trouwens ook dat het voor je kinderen en partner zwaar kan zijn. Ze voelen dat er andere emoties spelen en het is voor hen - zeker partner want volwassen en andere band - ook lastig om met de situatie om te gaan.
En let natuurlijk ook goed op jezelf. Bij mij duurde het een paar maanden tot ik besefte wat er gebeurd was, maar ik woon ook relatief ver weg dus het was ook een beetje een ‘ver van m’n bed show’. En nu pas begin ik mezelf toe te laten verdrietig te zijn en gewoon eens een baaldag te hebben.
vrijdag 3 januari 2020 om 23:52
Klopt ja, ik woon nu alleen in het huis waar we naartoe zouden verhuizen voor hem. Helaas heeft hij hier niet kunnen wonen, hij is hier alleen bij de bezichtiging geweest.Honingdropje2 schreef: ↑03-01-2020 22:52Oh, pinkwombat! Dat topic heb ik gelezen! Je hebt daarin heel gedetailleerd vertelt hoe het allemaal gegaan was..Ben pas wat later begonnen met mee lezen, maar heb uiteindelijk je hele topic gelezen. Ik vond dat echt zo heftig! Ik kan me herinneren dat je ook nog met hem samen een nieuw huis hebt gekocht waarin hij uiteindelijk niet meer gewoond heeft toch?
Ik kan me voorstellen dat het gek is om weer te gaan werken, ik heb daar een beetje hetzelfde bij als jij, dat het dan zogenaamd allemaal weer "normaal" is, terwijl dat niet zo is. Maar ik vind jouw situatie wel echt heel erg. Gaat het je lukken maandag, denk je? Heb je afgelopen tijd al wel wat gewerkt, minder uren oid?
Ja maandag gaat wel lukken, ik ben de afgelopen maanden al aan het opbouwen. Laatste 3 weken werkte ik tot 5 i.p.v. half 6 dus dit is ‘maar’ een extra half uur wat ik nu ga werken.
Ik denk wel dat ik het behoorlijk pittig ga vinden. Voordat mijn man ziek werd vond ik al dat de verhouding werk en prive heel krom was. Denk dat ik dat nu nog wel erger zal vinden, maarja het is even aankijken hoe het gaat. Bizar hoor als het normale leven ineens weer begint.
Ik had in het begin heel erg het gevoel alsof ik zelf bijna geen deel meer uitmaakte van de samenleving. Dat ik overal om me heen hoorde wat voor een geweldige zomer men had beleefd. Ik kon me daar werkelijk geen voorstelling van maken, kon er zelfs wel boos om worden. Want hoe dan? Hoe kan iedereen een geweldige tijd hebben gehad terwijl mijn man is overleden?
Ik had datzelfde gevoel weer bij de jaarwisseling, dat ik om me heen hoorde wat voor een geweldig jaar 2019 is geweest. Ik kon het nu wel wat beter relativeren. De hele wereld draait door, ook zonder onze geliefdes.
vrijdag 3 januari 2020 om 23:59
zaterdag 4 januari 2020 om 08:33
Ja mn vader heeft wel wat contacten, uiteindelijk is het natuurlijk ook zijn verantwoordelijkheid wat hij daarmee doet, en niet de mijne. Alleen voelt het soms anders.PiNuts14 schreef: ↑03-01-2020 23:01Pff wat erg. Ik snap het ‘plaatsen’ want 16, maar tegelijkertijd... Dat hakt er dan natuurlijk wel even in.
Heel fijn dat je vader nog werkt, dan heeft hij iig een ritme en sociale contacten. Ik hoop ook dat hij wat uit z’n schulp kruipt, maar geef hem er wel wat tijd voor. Heeft hij vrienden waar hij soms eens kan gaan eten of eens een avondje mee kan afspreken? Zou ook mooi zijn...
Besef trouwens ook dat het voor je kinderen en partner zwaar kan zijn. Ze voelen dat er andere emoties spelen en het is voor hen - zeker partner want volwassen en andere band - ook lastig om met de situatie om te gaan.
En let natuurlijk ook goed op jezelf. Bij mij duurde het een paar maanden tot ik besefte wat er gebeurd was, maar ik woon ook relatief ver weg dus het was ook een beetje een ‘ver van m’n bed show’. En nu pas begin ik mezelf toe te laten verdrietig te zijn en gewoon eens een baaldag te hebben.
Voor de kinderen is het inderdaad lastig, vooral voor de oudste, die zat daar elke donderdag, want dan paste oma op. Maar eigenlijk ging ie gewoon voor de gezelligheid, want als je 13 bent, kun je best 3 uurtjes alleen zijn. De twee jongsten 3 en 4 hebben het er soms wel over maar lijken het emotioneel wat minder lastig te vinden. Die zijn eerder bezig het begrip "dood" te begrijpen. Dat komt nu ook veel voor in hun spel.
Met mijn partner loopt het gelukkig wel goed, al voelt hij soms wel dat hij niet altijd iets voor me kan doen
Juist als je zoals jij verder weg woont, lijkt het me ook wel gek. Dan lijkt alles in je omgeving hetzelfde terwijl er juist zoiets groots veranderd is. Ik woon bij mn ouders in het dorp en word overal door mensen gecondoleerd en aangesproken. Ook wel eens vermoeiend, maar ergens ook wel fijn.
zaterdag 4 januari 2020 om 08:39
Ja de jaarwisseling was een lastig moment. Knap dat je al een beetje kan relativeren. Dat werken is wel een dingetje hoor. Ik weet niet wat jij doet maar ik moet beroepsmatig naar problemen van andere mensen luisteren en ik hoop dat ik de concentratie en interesse kan opbrengen. Gelukkig werk ik niet full time, maar jij dus wel. Dat lijkt me echt veel, of geeft het je ook afleiding?PinkWombat schreef: ↑03-01-2020 23:52Klopt ja, ik woon nu alleen in het huis waar we naartoe zouden verhuizen voor hem. Helaas heeft hij hier niet kunnen wonen, hij is hier alleen bij de bezichtiging geweest.
Ja maandag gaat wel lukken, ik ben de afgelopen maanden al aan het opbouwen. Laatste 3 weken werkte ik tot 5 i.p.v. half 6 dus dit is ‘maar’ een extra half uur wat ik nu ga werken.
Ik denk wel dat ik het behoorlijk pittig ga vinden. Voordat mijn man ziek werd vond ik al dat de verhouding werk en prive heel krom was. Denk dat ik dat nu nog wel erger zal vinden, maarja het is even aankijken hoe het gaat. Bizar hoor als het normale leven ineens weer begint.
Ik had in het begin heel erg het gevoel alsof ik zelf bijna geen deel meer uitmaakte van de samenleving. Dat ik overal om me heen hoorde wat voor een geweldige zomer men had beleefd. Ik kon me daar werkelijk geen voorstelling van maken, kon er zelfs wel boos om worden. Want hoe dan? Hoe kan iedereen een geweldige tijd hebben gehad terwijl mijn man is overleden?
Ik had datzelfde gevoel weer bij de jaarwisseling, dat ik om me heen hoorde wat voor een geweldig jaar 2019 is geweest. Ik kon het nu wel wat beter relativeren. De hele wereld draait door, ook zonder onze geliefdes.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:26
Poeh, dat lijkt me lastig werk hoor. In de eerste periode na het overlijden van mijn man wilde ik alleen maar over hem praten, er was voor mij eigenlijk geen ruimte om interesse te tonen in het leven van mijn vrienden op dat moment. Laat staan als ik dat beroepsmatig zou moeten doen.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 08:39Ja de jaarwisseling was een lastig moment. Knap dat je al een beetje kan relativeren. Dat werken is wel een dingetje hoor. Ik weet niet wat jij doet maar ik moet beroepsmatig naar problemen van andere mensen luisteren en ik hoop dat ik de concentratie en interesse kan opbrengen. Gelukkig werk ik niet full time, maar jij dus wel. Dat lijkt me echt veel, of geeft het je ook afleiding?
Kun je niet aan je leidinggevende vragen of je tijdelijk ander werk kan doen? Waarbij je dus geen direct contact hebt met mensen waar je naar moet luisteren. Heb je sinds het overlijden al gewerkt of nog niet?
Ik werk zelf op kantoor achter een computer, dat vind ik erg fijn. Contact met klanten gaat via mail of telefoon. Heb alleen direct contact met mijn collega’s, de meeste hebben mijn man ook gekend.
Fulltime werk is ook zwaar, maar je moet op een begeven moment je leven weer oppakken. 3 weken na het overlijden begon ik net weer met werken, ik werkte toen 4,5 uur per dag. Met 5 maanden heb ik dat nu opgebouwd tot full time. In de beginperiode werkte werk voor mij als afleiding, vond het fijn dat ik een ritme had en mezelf een paar uurtjes per dag nuttig kon maken.
zaterdag 4 januari 2020 om 09:41
Wat verdrietig honingdropje, gecondoleerd.
Ja wanneer ben je in de rouw en ben je daar ooit echt klaar mee? Moeilijk verschilt denk ik per persoon en situatie.
Voor mij is het, denk ik, een soort keerpunt als ik aan de overledene denk komt er meer een glimlach op mijn gezicht om alles wat we hebben meegemaakt ipv het enorme gevoel van verdriet, pijn, spijt en emotie.
16 jaar geleden is mijn moeder plotseling overleden begin dec. Ik was 19 en woonde nog thuis, mijn vader was al overleden.
Enorm in shock maar in de loop der jaren wel geaccepteerd. Sommige momenten waren extra moeilijk. Trouwen zonder haar bv.
Maar 9 jaar geleden is ook mijn man overleden in december toen we 27 waren. En god wat miste ik mijn moeder toen. Mijn moeder die 29 was toen ze weduwe werd, ik 27 was hadden ervaringen kunnen delen. Ja die periode heb ik wellicht meer gerouwd om mijn moeder dan al die jaren ervoor.
Het gemis blijft maar ik word weer blij als ik aan haar en mijn man denk. Ze liggen vlak bij elkaar en soms zeg ik wel eens: kunnen ze lekker samen koffie drinken.
Het is bij jou nog zo vers, onverwachts en heftig TO, geef het de tijd. Ik werkte destijds als woonbegeleider in de GGZ dus ook veel met problemen/emoties van anderen bezig en ik vond dat juist wel fijn. Even wat afstand van mijn eigen situatie maar ook dat scheelt per persoon.
Mocht je straks weer gaan werken voel goed aan wat voor jou werkt. Zowel jij als je cliënten hebben er niks aan als je niet goed functioneert.
Pink,
Alweer een half jaar geleden voor jou. Hoewel alweer het is ook nog maar kort, dubbel he.
Succes met full-time werken en blijf goed je grenzen in de gaten houden.
Ja wanneer ben je in de rouw en ben je daar ooit echt klaar mee? Moeilijk verschilt denk ik per persoon en situatie.
Voor mij is het, denk ik, een soort keerpunt als ik aan de overledene denk komt er meer een glimlach op mijn gezicht om alles wat we hebben meegemaakt ipv het enorme gevoel van verdriet, pijn, spijt en emotie.
16 jaar geleden is mijn moeder plotseling overleden begin dec. Ik was 19 en woonde nog thuis, mijn vader was al overleden.
Enorm in shock maar in de loop der jaren wel geaccepteerd. Sommige momenten waren extra moeilijk. Trouwen zonder haar bv.
Maar 9 jaar geleden is ook mijn man overleden in december toen we 27 waren. En god wat miste ik mijn moeder toen. Mijn moeder die 29 was toen ze weduwe werd, ik 27 was hadden ervaringen kunnen delen. Ja die periode heb ik wellicht meer gerouwd om mijn moeder dan al die jaren ervoor.
Het gemis blijft maar ik word weer blij als ik aan haar en mijn man denk. Ze liggen vlak bij elkaar en soms zeg ik wel eens: kunnen ze lekker samen koffie drinken.
Het is bij jou nog zo vers, onverwachts en heftig TO, geef het de tijd. Ik werkte destijds als woonbegeleider in de GGZ dus ook veel met problemen/emoties van anderen bezig en ik vond dat juist wel fijn. Even wat afstand van mijn eigen situatie maar ook dat scheelt per persoon.
Mocht je straks weer gaan werken voel goed aan wat voor jou werkt. Zowel jij als je cliënten hebben er niks aan als je niet goed functioneert.
Pink,
Alweer een half jaar geleden voor jou. Hoewel alweer het is ook nog maar kort, dubbel he.
Succes met full-time werken en blijf goed je grenzen in de gaten houden.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 4 januari 2020 om 10:53
Jeetje ibiopviva! Wat een hoop verlieservaringen, en zo jong al! Heb je daar hulp bij gehad of heb je het zelf gefixt? Ik ben nu 40 en realiseer me dat dat helemaal geen ongewone leeftijd is om een ouder te verliezen. Ik heb ze ook niet meer "nodig" in de letterlijke zin. Maar 19...phoe. Petje af dat je dat zo hebt kunnen verwerken, en dan ook nog je man...
Ik werk ook in de GGZ maar hou me vooral bezig met therapie. De meeste van mijn cliënten hebben borderline en hoewel ik die doelgroep echt tof vind, kunnen die nog wel eens een drama maken van relatief kleine voorvallen. Dus dat word denk ik wel af en toe diep ademhalen. Maar misschien is het zoals jij zegt, ook wel goede afleiding.
Toch even nieuwsgierig: lukt het je na zoveel verlies nog om je te hechten aan iemand? Nieuwe partner bijvoorbeeld? Zou me kunnen voorstellen dat dat lastig kan zijn.
Ik werk ook in de GGZ maar hou me vooral bezig met therapie. De meeste van mijn cliënten hebben borderline en hoewel ik die doelgroep echt tof vind, kunnen die nog wel eens een drama maken van relatief kleine voorvallen. Dus dat word denk ik wel af en toe diep ademhalen. Maar misschien is het zoals jij zegt, ook wel goede afleiding.
Toch even nieuwsgierig: lukt het je na zoveel verlies nog om je te hechten aan iemand? Nieuwe partner bijvoorbeeld? Zou me kunnen voorstellen dat dat lastig kan zijn.
zaterdag 4 januari 2020 om 10:58
Ik vind dat best snel, na 3 weken al weer werken na alles wat je meegemaakt hebt. Bij jou zat er natuurlijk door ziekte en zo ook al een hele nare periode vòòr het daadwerkelijke overlijden. Maar het klopt ook dat je verder moet. Ik had met name de eerste 2 weken dat ik gewoon haast het huis niet uit wilde. Alsof ik de buitenwereld nog helemaal niet aankon ofzo. Nu gaat dat wel en merk ik dat ik ook weer interesse kan opbrengen in de levens van anderen, dus dat lijkt me een goed teken. Ik denk niet dat ik echt iets anders kan doen op mn werk, mss iets meer computerwerk ofzo. Ik ga het gewoon proberen, het scheelt dat het maar 3 dagen is.PinkWombat schreef: ↑04-01-2020 09:26Poeh, dat lijkt me lastig werk hoor. In de eerste periode na het overlijden van mijn man wilde ik alleen maar over hem praten, er was voor mij eigenlijk geen ruimte om interesse te tonen in het leven van mijn vrienden op dat moment. Laat staan als ik dat beroepsmatig zou moeten doen.
Kun je niet aan je leidinggevende vragen of je tijdelijk ander werk kan doen? Waarbij je dus geen direct contact hebt met mensen waar je naar moet luisteren. Heb je sinds het overlijden al gewerkt of nog niet?
Ik werk zelf op kantoor achter een computer, dat vind ik erg fijn. Contact met klanten gaat via mail of telefoon. Heb alleen direct contact met mijn collega’s, de meeste hebben mijn man ook gekend.
Fulltime werk is ook zwaar, maar je moet op een begeven moment je leven weer oppakken. 3 weken na het overlijden begon ik net weer met werken, ik werkte toen 4,5 uur per dag. Met 5 maanden heb ik dat nu opgebouwd tot full time. In de beginperiode werkte werk voor mij als afleiding, vond het fijn dat ik een ritme had en mezelf een paar uurtjes per dag nuttig kon maken.
zaterdag 4 januari 2020 om 13:12
gecondoleerd.Ik ben ook mijn moeder plotseling verloren (nu 2 jaar geleden), schreef destijds ook mee in het topic wat Lady-day linkte. Waar mogelijk probeer vooral jezelf goed aan te voelen.
Mijn werk was redelijk flexibel dus een keer een dag thuis blijven (of werken) was geen probleem, daarnaast had ik ook genoeg dagen te weinig concentratie om echt iets te doen. Ik vond het ritme van werken wel fijn, dan heb je immers een reden om je bed uit te komen, maar echt veel heb ik in die eerste maand niet gedaan. Dus als het niet gaat geef het aan, vaak is er wel (even) iets anders mogelijk, hetzij een dag thuis/hetzij administratie ipv contact met cliënten of zoiets.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 4 januari 2020 om 18:44
Heftig allemaal hoor! Dan vind ik een oude oma toch echt de 'light versie'. Zo voelt het wel.
Ik heb heerlijk geslapen en had inderdaad een appje dat ze rond 3 uur vannacht is overleden met haar dochter erbij. (niet mijn moeder, een andere dochter). Ik heb meteen terug geappt en aangegeven dat ik graag wil helpen bij dingen. Mijn broer appte ook, met duidelijk dat hij vandaag, morgen en overmorgen vrij is en graag wil helpen.
Maar moeder zat even niet in die modus dat ze kon kijken waar we bij konden helpen. Ik probeerde een paar keer te bellen maar geen reactie. Uiteindelijk appte vader dat ze weer naar het verpleeghuis gingen om van alles te regelen.
Ik appte broer even dat ik zo graag iets wilde doen en dat hij maar moest laten weten als hij ze gesproken had. Ik had eigenlijk voor me gezien dat het net als desdijds bij opa, een week lang zoete inval zou zijn bij mijn ouders. Maar vanmorgen zouden ze er dus niet zijn. En broer gaf aan dat ze erg moe zijn. Al die gebroken nachten en daarnaast is mijn vader zelf ziek. Ik ging even naar de stad, broer woont in de stad. Ondertussen had ik dus nog niemand 'live' gecondoleerd of nog maar hardop gesproken. Ik ging naar de winkel waar schoonzus werkt maar zij was er niet. Ook niet in het andere filiaal. En ik appte broer of hij zin had in koffie maar hij was met (bovenstaande) schoonzus aan het winkelen in de stad. Ik appte: Haha, waar dan, ik ben bij de WE. Maar hij appte dat hij geen tijd had.
Dus zo werd het 13 uur en had ik nog steeds niemand gezien of gesproken. Ik had dat zo voor me gezien.... dat we met zijn allen naar ouders zouden gaan om elkaar de hand te schudden.
Toen besloot ik naar het strand te gaan. Beter dan thuis zitten en de hele tijd mensen bellen die niet opnemen of mensen appen die geen tijd hebben. In de bus naar het strand belde mijn moeder. Ze zei dat ze echt continu weg zijn om dingen te regelen en dat het met de rest van de familie niet altijd even soepel loopt. Gelukkig had ze even tijd. Kon ik vertellen over donderdag, bij oma, dat mijn vader afscheid van oma had genomen (was zij niet bij). En dat ik het vervelend vond om op zo'n dag als vandaag niemand te zien van familie en dat ik daarom maar naar het strand ging. En ik bood mijn hulp aan en godzijdank was ze er nu wel heel blij mee.
Er is één taak die ik, naar aanleiding van hoe het met opa's uitvaart ging, liever niet wil doen. Dus dat zei ik. Ik wil alles doen behalve [taak]. Ik zei: Ik wil ook best wat zeggen bij de uitvaart. Dat wilde moeder echt heel erg graag. Ze zei eerst dat ik het dan maar moet overleggen met [Jantje en Pietje en Klaasje en Grietje] maar ik zei dat ik dat lastig vind, als ik nou de hele week achter die neven en nichten aan moet. Ik zei: Zet maar in de liturgie: Herinneringen van een kleindochter. Dan is het gewoon namens mij alleen.
Ik wilde morgen naar ouders gaan maar dan moet moeder weer naar mijn tante. Ze zijn heel erg van t overleggen... waar ik soms denk... kies gewoon de snelste manier.
Ik had gewoon helemaal voor me gezien dat we elkaar zouden opzoeken na 'het bericht' maar dat had de rest kennelijk niet. Heb nu thuis een lekker avondje. Ben in ieder geval blij dat we even gebeld hebben.
Ik heb heerlijk geslapen en had inderdaad een appje dat ze rond 3 uur vannacht is overleden met haar dochter erbij. (niet mijn moeder, een andere dochter). Ik heb meteen terug geappt en aangegeven dat ik graag wil helpen bij dingen. Mijn broer appte ook, met duidelijk dat hij vandaag, morgen en overmorgen vrij is en graag wil helpen.
Maar moeder zat even niet in die modus dat ze kon kijken waar we bij konden helpen. Ik probeerde een paar keer te bellen maar geen reactie. Uiteindelijk appte vader dat ze weer naar het verpleeghuis gingen om van alles te regelen.
Ik appte broer even dat ik zo graag iets wilde doen en dat hij maar moest laten weten als hij ze gesproken had. Ik had eigenlijk voor me gezien dat het net als desdijds bij opa, een week lang zoete inval zou zijn bij mijn ouders. Maar vanmorgen zouden ze er dus niet zijn. En broer gaf aan dat ze erg moe zijn. Al die gebroken nachten en daarnaast is mijn vader zelf ziek. Ik ging even naar de stad, broer woont in de stad. Ondertussen had ik dus nog niemand 'live' gecondoleerd of nog maar hardop gesproken. Ik ging naar de winkel waar schoonzus werkt maar zij was er niet. Ook niet in het andere filiaal. En ik appte broer of hij zin had in koffie maar hij was met (bovenstaande) schoonzus aan het winkelen in de stad. Ik appte: Haha, waar dan, ik ben bij de WE. Maar hij appte dat hij geen tijd had.
Dus zo werd het 13 uur en had ik nog steeds niemand gezien of gesproken. Ik had dat zo voor me gezien.... dat we met zijn allen naar ouders zouden gaan om elkaar de hand te schudden.
Toen besloot ik naar het strand te gaan. Beter dan thuis zitten en de hele tijd mensen bellen die niet opnemen of mensen appen die geen tijd hebben. In de bus naar het strand belde mijn moeder. Ze zei dat ze echt continu weg zijn om dingen te regelen en dat het met de rest van de familie niet altijd even soepel loopt. Gelukkig had ze even tijd. Kon ik vertellen over donderdag, bij oma, dat mijn vader afscheid van oma had genomen (was zij niet bij). En dat ik het vervelend vond om op zo'n dag als vandaag niemand te zien van familie en dat ik daarom maar naar het strand ging. En ik bood mijn hulp aan en godzijdank was ze er nu wel heel blij mee.
Er is één taak die ik, naar aanleiding van hoe het met opa's uitvaart ging, liever niet wil doen. Dus dat zei ik. Ik wil alles doen behalve [taak]. Ik zei: Ik wil ook best wat zeggen bij de uitvaart. Dat wilde moeder echt heel erg graag. Ze zei eerst dat ik het dan maar moet overleggen met [Jantje en Pietje en Klaasje en Grietje] maar ik zei dat ik dat lastig vind, als ik nou de hele week achter die neven en nichten aan moet. Ik zei: Zet maar in de liturgie: Herinneringen van een kleindochter. Dan is het gewoon namens mij alleen.
Ik wilde morgen naar ouders gaan maar dan moet moeder weer naar mijn tante. Ze zijn heel erg van t overleggen... waar ik soms denk... kies gewoon de snelste manier.
Ik had gewoon helemaal voor me gezien dat we elkaar zouden opzoeken na 'het bericht' maar dat had de rest kennelijk niet. Heb nu thuis een lekker avondje. Ben in ieder geval blij dat we even gebeld hebben.
Je kunt méér.
zaterdag 4 januari 2020 om 18:55
Gecondoleerd Moona Lisa.Moon-Alisa schreef: ↑04-01-2020 18:44Heftig allemaal hoor! Dan vind ik een oude oma toch echt de 'light versie'. Zo voelt het wel.
Ik heb heerlijk geslapen en had inderdaad een appje dat ze rond 3 uur vannacht is overleden met haar dochter erbij. (niet mijn moeder, een andere dochter). Ik heb meteen terug geappt en aangegeven dat ik graag wil helpen bij dingen. Mijn broer appte ook, met duidelijk dat hij vandaag, morgen en overmorgen vrij is en graag wil helpen.
Maar moeder zat even niet in die modus dat ze kon kijken waar we bij konden helpen. Ik probeerde een paar keer te bellen maar geen reactie. Uiteindelijk appte vader dat ze weer naar het verpleeghuis gingen om van alles te regelen.
Ik appte broer even dat ik zo graag iets wilde doen en dat hij maar moest laten weten als hij ze gesproken had. Ik had eigenlijk voor me gezien dat het net als desdijds bij opa, een week lang zoete inval zou zijn bij mijn ouders. Maar vanmorgen zouden ze er dus niet zijn. En broer gaf aan dat ze erg moe zijn. Al die gebroken nachten en daarnaast is mijn vader zelf ziek. Ik ging even naar de stad, broer woont in de stad. Ondertussen had ik dus nog niemand 'live' gecondoleerd of nog maar hardop gesproken. Ik ging naar de winkel waar schoonzus werkt maar zij was er niet. Ook niet in het andere filiaal. En ik appte broer of hij zin had in koffie maar hij was met (bovenstaande) schoonzus aan het winkelen in de stad. Ik appte: Haha, waar dan, ik ben bij de WE. Maar hij appte dat hij geen tijd had.
Dus zo werd het 13 uur en had ik nog steeds niemand gezien of gesproken. Ik had dat zo voor me gezien.... dat we met zijn allen naar ouders zouden gaan om elkaar de hand te schudden.
Toen besloot ik naar het strand te gaan. Beter dan thuis zitten en de hele tijd mensen bellen die niet opnemen of mensen appen die geen tijd hebben. In de bus naar het strand belde mijn moeder. Ze zei dat ze echt continu weg zijn om dingen te regelen en dat het met de rest van de familie niet altijd even soepel loopt. Gelukkig had ze even tijd. Kon ik vertellen over donderdag, bij oma, dat mijn vader afscheid van oma had genomen (was zij niet bij). En dat ik het vervelend vond om op zo'n dag als vandaag niemand te zien van familie en dat ik daarom maar naar het strand ging. En ik bood mijn hulp aan en godzijdank was ze er nu wel heel blij mee.
Er is één taak die ik, naar aanleiding van hoe het met opa's uitvaart ging, liever niet wil doen. Dus dat zei ik. Ik wil alles doen behalve [taak]. Ik zei: Ik wil ook best wat zeggen bij de uitvaart. Dat wilde moeder echt heel erg graag. Ze zei eerst dat ik het dan maar moet overleggen met [Jantje en Pietje en Klaasje en Grietje] maar ik zei dat ik dat lastig vind, als ik nou de hele week achter die neven en nichten aan moet. Ik zei: Zet maar in de liturgie: Herinneringen van een kleindochter. Dan is het gewoon namens mij alleen.
Ik wilde morgen naar ouders gaan maar dan moet moeder weer naar mijn tante. Ze zijn heel erg van t overleggen... waar ik soms denk... kies gewoon de snelste manier.
Ik had gewoon helemaal voor me gezien dat we elkaar zouden opzoeken na 'het bericht' maar dat had de rest kennelijk niet. Heb nu thuis een lekker avondje. Ben in ieder geval blij dat we even gebeld hebben.
Ik kan me helemaal voorstellen wat je bedoelt. Ik ken het ook zo dat je na het overlijden allemaal bij elkaar komt om bij elkaar te zijn en het over de uitvaart te hebben...Wat voor bloemen, het kiezen van een rouwkaart, bedenken wie er allemaal ingelicht moeten worden, muziek...etc etc..Het is fijn om dat te doen, het geeft je het gevoel dat je iets nuttigs kan doen voor de overledene terwijl je tegelijkertijd ook heel erg bezig bent met het beginnetje van verwerken....Lastig dat je dat nu niet hebt. Wel fijn dat je iets gaat zeggen, dan kun je je bezig houden met het schrijven van je speech.
zaterdag 4 januari 2020 om 18:57
Dank je voor je tips. Zo wil ik het ongeveer ook gaan proberen. Ik weet dat het natuurlijk voor iedereen anders is, maar weet jij nog ongeveer hoe lang het duurde voor je je weer wat makkelijker kon concentreren en meer energie had?neweve schreef: ↑04-01-2020 13:12
Ik ben ook mijn moeder plotseling verloren (nu 2 jaar geleden), schreef destijds ook mee in het topic wat Lady-day linkte. Waar mogelijk probeer vooral jezelf goed aan te voelen.
Mijn werk was redelijk flexibel dus een keer een dag thuis blijven (of werken) was geen probleem, daarnaast had ik ook genoeg dagen te weinig concentratie om echt iets te doen. Ik vond het ritme van werken wel fijn, dan heb je immers een reden om je bed uit te komen, maar echt veel heb ik in die eerste maand niet gedaan. Dus als het niet gaat geef het aan, vaak is er wel (even) iets anders mogelijk, hetzij een dag thuis/hetzij administratie ipv contact met cliënten of zoiets.
zaterdag 4 januari 2020 om 19:06
Dank je wel. Ja ik had daar behoefte aan. Heb dat ook wel uitgesproken. Vorige week toen ze al achteruit ging had ik al aangeboden bij mijn ouders een grote pan eten te maken voor iedereen die daar zin in had. Maar mijn broer was een dag eerder al geweest. En mijn moeder zat erg van: Ja maar ik weet van tevoren niet wanneer ik waar eet en wat moet ik dan met de soep die over is?Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 18:55Gecondoleerd Moona Lisa.
Ik kan me helemaal voorstellen wat je bedoelt. Ik ken het ook zo dat je na het overlijden allemaal bij elkaar komt om bij elkaar te zijn en het over de uitvaart te hebben...Wat voor bloemen, het kiezen van een rouwkaart, bedenken wie er allemaal ingelicht moeten worden, muziek...etc etc..Het is fijn om dat te doen, het geeft je het gevoel dat je iets nuttigs kan doen voor de overledene terwijl je tegelijkertijd ook heel erg bezig bent met het beginnetje van verwerken....Lastig dat je dat nu niet hebt. Wel fijn dat je iets gaat zeggen, dan kun je je bezig houden met het schrijven van je speech.
Dus het gaat best rommelig en anders dan ik zou willen... maar het is nou eenmaal niet aan mij om te bepalen hoe we het doen. Ben wel heel blij dat ik mijn moment met oma nog gehad heb.
Het staat wel een beetje symbool voor dat ik vaker met de familie denk dat iets op een bepaalde manier zal gaan... maar dat het gewoon anders gaat en dat ik daarin het niet voor het zeggen heb. Dat vind ik soms wel lastig. In ieder geval is de tijd van de begrafenis nu bekend en heb ik vanaf maandag mijn werk weer. (ik had nog kerstvakantie) Die behoefte van 'met zijn allen' die hebben we kennelijk niet allemaal.
Je kunt méér.
zaterdag 4 januari 2020 om 20:23
Hechten jullie waarde aan bezittingen van de overledene?
Mijn oma was al eens verhuisd van haar gewone huis naar het verpleeghuis. Oma's huisje was erg belangrijk voor haar. Ze was het liefste thuis en haar (en opa's) huis was dan ook zorgvuldig gestyled met voor die tijd en voor hun dorp, best luxe spullen. Ik heb toen al wat vaasjes, krukjes etc meegenomen maar was erg bang voor scheve blikken uit de familie als ik meer meenam.
Een paar weken geleden pas, hoorde ik van mijn vader hoeveel er uiteindelijk de container in gegaan is. Best heel veel. De meeste kleinkinderen hadden inmiddels een 'af' huis.
Zelf vind ik het prettig om spullen in gebruik te nemen van degene die overleden is. Ik heb nog steeds de pannen van mijn andere opa. Maar ook daar ben ik bescheiden geweest en is het meeste bij de kringloop beland.
Mijn oma was al eens verhuisd van haar gewone huis naar het verpleeghuis. Oma's huisje was erg belangrijk voor haar. Ze was het liefste thuis en haar (en opa's) huis was dan ook zorgvuldig gestyled met voor die tijd en voor hun dorp, best luxe spullen. Ik heb toen al wat vaasjes, krukjes etc meegenomen maar was erg bang voor scheve blikken uit de familie als ik meer meenam.
Een paar weken geleden pas, hoorde ik van mijn vader hoeveel er uiteindelijk de container in gegaan is. Best heel veel. De meeste kleinkinderen hadden inmiddels een 'af' huis.
Zelf vind ik het prettig om spullen in gebruik te nemen van degene die overleden is. Ik heb nog steeds de pannen van mijn andere opa. Maar ook daar ben ik bescheiden geweest en is het meeste bij de kringloop beland.
Je kunt méér.
zaterdag 4 januari 2020 om 20:28
Pff wat een verhalen iedereen. Gecondoleerd en veel sterkte, Moon-Alisa.
Voelt ergens wel ‘fijn’ of ‘veilig’ dat er anderen zijn die hetzelfde meemaken. Herkenbaarheid waar maar een paar woorden voor nodig zijn zeg maar.
Ik was overigens 13 dagen na overlijden weer aan het werken. Wel van 8:30 tot 16:00 ipv 8:00 tot 17-18:00. Ik kreeg maar 4 extra dagen verlof en wist echt niet wat ik anders nog kon doen behalve thuis zitten niksen. En ik werk trouwens ook in een sector waar je luistert naar de ellende van anderen, maar ik betrek de miserie op het werk helemaal niet op mezelf - het is ook vaak van een andere orde. Maar als je die ellende van cliënten op het werk je wel te veel aantrekt, is het denk ik helemaal lastig zijn...
Mijn andere ouder begon trouwens na de uitvaart - en tussen overlijden en uitvaart - ook al halve dagen te werken onder het mom van afleiding. Iedereen gaat er anders mee om hè.
Voelt ergens wel ‘fijn’ of ‘veilig’ dat er anderen zijn die hetzelfde meemaken. Herkenbaarheid waar maar een paar woorden voor nodig zijn zeg maar.
Ik was overigens 13 dagen na overlijden weer aan het werken. Wel van 8:30 tot 16:00 ipv 8:00 tot 17-18:00. Ik kreeg maar 4 extra dagen verlof en wist echt niet wat ik anders nog kon doen behalve thuis zitten niksen. En ik werk trouwens ook in een sector waar je luistert naar de ellende van anderen, maar ik betrek de miserie op het werk helemaal niet op mezelf - het is ook vaak van een andere orde. Maar als je die ellende van cliënten op het werk je wel te veel aantrekt, is het denk ik helemaal lastig zijn...
Mijn andere ouder begon trouwens na de uitvaart - en tussen overlijden en uitvaart - ook al halve dagen te werken onder het mom van afleiding. Iedereen gaat er anders mee om hè.
zaterdag 4 januari 2020 om 20:36
Dank je wel Pinuts.
Vier dagen extra verlof vind ik niet veel. Ik denk dat het bij iedereen ook weer anders is, hoe veel je nodig hebt. Sommigen hebben nachtenlang gewaakt bij iemand en moeten eerst eens bijtanken. Het voorbereiden van een uitvaart is ook bij de één zo klaar en zorgt bij de ander voor hele lange discussies.
Ik was vanmiddag op het strand en heb daar wel nagedacht over wat ik wil zeggen. Er staat nog niks op papier maar het hangt ook een klein beetje af van wat de andere spreker doet. Vind het vervelend als we hetzelfde gaan vertellen.
Vier dagen extra verlof vind ik niet veel. Ik denk dat het bij iedereen ook weer anders is, hoe veel je nodig hebt. Sommigen hebben nachtenlang gewaakt bij iemand en moeten eerst eens bijtanken. Het voorbereiden van een uitvaart is ook bij de één zo klaar en zorgt bij de ander voor hele lange discussies.
Ik was vanmiddag op het strand en heb daar wel nagedacht over wat ik wil zeggen. Er staat nog niks op papier maar het hangt ook een klein beetje af van wat de andere spreker doet. Vind het vervelend als we hetzelfde gaan vertellen.
Je kunt méér.
zaterdag 4 januari 2020 om 20:38
Ja echt therapie is wel anders dan reguliere begeleiding hoewel wel met dezelfde doelgroep maar echt anders.Honingdropje2 schreef: ↑04-01-2020 10:53
Ik werk ook in de GGZ maar hou me vooral bezig met therapie. De meeste van mijn cliënten hebben borderline en hoewel ik die doelgroep echt tof vind, kunnen die nog wel eens een drama maken van relatief kleine voorvallen. Dus dat word denk ik wel af en toe diep ademhalen. Maar misschien is het zoals jij zegt, ook wel goede afleiding.
Toch even nieuwsgierig: lukt het je na zoveel verlies nog om je te hechten aan iemand? Nieuwe partner bijvoorbeeld? Zou me kunnen voorstellen dat dat lastig kan zijn.
Wat betreft je vraag ja ik heb een nieuwe partner en ben zelfs hertrouwd.
Maar mijn man is ruim 12 jaar ouder als ik. Gisteren wat minder nieuws over zijn gezondheid gehoord en dan ben ik wel direct extreem bang om hem ook te verliezen.
Sowieso heb ik die nachtmerrie sowieso dat dierbare weer dood gaan. Maar gelukkig kan ik me wel openstellen voor nieuwe dierbare.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 4 januari 2020 om 20:50
Nee, vier dagen is niet veel maar is wel de wettelijke termijn. Dusja...
Moon: bij de uitvaart van de opa van vriend waren veel sprekers (kinderen en kleinkinderen) en velen vertelden wel zaken van dezelfde strekking. Maar het stoorde me niet, want iedereen had net die andere anekdote of een andere visie op de gebeurtenissen. Trek je niets aan van wat anderen voor je misschien zouden kunnen zeggen, maar zeg gewoon wat jij wil over of tegen oma
Moon: bij de uitvaart van de opa van vriend waren veel sprekers (kinderen en kleinkinderen) en velen vertelden wel zaken van dezelfde strekking. Maar het stoorde me niet, want iedereen had net die andere anekdote of een andere visie op de gebeurtenissen. Trek je niets aan van wat anderen voor je misschien zouden kunnen zeggen, maar zeg gewoon wat jij wil over of tegen oma
zaterdag 4 januari 2020 om 21:03
Gecondoleerd, wat een verdriet. Mijn moeder is 57 jaar geworden en is vier jaar geleden plotseling overleden. Ik kan nu zeggen dat ik weer energie heb, dingen wil doen en blij wordt van dingen. Maar er is wel een Koala van voor haar overlijden en een Koala na haar overlijden. Ik vind het leven wel wat minder leuk nu ik zie hoe dat ineens voorbij kan. Het gemis blijft. Heel veel sterkte, neem je eigen tempo en tijd.
zaterdag 4 januari 2020 om 21:19
Dank jullie wel! Toch wel even heel fijn, dit topic.
Ja ik heb een verhaal redelijk in mijn hoofd. En daarna bedacht ik dat ik nog iets wil benoemen. Namelijk de eerste jaren na opa's overlijden. Oma was niet makkelijk, oma heeft het haar kinderen echt moeilijk gemaakt. Dit zullen ze zelf niet benoemen en de dominee ook niet.
Maar ik vertrouw erop dat ik het zo kan zeggen, dat het niet respectloos overkomt. Ook omdat oma daarna weer een andere kant heeft laten zien. Ik zou er niet aan willen voorbijgaan.
Dank je Pinuts. Niet te veel over nadenken idd. Ik weet dat mijn ouders het vervelend vinden als er een spreker is die alleen maar staat te huilen. Dat zal ik proberen te voorkomen
Ze hadden laatst een keer dat de sprekers heel erg moesten huilen en iemand wilde zingen en die kon ook alleen maar huilen en toen hadden zij zoiets van: Begin er dan niet aan. (dus niet mijn mening maar van mijn ouders). Het was voor iemand van 90 +.
Dus ik zal maar proberen om het enigszins droog te houden.
Ja ik heb een verhaal redelijk in mijn hoofd. En daarna bedacht ik dat ik nog iets wil benoemen. Namelijk de eerste jaren na opa's overlijden. Oma was niet makkelijk, oma heeft het haar kinderen echt moeilijk gemaakt. Dit zullen ze zelf niet benoemen en de dominee ook niet.
Maar ik vertrouw erop dat ik het zo kan zeggen, dat het niet respectloos overkomt. Ook omdat oma daarna weer een andere kant heeft laten zien. Ik zou er niet aan willen voorbijgaan.
Dank je Pinuts. Niet te veel over nadenken idd. Ik weet dat mijn ouders het vervelend vinden als er een spreker is die alleen maar staat te huilen. Dat zal ik proberen te voorkomen
Ze hadden laatst een keer dat de sprekers heel erg moesten huilen en iemand wilde zingen en die kon ook alleen maar huilen en toen hadden zij zoiets van: Begin er dan niet aan. (dus niet mijn mening maar van mijn ouders). Het was voor iemand van 90 +. Dus ik zal maar proberen om het enigszins droog te houden.
Je kunt méér.
zaterdag 4 januari 2020 om 21:24
Ieb ik weet nog hoe het forum meeleefde destijds, toen je eerste man zo ziek werd en overleed.
En hoe er een hele tijd later een topic was in de trant van 'ik ben verliefd!' en dat ik dat toen zo knap vond dat je je weer open kon stellen. Ik kan me voorstellen dat je je nu rot schrikt nu je man gezondheidsproblemen heeft. Hoop dat jullie een fijne arts of verpleegkundige treffen die ook jouw angst begrijpt.
Ik zat donderdag met oma in haar kamer en toen keek ik naar de foto van opa. Zij hebben heel veel van elkaar gehouden. Dat wist ik al maar dat voelde ik heel sterk. Het leek of opa naar me lachte
En hoe er een hele tijd later een topic was in de trant van 'ik ben verliefd!' en dat ik dat toen zo knap vond dat je je weer open kon stellen. Ik kan me voorstellen dat je je nu rot schrikt nu je man gezondheidsproblemen heeft. Hoop dat jullie een fijne arts of verpleegkundige treffen die ook jouw angst begrijpt.
Ik zat donderdag met oma in haar kamer en toen keek ik naar de foto van opa. Zij hebben heel veel van elkaar gehouden. Dat wist ik al maar dat voelde ik heel sterk. Het leek of opa naar me lachte
moon-alisa wijzigde dit bericht op 04-01-2020 21:24
0.08% gewijzigd
Je kunt méér.
