Psyche
alle pijlers
Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
zondag 26 april 2020 om 12:19
Ik voel me ook niet écht verbonden met mensen. Eigenlijk denk ik dat ik naast ASS ook een hechtingsstoornis heb. Door mijn ouders wilde ik wel geknuffeld worden, maar niet door anderen. Ik kan ook niet huilen om andermans ellende. Alleen om dingen die direct mezelf aan gaan. Er zijn wel mensen waar ik hele fijne herinneringen aan heb. Die dingen kan ik eindeloos in mijn hoofd afspelen. Maar met de meesten uit mijn jeugd heb ik geen contact meer. Dat is verwaterd of scheefgegroeid. Regelmatig denk ik: was ik maar weer in die tijd. Toen was het een stuk simpeler. Nu heb ik wel een klein aantal mensen die ik vrienden noem. Maar of ze er echt voor me zullen zijn in nood, dat moet ik nog afwachten.
zondag 26 april 2020 om 12:23
Ik vind het erg prettig om op regelmatige basis een uurtje ongecensureerd van me af te kunnen praten tegen iemand die luistert, soms nieuwe inzichten kan geven en waar geen tegenprestatie tegenover hoeft te staan.
Ik zie therapie niet als een kortdurend traject, maar als een vaste waarde in mijn leven.
Ik zie therapie niet als een kortdurend traject, maar als een vaste waarde in mijn leven.
zondag 26 april 2020 om 12:59
2020Suzuki schreef: ↑26-04-2020 11:24Waar ik concreet tegenaan loop dat is bijvoorbeeld mijn moeite met sociale situaties. Het eeuwige gevoel er niet bij te horen, dat men mij niet moet. Als iemand al eens aardig tegen mij doet dan denk ik; als je me echt, diep van binnen, zou kennen, zou jij mij ook hard wegrennen. Ik kan daardoor hun ´aardigheid´ niet serieus nemen.
Wat ik graag zou willen is dat ik van mijzelf zou kunnen houden. Als ik dat zou kunnen, zou ik ook liefde of genegenheid van andere mensen kunnen aanvaarden denk ik. En dat zou mij gelukkiger kunnen maken denk ik. Minder eenzaam in ieder geval.
Wat ik ook graag zou willen is meer rust in mijn hoofd. Nu draaien de raderen altijd volop. Als iemand een keer niet terug groet, dan denk ik meteen; o jee, wat heb ik gezegd of gedaan. Hij/zij is boos op mij. Continue onzeker. En ik betrek alles negatief op mijzelf. Dit gebeurt dus ook op mijn werk. En in alle sociale situaties. Dat is heel vermoeiend.
Wow, wat veel herkenning. Dit had ik geschreven kunnen hebben. Ik ben nu 48, maar heb ook meerdere keren therapie gehad, een assertiviteitstraining gehad, een coach ingeschakeld... Steevast voelde het heel goed als ik na een uurtje praten wegging. Ook als ik opdrachten mee kreeg om mijn comfortzone uit te stappen, kon ik dat best goed toepassen, al was het maar omdat ik de volgende afspraak wilde kunnen vertellen dat het was gelukt. Maar als het dan stopt, zit ik met al m'n inzichten. En die inzichten worden dan eerder een voedingsbodem voor zelfhaat: zie je wel, dat ging ook weer mis. Zie je wel, jij bent weer de enige die geen aansluiting vindt. Zie je wel, ze zijn net jou weer vergeten uit te nodigen voor die vergadering... Niks beklijft, niks wordt een tweede natuur en alles leg je negatief uit aan jezelf. Inderdaad, als de basis al niet goed is (zelfliefde dus), kan je hier nooit uitkomen. Ik vind het echt heel knap dat mensen zichzelf blijvend naar een hoger plan kunnen tillen! Het is vooral (en misschien geldt dat voor jou ook, TO) omdat angst mijn probleem is. De neiging om lastige (sociale) situaties zoveel mogelijk te vermijden is zo ontzettend sterk. En samen met een wat zorgelijke inslag qua karakter, maakt dat je al snel in een neerwaartse spiraal komt.
Ik zit er nu weer aan te denken om met iemand te gaan praten. Door de coronacrisis werk ik vanuit huis en zie ik weinig mensen. Ik vond het in eerste instantie comfortabel, maar het maakt ook dat ik dagelijkse 'enge' dingen die moeten nu niet meer hoef. Nu zou ik de voorkant van mijn huis willen schilderen en durf ik dat niet... bang om aangesproken te worden door mensen die dan langslopen. Ik weet dat het nergens op slaat om mijn leven te laten regeren door angst en door mensen (zelfs onbekenden!) die een mening over mij hebben – die ik ook nog eens zelf invul... maar ondertussen is die angst er wel en zo erg dat het beter voelt er toch aan toe te geven, dan het te doorstaan.
zondag 26 april 2020 om 13:27
Het verhaal van 2020Suzuki had het mijne kunnen zijn.
Tja, lichaamswerk. Het woord alleen al bezorgt me de kriebels omdat ik grote moeite heb met mijn lichaam (achtergrond: chronisch depressief, 35+ jaar eetstoornis, borderline en chronisch progressieve ziekte).
Waarom dat lichaamswerk en al die alternatieve geneeswijzen niet werkten? Omdat ik totaal geen contact of binding met mijn lichaam heb, alsof mijn hoofd los staat van de rest. Bij zo'n therapeut moet je bijv. je boosheid eruit slaan, schoppen of schreeuwen. Nou, dat kan ik totaal niet want ik voel op dat moment niks, ik zou me ronduit belachelijk voelen als ik deed wat hij of zij me vroeg omdat mijn gevoel er niet is. Ik zei wel eens, ik heb mijn koffertje met gevoel thuis gelaten, maar zodra ik op de fiets zat, was mijn gevoel er vaak weer.
En als ik al iets voel(de), want ik voel eigenlijk heel veel, kan ik me nooit laten gaan waar een ander bij is, hoe lief of geweldig bijvoorbeeld een therapeut ook is. Er zit een enorme blokkade. Ik schaam me altijd voor mezelf bij therapie, hoe ik eruit zie als ik daar zit of lig. Ik ben me trouwens altijd heel bewust van mezelf, hoe ik zit, kijk, doe, praat enz. en heb enorme behoefte aan controle.
Niet in de zin van "als ik dit niet doe, dan gebeurt er dat .... ", maar heb wel erg dwangmatig gedrag en dingen moeten zus en zo gebeuren, omdat me dat rust geeft en een schijnveiligheid.
Ik ben wel heel jaloers op mensen die tegen een boksbal kunnen rammen of wat dan ook en op die manier al hun gevoelens kwijt kunnen en zo dingen kunnen verwerken. Dat zou ik thuis in mijn eentje nog niet kunnen.
Bij mij werkt het zo dat ik toch wel weer vol goede moed en hoopvol aan een nieuwe therapie begin. Die lijkt ook aan te slaan, maar ik kan het in de praktijk niet toepassen. Verstandelijk weet ik het allemaal precies, kan ik bijna zelf therapeut worden, maar mijn gevoel gaat niet mee en loslaten van wat dan ook, m.n. negatieve gedachten, lukt absoluut niet. Ik heb na al die jaren dan ook nog altijd weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, een gevoel van leegte, een gevoel er niet te mogen zijn, niet de moeite waard te zijn enz.
Het kan een tijdje beter gaan, maar zodra ogenschijnlijk voor anderen kleine dingen zich maar genoeg opstapelen gaat het mis met mij. Dan moet je denken aan de kapper die mijn haar te kort heeft geknipt, een contact dat niet lekker loopt (contacten zijn op zich al een issue), een vervelende opmerking van iemand. Dan ga ik me ineens ook weer druk maken om dingen die ik anders kan laten zijn voor wat ze zijn.
Toen ik 50 werd heb ik tegen mezelf gezegd dat ik mocht stoppen met vechten en dat gaf een heel opgelucht gevoel.
Tja, lichaamswerk. Het woord alleen al bezorgt me de kriebels omdat ik grote moeite heb met mijn lichaam (achtergrond: chronisch depressief, 35+ jaar eetstoornis, borderline en chronisch progressieve ziekte).
Waarom dat lichaamswerk en al die alternatieve geneeswijzen niet werkten? Omdat ik totaal geen contact of binding met mijn lichaam heb, alsof mijn hoofd los staat van de rest. Bij zo'n therapeut moet je bijv. je boosheid eruit slaan, schoppen of schreeuwen. Nou, dat kan ik totaal niet want ik voel op dat moment niks, ik zou me ronduit belachelijk voelen als ik deed wat hij of zij me vroeg omdat mijn gevoel er niet is. Ik zei wel eens, ik heb mijn koffertje met gevoel thuis gelaten, maar zodra ik op de fiets zat, was mijn gevoel er vaak weer.
En als ik al iets voel(de), want ik voel eigenlijk heel veel, kan ik me nooit laten gaan waar een ander bij is, hoe lief of geweldig bijvoorbeeld een therapeut ook is. Er zit een enorme blokkade. Ik schaam me altijd voor mezelf bij therapie, hoe ik eruit zie als ik daar zit of lig. Ik ben me trouwens altijd heel bewust van mezelf, hoe ik zit, kijk, doe, praat enz. en heb enorme behoefte aan controle.
Niet in de zin van "als ik dit niet doe, dan gebeurt er dat .... ", maar heb wel erg dwangmatig gedrag en dingen moeten zus en zo gebeuren, omdat me dat rust geeft en een schijnveiligheid.
Ik ben wel heel jaloers op mensen die tegen een boksbal kunnen rammen of wat dan ook en op die manier al hun gevoelens kwijt kunnen en zo dingen kunnen verwerken. Dat zou ik thuis in mijn eentje nog niet kunnen.
Bij mij werkt het zo dat ik toch wel weer vol goede moed en hoopvol aan een nieuwe therapie begin. Die lijkt ook aan te slaan, maar ik kan het in de praktijk niet toepassen. Verstandelijk weet ik het allemaal precies, kan ik bijna zelf therapeut worden, maar mijn gevoel gaat niet mee en loslaten van wat dan ook, m.n. negatieve gedachten, lukt absoluut niet. Ik heb na al die jaren dan ook nog altijd weinig zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, een gevoel van leegte, een gevoel er niet te mogen zijn, niet de moeite waard te zijn enz.
Het kan een tijdje beter gaan, maar zodra ogenschijnlijk voor anderen kleine dingen zich maar genoeg opstapelen gaat het mis met mij. Dan moet je denken aan de kapper die mijn haar te kort heeft geknipt, een contact dat niet lekker loopt (contacten zijn op zich al een issue), een vervelende opmerking van iemand. Dan ga ik me ineens ook weer druk maken om dingen die ik anders kan laten zijn voor wat ze zijn.
Toen ik 50 werd heb ik tegen mezelf gezegd dat ik mocht stoppen met vechten en dat gaf een heel opgelucht gevoel.
zondag 26 april 2020 om 13:38
Vooral doen, dat praten. Het is zo belangrijk. Al is het er maar uit.vivinnetje schreef: ↑26-04-2020 12:59Ik zit er nu weer aan te denken om met iemand te gaan praten. Door de coronacrisis werk ik vanuit huis en zie ik weinig mensen. Ik vond het in eerste instantie comfortabel, maar het maakt ook dat ik dagelijkse 'enge' dingen die moeten nu niet meer hoef. Nu zou ik de voorkant van mijn huis willen schilderen en durf ik dat niet... bang om aangesproken te worden door mensen die dan langslopen. Ik weet dat het nergens op slaat om mijn leven te laten regeren door angst en door mensen (zelfs onbekenden!) die een mening over mij hebben – die ik ook nog eens zelf invul... maar ondertussen is die angst er wel en zo erg dat het beter voelt er toch aan toe te geven, dan het te doorstaan.
Ik heb hetzelfde als jou. Altijd maar bang zijn voor wat mensen over mij zouden kunnen denken. En dan liever vermijden. Blijkbaar zijn we het gewend dat mensen zomaar iets over ons mogen roepen wat ons kwetst, zonder weerstand te (kunnen) bieden. Dat is in ieder geval mijn situatie. Maar ik probeer mijzelf er aan te herinneren; als iemand iets misselijks zegt mag ik dat ook terug doen. Zoek het lekker uit!
En je bent nergens toe verplicht. Als iemand voorbij loopt ben je niet verplicht een heel gesprek te houden. Als je van het begin gewoon kortaf bent (ook al voelt dat misschien een beetje naar) dan zullen ze niet snel een heel gesprek gaan voeren. Maar zoiezo. Wij moeten meer aan ons zelf denken. Dat krijg je in het begin misschien een beetje een schuldgevoel van, maar het is gewoon heel normaal om je zelf voorop te stellen. Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Maar voor hetzelfde geld is de persoon heel vriendelijk en kun je er nog een leuk praatje mee hebben.
Het is lastig als je een zorgzame persoonlijkheid hebt, of misschien is het gewoon veel empathie. Hoe dan ook, ik verlies me er soms in.
Ik kan het niet helpen te denken dat sociale ontwikkeling gewoon heel belangrijk is om goed te kunnen functioneren in élke maatschappij. Als je dit gemist hebt, of als deze onvolledig is dan kan dat serieuze gevolgen hebben. Mijn vader is sociaal gewoon onkundig en onhandig. Mijn moeder is dat wel maar weer niet zo empathisch. Beetje gebrekkige opvoeding dus. Vragen hoe je dag was bijv. bestond niet, laat staan een knuffel of iets, al dat soort dingen.
Ik wil vanalles oppakken maar op de een of andere manier geen zin. Bijv. thuis weer wat oefenen op de bokszak, online cursus volgen etc. Het is eigenlijk ook te mooi weer om binnen te zitten. Zo maar ff een wandelingetje doen.
zondag 26 april 2020 om 15:41
Ik heb een psych gevonden die werkt met sensorimotore therapie, en daarnaast met het boek 'innerlijke zelfvervreemding overwinnen na trauma'. Beide boeken zijn geschreven door 'peuten die veel ervaring hebben met interpersoonlijk trauma, hechtingstrauma en aan de basis stonden van de ontwikkeling van emdr.
Klinkt te vaag voor woorden maar het is ontzettend praktisch en down to earth. Ik krijg huiswerkvellen mee en oefen thuis.
In deze therapie ligt vooral de focus op zijn, op de verbinding leggen tussen lijf en hoofd zonder dat ik oefeningen moet doen die over mijn grenzen gaan.
'Maak een wandeling en kies 3 dingen waar je op wilt letten' is te simpel voor woorden; maar dat ik leer hóe dat te benaderen, dat er tijdens het bespreken van het huiswerk ruimte is voor de signalen die mijn lijf aangeeft, of voor mijn hoofd die opeens emoties 'wegmaakt', is nieuw.
Want voorheen moest ik 'het kunnen' van mezelf. Nu ga ik terug naar daar waar ik qua vaardigheden me niet verder heb kunnen ontwikkelen en leer ik om nieuwsgierig te worden en te kijken wat er uit mezelf naar boven borrelt ipv me te focussen op de buitenwereld en te eisen van mezelf dat ik me aanpas.
De peut die ik heb is wel een hele goede, ze blijft me op mij en mijn proces wijzen als ik bij haar naar goedkeuring ga vissen.
Ten aanzien van jou TO, kan het zijn dat schematherapie wel wat voor je is, maar dat je er in een groep meer uit haalt. Of dat je beter met iemand met wie je een klik hebt kunt werken.
Klinkt te vaag voor woorden maar het is ontzettend praktisch en down to earth. Ik krijg huiswerkvellen mee en oefen thuis.
In deze therapie ligt vooral de focus op zijn, op de verbinding leggen tussen lijf en hoofd zonder dat ik oefeningen moet doen die over mijn grenzen gaan.
'Maak een wandeling en kies 3 dingen waar je op wilt letten' is te simpel voor woorden; maar dat ik leer hóe dat te benaderen, dat er tijdens het bespreken van het huiswerk ruimte is voor de signalen die mijn lijf aangeeft, of voor mijn hoofd die opeens emoties 'wegmaakt', is nieuw.
Want voorheen moest ik 'het kunnen' van mezelf. Nu ga ik terug naar daar waar ik qua vaardigheden me niet verder heb kunnen ontwikkelen en leer ik om nieuwsgierig te worden en te kijken wat er uit mezelf naar boven borrelt ipv me te focussen op de buitenwereld en te eisen van mezelf dat ik me aanpas.
De peut die ik heb is wel een hele goede, ze blijft me op mij en mijn proces wijzen als ik bij haar naar goedkeuring ga vissen.
Ten aanzien van jou TO, kan het zijn dat schematherapie wel wat voor je is, maar dat je er in een groep meer uit haalt. Of dat je beter met iemand met wie je een klik hebt kunt werken.
zondag 26 april 2020 om 18:16
maandag 27 april 2020 om 00:13
rumforviva schreef: ↑26-04-2020 22:25Een beetje off-topic, maar ik overweeg ook weleens therapie, omdat ik ook bepaalde patronen bij mezelf zie, maar ik vraag me af, wanneer doen jullie dat eigenlijk? Neem je dan wekelijks vrij van werk ofzo?
Als je 40 uur werkt is het best lastig ja... Zelf heb ik altijd 32 uur gewerkt en kon zodoende op die vaste vrije dag afspreken. Ik heb ook nooit op mijn werk verteld dat ik in therapie zat. Wel toen ik een assertiviteitstraining deed, omdat dat op wisselende dagen was, moest ik wel. Nou, dat heb ik geweten, dat werd de running gag.
Sommige therapeuten doen ook 's avonds, val je wel in een wat duurder tarief.
maandag 27 april 2020 om 00:56
Ja, ik werk inderdaad 40+ uur en was ook niet van plan op m’n werk te vertellen over eventuele therapie. Misschien toch een avondoptie zoeken dan.vivinnetje schreef: ↑27-04-2020 00:13Als je 40 uur werkt is het best lastig ja... Zelf heb ik altijd 32 uur gewerkt en kon zodoende op die vaste vrije dag afspreken. Ik heb ook nooit op mijn werk verteld dat ik in therapie zat. Wel toen ik een assertiviteitstraining deed, omdat dat op wisselende dagen was, moest ik wel. Nou, dat heb ik geweten, dat werd de running gag.
Sommige therapeuten doen ook 's avonds, val je wel in een wat duurder tarief.
maandag 27 april 2020 om 10:06
Ik heb het destijds wel aan mijn manager verteld. Werk fulltime en de psycholoog waar ik mee sprak, werkte voornamelijk overdag. Ik moest dus tijdens werktijd weg en één keer kom je nog wel weg met de tandarts, maar niet onbeperkt 
. Ik heb het richting manager wel vaag gehouden en heb tegen mijn collega's gezegd dat ik naar een fysio ging. Het was kortdurend, heb ongeveer 6 afspraken gehad. Daarna wist ik wel wat er ongeveer aan de hand was, maar echt aangepakt had ik het toen niet.
Door een bepaalde gebeurtenis kwam alles een tijd later alsnog in een stroomversnelling. De psycholoog waar ik eerder kwam, had een wachtlijst en een nieuwe zag ik niet zitten. Mijn collega's merkten wel dat ik niet goed in mijn vel zat, maar durfden niet door te vragen. Ik besloot toen mijn manager in vertrouwen te nemen. Doodeng! En ik was bijna teruggekrabbeld. Maar hij herkende het, had vroeger iets vergelijkbaars doorgemaakt. Hij was de eerste die ik in vertrouwen nam, ging daar goed mee om en dat heeft iets in werking gezet. Ergens vermoedde ik al dat ik hem meer kon vertrouwen dan ik deed, maar het voelde als een enorm risico. Maar ik stond op een splitsing en kon twee kanten op: door op de oude manier of een nieuwe weg inslaan. (Daar droomde ik zelfs van.)
Ik koos voor de nieuwe weg, wilde niet meer alles alleen doen, was daar echt zo klaar mee. Maar daarvoor moest ik mijn verleden verwerken en mensen echt dichtbij laten komen, dichterbij dan ooit. Dat was verrekte eng, maar elke keer dat ik het deed en het ging goed, was een bevestiging dat mijn oude overtuiging (ik ben niet oké en jij bent niet oké) niet klopte. En elke volgende keer was het een klein beetje minder eng. Ik had het immers al eerder gedaan.
Voor de verwerking van vroeger heeft het mij heel erg geholpen om dat kleine meisje van vroeger in gedachten alsnog te troosten en knuffelen, te erkennen en te zien. Klinkt misschien vaag, maar bij elke herinnering die kwam boven drijven (en die kwamen!) deed ik dat. Soms was het bij een bepaalde herinnering in 1x klaar, soms kwam een herinnering vaker naar boven en deed ik dit opnieuw. Zo vaak als nodig was. Het wegdrukken van de herinnering en de nare gevoelens voelde niet langer als een optie. Dwars erdoorheen wel...
Nu, een paar jaar later, kan ik zeggen dat het veel beter gaat. Ging het altijd goed? Nee, dat niet, de weg was soms hobbelig en een enkeling heeft mijn vertrouwen beschaamd. Dat was vervelend, maar mijn nieuwe overtuiging (ik ben oké en jij bent oké) was intussen sterk genoeg. Die leegte is verdwenen en ik sta veel beter in contact met mijn gevoel.
TO, ik weet niet wat precies jouw verhaal is, en wellicht spelen er wel heel andere dingen dan bij mij, maar misschien heb je toch wat aan mijn verhaal
. Ik heb het richting manager wel vaag gehouden en heb tegen mijn collega's gezegd dat ik naar een fysio ging. Het was kortdurend, heb ongeveer 6 afspraken gehad. Daarna wist ik wel wat er ongeveer aan de hand was, maar echt aangepakt had ik het toen niet. Door een bepaalde gebeurtenis kwam alles een tijd later alsnog in een stroomversnelling. De psycholoog waar ik eerder kwam, had een wachtlijst en een nieuwe zag ik niet zitten. Mijn collega's merkten wel dat ik niet goed in mijn vel zat, maar durfden niet door te vragen. Ik besloot toen mijn manager in vertrouwen te nemen. Doodeng! En ik was bijna teruggekrabbeld. Maar hij herkende het, had vroeger iets vergelijkbaars doorgemaakt. Hij was de eerste die ik in vertrouwen nam, ging daar goed mee om en dat heeft iets in werking gezet. Ergens vermoedde ik al dat ik hem meer kon vertrouwen dan ik deed, maar het voelde als een enorm risico. Maar ik stond op een splitsing en kon twee kanten op: door op de oude manier of een nieuwe weg inslaan. (Daar droomde ik zelfs van.)
Ik koos voor de nieuwe weg, wilde niet meer alles alleen doen, was daar echt zo klaar mee. Maar daarvoor moest ik mijn verleden verwerken en mensen echt dichtbij laten komen, dichterbij dan ooit. Dat was verrekte eng, maar elke keer dat ik het deed en het ging goed, was een bevestiging dat mijn oude overtuiging (ik ben niet oké en jij bent niet oké) niet klopte. En elke volgende keer was het een klein beetje minder eng. Ik had het immers al eerder gedaan.
Voor de verwerking van vroeger heeft het mij heel erg geholpen om dat kleine meisje van vroeger in gedachten alsnog te troosten en knuffelen, te erkennen en te zien. Klinkt misschien vaag, maar bij elke herinnering die kwam boven drijven (en die kwamen!) deed ik dat. Soms was het bij een bepaalde herinnering in 1x klaar, soms kwam een herinnering vaker naar boven en deed ik dit opnieuw. Zo vaak als nodig was. Het wegdrukken van de herinnering en de nare gevoelens voelde niet langer als een optie. Dwars erdoorheen wel...
Nu, een paar jaar later, kan ik zeggen dat het veel beter gaat. Ging het altijd goed? Nee, dat niet, de weg was soms hobbelig en een enkeling heeft mijn vertrouwen beschaamd. Dat was vervelend, maar mijn nieuwe overtuiging (ik ben oké en jij bent oké) was intussen sterk genoeg. Die leegte is verdwenen en ik sta veel beter in contact met mijn gevoel.
TO, ik weet niet wat precies jouw verhaal is, en wellicht spelen er wel heel andere dingen dan bij mij, maar misschien heb je toch wat aan mijn verhaal
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
maandag 27 april 2020 om 11:58
TO: wat ik me afvroeg is of je in therapie tools krijgt aangereikt die je In de praktijk kunt toepassen? Het klinkt alsof je vooral op woorden moet terugvallen die bij therapie gezegd zijn. Als ik jouw reacties zo lees, dan kom je over als een intelligent persoon die veel in haar hoofd zit. Ik wilde je wandelen aanraden, maar zag dat je dat al doet
Wat mij meestal helpt is:
- Bij een gedachten-storm afleiding zoeken, liefst in de vorm van iets wat je graag doet en waar je hersens zich op kunnen richten.
- Mijn gedachten niet altijd voor ‘waar’ aannemen. Dat je iets denkt, wil nog niet zeggen dat het klopt (zie ook https://sochicken.nl/je-gedachten-bepalen-je-gevoel)
- Met iemand (die goed op je aansluit) praten over bepaalde kwesties
- Iets van me afschrijven, bijvoorbeeld in een dagboek
Ik heb wel baat gehad bij therapie, dat was een specifieke situatie waarbij ik juist behoefte had aan de input van iemand die niet dicht bij me stond.
Wat mij meestal helpt is:
- Bij een gedachten-storm afleiding zoeken, liefst in de vorm van iets wat je graag doet en waar je hersens zich op kunnen richten.
- Mijn gedachten niet altijd voor ‘waar’ aannemen. Dat je iets denkt, wil nog niet zeggen dat het klopt (zie ook https://sochicken.nl/je-gedachten-bepalen-je-gevoel)
- Met iemand (die goed op je aansluit) praten over bepaalde kwesties
- Iets van me afschrijven, bijvoorbeeld in een dagboek
Ik heb wel baat gehad bij therapie, dat was een specifieke situatie waarbij ik juist behoefte had aan de input van iemand die niet dicht bij me stond.
maandag 27 april 2020 om 14:02
Het klinkt alsof je veel moeite hebt met mensen toelaten, omdat je vindt dat je dat niet waard bent. Maar je hebt wel de behoefte en als je het dan probeert lukt het je niet om te vertrouwen dat de andere persoon het echt meent. Want dat kan in jouw ogen niet waar zijn, of ze kennen je misschien nog niet goed genoeg om hard weg te rennen. Je vindt jezelf geen leuk persoon, dus anderen vinden jou ook niet leuk. En je therapeut kan je dus ook nooit een leuk of normaal persoon vinden.
Het kan zijn dat je uit zelfbescherming dan zelf ook erg kritisch naar de ander (zoals naar je therapeut) gaat kijken: erg opletten of alles wel klopt en te vertrouwen is, en bij aanwijzingen die negatief lijken, zelf zo snel mogelijk de relatie/situatie afbreken. Dan hoef je geen teleurstellingen te verwerken.
Logisch dat je geen rust in je hoofd vindt, als bovenstaande (zo ongeveer) klopt?
Je hebt dus moeite met je hechten aan mensen. Dit zorgt voor problemen op allerlei contacten en relaties. Schematherapie is in principe wel een goede behandelvorm hiervoor. Alleen merk je dat het in de relatie met je therapeut ook speelt én heb je in het begin nog niet de skills om daar mee om te gaan, die krijg je pas later in je therapie.
Eigenlijk zou het het mooist zijn als je therapeut hier doorheen prikt en dit elke keer met je bespreekt. Maar soms is óf je therapeut hier niet gevoelig genoeg voor óf je zet van jezelf toch een beeld neer waardoor de therapeut er niet doorheen kán prikken (helaas hebben ze geen glazen bol...). Eigenlijk zeg je dit laatste zelf ook al een stukje als ik je goed begrijp.
Zou je met je huidige therapeut willen en durven bespreken dat je merkt dat je er weinig vertrouwen in hebt, maar wel heel graag hulp wilt? En dat je dit eigenlijk elke keer merkt en je afvraagt wat je hieraan kan doen? En als je niet verder lijkt te komen met deze therapeut, is het zeker geen rare vraag om te wachten tot de vorig terug is van verlof. Soms helpt het om iets te bespreken en daardoor meer vertrouwen te krijgen, maar soms sluit het ook gewoon echt niet aan en past een andere therapeut beter.
Het kan zijn dat je uit zelfbescherming dan zelf ook erg kritisch naar de ander (zoals naar je therapeut) gaat kijken: erg opletten of alles wel klopt en te vertrouwen is, en bij aanwijzingen die negatief lijken, zelf zo snel mogelijk de relatie/situatie afbreken. Dan hoef je geen teleurstellingen te verwerken.
Logisch dat je geen rust in je hoofd vindt, als bovenstaande (zo ongeveer) klopt?
Je hebt dus moeite met je hechten aan mensen. Dit zorgt voor problemen op allerlei contacten en relaties. Schematherapie is in principe wel een goede behandelvorm hiervoor. Alleen merk je dat het in de relatie met je therapeut ook speelt én heb je in het begin nog niet de skills om daar mee om te gaan, die krijg je pas later in je therapie.
Eigenlijk zou het het mooist zijn als je therapeut hier doorheen prikt en dit elke keer met je bespreekt. Maar soms is óf je therapeut hier niet gevoelig genoeg voor óf je zet van jezelf toch een beeld neer waardoor de therapeut er niet doorheen kán prikken (helaas hebben ze geen glazen bol...). Eigenlijk zeg je dit laatste zelf ook al een stukje als ik je goed begrijp.
Zou je met je huidige therapeut willen en durven bespreken dat je merkt dat je er weinig vertrouwen in hebt, maar wel heel graag hulp wilt? En dat je dit eigenlijk elke keer merkt en je afvraagt wat je hieraan kan doen? En als je niet verder lijkt te komen met deze therapeut, is het zeker geen rare vraag om te wachten tot de vorig terug is van verlof. Soms helpt het om iets te bespreken en daardoor meer vertrouwen te krijgen, maar soms sluit het ook gewoon echt niet aan en past een andere therapeut beter.
maandag 27 april 2020 om 22:01
Oke.
maandag 27 april 2020 om 22:03
Klopt. En deze woorden beklijven niet. Zeker niet als in de emotie zit.
Bedankt voor jouw tips.
maandag 27 april 2020 om 22:30
Het is toch juist een fijn idee dat iemand betaald wordt en dit als professional doet? Die kan tenminste objectief oordelen. En die hoeft niet aardig te doen, in tegenstelling tot mensen om je heen (familie, vrienden, collega’s).
Ik zou juist bekenden die je al aardig vinden niet vertrouwen. Dat is een beetje zoals je moeder die zegt dat je zo’n mooie, lieve meid bent, terwijl je op school niet mee mag doen.
En omdat je iemand betaalt en een dienst afneemt, kun je ook aangeven wat je van ze verwacht.
Ik zou juist bekenden die je al aardig vinden niet vertrouwen. Dat is een beetje zoals je moeder die zegt dat je zo’n mooie, lieve meid bent, terwijl je op school niet mee mag doen.
En omdat je iemand betaalt en een dienst afneemt, kun je ook aangeven wat je van ze verwacht.
maandag 27 april 2020 om 22:51
Ja, deskundigheid mag je verwachten. Ik reageerde vooral op het gevoel dat iemand aardig doet omdat ‘ie betaald wordt.2020Suzuki schreef: ↑27-04-2020 22:38Ja klopt. Ik verwacht ook dat hij of zij professioneel is. En blijft.
En ik verwacht dan ook een bepaalde deskundigheid.
Maar over die deskundigheid kan ik me ook voorstellen dat je dingen niet altijd goed inschat. Als je bijvoorbeeld zegt dat je niet zo sterk bent als je doet voorkomen, kan het best zijn dat de therapeut dat echt anders ziet.
