Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?

Meditatie
Yoga
Mindfullness
Zelfhulpgroepen codependent of anderen op basis van het 12 stappen programma. Of Robin Nordwood, Buitenveldert e.d.
Raad mensen aan voor Onderzoek te doen welke soorten therapie er zijn met bv een praktijk ondersteuner of echt zelf en goed kijkt wat je zou kunnen helpen/aanspreekt en bij je past. Niet degene nemen die het dichtbij zit.
Een GGZ instelling heeft vaak een scala aan aanbod en bied een programma aan met verschillende therapieën
Zijn hierboven een paar genoemd. Goede tips.
Deze vind ik ook inzicht gevend. Verbinding met jezelf maken ook.
Mbt mentaliserende bevorderende gesprekken al dan niet in een groep
Pmt psychomotorische therapie
EMDR

Therapie is eigenlijk om meer inzicht te geven in ingesleten patronen en je gedrag en hoe je denken en emoties op elkaar in werken, de zelfredzaamheid te bevorderen. Kwaliteit van je leven te verhogen. Emotieregulatie vaardigheden aan te leren en meer grip op het leven te krijgen om niet overspoeld te worden

Met therapie is niks mis. De een heeft het langer en meer nodig of kan niet zonder functioneren.

2020Suzuki schreef: ↑

27-04-2020 22:26

Bedankt voor jouw reactie Anoniempje85. Ik haal even een paar dingen uit jouw post aan;

Dat iemand betaald wordt, wil niet zeggen dat de therapeut niet oprecht naar je luistert en met je mee kan denken en leven. Kritisch zijn is natuurlijk goed, je wilt goed geholpen worden. Maar ik hoor ook uit je verhaal dat je én veel hoop vestigt op elke nieuwe therapeut én bij elke nieuwe therapeut deze verwachtingen niet waar blijken te kunnen worden. De therapeut kan je natuurlijk nooit 100% begrijpen en precies je denkstappen volgen. Helaas, maar dat is ook niet nodig om je te kunnen helpen. Dus elke therapeut zal er af en toe naast zitten of de plank even mis slaan (de een meer dan de ander natuurlijk). Dat hoeft de therapie niet te belemmeren, het kan juist helpen. Wat gebeurt er met jou als de therapeut je verkeerd interpreteert? Wat doe je, zeg je? Hoe reageer je en hoe voelt het voor je? Door daar met je therapeut naar te kijken, bijv. in een schematherapie, kun je juist stappen vooruit zetten. Maar je moet wel even door je frustratie heen en durven benoemen dat je verkeerd wordt begrepen op zo'n moment.

Hoe is het voor jou om online gesprekken te hebben? Zou het je beter helpen (dichterbij voelen) om echt contact te hebben?

In plaats daarvan kreeg ik van mijn therapeute vorige week de vraag (na 5 sessies); hoe denk jij dat ik je kan helpen? Wat denk je wat er voor nodig is om jou te helpen?
Dan denk ik; wie is hier nu de deskundige, jij of ik? Moet ik jou helpen of help jij mij?

Maar dan maak je echt een denkfout en neem je mijns inziens te weinig verantwoordelijkheid voor jouw aandeel in je eigen therapieproces. Het is niet aan de therapeut om jou de weg te wijzen uit je problemen. Om je te snappen, aan te voelen en te zeggen 'ik snap je, dit gaan we doen'. Therapie is niet 'dit zijn mijn problemen, ik weet niet wat ik eraan kan doen, wat denk jij'. Dat zou ook maar zelden echt werken en je je autonomie en emotionele zelfredzaamheid niet vergroten. En sowieso kunnen 2 mensen dezelfde diagnose en vergelijkbare problematiek hebben, maar toch een hele andere weg daaruit nodig hebben. Als je dit verwacht van je behandelaar snap je toch kennelijk niet helemaal wat therapie betekent en hoe het werkt, en is vast blijven lopen logisch denk ik.

Haar vraag vind ik open en op zoek naar contact en samenwerking, een ingang. Hoe antwoordde je erop?

Je schrijft alsof je heel simpel in elkaar steekt en een therapeut dat in een paar sessies toch wel moet kunnen doorzien. Maar zo werkt het (helaas) niet. De mens zit ongelooflijk ingewikkeld in elkaar. Al je ervaringen en je genetische aanleg vormen je tot een uniek, complex exemplaar. En de enige expert op jouw gebied, ben jij zelf. Je therapeut kan je helpen jezelf beter te gaan begrijpen, dit te ontdekken en te bedenken hoe dit aan te pakken, maar de therapeut leert toch echt niet in een studie hoe jij precies in elkaar steekt. Dat moet je juist samen ontdekken, hoe frustrerend dat proces ook kan zijn, zeker als je zo graag je beter wilt voelen en een oplossing zoekt. Maar die is er echt niet kant en klaar. Dus ja, jij moet de therapeut helpen, jij bent de expert in je eigen brein, zodat je therapeut jou beter kan helpen. Samen moet je door je brein gaan wandelen en ontdekken wat daar zich afspeelt en of dit niet anders (leuker, positiever) geïnterpreteerd kan worden. Hoe denk jij over jezelf, de ander en de wereld en helpt dat je verder of kunnen we daar een andere draai aan gaan geven. Daar moet je open voor staan of in ieder geval bespreken welke negatieve gedachten je tegenover therapie/de therapeut hebt. Zodat zij de mogelijkheid heeft dit met jou te onderzoeken. En ja, soms zit er een therapeut of vorm van therapie tussen die niet bij je aansluit, maar daarvoor moet je het wel eerst echt geprobeerd hebben.

Zou je liever echte gesprekken hebben dan online? Dat zou je eventueel kunnen vragen.

2020Suzuki schreef: ↑

28-04-2020 10:52

Rumforviva, je schrijft; ´Als je bijvoorbeeld zegt dat je niet zo sterk bent als je doet voorkomen, kan het best zijn dat de therapeut dat echt anders ziet.´
Dat klopt, dat gebeurt inderdaad. Maar dat wil ik dus niet. Want onder die facade van mij zit bij tijd en wijle wel degelijk een diepe wanhoop, leegte, eenzaamheid, vermoeidheid, geen uitweg meer zien.. En ik wil dat zo heel graag anders zien. Wel die connectie met andere mensen kunnen maken, wel verbinding, liefde of genegenheid kunnen toelaten en voelen..
Maar ook al vertel ik hierover, dan nog krijg ik heel vaak het gevoel dat mijn problemen onderschat worden op het moment dat ik in alle nuchterheid en redelijkheid hierover vertel. Op het moment dat ik niet in die gevoelens zit, kan men zich hier blijkbaar niets van voorstellen bij mij. Zelfs de therapeut niet. En dan heb ik echt het gevoel dat ik hierin niet serieus genomen wordt. Dat ook deze therapeut het niet begrijpt. En dit spreek ik dan ook wel uit. Maar het verandert toch niet. Er zit een hele grote kloof tussen mijn gevoel en mijn verstand. En dat is nu ook precies mijn probleem denk ik.

Ik bedoelde te zeggen dat ik helemaal niet denk dat de therapeut daadwerkelijk denkt dat je zo sterk bent. Waarschijnlijk ziet de therapeut heus wel dat jij denkt dat je dat uitstraalt. Je bent echt niet de enige die op een afstandelijke of nuchtere manier de eigen situatie beschrijft.

Ik zou me juist niet serieus genomen voelen als een therapeut reageerde met: "Aha, u bent persoonlijkheidstype 14B, dit heb ik in mijn 2e jaar van de studie gehad, ik zal de juiste methode voor deze case study hanteren".

---

aanvullling: ik heb geen therapie gehad, maar ik zou willen dat de therapeut samen met mij de weg naar verbetering zoekt en niet met een standaard aanpak aankomt.

Lastige vraag. In mijn situatie, naar 'mijn standaard' niet. Dat is: hulpvraag dan wel aanleiding is er nog.

Ik heb nooit therapie gehad, ook nooit behoefte aan gehad omdat ik altijd dagboeken bijhoud en daarin mijn problemen bespreek - met mezelf, weliswaar, maar aangezien therapie volgens mij in de kern sowieso neerkomt op zelfhulp (je moet het zélf doen en willen) maakt dat weinig uit. Ja, ik krijg weinig weerwoord. Maar ik kan harder zijn voor mezelf dan een ander, juist omdát ik me volkomen veilig voel bij mezelf.

Dingen opschrijven - of van je afschrijven - is helend en biedt absoluut inzicht, als je het tenminste volhoudt. Je moet natuurlijk wel een beetje uit de voeten kunnen met taal, maar als je hier op het forum lange berichten kunt tikken, zit dat wel goed. Je kunt jezelf op papier vragen stellen, opdrachten geven, je kunt reflecteren en overzicht krijgen. Het werkt op een bepaalde manier ook relativerend, want je kunt grappen maken over jezelf en de dingen in het belachelijke trekken, maar andersom geldt dat ook: je kunt jezelf ook serieuzer nemen dan je eigenlijk aanvaardbaar vindt (ik neem mezelf niet graag serieus, maar op papier lukt me dat wel). Maar het belangrijkste van schrijven is dat het voor ruimte zorgt: als je alles hebt opgeschreven, elk (ogenschijnlijk) pietluttig detail en elk (ogenschijnlijk) onbeduidend voorvalletje, valt er een last van je schouders en kun je weer gewoon doorgaan met léven, in plaats van eindeloos te piekeren en te tobben. Schrijven werkt in die zin louterend. Je praat als het ware een uur - of twee uur, of drie - alles van je af, je bekijkt het probleem vanuit alle mogelijke hoeken, je reflecteert en doet aan introspectie, je probeert te zien wat je verkeerd doet, wat je wel goed doet, hoe je dit in de toekomst wilt aanpakken, en uiteindelijk sla je het boek letterlijk dicht en kun je alles loslaten.

Zo werkt het tenminste voor mij. Therapie spreekt me niet aan, omdat ik denk dat je héél veel geluk moet hebben, wil je de juiste therapeut treffen. Ik denk dat het bijna moeilijker is om de ideale therapeut te vinden dan de ideale echtgenoot, omdat je met een echtgenoot ook genoeg leuke, vrijblijvende dingen doet, maar met een therapeut praat je altijd op het scherpst van de snede. Er staat iets op het spel, en dan is het bijzonder lullig als de therapeut is kwestie nét niet aanvoelt hoe jij in het leven staat, of nét een andere visie heeft enzovoort.

Ik heb wel vriendinnen die met succes therapie hebben gedaan, en nog steeds doen, maar het valt me op dat zij erg afhankelijk zijn geworden van hun therapeut, die op een bepaalde manier noodzakelijk is geworden. Dat lijkt me vervelend. Ik zou niet willen dat een therapeut zo'n cruciale rol speelt in mijn leven. Ja, misschien wel voor een beperkte periode, maar het punt met psychische problemen is dat ze gedurende je leven bijna altijd opnieuw de kop op zullen steken: een overheersende moeder blijft overheersend, een diepgewortelde onzekerheid blijft een zwakke plek, en hoewel therapie daar zeker bij kan helpen, kun je die problemen nooit definitief oplossen. Je moet ermee leren leven. Als ik naar mijn vriendinnen kijk, denk ik dat zij ermee kunnen leven omdát ze in therapie zitten, al jaren en jaren, en ook omdat ze altijd weer kunnen terugvallen in dat vangnet. Dat is een vorm van afhankelijkheid die ik moeilijk zou vinden (voor mezelf), en daarom los ik het op door de dingen op te schrijven en te analyseren, gewoon voor mezelf, zonder dat ik er iemand bij nodig heb.

2020Suzuki, je hebt pb.

Suzuki, heb je ook therapie gehad die vooral gericht was op het ontwikkelen van zelfliefde?

Graag gedaan TO

Ik denk dat schematherapie goed bij je aan zou kunnen sluiten, op basis van je verhaal. Deze vorm van therapie is erg gericht op het ontdekken en tegemoet komen aan je eigen emotionele behoeften. De behoeften die bijv in je jeugd niet goed werden vervuld. Het leert je milder naar jezelf te kijken en beter voor jezelf te zorgen.
Bijv. herkennen wanneer je je muurtje optrekt en wat je dan eigenlijk nodig hebt (aandacht, contact, begrepen worden) en hoe je er voor kunt zorgen dat je behoeften worden vervuld op zo'n moment.

En als je denkt dat je dit beter in een face to face gesprek zou kunnen bespreken, zou ik hier zeker om vragen als ik jou was. Video bellen voelt toch behoorlijk anders is mijn ervaring.

2020Suzuki schreef: ↑

28-04-2020 19:34

Nee helaas niet. En daar zou ik eigenlijk wel graag voor gaan. Want ik denk dat met name het gebrek daaraan een groot aandeel in mijn problemen heeft.
Heb jij daartoe een tip voor mij?

Ik lees dat ook in je posts en ik denk dat het inderdaad een grote rol speelt. Tips qua therapie heb ik niet direct, maar ik denk dat bewustzijn heel belangrijk is. Ik zou dat wel bespreken met je therapeut.

En zelfliefde kan ook in kleine dingen zitten: even heel bewust stilstaan bij die lekkere maaltijd die je hebt gemaakt, of tijdens een wandeling staan genieten van het uitzicht dat je jezelf hebt gegund door die wandeling te maken. Geef jezelf bewust (hardop) complimenten, ook voor kleine dingen, ook al voelt dat misschien overdreven. Je doet heel veel dingen goed, wees je daar bewust van.

Nog even terugkomend op mijn verhaal: hoe vaak heb jij therapie in de week?

Voorheen ben ik eens per week bij een therapeut geweest waar ik geen klik mee had, en waar ik ook totaal niet verder mee kwam. Vervolgens ben ik jaren verder gaan knooien tot ik helemaal vast liep.

Tijdens een traject dat volgde ben ik een aantal maanden zeer intensief in therapie geweest. Dit was heel intensief, maar ook verhelderend.
Ik kwam nooit bij mijn gevoel, ik wist niet hoe ik daar bij moest komen.
De 1e 2 maanden van therapie dacht ik nog: hoe ga ik er wel bij komen? Want ik voel nog niets. Na maand 3 was er een omslagpunt, en was alles juist compleet andersom. Bij een mooi paardebloempje in het gras moest ik al janken.
In de loop van de weken daarna is het geacclimatiseerd tot een normaal niveau.

Je moet er wel doorheen......want ook op het moment van de omslag wilde ik er nog niet aan. Ik heb op een gegeven moment 10 minuten alleen in een kamertje gekregen om iemand af te bellen die ik iets had beloofd. Ik had er namelijk de kracht en energie niet voor, maar voelde mij wel altijd erg verantwoordelijk. Want wat als ik afbel en de ander vindt mij niet meer aardig?

Toen ik belde kreeg ik juist een compleet andere reactie. Diegene vond het tof dat ik er open over was en kon zijn, en ik moest maar even lekker de tijd voor mijzelf nemen.

Vanaf dat moment is het steeds beter gegaan, met begeleiding. De jaren erna val ik nog vaak terug op dingen die ik tijdens die therapie heb geleerd.

Ik denk dat ik zonder zo'n intensieve therapie er ook nog steeds mee aan het sukkelen was geweest.

Hebben jullie ook dat je erg in het verleden leeft?
Ik in elk geval meer dan de mensen mijn omgeving. Als ik dingen opnoem van vroeger, leuk en minder leuk, zijn ze vaak verbaasd dat ik dat nog weet. Voor hen staat het verder weg.
Heb ik met iemand een vervelende ervaring gehad, voel ik me nog ongemakkelijk als ik die persoon zie. Dan kijk ik maar weg. Ook al is het 30 jaar geleden. Ik zou wel wat nuchterder willen zijn en denken: Dat was toen, dat is nou over. Maar herinner het me als de dag van gisteren.

hondenmens schreef: ↑

05-05-2020 17:45

Hebben jullie ook dat je erg in het verleden leeft?
Ik in elk geval meer dan de mensen mijn omgeving. Als ik dingen opnoem van vroeger, leuk en minder leuk, zijn ze vaak verbaasd dat ik dat nog weet. Voor hen staat het verder weg.
Heb ik met iemand een vervelende ervaring gehad, voel ik me nog ongemakkelijk als ik die persoon zie. Dan kijk ik maar weg. Ook al is het 30 jaar geleden. Ik zou wel wat nuchterder willen zijn en denken: Dat was toen, dat is nou over. Maar herinner het me als de dag van gisteren.

Ik leef behoorlijk in het nu, maar blijk me veel meer dingen van vroeger te herinneren dan vriendinnen. En dan niet alleen gebeurtenissen, maar ook van die onbenullige dingen, zoals hoe kaften van lesboeken eruit zagen, waar ik zat bij bepaalde lessen, waar in het gebouw die lokalen waren en de kleur van de muren van de toiletten... Heb blijkbaar een goed geheugen

Ongemakkelijke gevoelens heb ik niet meer bij mensen waar ik vroeger vervelende ervaringen mee heb gehad. Tenminste, nog niet ervaren.