Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?

malibu82 schreef: ↑

05-05-2020 20:53

Ik leef behoorlijk in het nu, maar blijk me veel meer dingen van vroeger te herinneren dan vriendinnen. En dan niet alleen gebeurtenissen, maar ook van die onbenullige dingen, zoals hoe kaften van lesboeken eruit zagen, waar ik zat bij bepaalde lessen, waar in het gebouw die lokalen waren en de kleur van de muren van de toiletten... Heb blijkbaar een goed geheugen

Ongemakkelijke gevoelens heb ik niet meer bij mensen waar ik vroeger vervelende ervaringen mee heb gehad. Tenminste, nog niet ervaren.

Oh dat heb ik ook heel erg. Maar ook standen van slagbalpartijtjes, wat ik at op welk feestje, welke kleding en speelgoed sommige klasgenoten hadden, anekdotes van toen. Op de klassenreünie stonden ze daar versteld van. Ik dacht stiekem: Ha! Heb ik ook eens iets dat zij niet hebben. Want op andere gebieden loop ik flink achter. Het was mijn leukste klas ooit, maar toch de angst dat ze me een loser zouden vinden. Ik kreeg alleen maar aardige reacties. Zelfs van een ex-pester. Dat verbaasde me echt. Of ze het meende weet ik niet. Maar ik dacht: geen slapende honden wakker maken.

hondenmens schreef: ↑

05-05-2020 17:45

Hebben jullie ook dat je erg in het verleden leeft?
Ik in elk geval meer dan de mensen mijn omgeving. Als ik dingen opnoem van vroeger, leuk en minder leuk, zijn ze vaak verbaasd dat ik dat nog weet. Voor hen staat het verder weg.
Heb ik met iemand een vervelende ervaring gehad, voel ik me nog ongemakkelijk als ik die persoon zie. Dan kijk ik maar weg. Ook al is het 30 jaar geleden. Ik zou wel wat nuchterder willen zijn en denken: Dat was toen, dat is nou over. Maar herinner het me als de dag van gisteren.

Ik leef niet zozeer 'erg' in het verleden maar vind het wel eens leuk om oude herinneringen op te halen. Van games die ik vroeger op de PC speelde of grappen die uitgehaald werden op de middelbare. Beide roepen leuke reacties op als ik ze deel. Maar ik denk ook weleens bij mijzelf; ik doe dat wellicht omdat het nu minder leuk is als het vroeger. Het nu is voor mij gewoon saaier op het moment.

Ik zie dat vaak in je posts voorbij komen; nare herinneringen/momenten van vroeger. Misschien helpt het voor jou om 'closure' te vinden door die mensen juist te confronteren? Niet zozeer van 'jij hebt dit gedaan en ik eis een excuus' maar meer door het er over te hebben met die persoon? Als die naar reageert dan weet je het zeker; het ligt niet aan jou. Krijg je een positieve reactie dan is het ook goed.

Maar het is niet goed om dingen binnen te houden en het los te laten zweven in je hoofd; dan gebeurt er helemaal níets mee.

Hoe dan ook is het belangrijk om te weten dat die personen geen macht (meer) hebben over jou.

Momenteel doe ik de 'Zelfbeeld module' bij de GGZ. Met als rede dat ik een laag zelfbeeld heb. Deze module is een vorm van therapie en mij helpt het heel goed. Ik voel me heel erg begrepen door mijn therapeut en zij geeft me echt meer inzicht in mezelf. En dan voornamelijk de goede kanten van mezelf. Verder heb ik ook nog emotieregulatie therapie gevold en herstel gerichte therapie. De emotieregulatie therapie had ik niet zoveel aan. De herstelgerichte therapie dan weer wel.

Ik ben over het algemeen wel een voorstander van therapie. Uit eigen ervaring dus, maar ook vanwege wat ik verneem van mensen uit mijn omgeving die er ook ervaring mee hebben. Het is niet altijd makkelijk, soms moet je doorzetten. Er kunnen inderdaad momenten komen waarop jij en je therapeut vastlopen. Maar juist dan is het belangrijk te investeren en proberen te kijken naar waar de kink in de kabel zit. Mijn advies is: Stop niet met therapie. Zoek naar een therapie en therapeut die bij je past en blijf het proberen.

In mijn geval heeft therapie meer kapot gemaakt dan mij lief is.
Door therapie ga ik achteruit. Dusdanig dat ik trauma's heb aan therapie en vervolgens de psychiatrie die ingrijpen.

En ik lees hier veel over je best doen en zelf werken. Maar ik heb dit zo graag willen kunnen en met alles in mij geprobeerd omdat ik beter wilde worden. Soms werkt het gewoon niet.

Van mijn huidige psychiater mag ik niet eens therapie meer. We houden het uiterst eenvoudig (medicatie en heftige symptomen) en ik heb iemand die mij helpt met mijn praktische zaken. Maar contact met de hulpverlening kan (rand)psychoses oproepen door mijn eerdere ervaringen.

Maar nu ik meer rust krijg gaat het steeds beter. En we hebben ook uitgesproken dat ik zo snel mogelijk wegga bij mijn afdeling omdat ze mijn zo'n stress kosten.

En ik merk dat ik ook zonder therapie veel leer. Gewoon van het leven. En ik zie ook veel ontwikkeling bij mezelf. Ik ben vooral zoveel zekerder geworden en weet beter wie ik ben.

Lang verhaal kort, therapie is niet voor iedereen. Zelfs soms als je hard werkt ervoor en je best doet. Maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden.