Psyche
alle pijlers
Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
zaterdag 25 april 2020 om 09:52
Ik heb ontzettend veel baat gehad bij therapie.
Maar je moet:
a. wel echt zelf thuis aan de slag met wat je leert. Vooral in relatie met anderen (daarom werkt groepstherapie ook, alleen op je zolderkamer is alles wel te begrijpen maar in contact met anderen verval je vaak in patronen).
b. wat anderen ook al zeggen: je moet de connectie met je gevoel maken, je kan het niet alleen met je hoofd doen.
Bij dat laatste ben ik erg geholpen door mindfulness en haptonomie.
Maar je moet:
a. wel echt zelf thuis aan de slag met wat je leert. Vooral in relatie met anderen (daarom werkt groepstherapie ook, alleen op je zolderkamer is alles wel te begrijpen maar in contact met anderen verval je vaak in patronen).
b. wat anderen ook al zeggen: je moet de connectie met je gevoel maken, je kan het niet alleen met je hoofd doen.
Bij dat laatste ben ik erg geholpen door mindfulness en haptonomie.
zaterdag 25 april 2020 om 09:57
Ik heb jaren therapie gehad (inclusief opnames/medicatie/crisis-opnames/etc) vanaf een jaar of 20 (nu net 30 jaar).
En nu ben ik bijna 3 jaar medicatie-vrij en bijna 1,5 jaar zonder therapie en/of ggz-gesprekken.
Ik had echt behandelingen nodig, was totaal de weg kwijt en mezelf kwijt, nadeel alleen als je heel diep in de s-ggz verdwijnt je volgestopt wordt met medicatie en 'pappen en nathouden' de strategie word. Door mijn wanhoop denk ik ook wel.
Tot ik er klaar mee was, ben gaan accepteren en beseffen dat als ik het nog een beetje leuk wil hebben ik mezelf moet vinden (vooral ook emotioneel) en ruimte moet geven om nog paar keer onderweg onderuit te gaan. Dat is ook gebeurd.
Gestopt met medicatie op moment dat leven rustig/stabiel was, een hobby (hardlopen) gevonden waar veel tijd in kan, goed is voor lichaam en geest.
En nu ga ik niet meer (hard) onderuit bij tegenwind (het beweegt soms wel), ik weet hoe/wat ik ben en waar ik van blij word. En wat kwartjes van therapie zijn jaren na het stoppen met therapie aan het vallen en toen ik regie terugnam.
Ik ben beter geworden van therapie door te stoppen met therapie toen ik eruit gehaald wat erin zat voor me, denk ik.
En nu ben ik bijna 3 jaar medicatie-vrij en bijna 1,5 jaar zonder therapie en/of ggz-gesprekken.
Ik had echt behandelingen nodig, was totaal de weg kwijt en mezelf kwijt, nadeel alleen als je heel diep in de s-ggz verdwijnt je volgestopt wordt met medicatie en 'pappen en nathouden' de strategie word. Door mijn wanhoop denk ik ook wel.
Tot ik er klaar mee was, ben gaan accepteren en beseffen dat als ik het nog een beetje leuk wil hebben ik mezelf moet vinden (vooral ook emotioneel) en ruimte moet geven om nog paar keer onderweg onderuit te gaan. Dat is ook gebeurd.
Gestopt met medicatie op moment dat leven rustig/stabiel was, een hobby (hardlopen) gevonden waar veel tijd in kan, goed is voor lichaam en geest.
En nu ga ik niet meer (hard) onderuit bij tegenwind (het beweegt soms wel), ik weet hoe/wat ik ben en waar ik van blij word. En wat kwartjes van therapie zijn jaren na het stoppen met therapie aan het vallen en toen ik regie terugnam.
Ik ben beter geworden van therapie door te stoppen met therapie toen ik eruit gehaald wat erin zat voor me, denk ik.
zaterdag 25 april 2020 om 10:44
Ja ik heb het bespreekbaar gemaakt. We zouden er beiden over nadenken of, en zo ja hoe, verder.
Volgende week heb ik een online afspraak met haar om dit te bespreken.
Ps. Dankjewel voor het weghalen van de quote, en nogmaals voor het meedenken!
zaterdag 25 april 2020 om 10:55
Absoluut veel baat gehad! En ik ga al sinds mijn 11e en ben nu 37. Dus ook een lange weg geweest.
En ik ben wel erg kritisch geweest welke therapeut passend is. Als ik iemand niet passend vind ben ik weg en zoek ik een ander.
Wat mij het meest geholpen heeft is het cognitieve te verbinden met het spirituele. Met alleen psychologen kwam ik er niet, het zat dieper, dus had meer nodig. En veel meer gericht op mijn gevoelsleven ook. En voor mij was dat een stuk spiritualiteit die me dat geeft. Als in meditatie, Zijnscoaching en naar New Life in Thailand gaan waar echt de focus op mijn ontwikkeling lag. Geweldig! Levensveranderend.
Denk ook dat bijv. een goede coach met ervaringsdeskundigheid in jouw problematiek (wat dat dan ook is) echt mega helpend kan zijn.
Daarnaast heb ik me ook ontwikkeld op carrière vlak in de psychologie en spiritualiteit. Dat is natuurlijk ook echt iets dat bijdraagt.
Mijn passie ligt er op persoonlijk en carrière vlak.
Denk ook dat het handig is een hele goede therapeut te zoeken die bij je aansluit en deze te behouden en niet constant te wisselen.
Daarnaast merkte ik aan mijzelf op een gegeven moment dat mijn levensverhaal niet meer belangrijk was, dat is verwerkt. Het ging om patronen en in contact komen met gevoel ipv m'n hoofd. Dus bij mijn laatste therapeuten haalde ik alleen de situaties aan waar m'n gevoel op dat moment naar toe wees en hoefde ik niet meer te vertellen steeds. Alleen maar te voelen wat op dat moment leeft.
Rot voor je dat je zo zoekende bent, het maakt machteloos he? Ik herken het wel, tot alles een keer samen viel en de verandering in mijzelf dusdanig groots was, dat er 20 kilo aan emotionele ballast van mij afviel. En gek genoeg was dat tijdens een stilte retraite van 8 dagen waar ik echt alleen met mijzelf en bij mijzelf kon zijn.
Veel succes op jouw pad, misschien ook eens opzoek naar iets buiten de gebaande paden?
En ik ben wel erg kritisch geweest welke therapeut passend is. Als ik iemand niet passend vind ben ik weg en zoek ik een ander.
Wat mij het meest geholpen heeft is het cognitieve te verbinden met het spirituele. Met alleen psychologen kwam ik er niet, het zat dieper, dus had meer nodig. En veel meer gericht op mijn gevoelsleven ook. En voor mij was dat een stuk spiritualiteit die me dat geeft. Als in meditatie, Zijnscoaching en naar New Life in Thailand gaan waar echt de focus op mijn ontwikkeling lag. Geweldig! Levensveranderend.
Denk ook dat bijv. een goede coach met ervaringsdeskundigheid in jouw problematiek (wat dat dan ook is) echt mega helpend kan zijn.
Daarnaast heb ik me ook ontwikkeld op carrière vlak in de psychologie en spiritualiteit. Dat is natuurlijk ook echt iets dat bijdraagt.
Mijn passie ligt er op persoonlijk en carrière vlak.
Denk ook dat het handig is een hele goede therapeut te zoeken die bij je aansluit en deze te behouden en niet constant te wisselen.
Daarnaast merkte ik aan mijzelf op een gegeven moment dat mijn levensverhaal niet meer belangrijk was, dat is verwerkt. Het ging om patronen en in contact komen met gevoel ipv m'n hoofd. Dus bij mijn laatste therapeuten haalde ik alleen de situaties aan waar m'n gevoel op dat moment naar toe wees en hoefde ik niet meer te vertellen steeds. Alleen maar te voelen wat op dat moment leeft.
Rot voor je dat je zo zoekende bent, het maakt machteloos he? Ik herken het wel, tot alles een keer samen viel en de verandering in mijzelf dusdanig groots was, dat er 20 kilo aan emotionele ballast van mij afviel. En gek genoeg was dat tijdens een stilte retraite van 8 dagen waar ik echt alleen met mijzelf en bij mijzelf kon zijn.
Veel succes op jouw pad, misschien ook eens opzoek naar iets buiten de gebaande paden?
zaterdag 25 april 2020 om 11:17
Dankjewel Qiyara. En dit dus.Qiyara schreef: ↑25-04-2020 10:55
Met alleen psychologen kwam ik er niet, het zat dieper, dus had meer nodig. En veel meer gericht op mijn gevoelsleven ook.
Het ging om patronen en in contact komen met gevoel ipv m'n hoofd.
Veel succes op jouw pad, misschien ook eens opzoek naar iets buiten de gebaande paden?
Deze hulpverlener hoop ik ook nog eens te vinden. En dan blijf ik daar ook zeker (voor langere tijd) bij.
Ik denk ook dat ik deze moet zoeken buiten de gebaande paden. Die gebaande paden heb ik inmiddels wel bewandeld.
zaterdag 25 april 2020 om 11:32
Ik heb hetzelfde als jij TO. Tussen mijn 17e en nu (30ste) verschillende therapeuten versleten, maar veel meer dan een uurtje praten is het nooit geworden. Ligt denk ik deels aan de hulpverleners/soort traject maar ook aan de hulpvraag die in mijn geval misschien wat 'vaag' en veelomvattend is waardoor het elke week over iets anders kon gaan zonder dat het echt heel concreet werd en ik verder kon. Dat is in ieder geval hoe ik het ervaren heb.
Ik ben dit jaar toch weer begonnen met therapie, en dit keer is het voor mij echt de laatste keer. Als dit het niet wordt, dan niet. Het is inderdaad zo vermoeiend, kan je wéér je levensverhaal doen bij iemand (+ alle huisartsen en POH-ondersteuners...). De psychologe die ik nu heb is voor mij wel de beste die ik ooit heb gehad, en lijkt me ook het beste te begrijpen en tot de kern te komen, dus in dat opzicht heb ik nu wel goede hoop.
Maar alsnog denk ik dat sommige mensen nu eenmaal gevoeliger en geschikter zijn voor therapie dan anderen. Mensen die bijvoorbeeld zelf nooit iets hebben ingezien en daar met therapie ineens uitkomen, of een wat 'compacter' probleem hebben waar je sneller tot de kern komt.
Ik ben dit jaar toch weer begonnen met therapie, en dit keer is het voor mij echt de laatste keer. Als dit het niet wordt, dan niet. Het is inderdaad zo vermoeiend, kan je wéér je levensverhaal doen bij iemand (+ alle huisartsen en POH-ondersteuners...). De psychologe die ik nu heb is voor mij wel de beste die ik ooit heb gehad, en lijkt me ook het beste te begrijpen en tot de kern te komen, dus in dat opzicht heb ik nu wel goede hoop.
Maar alsnog denk ik dat sommige mensen nu eenmaal gevoeliger en geschikter zijn voor therapie dan anderen. Mensen die bijvoorbeeld zelf nooit iets hebben ingezien en daar met therapie ineens uitkomen, of een wat 'compacter' probleem hebben waar je sneller tot de kern komt.
zaterdag 25 april 2020 om 12:34
Weet je waardoor dit komt?
(Je hoeft het hier niet op te schrijven als je dat liever niet wil.)
Bij mezelf bleek het een oud beschermingsmechanisme uit mijn jeugd te zijn die ik jaren later onbewust nog steeds gebruikte: "als je mensen niet echt toe laat, dan kunnen ze je ook niet afwijzen."
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 25 april 2020 om 16:43
Ik heb in mijn leven ook best veel therapie gehad, wat niet tot amper geholpen heeft. Ben 34. Voel me zo lang als ik me herinner heel anders dan anderen. Om te beginnen ben ik geadopteerd uit het buitenland. Daardoor zie ik er anders uit. Bruin en klein van stuk. Een kop kleiner dan de gemiddelde Nederlandse vrouw. Naast het feit dat het lastig is met kleding kopen en ik fysiek niet sterk ben, is het ook psychisch beladen voor me. Dat laatste komt doordat mensen me er vaak aan herinnerd hebben. En soms nog.
Ik heb ook ASS wat zich vooral uit in problemen met sociaal contact, slechte motoriek, traagheid. Als kind had ik 2 jaar een juf die vaak zei dat ik niks kon en niks was. Dat was de 1e steen voor een negatief zelfbeeld. In mijn puberteit veel gepest geweest. Stages die mislukten. Ook hier kreeg ik vaak te horen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Ik werk nu 10 jaar bij de Sociale Werkplaats.
Ik heb een paar "vriendjes" gehad, geen serieuze relaties. Ook zij maakten vaak opmerkingen over mijn kleine gestalte. Ze zeiden ook vaak dat ze beter waren dan ik met veel dingen. Echt een oppepper als je al onzeker bent. Ik maakte het ook snel uit. Maar als ik lees en hoor over hoe een goede relatie moet zijn (partner die je pluspunten vooral benoemt), denk ik: dat lijkt voor mij gewoon onmogelijk. Want als zoveel mensen je niet goed vinden, dan moet het toch wel waar zijn? Verder ben ik een einzelgänger en kan me goed alleen vermaken. Maar soms mis ik wel wat. "De liefde" meemaken. Iemand die jou helemaal oké vind of toch voor 90%. Zelf heb ik dat ook nog nooit voor een ander gevoeld. Ik zie het eigenlijk niet gebeuren.
Verschillende hulpverleners gehad. Therapie om mijn zelfbeeld op te krikken. De eerste op mijn 10e. Laatste op mijn 25e. Sommigen heb ik jaren gedaan. Andere waren sessies van 10 keer. Soms ook een paar jaren niks. Als ik dan weer een klein beetje zelfvertrouwen had opgebouwd, gebeurde er weer iets waardoor mijn zelfvertrouwen weer 0 was. Ik ben ermee gestopt na die laatste, omdat ik denk dat er voor mij geen ommekeer mogelijk is.
Ik heb ook ASS wat zich vooral uit in problemen met sociaal contact, slechte motoriek, traagheid. Als kind had ik 2 jaar een juf die vaak zei dat ik niks kon en niks was. Dat was de 1e steen voor een negatief zelfbeeld. In mijn puberteit veel gepest geweest. Stages die mislukten. Ook hier kreeg ik vaak te horen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Ik werk nu 10 jaar bij de Sociale Werkplaats.
Ik heb een paar "vriendjes" gehad, geen serieuze relaties. Ook zij maakten vaak opmerkingen over mijn kleine gestalte. Ze zeiden ook vaak dat ze beter waren dan ik met veel dingen. Echt een oppepper als je al onzeker bent. Ik maakte het ook snel uit. Maar als ik lees en hoor over hoe een goede relatie moet zijn (partner die je pluspunten vooral benoemt), denk ik: dat lijkt voor mij gewoon onmogelijk. Want als zoveel mensen je niet goed vinden, dan moet het toch wel waar zijn? Verder ben ik een einzelgänger en kan me goed alleen vermaken. Maar soms mis ik wel wat. "De liefde" meemaken. Iemand die jou helemaal oké vind of toch voor 90%. Zelf heb ik dat ook nog nooit voor een ander gevoeld. Ik zie het eigenlijk niet gebeuren.
Verschillende hulpverleners gehad. Therapie om mijn zelfbeeld op te krikken. De eerste op mijn 10e. Laatste op mijn 25e. Sommigen heb ik jaren gedaan. Andere waren sessies van 10 keer. Soms ook een paar jaren niks. Als ik dan weer een klein beetje zelfvertrouwen had opgebouwd, gebeurde er weer iets waardoor mijn zelfvertrouwen weer 0 was. Ik ben ermee gestopt na die laatste, omdat ik denk dat er voor mij geen ommekeer mogelijk is.
zaterdag 25 april 2020 om 16:53
2020Suzuki schreef: ↑24-04-2020 13:19Dit dus. Je verwoordt precies mijn probleem. Ik snap het verstandelijk allemaal prima. In theorie. Maar gevoelsmatig komt het bij mij niet aan.
Je vraagt naar medicatie. Ik heb 10 jaar lang citalopram gebruikt. Dit haalde inderdaad de scherpe kantjes er vanaf. Echter kon ik toen helemaal niet meer bij mijn gevoel. Therapie had in die jaren totaal geen zin, behalve het ´van me af praten´. Maar hierdoor veranderde er verder niets.
Nu ik anderhalf jaar geleden de citalopram geheel afgebouwd heb kan ik beter bij mijn gevoel komen. Nu nog op zoek naar de juiste therapie die mij begeleidt met het contact maken met mijn gevoel, en met mijn issues daar..
Kijk eens naar affect fobie therapie.
zaterdag 25 april 2020 om 16:53
2020Suzuki schreef: ↑24-04-2020 13:19Dit dus. Je verwoordt precies mijn probleem. Ik snap het verstandelijk allemaal prima. In theorie. Maar gevoelsmatig komt het bij mij niet aan.
Je vraagt naar medicatie. Ik heb 10 jaar lang citalopram gebruikt. Dit haalde inderdaad de scherpe kantjes er vanaf. Echter kon ik toen helemaal niet meer bij mijn gevoel. Therapie had in die jaren totaal geen zin, behalve het ´van me af praten´. Maar hierdoor veranderde er verder niets.
Nu ik anderhalf jaar geleden de citalopram geheel afgebouwd heb kan ik beter bij mijn gevoel komen. Nu nog op zoek naar de juiste therapie die mij begeleidt met het contact maken met mijn gevoel, en met mijn issues daar..
Kijk eens naar affect fobie therapie.
zaterdag 25 april 2020 om 20:11
TO, ik kan niet zo zeer uit je verhaal halen waar je concreet tegen aanloopt in je leven (hoef je hier ook niet te beschrijven), maar heb je voor jezelf helder wat je zou willen bereiken (al dan niet met therapie)? Wat wil je anders zien, en hoe ziet dat er dan uit?
En stel dat je beter zou kunnen doorvoelen, wat zou dat dan opleveren voor je?
En stel dat je beter zou kunnen doorvoelen, wat zou dat dan opleveren voor je?
zondag 26 april 2020 om 00:02
Wat zonde om te horen. Ik denk dat je veel pijn hebt gehad. Misschien nu nog. Ik heb denk ik een stuk minder meegemaakt als jou, maar ik begrijp hoe je je voelt, want die gedachte heb ik zelf ook nu en dan. Vooral in de liefde is het lastig. Naar mijn idee hoeft een vrouw niet perse zelfvertrouwen te hebben om een partner te krijgen. Bij mannen is dat het omgekeerde. Bij mij schommelt het zelfvertrouwen nogal.hondenmens schreef: ↑25-04-2020 16:43Ik ben ermee gestopt na die laatste, omdat ik denk dat er voor mij geen ommekeer mogelijk is.
Ik denk dat je een mooi mens bent. Want het zijn meestal de 'goede' mensen die zo gekwetst worden. Wij geven te veel en krijgen te weinig terug. En hebben geen kwade bedoelingen. Mensen die andersom zijn maken daar gretig misbruik van. Kinderen kunnen heel wreed zijn naar elkaar, hun empathisch vermogen is nog niet ontwikkeld. Maar van volwassenen (zeker naar kinderen toe) verwacht ik wat anders. Zulke mensen zou ik willen geselen.
Assertief kunnen zijn is de sleutel vind ik zelf, maar daarvoor heb je de energie nodig en de motivatie. Wat dan weer moeilijk te vinden is, als je (in mijn geval) nog te veel in je negatieve ervaringen denkt. Ik *probeer* altijd wat dingetjes te onthouden. Bijv;
+ Ik mag mijn eigen beslissingen maken
+ Ik ben niets verplicht
+ Niet te hard/streng zijn naar mijzelf
+ Helpt deze gedachte mij
Zet ik gewoon als terugkomende reminder in mijn telefoon.
Wat betreft therapie, ik zit ook al 10 jaar in therapie, maar of het mij écht geholpen heeft geen idee. Wat hier gezegd wordt over dat je er ook thuis mee aan de slag moet gaan klopt. Ik ben er nog niet zoveel mee bezig als ik zou willen. Ik vind het ook zo belachelijk om daaraan te moeten werken. Je ervaart eerst vreselijke dingen en dan mag je naast je dagelijkse leven ook daar nog eens hard aan werken om te repareren wat een ánder je heeft aangericht!! Eigenlijk zou ik een rechtszaak moeten beginnen, maarja om dat nou tegen een van je eigen ouders te moeten doen is ook zo wat.
zondag 26 april 2020 om 00:39
Dat vind ik nog het ergst eraan. Hebben je ouders dat aangericht? Als dat zo is vind ik dat heel erg voor je.Bozo schreef: ↑26-04-2020 00:02Wat betreft therapie, ik zit ook al 10 jaar in therapie, maar of het mij écht geholpen heeft geen idee. Wat hier gezegd wordt over dat je er ook thuis mee aan de slag moet gaan klopt. Ik ben er nog niet zoveel mee bezig als ik zou willen. Ik vind het ook zo belachelijk om daaraan te moeten werken. Je ervaart eerst vreselijke dingen en dan mag je naast je dagelijkse leven ook daar nog eens hard aan werken om te repareren wat een ánder je heeft aangericht!! Eigenlijk zou ik een rechtszaak moeten beginnen, maarja om dat nou tegen een van je eigen ouders te moeten doen is ook zo wat.
Ik had wel een fijne jeugd bij mijn ouders. Wel beschermd opgevoed. Ik hoor regelmatig dat dat niet goed voor je ontwikkeling is. Maar ben het daar niet altijd mee eens. Ieder kind is toch anders en heeft een andere aanpak nodig. De een is nou eenmaal kwetsbaarder dan de ander. Over het algemeen ben ik juist blij dat mijn ouders zo betrokken waren. Ze zijn 13 jaar geleden gescheiden. Met mijn moeder heb ik nog goed contact. Met vader niet meer. Alleen af en toe chatten. Hij veranderde na de scheiding in een man die ik niet ken. Dat had ik vooraf nooit verwacht. Maar ben er al jaren aan gewend, het lukt prima zonder hem.
zondag 26 april 2020 om 05:16
Of mensen met hele complexe problemen die analytisch zijn ingesteld en bereid zijn om tot de kern te komen, wat soms doodeng is.Ano11niem schreef: ↑25-04-2020 11:32Maar alsnog denk ik dat sommige mensen nu eenmaal gevoeliger en geschikter zijn voor therapie dan anderen. Mensen die bijvoorbeeld zelf nooit iets hebben ingezien en daar met therapie ineens uitkomen, of een wat 'compacter' probleem hebben waar je sneller tot de kern komt.
Jarenlang tegen een therapeut aan praten over wat je zoal bezighoudt is soms ook een 'omtrekkende beweging'. Een goede behandelaar zou dat eigenlijk moeten doorbreken, maar het is mijn ervaring dat ze dat lang niet allemaal doen.
zondag 26 april 2020 om 06:35
Een en al herkenning helaas .... ook op mijn 18e begonnen en ben nu 53! Ik dacht dat ik de enige was met deze situatie en ervaringen. Ik heb ook lichaamswerk geprobeerd, wat heb ik niet geprobeerd zou ik zeggen, maar niks kan ik vasthouden, oftewel, niks beklijft. Ik word er ook enorm moedeloos van. Heb nu geen therapie meer.
zondag 26 april 2020 om 11:01
Wauw, dit had dus mijn verhaal kunnen zijn. En jij hebt zelfs al lichaamswerk geprobeerd. Hoe was dat voor jou? Zou je hier meer over willen vertellen?Madeleine66 schreef: ↑26-04-2020 06:35Een en al herkenning helaas .... ook op mijn 18e begonnen en ben nu 53! Ik dacht dat ik de enige was met deze situatie en ervaringen. Ik heb ook lichaamswerk geprobeerd, wat heb ik niet geprobeerd zou ik zeggen, maar niks kan ik vasthouden, oftewel, niks beklijft. Ik word er ook enorm moedeloos van. Heb nu geen therapie meer.
