Psyche
alle pijlers
Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
vrijdag 24 april 2020 om 11:39
Klinkt als een goed doel om aan te werken, lijkt me heel naar om je continu zo te voelen. Dapper dat je iedere keer weer de stap neemt om aan jezelf te werken.2020Suzuki schreef: ↑24-04-2020 11:24Mijn doel is denk ik zelfliefde ontwikkelen. De leegte in mijzelf vullen. En zelfvertrouwen ontwikkelen.
En van daaruit mensen anders leren benaderen. Als iemand bijv. een opmerking maakt die raar (naar) op mij overkomt, dit durven aan te geven, of hiernaar te durven doorvragen. Durven op te komen voor mijzelf.
Dus vanuit eigenliefde en eigenwaarde mensen kunnen benaderen. En daardoor ook verbinding te kunnen maken met anderen. Me niet meer zo alleen/ eenzaam voelen. En waardeloos. Niets waard. En slecht. Diep van binnen.
Ik weet waar deze gedachten vandaan komen.
Schematherapie kan je helpen om niet helpende gedachten om te zetten naar helpende gedachten. Het blijkt echter wel vaak (wat koffiehagedis ook zegt) dat mensen die heel erg in ratio zitten -en slecht contact kunnen maken met gevoelens- dat zij de therapie in theorie prima snappen maar niet de connectie met lichaam/emotie maken waardoor veranderen heel lastig wordt. Een therapie waarbij je opnieuw connectie maakt met je lichaam kan dan ook goed helpen.
Als ik zo vrij mag zijn (hoef je niet te antwoorden hoor): krijg je iets van medicijnen voorgeschreven om de scherpe randjes er wat af te halen?
vrijdag 24 april 2020 om 11:40
vrijdag 24 april 2020 om 11:41
Mappie88 schreef: ↑24-04-2020 11:39Klinkt als een goed doel om aan te werken, lijkt me heel naar om je continu zo te voelen. Dapper dat je iedere keer weer de stap neemt om aan jezelf te werken.
Schematherapie kan je helpen om niet helpende gedachten om te zetten naar helpende gedachten. Het blijkt echter wel vaak (wat koffiehagedis ook zegt) dat mensen die heel erg in ratio zitten -en slecht contact kunnen maken met gevoelens- dat zij de therapie in theorie prima snappen maar niet de connectie met lichaam/emotie maken waardoor veranderen heel lastig wordt. Een therapie waarbij je opnieuw connectie maakt met je lichaam kan dan ook goed helpen.
Als ik zo vrij mag zijn (hoef je niet te antwoorden hoor): krijg je iets van medicijnen voorgeschreven om de scherpe randjes er wat af te halen?
Dat is precies de reden dat ik MBT ga starten. Net een laag dieper dan schematherapie, omdat de focus juist ligt op contact maken met het gevoel/lichaam. Dus misschien interessant voor anderen die hier schrijven/meelezen.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
vrijdag 24 april 2020 om 11:44
Ik heb 2 keer kort therapie gehad (moet je denken aan 5 sessies en 10 jaar later nog een keer 5 sessies) en mij heeft het heel veel gebracht.
Het hangt wel af van je insteek. Mijne was: 'wat gebeurd is, is gebeurd - en dat heb ik een plekje gegeven en voor zover dat nog niet zo is, is dat aan mij. Mijn hulpvraag is: enerzijds een reality check voor mijn gedachtegang over wat er nu gaande is, anderzijds tips en adviezen hoe ik hiermee om moet gaan'. (En omdat de laatste keer vanwege burnout klachten was ook hulp bij een exitstrategie uit de situatie die mij zwaar overspannen maakte en ademhalingsoefeningen om de paniekaanvallen weg te werken).
Daarbij was het voor alle partijen duidelijk dat het werk bij mij lag, niet bij de therapeut.
Het hangt wel af van je insteek. Mijne was: 'wat gebeurd is, is gebeurd - en dat heb ik een plekje gegeven en voor zover dat nog niet zo is, is dat aan mij. Mijn hulpvraag is: enerzijds een reality check voor mijn gedachtegang over wat er nu gaande is, anderzijds tips en adviezen hoe ik hiermee om moet gaan'. (En omdat de laatste keer vanwege burnout klachten was ook hulp bij een exitstrategie uit de situatie die mij zwaar overspannen maakte en ademhalingsoefeningen om de paniekaanvallen weg te werken).
Daarbij was het voor alle partijen duidelijk dat het werk bij mij lag, niet bij de therapeut.
vrijdag 24 april 2020 om 11:46
^Beter verwoord dan ik dat kan, maar inderdaad precies wat ik bedoel.Mappie88 schreef: ↑24-04-2020 11:39Het blijkt echter wel vaak (wat koffiehagedis ook zegt) dat mensen die heel erg in ratio zitten -en slecht contact kunnen maken met gevoelens- dat zij de therapie in theorie prima snappen maar niet de connectie met lichaam/emotie maken waardoor veranderen heel lastig wordt. Een therapie waarbij je opnieuw connectie maakt met je lichaam kan dan ook goed helpen.
vrijdag 24 april 2020 om 11:48
Ik heb zo'n 15 jaar terug hele intensieve therapie gehad, meer dan een jaar 5 dagen per week. Ik moest echt een beetje opnieuw geprogrammeerd worden. Heeft mij erg geholpen. De laatste tijd merk ik weer een terugval en heb me opnieuw daar ingeschreven maar ze vonden eigenlijk dat ik daar 'te goed' voor was, in de zin van dat ik nog steeds op een juiste manier de handvatten gebruik zoals ze me aangeleerd zijn. Ik mag dus een soort opfriscursus individueel gaan doen en nog wat groepstherapie om dat te oefenen. Ik zie het ook echt als opfriscursus.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 24 april 2020 om 11:56
Als ik, toen ik die therapie had gedaan, toen geweten had wat er allemaal op mijn pad zou komen, had ik van te voren gezegd dat ik dat nooit zou kunnen. We kregen een zorgintensief kind waarbij we samen tegen de grootste uitdagingen en enorm verdriet en veel angst aanliepen. Terwijl ik toch best een stevige diagnose heb gekregen.
Het moederschap heeft bij mij wel onverwachte krachten opgeroepen. Maar de therapeuten zeiden ook dat ik daar best trots op mag zijn omdat er ook mensen zijn die er helemaal de brui aan geven met mijn diagnose en wat er daarna allemaal nog gebeurde. Maar ik werk, ik sta rechtop en ik stort niet compleet in.
Voor mij was therapie ook leren waarom ik dingen deed zoals ik ze deed. Zonder mezelf te verwijten waarom. Snappen dat ik niet overal zelf schuld aan had, waardoor ik minder streng werd voor mezelf. En daarnaast leren wat goed voor me is. Ritme, structuur, valkuilen herkennen. Voor mij heeft het destijds enorm geholpen.
Het moederschap heeft bij mij wel onverwachte krachten opgeroepen. Maar de therapeuten zeiden ook dat ik daar best trots op mag zijn omdat er ook mensen zijn die er helemaal de brui aan geven met mijn diagnose en wat er daarna allemaal nog gebeurde. Maar ik werk, ik sta rechtop en ik stort niet compleet in.
Voor mij was therapie ook leren waarom ik dingen deed zoals ik ze deed. Zonder mezelf te verwijten waarom. Snappen dat ik niet overal zelf schuld aan had, waardoor ik minder streng werd voor mezelf. En daarnaast leren wat goed voor me is. Ritme, structuur, valkuilen herkennen. Voor mij heeft het destijds enorm geholpen.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 24 april 2020 om 12:16
Voor mij persoonlijk heeft het heel erg goed geholpen. Twee keer 10 sessies gehad. Maar het ligt er natuurlijk maar helemaal aan wat je probleem is.
In mijn geval had ik even een paar stevige eye openers nodig en doe heb ik gehad. Die valkuilen loop ik niet meer in.
Maar als jij 22 jaar therapie hebt zonder resultaat, dan zou ik toch eens wat anders gaan proberen.
In mijn geval had ik even een paar stevige eye openers nodig en doe heb ik gehad. Die valkuilen loop ik niet meer in.
Maar als jij 22 jaar therapie hebt zonder resultaat, dan zou ik toch eens wat anders gaan proberen.
vrijdag 24 april 2020 om 13:08
Bij mij heeft geholpen om er zo naar te kijken:
Stel ik heb een zwakke rug. Ik ga naar de fysio om oefeningen te doen en het gaat wel wat beter met me... dan kom ik opeens een zware steen tegen en ik vertil me. Dan schiet het me weer in de rug. En ik moet weer naar de fysio.
Vroeger dacht ik in deze analogie: iedereen kan die steen tillen - dus ik moet die steen ook kunnen tillen. Het is stom dat ik een zwakke rug heb en ik dus niet goed kan tillen. Ik wil dat ik een sterke rug heb en alles kan tillen.
Beetje simplistisch natuurlijk.
Maar vroeger heb ik therapieën gevolgd in de zin dat ik "genezen" zou zijn. Dat ik niet meer gevoelig zou zijn voor psychische klachten. En dat werkte niet, want ik was telkens teleurgesteld bij enige terugval. Nu heb ik geaccepteerd dat ik een zwak punt heb en dat het in mijn geval niet mijn rug is, maar mijn emotie of mijn stemming. Het zij zo. Dus ik verwacht nu niet meer dat ik nooit meer terugvallen zal hebben. Het is gewoon zo door mijn verleden dat ik een bepaalde kwetsbaarheid op sommige domeinen. En dat is ok.
Stel ik heb een zwakke rug. Ik ga naar de fysio om oefeningen te doen en het gaat wel wat beter met me... dan kom ik opeens een zware steen tegen en ik vertil me. Dan schiet het me weer in de rug. En ik moet weer naar de fysio.
Vroeger dacht ik in deze analogie: iedereen kan die steen tillen - dus ik moet die steen ook kunnen tillen. Het is stom dat ik een zwakke rug heb en ik dus niet goed kan tillen. Ik wil dat ik een sterke rug heb en alles kan tillen.
Beetje simplistisch natuurlijk.
Maar vroeger heb ik therapieën gevolgd in de zin dat ik "genezen" zou zijn. Dat ik niet meer gevoelig zou zijn voor psychische klachten. En dat werkte niet, want ik was telkens teleurgesteld bij enige terugval. Nu heb ik geaccepteerd dat ik een zwak punt heb en dat het in mijn geval niet mijn rug is, maar mijn emotie of mijn stemming. Het zij zo. Dus ik verwacht nu niet meer dat ik nooit meer terugvallen zal hebben. Het is gewoon zo door mijn verleden dat ik een bepaalde kwetsbaarheid op sommige domeinen. En dat is ok.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 24 april 2020 om 13:25
belgali, mooi verwoord, zo zie ik het ook!
Ook dat strenge voor jezelf. Ik heb dat door therapie meer los kunnen laten (lukt niet altijd, ik heb nu eenmaal altijd die strenge stem in mijn hoofd), maar ik weet nu wel waar die stem vandaan komt en dat gaf al veel opluchting, dat ik er niks aan kan doen.
Ook dat strenge voor jezelf. Ik heb dat door therapie meer los kunnen laten (lukt niet altijd, ik heb nu eenmaal altijd die strenge stem in mijn hoofd), maar ik weet nu wel waar die stem vandaan komt en dat gaf al veel opluchting, dat ik er niks aan kan doen.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 24 april 2020 om 13:45
Ik denk dat nogal uitmaakt of vooraf duidelijk is waarvoor de therapie bedoeld is.
Ik ben naar een dagbehandeling verwezen zonder dat duidelijk was:
- waarom de diagnose gesteld was
- hoe de behandeling bij mijn problemen helpen kon.
- of de verwijzers wisten wat er aan de hand was
De uitleg "uw problemen zitten diep" overtuigde mij niet, want als ze niet diep zaten, zou ik niet naar de GGZ gegaan zijn.
De instelling voor dagbehandeling verwees mij dus prompt weer terug.
Ik ben naar een dagbehandeling verwezen zonder dat duidelijk was:
- waarom de diagnose gesteld was
- hoe de behandeling bij mijn problemen helpen kon.
- of de verwijzers wisten wat er aan de hand was
De uitleg "uw problemen zitten diep" overtuigde mij niet, want als ze niet diep zaten, zou ik niet naar de GGZ gegaan zijn.
De instelling voor dagbehandeling verwees mij dus prompt weer terug.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
vrijdag 24 april 2020 om 19:16
Hoe heeft je sociale leven van de afgelopen twintig jaar er dan uit gezien? En waar komt de gedachte vandaan dat je eerst meer eigenliefde/eigenwaarde zou moeten hebben eer je mensen kunt benaderen en verbinding kunnen maken met anderen? Sommige mensen hebben nou eenmaal wat minder eigenliefde/eigenwaarde en daar is helemaal niets mis mee! Je kunt dan evengoed bijvoorbeeld een fijn sociaal netwerkje opbouwen en zoals 'kopjekoffie' bv ook schreef op zoek gaan naar een fijne relatie.2020Suzuki schreef: ↑24-04-2020 11:24Mijn doel is denk ik zelfliefde ontwikkelen. De leegte in mijzelf vullen. En zelfvertrouwen ontwikkelen.
En van daaruit mensen anders leren benaderen. Als iemand bijv. een opmerking maakt die raar (naar) op mij overkomt, dit durven aan te geven, of hiernaar te durven doorvragen. Durven op te komen voor mijzelf.
Dus vanuit eigenliefde en eigenwaarde mensen kunnen benaderen. En daardoor ook verbinding te kunnen maken met anderen. Me niet meer zo alleen/ eenzaam voelen. En waardeloos. Niets waard. En slecht. Diep van binnen.
Ik weet waar deze gedachten vandaan komen.
Overigens heb ik ook nooit echt iets aan therapie gehad, in sommige gevallen durf ik zelfs te beweren dat ik er slechter van werd. Ook herken ik heel erg goed wat je schrijft over het verstandelijk allemaal wel weten/begrijpen, maar dat het gevoelsmatig niet doordringt. En ik wil je niet ontmoedigen, ga het zeker proberen, maar bij mij hielpen daar verschillende lichaamsgerichte therapieen ook niet bij. Wat bij mij wel beter werkt is met een coach heel praktisch/concreet aan de gang gaan met dingen waar ik tegen aanloop.
vrijdag 24 april 2020 om 19:18
Therapeut die tegen me zei: u heeft wel veel pech gehadrumforviva schreef: ↑24-04-2020 12:27Misschien is het voor sommigen ook zoals met andere problemen, soms is het gewoon wat het is. Net zoals mensen die met een ziekte leven bijvoorbeeld. Als alle therapieën niets uithalen komt het daar wel een beetje op neer.
Keerpunt, ik ben mezelf veel kwalijk.
Naast je neerleggen en doorrrr
vrijdag 24 april 2020 om 21:01
Het is misschien ook de verwachting waarin je stapt... therapie geneest je niet. Het bied je ruimte tot reflectie, ventileren, handvatten, inzichten... en daar zou je dan zelf mee aan de slag mee kunnen gaan.
Ik heb zelf eens EMDR gehad, dit heeft zeker geholpen. Wat ik heel fijn vond, is dat er weinig tekst nodig was om aan mijn trauma’s te werken.
Ik heb zelf eens EMDR gehad, dit heeft zeker geholpen. Wat ik heel fijn vond, is dat er weinig tekst nodig was om aan mijn trauma’s te werken.
vrijdag 24 april 2020 om 21:28
Heb in het verleden Cognitieve Gedragstherapie gevolgd en ik heb hier wel veel baat bij gehad.
Zou het wellicht weer willen gaan toepassen.
Ook omdat ik soms nog wel wat terugvallen heb, qua negativiteit, piekeren, onzekerheid etc.
Tevens wil ik in de toekomst nog haptotherapie gaan volgen.
Ook om meer in verbinding te komen met mijn gevoelens en minder te rationaliseren.
Zou het wellicht weer willen gaan toepassen.
Ook omdat ik soms nog wel wat terugvallen heb, qua negativiteit, piekeren, onzekerheid etc.
Tevens wil ik in de toekomst nog haptotherapie gaan volgen.
Ook om meer in verbinding te komen met mijn gevoelens en minder te rationaliseren.
zaterdag 25 april 2020 om 08:59
TO, ik haal uit je verhaal dat je iets zoekt om je (eindelijk) eens aan vast te kunnen klampen, maar tegelijkertijd ben je al overtuigd dat het niet goed komt voor je. Dit klinkt alsof je er al van uit gaat dat niets je kan helpen. Deze gedachten en ambivalentie (het zo graag willen, "maar het lukt toch niet", zo graag liefde willen en gezien worden, maar het gelijk weer afstoten omdat je het niet verdient) zitten je ontzettend in de weg lijkt me. Zou dit een aanknopingspunt kunnen zijn om aan te gaan werken? Dit lijk me een belangrijk obstakel voor je om je beter te kunnen voelen.
anoniempje85 wijzigde dit bericht op 25-04-2020 09:40
57.04% gewijzigd
zaterdag 25 april 2020 om 09:24
Anoniempje, bedankt voor je reactie. Eigenlijk begin ik toch iedere therapie wel met een soort van goede moed. Wil ik geloven dat ik dit keer wel bij de goede therapeut/ therapie zit.
Even een vraagje maar zou jij mijn post svp uit jouw quote willen halen? Een stukje quoten vind ik niet erg maar liever niet het geheel.
Alvast bedankt.
Even een vraagje maar zou jij mijn post svp uit jouw quote willen halen? Een stukje quoten vind ik niet erg maar liever niet het geheel.
Alvast bedankt.
zaterdag 25 april 2020 om 09:32
Ik lees en voel de wanhoop in je. En zou je het liefst nu een knuffel geven.
Sommige dingen die je schrijft herken ik. Een paar jaar geleden zat ik ook erg diep. Het gevoel er niet bij te horen, dat niemand echt om me gaf, altijd een diepe leegte en het gevoel de echte verbinding met anderen te missen. Het gevoel niet gezien te worden. Hoewel ik wel vrienden had, bleef het oppervlakkig, relaties lukten niet. Soms omdat het geen match was, maar zelf liet ik ze ook niet echt dichtbij komen. Aan de ene kant wilde ik wel, aan de andere kant was ik doodsbang, zonder dat ik me daarvan bewust was. Ik was diep vanbinnen enorm bang om afgewezen te worden. Ook het rationele herken ik.
Ik lees dat je al jaren therapie hebt en dat je vecht, vecht en vecht. Alleen. En ik voel je frustratie. Maar je hoeft het niet alleen te doen. Zelf had ik moeite om mensen echt te vertrouwen, op een dieper niveau. Ik deed dus ook alles alleen. En was best eenzaam. Herken je dat?
Sommige dingen die je schrijft herken ik. Een paar jaar geleden zat ik ook erg diep. Het gevoel er niet bij te horen, dat niemand echt om me gaf, altijd een diepe leegte en het gevoel de echte verbinding met anderen te missen. Het gevoel niet gezien te worden. Hoewel ik wel vrienden had, bleef het oppervlakkig, relaties lukten niet. Soms omdat het geen match was, maar zelf liet ik ze ook niet echt dichtbij komen. Aan de ene kant wilde ik wel, aan de andere kant was ik doodsbang, zonder dat ik me daarvan bewust was. Ik was diep vanbinnen enorm bang om afgewezen te worden. Ook het rationele herken ik.
Ik lees dat je al jaren therapie hebt en dat je vecht, vecht en vecht. Alleen. En ik voel je frustratie. Maar je hoeft het niet alleen te doen. Zelf had ik moeite om mensen echt te vertrouwen, op een dieper niveau. Ik deed dus ook alles alleen. En was best eenzaam. Herken je dat?
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 25 april 2020 om 09:43
Heb je dit al bespreekbaar gemaakt in je huidige therapie? Mijn ervaring is dat het erg helpend kan zijn als je aangeeft waarom iets niet voor je werkt: dan kun je samen met je therapeut zoeken naar wat wel helpend is en onderzoeken waarom het niet bij je aansluit. En dat kan ook iets totaal anders dan deze therapie zijn natuurlijk. Als je tenminste een goede, meedenkende therapeut hebt.
